یمین
«بهار» … «راهب» به نام خدای شهادت… که بی شهید، حنای طبیعت رنگ ندارد، حتی جبهه و جنگ معنی ندارد. باز هم به چشم بر هم زدنی، زمین مرد و خاک زنده شد تا معاد، میعاد ما باشد… تا قیامت، قرار ما باشد، تا «الله» و «انا لله…» میعادگاه ما باشد، تا از یاد نبریم از پس مرگ… آری! زندگی دیگری است. راستی که هیچ کم از اعجاز ندارد بهار. از طرف زمین بخوانی، می شود «بهار»، اما بیا از آن سو… آن سوی شط، از طرف بچه های فتح المبین، بهار را بخوانیم. از طرف دشت عباسی ها، بهار می شود «راهب». خودت نگاه کن دیگر!… نگاه کن و ببین که بهار می شود ترس از خدا… ترس از خدایی که به راحتی می میراند، راحت تر از آن برمی انگیزاند؛ نشان به نشان بهار، به همین نشان راهب…
مدعی گفت: از خدا چرا باید حساب برد؟ گفتم: اگر شهادت، لازمه زندگی جاودان است، این ترس هم لازمه عاشقی است. گیرم «روز حساب» نباشد. فتح المبینی هایی که من می شناسم باز هم از خدا حساب می بردند. ترس از جهنم و ولع بهشت، در شباهنگام سنگر، شانه نمی لرزاند. این همه کار عشق است… عاشق اما حساب می برد از معشوق! شهید می ترسد از خدا! و آنکه راهب نیست، هرگز متوجه زیبایی بهار نمی شود.
از بهار تا راهب… دعا کن نوشته خوب دربیاید. بنا دارم این آخرین متن قطعه ۲۶ در سال ۹۱ را تقدیم کنم به راهبان فتح المبین. خاکی ترین راهیان بهار. شب شکنان ۲ ی با مداد. دلاورمردان دومین روز بهار ۶۱ خورشیدی. پیشقراولان ارتفاعات میشداغ. ستاره های آسمان عین خوش. لاله های دشت عباس. اصحاب بی چون و چرای چنانه. مخلصین شاوریه. شهدای برغازه. لب تشنه های تنگه رقابیه. جوانان شط دویرج. دردانه های شرهانی… به به از این معانی. به «کربلا» رفته اند… اصلا شهدا، نام مشهدشان هم با دل آدم بازی می کند، وای از اسم خودشان… این هم دید و بازدید ماست دیگر! بهار می خواهیم خانه راهب برویم. ما بهار را به سینه خیز لاله های فتح المبین می شناسیم، نه حتی رستاخیز لایه های زمین. «فتح المبین» زمین ماست، خانه ماست. بهاری ترین عملیات دفاع مقدس ماست. ایام فاطمیه هم نباشد، باز رمز این بهار، «یا زهرا» است. در و دیوار روزگار، پهلوی فاطمیون را باید هم می شکست. مگر می شود در بهاران، حرفی از راهبان پهلوشکسته نزد؟!
جای حاج احمد پاریاب خالی! عصای دست «همت» بود در عملیات بهاری. الان پهلوی شهدای فتح المبین است. ما را در بهار تنها گذاشت و خود راهب شد. در عوض ما که هیچ سالی به او عیدی ندادیم، شهدا به حاج احمد عیدی شهادت دادند.
هوای بهشت همیشه بهاری است و اگر نه، ما «جانباز شیمیایی» را «شهید عشقیایی» نمی خواندیم. چند سال پیش، روزی از روزهای نوروز رفتیم خانه احمد پاریاب. فارسی را با «لهجه باکری ها» حرف می زد؛ «ما آمده بودیم گره ای از مشکلات جمهوری اسلامی باز کنیم، نه اینکه آویزان نظام باشیم. من با این وضعیت، فقط دارم اذیت می کنم جمهوری اسلامی را. به همت قسم، راضی به این آزار و اذیت نیستم. به کریمی قسم، طعنه نمی زنم، دارم درد دل می کنم. این حرف ها واقعیت است. امروز بدنم این دارو را نیاز دارد، فردا فلان دارو را. دست خودم نیست! ریه ام داغان است، سینه ام نا ندارد، سخت نفس می کشم! به خدا شرمنده جمهوری اسلامی شده ام. من آماده بودم شهید شوم، نیامده بودم باد کنم روی دست نظام… شما هم امروز فردا از دستم خسته می شوید. دعا کنید هر چه زودتر بروم. خرج یک جانباز اعصاب و روان شیمیایی و کپسولی بالاست… خیلی بالا! همه اش را بگویم سرت سوت می کشد… من آمده بودم از مخارج نظام کم کنم، نه اینکه برای جمهوری اسلامی خرج بتراشم. من آمده بودم از درد سرهای انقلاب کم کنم، نه اینکه خودم وبال گردن نظام شوم. من آمده بودم عید، دید و بازدید خانواده شهدا بروم، نه اینکه خودم محتاج سرکشی باشم. من آمده بودم برای پرستاری، نه اینکه نیازمند پرستار باشم. کم پیدا می شود پرستاری که از پس امور امثال من برآید…».
آنگاه آهی کشید و گفت: «خدایا! یک جای سالم در این بدن پیدا نمی شود… احمد پاریاب را دریاب». می گفت: «جنگ! خدا بگویم چه کارت نکند… آمده بودم شهیدم کنی، یا این چنین زمین گیرم کنی؟!… جبهه! از تو نمی گذرم… آی جبهه!…».
می گفت: «من به فصل بهار، حساسیت فتح المبینی دارم! رقابیه، چند بار تا پای شهادت رفته باشم، خوب است؟!… الان هم فقط به ۲ امید زنده ام؛ یکی خامنه ای، یکی شهادت…».
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
یا مقلب القلوب و الابصار! ای خدای فتح المبین! کاش روزی بهار را از آن طرف بخوانیم؛ از طرف ظهور… بهار از چشم راهب اصل کاری دیدنی است… بهار از نگاه راهب، بهار است و الا باز هم این زمین زنده شده، خواهد مرد! بی راهب، اعتباری نیست به این بهار!
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
پروردگار بهار! ما همه کپسول به دوش ایم. تا آن مرد نیاید، حنای بهار رنگ ندارد.
(۴۷ دیدگاه)
- بایگانی: یمینمی آیی سه شنبه قرار بگذاریم؟! این صفحات پر از خالی، مسخره کرده اند ما را. دارند به ریشه شکوفه ها می خندند… و مسدود می کنند حساب بشریت را. دیگر خسته ام از این سررسیدها… از این سررسیدها که با این همه «جمعه»، هرگز «روز ظهور» ندارند. تاریک اند؛ نور ندارند. با ما سر سازگاری ندارند. بی «معصوم»، شده ایم «طفل معصوم». بزرگ و کوچک ندارد! پیش چشم رنگین کمان، دارند جناحی می کنند بهار را! و دست می برند در بال پرستوها! بهار، تعریف نمی خواهد؛ اگر تحریفش نکنند! کار ما اما از استعاره گذشته. در کار خیر ظهور، حاجت هیچ استخاره نیست. باید واضح تر سخن گفت… ممنون می شویم، مدیون می شویم اگر بیایی حجت بن الحسن (عج). دیگر به اینجای جهان رسیده. دنیا دارد جان به لب می شود. فقط صحبت من و ما نیست. جهان، تو را می خواند… همه جای عالم، سررسیدها خالی است! خالی از حتی لحظه حلول سال. سال های غیبت! سال های آزگار! سال هایی که جدید نشده، قدیمی می شوند! سررسیدهایی که زود کهنه می شوند! سیصد و اندی صفحه، دریغ از یک برگ باران، یک قطره بهار، یک فصل درست و حسابی! در این چرخش ایام، پس کی نوبت به «فصل وصال» می رسد؟!… بهاری که من می شناسم، «فصل» نیست؛ «وصل» است… «وصل خوب خدا». بی شما، چه سخت جان شده اند سررسیدها! می آیند و می روند… نکند آقا، قهر کرده ای با ما؟! تو نباشی، الحق که زمین چرکین است. ما از چشم تو می بینیم باران را…
وقتی شما نباشی، چه فرقی می کند ثانیه لحظه تحویل سال؟! بی خورشید، لحظه تحویل سال خورشیدی! چه تناقضی! چه تمارضی! این بهار نیست؛ دارد تمارض می کند! و خیال می کند بوقلمون، همان رنگین کمان است! تو بر ما ببخش یوسف زهرا (س). عصر غیبت، رسما دیوانه مان کرده. داریم از دست می رویم… و یکی یکی مفاهیم را از دست می دهیم! آخر بگو؛ چه کار دارند به بهار؟!… بی رحم اند! بی رحم… آقا جان! برای این همه مجنون، نیستی که لیلایی کنی… حضرت آفتاب! تا «۳۱۳ ستاره» چند نفر کم داری؟! شهدا را حساب کنی، یارانت جور می شوند. ما برای «حاج احمد»، خواب ها دیده ایم در «انتهای افق». قول داده برگردد… شما امر کنی، «حاج همت» با «سر» برایت می دود در طلائیه انتظار. بیا دیگر… این سررسیدهای قلابی، تا بهار را مصادره نکرده اند، کاش دعای «ماه» بگیرد. مگر جناب فروردین دعا کند که اردیبهشتی شویم… و دوباره اردو بزنیم در بهشت، با سربند «یا زهرا». این روزها چقدر دلم هوای جمکران کرده. نماز کامل با دل شکسته! مهر کربلا! و دانه های تسبیح موعود! آقا جان! می آیی سه شنبه قرار بگذاریم؟! می آیی برای ظهور، قرار بگذاریم؟! می آیی بهار را ببینیم؟! می آیی قدم بگذاری در چشمان ما؟! می آیی حسین (ع) و عباس (ع)… بین الحرمین را یکجا ببینیم؟! آقا جان! کاش همین قدر که تا «بهار زمین» مانده، تا «بهار زمان» مانده باشد. فقط دو سه تا کوچه… کاش خون شهدا، کم کند فاصله ها را… کاش این سررسیدهای کال، برسند و ثمر دهند… کاش نفس تازه کند زمان… کاش تاریخ، خانه تکانی کند…
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
سررسیدهای بدی داریم. انگار نه انگار، حسین غلام کبیری هم شهید است! «روز ملی فن آوری هسته ای»، فراموش کرده اند به مادر احمدی روشن سلام کنند! هیچ کجای سررسیدهایی که داریم، «روز دوکوهه» ندارد! و ننوشته اند؛ در کدام ساعت، کدام دقیقه، کدام ثانیه، سر همت از بدنش جدا شد! «به روایتی»، سررسیدهای بدی داریم… مگر به دل مان بیفتد که سالروز خیبر است! مگر دل مان یاد شهدای گمنام کند! آه… دلم هوای «برادران بدر» کرده. سررسیدها که نبودند؛ کاش دجله مهربان تر باشد با باکری ها. یعنی الان «قایق عاشورا» کجاست؟! من بهار را به «لاله های فتح المبین» می شناسم… به چشمان نافذ محمدرضا دستواره… به خنده های گرم خرازی… به ارتفاعات الله اکبر… به اطلسی های خانه پیرزنی در شیرودمحله، که امسال کنار علی اکبرش سال را در بلندای آسمان، نو می کند… خوش به حالت مادر شهید… من کتمان نمی کنم که دلم برای سر حاج همت تنگ شده. سر همت را عشق است! چه کار دارم به سررسید؟… شاید چشم همت رفته باشد؛ نگاهش اما هست… سرداری که پیشانی بسیجی ها را می بوسید، نشد رزمنده ها پیشانی اش را ببوسند… نشد!
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
یا صاحب الزمان! بهار در جناح شماست… بخشی از نگاه شماست… می آیی «فصل بهار» را «وصل بهار» کنی؟! می آیی از بهار، غم را جدا کنی؟! می آیی سه شنبه قرار بگذاریم؟! گفت: «مستی، نه از پیاله، نه از خم شروع شد، از جاده سه شنبه شب قم شروع شد».
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
فعلا بهار به تو نیامده… به تو نرسیده… صبر کن سررسید!
وطن امروز/ ۲۱ اسفند ۱۳۹۱
(۶۶ دیدگاه)
- بایگانی: یمینمن آمریکایی ام! امروز ۲ بار ضایع شدم.
بار دوم: در فلان فروشگاه مجهز لوازم التحریر رفته بودم سررسید و چند تایی خودکار بخرم. ابتدا خودکاری که می خواستم، کلی گشتم و پیدا کردم. خودکاری با نوک نازک، روان، پررنگ و سبک که خوش دست باشد و توی دست لیز نخورد. خودکاری که انتخاب کردم ۳ گوش بود. حسنش؟! هنگام نوشتن های طولانی، روی کناره های انگشت آدمی جا نمی گذارد و کمتر عرق می کند. از خودکاری که خوشم آمد، چند تایی برداشتم. بعد رفتم سراغ سررسید. داشتم براندازشان می کردم که دیدم؛ خودکارهای توی دست، مانع است. خودکارها را گذاشتم توی جیب بیرونی کوچک سمت چپ کتم، و با آن چند مدل سررسید مشغول شدم. پس از کمی بررسی، یک مدل را انتخاب کردم که ورق کاغذش زرد بود و خیلی باریک. قطع «نه ده». برای هر روز یک صفحه داشت اما ۵ شنبه و جمعه اش توی یک صفحه بود. آن اندازه که من می خواستم توش چیز بنویسم جا داشت. هم برای قول و قرارها، هم برای ذکر خاطرات مهم، هم برای دریافت های معنی دار روزانه، هم برای سوژه های مطالب مد نظر. سال هاست سررسید برای من بی دفتر و دستک، کار صدها منشی را می کند. القصه! پول سررسید را حساب کردم و داشتم می رفتم بیرون که… چشم تان روز بد نبیند. آژیر دزدگیر فروشگاه صدا کرد! جز من کسی دم در نبود. ملت همه برگشتند مرا نگاه کردند… و یک جوری که انگار، عامل اختلاس ۳۰۰۰ میلیاردی را دارند نگاه می کنند! چپ چپ! از آن نگاه ها که آدم دوست دارد از ترس آبرویش، زمین باز شود و برود توی زمین. و امان از این ریش توی صورت! مزید بر علت!… خدایا! من که آخر، پول سررسید را حساب کرده ام! از مسئولان فروشگاه، خانمی آمد جلو و جیب بیرونی کوچک سمت چپ کتم را که سر ۵ تا خودکار ازش بیرون زده بود، نشانم داد و گفت: فکر کنم اینها را حساب نکرده ای! گفتم: ای داد! حق با شماست. باور کنید فراموش کرده بودم… واقعا معذرت می خواهم… من مشتری دائم این فروشگاهم، و آن خانم لابد می دانست مشتری ثابتش نمی آید به خاطر ۵ تا خودکار، آبروی خودش را ببرد که گفت: من هم از شما عذر می خواهم. سیستم دزدگیر فروشگاه ماست دیگر! آدم که نیست نیت ها را بخواند! خلاصه رفتم و پول خودکارها را حساب کردم و دست آخر به آن خانم گفتم: کاش «دزدگیر ۲۰۰۵ با ۸ سال ضمانت» هم مثل دزدگیر فروشگاه شما این همه تیز بود شاخک های عدالتش. خندید و گفت: ولی خودتان بهش رای داده بودین که؟! گفتم: آره، خودمان بهش رای داده بودیم! گفت: حالا به نظر ما رسیدین؟! گفتم: نه، به نظر شما نرسیدم، ولی به یه نظر دیگه ای رسیدم… اگه یه روز خواستم دزدی کنم، اختلاس کنم، زد و بند کنم، از تخلف مالی اطرافیانم دفاع کنم، از خودم بیشتر از ملت دفاع کنم، منم منم کنم و… چه بدونم؛ اگه یه روز خواستم به اسم عدالت، فقط با این و اون عداوت کنم، قبلش برم ریشم رو بتراشم.
بار اول: بار اولش نزدیکای ظهر بود. طرفای پل کریم خان رفتم از دکه «وطن امروز» بخرم که طبق معمول نداشت! اما تیتر ۲ ی ارگان شهرداری برای افتتاح پل قشنگ نیایش مجذوبم کرد. یک «همشهری» خریدم… و رفتم توی فلان اداره دولتی/ حکومتی و موقع برگشتن، «وطن امروز» را در دکه ای دیگر دیدم. برداشتم و حساب کردم. هنوز چند قدم نرفته بودم که یارو دکه ای صدایم کرد؛ جناب! بی زحمت اون «همشهری» رو هم حساب کنین!! گفتم: ولی من «همشهری» رو از اون یکی دکه خریدم. گفت: همه تون مثل همین! گفتم: یعنی من دقیقا مثل کیام؟ گفت: … گفتم: … و همین طور گفت و گفتم! یعنی گفتم ها! الان را نبین که دارم سانسور می کنم. اون موقع گفتم! یکی اون می گفت و ۴ تا هم من می گذاشتم روش!! اونقدر گفتم که طرف گفت: پس تو هم با خودمونی؟! گفتم: حالا شد… دیگه به من فحش ندی ها!! مشتی! من روزی ۱۰۰ بار می رم جلوی آینه که حتی قیافه ام مثل … نشه، بعد تو می گی…!!
***
گور بابای جمله اول! راستش را بخواهی من امروز ۳ بار ضایع شدم. یه بارش اون باری بود که می خواستم مثل همیشه، در همچین وقتایی، توی یه برگه کوچیک، خودکارها رو تست کنم و بنویسم؛ «با عرض سلام خدمت همه شهدای عزیز… یک دو سه… آزمایش می شود…» اما دیدم گوشه برگه، مشتری قبلی نوشته؛ «این روزا وقتی می رم خرید، حس می کنم آمریکایی ام، چون هیچ غلطی نمی تونم بکنم!!» کلی خندیدم و خلف عادت کردم و پایین این نوشته، همچین تست کردم خودکار را؛ «از تو چه پنهون، منم!!» خودکار خوبی بود! آنقدر که ۵ تا خریدم! و البته امیدوار شدم که هنوز خیلی هم آمریکایی نشده ام!!
آهای مشتری قبلی! آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند، اما دعوای مسئولان، چرا!! دعوای مسئولان، خیلی غلط ها می تواند بکند!! دعوای مسئولان می تواند پسته را به من و تو کیلویی ۷۰ هزار تومان بدهد، اما به خارجی ها کیلویی ۳۰ هزار تومان!! دعوای مسئولان می تواند پراید را ۲۵ میلیون کند، همان پراید و سمند و کوفت و زهر مار که به کشورهای دیگر با نصف این قیمت صادر می شود!! دعوای مسئولان می تواند ضعف های دشمن در باب تحریم را جبران کند!! آهای مشتری قبلی! من کم همچین می نوشتم… اما این نوشته، معجزه دعوای مسئولان است!! آهای مشتری قبلی! افغانستان، بودجه اش رفت مجلس، تصویب هم شد، اما اینجا… اینجا تو بگو؛ رئیس قوه ارادت به که دارد؟! «ولایت» یا «منیت»؟!
***
آهای مخاطب فعلی! «فعلا نصیحت می کنم»، تکلیف «آقا» است. وظیفه من چیز دیگری است. وظیفه من دقیقا همین نوشته است… خودکار من دارد خوب می نویسد… و تا «فتنه انحراف» جوهر دارد. خمسه، خمسه! ۵ تا ۵ تا! یک، دو، سه… آزمایش می شود؛ بسم الله…
(۶۹ دیدگاه)
- بایگانی: یمیناز «الله اکبر» تا «بابااکبر» شب ۲۲ بهمن، هنگام «الله اکبر» داشتم به «بابااکبر» فکر می کردم که حاج اصغر آبخضر زنگ زد و گفت: «هشتاد و ششمین، یعنی آخرین شماره مجله «شاهد یاران» با عنوان «عباس علمدار» ویژه نامه خوبی از آب درآمده در وصف شهید عباس ورامینی. با من هم گفت و گو کرده اند. توی اینترنت، بگرد و پیدا کن. هم مجله را معرفی کن، هم خاطره آشنایی ام با عباس ورامینی را که در آن ذکر خیری از پدرت شده، بگذار توی قطعه ۲۶ و… اصلا یاد اکبر به خیر! شب ۲۲ بهمن، هر بار که الله اکبر می گویم، یادش دلم را کباب می کند. نزدیکای انرژی اتمی، ناگهان ایرج آمد و گفت: اکبر! اکبر! گفتم: چی شده؟ گفت: اکبر شهید شده. من بیسیم چی گردان بودم. ماموریت مهمی داشتم، باید می رفتم، اما مگر می شد اکبر را ول کنم؟!… رفتم کمی آن ورتر. رفتم دنبال اکبر. زمین پر بود از اجساد شهدا. در میان آن همه شهید، نگاهم به جوراب سبز رنگ شهیدی خیره ماند. یادم افتاد؛ قبل از حرکت، اکبر، پایین شلوارش را داخل جوراب فوتبالی اش گذاشته بود. خودش بود. دیدم با صورت روی زمین افتاده. دیدم پشت لباسش نوشته: «یا زیارت، یا شهادت». «شهادت» را درشت تر نوشته بود، با رنگ قرمز… اکبر را به پشت، روی زمین چرخاندم. چهره گلش، غرق در گل و خون بود. حنجره اش سوخته بود… ایرج گفت: وقتی تیر خورد، همه اش می گفت؛ الله اکبر، الله اکبر…».
اصغر آبخضر را باید بشناسید. رئیس شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی است، یا به عبارت بهتر؛ «آقای راهپیمایی ها». می گفت: «فردا شک نکن برای شهدا هم ۲۲ بهمن دیگری است… شک نکن همه شان می آیند…». خوابی تعریف کرد از پدرم که برای فردا، با خواب مادربزرگ جمع می زنم و می دهمش «وطن امروز». من البته حیا کردم و رویم نشد تلفنی از همسنگر عزیز پدرم انتقاد کنم که؛ «جناب آبخضر! اصولا بفرمایید رئیس قوه مجریه، خواه هاشمی باشد، خواه خاتمی، و خواه احمدی نژاد، بر اساس کدام لیاقت، باید سخنران مراسم یوم الله ۲۲ بهمن باشند؟!… این جماعت بی جماعت، اساسا چه نکته مهمی دارند که برای مادر ۴ شهید سخن بگویند؟!… چه فضیلتی دارند؟!…». الله اکبر! از خدا نترسی، همین شب ۲۲ بهمنی ۲ تا لیچار بارشان کنی ها… یک طوری که «آقا» هم نگویند؛ چرا همچین گفتی؟! بلکه بگویند؛ حق شان بود که گفتی… این جماعت، بصیرت اگر داشتند، حیا می کردند و میکروفن را می گذاشتند جلوی وصیت نامه شهدا… اصلا جلوی علیرضا و آرمیتا.
بی خیال! بیاییم ورق بزنیم آخرین شماره «شاهد یاران» را… اصغر آبخضر که از رزمندگان دوره جنگ تحمیلی است با ذکر خاطراتی زیبا از سردار ورامینی می‌گوید: «بنده و شهید ورامینی در مرحله اول عملیات الی بیت‌المقدس، دوست مشترکی داشتیم به نام «اکبر قدیانی» که او هم در همان عملیات الی بیت‌المقدس شهید شد. دوستی این دو شهید، دو هفته بیشتر طول نکشید، اما این دوستی، آن چنان قوت و اطمینان خاطری داشت که انگار سال‌های سال حاج عباس و اکبر با هم دوست بودند. اکبر از کودکی تعزیه خوان بود و از همان دوران نوجوانی، ذکر مصیبت حضرت سیدالشهدا (ع) و حضرت ابالفضل العباس (ع) را وظیفه خود می دانست؛ «گفت با مشرکین، ساقی لب تشنگان، می کنم یاری سرور آزادگان…». یادش به خیر! صدای دلنشینی داشت. اتفاقا یکی از زمینه‌هایی که باعث شد شهید ورامینی و شهید قدیانی با هم خیلی زود دوست شوند، همین موضوع ذاکر بودن شهید قدیانی است. البته شهید قدیانی ویژگی‌های دیگری هم داشت که بماند. شب اولی که دوکوهه بودیم، از قضای روزگار، تعدادی از خانواده معظم شهدا و همچنین تعدادی از مسئولان به دوکوهه آمده بودند. بعد از نماز مغرب و عشا، شهید قدیانی، چند دقیقه‌ای برای حضار، ذکر مصیبت حضرت سیدالشهدا را خواند. چقدر قشنگ! چقدر قشنگ! بعد از پایان برنامه اما هر چه منتظر شدیم که شهید قدیانی بیاید، او را ندیدیم. به ناچار رفتیم در محل استراحت، و تا دیر وقت هم بیدار بودیم. حدودا ساعت ۱۲ شب بود که شهید قدیانی آمد. به او گفتیم: کجا رفتی؟ ما نگران شما شدیم! گفت: رفته بودم ستاد لشکر. سئوال کردیم؛ ستاد لشکر، برای چی؟ گفت: نمی‌دانید! یکی از فرماندهان لشکر به نام آقای عباس ورامینی، بعد از روضه خوانی در حسینیه دوکوهه، دست مرا گرفت و برد ستاد لشکر، در میان جمعی از فرماندهان و گفت: برای ما خصوصی روضه بخوان! من هم روضه‌خوانی کردم. بعد روضه هم کلی خنداندم شان! احمد متوسلیان ولم نمی کرد. خوشش آمده بود؛ هی می گفت: این را بخوان، آن را بخوان! این روضه را بخوان، آن لطیفه را بگو. بنده خدا عباس ورامینی مانده بود؛ بخندد یا گریه کند؟!…».
*** *** ***
دیدین؟!… پشت بعضی از این ماشینا نوشتن؛ «یادگاری پدر». اینجا یادگاری بابامه… اگه از این متن خوش تون اومد، یه فاتحه براش بخونین… همه اش که قرار نیست شهدا برای ما فاتحه بخونن…
(۳۹ دیدگاه)
- بایگانی: یمین۲۲ بهمن کربلای پنجی ها در آستانه یوم الله ۲۲ بهمن، بیشتر دوست می داشتم از پرچم های کوچک مثلثی بنویسم؛ از شرشره های رنگی، خاطرات سیاه سفید ایام خوش کودکی، دوران مدرسه، تخته سیاه های روسفید، موضوع انشاء: دهه فجر… «بسم رب الشهدا و الصدیقین، به نام خدا و با درود بر امام امت و سلام بر رزمندگان اسلام، جان بر کفان جبهه حق علیه باطل…»، گروه سرود، تمرین تئاتر، لباس متحدالشکل، حذف زنگ آخر به خاطر جشن انقلاب، مانتوی بلند خانوم معلم، شربت و شیرینی، جوایز گوشه نمازخانه، روزنامه دیواری، دعوا بر سر نوشتن سرمقاله روزنامه دیواری، زمستان های بهاری، «دیو چو بیرون رود، فرشته درآید»… روز راهپیمایی، مردم، پیرزنی با ۲ دست و ۴ عکس، مادر شهید، کت یقه بلیزری پدر شهید، جوانک بادکنک فروش، محافظان آقای هاشمی، رفتن زیر پرچم خیلی بزرگ چند متری، تنفس در هوای آزادی، میدان آزادی، نشستن روی چمن، دست تکان دادن برای آفتاب، ذوق و شوق بچه ها، مرگ بر امریکا، آدمک عموسام، خبرنگاران بور، لنز عکاس باشی، جلیقه های چند جیب، میکروفن چی چی شیتد پرس، پل عابر بعد از دانشگاه شریف، شهدای هسته ای، اِ… فلانی، اِ… بهمانی، بچه های روی دوش، کالسکه های پر از تراکت، امید، عشق، حضور، حماسه، کاریکاتور اوباما، کیک و ساندیس، اتوبوس شرکت واحد، ترافیک سنگین آدم ها، ابهت و غرور، مشت های گره شده، لب های خندان، شعار، مصاحبه با بچه های واحد مرکزی خبر، پل حافظ، میدان انقلاب، زیرگذر سر جیحون، ایستگاه صلواتی اداره ها، جوانان کفن پوش، حزب اللهی های جنوب شهر، دختر خانمی با عینک دودی، پیرمردی با کراوات، هلی کوپتر… یعنی ببخشید؛ چرخ بال، اصلا همان هلی کوپتر… اصلا ناراحتم از دست بعضی ها. مگر اعصاب می گذارند برای این قلم؟!… آقای احمدی نژاد! شما بیشتر، خیلی بیشتر، آقای لاریجانی! شما کمتر، اگر این نوشته، بد از آب درآید، مقصرید. خواننده از چشم شما می بیند. از چشم اختلاف در آستانه ۲۲ بهمن. آقایان! نوشته من فدای سرتان. خوب و بدش علی السویه است، اما وای از جار و جنجال شما، اگر نخبه هسته ای را ولو ذره ای دلسرد کند. وای از داد و بیداد شما، اگر خانواده شهدا، صدای دعوای تان را بشنوند. وای از اختلاف شما، اگر فقط یک پیچ «تولید ملی…» را شل کند. وای از بهم پریدن شما، اگر تنها یک مخترع را ناامید کند… اگر دشمن را خوشحال کند… و اگر در آستانه یوم الله، آه بکشد «حضرت ماه».
*** *** ***
یک: این روزها دست شیطان بزرگ از آستین «اختلاف» بیرون آمده. یوم الله باید سیلی بزنیم بر صورت تفرقه. باید زودتر بخوابانیم مچ «فتنه» را. باید مراقب «انحراف» باشیم که لاکردار، در لفظ و معنی بر وزن «اختلاف» است. «جریان انحرافی» یعنی «جریان اختلافی». ظاهرا امسال ضرورت دارد ۲۲ بهمن، نقش ۹ دی را بازی کند. نه بعد از انتخابات، که قبل از انتخابات. خودی باید نشان دهد بصیرت.
دو: از وادی سیاست تا معرکه اقتصاد، دشمن به لطایف الحیل، نشاط ملی ما را، امید ما را، سرزندگی ما را، حضور ما را، و اصل انقلاب اسلامی ما را نشانه گرفته. شگفتا! دولتی ها فکر می کنند قوه مجریه در فشار است، مجلسی ها فکر می کنند قوه مقننه. یوم الله ۲۲ بهمن اما فرصت خوبی است تا همه بدانیم؛ انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی، ولایت فقیه
