«نرگس» هنوز چشم به راه است

یک دیدگاه

1. مرتضی اهوازی می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۸:۰۰

   سلام
   مخلص داداش حسین عزیز و اهالی باصفای قطعه‌ی مقدس ۲۶
   بعد چند وقت تونستم به اینترنت وصل بشم…
2. سیداحمد می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۸:۵۸

   “چقدر دلمان برای صندلی مان می سوزد، چقدر برای راه شهدا؟!”

   اگر بعضی ها هر از گاهی چنین سوالی را از خود می پرسیدند، مسلما شاهدِ خیلی مسائل نبودیم!
   در برابر چشمان منتظر “نرگس” همه ما مسئولیم…
3. سیداحمد می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۹:۰۵

   “دوره کودکی و عروسکی و خاله بازی و نوجوانی و جوانی و تحصیل و دانشگاه و عروسی و حتی مادرشدن نرگس گذشت، اما بابا هنوز هم از جنگ برنگشته. بنده خدا نرگس که دیگر نمی داند قلک پولش را به کدام قسمت خاک جنوب باید بفرستد. چه خوب است که این خط و خطوط سیاسی، گاهی به جای این همه دعوا و منازعه، دمی درنگ کنند که برای این حرافی آزادانه شان، خون چند جوان در خط مقدم نبرد ریخته شده، و چشم چند نرگس هنوز به در است، بلکه اگر بابا نمی آید، پلاکی بیاید و چند تکه استخوانی.”
4. منم گدای فاطمه می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۹:۴۸

   نامه نرگس و نرگس ها را باید در جائی ثبت کرد تا هیچ وقت از خاطرمان فراموش نشود.
   نرگس و علی ذره ذره پولشان را پس انداز کردند و برای بابا فرستادند تا ایران آباد و آزاد باشد و ظلم و فسادی را شاهد نباشیم، نه اینکه امروز با غولی به اسم اختلاس سه هزار میلیاردی و توجیحات زشت مسئولین مواجه شویم.
5. چشم انتظار می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۰:۰۴

   سلام بر چشمان همیشه منتظر “نرگس”
6. جلال معترف می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۰:۱۲

   چون اینجا فضا پاک و زلال است من این حرف را می زنم، به خدا منی که هیچ نیستم و کاره ای نیستم همیشه خجالت زده فرزندان شهدا هستم.
   برخی مدیران کشور اگر کمی حیا داشتند حداقل فایده اش این بود که دل تنگِ نرگس بیشتر از این خون نمی شد.
7. ف. طباطبائی می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۱:۰۷

   امام سجاد (ع)

   هیچ قطره ای نزد خدا محبوبتر از این دو قطره نیست: قطره خونی که در راه خدا ریخته شود و قطره اشکی که برای خدا در دل شب فرو افتد.
8. م.طاهری می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۱:۴۸

   خیلی دلتنگه نرگس، خیلی
9. به جای امیر می‌گوید:

   ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۳:۲۱

   آشغال(گفت و شنود)

   گفت: یادت هست که چند ماه قبل ماجرای تجاوز مدیر شبکه تلویزیون فارسی زبان آمریکا VOA به مجریان این شبکه چه رسوایی بزرگی پدید آورد؟
   گفتم: البته که یادم هست. کارشان در آمریکا به دادگاه کشید و جنجال بزرگی برپا شد.
   گفت: یادت هست که همین ماجرای زشت و نفرت انگیز در چند شبکه تلویزیونی ماهواره ای ضدانقلاب در لس آنجلس و هلند هم اتفاق افتاده بود.
   گفتم: کار آنها هم به دادگاه و زد و خورد کشید و همه متوجه شدند.
   گفت: حالا همان اتفاق در شبکه بی بی سی فارسی هم اتفاق افتاده و مدیر این شبکه به تعدادی از مجریان تجاوز کرده و با شکایت آنها روبرو شد.
   گفتم: حالا خودت قضاوت کن که گروه های اپوزیسیون و مخالفان نظام چه اجق وجق هایی هستند؟!
   گفت: دلم برای موسوی و کروبی و خاتمی می سوزد که برای اتهام تجاوز به زندانیان در ایران چقدر زور الکی زدند و حالا معلوم شده آب در کوزه خودشان بوده و…
   گفتم: یارو آشغال رفته بود توی چشمش، رفت جلوی آینه ایستاد و به تصویر خودش فوت کرد. رفیقش که ادعا می کرد خیلی باهوش تر از اوست بهش گفت؛ احمق جون! چرا تو فوت می کنی؟ باید تصویرت از اون طرف فوت کنه!
10. چشم انتظار می‌گوید:

    ۲۹ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۳:۵۱

    بعضی ها در زمان شهدا هم کاری نکردند! چه برسه به بعد از شهدا، “داداش حسین”.
    حسین قدیانی: این دیگه از اون حرفا بودا!!
11. چشم انتظار می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۰۰:۰۵

    بعد از شهدا، اتفاقا” ما خیلی کار ها کردیم:
    خانواده ی شهدا را اکرام کردیم!
    بنیاد شهید برایشان سنگ تمام گذاشت!
    حقوق میلیونی به خانواده های آنان داد!
    فرزندانشان بدون کنکور وارد دانشگاه شدند!!
    هیچ زخم زبانی نشنیدند!
    مسئولین غالبا” با نام و یاد شهدا خدمت کردند!
    از خون جوانان وطن لاله رویاندند!
    خانواده ی شهدا را با نامه نگاری به عرش اعلی رساندند و در چشم مردم عزیز کردند!
    به حضرت امام یاد آوری کردند که این جمله را بگویند که خانواده های شهدا چشم و چراغ این ملتند!
    به برکت خون هزاران شهید برای خود اصلا” کاخ و برج نساختند و حتی به نام خود نکردند!
    سند انقلاب را به نام خود و خانواده محضری نفرمودند!
    اختلاس! به هیچ عنوان، مگر می شود در مملکتی که خون پاک ۳۰۰۰۰۰ انسان روی زمین ریخته شده ۳۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ تومان اختلاس کرد یعنی به نیت هر شهید…!
    و ما به هیچ عنوان نظاره گر نبودیم!
12. سادات می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۰۰:۰۵

    سلام
    جایی روی تابلویی نوشته بود:
    عکس شهدا را می بینیم
    عکس شهدا عمل میکنیم…
13. چشم انتظار می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۰۰:۱۰

    به گمانم ارزش این جمله ی نرگس (وقتی داری با این صدام خره می جنگی، برو برای خودت بیسکوئیت بخر، تا گرسنه نمانی) از صدها دعایی که امثال من انجام بدهند، نزد خداوند محبوب تر است.
14. قاصدک منتظر می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۶:۰۸

    اون وقت ها که عموم مفقودالاثر بود و پیکر پاکش برنگشته بود, هر وقت موقع ناهار یا شام می رفتم طبقه ی مادربزرگم, می دیدم نشسته پشت همون میزی که هنوز روی اون نماز می خونه و هم قران, با چهار_پنج عکس از عموی شهیدم دور و برش و فقط به بشقاب غذاش نگاه می کنه و اگر خیلی می خورد, دو_سه قاشق و می گفت سیرم.بعد هم با یه بغض دلسوزی و قطره اشکی که از چشماش جاری می شد, می گفت نمی دونم بچه ام الان کجاست ?! گوشه ی زندانه, گرسنه ست, تشنه ست, و همیشه اخر حرفاش این بود که خدایا اگه شهیده, فقط یه پاش هم برگرده, من راضیم و خیالم راحت می شه. که خدا هم عین دعای مادربزرگ رو پس از ۱۵ سال اجابت کرد. هر وقت بی موقع زنگ در زده می شد با اون پادردش بلند می شد, می رفت دم پنجره و می گفت شاید پسرم باشه!…
    و اما بعد
    الان با این که خیلی بزرگ شده ام و دل مشغولی های زیادی دارم, و با توجه به این که شکر خدا بعد از ازدواج, زیر سایه ی پدر و مادرم در یک اپارتمان زندگی می کنیم, هنوز اگر پدرم در ساعت برگشت به خانه ساعتی تاخیر داشته باشه, دلشوره می گیرم و مدام پشت پنجره به بیرون نگاه می کنم, تا پدرم به منزل برگردد. اگر به مسافرت برود فقط فکر این که پدرم امشب در خانه نیست سخت دلتنگم می کند…
    و درک این حس شاید درک یک هزارم حس نرگسهای چشم انتظار پدر باشد و یکی دو ساعت کجا و سی سال کجا ?!
    امان از دل فرزندان و مادران و همسران مفقودالاثرها و شهدا
    خدا کند از انها نباشیم که از حرمت خون لاله ها می گویند ولی پایشان روی الاله هاست!
15. مجنون می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۷:۴۳

    پاسخ به سؤال آخر:۲۹ سال یا ۳۵۳ ماه یا ۱۵۱۶ هفته یا ۱۰۶۱۱روز یا ۲۵۴۶۶۴ ساعت یا ۱۵۲۷۹۸۴۰ دقیقه و مادر نرگس که می گوید؛ «برای ما هر دقیقه اش، یک عمر بود که با اشک دیده گذشت».خاک بر سر ما!
16. مجنون می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۱۸:۳۱

    دل نوشته ای از لحظه وداع دختر با پدرش (شهید محمد اصغریخواه)در آخرین دیدارشان است:

    راستی آن روز یادت هست؟ آخرین روزی که از کنارم می رفتی؟ روزی که توان جدا شدن از همدیگر را نداشتیم؟ گویی نیرویی قلبهامان را به هم گره زده بود. نمی دانم آن روز حال عجیبی داشتم گرچه کوچک بودم اما هنوز آن بی قراری ها یادم هست. هنوز هم اشک های ملتمسانه و کودکانه ام را به یاد دارم، هنوز هم غربت رفتنت به خاطرم مانده است.

    چه سخت بود آن لحظات، و چه سنگین می گذشت آن دقایق آخر.
    براستی مرا توان جدا شدن از آغوشت نبود، گویی کسی برای همیشه گرمای آغوشت را از من گرفت و تا ابد شنیدن صدای قلب تو را از من دریغ می کند.
    انگار تمام وجودم را از من جدا می کنند، نمی دانم شاید می دانستم که آخرین بار خواهد بود که نازهای شیرینم را خریدارخواهی بود؟ به چشمانت که می نگریستم گویی با من سخن می گفتند و آنها نیز توان جدایی نداشتند.

    در چشمان تو اشک موج می زد و عاقبت این اشک ها بغض نشکفته ام را شکوفا نمودند. هر قطره اشکی که می ریختم دردی بر غربتم می افزود.

    من و تو چشم در چشمان هم و در آغوش هم می گریستیم، درون هر دویمان غوغایی بود، و مادر فقط نگاهمان می کرد و بغض در گلویش را به سختی فرو می برد، آغوش می گشود که دوباره برگردم اما مگر می شد، ولی تو باید می رفتی تا چگونه رفتن را به همگان بیاموزی، باید می رفتی چرا که فرشتگان مهیای آمدنت شده بودند بالاخره مرا به سختی از آغوشت جدا ساختی به مادر سپردی. گویی روحم را از کالبدم جدا می کردی!

    راستی یادت هست به مادر گفتی خداحافظ می روم اما انتظار نداشته باش که برگردم و پشتم را نگاه کنم زیرا اشکهایش اراده ام را سست و پاهایم را بی رمق خواهد کرد، تو می رفتی و من تا ته کوچه رفتنت را می نگریستم و اشک از چشمانم آرام آرام بر گونه های کوچکم می ریخت، گویی تمام وجودم را با خود می بردی، انگار تمام آرزوهایم به پایان رسیده است.
    خود را سخت به سینه مادر می فشردم تا شاید دردم التیام یابد و تو لحظه به لحظه از من دور ودورتر می شدی و من لحظه به لحظه به غربت و تنهایی نزدیک و نزدیکتر، آنقدر دور شدی که انتهای کوچه دیگر ندیدمت و یک بار هم برنگشتی. وقتی رفتنت را باور کردم گویی این ابیات را در وجودم زمزمه می کرد:

    می گفت شبی به خانه برمی گردم با سبز ترین نشانه بر میگردم
    می گفت، ولی دلم گواهی می داد یک روز به روی شانه بر میگردد

    رفتی و تو را برای همیشه به خدا سپردم نازنین.

    آرام باش، نگران نباش؛ من دیگر به تنهایی خو گرفته ام. من هم دیگر با شادی های کودکانه وداع کرده ام و بهار آرزوها را به فراموشی سپرده‌ام.

    آسوده باش و با فرشتگان مهربانی کن، من از خدا برایت شادی و آرامش روح را می طلبم.

    *دخترت سوده. سال ۱۳۷۸
17. به یاد سید سجاد می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۰:۲۳

    دلی که تنگه میخونه شهدا شرمنده ایم. حضرت زهرا میدونه شهدا شرمنده ایم.شرمنده همه شهدا
18. به یاد سید سجاد می‌گوید:

    ۳۰ شهریور ۱۳۹۰ در t ۲۰:۲۵

    متن بسیار عالی بود
19. حسام می‌گوید:

    ۲۸ فروردین ۱۳۹۱ در t ۱۴:۱۰

    با
    داستان دریای بی ساحل!
    به روزم…