دهه ۸۰ به سرعت برق و باد، حوادثی در جهان رخ داد که اگر هاتفی از غیب خبر دهد؛ دهه ۹۰ «دهه ظهور» است، اصلا تعجب برانگیز نیست که جهان هرگز به سرعت دهه ۸۰ در «مسیر ظهور» حرکت نکرده است. تعیین وقت برای زمان ظهور، حتما کذب است، اما به نظر می رسد «قطار انتظار» روی «ریل ظهور» افتاده و چندان فاصله ای با «ایستگاه بهار» ندارد. این، مهم ترین چیزی است که من از تحولات این روزهای دنیا می فهمم. امروز گفتمان اصلی بشریت، «گفتمان اعتراض» است و اعتراض، ناشی از لبریز شدن کاسه انتظار است. اعتراض، زبان نجیب و محجوب انتظار است. اعتراض، اسم شب پر رمز و راز انتظار است. اعتراض، لسان سرخ مکتب انتظار است. دنیا دارد به سمت و سویی می رود که مقصدش جز «منجی عالم بشریت» نیست. حوادث دنیا انگار عجله دارد که پر کند «پازل ظهور» را. اگر تا پیش از دهه ۸۰ سخن گفتن از ظهور، به نوعی خلسه معرفتی، بلکه امید واهی برای جهانیان می مانست، اینک اما طبیعی ترین و بدیهی ترین خبر ملموس برای دنیا، اتمام دوران غیبت است. خبری که از «دهه ۹۰» انتظار شنیدنش می رود، و اگر نرود، تعجب برانگیزتر است تا اگر برود. به این معنی که دنیا آماده به نظر می رسد برای ظهور. هم «آماده» و هم البته «مستعد». نه! من اصلا بنا ندارم که بگویم دهه ۹۰ حتما دهه ظهور است، بلکه معتقدم: از دهه ۹۰ به بعد، عمر انتظار، مثل عمر بهار، کوتاه و زودگذر به نظر می رسد. در اینجا مرادم از بهار، «بهار زمین» است که فصلی بیش نیست. زود می آید و زود می رود، اما «بهار زمان» فصل مانای آخرالزمان است. فصلی که در عوض دیر آمدنش، دیر خواهد پایید و دور و دراز خواهد شد. ظهور، همچون قله ای است که بشریت تا دهه ۸۰ برای فتح آن، جانها کند و جانها داد و جام زهرها سر کشید، اما خود قله را هرگز ندید. گویی بی هدف، ناامید می دوید. دهه ۸۰ اما بلندای قله، رخ بالای خود را نشان داد به اهل عالم. این بود که طفل پیر دنیا زبان باز کرد و بی هراس از لکنت، فریاد زد و داد کشید و اعتصاب کرد و اعتراض و اعتراض و اعتراض. دهه ۹۰ اما دهه عبور از آخرین پیچ تاریخ آخرالزمان است. یعنی از ۹۰ به بعد، هر آن سال که تا ظهور طول بکشد، چیزی بیشتر از سختی عبور از آخرین گردنه غیبت نیست. چقدر یعنی این زمان، طول خواهد کشید؟! یک دهه، کمتر، بیشتر؟! قطعا طول این زمان، آنچنان اهمیت ندارد؛ مهم این است که زمین و زمان، «بهار توامان» می خواهند، و دهه ۹۰ اصلا بعید نیست که آخرین برگ سفرنامه غیبت باشد. در این برگ، دنیا به «زبان مشترک» رسیده است، و از حلقوم بشریت، فقط یک شعار شنیده می شود؛ شعار اعتراض به وضع موجود. در این شعار، نه فقط شیعه و سنی، که حتی مسیحی و یهودی هم با هم وجه اشتراک و وحدت دارند. این روزها دنیا مرزهای جغرافیایی خود را از دست داده و فی الواقع دهکده ای کوچک شده است، اما نه آن دهکده ای که رضایت دهد به کدخدایی نظام سلطه. این دهکده مثل کشتی می ماند که ناخدای باخدا می خواهد، اما فاصله اش تا «ساحل قله» هر لحظه از لحظه قبل، کم و کمتر می شود. دهه ۹۰ «چون که صد آید»، نویدبخش فتح «قله بهار» است، لیکن «چون که صد آید، نود هم پیش ماست». از این دهه به بعد، آنکه اولین نفر به «آفتاب» خیر مقدم خواهد گفت، «ماه» است. اگر نقش ماه، آنقدر مهم و حیاتی است که بدون او، کمر خورشید در «کربلای تاریخ» می شکند، پس عن قریب باید بتابد آفتاب تا نشکند کمر روزگار. در عصر غیبت خورشید، ماه هرگز اجازه نداد تاریکی و ظلمت، پهن کند سایه سرد و سنگین خود را بر سفره شب. در این عصر، ماه، ماه خوبی بود برای آفتاب. ماه زخم خورد، اما اجازه نداد سنت نورانگی فراموش، و «آئین روشنایی» خاموش شود. ماه اگر نبود، مرز دنیا را به تباهی، به سیاهی می کشیدند و زبان اعتراض را می بریدند. انقلاب اسلامی، ماهی بود برای آفتاب انقلاب جهانی. انقلاب اسلامی در «مکتب انتظار»، سوتکی در گلوی طفل پیر بشریت است؛ تا انتظار نمیرد و اعتراض، حق آزادی بیان داشته باشد.
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
دهه ۸۰ «بوی پیرهن یوسف» شنیدیم. دیر نیست در جهانی که از «کنعان» بزرگ تر نیست، «چشم یعقوب» به جمال یار گمگشته روشن شود. دهه ۹۰ «عطر مهدی» می دهد. انقلاب اسلامی، پیراهن یوسف زهرا بود، و اینک فصل برداشت محصول انتظار است. این محصول، فقط «عزیز مصر» نیست؛ از نیل تا فرات، و از شرق تا غرب، و از شمال تا جنوب، عزیزش می خوانند. باور کن عزیز، این «نوروز» نوروز دیگری است.
آنقدر نظام جمهوری اسلامی را دوست می داریم که حتی اگر افرادی در مایه های سران فتنه، قدمی ولو کوتاه، برای کاستن از فاصله دور و دراز خود با نظام بردارند، بی نیاز از «نیت خوانی»، سعی می کنیم حمل بر صحت کنیم و این اتفاق را حتی المقدور، رخدادی مبارک بخوانیم. کتمان نمی کنم عصر جمعه یعنی یوم الله ۱۲ اسفند که از رای دادن آقای خاتمی در انتخابات، مطلع و مطمئن شدم، به دوستانم در تحریریه روزنامه «وطن امروز» گفتم: «عن قریب است که اپوزیسیون، خاتمی را به باد فحش بگیرد. شاید بهتر باشد از این پس در نوشته هایم ملاحظه این مسئله را بکنم و خاتمی را همان طور ننوازم که در فتنه ۸۸ نقدش می کردم». این را هم گفتم که به هر حال، ما استقبال می کنیم از هر کار کوچک یا بزرگ و مهم یا غیر مهمی که آتش بر خرمن دشمن بنشاند. بگذریم که از همان فتنه ۸۸ هم معتقد بودم که لااقل من باب حق و عدل و قضا، جرم خاتمی قابل قیاس با جرائم دیگر سران فتنه نیست، هر چند که اصلا جرم کمی نیست. خاتمی جز تذبذب، صفت دیگرش بزمی بودن است. آدم بزمی، در صدر نشستن را دوست می دارد و قدر دیدن، موضوعیت دارد برایش. آدم بزمی دوست می دارد محبوب هر جمعی باشد و بزرگان هر جماعتی دوستش داشته باشند. شاید از همین رو بود که خاتمی در فتنه ۸۸ هرگز مثل موسوی و کروبی، ترمز پاره نکرد، اما این نیز هست که مع الاسف، سکوتش از رضایت بود! فی المثل شاید خاتمی راضی به آشوب عاشورا نبود، اما در برابر آن هتک حرمت تاریخی، هیچ وقت موضع درست، عمومی و شفافی اتخاذ نکرد، چرا که نمی خواست پایگاهش میان فتنه سبز و جایگاهش میان بزرگان نظام، بیش از پیش خراب شود. خودش گاهی به این و آن می گوید: بیش از این نتوانستم مانع تندروی موسوی و کروبی شوم! خاتمی اما به سبب خصلت بزمی بودن، خر فتنه و خرمای نظام را با هم می خواهد. لذا یکی به نعل و یکی به میخ می زند و عجبا که مثل دیگر اصحاب بزم، نام این کردار خود را نفاق، حتی تذبذب، نمی گذارد، بلکه اعتدال می نامد! اعتدال قطعا از اهل حکمت، رواست، و حتما صفت نیکویی است، لیکن آنچه خاتمی بدان اشتغال دارد، اعتدال نیست؛ افراط در بزمی گری است. روزگار گاهی به انسان بزمی، به سان دوم خرداد ۷۶ روی شیرین نشان می دهد، گاهی هم البته آن روی ترش خود را. سال های سال است که روزگار، سر ناسازگاری دارد با خاتمی. حتی قبل از فتنه ۸۸ و دقیقا تا امروز، و اگر اصلاح نکند آقای خاتمی، اصلاحات خود را، بعید به نظر می رسد که شاهد آشتی روزگار با خود باشد. تاملی بر رفتار آقای خاتمی در ۶ ماه گذشته، تردیدی باقی نمی گذارد که وی خواهان تحریم انتخابات بود. خاتمی تردید داشت که در نخستین انتخابات بعد از فتنه ۸۸ با چه میزان مشارکتی، مردم از صندوق آرا استقبال می کنند. متاثر از همین تردید، خاتمی نزدیک ۶ ماه با چراغ خاموش حرکت کرد، تا اگر مشارکت، بالا بود، شکست خورده اصل کاری خوانده نشود، و اگر مشارکت، پایین بود، ژست پیروزی بگیرد. هر چند خاتمی ۶ ماه تمام با چراغ خاموش حرکت کرد و به عبارتی برای نظام، کلاس گذاشت، اما خون «مصطفای شهید» از قبل هم معلوم بود که مثل روز، «روشن» خواهد کرد عرصه انتخابات را. لیکن خاتمی تردید داشت! تردید او روز انتخابات رفع شد؛ آنجا که فهمید چه خبر است! لذا رفت و رای داد و صدالبته جوری رای داد که هم دیده شود و هم دیده نشود! رای خاتمی، پیام او به نظام بود که؛ من عضوی از خانواده بزرگ نظامم، اما این رای، پیام روشن تری هم داشت. این پیام آن بود: «بابت فتنه سال هشتاد و اشک، غلط زیادی کردم. لطفا نظام، ملت، ولایت، همه و همه مرا ببخشند»! نظام و راس نظام البته اعتنایی به این پیام خاتمی نکرد. به عبارت بهتر، نه اعتنا کرد و نه بی اعتنایی. نظام، شان خود را نگه داشت، اما اپوزیسیون، از آنجا که اصولا شانی ندارد، پیام خاتمی را به وضوح دریافت کرد و او را به باد فحش و سزا و ناسزا گرفت. طرفه حکایت این جاست: برای اهل سیاست، قدم بعدی خاتمی، راحت قابل پیش بینی بود. معلوم بود چه خواهد کرد خاتمی… اینکه بیاید و از رای خود دفاع کند، اما پیام رایش را، خود بگوید، نه رایش!! حنای خاتمی مدت هاست که دیگر رنگ ندارد. چه وقتی فتنه می کند، چه وقتی فتنه را با سکوت خود تایید می کند، چه وقتی فلان اقدام را تائید نمی کند، چه وقتی تحریم می کند، چه وقتی رای می دهد، چه وقتی فحش می شنود، چه وقتی روی رای خود، ماله کشی می کند و همچنان از موسوی و کروبی به عنوان عناصر دلسوز نظام یاد می کند! مسئله خیلی روشن است. تو اگر موسوی و کروبی را دلسوز می خوانی، که این ۲ قائل بر تحریم انتخابات باشکوه و کم نظیر یوم الله ۱۲ اسفند بودند، لیکن اگر آمدی و رای دادی، دیگر چه لزومی دارد به گند زدن روی ۳ نقطه خوری ات؟! رای دادی، همه از دوست و دشمن، پیام رایت را گرفتند؛ واکنش بعدی ات دیگر چه صیغه ای است؟! چه چیزی را با کدام سفسطه، می خواهی توضیح دهی و جبران کنی؟! یعنی حد بزمی بودن کجاست، که گفت: «نه در مسجد، دهندم ره که مستی، نه در میخانه، کین خمار، خام است». پخته باید بود، حتی در سیاست ورزی، حتی تر در مواضع ۲ گانه! و الا محبوب همه نمی شوی، بلکه از همه بد و بیراه می شنوی! آیا آقای خاتمی، در ورای بزمی بودن، این محصول را می خواست؟! بعید می دانم!
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
ایام فتنه ۸۸ از جمله شعارهای فتنه گران، این بود: «بسیجی واقعی، همت بود و باکری». این شعار، البته آنطور که سبزها فکر می کردند، شعار روی مخی نبود! اصولا ما بدمان نمی آمد که سبزها هم به این صرافت افتاده بودند که مردانگی در شعاع ستاره های شهر ماست. اصلا یکی از اهداف فعالیت های فرهنگی ما در بسیج این بود که همت و باکری را لااقل با زبان جماعت مثلا دگراندیش، آشنا کنیم که انگار موفق بودیم! هر شعاری از همت و باکری، صرف نظر از محتوا، بازی در زمین بسیجی نسل امروز است، و چه چیزی از این بهتر؟! همت و باکری مثل آفتاب اند. تو حتی اگر بخواهی، نور آفتاب را به نفع شب پرستان مصادره کنی، عاقبت نخواهی توانست، چرا که آفتاب، حتی اسمش هم تب و تاب دارد. همت و باکری یعنی اطاعت محض از ولایت فقیه در زمان غیبت. پیام، بیش از آنکه در شعار ساخته شده درباره همت و باکری، مستتر باشد، در اسم این ۲ شهید نهفته است. از همه اینها گذشته، شعار «بسیجی واقعی، همت بود و باکری» به عبارتی، شعار درستی هم هست! اگر منظور از این شعار، این است که ما حتی خون «مصطفای شهید» را هم در امتداد جوشش خون شهدای دهه ۶۰ بدانیم، قطعا همین طور فکر می کنیم. وانگهی! نظر ما درباره شهدای بسیج، از هر نسلی و از هر فصلی، چیزی فراتر از شعار «بسیجی واقعی…» است. ما خاک پاک سنگ مزار همت و مصطفای شهید را به عنوان «تبرک» استفاده می کنیم و «مقدس» می خوانیم. بسیجی، بسیجی است؛ دیروز و امروز و فردا ندارد، و الا چه باک از طعنه ها، که به «علی» می گفتند، ما «محمد» را قبول داریم و برای «سیدعلی»، از خواب شان با «امام» پرده برداری می کنند!! اصولا حتی اسم «محمد» یعنی «علی» و حتی نام «خمینی» یعنی صحه بر «خامنه ای». ما تشکر می کنیم از هر فتنه گری که با هر نیتی، دم از همت و باکری بزند. ما ۲۰ سال دیگر، از هم الان، استقبال می کنیم از شعار «بسیجی رشید، فقط مصطفای شهید». این شعار، قشنگ ترین بازی ابلهان در زمین بسیجیان فرداست. بگذار بازی کنند!
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
این نوشته تمام نمی شود، الا این که بپرسیم؛ منافق واقعی کیست؟! لیبرال واقعی کیست؟! فتنه گر واقعی کیست؟! باورم هست حتی به صفات زشت نیز نباید گند زد که خلاف هم برای خودش اصولی دارد! آقای خاتمی! «منافق صددرصد، رجوی است و بنی صدر»!! شما که از شعار همت و باکری، طرفی علیه ما نبستید، لیکن این لطف ما به شما، عیدی نوروز ۹۱ تان که ما شما را، عمرا «منافق واقعی» بدانیم، که نفاق هم الحق، آداب خودش را دارد!! شما یک بزمی دمدمی مزاج صددرصد هستی و اصولا خیلی سیاسی نیستی. ورود شما در سیاست، محصول یک «سوء تفاهم بزرگ» است.
وطن امروز/ ۲۴ اسفند ۱۳۹۰
برد و باخت، «اخلاق» می خواهد، یا به تعبیر عامیانه، «ظرفیت». هم آنکه می برد و هم آنکه می بازد، باید رعایت کند چیزهایی را، که بازی های دنیا پر است از فراز و نشیب. اگر چه فاتح اصلی حماسه ماندگار ۱۲ اسفند، آحاد ملت اند، لیکن نمی توان منکر برد و باخت نامزدها، لیست ها و گروه های سیاسی شد. قطعا تا یکی دو روز دیگر، همه کاندیداهای محترم این دوره از انتخابات، متوجه رای مردم می شوند. از این ۲ حال، خارج نیست؛ یا راهی «بهارستان» می شوند، یا در جایی دیگر مشغول خدمت، که به لطف خدا، برای خدمت، چیزی که در این کشور زیاد است، صندلی است. البته چه خوب است اگر که به بهانه آرمان گرایی، واقع گرایی را تعطیل نکنیم و به اندازه خود، تشکر کنیم از اصحاب سیاست، که با رقابت گرم شان، یکی از اضلاع موثر حماسه آفرینی ملت بودند. با این همه، شکر حضور ملت، علاوه بر سجده به درگاه خدا، حتما مکلف به ۲ «تکلیف واجب» می کند؛ یکی اصحاب سیاست را، یکی اصحاب قدرت را. بر سیاسی ها فرض است به احترام رای ملت، حتی المقدور به رقابت پایان دهند و فضای عمومی کشور را برای خدمت، «آرام» نگه دارند. جز این کنند، ناسپاسی کرده اند. «آرامش»، پیش فرض رخوت نیست، بلکه اسباب خدمت است. بر اصحاب قدرت نیز فرض است که قدر این ملت را بدانند و جواب محبت بی حد و حصر مردم را فقط و فقط با کار بدهند. مردمی که جمعه، چنین به صحنه آمدند و این چنین حماسه ای آفریدند، مردمی که زن و مرد و پیر و جوان و دختر و پسر و شهری و روستایی و بالاشهری و پایین شهری، همه با هم یک دل و یک صدا شدند، مردمی که سلیقه های مختلف و عقیده های متفاوت، اندک لطمه ای به وحدت شان نزد، مردمی که در صف دور و دراز رای، اعضای یک پیکر شدند و قطره های زلال یک دریا شدند؛ حتما لایق مسئولینی خادم، پرکار و حریص در خدمت رسانی اند. برای این مردم، هر اندازه که کار شود، باز هم کفه لطف مردم، سنگین تر است. پس فرض است بر قوه مجریه که جواب محبت مردم را با کار بدهد. این مردم لایق خبر افتتاح اند، نه احیانا اخبار پروژه های نیمه تمام. ما هیچ وقت، دولت مستقر را با دولت سازندگی و اصلاحات نمی سنجیم، بلکه با خودش قیاس می کنیم. ظرفیت خدمت رسانی در این دولت، بالاست و اگر حواشی بگذارد، دولت فعلی در مقوله خدمت، دولت مستعدی است. تو ببین و خود قضاوت کن که خبر پیشرفت هسته ای، خبر افتتاح بیمارستان، خبر احداث بزرگراه، خبر افزایش حقوق کارمندان و کارگران، خبر بیمه های تکمیلی، خبر کم کردن گرانی، خبر یارانه ها، خبر بالا بردن ارزش پول ملی، خبر کم شدن فاصله ها، خبر توزیع منابع ثروت به عدالت و اخباری از این دست، با دل این ملت خوب و مهربان و صمیمی چه می کند؛ احیانا خبر اختلاس و خبر انحراف و خبر حرافی بی مبنا، با همین دل چه می کند؟! بار خدمت، البته فقط روی دوش دولت نیست. قوای مقننه و قضائیه نیز در شعاع تکالیف خود، کارشان مصداق خدمت است، که در این نوشته، مرادم از «خدمت»، هر آن کاری است که لبخند رضایت بر لب ملت بنشاند. سهل است که توسعه خطوط مترو، افتتاح پل صدر و درست کردن فلان ورزشگاه در پایین ترین نقطه شهر تهران، خوشحال می کند اهالی پایتخت را و بگومگوی شهرداری و دولت بر سر بودجه مترو، روی مخ تهران نشینان راه می رود. آیا مردمی که در حسینیه ارشاد و مسجدالنبی و مسجد لرزاده و کجا و کجا ۳ ساعت صف ایستادند تا بلکه رای خود را درون صندوق بیاندازند، سزاوار چه هستند؟! اینکه از حضرات، کار ببینند، یا اینکه از حضرات، دعوا ببینند؟! سپاس به چیست؟! ناسپاسی به چیست؟!
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
این نوشته را با تذکر در باب «اخلاق برد» و «اخلاق باخت»، شروع کردم. مجلس شورای اسلامی، کمتر از ۳۰۰ نماینده می خواهد و طبعا انتخاباتی از این دست، بیش از برنده، بازنده دارد. آنکه رای نیاورده، حق اعتراض دارد، اما حق اعراض ندارد. حق سرپیچی از قانون ندارد. آنکه رای نیاورده، باید رعایت کند اخلاق باخت را. باید تمکین کند به رای مردم، که آرای مردم را جماعتی از معتمدین همین مردم، می شمارند. راهی شدگان بهارستان هم باید اخلاق برد را رعایت کنند. آفت برد، غرور است و برد و باخت، از پی هم می آیند. مردمی که پای صندوق، «اخلاق رای دادن» را به خوبی نمایش گذاشتند و دنیایی را مات و مبهوت از حضور خود کردند، مردمی که در طول ایام تبلیغات، «اخلاق هواداری» را قشنگ و با طمانینه مراعات کردند، نامزدی را سزاوارند که اخلاقش به ملت رفته باشد؛ خواه انتخابات را باخته باشد، خواه انتخابات را برده باشد، که مهم تر از برد و باخت، اخلاق برد است و اخلاق باخت. در این انتخابات، نه نامزد پیروز و نه قطعا نامزد مغلوب، هیچ کدام نمی توانند ادعای فتح گفتمان سیاسی خود را داشته باشند. «گفتمان ملت» صدر هر گفتمانی نشسته است. دنیا اینک، خمینی و خامنه ای را به ملتی بزرگ، باشکوه، فدایی، وفادار، عاشق، هم رای و هم نظر می شناسد. القصه! وقتی کلاس کار ملت ما اینقدر بالاست، چه خوب اگر که بیاید به این کلاس، مجلس ما، دولت ما، نامزد پیروز ما، نامزد شکست خورده ما. فتنه ۸۸ را یادتان هست؟! گمانم نامزد بازنده، بی کلاسی کرد و الا این نمی شد که الان، رای دادن سیدمحمد خاتمی در شهر دماوند، زلزله بیاندازد در اردوگاه بدخواهان! نامزد مد نظر، اگر کمی کلاسش به ملت ایران رفته بود، اگر کمی عقل داشت، این بلا را بر سر جریان اصلاحات نمی آورد.
آری! ما همه باید بیاییم به ملت ایران! اگر «اخلاق دریا» نداشته باشد، قطره از دریا دور می شود… صادقانه اعتراف می کنم که قلمم قفل کرده است! کلیدش دست کلمات نیست! زبان فارسی مگر چند حرف دارد که با آن بشود مردم کهگیلویه و بویراحمد و چهارمحال و بختیاری را وصف کرد که قریب ۱۰۰ درصدشان در انتخابات شرکت کردند؟!
هی رفیق! من پایه ام… می آیی با هم «اشک شوق» بریزیم؟!
جوان/ ۱۵ اسفند ۱۳۹۰
در کوچه پس کوچه های اصفهان قدیمی، در معابر باریک و قشنگ، کمی هم شاید تنگ و خاکی، داشت باران می آمد، نم نم، با لهجه بهار، که راه مان دادند اندرونی خانه خرازی، که هنوز درش چوبی بود و پلاکش، بر گردن تاریخ! تا مادرش بیاید، توی دلم، به سبک «آهنگران» همه اش می گفتم: «حسین خرازی، حسین خرازی» و آماده می کردم خودم را برای گفت و گو، که پیرزن آمد. آن زن در باران آمد، و مثل گل های رنگارنگ باغچه حیاط، پر از گل بود، چادر مادر حاج حسین. حرف ها زد برای ما از «علمدار». از بچگی های حسین خرازی، تا جانباز شدنش در خیبر، تا جانباز صد در صد شدنش در کربلای ۵ و حتی خاطرات روز تشییع، که باز هم داشت باران می آمد، اما نه به تندی قطره های اشک مادر شهید خرازی بر گونه خاطرات… «از همان نوجوانی، همیشه عادت داشت کت و کاپشنش را بیاندازد روی دوشش! بی خیال این بود که دستانش را ببرد توی آستین! آستین کت و کاپشنش معمولا خالی بود! و مدام تکان می خورد! می گفتم: مادر! آخر چرا همچین لباس می پوشی؟! می گفت: اینطوری راحت ترم! راحت تر می پوشم و راحت تر در می آورم! بعدا که توی طلائیه، دستش را داد به خدا، آمد خانه و خندید و گفت: دیدی مادر! آستین پسرت، از اول هم دست نمی خواست! می خندیدها! خنده ای…».
¤¤¤
علمدار، «خطیب جبهه» بود و می گفت به ما مطبوعاتی ها، که «جنگ را درست بنویسید، نه درشت». هر جای جنگ را که نگاه می کنی، ردی از حاج حسین، پیدا می کنی. پله پله آمد همه جنگ را تا بام بلند بالای شهادت. زود، تنها نگذاشت بچه ها را. تا برود، خیلی حوصله کرد! از اول جنگ، در جبهه بود تا کربلای ۵ و از جبهه، نمی شود چیزی گفت، مگر اینکه از حاج حسین خرازی، سخن ها بگویی… «همه اش توی جبهه بود. یک بار گفتم: مادر! چرا اینقدر دیر به دیر می آیی مرخصی؟! نمی گویی دلم تنگ می شود برای خنده هایت؟! برای قد و بالایت؟! گفت: جنگ، آنقدر مهم است که من فقط با شهادت می توانم مرخصی درست و حسابی بگیرم و بیایم پیش شما! چند ماه بعد، خبر آوردند که شهید شده! یاد حرفش افتادم».
¤¤¤
سردار همیشه می گفت: «مساله من، تنها جنگ است و در همان جا هم مساله من حل میشود». می گفت: «من علاقمندم که با بیآلایشی تمام، همیشه در میان بسیجیها باشم و به درد دل آنها برسم». می گفت: «هر چه که میکشیم و هر چه که بر سرمان میآید، از نافرمانی خداست و همه ریشه در عدم رعایت حلال و حرام خدا دارد. سهلانگاری و سستی در اعمال عبادی، تاثیر نامطلوبی در پیروزیها دارد. همه ما مکلفیم و وظیفه داریم با وجود همه نارساییها، بنا به فرمان رهبری، جنگ را به همین شدت و با منتهای قدرت ادامه بدهیم، زیرا ما بنا بر احساس وظیفه شرعی میجنگیم، نه به قصد پیروزی تنها». می گفت: «اگر در پیروزیها، خودمان را دخیل بدانیم، این حجاب است برای ما. این شاید انکار خداست. اگر برای خدا جنگ میکنید، احتیاج ندارد به من و دیگری گزارش کنید. گزارش را نگه دارید برای قیامت. اگر کار برای خداست، گفتنش برای چه؟!»… «از جنگ، خیلی نگذشته بود که فقط ۳ روز آمد مرخصی. زمستان بود. نشسته بود توی حیاط خانه. هوا سوز داشت. دلم برایش سوخت. رفتم و کاپشن سپاهش را از ساک کوچک جنگش درآوردم و انداختم روی شانه اش. قبول نکرد! گفت: آمده ام اینجا تا اتفاقا سردم شود! الان بچه ها توی سرما دارند با دشمن می جنگند… مادر! این کاپشن، فقط مال جبهه است! الان درست نیست بپوشمش! همین که برگشتم منطقه، به یاد شما، می اندازم روی دوشم… و بعد، خندید! وقتی می خندید، دلم را می برد! وقتی می خندید، قشنگ تر می شد! وقتی می خندید، برق قشنگی می افتاد توی چشم هایش! وقتی می خندید، دیوانه ام می کرد! مثل وقت هایی که سر سجاده، گریه می کرد! این آخری ها که مدام سر قنوت، گریه می کرد! یک روز گفتم: مادر! برای چه این همه گریه می کنی؟! گفت: وقتی یک دستی، سر نماز قنوت می گیرم، خجالت می کشم از آن همه شهید که رفتند، اما من فقط یک دست، برای خدا داده ام! من که برای جانبازی، به جنگ نرفته ام. برای شهادت رفته ام. می گیرم روزی از خدا شهادت را».
¤¤¤
هنوز داشت باران می آمد که وصیت نامه اش را داد دست مان، مادر حاج حسین. خواندمش… «بند پوتین های تان را محکم کنید. فشنگ اسلحه های تان را محکم کنید. تجهیزات را محکم به بدن تان ببندید. برادران! جنگ بدون تلفات، زخمی، شهید، اصلا معنی ندارد. در قاموس جنگ، سختی، خشنی، تشنگی، یک واقعیت است. ما لشکر امام حسینیم. حسین وار هم باید بجنگیم. اگر بخواهیم قبر شش گوشه امام حسین، را در آغوش بگیریم، کلامی و دعایی جز این نباید داشته باشیم: اللهم اجعل محیای محیا، محمد و آل محمد، و مماتی ممات محمد، و آل محمد»… «همراه جمعی از دوستانش، رفته بود گلزار شهدای همین اصفهان. حسین، دست یکی از دوستانش را گرفت و کنار کشید. بچهها نگاه شان میکردند. حسین با دست، به وسط زمینی اشاره کرد که فرو نشسته بود و خراب ترین نقطه آن بود. آهسته گفت: اینجا مزار من است. مرا همین جا خاک کنید. میان دوستانم. این وصیت من است».
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
سردار! دیروز، عده ای «جنگ» را درشت می نوشتند، امروز، عده ای «جبهه» را. ما مبتلا به همان درد قدیمی روزگاریم! جبهه ما، اما فقط و فقط همان جبهه شماست که هنوز، تنها جبهه دفاع از اصل انقلاب اسلامی، علیه اصل دشمن است.
علمدار! بعد از شما، چه پررنگ بود نقش خون شما در فتوحات ما. در این همه انتخابات و این همه امتحانات، دست پیروزی های ما، فقط از آستین خالی شما بیرون آمده! بی شما، هر جا رفتیم، شکست خوردیم و با شما، همه جا فتح الفتوح بود.
راستی! وقتی باران می بارد، دل ما بیشتر تنگ می شود برای شما. کاپشن آسمان، روی شانه باران، نقش تو را بر خاطره می زند؛ نشان به این نشان که دست دعای باران هم، بی نیاز از آستین است و بر این زمین تشنه، آزاد و رها می بارد…
جوان/ ۹ اسفند ۱۳۹۰
بسم الله…
“«السلام علیک یا اباعبدالله» را «حسین» می داند کجا جواب دهد.”
السلام علیک یا ثارالله…
“«السلام علیک یا اباعبدالله» را «حسین» می داند کجا جواب دهد.”
…
“…به تبسم باز شد نگاه شان…”
چه سعادتی، خوشا به حال شان!
خوش به حال اونایی که امسال مقلب القلوب شدن و سال ۹۱ احسن الحال هدیه ی عیدشون می شه…
خوش به حال اونایی که حواسشون هست سنگر دلاشون را کجا بسازن…
خوش به حال اونایی که نارنجک بصیرت را همراه خودشون دارن که اگه فتنه غافلگیرشون کرد اونا غافلگیر نشن…
خوش به حال اونایی که…
“یاد سفره هفت سین شهدا به خیر!
یاد بچه هایی که خاک گرم جبهه، خانه شان بود، به خیر! یاد شهدا به خیر که لباس نوی شان برای سال جدید، «لباس شهادت» بود! بی معرفتی است اگر بهار بیاید و برود، اما از شهدا یادی نکنیم. بی معرفتی است اگر سفره هفت سین مان، «سربند سرخ یازهرا» نداشته باشد.”
http://www.faupload.com/upload/90.1/Esfand/433249-orig.jpg
اللهم اجعل صباحنا؛ صباح الابرار
ولا تجعل صباحنا؛ صباح الاشرار
اللهم اجعل صباحنا؛ صباح المقبولین
ولا تجعل صباحنا؛ صباح المردودین
اللهم اجعل صباحنا؛ صباح الصالحین
ولا تجعل صباحنا؛ صباح الظالمین
اللهم اجعل صباحنا؛ صباح الخیر و السعاده
ولا تجعل صباحنا؛ صباح الشر و الشقاوه
برحمتک یا ارحم الراحمین
و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین.
سلام. از پارساله که این موضوع عذابم میده. امسال بدتر…
وقتی فتح المبین در نوروز انجام میشه، وقتی انبوهی از شهدای عزیز در نوروز جان داده اند، وقتی عرصه جهاد در انقلاب عزیزمان نوروز و غیر نوروز نمی شناسد پس چرا در انتهای سالی که ولی فقیه آن را سال جهاد اقتصادی می نامد یک قوه از جمهوری اسلامی برای اقتصادی ترین کارش که همان بحث بودجه باشد برای خودش می رود تعطیلات؟؟؟!!! مگر نمی شود این سیصد نفر که مداااااااااااااااااااااااااااااااااااام دم از انقلاب و رهبر و مردم می زنند یه چند روز نروند تعطیلات؟؟ فرمان جهاد اقتصادی رهبر بر زمین بماند و آقایان به تعطیلاتشان برسند؟؟ مگر در طول سال کم تعطیلات می روند آقایان؟؟
آقای قدیانی عزیز، با قلم نازت بنواز این مجلس را و نیز دلمان را… البته اگر من تند نرفته باشم به زعم شما…
برای جایی هفت سینی میخام از شهدای سادات. دوستان کمک میدن لطفا؟؟؟
۱- سید مرتضی آوینی
۲- سید مجتبی علمدار
۳- سید عباس موسوی
۴-
۴- سیداحمد پلارک
۵- سیدعلی اندرزگو
۶- سیدحمید میرافضلی
۷- سیدحسین علم الهدی
آنتی کوفی:
شهید سید محمد حسین علم الهدی
دیر گفتم!!!
عیبی نداره…
و …
شهید سید محمدرضا دستواره
سردار شهید سید مجتبی هاشمی
شهدا! به یمن خون شماست که «سلام بهار»، سلامت به ما می رسد.
برای رو سفید شدن پیش شهدا؛ از خودشون التماس دعا داریم…
عکسی که گذاشتید خیلی جالبه
سیم چین
سیمینوف
سیم تله
سر نیزه
و …
تابلوی پشت رزمنده ها رو دیدم خنده ه ام گرفت، البته خنده ای تلخ( خط دوم و سوم) سانسورش کنید بد نیست.
حسین قدیانی: لازم نیست! قشنگی تاریخ به همین چیزهاست… و الا اونی که فی الحال باید سانسورش کنیم، محمود احمدی نژاد است!!
زیبا بود.
سپاسگزارم آقای قدیانی.
شوکه(گفت و شنود)
گفت: یکی از کاربران «فیس بوک» خطاب به گروه های اپوزیسیون نوشته است؛ بیخودی دلتان را صابون نزنید، وقتی خاتمی رأی می دهد و فاتحه جنبش سبز را می خواند، از موسوی و کروبی چه انتظاری دارید؟!
گفتم: یعنی چی؟! منظورش چیه؟!
گفت: نوشته، خاتمی سابقه دو دوره رئیس جمهوری با رأی بالای مردم را داشت ولی موسوی که هیچوقت از مردم رأی نگرفته بود و رأی انتخابات ۸۸ او هم مدیون خاتمی بود.
گفتم: پس کروبی چی میشه؟!
گفت: نوشته است «کروبی هر سابقه ای داشت به جای خود ولی در انتخابات ۸۸ کمتر از آرای باطله رأی آورده بود و نتیجه گرفته که موسوی و کروبی کاره ای نیستند که دلمان را به آنها خوش کنیم»!
گفتم: چه عرض کنم؟!
گفت: یکی از مراجعه کنندگان به این صفحه فیس بوک در ستون «نظرات» نوشته «آقای «رامین- الف» چرا توی دل ما را خالی می کنی»؟!
گفتم: این یارو دیگه عجب خل و چلیه؟! به شخصی گفتند بابات مرده! گفت؛ راستشو بگین، من ظرفیتشو دارم! حتما دستش شکسته و برای اینکه من شوکه نشم میگین مرده!
با این فاصله ی نوری، که من با خاک پای این شهدای ۲ ساله! دارم، ولی در یک چیز، کمی شباهت هست! آن هم؛ نیمی این ور و نیمی آن ور است. چون درساعت ۲۳ و ۳۰ دقیقه ی ۵۳/۱۲/۲۹ به دنیا آمدم. پس تولدم پیشاپیش مبارک!!
واقعیتش من نمیدونم جو داخل کشور نسبت به احمدی نژاد چه جوریه اما من هم مثل خیلی از ایرانیهای خارج از کشور که قلبشون به عشق کشور و نظامشون می تپه هنوز هم احمدی نژاد رو به عنوان رییس جمهور انقلابی و ولایی قبول دارم. هنوز هم تصاویر حضور احمدی نژاد در سازمان ملل با سخنرانی های کوبنده یا حضورش در جمع نخبگان کشورهای اروپایی و آمریکایی و استقبال پرشوری که در سفرهای خارجی از احمدی نژاد میشه دیدنی و غرور آفرینه. حداقل رییس جمهورهای قبلی ایران به این شکل نبودند.
یا حسین…
شوریده و شیدای توأم… شیرینی رویای منی…
تا به قیامت پای توأم… دین منی، دنیای منی…
آقای منی… آقای منی…
http://www.faupload.com/upload/90.1/Esfand/GANJINEH-MAREFAT-14.mp3
………………….
**یا رب العالمین**
اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ.
خدا قوت؛ بهاریه زیبایی بود که عطر و بوی شهدا می داد؛ به به!
http://farsi.khamenei.ir/audio-content?id=11784
خالی از لطف نیست دوستان!
ما اگر امروز از کسی مثل سابق خوشمان نمی آید، علتش این است که نزدیک افرادی شده است که بیشتر و بدتر از سابق ازشان بدمان می آید. مرگ بر اون آقایی که اون خانم گفت.
عالی بود، انشاالله سال خوبی داشته باشین.
صدای سردار عسگری تو گوشم پیچید، وقتی روایتگری می کردند و اللهم اجعل صباحنا صباح الابرار می خوندند.
سلام، پیشاپیش سال نو مبارک. ان شاءالله در روز سوم عید هم میهمان شهید اصغری خواه هستیم در روستای فتیده لنگرود، با حضور خانواده محترم شهید والامقام اصغری خواه.
خداکنه که لایق این دیدار باشم.
ممنون…
فقط آقای قدیانی الان هم شک دارم بگم یا نه. امیدوارم عصبانی نشوید. آقای قدیانی! هفته پیش آقای احمدی نژاد آمده بودند شهر ما کرج. راستش تا میدان سپاه ( نزدیک جایی که قرار بود سخنرانی کنند) رفتم. گفتم همین که ایشان را از بیرون ببینم بس است…سخنرانی ایشون را بعدا می شنوم.
همان جا ایستاده بودم، یک پیرزنی آمد به من گفتم مادر من سواد ندارم، می شود برایم نامه بنویسی، بعد همینطور پشت سرهم چند تا خانم و یک آقا ایستادند. من هم همش می گفتم من همینجوری وایسادم کاره ای نیستما!… خلاصه این که خیلی درد و غصه داشتند از بچه های کارتون خواب گرفته تا وضعیت بد اقتصادی…ولی نمی دانم چرا آخر نامه هایشان یا در حرف هایشان احمدی نژاد را دعا می کردند. بعضی ها می گفتند قبلا که آمده بود، کار دوست یا فامیلشان را راه انداخته بود. من هم راستش می گفتم واقعا کارشان راه افتاده؟؟ می گفتند آره. چرا تعجب می کنید!
فقط این که والا به خداوندی خدا قسم من طرفدار مشایی نیستم که این حرف ها را زدم. من هم شاید آن روز خیلی بیشتر از این ها دلم گرفته بود ولی آن روز که رفتم و دیدم خب نظرم خیلی عوض شد. وقتی مردم فقیر را دیدم با این همه مشکلات که هنوز پشت احمدی نژاد بودند راستش خودم خجالت کشیدم… من می دانم هیچ کس کامل نیست ولی مطمئن بودم اگر از همان پیرمرد که وقتی آمدم نامه اش را بدهم دستانش آنقدر می لرزید که نامه را ۲ بار انداخت، می پرسیدم “جریان انحرافی و سئوال نماینده های مجلس”، شاید به من لبخندی می زد و می گذشت… به هر حال ببخشید که طولانی شد.
بچه ها! شهادت ما دارد ۲ سال طول می کشد!! «یا مقلب القلوب و الابصار»، آخرین جمله این شهید بود در این دنیا، و «سلام بر حسین» اولین جمله این شهید بود در آن دنیا.
بسیار زیبا بود.
حسین جان،
سائل و سینه زن و سیب، سحر، سوره فجر، سوز دل بهر عزای تو دمادم داریم؛
هفت سین کرمت جور همیشه آقا؛
ما فقط یک “سفر کرببلا” کم داریم….
یاحسین
در مشهد، بوی دل انگیز و روح افزایِ عطرِ آقامون رو، حس می کنیم به شدت. خوش به حالمون.
چشم انتظار؛
شدیدا خوش به حالتون!
چشم انتظار!
التماس دعای شدید. خوش بحالتون!!
پیغام گیر (گفت و شنود)
فرض کنید که برخی از بزرگان شعر و ادب فارسی در این عصر، یعنی در عصر ارتباطات در میان ما حضور دارند! حالا تصور بفرمائید که اگر بودند، وقتی از خانه بیرون می رفتند، چه پیغامی روی پیغام گیر تلفن خود می گذاشتند؟! گفت وشنود آخرین روز سال را به چند نمونه از این دست اختصاص داده ایم؛
حافظ:
رفته ام بیرون من از کاشانه خود، غم مخور
تا مگر بینم رخ جانانه خود، غم مخور
بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بگذاری پیام
آن زمان که بازگردم خانه خود، غم مخور
سعدی:
از آوای دل انگیز تو مستم
از این که نیستم، شرمنده هستم
ز تو پیغام و از من پاسخ آن
فلک گر فرصتی دادی به دستم
فردوسی:
نمی باشم امروز اندر سرای
که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای یل، بگویم جواب
چو فردا برآید بلند آفتاب
خیام:
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده ای از من یاد
رفتم سرکوچه، منزل کوزه فروش
آیم چو به خانه، پاسخت خواهم داد
باباطاهر:
تلیفون کرده ای، جونوم فدایت
الهی من به قربون صدایت
چو از صحرا بیایم، نازنینم
فرستم پاسخی از دل برایت
مولوی:
بهرسماع از خانه ام، رفتم برون رقصان شوم
شوری برانگیزم به پا، خندان شوم، شادان شوم
بگذار تو پیغام خود، هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم، ای که تو را قربان شوم
منوچهری:
از شرم به رنگ باد باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی گویم
بگذاری اگر پیام، پاسخ گویم
ز آن پیش که همچو برف گردد رویم
و….
سال نو مبارک، زیر سایه صاحب الزمان، ارواحنا لتراب مقدمه الفداء
ای شهید! دست مرا میگیری!!؟
سوگند؛
خوب ما هم از همین دلمون می سوزه دیگه. که چرا احمدی نژاد که تونسته این همه خوب باشه؛ باید اینطور خراب کنه خودشو. اگه هنوز هم، اندازه ی قبل، دوستش نداشتیم؛ سر هر نماز دعاش نمی کردیم که عقلش بیاد سر جاش.
**یا ذالجلال و الاکرام**
وااااااااای مردیم از گرد و خاک! داریم خفه میشیم! یکی یه کاری کنه!!!
خوش به حال آن هایی که آنقدر راحت، از نظر روحی می روند که در حال رفتن هم شوخی می کنند!
در سال آینده، حمایت از تولید داخلی، فراموش نشود.
حسین قدیانی: شاید هم «حمایت از تولید ملی»…!!
شاید هم «حمایت از تولید ملی»!!
والا!
آره اون (ملی) درست تره!!
دوستان محترم!
آیا «آر کیو ۸۸» را برای نام کتاب مجموعه طنز مرتبط با فتنه ۸۸ داداش حسین، نام خوبی می دانید؟! اگر نه، چه اسمی به نظرتان می رسد؟! ظاهرا داداش حسین، اسم «دیدید گفتیم» را مناسب و جالب برای کتاب شان نمی دانند. دوستان حتما نظر دهند… به نظر خودم که اسم «آر کیو ۸۸» برای یک کتاب طنز سیاسی، اسم خوب و بامزه ای است و تداعی گر «آر کیو ۱۷۰» خودمان!!
در ضمن به تغییرات ستون یسار در قسمت کتب «نه ده» و ۲ جلد «قطعه ۲۶» توجه شود…
سلام
باتبریک سال نو
با لوگو گوشه وب “سال تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی” بروزم.
التماس دعا
http://www.kmogavemat.blogfa.com
انشاء الله اگر خروجی سال ۹۱ همان چیزی باشد که رهبری انتخاب کرده اند، واقعا سال خوبی خواهد بود. البته ایشون هم نظرشون نظر مردمه… بنده موقع تحویل سال توی خواب خدمت امام رسیدم و نکات مذکور را به ایشون تذکر دادم واقعا ایشون از زیرکی بنده و از اینکه نظام استوانه هایی مثل منو داره مشعوف شدند و تاکید داشتند که اعتماد سلب شده مردم نسبت به نظام رو جلب کنیم! واقعا…
سلام.
بایراموز مبارک اولسون و گلن گونلروز خیر ان شاالله.
سلام؛
با تبریک سال نو…
با لوگوی گوشه وب “سال تولیدملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی” بروزم.
التماس دعا
http://www.kmogavemat.blogfa.com
به نام خدا
داداش و شهدا و دوستداران شهدا سلام! سال نوی تان مبارک. اولا داداش! متوجه شدی این سومین سال اقتصادی است که حضرت آقا نامگذاری کردند؟! واقعا امیدوارم کارهای خیلی بهتری انجام بشه به فضل خدا در این سال (هر چند که انصافا وقتی صحبت های حضرت ماه را در مشهدالرضا شنیدم امیدوار شدم اما می شود گفت اون ۱۱۷ روز مانده تا بایان سال جهاد اقتصادی شما تو ذهنم ماندگار شده بود) در بحث آقامحمود هم باز باید بگم واقعا دوستش دارم و اصلا به نظریه ی این همانی که بعضی ها به کار می برند، قائل نیستم، چون فکر می کنم خود رهبر هم این را قبول ندارد. تو مشهد که یادتون هست چه فرمودند؟!………………………………..
به نام خدا
داداش سلام
اولا باید بگم منظوری از نوشتن اون مطلبی که تو پرانتز بود (اتحاد در دور دوم و مخصوصا مخصوصا قانع شدن خودم با…) نداشتم اما اینکه بعدش را نقطه چین کردی فکر نمی کردم حداقل تو سال جدید اینکار را انجام بدی (یادم هست که قبلنا تو یه کامنت گفته بودین قطعه ۲۶ را تبدیل به پاتوقی برای تبلیغات انتخاباتی نکنین) اما جوانان انقلابی که آقا فرمودند هم لااقل مد نظر داشته باشین! هر چند که میدونم تو انقلابی بودن، هنوز واقعا کوچولویم اما… یا علی!
حسین قدیانی: دلیل نقطه چین شدن کامنت شما، محتوی نبود، عدم رعایت نکات ویرایشی بود!!
سلام بر شما و سال نو مبارک.
آقای قدیانی هیچ دقت کردین پشت سر این بچه بسیجیا چی نوشته؟! اون شعار رو میگم.
عکس دیگه نداشتین بذارین؟!!
آخی! لباس نو هایشان رو هم پوشیدن…
دوستان محترم!
داداش حسین در نمایشگاه کتاب امسال، ۴ عنوان کتاب جدید خواهد داشت…
به زودی مقدمه ایشان بر کتاب مجموعه طنز فتنه ۸۸ با نام «آر. کیو ۸۸» را در «قطعه ۲۶» خواهید خواند، که اولین متن ایشان برای وبلاگ، در سال ۹۱ همین مقدمه است…
«آر. کیو ۸۸» گلچینی از بهترین طنزهای مرتبط با فتنه ۸۸ داداش حسین است در ۵۰۰ صفحه که شماری از این طنزها مال زمانی است که این وبلاگ هنوز درست نشده بود و احتمالا شما هم نخوانده اید…
به نام خدا! داداش حسین سلام!
نمی دونم تو این مدت تلویزیون می دیدین یا نه، ولی ما که درس رو گذاشتیم واسه هفته دوم حسابی مشغول وارسی تلویزیون شدیم از قبل عید، و به این نکته رسیدیم: همه ی اون خواصی!! که میومدن تلویزیون و عید را تبریک میگفتن، همینطوری یهویی آرزو میکردن دنیایی پر از صلح را برای جهانیان و البته هم تبریک میگفتن موفقیت بزرگ سینمای ایران را با گرفتن اسکار جناب فرهادی
برنامه ی آخر هفت هم که اصلا به کنار(البته به جز صحبت آقای جوزانی) حالا ما که دستمون به جایی بند نیست، منتهی چرا شما یا اصلا آقای وحید جلیلی یا یامین بور و یا خود آقای حاتمی کیا درخواست مناظره نمی کنید با مداحان فیلم جدایی؟!
یاعلی
سلام…
برای گفتن تبریک عید اگر دیر است
برای عرض ارادت همیشه وقتی هست!
مخلص همه بچه های با صفای قطعه ۲۶ و داداش حسین عزیز… عیدتون مبارک.
رهبرا امسال ما تولید ملی می کنیم
کار اگر باشد زایرانی حمایت می کنیم
چونکه تدبیرت بود سرمایه ایرانیان
بار دیگر ما جهاد اقتصادی می کنیم
السلام علیک یا فاطمه زهرا (س)