الله اکبر

دوم، شاید هم سوم دبستان، شب ۲۲ بهمن یکی از سال های به شدت دهه ۶۰ که بعد از ظهرش ۲ ساعت، شاید هم ۳ ساعت، توی صف نفت ایستاده بودم، نه که برق هم رفته بود، چراغ گردسوز دستم گرفته بودم و مادر و خواهرم پشتم، داشتیم از راه پله، بالا می رفتیم که برویم پشت بام و «الله اکبر» بگوییم که توی پله چهارم، شاید هم پنجم، نمی دانم چی شد که تعادلم بهم خورد و چراغ گردسوز از دستم افتاد و خرده شیشه هایش رفت کف پای راستم! بنده خدا، مادرم گفته بودها، دم پایی بپوش!

اما چرا می خواستم پابرهنه بروم پشت بام؟!

هیچی بابا! عصری که هنوز برق نرفته بود، توی تلویزیون، به مناسبت دومین، شاید هم سومین سالگرد عملیات والفجر ۸ داشت مستندی از بچه های اروند نشان می داد؛ بچه بسیجی ای بود پابرهنه که داشت توی باتلاق کنار نخلستان راه می رفت و می گفت: کتانی ام گیر کرد توی باتلاق و از پایم درآمد! خبرنگار از او پرسید: خب چرا از اول پوتین نپوشیده بودی؟! بچه بسیجی گفت: پوتین ها، همه از پایم بزرگ تر بودند! و بعد ۳ بار گفت: الله اکبر! الله اکبر! الله اکبر!

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

مادرم رفت از آشپزخانه شمعی پیدا کرد و روشن کرد و گفت: برویم دکتر هندی! الان کلی توی پات، شیشه خرده رفته! خواهرم گفت: پس «الله اکبر» چی می شه؟! و من داشتم سوزش شدید کف پای راستم را تحمل می کردم و مانده بودم خودم را لعنت کنم یا آن بچه بسیجی والفجر ۸ را!! هنوز هم کف پای راستم، جاش هست. اگر می گویی، دروغ می گویم، خودت بیا ببین!

توی راه دکتر هندی، مادرم مدام می گفت: الله اکبر از دست توی کله شق که به حرف آدم، گوش نمی دی! خواهرم می گفت، یعنی داد می زد: الله اکبر! الله اکبر! الله اکبر! و آخر یکی از الله اکبرهایش، به تقلید از مامان، می خندید و می گفت: الله اکبر از دست این داداش کله شق که به حرف مامان گوش نمی ده!

ملت هم داشتند همین شعار را می دادند! فقط کله شقش را نمی گفتند!! می شنیدم شان و می دیدم شان! عده ای از توی پشت بام، عده ای از توی ماشین، عده ای از توی پنجره خانه، عده ای از پیاده رو، عده ای از خیابان، عده ای از جلوی در مغازه… و دوست کله شق تر از خودم؛ علی بهادر، بیخ گوشم!! حالا هیچ وقت، الله اکبر نمی گفت ها، کله شق!!

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

دکتر هندی، مطبش، چند کوچه با خانه ما فاصله داشت. تنها دکتری که ازش خاطره بدی ندارم؛ تازه! کلی هم ازش خاطره خوب دارم که می گویم برای تان. قبلش بگذار چند تا بد و بیراه نثار این دکترهایی کنم که از دکتر بودن، فقط خرچنگ قورباغه نسخه نوشتنش را یاد گرفته اند! الله اکبر! از خدانترسی، چند تا درشت بارشان کنی ها!!

الان مدت هاست برای هر درد و مرضی می روم دکتر، دکتر لطف می کند و یک چوب بستنی می کند فیها خالدون دهان آدم، بعد با کمک انگشت شصت و اشاره اش، چشم آدم را تا بیخ باز می کند، بعد، بی آنکه اصلا اجازه بدهد حرف من از شرح دردم تمام شود، نسخه اش را می نویسد و می گذارد کف دستم و مریض بعدی! حالا مثلا نسخه چیست؟! یک مشت قرص و شربت که حتی بدون نسخه هم به آدم می دهند! انگار داروی کشف سرطان بی وجدانی دکترهاست، که از ترس لو نرفتن، غلط غلوط و چپ اندرقیچی می نویسند!! کاسبی، نه با سکه و ارز، بلکه با مرض! با جان مریض! آخرین بار که به همین سیاق، رفتم دکتر، از خجالت همه دکاتر(!) حسابی درآمدم. نسخه را انداختم روی میز و به طرف گفتم: ۲ تا آسپرین و چند تا استامینوفن و یک شربت سینه را توی خانه هم داشتیم! این تلمبه که گذاشتی اینجا، اسباب بازی است یا برای گرفتن فشار بیمار؟! دست آخر هم یک چیز درشتی بارش کردم که درست نیست اینجا بنویسم. اخلاقا درست نیست. آنجا اما درست بود و حقش بود و اخلاقا هم درست بود!

اما دکتر هندی که اصلا هندی بود، قبل از هر معاینه ای، با مریض، طرح رفاقت می ریخت و توی همین هم کلامی ها، بحث را اینقدر ظریف و قشنگ به مرض و درد بیمار می کشاند که حد و حساب نداشت. دکتر هندی، دکتر عمومی بود، اما از بسیاری تخصص ها سررشته داشت. اصلا همین که دکتر هندی را می دیدی، نیم بیشتری از دردت فراموش می شد و آنقدر به آدم، انرژی مثبت می داد که فی الحال خوب می شدی. این آخری را، همه در مورد دکتر هندی می گفتند. دکتری که طبیب به معنای حکیم بود و از مزار اجداد امام خمینی در فلان گوشه هند، شاید هم کشمیر، به قلم خودش نقاشی کشیده بود و گذاشته بود روی دیوار مطبش. خیلی وقت ها، دکتر هندی به مریض می گفت: برو، اگر خوب شدی، بیا و فلان قدر به منشی پول بده. گاهی هم که می دید، یعنی می فهمید مریض، ندار است، اصلا پول نمی گرفت. الان همچین پولکی شده اند دکترها(ای کاش حیا نمی کردم و می نوشتم: دکتر جماعت!) که من انگار دارم برای شما روضه عصر دایناسورها را می خوانم، نه دهه ۶۰!!

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

دکتر هندی از همان پشت پنجره درمانگاه، الله اکبرش را قطع کرد و به من که داشتم روی پای چپم، لی لی راه می رفتم، گفت: الله اکبر! باز چه بلایی سر خودت آوردی؟!… و بعد، داد زد که تکان نخور تا بیایم پایین.

به ثانیه نکشید که آمد کوچه. خون کف پایم را که دید، گفت: برای چی این همه راه آمدی؟! گفتم: خرده شیشه گردسوز رفته توی پام. گفت: همچین مواقعی، یکی باید بغلت کند! اصلا نباید تکان بخوری، که خرده شیشه های توی کف پا، بروند در عمق گوشت. بعد، مرا بغل کرد و آورد توی مطبش. هنوز این حرفش که توی راه به من زد، توی ذهنم هست، با رعایت دقیق تن صدا!

یادش به خیر! توی بغلش بودم، که از من پرسید: ببینم! الله اکبر گفتی یا نه؟! گفتم: نه! گفت: چند تا الله اکبر بگویی، پایت هم درست شده! گفتم: باشه! گفت: خب بگو دیگه! گفتم: چی رو بگم؟! گفت: الله اکبر رو دیگه! گفتم: الله اکبر! گفت: بلندتر باید بگی! بلندتر گفتم: الله اکبر! گفت: باز هم بلندتر! من که دیدم همچین است، دهانم را گذاشتم نزدیک گوش دکتر هندی و داد زدم: الله اکبر! گفت: چه خبرته؟! زدی پرده گوشم را پاره کردی!؟

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

کف پای راستم ۱۵ تا بخیه خورد، اما از صدقه سر آن همه الله اکبر، و شوخی های بعد دکتر هندی، نه تنها دردی احساس نکردم، بلکه هر چه بود، درد قلقلک کف پا بود!!

دکتر هندی، سوزن و نخ را به کف پایم می دوخت و با من حرف می زد. از الله اکبر می گفت و از پدر خودش که در جریان مبارزات ملت هند با انگلیسی ها، تبعید شده بود فلان جای شبه قاره. وقتی از من پرسید: چرا پابرهنه داشتی می رفتی پشت بام؟! و وقتی راستش را به دکتر هندی گفتم، گفت: اتفاقا من هم آن برنامه را دیدم. پابرهنه که باشی، الله اکبرت، معنای دیگری پیدا می کند!

«پابرهنه که باشی، الله اکبرت معنای دیگری پیدا می کند». شبیه این جملات، از دکتر هندی، زیاد به خاطر دارم. یک جوری بود که آدم را جلد خودش می کرد. یعنی دوست داشتی الکی خودت را بزنی به مریضی، یا حتی راستکی! بلکه چند دقیقه با دکتر هندی دمخور شوی! گاهی قشنگ قلقلک می داد روح بیمار را. قشنگ تر از نخ و سوزنی که داشت وصله پینه می کرد کف پای راستم.

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

این یکی را دیگر، خیلی یادش به خیر! یک بار رفتم درمانگاهش و به دکتر هندی گفتم: اصلا مریضی ندارم، سرم هم درد نمی کند، سرما هم نخورده ام، فقط آمده ام بخیه کف پای راستم را بکشی! گفت: ۴ روز دیگر باید بیایی، الان وقتش نیست! گفتم: پس سرم خیلی درد می کند! سرما هم خورده ام! و بعد، چند تایی سرفه کردم؛ اوهوم اوهوم اوهوم کردم و گفتم: ایناهاش!! خندید و گفت: الله اکبر از دست تو! خندیدم و گفتم: بلندتر بگو… اوهوم اوهوم اوهوم!!… الله اکبر!!

اینجا را خنده کردم، اما آنجا، یعنی  آن روز که دکتر هندی از محل ما رفت ولایت خودش در هند، محله ای داشت اشک می ریخت!

این نوشته در یمین ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.

یک دیدگاه

  1. چشم انتظار می‌گوید:

    خداوند بزرگ تر از آن است که وصف شود. چه ذکری، بالاتر از ذکر الله اکبر.
    منتظریم داداش حسین.
    فقط فردا باید زودتر بلند شیم برای راهپیمایی!

  2. سیداحمد می‌گوید:

    خامنه ای رهبر…

  3. آذرخش می‌گوید:

    الله اکبر! امشب نمی دونم چرا یه حس و حال دیگه. شور و حرارتش صد برابر سال های قبل بود.
    صداها خیلی خیلی بلند تر از قبل به گوش می رسید. انگار رقابتی بود برای رسوندن صدای عاشقان ایران اسلامی به دشمن.
    دم همه گرم.

  4. چشم انتظار می‌گوید:

    از همون اوان کودکی، این روحیه ی انقلابی در وجودتون بوده. تو این قسمت متن، از این جمله خیلی لذت بردم:
    خواهرم می گفت، یعنی داد می زد: الله اکبر! الله اکبر! الله اکبر! و آخر یکی از الله اکبرهایش، به تقلید از مامان، می خندید و می گفت: الله اکبر از دست این داداش که به حرف مامان گوش نمی ده!
    اساسا” شوخی ها و جنگ و دعواهای خواهر برادری، خیلی خاطره انگیزه. مخصوصا “وقتی برادر، بزرگ تر باشه و همش دستور بده؛ این کار رو برام بکن اون کار رو نکن. یادمه طفلی خواهرم رو، که اتفاقا” فردا جشن تولدشه (یعنی ۲۲ بهمن ۵۷) به دنیا اومده، و یه تبریک هم از طرف رییس جمهور داره (یعنی آدم به این مهمی)، می گفتم: یالا وردار جوراب هامو بشور! اون ناقلا هم می رفت الکی یه آب می زد و…
    حسین قدیانی: پس تولد خواهرت مبارک! اما خواهر من، به هر لحاظ، از من بزرگ تر است؛ یکی هم به لحاظ سن!!

  5. سلاله 9 دی می‌گوید:

    ما با شعار “مرگ بر آمریکا” بزرگ شده ایم. “الله اکبر” شعار ماست. یک چیزهایی در جهان هست که اساسا دست خداست. ما چون خدا را داریم، پیروزی های مان مکرر است.

    “قطـــــــــــعه ۲۶ “

  6. حنظله می‌گوید:

    سلام و درود
    الله اکبر خامنه ای رهبر
    پاینده باد جمهوری اسلامی

    یاد امام خمینی(ره) و همه شهدای انقلاب اسلامی گرامی باد
    ایام مبارک
    وعده ما راهپیمایی فردا
    یا علی

  7. آذرخش می‌گوید:

    یک سال شیطنتی کردم و کاری کردم که نزدیک به ۲۰۰ نفر آدم بی بخار رو وادار به الله اکبر گویی کردم. اونم الله اکبر با تمام وجود!
    نمی دونم تعریف کردنش اصلا درسته یا نه! یا اصلا خود اون شیطنت کار درستی بود یا نه! اما من یکی اون سال از شنیدن اون الله اکبرها بین هزاران هزار الله اکبر دیگه خیلی کیف کردم.
    خدا منو ببخشه! الله اکبر!

  8. خواهر شهید کاظم می‌گوید:

    هنوز هم کف پای راستم، جاش هست. اگر می گویی، دروغ می گویم، خودت بیا ببین!

    جای ترکش عشق که پاک نمی شود. زخمش عمیق است علی الخصوص اگر بر دل بنشیند. ما همه از یاد بسیجی ها و شهدا بر دل زخمی داریم.

    اگر می گویی ،دروغ می گویم، فردا بیا بیرون ببینی راست می گویم!!!!!!

    خیلی قشنگه…..
    ما منتظر بقیه اش هستیم……………

  9. سیداحمد می‌گوید:

    “الله اکبر از دست توی کله شق که به حرف آدم، گوش نمی دی!”

    خیلی قشنگ حستان را منتقل کردید!

  10. چشم انتظار می‌گوید:

    ممنون از تبریکی که به خواهرم گفتین. ارزش این تبریک برای من و ایشون خیلی خیلی زیاده.
    هر سال هم مثل فردا، دعوتیم منزلشون اساسی! اینقدر هم با معرفته که هیچ سال اجازه نداده براش هدیه ببریم ما هم که از خدا خواسته و…

  11. سوگند می‌گوید:

    تا اینجاش که عالی بود…الان یاد داداشم افتادم که یک بار شیشه رفت تو پاش! جنوب بودیم آن موقع تمام لینمان(کوچه) خونی شد. البته علی دلیل دیگری داشت که پا برهنه رفته بود، یادم نیست دقیقا چرا…و نمی دانم الان چرا چشمانم بارانی شد. البته دلیل این را می دانم. دلم برایش تنگ شده. در دیار غربت است. دعا کنید زودتر برگردد.

  12. خواهر شهید کاظم می‌گوید:

    این جایی که من هستم خونه ها درندشته و فاصله ها زیاد.
    الله اکبر گو هست اما صداها انگار دوره…
    چند تا دور و بر ما که اصلا…
    تنهایی رفتم تو بالکن، به نیت پنج تن با تمام توان پنج تا الله اکبر گفتم. یهو دیدم کم کم سرها از تو خونه ها در اومد. خدا رو شکر کردم و ادامه دادم.

  13. چشم انتظار می‌گوید:

    باز به ذهنم آمده، خاطره های سال شصت
    از صف نفت و پله ها، که گرد سوزمان شکست
    به شوق تکبیر زدن، به روی پشت باممان
    پای برهنه بودم و حادثه بر دلم نشست…

  14. سلاله 9 دی می‌گوید:

    همیشه ترسیم تان از فضا و حال و هوای روزهای دهه شصت و خاطراتش، دوست داشتنی و دلنشین است. “۲ ساعت، شاید هم ۳ ساعت” ایستادن در صف نفت. چه روزهایی بوده آن روزها.
    آی فیلم دارد فیلم طوفان شن را پخش می کند و یادآوری این که خدا هوای انقلاب ما را دارد اساسی.
    این وسط اما ناجور دلم گرفته ازخیانت بنی صدر ملعون و شهادت شهید محمد منتظر قائم.
    دوستان می شود لطف کنید، تا آقای قدیانی ادامه متن را بگذارند، فاتحه ای بخوانید برای روح این شهید عزیز؟

  15. سیداحمد می‌گوید:

    آنقدر ماهرانه از کلمات استفاده می کنید و زیبا می نویسید که مخاطب راحت می تواند خاطراتتان را تصور کند!
    با خواندن این جمله، ناخودآگاه گفتم “آخ!”

    “نمی دانم چی شد که تعادلم بهم خورد و چراغ گردسوز از دستم افتاد و خرده شیشه هایش رفت کف پای راستم!”

  16. سیداحمد می‌گوید:

    “الله اکبر! باز چه بلایی سر خودت آوردی؟!”

    سابقه دار بودید در چنین اتفاقاتی؟!

  17. سلاله 9 دی می‌گوید:

    ۱۴۷* خداى عزوجل:

    هرگاه یاد من بر بنده ام غالب شود، خواهش و خوشى او را در یاد خود قرار دهم و چون خواهش و خوشى او را در یاد خود قرار دهم، عاشق من شود و من نیز عاشق او گردم و چون عاشق یکدیگر شدیم، حجاب میان خود و او را بردارم و عشق خود را بر جان او چیره گردانم، چندان که مانند مردم دچار سهو و غفلت نمى شود، سخن اینان سخن پیامبران است، اینان براستى قهرمانند.

    (کنزالعمال، ج۱، ص۴۳۳)

  18. سایه/روشن می‌گوید:

    سلام/ دکتری که دست به قلمِ نقاشی داشته باشه، حتما طبابتش هم از جنس خودش، دلیه.

  19. برف و آفتاب می‌گوید:

    دیشب مسجد ما با بلندگو “الله اکبر” تلوزیون رو پخش کرد. قشنگ بود ها. اما فکر کنم پخش نمی کرد بهتر بود. “الله اکبر” باید از طرف تک تک مردم باشه.

  20. برف و آفتاب می‌گوید:

    شماها که تهران هستید. حالا ببینید ما چی می کشیم از دست این دکترها! یا مریضی مان سرماخوردگی است، که خودمان دارویش را بلدیم، یا مریضی دیگری است که می گوییم ولش کن، دکترها که سر در نمی آورند! در واقع داروی آزمایشی می دهند! مریضی اساسی داشته باشیم باید برویم مرکز استان و ترجیحا استان های بزرگتر!

    یه سوال بپرسم؟ قبلنا خیلی تاکید می کردید که کامنت ها رو این مدلی (کتابی) بنویسیم. هنوز هم ترجیح میدید همینطور باشه؟ به هر حال شما که انقدر متنهای قشنگ قشنگ می نویسید که آدم کیف می کنه، ما هم به نشانه ی سپاسگزاری باید حرف های شما رو گوش بدیم دیگه.
    حسین قدیانی: شما خوب کامنت می گذاری!

  21. چشم انتظار می‌گوید:

    بعد سرمای راهپیمایی… گرمای قطعه چه صفایی داره…

  22. چشم انتظار می‌گوید:

    شیشه ی گرد سوزمان، پخش و پَلای پله ها
    پای برهنه ام برید، علامتش؟ ببین که هست!
    باعثَــش آن بسیجیِ کنارِ نخل و باتِــلاق
    ناله دهم؟ لعن کنم؟ هرچه بگم، باز کم است

  23. سرباز کمپ می‌گوید:

    “چند تا الله اکبر بگویی، پایت هم درست شده! گفتم: باشه! گفت: خب بگو دیگه! گفتم: چی رو بگم؟! گفت: الله اکبر رو دیگه! گفتم: الله اکبر! گفت: بلندتر باید بگی! بلندتر گفتم: الله اکبر! گفت: باز هم بلندتر! من که دیدم همچین است، دهانم را گذاشتم نزدیک گوش دکتر هندی و داد زدم: الله اکبر! ”

    امان از دست داداش حسین بچه بسیجی ها!
    متن بسیار زیبایی بود، بسیار دلنشین، یاعلی.

  24. سوگند می‌گوید:

    نمی دانم چرا تا قبل از خواندن پست شما فکر می کردم دکتر هندی ها فقط جنوب می آمدند! من هم دقیقا یادم هست، دکترهای خوب و نجیب و انصافا هم باسواد بودند. یادم است که به خاطر گلو درد خیلی با مادرم پیششان می رفتیم، آخر هم گفتند باید لوزه ات را عمل کنی، که مادرم قبول نکرد. ممنون این پست شما خاطرات بچگی من را زنده کرد. یادش بخیر واقعا…و این که این متن های شما که حالت داستانی دارد، فوق العاده خوب می شود و من واقعا لذت می برم. بازم ممنون…

  25. سیداحمد می‌گوید:

    “گفت: خب بگو دیگه! گفتم: چی رو بگم؟! گفت: الله اکبر رو دیگه!”
    🙂

  26. سلاله 9 دی می‌گوید:

    الله اکبر از عظمت این مردم!…
    هر سال که می روم راهپیمایی، بعدش می گویم: امسال یک چیز دیگر بود. ماشاءالله به این ملت.
    فقط امسال، مشکل هر ساله در توزیع ساندیس ها باز هم وجود داشت و به ما ساندیس، نرسید!! خودمان، خودمان را رانی پرتقال مهمان کردیم، به کوری چشم فرانس ۲۴ و اعوان و انصارش!

  27. سیداحمد می‌گوید:

    خیلی مطلب شیرینی بود؛
    ممنون داداش حسین!
    سالاری…

  28. خیبر شکن می‌گوید:

    نامه ای به امام روح الله در سالروز پیروزی انقلاب:
    السلام علیک یا روح الله. العبد صالح و المطیع لله…
    سلام امام عزیزم. امیدوارم که در اعلی علیین دعاگوی ما باشید. من به عنوان نسل سوم انقلابی که شما پرچمدار آن بودید اندکی حرف با شما دارم. من دقیقا ۵ سال و ۵ ماه و ۲۸ روز بعد از رحلت شما به این دنیا آمدم. البته همه می گویند رحلت، در تقویم هم نگاه کردم نوشته: ۱۵ خرداد، رحلت رهبر کبیر انقلاب اسلامی ولی راستش را بخواهید من قبول ندارم به نظر من شما شهید شده اید و علت شهادتتان را هم البته میدانم من معتقدم شما حی و شاهد هستید و میدانم که حرف های مرا میشنوید و حتما پاسخ مرا هم میدهید ولی شاید من پاسخ شما را نشنوم چون هر گوشی لیاقت شنیدن جواب های شما را ندارد من سعادت و شاید حتی لیاقت ان را هم نداشتم که شما را زیارت کنم اما از عنایت الهی امروز در رکاب جانشین خلف شما حضرت امام خامنه ای هستم و قطع دارم دعای شما و صد البته دعای ولی عصرم پشت و پناه ایشان و قوت دست جانباز ایشان برای علمداری انقلاب است. من صیت نامه شما را هم خوانده ام و شما انگاه که به سوی جایگاه ابدی سفر کردید فرمودید من در میان شماباشم یا نباشم اجازه ندهید این انقلاب به دست نا اهلان و نا محرمان بیفتد امام عزیزتر از جانم شما به ظاهر در میان ما نیستید ولی ماه خراسانی ما حضرت سید علی چنان حواسش به انقلاب هست که دست نااهلان که سهل است نمیگذارد نکاهشان به انقلاب بیفتد البته ان ها گاهی رویای دست یافتن به انقلاب را در خواب میبینند ولی فقط در خواب چون رهبر ما و جانشین به حق شما که از نسل حیدر کرار است مانند شیر بالای سر انقلاب ایستاده است. میدانم که خبر دارید ولی میخواهم من اندکی از سال هایی که شما در میان ما نبودید برایتان بگویم از سال هایی که برای فتنه نقشه ها می کشیدند تا همان سال فتنه و تا حماسه ۹ دی و تا پیروزی های علمی انقلاب و حتی شهید شدن بسیجی های هسته ای حضرت اقا و از بیداری های اسلامی که فرزند نو پای جوان ۳۳ ساله ی شماست و…
    امام خامنه ای آه کشید حتی این عمار هم گفت اما شما اصلا نگران نباشید که این انقلاب بیدی نیست که با این بادها بلرزد البته باد که چه عرض کنم این ها نسیمی بیش نیستند این انقلاب تا زمانی که که دعای ولی عصر و شما و خون بسیجیان شهیدتان و حضرت اقا را دارد اخ نمی گوید امروز در سالروز تولد انقلاب مردم درجشنش سنگ تمام گذاشتند شما با خیال راحت از بودن در کنار پروردگارتان لذت ببرید که این انقلاب به دست نا اهلان و نا محرمان نخواهد افتاد چون خامنه ای خود خمینی است و خیالتان اسوده باشد که امروز امت در بدر و خیبر است و روز های سخت شعب ابوطالب گذشته است و در اخر ببخشید که وقتتان را گرفتم همچنان دعاگوی ما و انقلاب باشید…
    از طرف دوستدار شما کسی که میخواهد بسیجی خامنه ای باشد.
    امضا: یک نسل سومی عاشق

  29. مرتضى اهوازى می‌گوید:

    سلام به تک تک ساندیس خورهاى جمهورى اسلامى
    نوش جونتون؛ خنک بنوشین تا چششون درآد!!
    انجام وظیفتون قبول!

  30. قاصدک منتظر می‌گوید:

    تقبل الله منا
    .
    .
    .
    “«پابرهنه که باشی، الله اکبرت معنای دیگری پیدا می کند.»”
    کلا وقتی از قید و بندها آزاد شویم، زندگی معنای دیگری پیدا می کند!

  31. چقدر این قصه های دهه شصت شما رو دوست دارم…خیلی خیلی جالب بود.
    اما یه انتقاد الکی!
    کاش امثال جمله”پله چهارم، شاید هم پنجم” یا “دومین شاید هم سومین سالگرد عملیات والفجر ۸” تا آخر متن ادامه پیدا می کرد. یه دفعه فراموش شد.

    در ضمن پایان قصه رو خوب تمومش نکردینا!
    حسین قدیانی: تکرار «شایدها» چه ضرورتی داشت؟! همین که ۲ شاید هم ۳ بار توی قصه آمده، بانمک شده! بیشتر می شد، شور می شد!! درباره پایان قصه، شاید حق با شما باشد، اما خودم معتقدم نیستم خوب تمام نشد! شاید معتقد باشم تلخ تمام شد، اما معتقد نیستم بد تمام شد! کلا این «پایان قصه» و چگونه بودنش، و ایضا نقدش، ظاهرا این روزها خیلی مد شده!! یادتان باشد که پایان هر قصه ای، بخشی از خود آن قصه است. اصل قصه، مهم تر از آغاز و پایان قصه است. «الله اکبر» اصل قصه اش خوب بود؛ صرف نظر از آغاز و پایانش.
    اما گذشته از این قصه، چقدر تعداد دوستانی که برای مطالب قدیمی، یعنی خیلی قدیمی، می روند و کامنت های جدید می گذارند، زیاد شده. دوستان خوبی مثل «برف و آفتاب» و «فریاد فداییان رهبر». ممنونم ازشان.

  32. چای پولکی می‌گوید:

    ولی الله اکبر ما یه حال دیگه داره!

    روی پشت بام پر از دیش ماهواره، توی کلّ محدوده میدان آرژانتین،

    ساختمانها، یکی در میان، شرکت های با تابلو و بی تابلو،

    از بین منازل مسکونی هم، نصفش اقلیت دینی…

    ما بقی شان هم، یا پیرزن، پیرمردند یا نا مردند یا…

    خودت می مونی و خونواده و صدای نوجوانی از دوردست…

    خدایا شکرت. نمردیم و صدایمان یکه تاز یه گوشه از آسمونت شد!
    حسین قدیانی: بله! می فهمم تان!! و چشیده ام گاهی، مزه تنهایی را…

  33. بی تاب هویزه می‌گوید:

    زیبا بود. خاطرات دوران کودکی دنیایی حرف دارد برای فردایمان…
    خواندنش قبل از راهپیمایی امروز، چسبید! حس خوبی را سبب شد در راهپیمایی.

  34. برف و آفتاب می‌گوید:

    شما “برف و باران” می شناسید؟ ما که نمی شناسیم! هرکیه خوش به حالش که تحویلش گرفتید!!
    حسین قدیانی: اصلاح شد!

  35. سیداحمد می‌گوید:

    یه پیام “بی زرگانی”

    ساعت ۲۲:۵۵
    تعداد افراد آنلاین: ۲۱ نفر

    ماشالله حزب الله
    داداش حسین بسیجیها فــــــــــــــــدائی داری…

  36. ممنون داداش. باز یاد گرفتم از شما:

    حسین قدیانی: پایان هر قصه ای، بخشی از خود آن قصه است. اصل قصه، مهم تر از آغاز و پایان قصه است…

  37. باران می‌گوید:

    تا ما یه چرخ زدیم تو پستای قبلی و برگشتیم، جواب سوالامونو بدون پرسیدن گرفتیم؛ کاش از خدا یه چیز دیگه خواسته بودیم:)

  38. سیداحمد می‌گوید:

    دوستان محترم! تا دقایقی دیگر، صفحه اصلی وبلاگ، به روز می شود…

  39. عمار می‌گوید:

    امسال الله اکبرها هم، یه جور دیگه ای بود. صداها خیلی رساتر و بلندتر از سالهای قبل شده بود.

  40. ف. طباطبائی می‌گوید:

    مثل همه خاطره هاتون، این یکی هم جالب و خوندنی بود.
    ممنونم.

  41. پرستو می‌گوید:

    الله اکبر! کاشکی منم از این جور دکترها بشم مثل دکتر هندی شما. نه از اونا که فقط و فقط نسخه ی سرماخوردگی بلدن بنویسن! 🙁
    التماس دعا.

  42. منم گدای فاطمه می‌گوید:

    خواندنش لذت بخش بود.
    سپاسگزارم آقای قدیانی.

  43. عمار می‌گوید:

    «پابرهنه که باشی، الله اکبرت معنای دیگری پیدا می کند»
    چه تجربه شیرینی.

  44. فدایی ولایت می‌گوید:

    خوب بود.

  45. هوشنگ می‌گوید:

    پس اینکه شایع شده بود حاج حسین قدیانی جنسش نرم شیشه داره، صحت داشته و ما بی خبر بودیم.

  46. افسر جوان می‌گوید:

    سلام استاد!
    از بچه های طرح ولایت هستم.
    وبلاگی میخوام بزنم با موضوع کارهای صهیونیسم در رسانه و تغذیه و پوشاک و…! کلا موارد و اسبابی که صهیونیستها از اون استفاده میکنن…
    بچه ها گفتن، براتون پیام بزارم تا راهنماییم کنید.

  47. sarbaze1404 می‌گوید:

    سلام حاجی؛
    من که خوندم اونجایی رو که گفتی: دکتر گفتش همچین مواقعی باید یکی بغلت کنه، یه لحظه دلم هری ریخت، گفتم شاید از بابات می خوای بنویسی. انشاالله خدا همه ی شهدا را برسر سفره ی آقا امام حسین علیه السلام مهمان کند و البته ما هم شهید بشیم.
    یاعلی

  48. رسول می‌گوید:

    ………………………………………..

  49. دکتر یونس می‌گوید:

    سلام علیکم و رحمه الله! خیلی بی انصاف شده ای که قلمت هرچی دلش بخواهد مینویسد! این را کسی میگوید که همیشه از خواندن نوشته هایت خوشحال میشد اما اینبار نع…
    من هم توی بچگی هایم توی درمانگاه پشت خانه مان یک دکتر هندی داشتم که مهربان بود…
    الان نه، از خیلی قبل نوشته ام توی وبلاگم که با مریض هایم مهربانم… دلیل و مدرک اگر خواستی همین موی سفیدم در ۲۷ سالگی…
    حسین قدیانی: کتمان نمی کنم که شاید در این نوشته، بهتر بود نقدم دامن همه دکترها را نمی گرفت، اما قطعا خواننده متوجه منظور نویسنده هست!!

  50. سلام علیکم
    راستش یه نظری تو کله ام هی وول می خوره ولی به زبون، ببخشید به کیبوردم نمیاد!
    گاهی آدم قدم می زنه اینجا بغض میکنه!
    گاهی اشک می ریزه!
    گاهی لبخند می زنه!
    گاهی غش غش می خنده!

    گاهی…
    بگذریم
    پایدار باشید

  51. سیداحمد می‌گوید:

    دوستان محترم!

    داداش حسین در نمایشگاه کتاب امسال، ۴ عنوان کتاب جدید خواهد داشت…

    به زودی مقدمه ایشان بر کتاب مجموعه طنز فتنه ۸۸ با نام «آر. کیو ۸۸» را در «قطعه ۲۶» خواهید خواند، که اولین متن ایشان برای وبلاگ، در سال ۹۱ همین مقدمه است…

    «آر. کیو ۸۸» گلچینی از بهترین طنزهای مرتبط با فتنه ۸۸ داداش حسین است در ۵۰۰ صفحه که شماری از این طنزها مال زمانی است که این وبلاگ هنوز درست نشده بود و احتمالا شما هم نخوانده اید…

  52. علی می‌گوید:

    سلام؛
    خدا از تقصیرات ما بگذره…

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.