نمی دانم این نقد به جمهوری اسلامی، به ویژه رسانه ملی، ایضا سایر رسانه ها، حتی وبلاگ من و شمای بچه حزب اللهی وارد است یا نه، اما نظام، مجرم هم نباشد، لااقل از نظر بعضی ها و با نیت های مختلف و بعضا مخالف، متهم است به استفاده ابزاری از جماعتی که بدحجاب می خواندش و با «گشت ارشاد» می گیردش! یعنی همه ما تقریبا متهمیم؛ ایام انتخابات، رای دادن این افراد را دال بر تنوع افکار و تعاطی سلایق و نشانه جذب حداکثری حساب می کنیم، در رسانه مان خیلی واضح، نشان شان می دهیم، گفت و گوی شان را بی هیچ سانسور تصویری، پخش می کنیم، به شکل کاملا تابلو؛ ذوق مرگ شده هم پخش می کنیم، لیکن آب انتخابات که از آسیاب افتاد، با گشت ارشاد استقبال می کنیم از ایشان! سخن اینجاست؛ اگر بدحجابی، آنقدر بد است که گشت ارشاد را لازم می کند، پس تبلیغ بدحجابی، حتی موقع رای دادن به انتخابات همین نظام، گیرم حتی هنگام جان دادن برای جمهوری اسلامی، چه ضرورتی دارد؟! و اگر بدحجابی، مثل همین ایام انتخابات، آنقدر امر مذمومی نیست و حکایت شتر دیدی، ندیدی است، آیا بهتر نیست گشت ارشاد بالکل جمع شود؟! با طرح این ۲ پرسش، می خواهم سئوالات دیگر خودم را ذیل همین بحث، ادامه دهم. در این متن، نه قصد صدور حکم دارم، نه نیتی برای تضعیف حماسه ملی ۱۲ اسفند که ما خود در شمار حماسه خوانانیم. این نوشته فقط در حکم «طرح مسئله» است و البته کتمان نمی کنم در بطن خود، دغدغه حجاب دارد و ایضا نقد نگاه غیر فرهنگی، شل و ول، رها، بی بند و بار، ناراست و نادرست حکومت و دولت به معضل بدحجابی.
۱: آیا می توان از گشت ارشاد و ترویج البته شاید ناخواسته بدحجابی به بهانه امر مقدس انتخابات، هم زمان با هم دفاع کرد؟!
۲: آیا این ۲ مقوله با هم قابل جمع اند یا غیر قابل جمع؟!
۳: آیا طرح این سئوالات، در مقطع کنونی، تضعیف حماسه ملی یوم الله ۱۲ اسفند است؟!
۴: آیا می توان به بهانه امر مقدسی مثل انتخابات، واجبی چون حجاب را برای مدتی بی خیال شد؟!
۵: معنی روشن اوجب واجبات بودن حفظ نظام، دقیقا یعنی چه؟!
۶: آیا نشان دادن یک بدحجاب در حین شرکت در انتخابات، ترویج خواسته یا ناخواسته بدحجابی محسوب می شود یا نه؟!
۷: آیا نشان دادن یک بدحجاب در حین شرکت در انتخابات، بهترین تبلیغ برای بدحجابی حساب می شود یا نه؟!
۸: آیا همین مسئله برای بانوانی که با حجاب کامل، -نه لزوما حجاب برتر- در انتخابات شرکت می کنند، در حکم تبلیغ حجاب است یا نه؟!
۹: در صورت مثبت بودن جواب، کدام تبلیغ، موثرتر است در اینجا؟! بدحجابی یا حجاب؟!
۱۰: اصلا این مسئله به مقوله تبلیغ، ربط دارد یا خیر؟!
۱۱: آیا گیر دادن به بدحجابی از نوع گشت ارشادی، در وقت خودش لازم، و تبلیغ اینکه در انتخابات جمهوری اسلامی، حتی بدحجاب هم می آید و رای می دهد، در وقت مقتضی؛ هر ۲ اقدامی درست است؟!
۱۲: چرا هر ۲ کار با هم درست است؟! چرا هر ۲ کار با هم درست نیست؟!
۱۳: آیا رای دادن افراد بدحجاب، مصداق جذب حداکثری است و برایش باید خیلی خوشحال بود؟!
۱۴: آیا رای دادن افراد بدحجاب، حتی اظهار علاقه شان به جان نثاری در راه رهبر، امری غیر عادی است؟!
۱۵: اگر غیر عادی و خیلی مهم است، درجه مسرت ما از این فتح الفتوح چقدر باید باشد؟! آیا حق خرکیفی برای ما محفوظ است؟!
۱۶: چرا بعضی از ما فکر می کنیم تصویر رای دادن افراد بدحجاب، مشتش محکم تر بر دهان دشمن فرود می آید، تا تصاویر دیگر؟!
۱۷: آیا پیروزی جمهوری اسلامی، یکی هم در کشاندن افراد بدحجاب، پای صندوق آراست، یا این مهم، اصلا ربطی به مبحث پیروزی و شکست ندارد و امری بدیهی است؟!
۱۸: چرا و با کدام دلیل، بعضی از ما، از رای دادن افراد بی حجاب در انتخابات، بیشتر خوشحال می شویم، تا رای دادن مادر ۴ شهید؟!
۱۹: دلیل علاقه ما به استفاده مکرر از تصاویری که مع الاسف ۲ فردای دیگر، با گشت ارشاد می گیریم شان، و شیطان پرست و غرب زده و عامل برهنگی فرهنگی و حتی مخالف با راه رهبر، معرفی شان می کنیم، چیست؟!
۲۰: این افراد، عاقبت از نظر ما، جان نثار جمهوری اسلامی اند یا عامل نظام سلطه؟! یا هر ۲؟!
۲۱: آیا روزی که به ساز ما می رقصند، خوب، و دگر روز، محکوم اند؟!
۲۲: آیا مشکل، کمی تا قسمتی از ناساز بودن، سیاسی بودن، و غیر فرهنگی بودن ساز فرهنگی ما نشات نمی گیرد؟!
۲۳: آیا پیروزی بزرگ تر جمهوری اسلامی، نمی تواند آنجا باشد که به دنیا بگوید؛ معضل بدحجابی را حل کرده ام؟! به جای آنکه علی الدوام در بوق کند رای دادن افراد بدحجاب را؟!
۲۴: میان جمهوری اسلامی و حکومت لائیک ترکیه در همین بحث حجاب، منهای شعار، چه تشابهات و تفاوت هایی دیده می شود؟!
۲۵: این نقاط اشتراک و افتراق در چیست؟!
۲۶: جمهوری اسلامی به عنوان اوجب واجبات، قرار است بماند که چه بشود؟!
۲۷: بر فرض که نگاه رسانه های ما به مقوله رای دادن افراد بدحجاب، ترویج بدحجابی محسوب شود، آیا انتخاباتی حتی با مشارکت ۱۲۰ درصدی(!) نزد خدا چقدر و تا کجا ماجور است، اگر که نقض حکم مسلم خدا در همین انتخابات، مرتب ترویج شود؟!
۲۸: چرا هنگام آپ کردن تصاویر افراد بدحجاب هنگام رای دادن، حتی رسانه های متعهد، می گردند و آن بدحجاب زیباتر و البته با آرایش بیشتر را پیدا می کنند؟!
۲۹: چرا گشت ارشاد دقیقا به همین افراد در خیابان گیر می دهد؟!
۳۰: فرض کنیم اگر در مساجد و مدارس حوزه رای گیری، روی دیوار بزنند که «خواهرم! لطفا حجابت را رعایت کن»، آیا این کار، مصداق بارز امل بودن است؟!
۳۱: آیا فرد بدحجاب، با دیدن این پیام روی دیوار، قهر می کند و دیگر، رای نمی دهد؟!
۳۲: آیا لااقل به صداقت جمهوری اسلامی، -اگر نه کارنابلدی اش!- در امر ترویج حجاب، پی نمی برد؟!
۳۳: اگر مثلا خواهران فعال در امر انتخابات، هنگام اخذ رای افراد بدحجاب، بدحجابی را نهی از منکر کنند، تاثیر این نهی از منکر، بیشتر است یا گشت ارشاد فردای خیابان؟!
۳۴: آیا اصلا چنین نهی از منکری، مصلحت هست؟! یا اینکه درست و به جا و به موقع نیست؟!
۳۵: آیا پذیرش، بلکه استقبال تا حد خرکیفی از رای دادن افراد بدحجاب، به مرور زمان، تبدیل به پذیرش بدحجابی به عنوان یک «هنجار طبیعی» نمی شود؟! و ناخواسته باعث ریشه دار شدن، بلکه نهادینه شدن بدحجابی نمی شود؟!
۳۶: آیا جمهوری اسلامی به بهانه حفظ خودش یا حتی افزایش میزان مشارکت در انتخابات، می تواند به گونه ای عمل کند که ناخواسته مروج نوع خاص و مضحکی از «عرفی گرایی حکومتی» شود؟!
۳۷: واکنش همین ۲ بدحجاب معروف و جوانی که روز رای گیری، کف دست شان را با پرچم ایران، نقاشی کرده بودند و عکس شان را به جز قطعه ۲۶ و کیهان و یالثارات، همه و همه، حتی توی بچه حزب اللهی هم کار کردی، فردا که نظام مقدس ما می رود و با گشت ارشاد، با ایشان برخورد می کند، به جمهوری اسلامی چیست؟! واکنش شان به ما چیست؟!
۳۸: آیا حداقل همین ۲ نفر، دوره بعد هم می آیند رای بدهند؟!
۳۹: آیا ما داریم با بدحجابان بازی می کنیم، یا با بدحجابی مبارزه می کنیم؟!
۴۰: اگر جمهوری اسلامی یا لااقل بخشی از آن، قائل به مبارزه با بدحجابی نیست، آیا جمع کردن چیزی از جنس گشت ارشاد، عاقلانه تر به نظر نمی رسد؟! نمی گویم حجاب را آزاد کند، می گویم حداقل گشت ارشاد را جمع کند!! آیا جمع کردن گشت ارشاد، با این حال و روز، -تاکید می کنم با این حال و روز!- بهتر نیست؟!
۴۱: وقتی بدحجابی، وارد اداره ای دولتی، حتی حکومتی می شود و می بیند که روی دیوار از پذیرش افراد بدحجاب، عذر خواسته شده، اما عملا او را بیش از دیگران تحویل می گیرند، چه قضاوتی درباره تصمیم نظام در مواجهه با معضل بدحجابی می کند؟!
۴۲: اگر همین فرد نگاه کند و متوجه شود که حجاب خانم های مسئول در آن اداره، از حجاب خودش بدتر است، چه؟!
۴۳: فرض کنید املی، احمقی، حالا هر که! اصلا یکی در مایه های من، گیرم فردی از درون خودم! این پیشنهاد را بدهد که روز رای گیری، از رای دادن خانم های بدحجاب، جلوگیری شود و رای دادن منوط به رعایت حجاب گردد؛ آیا این «پیشنهاد بی شرمانه»، اما لااقل صادقانه، مثلا خیلی زشت تر از عدم صداقت رسانه های جمهوری اسلامی در حل معضل بدحجابی است؟! آیا در شرایطی که همه ما انگار فرزندان مطیعی، -در عرصه فرهنگ، نه سیاست!- برای دهکده جهانی مک لوهان شده ایم، صرف وجود چنین شخص املی، با چنین پیشنهادی غنیمت نیست؟! آیا همین که خواب خوش ما را آشفته کند، جدای از منطقی یا غیر منطقی بودن پیشنهادش، قابل احترام نیست؟! آیا این صدا، در گلو خفه نشود، بهتر نیست؟! آیا باشد و طعنه ها را بشنود، بهتر نیست؟! آیا در شرایطی که همه و همه، حتی بچه حزب اللهی ما هم روشنفکر شده و فرق بدحجاب زیبارو با بدحجاب احیانا زشت را هنگام آپ کردن سایت و وبلاگش متوجه می شود، وجود چند تا امل، ضرورت ندارد؟!
۴۴: آیا صداقت، اولین پیش فرض یک کار فرهنگی بلندمدت نیست؟!
۴۵: در صورت وجود شرط فوق الذکر، آیا دیگر، افراد بدحجاب، پای صندوق آرا حاضر نمی شوند؟! آیا افراد بدحجاب، از بی صداقتی و ۲ گانگی تصمیمات فرهنگی نظام، بیشتر ناراحت می شوند، یا زمانی که ببینند جمهوری اسلامی، حتی کوباندن مشت محکم بر دهان دشمن را، بهانه توجیه بدحجابی نمی کند؟! و در امر مبارزه با معضل بدحجابی، اخلاص دارد؟! آیا در صورت عمل به دومی، تکلیف افراد بدحجاب با معضل بدحجابی، یعنی با خودشان، روشن تر از پیش نمی شود؟!
۴۶: از حیث روان شناسانه، آیا خاطره خوش رای دادن، آمیخته با حجاب خوب، -ولو برای دقایقی!- سبب پیوند حجاب و مشارکت در یک امر ملی نمی شود؟!
۴۷: آیا تجمیع صداقت و کار فرهنگی، حتی با چاشنی زمختی قانون و اندکی سخت گیری، اما نه از نوع گشت ارشادی، بیش از مبارزه عجیب و غریب امروز با معضل بدحجابی، جواب نمی دهد؟!
۴۸: اگر از یک جامعه آماری بدحجاب، سئوال شود که از نظر شما، آیا جمهوری اسلامی، اراده ای بر مبارزه درست و واقعی با معضل بدحجابی دارد یا خیر، پاسخ شان چیست؟!
۴۹: اگر روزی، اغلب بانوان شرکت کننده در انتخابات جمهوری اسلامی را خانم های بدحجاب تشکیل دهد، این بیانگر پیروزی جمهوری اسلامی است، یا شکست نظام، لااقل در بحث حجاب؟!
۵۰: انتخابات، چقدر مگر از حجاب مهمتر است؟! آزادی بیان چقدر مگر از حجاب، مهمتر است؟! حقوق بشر، حتی رای بشر، چقدر مگر از حجاب مهمتر است؟!
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
بگذارید این همه سئوال را با پرسش های پیوسته دیگری تمام کنم و تاکید کنم که این نوشته را «طرح مسئله» بدانید و زیاد در پی نظر نگارنده با سوء استفاده از چینش سئوالات نباشید. جمهوری اسلامی با انتخابات ۶۵ درصدی، حتی ۱۲۰ درصدی(!) بیشتر می تواند بر دهان آقای اوباما مشت بکوبد، یا با حجاب صد در صدی؟! آیا جمعه، حکم صریح و البته صحیح خداوند، به نفع کوباندن مشت محکم بر دهان استکبار، تعطیل نبود؟! بود یا نبود؟! آیا فلان بدحجاب، برای آنکه جذب حداکثری رسانه های ما، بیشتر بر دهان استکبار آوار شود، بهتر نبود کلا کشف حجاب می کرد موقع رای دادن؟! آیا میان «گفتار/ گفتمان» جمهوری اسلامی، با «رفتار/ کارکرد» نظام در امر مبارزه با بدحجابی، تناسبی دیده می شود؟! آیا متاسفانه تضاد دیده نمی شود؟! آیا رفتار نظام، بی آنکه خود بخواهد، ترویج قطعی بدحجابی نیست؟! آیا سی و چند سال پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی، موضع گیری فلان پیرزن بدحجاب، علیه اسرائیل، چقدر باید مسرورمان کند؟! یعنی تا حد خرکیفی؟! یا باید کمی تا قسمتی هم ناراحت از جواب این سئوال اساسی باشیم که؛ آیا حجاب زنان ما در روز ۱۲ فروردین ۵۸ موقع رای دادن، بهتر بود یا حجاب زنان ما در روز ۱۲ اسفند ۹۰؟! آیا در زمینه ترویج حجاب و مبارزه صادقانه، کارشناسانه، البته محکم و اصولی و سفت و سخت و بی برو برگرد با بدحجابی، چه بذری کاشته ایم، که الان دنبال برداشت محصول «حجاب برتر» باشیم؟! بر فرض که بدحجابی، معضل اجتماعی، حتی گناه است؛ در این گناه، آیا همه بار معصیت، روی دوش افراد بدحجاب است؟! چقدر از تقصیر، گردن خود جمهوری اسلامی است؟! چند درصدش گردن رسانه های ما؟! نه عزیز! من فقط چند تایی سئوال پرسیدم. من فقط سئوال پرسیدم که انتخابات، چقدر از حجاب مهمتر است؟! چقدر و تا کجا؟!
اگر آقای هاشمی در انتخابات سال ۸۸ از خود چیزی جز «نامه سرگشاده» به جا نگذاشت، اظهار نظر ایشان بعد از رای دادن روز جمعه را می توان «ناله سرگشاده» نامید، آنجا که گفت: ان شاء الله نتیجه انتخابات، همان رایی باشد که ملت درون صندوق می اندازد! در این باره لازم است چند سئوال از آقای هاشمی بپرسیم.
۱: اگر آقای هاشمی به سلامت نتیجه انتخابات تا این حد تردید دارد، پس لزوم شرکت ایشان در چنین انتخاباتی چیست؟!
۲: آیا شرکت ایشان در انتخابات را نمی توان دال بر این گرفت که ناله سرگشاده، بیش از آنکه بیانگر نگرانی ایشان از سرنوشت رای مردم باشد، مصرف سیاسی، به معنای پیام دادن به ضد انقلاب خارج نشین داشته است؟!
۳: برای اینکه آقای هاشمی، دقیقا، بی کم و کاست و حتی بدون واسطه صندوق انتخابات، متوجه رای مردم شود، آیا چیزی واضح تر از اصلی ترین شعارهای یوم الله سراسری ۹ دی وجود دارد؟!
۴: فرض کنیم جمهوری اسلامی، یعنی همان نظامی که آقای هاشمی رئیس مجمع تشخیص مصلحت آن هستند و تا همین چند وقت پیش، تکیه بر صندلی ریاست مجلس خبرگان رهبری اش داده بودند، در رای مردم دست می برد، آیا شعارهای ۹ دی را نیز می توان تقلبی خواند؟! آنجا که فقط و فقط مردم بودند و نه خبری از وزارت کشور بود و نه خبری از شورای نگهبان؟!
۵: باز هم فرض کنیم، مردم همیشه در صحنه ما، که خود رای می دهند، و به دست معتمدینی از جنس خودشان، رای شان را می شمرند، بدون ملاحظه برخی چیزها، قصد می کردند رای و نظرشان درباره آقای هاشمی را حتی واضح تر از شعارهای ۹ دی، عملی کنند، در آن صورت نتیجه و برایند رای مردم چه می شد؟! گیرم اعتماد مردم به دستگاه قضایی نبود، گیرم اعتقاد مردم به تصمیمات از سر مصلحت سنجی بزرگان جمهوری اسلامی نبود، محصول این بی اعتمادی و بی اعتقادی چه می توانست باشد؟!
۶: این وسط قطعا اگر به جبر روزگار و مراعات پاره ای مسائل و بعضی مصالح، گاهی رای و نظر مردم مثلا در صدا و سیما، سانسور می شود، طرفه حکایت اینجاست که این تقلب، اتفاقا به نفع آقای هاشمی است! آیا رسانه ملی، می توانست همه شعارهای ۹ دی را از صدا و سیما پخش کند؟! آیا قوه قضائیه می تواند و ممکن است همان قضاوت مردم درباره آقای هاشمی و خاندان ایشان را بدون رعایت هیچ مصلحتی اجرا کند؟! پس تقلب و سانسوری اگر هست، حتما به نفع آقای هاشمی است! و آقای هاشمی باید مسرور باشد که مردم به خاطر اعتماد و اعتقادشان به نظام، گاهی نظر و شعار خود را فدای درک شرایط و اقتضائات می کنند، و الا باید از آقای هاشمی خواست که خیلی دربند رای واقعی مردم نباشد! این رای، خیلی خیلی خیلی به ضرر ایشان تمام می شود!
۷: آقای هاشمی باید پاسخ دهد چرا و با کدام رفتار و گفتار، تا این حد خودشان را جایزالنفرین توده های ملت کرده اند؟! این همه نقد و لعن و نفرین که دیگر ربطی به شمارش آرا توسط جمهوری اسلامی ندارد! آیا مردم در ۹ دی، شعارهای خود را درون صندوق انتخابات انداختند؟! آیا جمهوری اسلامی در گلوی مردم و حلقوم آحاد ملت هم ممکن است تقلب کند؟!
۸: آقای هاشمی باید پاسخ دهد که چرا تا دیروز، ما به ایشان می گفتیم که سرنوشت خودتان را با امثال آقای خاتمی گره نزنید، اما امروز، باید به سیدمحمد خاتمی بگوییم؛ لطف می کنی اگر سرنوشت خود را گره به زلف خاندان ضد رای نزنی؟!
۹: گذشته از همه این حرف ها، آقای هاشمی باید بگوید که «م. ه» کی برای محاکمه و مجازات به ایران برمی گردد؟! آیا مبارزه با تبعیض و مجازات آقازاده های آشوب گر، رای واقعی این مردم نیست؟! مگر آقای هاشمی دنبال دانستن رای حقیقی مردم نیست؟! اگر «م. ه» برای رتق و فتق امور دانشگاه آزاد، ماموریت از طرف آقای جاسبی داشت، باید گفت که این ماموریت، چندی است به اتمام رسیده است!!
۱۰: آقای هاشمی باید بگوید چه کرده با خود، که ۲ سال بعد از فتنه هشتاد و اشک، دیگر کسی به محصولات سرگشاده ایشان وقعی نمی نهد؟! در طول این ۲ سال، چه اتفاقی رخ داده که اگر منافقین به نامه سرگشاده، وقعی نهادند، اما دیگر کسی رد ناله سرگشاده را نمی گیرد؟! آیا نه فقط دوست، که حتی دشمن هم خلق و خوی ایشان را شناخته است؟! آیا نه فقط مومن، که حتی منافق هم می داند که از یک سوراخ سرگشاده، نباید، بیش از یک بار، گزیده شود؟!
۱۱: آقای هاشمی باید توضیح دهد که چرا اصلی ترین رمز و راز موفقیت هر نامزدی در هر انتخاباتی، اعلام برائت بیشتر و علنی تر از خاندان ضد رای است؟! ایشان باید بگوید که چرا از عمار و خودعماربین گرفته تا مردود و ساکت و کاسب و چه و چه، هر نامزدی دنبال نشان دادن فاصله بیشتر خود با خاندانی است که به شدت با «بحران محبوبیت» مواجه است؟! این همه بیانگر عمق کدامین فاجعه است؟!
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
کاش می شد صدا و سیمای جمهوری اسلامی، دربیاورد آقای هاشمی را از نگرانی، و یک بار برای همیشه، اصلی ترین نظر، بلکه رای واقعی توده ها، را که از حلقوم مظلوم «باشگاه سراسری چهارشنبه» بیرون آمد، نشان دهد به ایشان! کاش می شد دستگاه محترم قضایی، به جای اجرای عدالت با تکیه بر عناصر حکمت و مصلحت و سنجش اقتضائات و رعایت احترامات، قضاوت مردم درباره آقای هاشمی را مبنای عدل قرار می داد، که ظاهرا آقای هاشمی، خود دنبال دانستن داوری و قضاوت و رای مردم اند. کاش مدعی العموم، یک بار برای همیشه، بی هیچ ملاحظه ای، مدعی عموم ملت می شد، تا آقای هاشمی بهتر و بیشتر از قبل، از رای این ملت با خبر شود! آری! جمهوری اسلامی، اهل تقلب، اهل سانسور نیست، اما هر جا که به اقتضای روزگار، بخشی از رای و نظر و داد و بی داد مردمش را پنهان کرده، اتفاقا تقلب کرده به نفع آقای هاشمی!! آقای هاشمی! شما یکی باید از همه بیشتر جمهوری اسلامی را دوست داشته باشید؛ این نظام اگر نبود، و اعتماد و اعتقاد این ملت، به مقام ولایت اگر نبود، معلوم نبود رای مردم، چه می کرد با خاندان اشراف. اصلا معلوم نبود! راستی آقای هاشمی! می دانی یکی از افراد اهل تقلب در جمهوری اسلامی کیست؟! همین سردبیر روزنامه وطن امروز که تا به حال اجازه نداده یکی از اصلی ترین شعارهای یوم الله ۹ دی را که علیه شما نواخته شد، در این روزنامه بنویسم. شعار این بود: «ایران که باغ پسته بابات نیست، مملکت علی که بی صاحاب نیست».
وطن امروز/ ۱۴ اسفند ۱۳۹۰
صف رای. عاشق این صفم. حتی عاشق طولانی بودنش! هر چه طولانی تر، بهتر! گاهی بیشتر از چند ساعت انتظار! عاشقشم! عاشق ندیدن اول و آخر صف! عاشق آنها که رای شان را داده اند! عاشق آنها که هنوز توی نوبت اند! عاشق نفر جلویی! عاشق نفر پشتی! عاشق برگه بزرگی که به ترتیب حروف الفبا، اسامی نامزدها را رویش نوشته اند! عاشق عروس و دامادی که قبل از عقد، می آیند و رای می دهند! عاشق مردمی که نوبت شان را به ایشان می دهند!! و من دوست دارم نوبت خودم را بدهم به پیرمردی که صفحه شلوغ پلوغ انتخابات شناسنامه درب و داغانش، «سمفونی مُهر» است و «تجلی مِهر»، عینکش، اما ته استکانی! و کافی است شناسنامه اش را فقط یک ورق بزنی، تا در نیم تای پایین هر ۲ صفحه پیش رو، برسی به این همه اسم: زهرا و رضا و مرتضی و علی و رقیه و سکینه و نجمه و عباس و زینب خانم ته تغاری! البته خدا رحمت کند دوشیزه رباب ایرانی را که ۴ سال پیش، رفت پیش خدا. بگذار بشمرم بچه های پیرمرد را؛ یک دو سه… ۹ تا! ماشاءالله به تو پیرمرد! با ۵ دختر و ۴ پسر که ۲ تای شان البته به کاروان شهدا پیوستند. دهه ۶۰ که دشمن آمده بود مثلا ۳ روزه فتح کند تهران را! از آن ۳ روز کذایی، ۳۰ سال گذشته است، اما «آرم الله» همچنان روی پرچم ۳ رنگ ما، روی شناسنامه ملت ما، خوش می درخشد.
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. این تنها صفی است که دوست دارم حالا حالاها نوبتم نرسد! گاهی تقلب می کنم و یواشکی، یکی دو نفر می آیم عقب تر!! گاهی نوبتم را می دهم به آن جوان «رای اولی» که عجله دارد هر چه زودتر، انگشت اشاره اش را ببرد جلوی لنز دوربین عکاس، تا با زبان بی زبانی به دشمن بگوید؛ «این هم از امروز!» دوست دارم با دستمال کاغذی، پاک نکنم جای مهر را از روی انگشتم! حالا حالاها دوست دارم بماند! دوست دارم این انگشت را نشان بدهم به آقای اوباما! و فرو کنم در چشم نظام سلطه! دوست دارم عصبانی کنم دشمن را! کرم این کارم! لذت می برم از این حرکت! دوست دارم انگشتم را به خبرنگاران خارجی، با آن موهای بورشان نشان دهم و دعوت کنم سران کشورهای شان را به دموکراسی! دوست دارم رجز بخوانم برای دشمن و بگویم: هنوز تمام نشده آن ۳ روز؟!
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. عاشق صندوق رای. عاشق ملت شناسنامه به دست. عاشق خاطرات تلخ و شیرین انتخابات. عاشق آن جوان که دوم خرداد ۷۶، خودش به یکی دیگر رای داد، اما برای آن پیرمرد که سواد خواندن و نوشتن نداشت و از جوان خواست، نام آن دیگری را روی برگه اش بنویسد، تقلب نکرد و رعایت کرد در امانت و همان را نوشت که پیرمرد می خواست. به به! دم این مردم گرم! بوسیدنی است دست شان! بوسیدنی است رای شان! بوسیدنی است انگشت اشاره شان! ما همه شورای نگهبانیم! ما همه وزارت کشوریم! ما مجلسیم! ما دولتیم! ما نظامیم! ما حکومتی هستیم!
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. دوست دارم زود بروم، اما دیر برگردم! نفس کشیدن توی این صف را دوست دارم. صف ملت ایران را دوست دارم. عشق می کنم وقتی تمدید می شود زمان رای گیری! عشق می کنم وقتی زیاد می شود حجم کار اصحاب انتخابات! عشق می کنم که با همه پیش بینی ها، همیشه کم می آید تعرفه در حوزه رای گیری و زود باید بروند و از جای دیگر بیاورند! عشق می کنم این ملت، همیشه از دوربین رسانه ملی، جلوترند! عشق می کنم این ملت، «تیتر یک» دنیای «بیداری اسلامی» است.
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. عاشق نفرات جلویی، که البته هنوز خیلی مانده تا نوبت شان شود! عاشق نفرات عقبی! عاشق سرباز نیروی انتظامی! که دستش اسلحه پدرم است! عاشق میز و صندلی ساده رای گیرندگان! عاشق قلب نازنین رای دهندگان! عاشق صندوق رای! عاشق صندوق رای جماران! عاشق خمینی! عاشق صندوق رای خانه ام؛ بیت رهبری! عاشق زیلوهای آشنا! عاشق خامنه ای! عاشق چفیه! عاشق جبهه! عاشق جزیره مجنون! عاشق همت و باکری و علیرضا و پری خانم نقاشی آرمیتا! عاشق متن خوانی فرزند رشید شهید قشقایی، پیش «آقا». عاشق آن شهید گمنام که هنوز برنگشته پیکرش، اما مادرش همچنان توی صف ایستاده است تا همچین محکم سیلی بزند توی دهان دشمن! عاشق حاج احمد که نمی دانم الان کجای هستی است! عاشق پادگان دوکوهه، که خودش صندوقی بود پر از خون شهدای گردان یاسر و عمار و مالک! عاشق اتوبوس راهیان نور! عاشق سوت قطار! عاشق خنده های حاج حسین خرازی، در شرق ابوالخصیب! با آن آستین خالی اش! عاشق لهجه تهرانی دستواره ها! عاشق لهجه شمالی حسین املاکی! عاشق گیلکی و مازنی و ترک و بلوچ و لر و فارس و عاشق بچه محل های امام رضای رئوف! عاشق بهمن شیر! عاشق اسفند! عاشق اسپند! عاشق جمعه های انتخابات!
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. بزرگ شده این صفم! انتهای این صف، آزادگی است، ابتدایش عشق، وسطش بصیرت، همه جایش ملت! ملتی که حتی تا دم رای دادن، بحث می کنند با هم! که به کی باید رای داد؟! بحث های طولانی، اما نه طولانی تر از صف طولانی شان!! بحث های سیاسی، اما نه سیاستمدارانه تر از وحدت شان!! عاشق بحث کردن این ملت سیاسی ام! بحث های داغ، اما نه داغ تر از سنگ نان سنگکی که برشته شده و یک طرفش کنجدی است و توی همان صف، تعارف می کنند به هم! که رفیق! بزن روشن شی…
¤¤¤
صف رای. عاشق این صفم. عاشق اختلاط بنی آدم! عاشق سعدی و حافظ و شاعر حماسه سرا! جمعه، اولین روز بهار است. بذر رای ما در دل صندوق، پر از میوه خواهد کرد بهارستان را. در جمهوری اسلامی، مجلس روی انگشت رای ما می چرخد. عاشق ۳۰۰ هزار شهید این نظامم! عاشق پیرمردی با عینک ته استکانی! که در لیوان یک بار مصرف، هرگز چای نخورده! فقط از این کمر باریک ها!! آنهم لب طلایی!! که خدابیامرز رباب خانم، دارچینی اش می کرد…
¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤
به به! از همین الان مزه رای مردم، پیچیده در فضا. چو نیلوفر، عاشقانه، می پیچیم به پای ۱۲ اسفند.
کیهان/ ۹ اسفند ۱۳۹۰
چند روز پیش رئیس قوه مجریه، ضمن سرودن این بیت که؛ «ما از تبار رستم و فرهاد و آرشیم، وندر شرار فتنه آخر، سیاوشیم»، آنقدر مبالغه کرد در وصف شاعر محبوب و محجوب همه ما ایرانی ها؛ حکیم ابالقاسم فردوسی، که بی حد و حساب بود! جناب دکتر احمدی نژاد البته مختار است خودشان را از تبار رستم، فرهاد، آرش، سیاوش یا هر قهرمان تخیلی و احیانا واقعی عصر کهن بدانند و بخوانند، اما گذشته از این اشعار، آنچه احمدی نژاد را بر سر زبان ها انداخت و از گمنامی درآورد و به کرسی ریاست و صدارت نشاند، هیچ نبود الا اینکه جمعی از اصول گرایان، با انتخاب ایشان به عنوان شهردار تهران، زمینه ریاست شان بر قوه مجریه را فراهم کردند. حالا اینکه آقای دکتر، خودشان را، نه از تبار «اصول گرایی» می داند، نه از تبار «سوم تیر» و نه حتی از تبار «رای مردم»، محل بحث ما نیست، که مدت هاست عادت کرده ایم نمک نداشته باشد کف دست مان! و ایضا رای مان!! در چند نکته، اشاره می کنم به آنچه که محل بحث ماست.
۱: از جمله دلایلی که باعث شد مردم از اصلاح طلبان و رئیس جمهور برآمده از جریان اصلاحات، دلسرد شوند، یکی هم این بود که مردم، زندگی خودشان را در مشکلات عدیده معیشتی(حالا یکی کمتر و یکی بیشتر) و معضلاتی از قبیل گرانی و بیکاری و خرج تحصیل جوانان و چه و چه، مشغول می دیدند، اما در عین حال می دیدند که رئیس جمهور وقت، عمده وقتش را صرف سخنان فیلسوفانه می کند و پشت بند هم نظریه ارائه می دهد. آن روزها آقای خاتمی، ذیل عناوینی چون «گفت و گوی تمدن ها»، «سهله و سمحه»، «تنش زدایی»، «زنده باد مخالف من»، «دین نباید مانع آزادی انسان ها شود» و «عده ای به اسم دین، جوانان را محدود کرده اند» و از این مقولات، تقریبا اندازه دهها کتاب، حرف زدند! گویی، مردم، نه برای قوه مجریه، رئیس، بلکه برای محافل روشنفکری، فیلسوف انتخاب کرده اند!
۲: صرف نظر از اینکه سخنان آقای خاتمی، درست بود یا نه(که صدالبته بسیار مخدوش و قابل نقد و متاسفانه آلوده به نفاق بود!) بحث اصلی آنجا بود که این سخنان، اصولا و اساسا چه ربطی دارد به وظایف رئیس قوه مجریه؟! خاتمی اما آنقدر حرف می زد که بعضی دوم خردادی ها به ایشان لقب «رئیس قوه حرفیه» دادند!! و حتی کارنابلدی خاتمی را قیاس با بی عرضگی شاه سلطان حسین کردند!(عجبا که این دومی، بعضی اصول‌گرایان را به صرافت این تنبه انداخت که خرده بگیرند به بعضی اصلاح طلبان و از ایشان بخواهند احترام رئیس جمهور را نگه دارند!!) نگارنده آن روزها در یکی از جراید، خطاب به آقای خاتمی نوشتم: آیا شما مشکلات مردم را تمام و کمال، یا حتی، به اختصار، حل کرده اید، که این چنین برای نظریه پردازی در فلان همایش و بهمان نمایش، وقت می گذارید؟! این وقت، آیا برای دل خودتان است، یا وقت آحاد ملت؟!
۳: در این کشور، برای رئیس جمهور آنقدر کار هست، که اگر شبانه روز رئیس قوه مجریه، به جای ۲۴ ساعت، فرضا ۱۰۰ ساعت هم باشد، باز هم چیزی که زیاد است، کار بر زمین مانده است. حال باید گفت: وای از آقای خاتمی که بنا به اعتراف جناب ابطحی، بیشتر وقت شان به تماشای فیلم سینمایی، فوتبال خارجی، مباحث روشنفکری و خواندن کتاب و روزنامه می گذشت!!
۴: وقتی «رئیس قوه مجریه» تبدیل به «رئیس قوه حرفیه» می شود، از آنجا که با یک دست نمی توان چند هندوانه برداشت، هم به کار اصلی شان آسیب می زند، هم به نظریه پردازی شان!! یعنی به شدت قابل نقد و انحرافی می شود نظرات آن رئیس جمهوری که حرفش بر عملش غالب می شود. به عنوان مثال، در همان سالها که آقای خاتمی دم از «گفت و گوی تمدن ها» می زد و ملت را از شعار «مرگ بر آمریکا» پرهیز می داد، تا مثلا رابطه غرب با ما بهبود یابد و شیطان بزرگ از خر شیطان پایین بیاید، شرق و غرب کشور ما آبستن ۲ جنگ خانمان برانداز، علیه ۲ ملت افغانستان و عراق شد!! آمریکا اما در جواب وادادن های متوالی دولت اصلاحات و شخص خاتمی، به این ۲ جنگ اکتفا نکرد و ایران را عضوی از کشورهای محور شرارت خواند!! تا خاتمی و دار و دسته اش متوجه ۲ نکته شوند؛ اولا: قوه مجریه، همان به که حوزه کارش، به جای «حرافی»، «حمالی» باشد و ثانیا: قوه مجریه، به ویژه رئیس آن، وقتی زیاد حرف می زند، نظریه هایش غلط، انحرافی و نادرست از کار در می آید.
۵: از دیروز کوچ کنیم به امروز و مرور کنیم با دقت، توصیف عجیب و غریب رئیس قوه مجریه را از شاعر حماسه سرا. آنجا که احمدی نژاد می گوید: «این را با ایمان و قاطعیت می گویم که اگر فردوسی نبود، نه تنها امروز نامی از ایران و فرهنگ ایرانی نبود، بلکه خبری از حقیقت انسانیت و توحید و عدالت در جهان هم نبود»!!! قبل از ادامه این بند، باید اشاره کنم؛ بنا به دلایلی که برای خودم محترم است لابد، فردوسی را بسی بیشتر از سعدی و حافظ دوست می دارم. بیراه نیست اگر بگوییم زبان فارسی، شُکر و شکرش را مدیون شاهنامه فردوسی است که بسی رنج برد تا دست ما خالی از این گنج نباشد. جز این، البته باز هم دلیل دارم برای دوست داشتن حداکثری فردوسی. چه آن زمان که پدربزرگ، برای ما اشعار شاهنامه می خواند و قصه هایش را تعریف می کرد و نام فردوسی را در دل ما جاودان می کرد. چه آن زمان که بزرگ شدم و دیدم، فردوسی، در مدح پیامبر و وصی پیامبر، یعنی ابوتراب، آنقدر سنگ تمام گذاشته، که بسیاری مورخین، معتقدند فردوسی حتما شیعه بود، هر چند که در وصف خلفا هم، به جبر روزگار، اشعاری سروده بود. از اینها گذشته، نحوه تعامل فردوسی با دربار سلطان محمود غزنوی، آنقدر بود که شاعر حماسه سرای ما، هرگز «شاعر دربار» نبود. چه می گویم، که توسط دسیسه همین دربار کشته شد! این هم که عده ای می گویند؛ «فردوسی، شاهنامه را به سفارش دربار سلطان محمود سرود»، از آن دروغ های شاخدار تاریخ است! که اصلا شاهنامه و سرایشش تمام شده بود که سلطان محمود، بر تخت صدارت نشست! سلطان محمود اما از آنجا که به شکل افراطی، متعصب بر اهل سنت بود، بارها و بارها آزار می داد حماسه سرای محب اهل بیت را و مدام زندانی اش می کرد. از اینها گذشته، مظلومیت فردوسی در عصر حیاتش، فقط منوط به دربار نبود، بلکه مردم آن روزگار هم، هرگز قدرش را ندانستند و حتی در زندان، طعنه به ریشه و ریشش می زدند و مسخره اش می کردند. گفت: «باید بکشد مزه تنهایی را، مردی که ز عصر خود فراتر باشد».
۶: خواننده این سطور هم الان باید نظر نه چندان مهم مرا نسبت به فردوسی حکیم دانسته باشد، اما جناب رئیس قوه مجریه، در وصف فردوسی، عباراتی به کار بردند که قطعا نادرست و انحرافی است. اینکه بگوییم؛ «اگر فردوسی نبود، خبری از حقیقت انسانیت و توحید و عدالت نبود»، نشان می دهد رئیس جمهور امروز هم مثل رئیس جمهور دیروز، مع الاسف، چندی است وارد فضایی شده اند که اندک سنخیتی با تکالیف کاری شان و البته حوزه تخصصی شان ندارد. یک بار دیگر دقت کنید در بزرگی این عناوین؛ «حقیقت انسانیت و توحید و عدالت»، تا متوجه شوید جایگزین شدن حرف به جای عمل، چه ها که نمی کند با نظریات آدمی!! به قول ظریف دوست نکته سنجی؛ آنچه رئیس قوه مجریه در وصف فردوسی گفت، در مدح بعضی از اولیای و انبیای دین هم شاید نتوانیم به این شدت و حدت بگوییم!! حالیا! حقیقت انسانیت و توحید و عدالت، از نظر خود فردوسی، فقط و فقط، خلاصه در «محمد» و «علی» می شود. آنجا که سرود: «به گفتار پیغمبرت راه جوی، دل از تیرگی ها، بدین آب شوی؛ چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی، خداوند امر و خداوند نهی؛ که من شهر علمم، علی ام در ست، درست این سخن قول پیغمبر است؛ گواهی دهم کاین سخن ها ز اوست، تو گویی دو گوشم پرآواز اوست؛ علی را چنین گفت و دیگر همین، کزیشان قوی شد به هر گونه دین؛ نبی آفتاب و صحابان چو ماه، به هم بسته یکدگر، راست راه؛ منم بنده اهل بیت نبی، ستاینده خاک و پای وصی؛ حکیم این جهان را چو دریا نهاد، برانگیخته موج ازو تندباد؛ چو هفتاد کشتی برو ساخته، همه بادبان ها برافراخته؛ یکی پهن کشتی بسان عروس، بیاراسته همچو چشم خروس؛ محمد بدو اندرون با علی، همان اهل بیت نبی و ولی؛ خردمند کز دور دریا بدید، کرانه نه پیدا و بن ناپدید؛ بدانست کو موج خواهد زدن، کس از غرق، بیرون نخواهد شدن؛ به دل گفت اگر با نبی و وصی، شوم غرقه دارم، دو یار وفی؛ همانا که باشد مرا دستگیر، خداوند تاج و لوا و سریر؛ خداوند جوی می و انگبین، همان چشمه شیر و ماء معین؛ اگر چشم داری به دیگر سرای، به نزد نبی و علی گیر جای؛ گرت زین بد آید، گناه من است، چنین است و این، دین و راه من است؛ برین زادم و هم برین بگذرم، چنان دان که خاک پی حیدرم؛ دلت گر به راه خطا مایل است، ترا دشمن اندر جهان، خود دل است؛ نباشد جز از بی پدر دشمنش، که یزدان به آتش بسوزد تنش؛ هر آنکس که در جانش، بغض علی است، ازو زارتر در جهان زار کیست».
جوان/ ۷ اسفند ۱۳۹۰
بسم الله…
امروز رفتیم تا به دشمنای اسلام بگیم یه روزی که ما تو این دنیا نبودیم یه روح الله خمینی اومد با یاراش دست نجس شما هارو از خاک پاک کشور ما کوتاه کرد. حالا ما نسل سومی ها منتظریم یه روزی مهدی فاطمه بیاد به یاری خدا دستای شما پست فطرتارو از همه دنیا کوتاه کنیم. انقلاب اسلامی ما زمینه ساز حکومت جهانی صالحان خواهد بود.
بسم الله الرحمن الرحیم
وَالْفَجْرِ ﴿١﴾ وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿٣﴾ وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾
هَلْ فِی ذَٰلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾ أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿٧﴾
الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿٨﴾ وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾
وَفِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿١٠﴾ الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿١١﴾ فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾
فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾ إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿١۴﴾
فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿١۵﴾
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿١۶﴾ کَلَّا ۖ بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿١٧﴾
وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿١٨﴾ وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿١٩﴾
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾ کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿٢١﴾
وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿٢٢﴾
وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّىٰ لَهُ الذِّکْرَىٰ ﴿٢٣﴾
یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿٢۴﴾ فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿٢۵﴾
وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿٢۶﴾ یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾
ارْجِعِی إِلَىٰ رَبِّکِ رَاضِیَةً مَرْضِیَّةً ﴿٢٨﴾ فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿٢٩﴾ وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿٣٠﴾
به نام خدا که رحمتش بىاندازه استو مهربانىاش همیشگى.
سوگند به سپیده دم «۱» و به شبهاى دهگانه «۲» و به زوج و فرد «۳»
و به شب هنگامى که مىگذرد. «۴»
آیا در آنچه گفته شد، سوگندى براى خردمند هست؟ «۵»
آیا ندانستهاى که پروردگارت با قوم عاد چه کرد؟ «۶»
و [با آن شهر] اِرم که داراى کاخهاى باعظمت و ساختمانهاى بلند بود؟ «۷»
همان که مانندش در شهرها ساخته نشده بود؟ «۸»
وبا قوم ثمود آنان که در آن وادى [براى ساختن بناهاى استوار و محکم] تختهسنگها را مىبریدند؟ «۹» و با فرعون نیرومند که داراى میخهاى شکنجه بود؟ «۱۰»
همانان که در شهرها، طغیان وسرکشى کردند؟ «۱۱»
و در آنها فساد وتباهکارى بسیارى به بار آوردند؟ «۱۲»
پس پروردگارت تازیانه عذابهاى گوناگون را بر آنان فرو ریخت. «۱۳»
بىتردید پروردگارت در کمینگاه است؛ «۱۴»
اما انسان، هنگامى که پروردگارش او را بیازماید و او را مورد اکرام قرار دهد و نعمتش بخشد، مىگوید: پروردگارم [چون شایسته و سزاوار بودم] مرا گرامى داشت، «۱۵» ولى چون او را بیازماید، و در این آزمایش رزق را بر او تنگ گیرد گوید: پروردگارم مرا خوار و زبون کرد. «۱۶» این چنین نیست که مىپندارید، بلکه [زبونى، خوارى و دور شدن شما از رحمت خدا براى این است که] یتیم را گرامى نمىدارید«۱۷»
و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند تشویق نمىکنید«۱۸»
و میراث خود را [با میراث دیگران بىتوجه به حلال وحرام بودنش] یکجا و کامل مىخورید«۱۹»
وثروت را بسیار دوست دارید. «۲۰»
این چنین نیست که مىپندارید، هنگامى که زمین را به شدت درهم کوبند«۲۱»
و [فرمان] پروردگارت برسد، و فرشتگان صف اندر صف حاضر شوند، «۲۲»
در آن روز دوزخ را بیاورند، آن هنگام است که انسان متذکّر شود و کجا این تذکر براى او سودمند افتد؟! «۲۳»
مىگوید: اى کاش براى این زندگىام [عبادت خالصانه و کار نیک] پیش فرستاده بودم. «۲۴» در آن روز هیچ کس چون عذاب کردن او عذاب نکند، «۲۵»
و هیچکس چون به بند کشیدن او به بند نکشد. «۲۶»
اى جان آرام گرفته و اطمینان یافته! «۲۷»
به سوى پروردگارت در حالى که از او خشنودى و او هم از تو خشنود است باز گرد. «۲۸» پس در میان بندگانم درآى «۲۹» و در بهشتم وارد شو. «۳۰»
………………….
این همه لشکر آمده *به عشق رهبر آمده*
هر سال ۲۲ بهمن خوش میگذره. یک بار تو اون سالی که من هنوز به دنیا نیومده بودم، امام رفراندم برگزار کردند. همه عاشقا اومدن و برگ “آری” رو انداختن تو صندوق. حالا ما جوونا هر سال با شرکت تو این رفراندوم بزرگ، به امام و شهدا و رهبر عزیزتر از جونمون “آری” می گیم. به نظر من امسال تعداد بد حجابهای شرکت کننده تو انتخابات خیلی بیشتر شده بود. تو تمام راهپیمایی حواسم به اینها پرت بود. بدجوری فکرم رو مشغول کردند. چند دقیقه باسه استراحت میشینیم. دو تا خانم جوون که روسریشون فرق سرشونه همراه با یک آقای جوون، یک آن جلومون می ایستن. دست یکی از دخترا گوشی بود. اون یکی داشت دنبال یه چیزی میگشت. یه دفعه اومد کنار جدول و از روی زمین یه عکس برداشت. روش عکس امام (ره) و آقا بود. رفت کنار پسر ایستاد و عکس رو گرفت جلوش و دوستشون ازشون عکس یادگاری گرفت. با خودم فکر میکنم اوباما عکس و فیلم این جوونها رو ببینه بیشتر خون به جگرش میشه. چقدر خوشحالم. چقدر خوش گذشت. این خانمها و آقایون رو میبینم خوشحال تر هم میشم. خدا همشون رو حفظ کنه. داداشم میگه آبجی یه پسری رو دیدم آخر فشن بود. با خودم فکر میکنم چه اشکال داره، تولد انقلابشه دوست داره تیپ بزنه بیاد.
شناسایی !(گفت و شنود)
گفت: چند سایت وابسته به اپوزیسیون خطاب به اردشیر امیرارجمند مشاور فراری موسوی و رجبعلی مزروعی مشاور پناهنده خاتمی نوشته اند؛ «شما اگر مامور وزارت اطلاعات رژیم نیستید، چرا می خواهید هواداران داخلی جنبش سبز را دودستی تقدیم ماموران وزارت اطلاعات کنید»؟!
گفتم: چطور مگه؟! واسه چی؟! چی شده؟!
گفت: امیرارجمند و مزروعی به نمایندگی از سران فتنه، پیشنهاد کرده اند که مخالفان نظام روز ۲۵ بهمن در چند پیاده رو دست به پیاده روی سکوت بزنند!
گفتم: مگر بقیه مردم در پیاده روها داد می زنند و راه می روند؟!
گفت: پیشنهاد کرده اند که مچ بند سبز همراه خود داشته باشند و چنانچه ماموران پلیس در اطراف نبودند از آن استفاده کنند.
گفتم: مگر ماموران پلیس و اطلاعات با لباس فرم می آیند که شناخته شوند؟!
گفت: چه عرض کنم؟!
گفتم: پسری با پدرش رفته بود دزدی، مامور پلیس دنبالشان کرد و داد زد گوساله وایستا! پسره ایستاد و به پدرش گفت؛ بابا جون! تو فرار کن! من شناسایی شدم!
کتاب “جنگ دوست داشتنی”، کتاب قشنگی است؛
به دوستان پیشنهاد می کنم اگر نخواندند، حتما بخوانند!
نگاه حاج بهزاد پر از داد بود| دیدار من با حاج بهزاد پروین قدس
“«عجب دنیای بی خودیه! …”
“و گفت: «برای خنده!» ”
گاهی فکر می کنم زندگی خیلی جدی تر از اینیه که دارم برگزارش می کنم و گاهی اینکه خدا مرا همین؛ “برای خنده” آفرید!
دیشب به علت بیماری نتوانسم در آسمان قطعه، “الله اکبر” بگویم و امروز در راهپیمایی نیز!
بهمین دلیل با عذر خواهی به علت تاخیر، با صدای بلند فریاد می زنم؛
الله اکبر
و اضافه می کنم “مرگ بر ضد ولایت فقیه” چون دیشب جایی بودم که یه بنده خدایی می گفت که ما به خاطر “آفا” نیست که می رویم راهپیمایی به خاطر انقلابه!!!!!!!!!
بخش های قشنگی از کتاب “جنگ دوست داشتنی” را انتخاب کردید. چه قدر این پسوندهای هسته ای متن های این روزهای قطعه، به دل می نشیند.
“چشم دنیا به «والفجر هسته ای»، «روشن» شد” فوق العاده است، این عنوان.
گفت و گوی قطعه ۲۶ با سعید تاجیک، نویسنده کتاب «جنگ دوست داشتنی»
“ما در شلمچه بودیم,آقا زاده ها در تورنتو!!”
http://www.ghadiany.ir/?p=23
۱۴۸* پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله:
نور دخترم فاطمه علیها السلام، از نور خداست و دخترم فاطمه، برتر از آسمان ها و زمین است.
(بحارالانوار، ج۱۵، ص۱۰)
“خود خانم فاو را حفظ می کند…”
سلام. دیروز مثل هر سال باشکوه برگزار شد.
با این متنتون بیشتر دلم هوایی شد. خادم الشهدا ثبت نام کردم، قرعه کشی میشه، دعا کنید اسمم در بیاد و برم. یاحق.
خاطره های جبهه ای انقدر شیرین هستـــــــــــــند!
سلام
خاطرات خواندنی ای بود
ممنون
من اصلا نمیتونم تو سایت http://fa.gravatar.com برم!
شما میتونید برید؟
از یک هفته پیش که کامپیوترم خراب شد، نتونستم قطعه بیام. خدا میدونه که چقدر دلتنگ قطعه بودم. دیروز راهپیمایی رفتم ولی جای جمله های کوبنده داداش حسین تو ذهنم حسابی خالی بود. خدایا! خواهش میکنم دیگه منو از قطعه ۲۶ جدا نکن. خیلیییییی سخته…
گرامی باد یاد و خاطره شهدای عملیات والفجر ۸ علی الخصوص شهدای لشگرخط شکن ۲۵ کربلا.
عموی شهیدم! سالروز تولد آسمانیت مبارک.
سلام
یاد جبهه همیشه قشنگه البته برای اونایی که عاشق شهدا هستند و خود را موظف به ادامه دادن راهشان می دانند.
کسانی را می شناسم که از تصاویر جبهه فرار می کنند که اعصابشان از دیدن خون و زخم خورد نشود.
گاهی به این حالشان می خندم. خنده ای تلخ………
گاهی بغض گلویم را آنچنان می گیرد که میخواهم خفه شوم.
گاهی جایی برای فریادنیست، گاهی فرصتی برای شکستن بغض……
امام حسن(ع) را بسیار دوست دارم و غربتش را اندکی می شناسم.
امامی که در میان آشنایانش غریب بود.
داداش شما می دانید چه می گویم. مرا ببخشید اینطور روز ها در میان جمع هایی که غریبه اند سخت می گذرد.
با اشک می نویسم…..
فقط از خدا می خواهم به صبر این روزهایم ، کمک کنددر سپاه حضرت حجت از جامانده ها نباشم.
از آن روز خیلی می ترسم برادر.
تو را به خدا دعا کن از جاماندگان نباشم.
یا فاطمه زهرا(س)…
**یا ذالجلال و الاکرام**
بخش های اول روایت های اول و چهارم، مرا یاد خاطره ای انداخت از اونایی که شنیده ها رو دیدن… چیزهای سانسور دار و تاثیرگزاری وجود داره!
از آنجایی که کتاب، یک رسانه عمومی است می توان گفت کتابهای آقای تاجیک عالی است نسبت به آنچه می توان نوشت و ضعیف نسبت به آنچه گذشت.
با اجازه مسئول مربوطه!!
افراد آنلاین: ۲۲ نفر
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
صد بار این کتاب جنگ دوست داشتنی رو برداشتم که بخونم ولی همیشه یه کاری پیش اومد و نخوندم!!
الان برم بخونم.
جالب بود… با میلاد پسندیده خیلی موافقم. اتفاقا روایت چهارم را که خواندم، یادم افتاد برادرم یک بار برای من و مادرم و خانمش خاطراتی تعریف کرد که فکر کنم باز نکنم بهتر باشه… اتفاقا با گفتن خاطراتشون ما خیلی خندیدیم… و این که کاش جنگ را طور دیگری به ما نشان می دادند… از شوخی هایشان، خنده هایشان و…حتی در مواقع خیلی بحرانی هم آنها واقعا سر به سر هم می ذاشتند، چیزی که ما اگر کسی برایمان نگوید، فکرش را هم نمی کنیم.
البته من بیشتر منظورم وحشت انگیزی فضا بود تا شوخی و خنده… حالا ایشان بعد از هشت روز دسترسی به آفتابه داشته… بعضی با همان وضع اسیر شدند و … نمی شود گفت!!
انتخاب کردن قطعه هایی از کتابی زیبا هنر می خواهد، خدا را شکر از این هنر هم بی نصیب نماندیم.
دیروز خیابانهای شهر ما پر از دانشمند هسته ای بود… همه بودند!
به نام خدای شهیدان گمنام
با سلام
آقای قدیانی این متن رو روز تشییع حاجی بخشی نوشتم. لطف می کنید بخونید و راهنماییم کنید لطفا. ممنون. در ضمن این اولین نوشته ام است. قلمتون در راه حق همیشه استوار.
به نام خدای شهیدان گمنام
خداحافظ ماشاء الله حزب الله
(حبیب بن مظاهر انقلاب و جبهه ها آسمانی شد.)
صدای همهمه ی بچه ها بلند شد. چی داره می سوزه؟ بوی چیه؟ من که نزدیک ترین فرد به بخاری بودم، برگشتم چادرم رو نگاه کردم. دیدم حرارت بخاری، گوشه ی چادرم رو سوزانده. یکی گفت: فدای سرت. دیگری گفت: خوب شد آتیش نگرفتی!! بچه ها شروع کردن به خندیدن. یکی با خنده گفت: اگه آتیش گرفته بودی با کپسول خاموشت می کردیم، شایدم با پتو!!! توی این هیاهو و شوخی بچه ها یاد کربلای ۵ افتادم. حاجی بخشی با ماشین تویوتای استیشن به سمت سه راهی نزدیک شد. آتش دشمن زیاد بود و بیشترین تلفات روی سه راهی شهادت که با آن حجم سنگین آتش، به گورستان ماشین ها شبیه تر شده بود. گردان میثم لشکر۲۷ محمد رسول الله(ص)یک قسمت و طرف دیگر گردان انصار به فرماندهی آقای محتشم مستقر شده بودند.
ناگهان گلوله ی مستقیم تانک از جلوی شیشه ی ماشین حاجی باعث آتش گرفتن استیشن شد. حاجی بخشی به سرعت پرید بیرون. با پتو سعی کرد آتش را خاموش کند. سه نفر مجروح توی ماشین بودند. اما تلاش حاجی بی فایده بود. دامادش هم توی ماشین بود و دیگر بنیاد شهید کرج، رئیس نداشت. حاجی با روحیه ی بالا به سمت خط برگشت.
اسکات پیترسون، خبرنگار آمریکایی روز نامه ی کریستین ساینس مانیتور، این عکس حاجی بخشی در حال خاموش کردن ماشین با پتو را به دیوار اتاق کارش نصب کرده به عنوان روح شجاعت و حماسه ی جنگ.
این روحیه ی بالای حاجی بخشی نه تنها در کربلای ۵، که از قبل سال۶۱، در عملیات والفجر۴ هم بوده. توی اوضاع بهم ریخته ی منطقه ی کانی مانگا، اضطراب در دل رزمندگان افتاده بود. حاجی با صدای بلند مثل اولین باری که در میدان صبحگاه دوکوهه برای چشم نخوردن بچه ها، فریاد می زد: “ماشاء الله حزب الله” و با آن گلاب پاش دوشی شعار می داد و شکلات پخش می کرد.
رشادت و بزرگی روح حاجی بخشی از کودکی همراه او بود. سال ۱۳۱۹ وقتی پدرش توسط متفقین کشته شد، ۷سال بیشتر نداشت که یتیم شد. بچه ی پایین شهر بود. برای امرار معاش دست فروشی می کرد. اما هیچ گاه در برابر ظلم و زور و بی عدالتی ساکت نبود. سنش از ۹ سال بیشتر نبودکه به آیت الله علم الهدی امام جمعه اهواز گفته بود: من آرتیو را می کشم. آرتیو افسر انگلیسی بلند قدی که همیشه یک کلت به کمرش داشت. او جلوی چشمان همه، یک مادر و فرزند کوچکش را کشته بود، با کار گذاشتن دینامیت هایی که از سربازان آمریکایی گرفته بود، در گیر بکس ماشین آرتیو او را راهی جهنم کرد.
البته این شجاعت های حاجی بخشی باوجود مادر مبارزش بیشتر شد. قبل از این که در تهران به گروه نواب صفوی بپیوندد با اسلحه ی مادرش که یک برنوی با گلنگدن نقره ای بود، در لرستان تمرین تیر اندازی کرده بود مثل توی فیلم های سینمایی، و حالا یک چریک شده بود برای روز های سختی که در پیش بود و با آن روحیه ی بالا.
تو پنجوین عراق بود که خبر شهادت پسرش عباس را هنگام پخش کردن شکلات بین رزمندگان در منطقه ی عملیاتی کربلای ۱۰ دادند و او بدون این که تغییری در رفتارش پیدا شود گفت: “عیب ندارد، این ها همه پسران من هستند.” سید شهیدان اهل قلم، شهید آوینی این عظمت روح حاجی را این گونه بیان کرده: “حاجی بخشی با یک گونی شکلات و دریایی از سرور به سوی خط می رفت تا بین بچه ها شادی و شکلات پخش کند. به راستی چه کسی می تواند باور کند که در این لحظات دو ساعتی بیش از شهادت فرزند او نمی گذرد و با این همه، او هنوز هم روحیه ی طنز آمیز خود را حفظ کرده است!؟ چگونه می توان این همه را، جز با معجزه ی ایمان تفسیر کرد؟ همه ی بچه ها او را هم چون پدری مهربان دوست می دارند، او آن چنان به حق پیوسته است که شهیدان را مرده نمی پندارد…”
حاجی بخشی این جانباز و ایثارگر انقلاب آن قدر بی غل و غش و در یک کلام خودش بود. ظاهرا یک نفر بود؛ اما وقتی می آمد انگار یک تیپ و لشکر آمده، همه را به وجد می آورد با آن شکل و شمایل و شعارها. در شب های عملیات، پاتیل حنای حاجی بخشی توی سنگرها بود که روحیه ی رزمندگان را دوچندان می کرد، مثل همیشه.
با شروع جنگ حاجی با خانواده اش به پایگاه المراقبون در فرمانداری کرج رفت برای اعزام به جبهه ها.
سال ۶۱، اسلام آباد غرب، حاجی بخشی با این که سنش نسبت به بقیه رزمندگان بیشتر بود؛ آن قدر پر انرژی بود که با دیدن اجتماع چند نفره رزمندگان شروع می کرد به سخنرانی. آن هم از نوع شورای امنیت، سازمان ملل، حقِ وِتو و… تا جایی که به پدر وِتو معروف شده بود. حاجی علاوه بر اینکه رزمندگان را شاد می کرد، چند بار باعث شد که امام (ره) نیز بخندد. امام (ره) نیز با دیدن این همه انرژی به حاجی گفته بود: “تو روحیه ی بچه ای منی. خدا عاقبتت را به خیر کند” و این بزرگترین آرزوی حاجی بخشی بود. آرزوی دیگرش هم پیروزی اسلام.
با آن که نامش ذبیح الله (بخشی زاده) بود اما دو پسرش را ابراهیم وار در راه عشق به معبود به مسلخ فرستاد. اولین شهیدش محمد رضا همان که پدر را توصیه کرده بود به خواندن نماز شب و بعد هم پسر دیگرش عباس، آسمانی شد.
وقتی به سپاه لشکر۲۷ محمد رسول الله (ص) به عنوان نیروی پشتیبانی رفت که ۴۷ بهار از عمرش گذشته بود؛ زندگی پرماجرای حاجی از کودتای آمریکایی ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ تا مبارزه با طاغوت و فرار از دست ساواکی ها با پول های توی جیبش، ۵ روز ماندن در بهشت زهرا قبل از ورود امام (ره) به آن جا، بعد هم به صف انقلاب و انقلابیون پیوست. شعارهای حاجی بالای سر در بقیع و تیرخوردن به پاهایش در مکه خونین سال۱۳۶۶، ذره ای از عشق او به ولایت را کم نکرد. با پایان جنگ به لبنان رفت. در جنگ “خوشه خشم” و جنگ ۱۶ روزه لبنان با حسین الله کرم و در خط مقدم به دادن روحیه بین رزمندگان مشغول بود. هیچ وقت از خدمت به اسلام و نظام خسته نشد و با خرید زمینی در کرج و ایجاد گاوداری از کاروان خدمتگزاران انقلاب جا نماند.
حاجی بخشی هر وقت احساس تکلیف کرد در صحنه حاضر بود. از حضور در راهپیمایی ها تا اعتراض به ارگان های دولتی مثل صدا و سیما که محمد هاشمی رئیس آن بود. حتی کاندید مجلس هم شد تا بتواند حرف فقرا و مستضعفین را به مسئولان بزند. و این جانفشانی حاج بخشی او را از ترکش های روزنامه های زنجیره ای اصلاح طلبان مصون نداشت.
حاجی بخشی حبیب بن مظاهر انقلاب و جبهه ها بود. این حبیب عصر خمینی کبیر و خامنه ای عزیز با شعار “ماشاء الله حزب الله” با آن تویوتای پر ترکش و بی پلاکش، آن لباس پلنگی، سیمینوف غنیمتی عباسش و آن سربند یا زهرا(س) خار چشم دشمنان داخلی و خارجی بود. حاجی را فقط آن هایی شناختند که درد دین داشتند. درد انقلاب، درد شهدا و ولایت. آن قدر درد در سینه اش زیاد شد که وقتی نمایندگان تحصن کردند با همان هیبت همیشگی اش با همان لباس پلنگی و سیمینوف و سربند یا زهرا(س) آمد جلوی مجلس. هل من مبارز طلبید. اگر اجازه داشت خون تمام نمایندگانی که جلوی نظام، رهبر و ولی فقیه قد علم کرده بودند، بریزد. مطیع و عاشق ولایت و رهبری بود که در نامه ای به خاطر تفقد آقا از ایشان در بیمارستان نوشته بود: “زبان الکن این پیر غلام چگونه می تواند پاس لطف و محبت رهبر و مقتدایم را به جای آورد. خدای سبحان سایه ی شما را بر سر همه ی ملت های مسلمان و مستضعفان جهان و تمامی بسیجیان مستدام دارد.”
حاجی بخشی در فتنه ی ۸۸ در بیمارستان به کما رفته بود که پس از بهبودی، باز هم مثل همیشه توصیه به پشتیبانی از ولایت فقیه می کرد. و در نهایت با گذر تمام سختی ها و خوشی ها، پس از ۱۳ روز از آغاز زمستان۹۰ این حبیب عصر خمینی با آخرین کلامش قبل از وداع در بیمارستان: “باز هم می توانیم به این نظام خدمت کنیم.”، مهمان پیر جماران و سربازان آخر الزمانی او شد. و هنوز هم صدای “ماشاء الله حزب الله” او تمام بهشت را پر کرده است.
شادی روحش صلوات
هدی۲۷
حسین قدیانی: ممنون! هم خواندم و هم استفاده کردم. بی تکلف و خوب بود؛ یک زندگی نامه خلاصه از حاج بخشی…
با مطلب:
چرا توکلی را تخریب می کنند: جرم احمد توکلی ولایت مدار بودن است
بروز هستم.
http://foreign-policy.blogfa.com/
با سلام..
هشت پوستر، به مناسبت سالگرد عملیات غرورآفرین والفجر۸ (لشکر خط شکن ۲۵ کربلا استان مازندران)
http://tarh18.ir/
مربی عزیزم، شهید عارف، وحید شادیفر، دانشجوی پزشکی، در عملیات والفجر ۸ شهید شد. پدرش از مایه دارهای مشهد بود و خانواده ای مرفه.
یک دوربین عکاسی داشت و می گفت: من از هر کس با این دوربین عکس بگیرم شهید می شه.
دکتر وجدانی که همرزم و یار او بود و الان فوق تخصص داره، به زور یک عکس از اون انداخت. بعدش هم که…
این عکس آخرین غروب زندگی پر برکتش بود.
http://casebook.parsiblog.com/Files/8.jpg
به دکتر وجدانی گفته بود: من خواب شهادتم رو دیدم. و احتمالا” بعد از شهادت جسد من شناخته نشه. دو تا علامت می ذارم. یکی همین دستمال مشکی، که هر وقت برای بی بی دو عالم گریه می کنم اشک هام رو با اون پاک می کنم رو می بندم دور مچ دستم. دوم هم شیشه ی عطری که تو جیبم می ذارم.
نکته اینجاست؛ چون صورتش سوخته و قابل شناسایی نبود، از روی اون علامت ها شناختنش… روح همشون شاد.
والفجر هشت و لشکر ۲۵ کربلا برای من، خاطره انگیزی اش بیشتر بخاطر خاطراتی است که از دیگران درباره پدرم شنیدم… البته لشکر ۲۵ کربلا از مازندران اعزام می شده اما بیشتر خط شکنان و تخریبچی هایش گیلانی بودند… و بیشترشان زنده اند!!
میلاد؛
“بیشتر” خط شکنان لشکر ۲۵ از بچه های گیلان بودند؟!
اکثر بچه های لشکر ۲۵ کربلا خصوصا در عملیات والفجر ۸ از بچه های مازندران بودند که به فرماندهی آقا مرتضی کار می کردند.
البته لشکر گیلان به طور مستقل در عملیات حضور داشت. ولی اینکه “بیشترِ” تخریبچی ها و خط شکن های لشکر ۲۵ گیلانی بودند، درست نیست!
دیروز یه صف دراز دیدم که میرفتن ساندیس بگیرن، با هزار عشق و امید، نیتم رو خالص کردم تا یه ساندیس بگیرم، رفتم و تو صف وایسادم، هی پنگوئنی صف جلو می رفت، رفت و رفت و رفت، … به سمت چپ پیچید و باز هم رفت و رفت و رفت. … بالاخره به یه جایی رسیدم که ایستگاه پخش ساندیس رو می دیدم. دیگه گوشت و پوست و استخوونم داشت شعار “ساندیس” می داد! فقط پنج شش نفر مونده بود تا به من برسه. … رفت و رفت … بالاخره رسیدم به ایستگاه صلواتی، “آقا یه ساندیس هم به ما می دی؟” … نمی دونم نشنید! چی شد! … صدام رو بلند تر کردم و گفتم “داداش یه ساندیس” … برگشت و با یه لحن باحالی و با یه لبخند گفت “تموم شد”. دست خودم نبودم. رفتم کنار جدول خیابون گرفتم نشستم و به ایستگاه صلواتی خیره شدم … داشت گریه ام می گرفت. ولی یه صحنه جالب منو به قهقهه انداخت! همون صفی که توش بودم! خیلی طولانی شده بود! … حالا همه می رسیدن به ایستگاه صلواتی و مستقیم رد میشدن، هیچ کس هم شکایتی نمی کرد … انگار فقط صف ساندیس بهشون جون می ده! … جــــــــونم … آخ جــــــون … یوههــــــو … دیدی چی شد؟ … بگم؟ … کنار اون جدوله که نشسته بودم یه ساندیس خالی افتاده بود. با یه پرش خودم رسوندم کنار ساندیس خالی. از زیر دست و پا در اوردمش و یه نگاه بهش انداختم. الــــــــــهی… نِی داشت! نـــــــی! … نیش رو در اوردم و گذاشتم تو جیبم … نگه داشتم تا یه روز… بـــــله دیگه … (بقیه اش رو از حفظ ادامه بدید)!
فعلا با روایت اول شوکه شدم:
هنوز یک دقیقه هم نگذشته بود که دو تیر رسام گرینوف به سمت ستون آمد. یکی از آنها به مچ پای حاج آقا جزینی و دیگری …
این مطلب ربطی به این پست نداره!
حرکت کارگردان برتر جشنواره (برای فیلم روزهای زندگی) آقای شیخ طادی که سیمرغ بلورینش رو با تعریف و تمجدید تقدیم ابوالقاسم طالبی کرد هم تحسین برانگیز بود هم تعجب آور نمی دونم حسش واقعی بود یا هدفی داشت؟!
فتوای عجیب مفتی وهابی درباره دو تیم فوتبال!!!!!
http://www.alvadossadegh.com/fa/new-news/74-1388-12-05-17-45-54/16089-1390-11-22-18-24-34.html
آقایون فوتبالی حواستون باشه خلاصه!
سلام حسین جان،
سلام سیداحمد عزیز،
و سلام همه بچه های پاک قطعه!
هنوز هم افتخار می کنم به طرحی که برای حاج سعید تاجیک زدم.
یادتان که هست؟ درگیری با دختر فتنه! در شهرری؛
باز هم افتخار می کنم.
حسین قدیانی: سلام از ماست! به به! و البته یادش به خیر! وبلاگت برای من باز نمی شه چرا؟!
ناشناس من بودم. یادم رفت اسم بنویسم.
دو بار فرستادم ارسال نشد. با حال و هوای متن هم متناسب نبود. منم بی خیال شدم. اما اومده انگار.
دوستان محترم؛
لطفا با دقت پاسخ آقای قدیانی به این ۲ کامنت را بخوانید!
فاطمه می‌گوید:
۲۳ بهمن ۱۳۹۰ در t ۲۲:۳۴
آقای قدیانی؛
به نظر شخص شما، آزادى بیان تو نظراتی که در سایت شما منتشر میشه وجود داره؟
اگر تمایل ندارید پاسخ بدید، لطفا به کل منتشر نکنید سؤال من را.
حسین قدیانی: جمله آخر شما یا شاید تذکر یا شاید توقع یا شاید تهدید شما را متوجه نمی شوم!! یعنی اصلا دلیلش را نمی فهمم! قرار نیست فقط کامنت هایی را که جواب می دهم، منتشر شوند! راستش خوشم نمی آید که با شرط چاقو کامنت بگذارید!! وانگهی! وقتی کامنتی را عمومی ارسال می کنید، آزادی مرا در مواجهه با کامنت خود، مخدوش نکنید و خط و مشی تعیین نکنید که از «آزادی بیان» و دغدغه هایی از این دست، حتما به دور است!! این را البته فقط به شما نمی گویم!! دوستان دیگری هم هستند که باید بگیرند منظورم را. این از این، و اما، گاهی بعضی کامنت های انتقادی را تایید نمی کنم، هم چنان که گاهی بعضی کامنت های همراه با تعریف و تمجید را تایید نمی کنم. مسئله اصلا «آزادی بیان» و این چیزها نیست، که آزادی بیان در «قطعه ۲۶» هرگز دغدغه ام نیست؛ صرف نظر از اینکه مخالفش باشم یا موافقش! دغدغه من، شان «قطعه ۲۶» است. هر بیانی و هر زبانی، البته که آزاد نیست در «قطعه ۲۶»، و الا اینجا «قطعه ۲۶» نمی شد!! از یاد نبرید که بخش عمده ای از مطالب من، اصلا جوری نیست که به معنای مصطلح کلمه، نقدبردار باشد. مثل همین نوشته(آقای اوباما! تو…) که یا نقدی نمی آید، و یا اگر هم نقدی هست، فحش و ناسزاست!! تجربه گرداندن «قطعه ۲۶» نیز به من ثابت کرده که ستون کامنت ها، کرسی آزاداندیشی نیست و اغلب مباحث، وقتی زیاد به آن دامن زده می شود، منحرف می شود و جمع کردنش، دشوار! دوست دارم اینجا بیش از اینکه آزادی بیان داشته باشد یا نه، فضای امن و ایمنی باشد برای اهالی «قطعه ۲۶»، و الا جا و مکان برای ارائه بیان آزاد، زیاد است!! و زیادی هم هست!! بگذاریم اینجا آلوده نشود به هر بیانی و هر زبانی! برای باز کردن این موضوع، باید بیشتر مایه بگذارم، اما فعلا گرفتارم. امیدوارم گرفته باشید منظورم را.
*************************************************
فاطمه می‌گوید:
۲۴ بهمن ۱۳۹۰ در t ۰۰:۰۱
نه توقع بود، نه خدای ناکرده تهدید!
به چند دلیل بود:
۱- راحت باشید در جواب دادن یا ندادن.
۲- گمان نکنید اگر این سوال را پرسیدم در جستجوی آتو گرفتن از شما بودم؛ خواستم بدانید اگر جواب ندهید، سوال بنده تکرار نخواهد شد و منظورتان را از جواب ندادن، مصلحت ندانستن تان می دانستم. ترجیح می دهیم اگر مایل به جواب دادن نیستید، اصل سوال هم منتشر نشود تا چالش برانگیز نشود.
۳- جمله آخر را برای منتشر نشدن زدم؛ انتظار بُلد شدنش را نداشتم در ذهنتان، ولی بهتر شد که گذاشتید باشد تا بیراه قضاوتش نکنید و توضیحاتم را بدانید.
حسین قدیانی: هم شما و هم دیگر دوستان، اگر سعی کنید که در کامنت های تان، غلط نداشته باشید و اصول ویرایشی را رعایت کنید و لااقل وقتی که کامنت اصلاح شده تان را می بینید، بهتر و درست تر کامنت های بعدی را بگذارید، خیلی لطف کرده اید به رعایت ظاهر آزادی بیان در «قطعه ۲۶». آیا شما دوست دارید نوشته های «قطعه ۲۶» هم مثل بعضی کامنت های شما، شتاب زده و بی مراعات و پر از غلط باشد؟!!
شکار (گفت و شنود)
گفت: تازه چه خبر؟!
گفتم: عبدالکریم سروش و شیرین عبادی ادعا کرده اند که جمهوری اسلامی قصد ترور آنها را دارد!
گفت: پشه خودش چی هست که فشارخونش باشه؟! آخه این دو تا مهره سوخته و توسری خورده اسرائیل چه ارزشی دارند که کسی به فکر ترور آنها بیفتد؟!
گفتم: چه عرض کنم؟! حالا که تاریخ مصرفشان تمام شده می خواهند از این طریق خودشان را «مهم»! جا بزنند!!
گفت: یکی از ضد انقلابیون فراری در صفحه فیس بوک خود نوشته، شیرین عبادی و سروش با این حرفها به خودشان تنفس مصنوعی می دهند!
گفتم: یارو می گفت رفته بودم شکار که یکدفعه یک شیر به من حمله کرد، به طرفش شلیک کردم اما تیرم به خطا رفت و خلاصه شیر اومد و بنده را خورد! بهش گفتند ولی تو که هنوز زنده ای؟! و یارو دو دستی زد توی سر خودش و گفت؛ خاک بر سر من! آخه این هم شد زندگی؟!
«هنگامه قاضیانی» پس از دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن سی‌امین جشنواره فیلم فجر به شهدای کشور ادای احترام کرد.
«هنگامه قاضیانی» پس از دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن سی‌امین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، گفت: سلام به همه هم‌قبیله‌های عزیزم. مردم سرزمینم که فکر میکنم انتظار مرا نداشتید اما زمان باهوش‌تر از ما است. همه کاندیداهای این بخش زنان معتبری هستند، با احترام به همه آنها اما این‌بار شاهد اسامی عجیبی بودیم. شاید با این حرف دلم آرام گیرد، متشکرم از هیئت انتخاب و داوری که مرا دیدند و با ارایه جایزه مشوقی بودند برای راه سختی که در پیش دارم. از محمدعلی باشه‌آهنگر تشکر میکنم که بخشی از جنگ را که در ۹ سالگی و پناهگاه‌ها تجربه کرده بودم، به من آموخت و شیخ‌طادی که با حرمت و احترام‌بخشی، جنگ را مستندوار از او یاد گرفتم و با احترام به شهدای وطنم از ابتدای تاریخ ایران زمین.
وی افزود: زندگی کردن به گدایی در این جهان به از بی احترامی به ارواح بزرگانی است که معلممان هستند.
حسین قدیانی: وای!!!!!!!!!!!!!!! چه فتح بزرگی!!!!!!!!!!!!!!!! از ابتدای تاریخ ایران زمین، شرمنده فرمودند شهدا را!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
اونقدر تحت تاثیر سخنان گهربار خانم قاضیانی قرار گرفتم که دو ساعته دارم اشک تمساح می ریزم.
چقدر درس زندگی گرفتیم از این خانم. دمش گرم. من که تصمیم گرفتم از فردا به گدایی زندگی کنم تا مبادا بی احترامی به ارواح بزرگان کنم!!!
خدایا از سر تقصیرات من بگذر!!!!!
حسین قدیانی: کانه جوشش خون شهدا، اون هم از کجا؟! از ابتدای تاریخ ایران زمین!!!!!!!!!!!!! محتاج اظهار لحیه سرکار خانم بود!!! و اما جناب آذرخش! تا به حال چند بار از مطالب وبلاگت تعریف کرده ام؟! بگو! می خواهم بدانم!
آذرخش؛
مطلب آخرت واقعا قشنگه!
یکی از بهترین مطالبیه که نوشتی… شاید هم بهترین مطلبت!
نشمرده ام! ولی لطف شما زیاد شامل حال ما شده. هر بار هم که تعریف می کنید یه عالمه اعتماد به نفسم بالا می ره. 😀
ممنون!
حالا چطور مگه؟
سیداحمد بزرگوار خیلی خیلی ممنونم از شما. امیدوارم بتونم پیشرفت کنم.
حسین قدیانی: بارها تعریف کرده ام و یکی دو بار نقد و چند باری هم شاید قصه سر و کله زدن و از این حرف ها، کلی هم تو تعریف کرده ای از من و نقد هم بوده و قصه سر و کله زدن و از این حرف ها، اما خیلی باظرفیتی!! همین!! موضوعیت پیدا کرده الان برایم این ظرفیت داشتن!! اصلا ظرفیت ندارند بعضی ها. اصلا!
سلام و عرض ادب.
بریده هائی جالبی از کتاب انتخاب کردید، سپاسگزارم.
منتظر متن این تیتر جذاب هستیم.
“چشم دنیا به «والفجر هسته ای»، «روشن» شد”
انتخاب تیترهای شما به عنوان تیتر برتر، کاملا طبیعی است.
همه مطالبتان تیتری فوق العاده دارند.
🙂
خوشحالم که از نظر شما با ظرفیت هستم! برای خودم این مسئله خیلی مهمه، اما هر جایی این ظرفیت رو خرج نمی کنم.
به هر حال من اولین قدم های آشنایی با سیاست رو با میثم محمدحسنی و بعد با شما برداشتم. بعدها هم خیلی چیزهای دیگه ازتون یاد گرفتم. یه جورایی علاوه بر برادری حق معلمی به گردن من دارید.
و باز هم ازتون ممنون که وقت می ذارید، مطالب رو می خونید و نظر حرفه ای خودتون رو در موردشون می گید. با توجه به اینکه می دونم چقدر سرتون شلوغه، این کار شما یه جور احترام و شخصیت دادن به مخاطب هست که خیلی با ارزشه.
خدا قوت!
با توجه به عدم ظرفیتِ بعضی ها! صبر، حوصله و مهربانی شما واقعا خیلی زیاد است… خیلی زیاد ها!!!
گفتم برم سرچ کنم ببینم کی هست اصلا این قاضیانی.
عکساشو دیدم خندم گرفت.
تو اکثرش دستش به شالشه و مطمئنا در حال سفت کردن و جلو کشیدن نیست که دقیقا بر عکس.
اول شدی باسه خودت شدی، خدا کنه مثل بعضیا جو نگیرتت، آبروریزی کنی.
این معادی رو بگو: دوست خوبم فرهادی.
با هم محشور شید.
حسین قدیانی: می دانی چیست ستاره خرازی محترم! گذشت دوره ای که با حرف فلانی، خوش به حال مان شود و با حرف بهمانی، بد به حال مان!! ما مسیر خود را بی اعتنا به تعریف و تکذیب و تخریب و تایید این و آن، انتخاب کرده ایم و پوست مان هم بسی کلفت تر از این حرف هاست و راه مان را قطعا ادامه می دهیم؛ حالا این وسط، هنگامه قاضیانی و پیمان معادی اصلا کی هستند؟!! و چه اهمیتی دارد نظر خوب یا بدشان؟!! آمریکا و اسرائیل با آن عظمت، به ما طعنه می زنند و البته گاهی به قدرت ما اعتراف می کنند، پهن بار هیچ کدام شان، نه طعنه شان و نه اعتراف شان، نمی کنیم، وای به حال این جک و جانورها!!
ایول
جناب طالبى عزیز پارک ملت رو تو مشتش گرفته…!
حسین قدیانی: ماشاء الله مهلت هم نمی دهند!! حالا خوبه سرما خورده اند!!
“جک و جانور” رو خوب اومدی سالار!
حسین قدیانی: به خدا الان دارم کتاب «والفجر ۸» را می خوانم؛ اون بچه بسیجی که هنگام عبور از عرض اروند وحشی، هنوز هم جسدش برنگشته، اگر نبود، تاریخ ایران زمین، آیا ابتدا و انتهایی ازش باقی می ماند؟!! از خدا نترسی، بگویی؛ از توی بازیگر، ابتدا و انتهایی باقی می ماند؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!! که خیر سرت، توی تعریف کردنت هم داری طعنه می زنی؟!!
سلام داداش حسین…
بی صبرانه منتظر ادامه متن هستیم…
ضمنا خیلی خوشحال میشم نظرتون رو درباره متن جدید وبلاگ که درباره دیدار با حاج بهزاده بگین. دیداری که خیلی آسمانی بود و البته ذکر خیری هم از شما بود…
حسین قدیانی: رفتی پیش اقیانوس و چند قطره آورده ای!! همین!! ۳ ساعت گفت و گو، همین چند خط بود؟!! البته قشنگ که بود، اما کوتاه بود! بیشتر به لید یا اشاره مصاحبه می مانست. مصاحبه ات را بگذار!! نایاب است این حاج بهزاد پروین قدس! ۳ ساعت گفت و گو که ادعا کرده ای، یعنی یک کتاب!! فست فودی بار نیایید لطفا!!
کاملا صحیح می فرمایید. از هر کسی که باعث گرفتن جایزه بشه تشکر میکنند. میخواد شهدا از خلقت انسان باشه میخواد فرهادی باشه. مهم جایزه ست و لاغیر.
فقط باید فیلمهای خوب رو شناخت و دید.
راستی دیروز ساعت سه و نیم شبکه دو شعر “بابامو تو ندیدی” رو گذاشت، یادش به خیر عاشق این شعر بودم. تا گفت “گریه نمی کنم من” یاد اون مطلب زیبای هم قطعه ای افتادم. بعدشم اتفاقی زدم شبکه مستند، روایت فتح داشت خیلی قشنگ بود، مثل همیشه زیبا. چند قسمته. فردا ساعت سه و نیم شبکه ۱۳ تکرارشو میذاره.
اون بچه بسیجی…
چقدر تعدادشان زیاد بود این دلاورمردان.
عمو مسعودِ من ۱۶ ساله بود که در عملیات والفجر۸ به شهادت رسید.
جنازه اش برنگشت. سالها بعد پلاکش را آوردند!
می گفتند از شکم یک کوسه، کلی پلاک درآورده اند…
حسین قدیانی: از شکم اون کوسه و توله هایش، زیاد پلاک درآورده اند!!
حیف شد زود رفتن…
میگم داداش این “تا ساعاتى دیگر” براى تست ظرفیت که نیست؟!
تو این مورد، رو هیکل من حساب نکنید!!
حسین قدیانی: خنده ام گرفته!!
مرتضی اهوازی!
اتفاقا توی همین فکر بودم. داشتم فکر می کردم خوب که بین این زمان های تعیینی داداش حسین “تا روزهایی دیگر” وجود نداره. وگرنه ما پیر می شدیم و با عصا می نشستیم منتظر آپ شدن متن داداش!!!!
حسین قدیانی: می دونین چیه؟! ما الان توی پیچ سرنوشت ساز تاریخیم؛ این منم که دارم می گذرم بر زمان!!
خدا رو شکر، روزى امشبم از قطعه لبخند داداش حسین بود؛ الان از گنجى، تو پوست خودم نمى شادم!!
“این منم که دارم می گذرم بر زمان!!”
عجب جمله ای! جالب بود.
حسین قدیانی: امروز داشتم تلفنی با سعید تاجیک صحبت می کردم! می دونین یه هفته آدم، هم بجنگه(اونم توی ام القصر و ام الرصاص بجنگه)، هم یه هفته نتونسته باشه خودش رو با آفتابه بشوره، یعنی چی؟!! می فهمین؟!! اصلا می فهمین؟! و اصلا می فهمیم؟! می فهمین توی همین حال و روز، روحیه دادن و خندوندن اون همه رزمنده ای که کب کرده بودن، یعنی چی؟!! می فهمین یعنی چی که یه سری از بچه ها، توی همین اروند، از ترس، جون دادن؟!! می فهمین سرمای آب اروند یعنی چی؟!!… اما سعید تاجیک می گفت: من یه اشتباه کردم و ۲ تا فحش به «ف. ه» دادم. برام ۸ ماه زندون بریدن!! هیچ کس هم منو ظاهرا نبخشیده و جذب حداکثری ظاهرا شامل حال من نشده!! اما همه دلفین سرگشاده رو بخشیدن. توله هاش رو بخشیدن. خواص بی بصیرت رو بخشیدن! خاتمی رو بخشیدن! اینه درد بچه بسیجیه والفجر هشت!! اینه ظلم جمهوری اسلامی به بچه رزمنده هاش!!
داداش این شمایید که دارید بر زمان مى گذرید، درست؛ تکلیف ما چیه که از این کارا بلد نیستیم؟!!
(نم نم اثرات کم ظرفیتیم، داره نمود پیدا میکنه!)
این تنها گزارش دیدار بود و به نوعی زبان حال من حقیر در مواجهه با اقیانوس و نه متن مصاحبه سه ساعته!!! شرایط و قضایا جوری شده که باز مجبورم اجازه حاجی را برای نشر مصاحبه بگیرم والا بی صبرانه مشتاقم برای نشر آن…
حالا اگر بخواهید با نگاه گزارش دیدار و زبان حال ( و نه مصاحبه ) نگاه کنید نظرتان چیست؟
«ف. ه» در اوج فتنه: ما الان اصلا رهبری را نمی شناسیم. زمان ریاست جمهوری پدرم و آقای خاتمی هم همین طور بود.
«م. ه» در سال ۸۳: اگر پدرم رئیس جمهور شود، قانون اساسی را به ضرر اختیارات رهبری تغییر می دهد.
حسین قدیانی: روزگار قشنگی است نازنین!! خیلی خیلی خیلی از همه عذر می خواهم! توله های راس فتنه، به همان عزیز که مولای ماست، بدترین ناسراها را هم می دادند، باز هم مثل امروز، کسی کاری به کارشان نداشت. لازم نیست قسم خدا بخورم؛ اصلا!
حاج حسین!
خسته نباشید؛ شرمنده ها! حالا امشب، در این گذرتان بر زمان، به “تا ساعاتی دیگر” می رسیم؟
آقای اهوازی!
می گویند؛ کاری را اگر نمی دانید به آن تظاهر کنید. (همون ادایش را در بیاور خودمان) ما سعی مان را می کنیم ظرفیت مان را بالا ببریم، حالا چقدر در آن موفق بوده ایم؛ خدا می داند و داداش حسین نیز!
حسین قدیانی: فعلا دارم می گذرم بر «تا ساعاتی دیگر»، تا ببینم چه می شود… زیرگذر خوبیه!!
“اینه درد بچه بسیجیه والفجر هشت”
ما همین درد رو بفهمیم خیلیه؛ درد که از روى کاغذ و نوشته حس نمیشه…
حسین قدیانی: همین ۴ بند را که از کتاب «جنگ دوست داشتنی» گذاشتم، فعلا بخوانید. زیاد بخوانید. چند بار بخوانید.
بر خلاف “ه” های بی صفت، ما به شدت به آن دنیا و عذاب الهی معتقدیم… به ظهور منجی منتقم، معتقدیم…
سیداحمد!
خیلی قشنگ گفتید. آفرین!
اللهم عجل لولیک الفرج…
کاش بیشتر می دانستیم قدر این عزیزان را. حاج بهزاد آخر دیدار حرفی زد و آتش زد همه عمق وجودم را که: «بعد رفتنم نمی خواهد مرا آوینی ۲ بکنید. امروز بیایید و از خاک خوردن این خاطرات، این دست نوشته ها جلوگیری کنید». حتی هنگام این طعنه هم به فکر خودش نبود. اصلا از خودش حرفی نمی زد که چقدر مورد کم لطفی و غربت قرار گرفته است و فقط به فکر خاطرات و اسنادی بود که می ترسید همینطور زمین بماند و به دست فراموشی سپرده شود.
خدا رو شکر میکنم که خیلی زود من رو با انحرافات دینی راس فتنه آشنا کرد. یادم نیست اولین سی دی های دکتر عباسی رو از چه کسی گرفتم، ولی هر کی بود خدا خیرش بده. شاید اوایل دبیرستان بودم. بعد از مدتی که وارد دانشگاه شدم در جلسات دکتر رامین شرکت کردم. که خیلی زیاد روی افکارم تاثیر گذاشت. یکی از چیزهایی که از اون جلسات یادمه این بود که میگفتن: هر چی آقا روی عدالت اقتصادی تاکید میکنند، جمعه بعدش، هاشمی میاد تو نماز جمعه میگه توسعه اقتصادی! و اون وقت فرق از زمین تا هوای این دو تا رو واسه ما توضیح می دادن. یه بار به دوستی گفتم: حرفش چیه؟ گفت: میخواد رهبر باشه، میگه من چرا رهبر نباشم. قشنگ یادمه، شوکه شدم.
چشم داداش!
همیشه کامنت هاى سیداحمد بزرگوار، امید و اطمینان و آرامش زیادى بهم میده!
مطمئنم اگه همین کامنت رو یکى مثل من بزاره این تأثیر رو نداره؛ پشت حرفاى سید، یه اعتقاد و یقین واقعى وجود داره…
زیاد دوستتون داریم سیداحمد!
سلام
هم خوندن چهار تا روایت دلچسب بود هم خوندن کامنتها و روایت های دوستان؛
خیلی برام جالبه که تا این ساعت از شب هنوز بعضی ها کامنت میذارن و جالب تر اینکه این کامنتها در این موقع شب تایید هم میشه!
فقط میتونم به دوستان شب زنده دار بگم جمیعا خداقوت……
با سلام؛ امیدوارم در راهی که انتخاب کرده اید موفق باشید. میخواستم ازتون درخواست کنم مطالب مفیدتون رو در مورد انتخابات شروع کنید که با اجازتون ما هم از اونها در نشریات دانشگاهی استفاده کنیم. باتوجه به شرایط حساسی که در انتخابات آتی متوجه کشور است، برای ایجاد انگیزه در قشر خاکستری جامعه، دست به قلم شوید. با تشکر!
اللهم عجل لولیک الفرج
سلام حسین جان
فرموده اید وبلاگم باز نمی شود؟؟؟!!!
فکر نمی کنم مشکلی وجود داشته باشد.
البته سنگینی طرح ها و پوسترها هم بی تاثیر نیست.
اما با اوضاع این روزهای اینترنت، کمی صبر و تحمل نیاز است!
آدرس آفتاب مهتاب را درست می زنید؟
http://sayehgraph.blogfa.com/
بر خلاف “ه” های بی صفت، ما به شدت به آن دنیا و عذاب الهی معتقدیم… به ظهور منجی منتقم، معتقدیم…
خیلی قشنگ گفتی آقا سید! نمیدونین چقدر از این بی صفتها کینه به دل دارم. به اندازه عمری که تا الان سپری کردم پر ز کینه ام!
سلام آقای قدیانی!
۲۵ آبان پارسال اولین بار بود که قلمت رو خوندم عالی بود.
همون نامه ی معروف که بعد از کما نوشته بودی بعدا توی اینترنت سرچ کردم و اینجا رو پیدا کردم.
یه سال هست که پیگیر دل نوشت هاتم و همش رو بلند بلند تو خونه؛ واسه همه میخونم!!!!
یه سوال!!!!
من مرجع تقلیدم آقاست. خیلی هم دوستش دارم. امسال که اومده بود شهرمون (کرمانشاه) چند بار دیدار رفتم اما دوست داشتن من با نوع دوست داشتن شما فرق میکنه. راستش وقتی سوال پیچم میکنند، کم میارم که چرا دوستش دارم اما وقتی به محبت شما گیر میدن، دیگه هیچ جوابی ندارم!!!!!
خواستم ازت کمک بگیرم لطفن یه سری کتاب بهم معرفی کن تا شعورم بیشتر شه!!!!
دلم میخواد بفهمم و بتونم دیگران هم قانع کنم.
منتظرتون هستم.
یا علی
بهم زیادی برخورد… اینم یه لینک خیلی خوب و قشنگ از حماسه والفجر ۸(لشکر ویژه ۲۵ کربلا)
http://www.razmandeshomal.ir/showpost.asp?id=4120
**یا قاضی الحاجات**
دوست دارم اینجا بیش از اینکه آزادی بیان داشته باشد یا نه، فضای امن و ایمنی باشد برای اهالی «قطعه ۲۶».
سلام
حقیقتا همینطور است. از هر جا و به هر دلیل که دلگیرم، به اینجا پناهنده می شوم. هر زمان که خیلی شادم، به اینجا سر می زنم. هر وقت هم که نه شادم و نه دلگیر، باز هم سراغ اینجا را می گیرم. واقعا فضای امن و ایمنی است. ممنون.
عالی بود… عالی!
قطعه ۲۶ جاییست که دلتنگش می شویم.
اینجا هم مدرسه است، هم پناه گاه، هم یه جای امن و آروم برای دورشدن از تمام دلتنگی ها……………….
قطعه بیست و شش تنها به داداش حسین تعلق ندارد. همه ی ما یه جورایی این جا حق آب و گل داریم.
اینجا محل تجمع عاشقان حضرت خورشید و نائبش حضرت ماه است.
اینجا بوی شهدا را دارد و دشمن از اینجا می ترسد.
علی الخصوص که سلاح جدیدی به اسم ” نی ساندیس” اختراع کرد.
نی هاتون رو آماده کنید…..
بدر و خیبر در راه است……………
موافق ام با کامنت“خواهر شهید کاظم ”.
فضای قطعه، خیلی دوست داشتنی است. هرجا که باشی، علی الخصوص مکان های مقدس و زیارتی، به یاد قطعه و اهالی اش هستی.
اینجا مشهدالرضا است و شاید نزدیک ترین کافی نت به حرم رضوی. بعد از زیارت، گشتم دنبال یک کافی نت، تا ادامه متن را بخوانم که دیدم، خدا را شکر، از متن جا نمانده ام. خدا کند که این، “تا ساعاتی دیگر”، ادامه پیدا کند تا ما برگردیم به شهرمان.
قطعه حتی زمان هایی که آپ هم نمی شود، اما باز جملات و تلنگرهای قشنگی دارد.
“گذشت دوره ای که با حرف فلانی، خوش به حال مان شود و با حرف بهمانی، بد به حال مان!! ما مسیر خود را بی اعتنا به تعریف و تکذیب و تخریب و تایید این و آن، انتخاب کرده ایم و پوست مان هم بسی کلفت تر از این حرف هاست و راه مان را قطعا ادامه می دهیم”
سلاله؛
از طرف همه بچه ها:
زیارت قبول… سلام ما را به امامِ مهربان برسان…
۱۴۹* پیامبراکرم صلی الله علیه و آله:
چه نیکو عطائی است، سخن حقى که بشنوى و به برادر مؤمن خویش برسانى.
(نهج الفصاحه)
داداش حسین،
این توله هایی که گفتین و انواع و اقسام متنوعی هم دارند یا به درد تاکسیدرمی می خورند، یا باغ وحش!!
قسمت هایی از کامنت های ارزشمند داداش حسین، که به نظرم اگر ارزشش از متن ها بیشتر نباشد، حتما” کمتر نیست.
.
…مسئله اصلا «آزادی بیان» و این چیزها نیست، که آزادی بیان در «قطعه ۲۶» هرگز دغدغه ام نیست؛ صرف نظر از اینکه مخالفش باشم یا موافقش! دغدغه من، شان «قطعه ۲۶» است. هر بیانی و هر زبانی، البته که آزاد نیست در «قطعه ۲۶»، و الا اینجا «قطعه ۲۶» نمی شد!! از یاد نبرید که بخش عمده ای از مطالب من، اصلا جوری نیست که به معنای مصطلح کلمه، نقدبردار باشد. مثل همین نوشته(آقای اوباما! تو…) که یا نقدی نمی آید، و یا اگر هم نقدی هست، فحش و ناسزاست!! تجربه گرداندن «قطعه ۲۶» نیز به من ثابت کرده که ستون کامنت ها، کرسی آزاداندیشی نیست و اغلب مباحث، وقتی زیاد به آن دامن زده می شود، منحرف می شود و جمع کردنش، دشوار! دوست دارم اینجا بیش از اینکه آزادی بیان داشته باشد یا نه، فضای امن و ایمنی باشد برای اهالی «قطعه ۲۶»، و الا جا و مکان برای ارائه بیان آزاد، زیاد است!! و زیادی هم هست!! بگذاریم اینجا آلوده نشود به هر بیانی و هر زبانی!
.
.
گذشت دوره ای که با حرف فلانی، خوش به حال مان شود و با حرف بهمانی، بد به حال مان!! ما مسیر خود را بی اعتنا به تعریف و تکذیب و تخریب و تایید این و آن، انتخاب کرده ایم و پوست مان هم بسی کلفت تر از این حرف هاست و راه مان را قطعا ادامه می دهیم؛ حالا این وسط، هنگامه قاضیانی و پیمان معادی اصلا کی هستند؟!! و چه اهمیتی دارد نظر خوب یا بدشان؟!! آمریکا و اسرائیل با آن عظمت، به ما طعنه می زنند و البته گاهی به قدرت ما اعتراف می کنند، پهن بار هیچ کدام شان، نه طعنه شان و نه اعتراف شان، نمی کنیم، وای به حال این جک و جانورها!!
.
.
به خدا الان دارم کتاب «والفجر ۸» را می خوانم؛ اون بچه بسیجی که هنگام عبور از عرض اروند وحشی، هنوز هم جسدش برنگشته، اگر نبود، تاریخ ایران زمین، آیا ابتدا و انتهایی ازش باقی می ماند؟!! از خدا نترسی، بگویی؛ از توی بازیگر، ابتدا و انتهایی باقی می ماند؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!! که خیر سرت، توی تعریف کردنت هم داری طعنه می زنی؟!!
.
.
امروز داشتم تلفنی با سعید تاجیک صحبت می کردم! می دونین یه هفته آدم، هم بجنگه(اونم توی ام القصر و ام الرصاص بجنگه)، هم یه هفته نتونسته باشه خودش رو با آفتابه بشوره، یعنی چی؟!! می فهمین؟!! اصلا می فهمین؟! و اصلا می فهمیم؟! می فهمین توی همین حال و روز، روحیه دادن و خندوندن اون همه رزمنده ای که کب کرده بودن، یعنی چی؟!! می فهمین یعنی چی که یه سری از بچه ها، توی همین اروند، از ترس، جون دادن؟!! می فهمین سرمای آب اروند یعنی چی؟!!… اما سعید تاجیک می گفت: من یه اشتباه کردم و ۲ تا فحش به «ف. ه» دادم. برام ۸ ماه زندون بریدن!! هیچ کس هم منو ظاهرا نبخشیده و جذب حداکثری ظاهرا شامل حال من نشده!! اما همه دلفین سرگشاده رو بخشیدن. توله هاش رو بخشیدن. خواص بی بصیرت رو بخشیدن! خاتمی رو بخشیدن! اینه درد بچه بسیجیه والفجر هشت!! اینه ظلم جمهوری اسلامی به بچه رزمنده هاش!!
.
.
روزگار قشنگی است نازنین!! خیلی خیلی خیلی از همه عذر می خواهم! توله های راس فتنه، به همان عزیز که مولای ماست، بدترین ناسراها را هم می دادند، باز هم مثل امروز، کسی کاری به کارشان نداشت. لازم نیست قسم خدا بخورم؛ اصلا!
.
.
داداش حسین!
بعضی کامنت هایتان، با عقل و احساس آدمی کلنجار می رود. ممکن است خیلی کوتاه، همراه طنز معنا دار، و در همان اثنای خنده، حزنی عمیق به آدم دست دهد.
مثلا همین جمله:
از شکم اون کوسه و توله هایش، زیاد پلاک درآورده اند!!
دوستان محترم؛
این را حتما بخوانید!
http://www.jahannews.com/vdchv6nik23nv-d.tft2.html
چه خنده داره این:
http://khabarfarsi.com/ext/2067232
بعله… بسیار خنده دار است!
به راهکارهای بالاترین بخندیم یا به جناب پرکار تر از امیرکبیر؟!!!
سلام به داداش حسین؛
و سلام به همه بسیجی هایی که باتوم رو با افتخار تو دست میگیرن.
کاملا بی ربط!
۲۵ بهمن سالروز حکم تاریخی امام خمینی برا اعدام سلمان رشدی ملعون هست، یعنی الان ۲۳ساله که داره قاچاقی نفس میکشه!
صرفا جهت اطلاع گفتم.
شادی روح شهید مصطفی مازح و بقیه شهدای این راه ناتمام که اسمشون رو نمیدونم، صلوات.
داداش حسین یه مطلبی براش کار کن.
http://1175.blogfa.com/post-1564.aspx
استادی به نام سردار حاج احمد سوداگر
«این عملیات رمزش به نام فاطمه زهرا(س) است، خود خانم فاو را حفظ می کند!»
“السلام علیک یا فاطمة الزهرا سلام الله علیها”
داداش حسین با صفا!
ما نوکرتیم، بگو تا چند ساعت دیگر؟!!
سلام حاجی جان،
سلام سیدنا،
سلام به همه!
چند شب پیش با یکی از بچه های قطعه صحبت می کردم، بهش توضیح دادم دلیل نبودنم رو.
حالا هم که می بینید ساعت چنده اومدم اینجا!
عفو بفرمایید و دعا در حق برادر کوچکتان.
مطالب را می خوانم کم و بیش؛
مانند ارواح حاکمه!!!!!
خودم هم ناراحتم از اینکه خیلی وقته کامنتی نگذاشته ام.
حلال کنید…
کلیپی برای شهدای علم و فناوری:
http://9dai.blogfa.com/post-125.aspx
اکبر صغیر، سرورِ امیر کبیر!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
خواننده مطالب خوبتون هستم و ممنون از تلاشی که می کنید در راستای ارزشها
بعد از مدت ها با یه مطلب جالب راجع به خواب به روز شد وبلاگ گروهی مون!
فکر کنم براتون جالب باشه!
آقا جواد؛
سلام برادر!
تشکر بابت کلیپ…
رأی (گفت و شنود)
گفت: «۱۲گروه فعال سبز» با صدور بیانیه ای خواستار شکستن حصر موسوی و کروبی شده اند.
گفتم: این ۱۲گروه کی هستند؟ کجا هستند؟ اسمشان چیست؟ هرکدام چند نفر عضو دارند؟! و…
گفت: اسمی از اعضا و تعداد آنها نبرده اند.
گفتم: بالاخره باید یک دفتری؟ دستکی؟ آدرسی؟ یا حداقل یک علامت و نشانه ای ارائه کنند که معلوم باشد این ۱۲گروه وجود خارجی هم دارند!
گفت: نه! هیچ آدرس و نشانه و شماره تلفن و… هیچی ارائه نکرده اند.
گفتم: یارو کاندیدای مجلس شده بود بعد از شمارش آراء معلوم شد فقط ۲ تا رأی آورده، شب که به خونه رفت همسرش با دمپایی به سراغش اومد و گفت؛ فلان فلان شده، من که به تو رأی ندادم، پس فقط یک رأی مال خودته، اون رأی دوم مال کیه؟ نکنه زیر سرت بلند شده باشه؟!
آن کس که رخش نـدید، خفــــــاش بُوَد… خورشیدْ، فروغ رخ زیباش بُوَد
سرّ است و هر آنچه هست اندر دو جهان… از جلوه نورِ روى او فاش بُوَد
“امام روح الله”
**یا ارحم الراحمین**
بسمه تعالی
بررسی اثر شلیک های الهی، دقیق و هوشمند ولی امر مسلمین از “سامانه ی راهبردی محراب” و عقب نشینی نظام سلطه_فتنه، ظهور ” نائب الحنجرگان نیابتی”، اعجاز در “اذ رمیت” بدری و محل اصابت خیبری “طائر” و کارکرد “بی بی جیغ” در قالب “بی بی سی”
_____________________________________________________
۱/ نماز جمعه مورخ ۱۴/۱۱/۱۳۹۰ بدلیل مطرح شدن مباحث راهبردی و زنجیره ی رویکرد “تهدید در برابر تهدید” و شلیک های قدرتمند و دقیق در سطوح و بازه های گوناگون مرتبط با “بیداری اسلامی و جهانی” و برتری چشمگیر شجره ی طیبه ی انقلاب اسلامی با حمایت ثابت و صادقانه ی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و مهم تر از آن وثوق و اطمینان بر وعده های الهی صادره از وجود مبارک مقام عظمای ولایت و رهبری در پیروزی های ۳۳ و ۲۲ روزه مقاومت لبنان و فلسطین در برابر غده سرطانی منطقه که تنها و آخرین هنر و حربه اش “ویروس سازی ” و پراکندن آن می باشد را می توان به حق “سامانه راهبردی محراب” نامید.
۲/ سنت های زیبای اسلامی مانند نمازجمعه و ارائه ی معجزه گون یک دوره کامل از شیوه و توانمندیهای یک رهبر الهی در هدایت و جهت گیریهای درست جامعه در قالب امام_امت و مجاهدتهای بی بدیل رهبری و ولایت وایستادگی ملت، در شکوفایی علمی، فن آوری، معنویت و اخلاق برغم تمامی فشارهای متراکم دشمن و ویروس فکنی در کالبد جامعه ی اسلامی ایران نمایانگر اقتدار و نیز “ثقه” بر وعده های خداوند میباشد.
۳/ نظام سلطه در خلال ۳۳ سال گذشته با جنگ نرم و سخت در برابر انقلاب اسلامی از
ترفند “حنجره ی نیابتی” در اشکال گوناگون نیرنگ ها و خدعه ها نموده است.
بعد از نماز جمعه ی راهبردی و غرور آفرین ولی امر مسلمین، کار حنجره ی کوکی روباه فریب، بی بی سی، بر اثر حناق تحت حاد به “بی بی جیغ” کشیده شده است، یا همین “نو نائب الحنجرگان ” که طواف نمودند دلارهای فتنه انگیز سبز را!
اصلا همین فتنه نقش بازی کرد تا حنجره ی سلطه _صهیونیست باشد در عمق خاک پاک ایران!
در جنگ سخت، گروهکها و صدام نقش “حنجره نیابتی ” را بر عهده گرفتند و دیدیدم که هرکو دور ماند از اصل خویش، باز جوید روزگار وصل خویش! آن “حنجره “، آن قطعه دست ساز صهیونیست ها، آن حنجره ی قساوت، شقاوت و فسق توسط عوامل رژیم کودک کش صهیونیستی بریده شد و برده شد به سرزمینهای اشغالی تا به ثبوت برساند آنچه ملت صبور و بصیر ایران باتکیه برلمحه ها و لمعه های نبوتهای امام راحل عظیم الشان رحمت ا.. علیه می گفتند: صدام [صهیونیستی _ نوکر آمریکا] باید برود. و شد آنچه بایست میشد! صدام واصل شد به درک و حنجره اش رسید به صهیونیستها و عوامل موساد!
۴/ سقوط “زود رس” نظام سلطه و سرمایه داری جهانی و ناتوانی آنها در حفظ و تداوم وضعیت ظالمانه ی آن مرهون دو عامل اساسی است:
الف: ناسازگاری با معنویت، اخلاق و سرشت الهی عجین شده در فرد و خانواده و عدالت، که ۹۹% تحت ستم در جهان غرب شاهدی زنده بر آن است.
ب: و اما نکته دوم که کاتالیزور اصلی سقوط زودرس نظام سلطه را رقم می زند، جریان ضد تمدنی، ضد بشری و ضد الهی صهیونیستی است که این جریان تنیده شده در نظام سلطه، خود شامل فرقه ها و حلقه های گوناگون است (فراماسونری و….) و از آن بایستی تحت عنوان جریان”حفره یاب_ویروس ساز” نام برد. ویروس فکنی و بیمار سازی پیکره و ساختار جامعه بشری کاملا هدفدار دنبال می گردد، نظیر اشاعه ی ویروس “برهنگی _هرزگی” در اروپای مسیحی و نیز تأسیس غده ی سرطانی در خاورمیانه با ویروس “فتنه، فسق و فساد” در حفره های سازشکاری، انحراف، دین زدایی و لائیسیته، اشرافیگری و دیکتاتوریهای ایستاده در برابر بیداری اسلامی، انقلاب رنگی و حتی در پزشکی و فن آوری نیز با ویروس ایدز و استاکس نت کارکرد ماهوی ضد تمدنی این قوم جهت تثبیت قلعه های خیبری زر و زور و تزویر کاملا عیان و مشهود است.
۵/ برآیند بیداری اسلامی وضدیت نظام سلطه با ویروس فکنی ها و بیمار سازی کالبد آن، نشان از انفاس قدسی مصونیت بخشی است که از جانب ولی امر مسلمین در سرخرگ های حیاتی آن لحظه به لحظه جریان می یابد و آن را ایمن می سازد.
۶/ بشارت و مژده ی مسرت بخش به واثقین الطاف و وعده های الهی مصداق:
قَالُوا طَائِرُکُمْ مَعَکُمْ أَئِن ذُکِّرْتُم بَلْ أَنتُمْ قَوْمٌ مُّسْرِفُونَ
“سوره مبارکه یس آیه ۱۹”
(رسولان) گفتند نحوست با خود شماست که وقتى تذکرتان مىدهند حق را نمىپذیرید بلکه شما مردم مسرف و متجاوزید.
—————————————————————
و مکروا مکرا و مکرنا مکرا و هم لا یشعرون
“آنها نیرنگى کردند و ما نیز در آن حال که غافل بودند تدبیرى کردیم”
—————————————————————————
مژده آن است که دشمن ویروس ساز و نیرنگ کار صهیونیستی و اذناب آن بموجب
شلیک های “اذ رمیت” از محل “بدری” سامانه ی محراب دچار “سجیل” های “طائر
شده اند، در قلعه های در حال ریزش خیبری! و این هم از حکمتهای الهی و انفاس
قدسی ولی امر مسلمین است که دو بازه ی زمانی در یک زمان پدیدار میگردد.
جالب است! شلیک در محل “بدر” و فرود آمدن در محل “خیبر ” به صورت “طائر” !
فتحی برای واثقین به وعده الهی با وحدت، تعارف و تراحم و عذابی بر دشمن با
“طائرکم معکم” بخاطر تجاوزرکاری، مکر و خدعه به اهل حق و شجره طیبه انقلاب
اسلامی که روز به روز بر قدرت، شادابی و بالندگی آن افزوده می گردد.
ان شاء الله تعالی.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
سلام آقای قدیانی،
اشرافیگری و چسبیدن به مال و مقام و شهرت آفت اصلی این شجره ی طیبه است
و همان حفره ای است که ویروس های بیماریزا در آن لانه و رشد و نمو میکنند. مبارزه
با این دو قلوی حفره_ویروس، جهاد اکبر میخواهد و حلم عظیم!
شهدا امامزادگان ِ عشق اند،
امام خمینی (ره) .
خدا قوت*
سلام.
سلام مومن؛
با عرض پوزش از حضور شما!
از نظر من همه ی این خاندان “ه” اگه به قول جناب حافظ اون مگسی نباشند که/ حضرت سیمرغ نه جولانگه آنهاست/ خیلی خیلی که باشند حکایتشون حکایت اون پلنگی هست که:
“خیال خـام پلنگ من، به سوی مــاه پریدن بود
و مـاه را زِ بلندایش، به روی خاک کشیـــدن بود
پلنگ من ـ دل مغرورم ـ پرید و پنجه به خالی زد
که عشق ـ “”(ماه بلند)”” من ـ ورای دسـت رسیدن بود”
بنازم به این حضرت ماه “امام خامنه ای کبیر”
ویژه‌نامه‌ی وَلِم تایم!
http://mellate-ebrahim.ir/post-186.aspx
سوسیس ! (گفت و شنود)
گفت: پس چی شد؟!
گفتم: چی؟ چی شد؟!
گفت: مگر امیرارجمند و مزروعی نمایندگان موسوی و خاتمی در خارج کشور برای روز ۲۵ بهمن تظاهرات سکوت اعلام نکرده بودند؟! پس چی شد؟!
گفتم: ای بابا! لوطی خوش آب و هوا! گروه های اپوزیسیون این دو نفر را نفوذی وزارت اطلاعات می دانند و هشدار داده اند که پیشنهاد آنها ترفند دیکته شده وزارت اطلاعات است.
گفت: حالا تظاهرات سکوت یعنی چی؟!
گفتم: اعلام کرده بودند که هواداران جنبش سبز اعتراض خود به جمهوری اسلامی را در پیاده روها و یا کتابخانه دانشگاه ها با حفظ سکوت اعلام کنند!
گفت: مگر بقیه مردم در پیاده روها جیغ می زنند و راه می روند؟! شرط حضور در کتابخانه ها هم سکوت است.
گفتم: چه عرض کنم؟! خل و چل تر از آنها خودشان هستند. یکی از اراذل و اوباش وارد کتابخانه شد و با صدای بلند گفت؛ آقا! ساندویچ سوسیس داری؟ مدیر کتابخانه گفت؛ هیس! هیس! اینجا کتابخانه است، نباید بلند صحبت کنی و یارو صدایش را آورد پایین و یواشکی پرسید؛ ساندویچ سوسیس داری؟!
بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صل علی محمدوآل محمدوعجل فرجهم
باسلام واحترام – خدا قوت همسنگر
وصف انقلاب از دیدگاه حضرت امام خمینی (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران شنیدنی است. منتظر حظور نورانی تان هستم…
همین یکی را کم داشتیم که اظهار نظر کند…
http://www.seratnews.ir/fa/news/53475/دختر-منتظری-معنی-جدیدی-از-یوم-الله-ارائه-داد!
با افتخار لینک شدید.
حسین قدیانی: ظاهرا اینترنت مشکل دارد که اغلب وبلاگ ها مثل وبلاگ شما باز نمی شود برایم! از دیروز تا به حال، از روی اسم کامنت های وبلاگ دار، فقط توانستم ۲ وبلاگ را ببینم. مابقی باز نشدند.
**یا حی و یا قیوم**
داداش حسین اینترنت مشکلی نداره. این از کم لطفی دوستان هست که آدرس وبلاگ هاشون رو ناقص و با بی دقتی هر چه تمام تر قرار می دن و انتظار دارن بهشون هم سر بزنید.
مثلا همین جناب بی پلاک آدرس وبلاگشون رو بدون .com گذاشتن. یا حتی بعضی دوستان در خود آدرسشون غلط املایی دارن!
بچه ها لطف کنید در گذاشتن آدرس وبلاگتون دقت بیشتری داشته باشید. خود این هم به نوعی احترام به مخاطبتون حساب می شه!
اینجا مثل اون دنیا میمونه چند ساعت شما چند روز ماست.
الان چند روزه حاجی!!!
اما دریغ از ادامه مطلب!
خدایا کسی رو منتظر نذار……….
سلام بر همه
خوش به حال آذربایجانی ها.
امروز گل کاشتند.
آذربایجانی داریم تو قطعه؟
خدا حفظشون کند.
داداش دیدی چه برگ زرینی توی دفتر خاطرات بیت رهبری به یادگار گذاشتند؟
امروز عشق آذربایجانی ها چکیده و عصاره عشق بی پایان امت به امام هست.
و این جاست که فرزندان سید علی خصوص ما شیرازی ها که مولا و امام چنین وصفمان کرد:
مردم عزیز، با ذوق، مهربان، باوفا، مهماندوست، خوش اخلاق و خوش‌لهجه
به تبعیت از پیشوای فقیدمان می گوییم ای کاش ما و من هم یک آذربایجانی بودیم.
آخه تا اردیبهشت سال دیگه میمیریم از ندیدن سید علی
بعدش هم کو تا سال دیگه
سال دیگه عمری باشه توفیقی باشه سلامتی باشه پاشیم بریم خونه و وطن اصلیمون
و این جاست که جا دارد بگیم:
هیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییی
شهادت را نه در جنگ، در مبارزه می دهند؛
ما هنوز شهادتی بی درد می طلبیم!
غافل که شهادت را جز به اهل درد نمی دهند . . .
سلام حسین آقا …
بنویس که خوب می نویسی. واقعا وقتی متن هاتون رو می خونم دلم خنک میشه. خدا قوت بسیجی. چند جمله ای هم راجع به خواص بی بصیرت شهر ما از جمله علی محمد دستغیب در شیراز بنویس. نمی دانم نامه ها و بیانیه هاشو خوندید یا نه. کاسه صبر بسیجی های شیراز سر اومده. کوری چشم دشمنای ولایت، حسین آقا بنویس. خسته نشی!
الذین امنوا ثم استقاموا ….
استقامت کن. چیزی تا روشنایی حقیقت و نابودی زر و زور و تزویر باقی نمونده. وعده ما لبخند آقامون سید علی.
اجرت با شهدا.
آذرخش عزیز؛
غلط نوشتن آدرس رو نمی دونم، اما وبلاگ شما هم بعضی وقت ها باز نمی شه. یعنی فقط صفحه ی آبی نشون می ده.
این روزها اینترنت اختلال دارد ولی مسئله ای که آذرخش بیان کرده هم درست است!
ضمنا وبلاگ آذرخش و اکثر دوستان با مرورگر کروم و موزیلا راحت تر باز می شود.
سلام!
این چند ساعت دیگر که شد چند روز دیگر!!
اقای قدیانی! خیال همه را را حت کنید و بگید بروند کتاب را بخرن و چند ساعته بخونن!! از خوندن هر تکه اش لدت ببرند و افتخار کنند به آنان که مردانه ایران را سرپا نگه داشتند. در ضمن گهگاه از جسارتتان و شجاعتتان دلم می لرزد. دعایمان بدرقه ی قلمتان است.
حسین قدیانی: متشکر… و اما به روز می شود این متن، روزی! اگر نه به زودی!! روزی که خیلی دیر نیست و دور نیست!
با مطلب:
چه کسی به غیر از نفس دنیا طلب به شما تکلیف کرده است!!!!
بروز هستم.
http://foreign-policy.blogfa.com
شیر (گفت و شنود)
گفت: حیوونکی ها!
گفتم: کی؟ چی؟!
گفت: عطاءالله مهاجرانی و علیرضا نوری زاده را می گویم که به دیدار و دست بوسی پادشاه سعودی رفته اند.
گفتم: اینها که دم از دموکراسی می زدند، چطور به دست بوسی پادشاه کشوری رفته اند که تاکنون حتی یک انتخابات هم در آن صورت نگرفته و دیکتاتوری کامل بر آن حاکم است؟!
گفت: احتمالاً عطاءالله مهاجرانی آنقدر از خواص «شیر خر» برای نوری زاده تعریف کرده که دهان آن حیوان زبان بسته آب افتاده و تاسف خورده که چرا بعد از صدها بار دست بوسی پادشاه سعودی به این نکته توجه نداشته است.
گفتم: ولی پادشاه سعودی «شیر» ندارد که به آنها بدهد!
گفت: چه عرض کنم؟!
گفتم: دو نفر برای دزدی وارد یک باغ شدند. صاحب باغ از راه رسید و آنها زیر شکم یک الاغ پنهان شدند. صاحب باغ که آنها را دیده بود، پرسید اینجا چه می کنید؟! گفتند آمده ایم شیر بخوریم. گفت؛ ولی این الاغ ماده نیست که شیر بدهد؟! گفتند؛ می دانیم! ولی خر است دیگر، یکدفعه دیدی شیر هم داد!
«این عملیات رمزش به نام فاطمه زهرا(س) است، خود خانم فاو را حفظ می کند!»
ماها همگی، یک احساس غیرت و تعصب عجیبی داریم به حضرت فاطمه سلام الله؛ یک علاقه ویژه و خاص که نمی شود هم بیانش کرد. حتما در جبهه ها هم، حال و هوای عجیبی حاکم بوده بر آن عملیات هایی که به نام مقدس حضرت، مزین شده بودند؛ مثل والفجر۸ و کربلای ۵ و فتح المبین…
“شب حمله زمزمه بود، کی تو دلا واهمه بود، دعوا سر سربند یا فاطمه بود. ذکر دلا وقتی که یا زهرا می شد، همه گره هامون وا میشد.”
۱۵۲* رسول خدا صلی الله علیه و آله:
ایمان دو نیمه دارد؛ نیمی از آن، در صبر است و نیمی از آن، در شکر نهفته است.
(نهج الفصاحه، حدیث ۱۰۷۰)
**لا اله الا الله الملک الحق المبین**
سلام!
هر روز گوش به اخباریم که سران فتنه رو مجازات کنند! اما زهی خیال باطل!!!
اون روزا حاج آقا طائب وقتی ازش پرسیدیم چرا فتنه گران رو مجازات نمی کنند، گفت برای این که هنوز افکار عمومی آماده نیست و زمان لازم داره! گفتیم آره خوب
اما این روزا احساس میکنم این قدر این مجازات نکردن و آزاد گذاشتن فتنه گر جماعت طولانی شده که شاید افکار عمومی رو میبره به این که”نه بابا! کار خیلی بدی هم نکردنا! اصلا شاید حقشون اعدام نباشه،(به خصوص اون موسوی(؟))!”
منی که موقع زیارت عاشورا خوندن حتما لعن و نفرینشون می کنم شک به دلم می افته! نه از نفرین کردن که از مجازاتشون!
خدا خودش آخر و عاقبت همه رو به خیر کنه!
بگذریم…
راستی داداش میشه شرایط خیبر و بدر رو همچین تحلیلی برامون شرح بدی؟
سوال بزرگی شده در ذهنم و فکر میکنم دونستن جوابش برای همه لازمه!
این شرایط چیه که آقا فرمودن ما در آن قرار داریم!
اگه وقت کردید حتما توضیح بدید! یا حداقل منبعی معرفی کنید!
ممنون
خداقوت
http://arshiha.persianblog.ir/post/119/
در جمهوری اسلامی همه آزادند حتی سربازان دشمن
سلام! خیلی وقت نیست که با شما یا در حقیقت با قلمتون آشنا شدم؛ روز بیست بهمن ماه همین امسال، اونم توی قفسه ی کتابخونه بسیج دانشگاه با کتاب «نه ده».
خیلی دلم میخواست یه جورایی نظرمو بهتون بگم یا یه جورایی با کارایه قبلیتون آشنا بشم تا اینکه اینجا رو پیدا کردم.
کتابتون برام بمب انرژی بود برای ۲۲ بهمن امسال انگار ساندیسی که میگفتید، نخورده، به مشتهام به صدام یه انرژی دیگه داده بود.
میخوام بگم ما با فکر ساندیس نظاممون اینطوری اومدیم تو میدون و نی خیالیش اینطور چشم دشمنامون را کور کرد، وای به حال اینکه ساندیس و نی واقعی بود!
امشب کتابتون را تمام کردم با عکسای بابا اکبر ولی این برام یه شروع جدیده…
سلام
خدا خفه کند این چشم انتظار را
داشتم متن های قدیمی ستون یمین «سرشماری نفوس در خانه بعضی ها» را می خواندم نظرات چشم انتظار در ساعت ۹:۴۴ و ۹:۴۹ دقیقه شب را خواندم پوکیدم از خنده
جناب چشم انتظار:
خداوند انتظار شما را تمام کند و چشم شما سرباز و افسر جوان حضرت امام خامنه ای (صلوات الله علیه) را که به شقایق و خورشید دوازدهم و یادگار آخر و بقیه خدا نگران است و چشم همه ما را به زیارت جمال بی مثال و باکمال آن منجی و موعود آدینه ها روشن بگرداند.
سلامت باشید موفق باشید.
خامنه ای خوب نسلی پرورش داده. مثل خمینی. اگر زمان امام، بسیجیان خمینی از عرض اروند وحشی رد شدند که روزی ۲ بار جزر و مد داشت، ما هم دست رد زدیم به سینه سایت هایی که در فضای سایبر دقیقه ای ۲ بار و وحشتناک “آپ” می شدند.
داستان راستان: سجده بر اشرف مخلوقات را شیطان تحریم کرد. پیامبر ما در همین تحریم بود که دین اش را جهانی کرد. آدم در تحریم بود که در عرفات حوا را شناخت. یونس در شکم ماهی در تحریم بود. موسی در خانه فرعون. یعقوب در کنعان. یوسف در قصر زلیخا. نوح را پسرش تحریم کرده بود. ابراهیم را حب اسماعیل. عیسی را بغض اسرائیل. محمد را کینه ابوسفیان. آمریکا عددی نیست. بهتر است با “سفیانی” بیاید. ما عادت کرده ایم به “شعب ابوطالب” و خرما خوردن های ۴۰ نفری. خمینی در تحریم بود، اصلا تبعید بود، که انقلاب به ثمر نشست. خامنه ای در همین تحریم بود که گفت: من هم به دشمن باج نمی دهم. پدران ما در تحریم حتی در تحریم سیم خاردار پوزه دشمن را به خاک مالیدند و یک تفنگ را چهل نفری استفاده می کردند. در “جزیره شمالی” ۴۰ بسیجی که در محاصره و تحریم بودند از یک قمقمه ۴۰ نفری آب خوردند و چند نفری هم با لب تشنه شهید شدند. ما هم راستش آخر سر نفهمیدیم در تحریم هستیم یا داریم بمب هسته ای می سازیم؟! ما در تحریم هستیم، دشمن هیچ غلطی نمی تواند بکند، اصلا چرا بیرون بیاییم از تحریم؟ آمریکا! تو را به جان اسراییل، تحریم هایت را بیشتر کن! اما این را آویزه گوش خود قرار بده که شهادت را نمی توان تحریم کرد؛ زندگی را شاید! اما به کوری چشم تو ما در تحریم هم بهترین زندگی را می کنیم و با عزت زندگی می کنیم.
ما در تحریم بودیم و آمریکا برای انقلاب مخملی هزینه کرد و نتیجه اش شد ۹ دی. پولی که آمریکا حرام کرد برای انقلاب آرام در ایران، اگر خرج گرسنگان غرب می کرد ما الان در اروپا و آمریکا هیچ کارتن خوابی، نداشتیم. این همه بدبخت و بیچاره در غرب نداشتیم. اصلا خدا ما را به تحریم، عادت داده. ما در رنج، قد کشیده ایم…
“کتاب قطعه ۲۶/ متن مقصر مالک نبود، تقصیر عمار بود!”
روز آغاز خلقت بود … خدا به هر یک از مخلوقاتش با مهربانی گفت : بندگانم ، پیش بیایید و هرچه برای زندگی در دنیا نیاز دارید از من طلب کنید تا شما را از آن بی نیاز کنم و بدانید سعادت مند ترینتان آن است که بهترین ها را از من بطلبد …
هر کس چیزی خواست … یکی درندگی ، یکی عشق و محبّت ، یکی زور بازو ، یکی زیبایی ، یکی سرعت و چابکی و … هر موجودی پیش آمد و چیزی طلبید و خدا هم بی دریغ آن را به او داد … همه کم کم رفتند و پا بر عرصه ی زندگی خود نهادند … فقط مخلوق کوچکی مانده بود که هنوز هیچ نخواسته بود . خداوند با لبخند صدایش زد و گفت : ای بنده پیش بیا و حاجتت را از سرچشمه ی بی نیازی و زیبایی و قدرت بطلب …
مخلوت درنگی کرد و گفت : هرچه بخواهم می دهی؟ هدایش فرمود : مگر در صدق وعده و قدرت بی پایان ما شک داری ؟ مخلوق کوچک با شرمندگی گفت : من فقط ذره ای از خودت را می خواهم …
خدا با مهربانی او را اجابت کرد و از نور وجودش به او بخشید و نامش را گذاشت کرم شب تاب …
از آن روز به بعد هر وقت که تمام زمین به وسیله ی قدرت و زور و زیبایی و درندگی ، سیاه و زشت و فاسد شده ، آن زمان که پرده ی کفر به خالق همه جای زمین را پرده افکنده و تاریک ساخته ، آن لحظه که همه جا در شب به سر می برد …، کرم شب تاب هم چنان در حال درخشش است و قدرت خالقش را به رخ می کشد …!
خوش به حال کرم شب تاب که می دانست از خدا جز خدا نباید خواست …. !
……………………………….
…………………………………..
سلام!
خداقوت دلاور…
**اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم**
هنگامه قاضیانی: خوشحالم فیلم روزهای زندگی همزمان با تهدیدهای امریکا به اکران میرسد و این اثر بار دیگر نشان میدهد مردم ایران برای ایستادگی در برابر هر تهاجمی آماده اند.
آقای قدیانی برخوردتون درباره این هنرمند اصلا درست نبود.
دوستان محترم؛
ان شاء الله امشب «قطعه ۲۶» به روز خواهد شد در «ستون یسار».
سلام
اگر حس می کنید آن قدر تخیلم بالاست که این مطلب از خودم ساختم و واقعی نیست این متنو نخونید!
در خانواده درجه اول دوم سوم ما هیچ کس رای نمی دهد انتخابات شرکت نمی کند و همه به صحنه های تلویزیویش می خندند و همه به نظام می خندند و همه از انقلابی که کرده اند توبه می کنند و اکثرا مذهبی اند!
در خانواده ما یک خانواده شهید وجود دارد که فرزندان این خانواده هیچ ربطی به فرهگ عظیم و عمیق شهدا ندارن!
چهارشنبه با هیچ اتوبوسی به راهپیمایی نرفته ام و هنوز حسرت این کار نکرده بر دلم مانده است.
خانه من بیت رهبری نیست و سه بار بیشتر نرفتم که برای هر سه بارش تحقیر شده ام!
امسال که راهپیمایی ۲۲ بهمن رفتم حس می کردم با همه ی جمعیت فامیلم جز با فامیلم!
افتخار می کنم به تمام فرزند شهید هایی که با بصیرتند و نمی دانم چرا این قدر با همسر شهید احمدی روشن حس همدردی دارم و نمیدانم بر سر خاک این شهید برای چه گریه می کردم؟
البته به قول حضرت یعقوب انما اشکو بثی و حزنی الی الله
نمیدانم چرا در این فضا ی زندگی که همه چیز علیه قطعه ۲۶ ست باور دارم به حضرت ماه و دعا می کنم بر خدمتگزاران واقعی نظام.
از الان دارم فکر می کنم که برای شرکت در انتخابات چه قدر باید هزینه اعصابی بدم!
حسرت آخرین نماز جمعه بر دلم هست. من این نماز جمعه را بارها گوش کردم و حتی تنها تکبیر هم گفتم.
شما به جای من بودید چه می کردید؟!
دوستان محترم!
ضمن عذرخواهی از تاخیر پیش آمده، به استحضار می رسانم که این متن، امشب به روز و کامل می شود.
دوستان محترم؛
تیتر جذاب چیزنای امشب در ستون یسار، این است:
«مسابقه فوتبال تیم حق و تیم باطل»!!
چقدر عالی!
🙂
و دوباره بسم الله…
“ویلچرش پلاک ندارد! پلاک سیاسی ندارد! خودش پلاک دارد! پلاک آویزان گردنش است هنوز! پلاکش زنگ زده، ریه اش زنگ زده، اما ایمانش زنگ نزده! و وجدانش آسوده است!”
“پایداری در جبهه والفجر ۸ بود. اتحاد در جبهه والفجر ۸ بود. بصیرت در جبهه والفجر ۸ بود. بیداری در جبهه والفجر ۸ بود. عشق و غرور و شهادت و اصولگرایی و عمار نیز. امروز جبهه ها به خودشان فکر می کنند، اما بچه های جبهه والفجر ۸ از خودشان گذشته بودند. امروز جبهه ها با خودشان ائتلاف می کنند، اما بچه های جبهه والفجر ۸ فقط و فقط با خون سیدالشهدا ائتلاف کردند. امروز مهم ترین اصل جبهه ها قدرت شده است، اما مهم ترین اصل بچه های جبهه والفجر ۸ قدرت نبود. صندلی نبود. فتح مجلس نبود. حتی فتح فاو هم نبود. امام بود و امام بود و امام بود و امام. امروز زیاد جبهه داریم، اما آن روزها فقط یک جبهه داشتیم و چقدر جبهه مان قشنگ بود. چقدر خاکی! چقدر مهربان! چقدر باوفا!”
احسنت…
اوج موج اروند. انگار، تازه خو گرفته اند بچه ها با این سو و آن سوی اروند، و تازه جنگ بالا گرفته…
.
و هنوز دارد می برد آب اروند، پیکر آن دیگر بسیجی ما را…
http://abadanpb.persiangig.com/image/55.jpg
اونقدر زنده تعریف کردید که انگار خودتون اونجا بودید! انگار خودمون اونجا بودیم! انگار کلمه به کلمه والفجر ۸ رو زندگی کردیم.
احسنت!
“بیایید با هم زمزمه کنیم از شب های اروند. هوا سرد و استخوان سوز بود؛ آنقدر که بچه ها، گاهی با حجم آتش دشمن، خودشان را گرم می کردند!”
بیایید با هم زمزمه کنیم از شب های اروند…
خیلی عالی بود؛
عالی…
ممنون داداش حسین… حسی زیبا و غیر قابل توصیف…
یه طوری تعریف می کنید که انگار خاطره ی خودتون رو می گید! یعنی کاملا معلومه که خیلی انس دارید با اون روزها.
این نوشته، بدجور با دلم بازی کرد. گیج و مات و مبهوت شده ام، بعد از خواندنش.
بی اغراق می گویم که این متن، یکی از زیباترین متن های اخیرتان است.
انشاءالله همیشه عنایات خاص اهل بیت، شامل حال شما و خانواده تان باشد و سپاس.
“پایداری” در جبهه والفجر ۸ بود. “اتحاد” در جبهه والفجر ۸ بود.
“ما اول باید از عرض نفس خودمان رد شویم، بعد از عرض اروند”
“کامیون هم اگر مثل ما سبک بال بود، گیر نمی کرد توی باتلاق”
به امید اینکه اصول‌گرایان به این “اصول” توجه و عمل کنند…
ممنون…عالی بود!
اشتباه (گفت و شنود)
گفت: تازه چه خبر؟!
گفتم: وزیر اطلاعات دولت خاتمی در مصاحبه با روزنامه شرق گفته است؛ «رفتار تنگ نظرانه بعضی ها باعث شد خیلی ها از ایران بروند»!
گفت: ایشان نگفته آن خیلی ها که از ایران رفته اند چه کسانی بوده اند؟!
گفتم: نه! ولی بیشتر آنها در دوران سازندگی که آقای یونسی رئیس دادگستری بود و یا در دوران اصلاحات که باز هم آقای یونسی وزیر اطلاعات بود از ایران رفته اند.
گفت: مثلا چه کسانی؟
گفتم: مهاجرانی، وزیر ارشاد و معاونش که همکار آقای یونسی بودند. برخی از نویسندگان روزنامه های زنجیره ای که آقای یونسی می گفت پایگاه ضد انقلاب هستند، تعدادی از هنرپیشه ها و فیلم سازها که آقای یونسی آنها را فاسدالاخلاق می دانست و راست هم می گفت.
گفت: پس قضیه چیست؟! یعنی آقای یونسی از آن اقدامات خداپسندانه و انقلابی خود توبه کرده یا آن را فراموش کرده یا…؟!
گفتم: چه عرض کنم؟! شخصی از جوانی پرسید؛ شما آقا بهرام، فرزند هوشنگ خان که زیر گذر جگرکی داشت نیستید؟ و جوان پاسخ داد؛ بله بله خودم هستم؟! و طرف گفت؛ ببخشید، مثل این که اشتباه گرفتم!
ای کاش داداش حسین!
داستان ها، خاطرات و متن ها ی دفاع مقدسی که می گین، می شد در یک کتاب مجزا چاپ یا جمع آوری کرد. کلا” دنیای دیگه ایه متن های عاشقانه ی جنگ.
جانباز اروند، با هر نفسش، هنوز دارد صد در صد درد می کشد و نشسته روی ویلچری که برای حرکت، بنزین نمی خواهد! و بیمه شخص ثالث ندارد! و آینه بغل ندارد تا بفهمد که شهدا، از آنچه ما فکر می کنیم، به ما نزدیک ترند! شاید هم دورترند!
ضد گلوله ندارد ویلچرش! مثل ضد یخ! و ضد جوش! و از شدت گاز خردل، جوش زده همه بدنش! ویلچرش بوق ندارد! هوا را آلوده نمی کند! به همایش نمی رود! لایی نمی کشد! ویلچرش پلاک ندارد! پلاک سیاسی ندارد! خودش پلاک دارد! پلاک آویزان گردنش است هنوز! پلاکش زنگ زده، ریه اش زنگ زده، اما ایمانش زنگ نزده! وجدانش آسوده است! و به تنهایی، خودش یک جبهه است!! جبهه تنهایی و درد و آرزوی شهادت و شوق پرواز!
ممنون داداش. اینجا قطعه ای از بهشت است…
نام جاوید ای وطن صبح امید ای وطن
چهره کن در آسمان همچو مهر جاودان
وطن ای هستی من شور و سرمستی من
چهره کن در آسمان همچو مهر جاودان
بشنو سوز سخنم که هم آواز تو منم
همه ی جان و تنم وطنم وطنم وطنم وطنم
همه با یک نام و نشان به تفاوت هر رنگ و زبان
همه شاد و خوش و نغمه زنان ز صلابت ایران جوان
ز صلابت ایران جوان ز صلابت ایران جوان
“هنوز ادامه دارد جنگ در «خورعبدالله» و هنوز سالگرد شهادت بچه هاست در این سوی «پایگاه موشکی» یا آن سوی «کارخانه نمک». حجله هایی انتظار عکس هایی را می کشند هنوز.”
“نخل های سر جدا یادش به خیر…”
نثار ارواح مطهر شهدای دلاور والفجر ۸
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم…
من عاشقتم حسین قدیانی
منم عاشق خدای حسین قدیانیم
**یا رب العالمین**
“چشم دنیا به «والفجر هسته ای»، «روشن» شد، اما امان از امواج اروند…”
از شنیدن اسم اروند یه نگرانی میاد به دلم. حتی وقتی میریم جنوب، کنار اروند حس خیلی خیلی غریبی دارم.
اون حس سنگین، با خوندن جملاتِ متنِ شما هم به وجود اومده.
“می فهمین یعنی چی که یه سری از بچه ها، توی همین اروند، از ترس، جون دادن؟!!”
“بیایید با هم زمزمه کنیم از شب های اروند. از بچه رزمنده های نخلستان ده ابوشانک که در سرجدایی، داشتند مسابقه می دادند با نخل ها.”
🙁
“قطرات خون مرتضی در طول اروند، به خلیج فارس رسید تا «پلاک خلیج» همواره به نام ایرانی باقی بماند. محکم تر از خون مرتضی، سندی هست؟!”
خیلی عالی بود. دستتون بیست.
سلام دوست عزیز؛
با توجه به تاکیدات امام خامنه ای مبنی بر توجه مردم و مسئولان به مقوله عدالت و اینکه طلبه سیرجانی سالهاست که در جهت تحقق و زمین نماندن فرمان امام خامنه ای در باب عدالت حرکت کرده است.
مستندی از حرکت جدید ایشان با نام “مستند پیاده روی عدالتخواهان ولایتمدار” با حضور طلبه سیرجانی وحاج سعید قاسمی آماده شده است.
همچنین مصاحبه اختصاصی با طلبه سیرجانی و سخنرانی حاج سعید قاسمی در میدان فلسطین بعد از پیاده روی به همراه مطالبی دیگر در وبلاگ قرار داده شده است.
اگه مایل بودید بیاید و مطالعه کنید.
دانلود-مستند پیاده روی عدالتخواهان ولایتمدار+مصاحبه با طلبه سیرجانی
آدرس: http://eshghali3.persianblog.ir/post/129
یاعلی
http://www.seratnews.ir/fa/news/54274/گفتمان-انقلاب-اسلامی-فجر-۳۴
اینو هم بگم که آقای طالبی، هدیشو به علیرضا احمدی روشن تقدیم کرده.
نه چندان بی ربط:
“حالا که به موانع آبی عادت کرده ایم، می توانم ادعا کنم که زندگی در آب زندگی نرمی است، و من تعجب می کنم که چرا با آنکه دو سوم بدن ما آب است و یک سومش خشکی، ما در خشکی زندگی می کنیم؟ زمین هم همین طور است. دو سوم آب و یک سوم خشکی. از این تشابه چه چیز را می توان دریافت؟ من فکر می کنم اگر ما آبزی بودیم، زندگی همیشه تمییز می بود، چرا که آدم ها با هر گناهی که می کردند وزنشان سنگین تر می شد و همین باعث می شد در آب فرو بروند. و در عوض آن که نیکی می کرد وزنش سبک تر می شد و هرچه بیشتر به سطح آب می آمد. نیکان بر سطح می زیستند و بدان در عمق. و خوب و بد جدا بودند.
یک اعتراف: آب میل به فرو کشیدن من به عمق دارد. یعنی وزن گناهان من این قدر سنگین است؟
و یک نکته: هرچه شهید در آب دیدم، بر سطح بوده، طوری که انگار بر کف دست های آب بالا آمده است. یا به تعبیری دیگر آب شهید را به آسمان تعارف کرده است. و چه بسا هدیه داده است.”
صفحه ای از کتاب “نه آبی نه خاکی” انتشارات سوره مهر/ علی موذنی
(دفترجه یادداشت شهید سعید مرادی/ جمعی گردان کربلا، لشکر علی بن ابی طالب/ پلاک قرمز، تهرانی)
دوستان محترم؛
ان شاء الله امشب، ستون یمین وبلاگ به روز می شود؛ با یک چیزنای کوتاه!
سلام خدمت تمام قطعه ۲۶ ی ها
اولین جشنواره سراسری سردار شهید حسین املاکی قائم مقام لشگر قدس گیلان با موضوع قهرمان به میزبانی سایت لاله ها و حمایت بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس گیلان برگزار می شود.
این جشنواره در شاخه های وبلاگنویسی و طراحی پوستر و گرافیک می باشد.
تاریخ شروع جشنواره: ۲۲ بهمن ۱۳۹۰ مهلت پایان جشنواره: ۲۹ اسفند ۱۳۹۰
علاقمندان برای شرکت در این جشنواره میتوانند به سایت لاله ها و لینک جشنواره به نشانی http://www.shahid-amlaki.laleha.com مراجعه کنند.
چقدر فضا اینجوری قشنگ و معنوی می شه! سخاوت و معرفت و… احسنت به شیخ طادی و طالبی. جبهه ای می شه اصلا حال و هوا!
سلام؛
خدایا شکر، ممنونتم خداجونم!
نمیدونم تا حالا شده چند سال دنبال یه چیزی بوده باشید یا نه؟ اگه بودید، شده بعد از این همه سال پیداش کنید؟ چه احساسی داشتید؟ وای خدای من! باورم نمیشه. بعد از ۵ سال شما رو پیدا کردم!! من سوم دبیرستان، مطالبتون رو تو نشریات بسیج میخوندم و دیوانه وار طنز نیش دار نوشته هاتونو دوس داشتم. شاید یه مطلبو ۱۰ بار میخوندم و باز برام جذاب بود… دیگه اون مطالب به دست من نرسید. تا حالا که ترم آخر دانشگاه هستم و کاملا اتفاقی آدرس وبتونو تو سر رسید پلاک ۹۰ دیدم… داشتم از خوشحالی بال در میاوردم و با کله اومدم تو وبتون…
خدا خیرتون بده امیدوارم همیشه پیرو خط رهبری باشید و دستتون در نوشتن مطالب آگاهانه پر توان باشه.
منتظرتون در وبم هستم .
یاعلی
حسین قدیانی: الان احیانا کله تان که سالمه؟!!
علفزار (گفت و شنود)
گفت: سایت جرس- حلقه ماسونی لندن- در توجیه شکست مطلق فتنه گران برای ایجاد تنش در ۲۵ بهمن نوشت «هر چیزی دیدنی نیست، مثل سایه ها و هواداران جنبش سبز هم از جمله همین نادیدنی ها هستند»!
گفتم: حیوونکی محسن کدیور از کثرت سفر به اسرائیل گرگیجه گرفته و نمی فهمد چه می گوید!
گفت: کدیور در مقاله ای با نام مستعار «آذر اهورایی» نوشته است، اگرچه روز ۲۵ بهمن از هواداران جنبش سبز در خیابان ها خبری نبود ولی سایه آنها احساس می شد!
گفتم: معلم نقاشی به دانش آموزی گفت؛ مگر نگفته بودم تصویر یک علفزار را نقاشی کنی که تعدادی گاو در آن مشغول چریدن هستند؟ این ورقه سفید چیست که به دستم داده ای؟ دانش آموز گفت؛ آقا اجازه! این علفزار است. معلم پرسید؛ پس علفش کو؟ گفت؛ گاوها چریده اند! پرسید؛ پس چرا گاوها دیده نمی شوند؟ گفت؛ آقا اجازه! علف ها را چریده و رفته اند!
با سلام
جهت تبادل لینک با پایگاه سایبری قاسمیون بهبهان
http://www.ghasemiyon.ir
خبر بدید. یاعلی
“محکم تر از خون مرتضی، سندی هست؟!”
نیست نیست.
باور ما همین باید باشد باقی همه چرتند وَ پرت.
جمله نبود این…
اینقدر برخی تعابیر و جملاتتان به جا و کوبنده و از روی باور و نو است که آدم می ماند چه بگوید در تحسین شان و اصلا گاهی دلش نمی خواهد بگوید اما خیلی حیفش می آید. مثل همان متن های شهید احمدی روشن…
جزاک الله خیرا
یا ستارالعیوب
“و آینه بغل ندارد تا بفهمد که شهدا، از آنچه ما فکر می کنیم، به ما نزدیک ترند! ”
خیلی جالب بود
” امروز مهم ترین اصل جبهه ها قدرت شده است، اما مهم ترین اصل بچه های جبهه والفجر ۸ قدرت نبود. صندلی نبود. فتح مجلس نبود. حتی فتح فاو هم نبود. امام بود و امام بود و امام بود و امام. امروز زیاد جبهه داریم، اما آن روزها فقط یک جبهه داشتیم و چقدر جبهه مان قشنگ بود. چقدر خاکی! چقدر مهربان! چقدر باوفا! چقدر زلال! ”
****************************
کتاب “رفاقت به سبک تانک” نوشته “داوود امیریان” هم بنظرم کتاب جالبی است
سلام
مثل اینکه ارزش پاسخ دادن نداشت. اشکالی نداره خوشحالم به “سنت تعمیم”
مطابق این سنت الهی رضایت در یک عمل مساوی شرکت در آن عمل است.
مادر خالد اسلامبولی: خالد خیلی ایران را دوست داشت. الگوی او “علی‌بن‌ابی طالب” بود.
http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13901130000136
**یــا ذالجلال و الاکرام**
“اما امان از امواج اروند…”
“بیایید با هم زمزمه کنیم از شب های اروند.”
خیلی زیبا و تاثیر گذار می نویسید.
اشک داشت جملاتتان.
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.
ره یافته عزیز
شاید بگویم همدرد عزیز!
من هم مشکلاتی شبیه مشکلات شما دارم.
در طی این سالها که گذشته و میگذرد در برابر چنین انسانهای ظاهر بین و دنیا طلب با تمام توان از اعتقاداتم، رهبرم و نظامم طرفداری کرده ام.
حتی شده مورد غضب برخی افراد خانواده خودم نه، خانواده همسرم قرار بگیرم.
مرا حقیر میشمرند و………….
گفتنی زیاد است و خون دل فراوان اما به یک امید زنده ام و آن هم اینکه با نمایان شدن خورشید در پرده نشسته و اثبات حقانیت اعتقاداتم یک “دیدید گفتم” جانانه به آنها که مقدساتم را زیر سؤال می بردند بگویم.
سالهاست از شرکت در راه پیمایی ها و نماز جمعه ها و حتی دیدار گل روی حضرت ماه محرومم ولی این را میدانم که خسته نمی شوم. پا پس نمی کشم.
و تا جان در بدن دارم از خون تمام شهیدان و ولایت فقیه حمایت میکنم.
این را بدانید جنگیدن در این میدان بسی سخت تر از جنگیدن در میدان رزم است.
پس اجر جهاد فی سبیل الله را از دست ندهید و بر سر آرمانهای انقلاب بمانید و باز هم ادامه دهید حتی اگر مورد شماتت و طعنه و نیش زبان واقع شدید!
دعایتان میکنم و شما هم مرا……………….
به امید روزگار رهایی ما………………….
اللهم عجل لولیک الفرج
صحبت های مادر خالد اسلامبولی، مرا یاد متن “حالا مصر، “عزیز” می خواهد” انداخت. بین این نوشته و سخنان مادر شهید، شباهت های قشنگی، وجود دارد. گمانم گاهی هم باید به طور ویژه تشکر کرد، بابت متن های قدیمی. ممنون آقای قدیانی.
جمعه عکس گرفتم با میدان آزادی. از آن ژست ها! فرستادم مصر تا به کوری چشم انورسادات، برسد به دست مادرم که “خالد” را بزرگ کرده بود. فرستادم دست پدر دوستم؛ عزیز در روستای مصر. کویر مزرعه ای است که در آسمان آن ستاره می روید. “اسلامبولی” ستاره ای است از صحرای سینا. دیشب کانال یک داشت “سوئز” را نشان می داد. کانال ۲ دعای کمیل. کانال ۳ والفجر ۸ و در کانال ۴ حسین بهزاد داشت از کانال حنظله سخن می گفت… و همزمان با الله اکبر ملت ایران صدای سقوط مبارک می آید. حالا مصر، “عزیز” می خواهد.
***
جمعه عکس گرفتم با میدان آزادی. از آن ژست ها! من مرکزنشین نیستم. اصالتم به جای دود، برمی گردد به آبادی. کفش دارد می زند پای مرا. با همان گیوه راحت ترم. روزگاری مادرم در تنور، نان داغ می پخت و از شیر گاو برایم ماست می گرفت. جمعه مادر خالد برایم نان و ماست درست کرد و من از قهر قاهره آمدم تا تهران را ببینم و با میدان آزادی عکس یادگاری بگیرم. عکاس با هزار تومان در عرض ۲ دقیقه عکس مرا ظاهر کرد. پرسید؛ از کجا آمده ای؟ گفتم: از اسکندریه.
***
جمعه عکس گرفتم با میدان آزادی. از آن ژست ها! من حالا با میدان آزادی عکس دارم. میدان آزادی زیباست. میدان آزادی حرم حضور ما در صحنه است. میدان آزادی برای من تازگی دارد… و حالا می ترسم که میدان آزادی برای من تکراری شود و دریا برای شمالی ها و عالی قاپو برای اصفهانی ها و کویر ناب برای مصری ها و مرنجاب برای اهل رنج و غدیر انقلاب برای التحریر.
***
جمعه عکس گرفتم با میدان آزادی. از آن ژست ها! پشت عکس نوشتم: مادرم! خالد آنجاست؛ ایستاده در صراط مستقیم. نفر اول تا آخر.
“کتاب قطعه ۲۶/ ص ۳۵۸”
یک جمله ی بی ربط: می دونم که بودن و نبودنِ من، این جا فرقی نمی کنه؛ اما می خواستم بگم، بود و نبودِ این جا، برای من خیلی فرق می کنه. آخه این مدت که بخاطر دلایلی نتونستم توی آسمونِ قطعه پرواز کنم و درست و حسابی یک متن رو بخونم، خیلی بهم سخت گذشته. خیلی!
با سلام خدمت سربازان ولایت
خیلی جالب بودن اشکمونو در آوردن…
ان شالله موفق باشین
………………………………………
بیا
حالا که بعد از چند وقت با کلی ذوق و شوق میایم و کامنت میذاریم، ” نقطه چین ” می کنند!!!
“من اسیر این قطعه آرایی خطرناک نمی شوم”
غلط نکنم، امشب جن تسخیری بر اوضاع مسلط شده!!!
گفت: از انتخابات چه خبر؟!
گفتم: بازار رقابت ها هر روز داغ تر می شود و تاکنون در تهران و شهرستان ها بیش از ۶۷ جبهه انتخاباتی تشکیل شده است.
گفت: شهرهایی که فقط یک یا دو نماینده دارند چی؟
گفتم: این ۶۷ جبهه انتخاباتی در شهرهایی است که تعداد نمایندگانشان زیاد است مثلا فقط در تهران ۲۴ جبهه تشکیل شده است.
گفت: حالا چرا اسم این فهرست های انتخاباتی را «جبهه» گذاشته اند؟
گفتم: چه عرض کنم؟! در دوران جنگ تحمیلی بعضی ها می گفتند؛ «کی این جنگ تموم میشه که ما هم یک سری به جبهه بزنیم»!
سلام!
روزی هزار دفعه دلت را شکسته ام/ بیخود به انتظار آمدنت نشسته ام
خدا قوت.
خسته نباشید.
من از شما ۴ بار کلیک رنجه میخواستم.
کلیک رنجه کنید به وبلاگم بیایید…
کلیک رنجه کنید نظر بدین حتما.
کلیک رنجه کنید ما رو با اسم پایگاه جامع اینترنتی راه سرخ لینک کنید.
کلیک رنجه فرموده و کد لگوی ما رو تو وبیتون قرار بدین.
حسین قدیانی: احیانا کلیک رنجه(!!) فرمایش دیگری ندارین؟!!!
**یا قـاضی الحاجات**
چه کیفی داره وقتی می بینیم نخست وزیر اسرائیل، هنوز داره از شکست فتنه ۸۸ زجر می کشه!!!
آقا سید!
ببینید چقدر غرق در بحرانند که اینطور، رو بازی می کنند! حالا نه فقط در مورد فتنه ها؛ که کم مانده بود این را هم بگوید؛ اصلا این آمریکاست که دارد در فلسطین می جنگد، آنقدر که محکم گفت: تسلیحات نظامی به ما می دهد و به ما کمک می کند.
دوستان محترم!
«قطعه ۲۶» امشب در صفحه اصلی با ۳ متن در یک پست، تحت عنوان «۳ گانه اصول گرایی» به روز می شود.
از توجه “سادات” و جواب “خواهر شهید کاظمی” ممنونم.
از جناب قدیانی هم که لطف کردن، هر دو کامنت من رو گذاشتن سپاس گزارم.
انشاالله همه ی دوستانی که این جا سر می زنن و از نعمت خانواده ولایی بهره مند هستن، خدا را شکر کنند که برخی نعمت ها را تا داریم قدرش را نمیدونیم.
حسین قدیانی: و غلط غلوط کامنت می گذاریم و رعایت نمی کنیم فاصله ها را میان کلمات و… کلی وقت می گیریم برای اصلاح کامنت مان از جناب قدیانی!!!!