بازخوانی پیام تاریخی امام خمینی دربارهی پایان جنگ و شروع زندگی با ویرایش فنی حسین قدیانی
بسم الله الرحمن الرحیم. ملت ایران! لقد صدق الله رسوله الرءیا بالحق لتدخلن المسجد الحرام. ان‌شاء‌الله آمنین. علیرغم گذشت یک سال از کشتار فجیع و بىرحمانهی حجاج بىدفاع و زائران مؤمن و موحد به وسیلهی نوکران امریکا و سفاکان آلسعود هنوز شهر خدا و خلق خدا در بهت و حیرتند. آلسعود با کشتن میهمانان خدا و به خاک و خونکشیدن بهترین بندگان حق، نه تنها حرم را که جهان اسلام را آغشته به خون شهیدان کرد و مسلمانان و آزادگان را عزادار ساخت. مسلمانان جهان در سال گذشته و براى اولین بار عید قربان را با شهادت فرزندان ابراهیم علیهالسلام که دهها بار از مصاف با جهانخواران و اذناب آنها برگشته بودند، در مسلخ عشق و در مناى رضایت حق جشن گرفتند و بار دیگر امریکا و آلسعود بر خلاف راه و رسم آزادگى، از زنان و مردان، از مادران و پدران شهید، از جانبازان بىپناه ما کشتهها گرفتند و در آخرین لحظات نیز با ناجوانمردى و قساوت بر پیکر نیمهجان سالخوردگان و بر دهان تشنه و خشکیدهی مظلومان ما تازیانه زدند و انتقام خود را از آنها گرفتند. انتقام از چه کسانى و از چه گناهى؟ انتقام از کسانى که از خانهی خویش به سوى خانهی خدا و خانهی مردم هجرت کرده بودند. انتقام از کسانى که سالها کولهبار امانت و مبارزه را بر دوش کشیده بودند. انتقام از کسانى که همچون ابراهیم علیهالسلام از بتشکنى برمىگشتند، شاه را شکسته بودند، شوروى و امریکا را شکسته بودند، کفر و نفاق را خرد کرده بودند. همانها که پس از طى آن همه راه با فریاد «واءذن فىالناس بالحج یاءتوک رجالا» پابرهنه و سربرهنه آمده بودند تا ابراهیم را خوشحال کنند. به میهمانى خدا آمده بودند تا با آب زمزم، گرد و غبار سفر را از چهره بزدایند و عطش خویش را در زلال مناسک حج بر طرف کنند و با توانى بیشتر مسئولیتپذیر شوند و در سیر و صیرورت ابدى خود، نه تنها در «میقات حج» که در «میقات عمل» نیز لباس و حجاب پیوستگى و دلبستگى به دنیا را از تن درآورند. همانها که براى نجات محرومان و بندگان خدا راحتى راحتطلبان را بر خود حرام و محرم به احرام شهادت شده بودند و عزم را جزم کردند تا نه تنها بندهی زرخرید امریکا و شوروى نباشند، که زیر بار هیچ کس جز خدا نروند. آمده بودند تا دوباره به محمد صلى الله علیه و آله و سلم بگویند که از مبارزه خسته نشدهاند و به خوبى مىدانند ابىسفیان و ابىلهب و ابیجهل براى انتقام در کمین نشستهاند و با خود می‌گویند مگر هنوز لات و هبل در کعبهاند؟ آرى! خطرناک‌تر از آن بتها اما در چهره و فریبى نو. آنها مىدانند که امروز حرم، حرم است اما نه براى ناس که براى امریکا و کسى که به امریکا لبیک نگوید و به خداى کعبه رو آورد، سزاوار انتقام خواهد شد. انتقام از زائرانى که همهی ذرات وجود و همهی حرکات و سکنات انقلابشان، مناسک ابراهیم را زنده کرده است و حقیقتا مىرود تا فضاى کشور و زندگى خویش را با آواى دلنشین «لبیک اللهم لبیک» معطر سازد. آرى! در منطق استکبار جهانى هر که بخواهد برائت از کفر و شرک را پیاده کند، متهم به شرک خواهد شد و مفتىها و مفتىزادگان؛ این نوادگان بلعم باعورا به قتل و کفر او حکم خواهند داد. بالاخره در تاریخ اسلام مىبایست آن شمشیر کفر و نفاقى که در لباس دروغین احرام یزیدیان و جیرهخواران بنىامیه علیهم لعنةالله براى نابودى و قتل بهترین فرزندان راستین پیامبر اسلام یعنى حضرت ابىعبدالله الحسین علیهالسلام و یاوران با وفاى او پنهان شده بود، مجددا از لباس همان میراثخواران بنىسفیان به درآید و گلوى پاک و مطهر یاوران حسین علیهالسلام را در آن هواى گرم در کربلاى حجاز و در قتلگاه حرم پاره کند و همان اتهاماتى را که یزیدیان به فرزندان راستین اسلام زدند و آنها را خارجى و ملحد و مشرک و مهدورالدم معرفى کردند، درست همان را به رهروان راه آنها وارد آورند که ان‌شاء‌الله ما اندوه دلمان را در وقت مناسب با انتقام از امریکا و آلسعود برطرف خواهیم کرد و داغ و حسرت حلاوت این جنایت بزرگ را بر دلشان خواهیم نهاد و با برپایى جشن پیروزى حق بر جنود کفر و نفاق و آزادى کعبه از دست نااهلان و نامحرمان به مسجدالحرام وارد خواهیم شد. اما زائران کشورها که یقینا با کنترل و ارعاب دولتها و حکومتهایشان به مکه سفر کردهاند، جاى دوستان و برادران و حامیان و همسنگران واقعى خود را در میان خود خالى خواهند یافت. آلسعود براى پردهپوشى جنایات هولناک سال گذشتهی خود و همچنین توجیه «صد عن سبیل الله» و منع حجاج ایرانى از ورود به حج، زائران را زیر بمباران شدید تبلیغاتی قرار خواهد داد و آخوندهاى دربارى و مفتىهاى خودفروخته لعنةالله علیهم در کشورهاى اسلامى خصوصا حجاز توسط رسانهها و مطبوعات دست به نمایشها و سخنرانیها زده و عرصه را بر تفکر و تحقیق زائران دربارهی فهم و درک فلسفهی واقعى حج و نیز پى بردن به ماجراى از پیش طراحى شدهی شیطان بزرگ در قتل میهمانان خدا تنگ خواهند کرد و مسلم در چنین شرایطى رسالت زائران بسیار سنگین است. بزرگترین درد جوامع اسلامى این است که هنوز فلسفهی واقعى بسیارى از احکام الهى را درک نکرده‌اند و حج با آن همه راز و عظمتى که دارد، هنوز به صورت یک عبادت خشک و یک حرکت بیحاصل و بىثمر باقى مانده است. یکى از وظایف بزرگ مسلمانان، پى بردن به این واقعیت است که حج چیست و چرا براى همیشه باید بخشى از امکانات مادى و معنوى خود را براى برپایى آن صرف کنند. چیزى که تا به حال از ناحیهی ناآگاهان و یا تحلیلگران مغرض و یا جیرهخواران به عنوان «فلسفهی حج» ترسیم شده، این است که حج یک عبادت دستهجمعى و یک سفر زیارتی- سیاحتى است. به حج چه که چگونه باید زیست و چطور باید مبارزه کرد و با چه کیفیت در مقابل جهان سرمایهدارى و کمونیسم ایستاد! به حج چه که حقوق مسلمانان و محرومان را از ظالمین باید ستاند! به حج چه که باید براى فشارهاى روحى و جسمى مسلمانان چارهاندیشى کرد! به حج چه که مسلمانان باید به عنوان یک نیروى بزرگ و قدرت سوم جهان خودنمایى کنند! به حج چه که مسلمانان را علیه حکومتهاى وابسته بشوراند؛ بلکه حج همان سفر تفریحى براى دیدار از قبله و مدینه است و بس. حال آنکه حج براى نزدیکشدن و اتصال انسان به صاحبخانه است. حج تنها حرکات و اعمال و لفظها نیست و با کلام و لفظ و حرکت خشک، انسان به خدا نمىرسد. حج «کانون معارف الهى» است که از آن محتواى سیاست اسلام را در تمامى زوایاى زندگى باید جستوجو کرد. حج پیامآور جامعهاى به دور از رذایل مادى و معنوى است. حج تجلى و تکرار همهی صحنههاى عشقآفرین زندگى یک انسان و یک جامعهی متکامل در دنیا است و مناسک حج مناسک زندگى است و از آنجا که جامعهی امت اسلامى از هر نژاد و ملیتى باید ابراهیمى شود تا به خیل امت محمد پیوند خورد و ید واحده شود، حج تنظیم و تمرین و تشکل این زندگى توحیدى است. حج عرصهی نمایش و آینهی سنجش استعدادها و توان مادى و معنوى مسلمانان است. حج به سان قرآن است که همه از آن بهرهمند میشوند ولى اندیشمندان و غواصان و دردآشنایان امت اسلامى اگر دل به دریاى معارف آن بزنند و از نزدیکشدن و فرورفتن در احکام و سیاستهاى اجتماعى آن نترسند، از صدف این دریا گوهرهاى هدایت و رشد و حکمت و آزادگى را بیشتر صید خواهند کرد و از زلال معرفت آن تا ابد سیراب خواهند شد؛ ولى چه باید کرد و این غم بزرگ را به کجا باید برد که حج به سان قرآن مهجور شده است؟ و به همان اندازهاى که آن کتاب زندگى و کمال و جمال در حجابهاى خودساختهی ما پنهان شده است و این گنجینهی اسرار آفرینش در دل خروارها خاک کجفکریهاى ما دفن شده است و زبان انس و هدایت و زندگى و فلسفهی زندگىساز او به زبان وحشت و مرگ و قبر تنزل کرده است، حج نیز به همان سرنوشت گرفتار شده است؟ سرنوشتى که میلیونها مسلمان هر سال به مکه مىروند و پا جاى پاى پیامبر و ابراهیم و اسماعیل و هاجر میگذارند ولى هیچ کس نیست که از خود بپرسد ابراهیم و محمد علیهمالسلام که بودند و چه کردند؟ هدفشان چه بود؟ از ما چه خواستهاند؟ گویى به تنها چیزى که فکر نمىشود، همین است. مسلم حج بىروح و بىتحرک و قیام، حج بىبرائت، حج بىوحدت و حجى که از آن هدم کفر و شرک برنیاید، حج نیست. خلاصه همهی مسلمانان باید در تجدید حیات حج و قرآن کریم و بازگرداندن این دو به صحنههاى زندگىشان کوشش کنند و محققان متعهد اسلام با ارائهی تفسیرهاى صحیح و واقعى از فلسفهی حج، همهی بافتهها و تافتههاى خرافاتى علماى دربارى را به دریا بریزند. اما آنچه زائران عزیز باید بدانند این است که امریکا و آلسعود، حادثهی مکه را یک مبارزهی فرقهاى و نزاع قدرت میان شیعه و سنى ترسیم کرده و ایران و رهبران آن را به عنوان کسانى که هوس رسیدن به یک امپراتورى بزرگ را در سر مىپرورانند معرفى می‌کنند تا بسیارى از کسانى که از مسیر حوادث سیاسى جهان اسلام و نقشههاى شوم جهانخواران بیخبرند تصور کنند که فریاد برائت ما از مشرکین و مبارزهی ما براى کسب آزادى ملتها در مسیر کسب قدرت سیاسى و گسترش قلمرو جغرافیاى حکومت اسلامى است. البته براى ما و همهی اندیشمندان و محققانى که از نیات پلید تشکیلات آلسعود باخبرند، جاى تعجب نیست که به ایران و حکومتى که از بدو پیروزى تا به حال فریاد وحدت مسلمین را سر داده و در همهی حوادث جهان اسلام خود را شریک غم و شادى مسلمانان می‌داند، تهمت افتراق و جدایى مسلمانان را بزنند و یا بالاتر از آن، زائرانى را که به عشق زیارت مرقد پیامبر و حرم امن الهى به حجاز رفتهاند، به لشکرکشى و تشکل براى تصرف کعبه و آتشزدن حرم خدا و تخریب مدینهی پیامبر متهم کنند و دلیل و مدرک این کار را حضور پاسداران و نظامیان و مسئولین کشورمان در مراسم حج ذکر کنند. آرى! در منطق آلسعود، نظامى و پاسدار کشور اسلامى باید با حج بیگانه باشد و اینگونه سفرها براى مسئولین کشورى و لشکرى تعجبآور و توطئهانگیز مىشود. از نظر استکبار، مسئولین کشورهاى اسلامى باید به فرنگ بروند؛ آنها را به حج چه کار! دستنشاندههای آمریکا، آتش زدن پرچم امریکا را به حساب آتش زدن حرم و شعار مرگ بر شوروى، امریکا و اسرائیل را به حساب دشمنى با خدا و قرآن و پیامبر گذاشتهاند و نیز مسئولین و نظامیان ما را با لباس احرام به عنوان «رهبران توطئه» معرفى کردهاند. واقعیت این است که دول استکبارى شرق و غرب و خصوصا امریکا و شوروى، عملا جهان را به دو بخش آزاد و قرنطینهی سیاسى تقسیم کردهاند. در بخش آزاد جهان، این ابرقدرتها هستند که هیچ مرز و حد و قانونى نمىشناسند و تجاوز به منافع دیگران و استعمار و استثمار و بردگى ملتها را امرى ضرورى و کاملا توجیه شده و منطقى و منطبق با همهی اصول و موازین خودساخته و بینالمللى مىدانند؛ اما در بخش قرنطینهی سیاسى که متأسفانه اکثر ملل ضعیف عالم و خصوصا مسلمانان در آن محصور و زندانى شدهاند، هیچ حق حیات و اظهار نظرى وجود ندارد. همهی قوانین و مقررات و فرمولها همان قوانین دیکته شده و دلخواه نظامهاى دستنشانده و دربرگیرندهی منافع مستکبران است و متأسفانه اکثر عوامل اجرایى این بخش همان حاکمان تحمیل شده یا پیروان خطوط کلى استکبارند که حتى فریاد زدن از درد را نیز در درون این حصارها و زنجیرها گناهى نابخشودنى می‌دانند و منافع جهانخواران ایجاب می‌کند که هیچ کس حق گفتن کلمهاى که بوى تضعیف آنها را بدهد یا خواب راحتشان را آشفته کند ندارد و از آنجا که مسلمانان جهان به علت فشار و حبس و اعدام، قدرت بیان مصیبتهایى را که حاکمان کشورشان بر آنها تحمیل کرده اند ندارند، باید بتوانند در حرم امن الهى مصائب و دردهایشان را با کمال آزادى بیان کنند تا سایر مسلمانان براى رهایى آنان چاره اى بیندیشند؛ لذا ما بر این مطلب پافشارى و اصرار مىکنیم که مسلمانان، حداقل در خانهی خدا و حرم امن الهى، خود را از تمامى قید و بندهاى ظالمان آزاد ببینند و در یک مانور بزرگ از چیزى که از آن متنفرند، اعلام برائت و از هر وسیلهاى براى رهایى خود استفاده کنند. حکومت آلسعود، مسئولیت کنترل زائران خانهی خدا را به عهده گرفته است و اینجا است که با اطمینان مىگوییم که حادثهی مکه جداى از سیاست اصولى جهانخواران در قلع و قمع مسلمانان آزاده نیست. ما با اعلام برائت از مشرکین، تصمیم بر آزادى انرژى متراکم جهان اسلام داشته و داریم و به یارى خداوند بزرگ و با دست فرزندان قرآن، روزى این کار صورت خواهد گرفت و ان‌شاء‌الله روزى همهی مسلمانان و دردمندان علیه ظالمین جهان فریاد زنند و اثبات کنند که ابرقدرتها و نوکران و جیرهخوارانشان از منفورترین موجودات جهان هستند. کشتار زائران خانهی خدا توطئهاى براى حفظ سیاستهاى استکبار و جلوگیرى از نفوذ اسلام ناب محمدى است و کارنامهی سیاه و ننگین حاکمان بىدرد کشورهاى اسلامى، حکایت از افزودن درد و مصیبت بر پیکر نیمهجان اسلام و مسلمین دارد. پیامبر اسلام نیازى به مساجد اشرافى و منارههاى تزئیناتى ندارد. پیامبر اسلام دنبال مجد و عظمت پیروان خود بوده است که متأسفانه با سیاستهاى غلط حاکمان دستنشانده به خاک مذلت نشستهاند. مگر مسلمانان جهان فاجعهی قتل عام صدها عالم و هزاران زن و مرد فرقههاى مسلمین را در طول حیات ننگین آلسعود و نیز جنایت قتل عام زائران خانهی خدا را فراموش می‌کنند؟ مگر مسلمانان نمىبینند که امروز مراکز وهابیت در جهان به کانونهاى فتنه و جاسوسى مبدل شدهاند که از یک طرف اسلام اشرافیت، اسلام ابوسفیان، اسلام ملاهاى کثیف دربارى، اسلام مقدسنماهاى بیشعور حوزههاى علمى و دانشگاهى، اسلام ذلت و نکبت، اسلام پول و زور، اسلام فریب و سازش و اسارت، اسلام حاکمیت سرمایه و سرمایهداران بر مظلومین و پابرهنهها و در یک کلمه «اسلام امریکایى» را ترویج می‌کنند و از طرف دیگر، سر بر آستان سرور خویش، امریکاى جهانخوار میگذارند؟ مسلمانان نمىدانند این درد را به کجا ببرند که آلسعود و خادمالحرمین به اسرائیل اطمینان مىدهد که ما اسلحهی خودمان را علیه شما به کار نمیبریم و براى اثبات حرف خود با ایران قطع رابطه مىکنند! واقعا چقدر باید رابطهی سران کشورهاى اسلامى با صهیونیستها گرم و صمیمى شود تا در کنفرانس سران کشورهاى اسلامى، مبارزهی صورى و ظاهرى هم با اسرائیل از دستور کار آنها و جلساتشان خارج شود؟ اگر اینها یک جو غیرت و حمیت اسلامى و عربى داشتند، حاضر به چنین معاملهی کثیف سیاسى و خودفروشى و وطنفروشى نمىشدند. آیا این حرکات براى جهان اسلام شرمآور نیست؟ و تماشاچىشدن، گناه و جرم محسوب نمىشود؟ آیا از مسلمانان، کسى نیست تا بپاخیزد و اینهمه ننگ و عار را تحمل نکند؟ راستى ما باید بنشینیم تا سران کشورهاى اسلامى، احساسات یک میلیارد مسلمان را نادیده بگیرند و صحه بر آنهمه فجایع صهیونیستها بگذارند و دوباره مصر و امثال آن را به صحنه بیاورند؟ حال، مسلمانان باور مىکنند که زائران ایرانى، براى اشغال خانهی خدا و حرم پیامبر قیام کردهاند و می‌خواهند کعبه را دزدیده، به قم ببرند؟ اگر مسلمانان جهان باور کردهاند که سران آنها دشمنان واقعى امریکا، شوروى و اسرائیل هستند، تبلیغات آنها را هم در مورد ما باور می‌کنند. البته ما این واقعیت و حقیقت را در سیاست خارجى و بینالملل اسلامىمان بارها اعلام کردهایم که در صدد گسترش نفوذ اسلام در جهان و کم کردن سلطهی جهانخواران بوده و هستیم. حال اگر نوکران امریکا نام این سیاست را توسعهطلبى و تفکر تشکیل امپراتورى بزرگ مىگذارند، از آن باکى نداریم و استقبال مىکنیم. ما درصدد خشکاندن ریشههاى فاسد صهیونیزم، سرمایهدارى و کمونیسم در جهان هستیم. ما تصمیم گرفتهایم به لطف و عنایت خداوند بزرگ، نظامهایى را که بر این سه پایه استوار شدهاند نابود کنیم و نظام اسلام رسولالله را در جهان استکبار ترویج کنیم و دیر یا زود ملتهاى دربند شاهد آن خواهند بود. ما با تمام وجود از گسترش باجخواهى و مصونیت کارگزاران امریکایى حتى با مبارزهی قهرآمیز هم شده باشد، جلوگیرى مىکنیم. ان‌شاء‌الله ما نخواهیم گذاشت از کعبه و حج، این منبر بزرگى که بر بلنداى بام انسانیت باید صداى مظلومان را به همهی عالم منعکس کند و آواى توحید را طنین اندازد، صداى سازش با امریکا و شوروى و کفر و شرک نواخته شود و از خدا مىخواهیم که این قدرت را به ما ارزانى دارد که نه تنها از کعبهی مسلمین، که از کلیساهاى جهان نیز ناقوس مرگ امریکا و شوروى را به صدا درآوریم. مسلمانان جهان و محرومین سراسر گیتى از این برزخ بىانتهایى که انقلاب اسلامى ما براى همهی جهانخواران آفریده است، احساس غرور و آزادى کنند و آواى آزادگى را در حیات و سرنوشت خویش سر دهند و بر زخمهاى خود مرهم گذارند که دوران بنبست و ناامیدى و تنفس در منطقهی کفر به سر آمده است و گلستان ملتها رخ نموده است و امیدوارم همهی مسلمانان، شکوفههاى آزادى و نسیم عطر بهارى و طراوت گلهاى محبت و عشق و چشمهسار زلال جوشش ارادهی خویش را نظاره کنند. همه باید از مرداب و باتلاق و سکوت و سکونى که کارگزاران سیاست امریکا و شوروى بر آن تخم مرگ و اسارت پاشیدهاند، به درآییم و به سوى دریایى که زمزم از آن جوشیده است روانه شویم و پردهی کعبه و حرم خدا را که به دست نامحرمان نجس امریکا و امریکازادهها آلوده شده است با اشک چشم خویش شستوشو دهیم. مسلمانان تمامى کشورهاى جهان! از آنجا که شما در سلطهی بیگانگان گرفتار مرگ تدریجى شدهاید، باید بر وحشت از مرگ غلبه کنید و از وجود جوانان پرشور و شهادتطلبى که حاضرند خطوط جبههی کفر را بشکنند استفاده کنید. به فکر نگه داشتن وضع موجود نباشید، بلکه به فکر فرار از اسارت و رهایى از بردگى و یورش به دشمنان اسلام باشید که عزت و حیات در سایهی مبارزه است و اولین گام در مبارزه، اراده است و پس از آن، تصمیم بر اینکه سیادت کفر و شرک جهانى به خصوص امریکا را بر خود حرام کنید. ما در مکه باشیم یا نباشیم، دل و روحمان با ابراهیم و در مکه است. دروازههاى مدینةالرسول را به روى ما ببندند یا بگشایند، رشتهی محبتمان با پیامبر هرگز پاره و سست نمىشود. به سوى کعبه نماز مىگزاریم و به سوى کعبه مىمیریم و خدا را سپاس مىگزاریم که در میثاقمان با خداى کعبه پایدار ماندهایم و پایههاى برائت از مشرکین را با خون هزاران هزار شهید از عزیزانمان بنیان نهادهایم و منتظر هم نماندهایم که حاکمان بیشخصیت بعض کشورهاى اسلامى و غیر اسلامى از حرکت ما پشتیبانى کنند. ما مظلومین همیشهی تاریخ، محرومان و پابرهنگانیم. ما غیر از خدا کسى را نداریم و اگر هزار بار قطعه قطعه شویم، دست از مبارزه با ظالم بر نمىداریم. جمهورى اسلامى ایران از مسلمانان آزادهی جهان که علىرغم اختناق سیاسى حاکم بر آنها، با ترتیب کنفرانسها و مصاحبهها و سخنرانیها پرده از اسرار جنایتبار امریکا و آلسعود برداشتند و مظلومیت ما را به دنیا نشان دادند تشکر مىکند. مسلمانان باید بدانند تا زمانى که تعادل قوا در جهان به نفع آنها برقرار نشود، همیشه منافع بیگانگان بر منافع آنها مقدم می‌شود و هر روز شیطان بزرگ یا شوروى به بهانهی حفظ منافع خود حادثهاى را به وجود مىآورند. راستى اگر مسلمانان مسائل خود را به صورت جدى با جهانخواران حل نکنند و لااقل خود را به مرز قدرت بزرگ جهان نرسانند، آسوده خواهند بود؟ هماکنون اگر امریکا یک کشور اسلامى را به بهانهی حفظ منافع خویش با خاک یکسان کند، چه کسى جلوى او را خواهد گرفت؟ پس راهى جز مبارزه نمانده است و باید چنگ و دندان ابرقدرتها و خصوصا امریکا را شکست و الزاما یکى از دو راه را انتخاب کرد؛ یا شهادت یا پیروزى که در مکتب ما هر دوى آنها پیروزى است و ان‌شاء‌الله خداوند قدرت شکستن چهارچوب سیاستهاى حاکم و ظالم جهانخواران و نیز جسارت ایجاد داربستهایى بر محور کرامت انسانى را به همهی مسلمین عطا فرماید و همه را از افول ذلت به صعود عزت و شوکت همراهى کند. بعضى افراد تا قبل از حادثهی تلخ و شیرین حج سال گذشته، فلسفهی اصرار جمهورى اسلامى ایران را بر راهپیمایى برائت از مشرکین به خوبى درک نکرده بودند و از خود و دیگران سؤال مىکردند که در سفر حج و در آن هواى گرم، چه ضرورتى به راهپیمایى و فریاد مبارزه است؟ و اگر فریاد برائت از مشرکین هم سر داده شود، چه ضررى متوجه استکبار مىشود؟ و چه بسا افراد سادهدلى تصور مىکردند که دنیاى به اصطلاح متمدن جهانخواران، نه تنها تاب تحمل اینگونه مسائل سیاسى را خواهد داشت، که به مخالفان خود حتى بیش از این هم اجازهی حیات و تظاهرات و راهپیمایى خواهد داد و دلیل این مدعا اجازهی راهپیماییهایى است که در کشورهاى به اصطلاح آزاد غرب داده می‌شود، ولى این مسئله باید روشن باشد که آنگونه راهپیماییها هیچگونه ضررى براى ابرقدرتها و قدرتها ندارد. راهپیمایى مکه و مدینه است که بسته شدن شیرهاى نفت عربستان را به دنبال دارد. راهپیماییهاى برائت در مکه و مدینه است که به نابودى سرسپردگان شوروى و امریکا ختم می‌شود و درست به همین جهت است که با کشتار دستهجمعى زنان و مردان آزاده، از آن جلوگیرى مىشود و در پناه همین برائت از مشرکین است که حتى سادهدلان مىفهمند که نباید سر بر آستان شوروى و امریکا نهاد. ملت عزیز و دلاور ایران مطمئن باشند که حادثهی مکه، منشأ تحولات بزرگى در جهان اسلام و زمینهی مناسبى براى ریشهکن شدن نظامهاى فاسد کشورهاى اسلامى و طرد روحانىنماها خواهد بود و با اینکه بیشتر از یک سال از حماسهی برائت از مشرکان نگذشته است، عطر خونهاى پاک شهداى عزیز ما در تمامى جهان پیچیده و اثرات آن را در اقصا نقاط عالم مشاهده مىکنیم. حماسهی مردم فلسطین یک پدیدهی تصادفى نیست. آیا دنیا تصور مىکند که این حماسه را چه کسانى سرودهاند و هماکنون مردم فلسطین به چه آرمانى تکیه کردهاند که بىمحابا و با دست خالى در برابر حملات وحشیانهی صهیونیستها مقاومت مىکنند؟ آیا تنها آواى وطنگرایى است که از وجود آنها دنیایى از صلابت آفریده است؟ آیا از درخت سیاستبازان خودفروخته است که بر دامن فلسطینیها میوهی استقامت و زیتون نور و امید مىریزد؟ اگر اینچنین بود، اینها که سالها است در کنار فلسطینیان و به نام ملت فلسطین نان خوردهاند. شکى نیست که این آواى «الله اکبر» است، این همان فریاد ملت ما است که در ایران، شاه را و در بیتالمقدس، غاصبین را به نومیدى کشاند و این تحقق همان شعار برائت است که ملت فلسطین در تظاهرات حج، دوشادوش خواهران و برادران ایرانى خود فریاد رساى «آزادى قدس» را سر داد و مرگ بر امریکا، شوروى و اسرائیل گفت و بر همان بستر شهادتى که خون عزیزان ما بر آن ریخته شد، او نیز با نثار خون و به رسم شهادت آرمید. آرى! فلسطینى راه گمکرده، خود را از راه برائت ما یافت و دیدیم که در این مبارزه چطور حصارهاى آهنین فرو ریخت و چگونه خون بر شمشیر و ایمان بر کفر و فریاد بر گلوله پیروز شد و چطور خواب بنىاسرائیل در تصرف از نیل تا فرات آشفته گشت و دوباره کوکب دریهی فلسطین از شجرهی مبارکهی «لاشرقیة و لاغربیة» ما برافروخت و امروز به همانگونه که فعالیتهاى وسیعى در سراسر جهان براى به سازش کشیدن ما با کفر و شرک در جریان است، براى خاموش کردن شعلههاى خشم ملت مسلمان فلسطین نیز به همان شکل ادامه دارد و این تنها یک نمونه از پیشرفت انقلاب است و حال آنکه معتقدین به اصول انقلاب اسلامى ما در سراسر جهان رو به فزونى نهاده است و ما اینها را سرمایههاى بالقوهی انقلاب خود تلقى مىکنیم و هم آنهایى که با مرکب خون، طومار حمایت از ما را امضا مىکنند و با سر و جان، دعوت انقلاب را لبیک مىگویند و به یارى خداوند کنترل همهی جهان را به دست خواهند گرفت. امروز جنگ حق و باطل، جنگ فقر و غنا، جنگ استضعاف و استکبار و جنگ پابرهنهها و مرفهین بىدرد شروع شده است و من دست و بازوى همهی عزیزانى که در سراسر جهان، کولهبار مبارزه را بر دوش گرفتهاند و عزم جهاد در راه خدا و اعتلاى عزت مسلمین را نمودهاند مىبوسم و سلام و درودهاى خالصانهی خود را به همهی غنچههاى آزادى و کمال نثار مىکنم و به ملت عزیز و دلاور ایران هم عرض مىکنم: خداوند آثار و برکات معنویت شما را به جهان صادر کرده است و قلبها و چشم‌های پرفروغ شما کانون حمایت از محرومان شده است و شرارهی کینهی انقلابىتان، جهانخواران چپ و راست را به وحشت انداخته است. البته همه مىدانیم که کشور ما در حال جنگ و انقلاب، سختیها و مشکلاتى را تحمل کرده و کسى مدعى آن نیست که طبقات محروم و ضعیف و کمدرآمد و خصوصا اقشار کارمند و ادارى در تنگناى مسائل اقتصادى نیستند، ولى آن چیزى که همهی مردم ما فراتر از آن را فکر مىکنند مسئلهی حفظ اسلام و اصول انقلاب است. مردم ایران ثابت کردهاند که تحمل گرسنگى و تشنگى را دارند، ولى تحمل شکست انقلاب و ضربه به اصول آن را هرگز نخواهند داشت. ملت شریف ایران همیشه در مقابل شدیدترین حملات تمامى جهان کفر علیه اصول انقلاب خویش مقاومت کرده است که در اینجا مجال ذکر همهی آنها نیست. آیا ملت دلاور ایران در مقابل جنایات متعدد امریکا در خلیج فارس، اعم از حمایت نظامى و اطلاعاتى به عراق و حمله به سکوهاى نفتى و کشتیها و قایقها و سرنگونى هواپیماى مسافربرى مقاومت نکرده است؟ آیا ملت ایران در جنگ دیپلماسى شرق و غرب علیه خود و ایجاد بازیهاى سیاسى مجامع بینالمللى مقاومت نکرده است؟ آیا ملت شجاع ایران در مقابل جنگ اقتصادى، تبلیغاتى، روانى و حملات ددمنشانهی عراق به شهرها و موشکباران مناطق مسکونى و بمبارانهاى مکرر شیمیایى عراق در ایران و حلبچه مقاومت نکرده است؟ آیا ملت عزیز ایران در مقابل توطئهی منافقین و لیبرالها و زراندوزى و احتکار سرمایهداران و حیلهی مقدسمأبان مقاومت نکرده است؟ آیا همهی این حوادث و جریانات براى ضربه زدن به اصول انقلاب نبوده است؟ که اگر نبود حضور مردم، هر یک از این توطئهها مىتوانست به اصول نظام ضربه بزند. که خدا را سپاس مىگزاریم که ملت ایران را موفق کرد تا با قامتى استوار به رسالت خود عمل کند و صحنهها را ترک نگوید. ملت عزیز ما که مبارزان حقیقى و راستین ارزشهاى اسلامى هستند به خوبى دریافتهاند که مبارزه با رفاهطلبى سازگار نیست و آنها که تصور مىکنند مبارزه در راه استقلال و آزادى مستضعفین و محرومان جهان، با سرمایهدارى و رفاهطلبى منافات ندارد با الفباى مبارزه بیگانهاند و آنهایى هم که تصور مىکنند سرمایهداران و مرفهان بىدرد با نصیحت و پند و اندرز متنبه مىشوند و به مبارزان راه آزادى پیوسته و یا به آنها کمک مىکنند آب در هاون مى کوبند. بحث مبارزه و رفاه و سرمایه، بحث قیام و راحتطلبى، بحث دنیاخواهى و آخرتجویى دو مقولهاى است که هرگز با هم جمع نمىشوند و تنها آنهایى تا آخر خط با ما هستند که درد فقر و محرومیت و استضعاف را چشیده باشند. فقرا و متدینین بىبضاعت، گردانندگان و برپادارندگان واقعى انقلابها هستند. ما باید تمام تلاشمان را بکنیم تا به هر صورتى که ممکن است خط اصولى دفاع از مستضعفین را حفظ کنیم. مسئولین نظام ایران انقلابى باید بدانند که عدهاى از خدابیخبر، براى از بین بردن انقلاب، هر کس را که بخواهد براى فقرا و مستمندان کار کند و راه اسلام و انقلاب را بپیماید، فورا او را کمونیست و التقاطى می‌خوانند. از این اتهامات نباید ترسید. باید خدا را در نظر داشت و تمام هم و تلاش خود را در جهت رضایت خدا و کمک به فقرا به کار گرفت و از هیچ تهمتى نترسید. امریکا و استکبار در تمامى زمینهها افرادى را براى شکست انقلاب اسلامى در آستین دارند؛ در حوزه‌ها و دانشگاهها، مقدسنماها را که خطر آنها را بارها و بارها گوشزد کردهام. اینها با تزویرشان از درون محتواى انقلاب و اسلام را نابود مىکنند. اینها با قیافهاى حق به جانب و طرفدار دین و ولایت، همه را بىدین معرفى مىکنند. باید از شر اینها به خدا پناه ببریم و همچنین کسانى دیگر که بدون استثناء به هر چه روحانى و عالم است حمله مىکنند و اسلام آنها را «اسلام امریکایى» معرفى مىکنند، راهى بس خطرناک را مىپویند که خداى ناکرده به شکست اسلام ناب محمدى منتهى مىشود. ما براى احقاق حقوق فقرا در جوامع بشرى تا آخرین قطرهی خون دفاع خواهیم کرد. امروز جهان تشنهی فرهنگ اسلام ناب محمدى است و مسلمانان در یک تشکیلات بزرگ اسلامى، رونق و زرق و برق کاخهاى سفید و سرخ را از بین خواهند برد. امروز خمینى آغوش و سینهی خود را براى تیرهاى بلا و حوادث سخت و برابر همهی توپها و موشکهاى دشمنان باز کرده است و همچون همهی عاشقان شهادت، براى درک شهادت روزشمارى می‌کند. جنگ ما جنگ عقیده است و جغرافیا و مرز نمىشناسد و ما باید در جنگ اعتقادىمان «بسیج بزرگ سربازان اسلام» را در جهان به راه اندازیم. ان‌شاء‌الله ملت بزرگ ایران با پشتیبانى مادى و معنوى خود از انقلاب، سختیهاى جنگ را به شیرینى شکست دشمنان خدا در دنیا جبران می‌کند و چه شیرینى بالاتر از اینکه ملت بزرگ ایران مثل یک صاعقه بر سر آمریکا فرود آمده است؟ چه شیرینى بالاتر از اینکه ملت ایران سقوط ارکان و کنگرههاى نظام ستمشاهى را نظاره کرده است و شیشهی حیات امریکا را در این کشور شکسته است؟ و چه شیرینى بالاتر از اینکه مردم عزیزمان ریشههاى نفاق و ملیگرایى و التقاط را خشکانیدهاند؟ و ان‌شاء‌الله شیرینى تمامنشدنى آن را در جهان آخرت خواهند چشید. نه تنها کسانى که تا مقام شهادت و جانبازى و حضور در جبهه پیش رفتهاند، بلکه آنهایى که در پشت جبهه با نگاه محبتبار و با دعاى خیر خود، جبهه را تقویت کردهاند از مقام عظیم مجاهدان و اجر بزرگ آنها بهره بردهاند. خوشا به حال مجاهدان. خوشا به حال وارثان حسین علیهالسلام. اذناب امریکا باید بدانند که شهادت در راه خدا مسئلهاى نیست که بشود با پیروزى یا شکست در صحنههاى نبرد مقایسه شود. مقام شهادت، خود اوج بندگى و سیر و سلوک در عالم معنویت است. نباید شهادت را تا این اندازه به سقوط بکشانیم که بگوییم در عوض شهادت فرزندان اسلام، تنها خرمشهر و یا شهرهاى دیگر آزاد شد. تمامى اینها خیالات باطل ملیگراها است. ما هدفمان بالاتر از آن است. ملیگراها تصور کردند ما هدفمان پیادهکردن اهداف بینالملل اسلامى در جهان فقر و گرسنگى است. ما مىگوییم تا شرک و کفر هست، مبارزه هست و تا مبارزه هست، ما هستیم. ما بر سر شهر و مملکت با کسى دعوا نداریم. ما تصمیم داریم پرچم لا اله الا الله را بر قلل رفیع کرامت و بزرگوارى به اهتزاز درآوریم. پس اى فرزندان ارتشى و سپاهى و بسیجىام! و اى نیروهاى مردمى! هرگز از دستدادن موضعى را با تأثر و گرفتن مکانى را با غرور و شادى بیان نکنید که اینها در برابر هدف شما به قدرى ناچیزند که تمامى دنیا در مقایسه با آخرت. پدران و مادران و همسران و خویشاوندان شهدا، اسرا، مفقودین و معلولین ما توجه داشته باشند که هیچ چیزى از آنچه فرزندان آنها به دست آوردهاند کم نشده است. فرزندان شما در کنار پیامبر اکرم و ائمهی اطهارند. پیروزى و شکست براى آنها فرقى ندارد. امروز روز هدایت نسلهاى آینده است. کمربندهایتان را ببندید که هیچ چیز تغییر نکرده است. امروز روزى است که خدا اینگونه خواسته است و دیروز خدا آنگونه خواسته بود و فردا ان‌شاء‌الله روز پیروزى جنود حق خواهد بود؛ ولى خواست خدا هر چه هست، ما در مقابل آن خاضعیم و ما تابع امر خداییم و به همین دلیل، طالب شهادتیم و تنها به همین دلیل است که زیر بار ذلت و بندگى غیر خدا نمىرویم. البته براى اداى تکلیف، همهی ما موظفیم که کارها و مسائل مربوط به خودمان را به بهترین وجه و با درایت و دقت انجام دهیم. همه مىدانند که ما شروعکنندهی جنگ نبودهایم. ما براى حفظ موجودیت اسلام در جهان، تنها از خود دفاع کردهایم و این ملت مظلوم ایران است که همواره مورد حملهی جهانخواران بوده است و استکبار از همهی کمینگاههاى سیاسى و نظامى و فرهنگى و اقتصادى خود به ما حمله کرده است. انقلاب اسلامى ما تا کنون کمینگاه شیطان و دام صیادان را به ملتها نشان داده است. جهانخواران و سرمایهداران و وابستگان آنها توقع دارند که ما شکستهشدن نونهالان و به چاهافتادن مظلومان را نظاره کنیم و هشدار ندهیم و حال آنکه این وظیفهی اولیهی ما و انقلاب اسلامى ما است که در سراسر جهان صدا زنیم که اى خوابرفتگان! اى غفلتزدگان! بیدار شوید و به اطراف خود نگاه کنید که در کنار لانههاى گرگ منزل گرفتهاید. برخیزید که اینجا جاى خواب نیست و نیز فریاد کشیم سریعا قیام کنید که جهان، ایمن از صیاد نیست. امریکا و شوروى در کمین نشستهاند و تا نابودى کاملتان از شما دست بر نخواهند داشت. راستى اگر «بسیج جهانى مسلمین» تشکیل شده بود، کسى جرئت این همه جسارت و شرارت را با فرزندان معنوى رسولالله داشت؟ امروز یکى از افتخارات بزرگ ملت ما این است که در برابر بزرگترین نمایش قدرت و آرایش ناوهاى جنگى امریکا و اروپا در خلیج فارس صفآرایى کرد و اینجانب به نظامهاى امریکایى و اروپایى اخطار مىکنم که تا دیر نشده و در باتلاق مرگ فرونرفتهاید، از خلیج فارس بیرون روید و همیشه اینگونه نیست که هواپیماهاى مسافربرى ما توسط ناوهاى جنگى شما سرنگون شود؛ که ممکن است فرزندان انقلاب، ناوهاى جنگى شما را به قعر آبهاى خلیج فارس بفرستند. به دولتها و حکومتهاى منطقه خصوصا به عربستان و کویت مىگویم که همهی شما در ماجراجوییها و جنایاتى که امریکا مىآفریند شریک جرم خواهید بود و ما تا به حال از اینکه همهی منطقه در کام آتش و خون و بىثباتى کامل غوطهور نشود دست به عملى نزدهایم، ولى حرکات جنونآمیز ریگان مطمئنا حوادث غیر منتظره و عواقب خطرناکى را بر همه تحمیل مىکند. شما اطمینان داشته باشید که در این برگ جدید بازندهاید. خودتان و کشور و مردم اسلامى را در برابر امریکا اینقدر ذلیل و ناتوان نکنید. اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید. بحمدالله از برکت انقلاب اسلامى ایران، دریچههاى نور و امید به روى همهی مسلمانان جهان باز شده است و مىرود تا رعد و برق حوادث آن، رگبار مرگ و نابودى را بر سر همهی مستکبران فرو ریزد. نکتهی مهمى که همهی ما باید به آن توجه کنیم و آن را اصل و اساس سیاست خود با بیگانگان قرار بدهیم این است که دشمنان ما و جهانخواران تا کى و تا کجا ما را تحمل مىکنند و تا چه مرزى، استقلال و آزادى ما را قبول دارند؟ به یقین آنها مرزى جز عدول از همهی هویتها و ارزشهاى معنوى و الهىمان نمیشناسند. به گفتهی قرآن کریم: «هرگز دست از مقاتله و ستیز با شما برنمىدارند، مگر اینکه شما را از دینتان برگردانند». ما چه بخواهیم و چه نخواهیم، صهیونیستها و امریکا و شوروى در تعقیبمان خواهند بود تا هویت دینى و شرافت مکتبىمان را لکهدار کنند. بعضى مغرضین، ما را به اعمال سیاست نفرت و کینهتوزى در مجامع جهانى توصیف و مورد شماتت قرار مىدهند و با دلسوزیهاى بیمورد و اعتراضهاى کودکانه مىگویند: «جمهورى اسلامى سبب دشمنیها شده است و از چشم غرب و شرق و ایادىشان افتاده است» که چه خوب است به این سؤال پاسخ داده شود که «ملتهاى جهان سوم و مسلمانان و خصوصا ملت ایران، در چه زمانى نزد غربیها و شرقیها احترام و اعتبار داشتهاند که امروز بىاعتبار شدهاند؟» آرى! اگر ملت ایران از همهی اصول و موازین اسلامى و انقلابى خود عدول کند و خانهی عزت و اعتبار پیامبر و ائمهی معصومین علیهمالسلام را با دستهاى خود ویران کند، آن وقت ممکن است جهانخواران او را به عنوان یک ملت ضعیف و فقیر و بىفرهنگ به رسمیت بشناسند، ولى در همان حدى که آنها آقا باشند، ما نوکر؛ آنها ابرقدرت باشند، ما ضعیف؛ آنها ولى و قیم باشند، ما جیره‌خوار و حافظ منافع آنها، نه یک ایران با هویت ایرانى- اسلامى، بلکه ایرانى که شناسنامهاش را امریکا و شوروى صادر کند؛ ایرانى که ارابهی سیاست امریکا یا شوروى را بکشد و امروز همهی مصیبت و عزاى امریکا و شوروى در این است که نه تنها ملت ایران از تحتالحمایگى آنها خارج شده است، که دیگران را هم به خروج از سلطهی جباران دعوت مىکند. کنترل و حذف سلاحهاى مخرب از جهان، اگر با حقیقت و صداقت همراه بود، خواستهی همهی ملتها است، ولى این نیز یک فریب قدیمى است و این همان چیزى است که اخیرا از گفتههاى سران امریکا و شوروى و نوشتههاى سیاسیون آنها آشکار شده است که مراودات اخیر سران شرق و غرب به خاطر مهار بیشتر جهان سوم و در حقیقت جلوگیرى از نفوذ پابرهنهها و محرومین در جهان مالکیتهاى بیحد و مرز سرمایهداران است. ما باید خود را آماده کنیم تا در برابر جبههی متحد شرق و غرب «جبههی قدرتمند اسلامی- ا نسانى» با همان نام و نشان اسلام و انقلاب ما تشکیل شود و آقایى و سرورى محرومین و پابرهنگان جهان جشن گرفته شود. مطمئن باشید قدرتهاى شرق و غرب، همان مظاهر بىمحتواى دنیاى مادىاند که در برابر خلود و جاودانگى دنیاى ارزشهاى معنوى قابل ذکر نیستند. من به صراحت اعلام مىکنم که جمهورى اسلامى ایران با همهی وجود براى احیاى هویت اسلامى مسلمانان در سراسر جهان سرمایهگذارى مىکند و دلیلى هم ندارد که مسلمانان جهان را به پیروى از «اصول تصاحب قدرت در جهان» دعوت نکند و جلوى جاهطلبى و فزونطلبى صاحبان قدرت و پول و فریب را نگیرد. ما باید براى پیشبرد اهداف و منافع ملت محروم ایران برنامهریزى کنیم. ما باید در ارتباط با مردم جهان و رسیدگى به مشکلات و مسائل مسلمانان و حمایت از مبارزان و گرسنگان و محرومان با تمام وجود تلاش کنیم و این را باید از اصول سیاست خارجى خود بدانیم. ما اعلام می‌کنیم که جمهورى اسلامى ایران براى همیشه حامى و پناهگاه مسلمانان آزادهی جهان است و کشور ایران به عنوان یک دژ نظامى و آسیبناپذیر، نیاز سربازان اسلام را تأمین و آنها را به مبانى عقیدتى و تربیتى اسلام و همچنین به اصول و روشهاى مبارزه علیه نظامهاى کفر و شرک آشنا مىسازد؛ و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسئلهی بسیار تلخ و ناگوارى براى همه و خصوصا براى من بود، باید بگویم که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوهی دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجراى آن میدیدم، ولى به واسطهی حوادث و عواملى که از ذکر آن فعلا خوددارى مىکنم و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر همهی کارشناسان سیاسى و نظامى سطح بالاى کشور که من به تعهد و دلسوزى و صداقت آنها اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتشبس موافقت کردم و در مقطع کنونى آن را به مصلحت انقلاب و نظام مىدانم و خدا مىداند که اگر نبود انگیزهاى که همهی ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت اسلام و مسلمین قربانى شود، هرگز راضى به این عمل نمىبودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود، اما چاره چیست که همه باید به رضایت حقتعالى گردن نهیم و مسلم، ملت قهرمان و دلاور ایران نیز چنین بوده و خواهد بود. من در اینجا از همهی فرزندان عزیزم در جبهههاى آتش و خون که از اول جنگ تا امروز به نحوى در ارتباط با جنگ تلاش و کوشش کردهاند، تشکر و قدردانى مىکنم و همهی ملت ایران را به هوشیارى و صبر و مقاومت دعوت مىکنم. در آینده ممکن است افرادى آگاهانه یا از روى ناآگاهى در میان مردم این مسئله را مطرح کنند که ثمرهی خونها و شهادتها و ایثارها چه شد؟ اینها یقینا از عوالم غیب و از فلسفهی شهادت بیخبرند و نمىدانند کسى که فقط براى رضاى خدا به جهاد رفته است و سر در طبق اخلاص و بندگى نهاده است، حوادث زمان به جاودانگى و بقا و جایگاه رفیع آن لطمهاى وارد نمىسازد و ما براى درک کامل ارزش و راه شهیدانمان فاصلهی طولانى را باید بپیماییم و در گذر زمان و تاریخ انقلاب و آیندگان، آن را جستوجو کنیم. مسلم خون شهیدان انقلاب و اسلام را بیمه کرده است. خون شهیدان براى ابد درس مقاومت به جهانیان داده است و خدا می‌داند که راه و رسم شهادت، کورشدنى نیست و این ملتها و آیندگان هستند که به راه شهیدان اقتدا خواهند کرد و همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت، مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفاى آزادگان خواهد بود. خوشا به حال آنها که در این قافلهی نور، جان و سر باختند. خوشا به حال آنهایى که این گوهرها را در دامن خود پروراندند. خداوندا! این دفتر و کتاب شهادت را همچنان به روى مشتاقان، باز و ما را هم از وصول به آن محروم مکن. خداوندا! کشور ما و ملت ما هنوز در آغاز راه مبارزهاند و نیازمند به مشعل شهادت. تو خود این چراغ پرفروغ را حافظ و نگهبان باش. خوشا به حال شما ملت. خوشا به حال شما زنان و مردان. خوشا به حال جانبازان و اسرا و مفقودین و خانوادههاى معظم شهدا و بدا به حال من که هنوز ماندهام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیدهام و در برابر عظمت و فداکارى این ملت بزرگ، احساس شرمسارى مىکنم؛ و بدا به حال آنهایی که در این قافله نبودند. بدا به حال آنهایى که از کنار این معرکهی بزرگ جنگ و شهادت و امتحان عظیم الهى تا به حال ساکت و بىتفاوت و یا انتقادکننده و پرخاشگر گذشتند. آرى! دیروز روز امتحان الهى بود که گذشت و فردا امتحان دیگرى است که پیش مىآید و همهی ما نیز روز محاسبهی بزرگترى را در پیش رو داریم. آنهایى که در این چند سال مبارزه و جنگ به هر دلیلى از اداى این تکلیف بزرگ طفره رفتند و خودشان و جان و مال و فرزندانشان و دیگران را از آتش حادثه دور کردهاند، مطمئن باشند که از معامله با خدا طفره رفتهاند و خسارت و زیان و ضرر بزرگى کردهاند که حسرت آن را در روز واپسین و در محاسبهی حق خواهند خورد. من مجددا به همهی مردم و مسئولین عرض می‌کنم که حساب اینگونه افراد را از حساب مجاهدان در راه خدا جدا کنند و نگذارند این مدعیان بىهنر امروز و قاعدین کوته نظر دیروز، به صحنهها برگردند. من در میان شما باشم و یا نباشم، به همهی شما وصیت و سفارش مىکنم که نگذارید انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد. نگذارید پیشکسوتان شهادت و خون در پیچ و خم زندگى روزمرهی خود به فراموشى سپرده شوند. اکیدا به ملت عزیز ایران سفارش می‌کنم که هوشیار و مراقب باشید. قبول قطعنامه از طرف جمهورى اسلامى ایران به معناى حل مسئلهی جنگ نیست. با اعلام این تصمیم، حربهی تبلیغات جهانخواران علیه ما کند شده است ولى دورنماى حوادث را نمىتوان به طور قطع و جدى پیشبینى کرد و هنوز دشمن از شرارتها دست برنداشته است و چه بسا با بهانهجوییها به همان شیوههاى تجاوزگرانهی خود ادامه دهد. ما باید براى دفع تجاوز احتمالى دشمن آماده و مهیا باشیم و ملت ما هم نباید فعلا مسئله را تمام شده بداند. البته ما رسما اعلام می‌کنیم که هدف ما تاکتیک جدید در ادامهی جنگ نیست. چه بسا دشمنان بخواهند با همین بهانهها حملات خود را دنبال کنند. نیروهاى نظامى ما هرگز نباید از کید و مکر دشمنان غافل بمانند. در هر شرایطى باید بنیهی دفاعى کشور در بهترین وضعیت باشد. مردم ما که در طول سالهاى جنگ و مبارزه ابعاد کینه و قساوت و عداوت دشمنان خدا و خود را لمس کردهاند باید خطر تهاجم جهانخواران در شیوهها و شکلهاى مختلف را جدیتر بدانند و فعلا چون گذشته همهی نظامیان اعم از ارتش و سپاه و بسیج در جبههها براى دفاع در برابر شیطنت استکبار و عراق به مأموریتهاى خود ادامه دهند. در صورتى که این مرحله از حادثهی انقلاب را با همان شکل خاص و مقررات مربوط به خود پشت سر بگذاریم براى بعد از آن و سازندگى کشور و سیاست کل نظام و انقلاب، تذکراتى دارم که در وقت مناسب خواهم گفت. ولى در مقطع کنونى به طور جد از همهی گویندگان و دستاندرکاران و مسئولین کشور و مدیران رسانهها و مطبوعات مىخواهم که خود را از معرکهها و معرکهآفرینیها دور کنند و مواظب باشند که ناخودآگاه، آلت دست افکار و اندیشههاى تند نشوند و با سعهی صدر در کنار یکدیگر مترصد اوضاع دشمنان باشند. در این روزها ممکن است بسیارى از افراد به خاطر احساسات و عواطف خود صحبت از چراها و بایدها و نبایدها کنند. هر چند این مسئله به خودى خود یک ارزش بسیار زیبا است اما اکنون وقت پرداختن به آن نیست. چه بسا آنهایى که تا دیروز در برابر این نظام جبههگیرى کرده بودند و فقط به خاطر سقوط نظام و حکومت جمهورى اسلامى ایران از صلح و صلحطلبى به ظاهر دم مىزدند، امروز نیز با همان هدف سخنان فریبندهی دیگرى مطرح نمایند و جیرهخواران استکبار؛ همانها که تا دیروز در زیر نقاب دروغین صلح خنجرشان را از پشت به قلب ملت فرو کرده بودند، امروز طرفدار جنگ شوند و ملیگراهاى بىفرهنگ براى از بین بردن خون شهداى عزیز و نابودى عزت و افتخار مردم، تبلیغات مسموم خود را آغاز کنند که ان‌شاء‌الله ملت عزیز ما با بصیرت و هوشیارى جواب همهی فتنهها را خواهد داد. من باز مىگویم که قبول این مسئله براى من از زهر کشندهتر است ولى راضى به رضاى خدایم و براى رضایت او این جرعه را نوشیدم و نکتهاى که تذکر آن لازم است این است که در قبول این قطعنامه فقط مسئولین کشور ایران به اتکاى خود تصمیم گرفتهاند و کسى و کشورى در این امر مداخله نداشته است. مردم عزیز و شریف ایران! من فرد فرد شما را چون فرزندان خویش مىدانم و شما مىدانید که من به شما عشق مىورزم و شما را مىشناسم؛ شما هم مرا مىشناسید. در شرایط کنونى آنچه موجب این امر شد، تکلیف الهىام بود. شما میدانید که من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطرهی خون و آخرین نفس بجنگم اما تصمیم امروز فقط براى تشخیص مصلحت بود و تنها به امید رحمت و رضاى او از هر آنچه گفتم گذشتم و اگر آبرویى داشتهام با خدا معامله کردهام. عزیزانم! شما مىدانید که تلاش کردهام که راحتى خود را بر رضایت حق و راحتى شما مقدم ندارم. خداوندا! تو مىدانى که ما سر سازش با کفر نداریم. خداوندا! تو مىدانى که استکبار و آمریکاى جهانخوار، گلهاى باغ رسالت تو را پرپر کردند. خداوندا! در جهان ظلم و ستم و بیداد، همهی تکیهگاه ما تویى و ما تنهاى تنهاییم و غیر از تو کسى را نمىشناسیم و غیر از تو نخواستهایم کسى را بشناسیم. ما را یارى کن که تو بهترین یاریکنندگانى. خداوندا! تلخى این روزها را به شیرینى فرج حضرت بقیةالله ارواحنا لتراب مقدمه الفداء و رسیدن به خودت جبران فرما. فرزندان انقلابىام! اى کسانى که لحظهاى حاضر نیستید از غرور مقدستان دست بردارید! شما بدانید که لحظهلحظهی عمر من در راه عشق مقدس خدمت به شما مىگذرد. مىدانم که به شما سخت مىگذرد ولى مگر به پدر پیر شما سخت نمىگذرد؟ مىدانم که شهادت شیرینتر از عسل در پیش شما است؛ مگر براى این خادمتان اینگونه نیست؟ ولى تحمل کنید که خدا با صابران است. بغض و کینهی انقلابىتان را در سینهها نگه دارید، با غضب و خشم بر دشمنانتان بنگرید و بدانید که پیروزى از آن شما است و تأکید مىکنم گمان نکنید که من در جریان کار جنگ و مسئولان آن نیستم. مسئولین مورد اعتماد من هستند. آنها را از این تصمیمى که گرفتهاند شماتت نکنید که براى آنها نیز چنین پیشنهادى سخت و ناگوار بوده است که ان‌شاء‌الله خداوند همهی ما را موفق به خدمت و رضایت خود کند. من در اینجا به جوانان عزیز کشورمان، به این سرمایهها و ذخیرههاى عظیم الهى و به این گلهاى معطر و نوشکفتهی جهان اسلام سفارش مىکنم که قدر و قیمت لحظات شیرین زندگى خود را بدانید و خودتان را براى یک مبارزهی علمى و عملى بزرگ تا رسیدن به اهداف عالى انقلاب اسلامى آماده کنید. من به همهی مسئولین و دستاندرکاران سفارش مىکنم که به هر شکل ممکن وسایل ارتقاى اخلاقى و اعتقادى و علمى و هنرى جوانان را فراهم سازید و آنان را تا مرز رسیدن به بهترین ارزش‌ها و نوآوریها همراهى کنید و روح استقلال و خودکفایى را در آنان زنده نگه دارید. مبادا اساتید و معلمینى که به وسیلهی معاشرتها و مسافرت به جهان به اصطلاح متمدن، جوانان ما را که تازه از اسارت و استعمار رهیدهاند، تحقیر و سرزنش کنند و خداى ناکرده از پیشرفت و استعداد خارجیها بت بتراشند و روحیهی پیروى و تقلید و گداصفتى را در ضمیر جوانان تزریق کنند. به جاى اینکه گفته شود که دیگران کجا رفتند و ما کجا هستیم، به هویت انسانى خود توجه کنند و روح توانایى و راه و رسم استقلال را زنده نگه دارند. ما در شرایط جنگ و محاصره توانستهایم آن همه هنرآفرینى و اختراعات و پیشرفتها داشته باشیم. ان‌شاء‌الله در شرایط بهتر، زمینهی کافى براى رشد استعداد و تحقیقات را در همهی امور فراهم می‌کنیم. «مبارزهی علمى» براى جوانان، زنده کردن روح جستوجو و کشف واقعیتها و حقیقتها است و اما «مبارزهی عملى» آنها در بهترین صحنههاى زندگى و جهاد و شهادت شکل گرفته است و نکتهی دیگرى که از باب نهایت ارادت و علاقهام به جوانان عرض مىکنم این است که در مسیر ارزش‌ها و معنویات از وجود روحانیت و علماى متعهد اسلام استفاده کنید و هیچگاه و تحت هیچ شرایطى خود را بىنیاز از هدایت و همکارى آنها ندانید. روحانیون مبارز و متعهد به اسلام در طول تاریخ و در سخت‌ترین شرایط، همواره با دلى پر از امید و قلبى سرشار از عشق و محبت به تعلیم و تربیت و هدایت نسلها همت گماشتهاند و همیشه پیشتاز و سپر بلاى مردم بودهاند، بالاى دار رفتهاند و محرومیتها چشیدهاند، زندانها رفتهاند و اسارتها و تبعیدها دیدهاند و بالاتر از همه آماج طعنها و تهمتها بودهاند و در شرایطى که بسیارى از روشنفکران در مبارزه با طاغوت به یأس و ناامیدى رسیده بودند، روح امید و حیات را به مردم برگرداندند و از حیثیت و اعتبار واقعى مردم دفاع کردند و هماکنون نیز در هر سنگرى از خطوط مقدم جبهه گرفته تا مواضع دیگر در کنار مردماند و در هر حادثهی غمبار و مصیبتآفرینى شهداى بزرگوارى را تقدیم کردهاند. در هیچ کشور و انقلابى جز انقلاب بعثت و رسالت و زندگى ائمهی هدى سراغ نداریم که رهبران انقلاب اینقدر آماج حملات و کینهها شوند و این به خاطر صداقت و امانتدارى است که در وجود علماى متعهد اسلام متبلور است. مسئولیتپذیرى در کشورى که با محاصرهها و مشکلات اقتصادى و سیاسى و نظامى مواجه است، کار مشکلى است. البته روحانیون متعهد کشور ما باید خودشان را براى فداکاریهاى بیشتر آماده کنند و در مواقع لزوم و ضرورت، از آبرو و اعتبار خود براى حفظ آبروى اسلام و خدمت به محرومان و پابرهنگان استفاده کنند و جاى بسى سپاس و امتنان است که ملت رشید و دلاور ایران، قدر خادمان واقعى خود را مىشناسد و فلسفهی عشق و ارادت خود را به این نهاد مقدس در یک کلمه خلاصه مىکند. علما و روحانیون متعهد اسلام هرگز به آرمان و اصالت و عقیده و هدف اسلامى ملت خیانت نکرده و نمىکنند. البته تذکر این نکته لازم است که در تمام نوشتهها و صحبتها هر وقت نام «روحانیت» را به میان آوردهام و از آنها قدردانى کردهام، مقصودم «علماى پاک و متعهد و مبارز» است؛ که در هر قشرى ناپاک و غیر متعهد وجود دارد و روحانیون وابسته ضررشان از هر فرد ناپاک دیگر بیشتر است و همیشه این دسته از روحانیون مورد لعن و نفرین خدا و رسول و مردم بودهاند و ضربات اصلى را به این انقلاب، روحانیون وابسته و مقدسمأب و دینفروش زدهاند و مىزنند و روحانیون متعهد ما همواره از این بىفرهنگها متنفر و گریزان بودهاند. من به صراحت مىگویم ملیگراها اگر بودند، به راحتى در مشکلات و سختیها و تنگناها دست ذلت و سازش به طرف دشمنان دراز مىکردند و براى اینکه خود را از فشارهاى روزمرهی سیاسى برهانند، همهی کاسههاى صبر و مقاومت را یکجا مىشکستند و به همهی میثاقها و تعهدات ملى و میهنى ادعایى خود پشت پا مىزدند. کسى تصور نکند که ما راه سازش با جهانخواران را نمىدانیم ولى هیهات که خادمان اسلام به ملت خود خیانت کنند. البته ما مطمئنیم در همین شرایط نیز کسانی که با روحانیت اصیل کینهی دیرینه دارند و عقدهها و حسادتهاى خود را نمىتوانند پنهان کنند، آنها را به باد ناسزا بگیرند ولى در هر حال آن چیزى که در سرنوشت روحانیت واقعى نیست، سازش و تسلیم در برابر کفر و شرک است که اگر بندبند استخوانهایمان را جدا سازند، اگر سرمان را بالاى دار برند، اگر زندهزنده در شعلههاى آتشمان بسوزانند، اگر زن و فرزندان و هستىمان را در جلوى دیدگانمان به اسارت و غارت برند، هرگز اماننامهی کفر و شرک را امضا نمىکنیم. علما و روحانیون ان‌شاء‌الله به همهی ابعاد و جوانب مسئولیت خود آشنا هستند ولى از باب تذکر و تأکید عرض مىکنم امروز که بسیارى از جوانان و اندیشمندان در فضاى آزاد کشور اسلامىمان احساس مىکنند که مى توانند اندیشههاى خود را در موضوعات و مسائل مختلف اسلامى بیان کنند با روى گشاده و آغوش باز، حرفهاى آنها را بشنوند و اگر بیراهه میروند با بیانى آکنده از محبت و دوستى راه راست اسلامى را نشان آنها دهند و باید به این نکته توجه کنند که نمىشود عواطف و احساسات معنوى و عرفانى آنها را نادیده گرفت و فورا انگ التقاط و انحراف بر نوشتههاشان زد و همه را یکباره به وادى تردید و شک انداخت. اینها که امروز اینگونه مسائل را عنوان مىکنند، مسلما دلشان براى اسلام و هدایت مسلمانان مىتپد و الا داعى ندارند که خود را با طرح این مسائل به دردسر بیندازند. اینها معتقدند که مواضع اسلام در موارد گوناگون همان گونهاى است که خود فکر می‌کنند. به جاى پرخاش و کنار زدن آنها، با پدرى و الفت با آنان برخورد کنید. اگر قبول هم نکردند، مأیوس نشوید. در غیر این صورت خداى ناکرده به دام لیبرالها و ملیگراها و یا چپ و منافقین میافتند و گناه این کمتر از التقاط نیست. وقتى ما مىتوانیم به آیندهی کشور و آیندهسازان امیدوار شویم که به آنها در مسائل گوناگون بها دهیم و از اشتباهات و خطاهاى کوچکشان بگذریم و به همهی شیوهها و اصولى که منتهى به تعلیم و تربیت صحیح آنها می‌شود احاطه داشته باشیم. فرهنگ دانشگاهها و مراکز غیر حوزهاى به صورتى است که با تجربه و لمس واقعیتها بیشتر عادت کرده است تا فرهنگ نظرى و فلسفى. باید با تلفیق این دو فرهنگ و کم کردن فاصلهها، حوزه و دانشگاه در هم ذوب شوند تا میدان براى گسترش و بسط معارف اسلام وسیعتر شود. نکتهی دیگر اینکه من اکثر موفقیتهاى روحانیت و نفوذ آنها را در جوامع اسلامى در ارزش عملى و زهد آنان مىدانم و امروز هم این ارزش، نه تنها نباید به فراموشى سپرده شود، که باید بیشتر از گذشته به آن پرداخت. هیچ چیزى به زشتى دنیاگرایى روحانیت نیست و هیچ وسیلهاى هم نمىتواند بدتر از دنیاگرایى، روحانیت را آلوده کند. چه بسا دوستان نادان یا دشمنان دانا بخواهند با دلسوزیهاى بیمورد، مسیر زهدگرایى آنها را منحرف کنند و گروهى نیز مغرضانه یا ناآگاهانه، روحانیت را به طرفدارى از سرمایهدارى و سرمایهداران متهم کنند. در این شرایط حساس و سرنوشتسازى که روحانیت در مصدر امور کشور است و خطر سوءاستفادهی دیگران از منزلت روحانیون متصور است، باید به شدت مواظب حرکات خود بود. چه بسا افرادى از سازمانها و انجمنها و تشکیلات سیاسى و غیر آنها با ظاهرى صددرصد اسلامى بخواهند به حیثیت و اعتبار آنها لطمه وارد کنند و حتى علاوه بر تأمین منافع خود، روحانیت را رودرروی یکدیگر قرار دهند. البته آن چیزى که روحانیون هرگز نباید از آن عدول کنند و نباید با تبلیغات دیگران از میدان به در روند، حمایت از محرومین و پابرهنهها است؛ چرا که هر کسى از آن عدول کند، از عدالت اجتماعى اسلام عدول کرده است. ما باید تحت هر شرایطى خود را عهدهدار این مسئولیت بزرگ بدانیم و در تحقق آن اگر کوتاهى کنیم، خیانت به اسلام و مسلمین کردهایم. در خاتمه از پیشگاه مقدس پروردگار که الطاف بیکران خود را بر این ملت ارزانى داشته، تشکر و قدردانى مىکنم و از محضر مقدس بقیةالله ارواحنا فداه عاجزانه مىخواهم که ما را در مسیر و هدفمان مدد و رهبرى کند. خداوند متعال به خانوادههاى شهدا صبر و اجر و به مجروحین و معلولین شفا عنایت کند و اسرا و مفقودین را به وطن خویش باز گرداند. خداوندا! از تو مىخواهیم آنچه را مصلحت اسلام و مسلمین است، براى ما مقدر کنى. انک قریب مجیب. والسلام علیکم و رحمةالله و برکاته.
روحالله الموسوی الخمینی
بیست و نهم تیر هزار و سیصد و شصت و هفت
(۳ دیدگاه)
- بایگانی: 20:06«هنگامی که تأمین و تحصیل یک مصلحت لازم و ضروری، در حد مطلوب و ایده آل آن میسر نباشد، باید نزدیک ترین مرتبه به حد مطلوب را تأمین کرد».
آیت الله مصباح، صفحه ۸۵ کتاب «نگاهی گذرا به نظریه ولایت فقیه»
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
هر چند ما هم داعیه داریم که به «اصلح» رای داده ایم، اما این جمله کلیدی از علامه والامقام، محکم ترین ردیه بر سیاست ورزی غلط گروه پایداری، و موید همان حرف ماست که می گوییم؛ «رصد نتیجه، اصولا بخشی از تکلیف است».
شادباش ویژه قطعه ۲۶ به منتخب ملت و طرفداران ایشان
این متن ۸ خرداد ۹۲ در «وطن‌امروز» چاپ شد که عده‌ای از دوستان، آنرا به تمسخر گرفتند و نویسنده را ترسو خواندند…
یک: اگر آن ۱۳ میلیون رای موسوی، به بهانه عدم‌احراز صلاحیت هاشمی، با صندوق آرا قهر نکنند، اگر لایه‌های رقیق‌تر آرای خاکستری، متاثر از تبحر روحانی در فن بیان، به ایشان مایل شوند، اگر عارف، زرنگی کند و به نفع حسن روحانی کنار برود، اگر آقایان هاشمی و خاتمی و سیدحسن خمینی و موسوی‌خوئینی‌ها و… ذره‌ای تدبیر کنند و در حمایت از شیخ دیپلمات، متحد و یکدل و یکپارچه وارد صحنه شوند، اگر حسن روحانی مثل دوشنبه‌شب، باز هم طریقه سخن و سخنوری را به این همه نامزد اصولگرا یاد دهد و اگر اصولگرایان محترم، باز هم در این روند بی‌عقل و رویه بی‌منطق، به نفع یک نامزد کنار نروند، پیش‌بینی من یکی، باخت جریان اصولگراست، چرا که خدا کی و کجا چک سفید داده به جریان اصولگرایی؟!… نوشتم؛ «پیش‌بینی»، این اما بیش از «پیش‌بینی»، «هشدار» من است به جریان اصولگرایی.
دو: حالا باز عده‌ای از «دوگانه مقاومت-سازش» حرف بزنند! حالا باز عده‌ای بگویند؛ اصلاح‌طلبان که نیستند، هاشمی که نیست، خاتمی که نیست، پس حزب‌اللهی‌ها بزنند توی سر و کله همدیگر، بلکه «اصلح» را پیدا کنند! حالا باز دوستان بازی کنند با کلمه اصلح و صالح و اصلح فلان و صالح بهمان! حالا باز با تندترین شیوه ممکن، خالص‌سازی کنند! حالا باز به ریش متن «رقیب در صحنه است» بخندند! حالا باز هتاکی و اهانت بخوانند ۲ کلمه حرف حساب «خیانت در جبهه خودی» را! حالا باز با وجود شیخ غرای دیپلمات، بعضی دوستان نازک‌خیال، علی‌الدوام چماق بزنند بر فرق قالیباف! حالا باز حسن روحانی را ول کنند و علیه شهردار تهران، هرآنچه ناسزا بلدند، ردیف کنند! حالا باز خود فتنه را رها کنند و گیر بدهند به آنکه «ساکت فتنه» می‌خوانندش! حالا باز برای این حقیر کمترین کامنت بگذارید که «فلانی! چقدر از قالیباف پول گرفته‌ای برای نوشته‌های اخیرت؟!»
سه: باز هم تاکید می‌کنم که این وجیزه، «هشدار» است، نه «پیش‌بینی». من واقعا در عجبم از عقل جماعت اصولگرا! این همه نامزد برای چیست؟! این همه تفرق آرا سودش چیست؟! مگر نمی‌بینید رقیب را؟! انتخابات را به آن دیگر اصولگرا ببازید بهتر است یا به حسن روحانی؟!
چهار: اول از ائتلاف مورد علاقه خودم شروع کنم، یعنی «ائتلاف سه‌گانه». آقایان! مگر قرار نبود فقط یکی از شما ۳ نفر در صحنه بمانید؟! پس چه شد؟! مگر پای دین و شرف و قسم و آیه و تقوا و ایمان و غیرت خود را به میان نیاورده بودید که بر‌اساس نظرسنجی و نظر جامعتین، فقط یکی از شما در صحنه می‌ماند؟! پس چه شد؟!
پنج: در میان این همه نامزد اصولگرا فقط یکی، در کنار آرای توده‌ها -اعم از حزب‌اللهی و محروم- رای به نسبت محسوسی از اقشار خاکستری را نیز دارد؛ باقر قالیباف. قالیباف به سبب رضایت مردم از دوران مدیریتش بر نیروی انتظامی و شهرداری تهران، این اقبال را دارد که رای خوب و بالایی داشته باشد. فی‌الحال نیز در همه نظرسنجی‌ها اول است. حال، باید تحسین کرد بصیرت بعضی دوستان مومن و حزب‌اللهی را که هیچ کاری با حسن روحانی ندارند اما مرتب «شیطان اکبر» می‌خوانند شهردار تهران را. و طوری علیه حاج باقر جو داده‌اند که هیچ مومن و حزب‌اللهی دیگری جرات نکند بگوید؛ رای من قالیباف است!! و اگر بگوید، لابد اهانت کرده به … !! آیا رواست ما هم بی‌تقوایی پیشه کنیم و منتقدان قالیباف را هتاکان آیت‌الله مهدوی بخوانیم؟! آیا ما نمی‌توانیم منتقدان بی‌انصاف قالیباف را هتاکان ابرمرد بارها به شهادت رسیده، سردار اعلای مقاومت، حاج‌قاسم سلیمانی بخوانیم؟! آیا برای ما مقدور نیست که با رای و نظر شهید حی و زنده یعنی حاج‌قاسم سلیمانی، کاسبی کنیم؟! ایضا با تعاریف بی‌مثال و بی‌نمونه رهبر از ایشان؟! آیا هر که به هر دلیلی نمی‌خواهد به نامزد شما رای دهد، مستوجب شماتت و تازیانه بی‌رحم شماست؟! آیا فقط شما مومن و حزب‌اللهی هستید و دیگران، جملگی جیره‌خوار و مرفه بی‌درد و رانتی و… هستند؟! آیا ممکن نیست یکی با حجت شرعی و عقلی، به نامزدی غیر از نامزد شما برسد؟! شما دروغ می‌گویید که با علامه مصباح بیعت کرده‌اید! علامه خود در بیعت رهبر انقلاب است! شما با اخلاقیات احمدی‌نژادی، با نگاه صفر و صدی و سیاه و سفیدی بیعت کرده‌اید! شما با حب و بغض شخصی‌تان بیعت کرده‌اید! آقایان اصولگرا! به نفع هیچ‌یک از خودهای‌تان کنار نروید. کفر است! شرک است! یک انقلاب اسلامی است و یک شما!! رقیب هم که در صحنه نیست!! راحت باشید…
وطن امروز/ ۲۶ خرداد ۱۳۹۲
از آنجا که گروه پایداری، با رفتار و گفتار صدر تا ذیل خود نشان داد که رای بیشتر حسن روحانی، برایش قابل هضم تر از فزونی آرای حاج باقر است، و از آنجا که طبق آخرین گمانه زنی ها، آرای شیخ دپیلمات، برتری محسوسی نسبت به شهردار تهران دارد، خواستم پیشاپیش برتری نماینده آقای هاشمی را به ایشان تبریک و شادباش عرض نمایم! وقتی سیاست ورزی به سبک و سیاق این دوستان، بردش منجر به ظهور «مکتب ایران» شود، وای به حال الان که اصلح مد نظرشان در بهترین حالت سوم یا چهارم است!! حقا که بخش عمده گرفتاری های ما از آن روزهای قبل از ۳ ی تیر ۸۴ شروع شد که رای و نظر علامه مصباح، برای بعضی دوستان مومن و حزب اللهی، بزرگ تر و مهم تر از انقلاب اسلامی و ۳۰۰ هزار خون شهید شد… کاش کسانی که معتقد بودند؛ «اصلاح طلبان در صحنه نیستند و خطری ندارند» و متاثر از همین تحلیل کاملا درست و سنجیده (!!) به بلای تفرقه در جریان اصول گرایی دامن زدند، اینک پاسخگوی سیاست ورزی خود باشند. گمانم آنچه گروه پایداری بدان عمل کرد، «تکلیف و وظیفه» نبود؛ «تفرقه و منیت» بود. بگذریم که محاسبه نتیجه و تدبر در فرجام کار، اساسا بخشی از تکلیف است. راستی! کسانی که می گفتند؛ «انتخابات، دوگانه سازش-مقاومت است و جلیلی تنها نماد مقاوت و انقلاب و ایستادگی و کربلا و مد نظر بزرگان و…»، چه جوابی برای طعنه این روزهای لوامین دارند؟! چقدر به ایشان گفتیم که پای مقدسات را به انتخابات باز نکنید که پس فردا اگر نامزدتان رای نیاورد، برندارند بگویند؛ «نه بزرگ ملت ایران به سر تا پای مقدسات»!! بارها در لفافه نوشته بودم، این بار به صراحت می نویسم؛ «گروه پایداری، نه در بیعت علامه مصباح، بلکه عملا در بیعت فرقه انحرافی است!!» و فی الواقع همین را می خواست فرقه انحرافی… اول شدن حسن روحانی!! تاریخ انقلاب اسلامی را اندازه خود، خوب خوانده ام. هیچ گروهی اندازه گروه پایداری -خواسته یا ناخواسته!- مددرسان جریان فتنه و فرقه انحراف نبوده… هیچ گروهی نبوده! من معتقدم؛ آقایان هاشمی و احمدی نژاد اگر برای انبوه خدمات گروه پایداری به خود، «پیام تشکر مشترک» صادر نکنند، بی معرفتی کرده اند در حق این همه لطف سرشار پایداری به حجت الاسلام والمسلمین حسن آقای روحانی!! ولله حق با بزرگان نظام است… و شک باید کرد در ایمان بعضی از ایشان، در حزب اللهی بودن برخی دیگرشان! اگر ایمان شان به شکل ناخواسته در خدمت فتنه است، لیکن کاملا خواسته (!) و از خداخواسته یاری گر باند انحراف اند!
ولله این مرتبط ترین متن من درباره انتخابات ریاست جمهوری است
از آن ساعتی که علی (ع) به عقیل گفت: «تو آشنا به انساب عرب هستی، همسری دلیر برایم برگزین تا از دامن او یاورانی برای حسین در کربلا به دنیا آیند»، دقایقی بیش نمی گذشت. عقیل که در این مدت به شدت در فکر بود، به نظرش آمد «فاطمه بنت حزام» از همه مناسب تر باشد. فاطمه متعلق به «بنی کلاب» بود و مشهور به شجاعت و معروف به «ملاعب الاسنه»… همبازی نیزه ها!… مردان عرب بر سر دلاوری اش قسم می خوردند و جملگی دوست داشتند او را به همسری بگیرند، چرا که هم ملاعب الاسنه بود و هم عفیف و پاکدامن. عقیل، بی درنگ دل یک دله کرد. برخاست تا درخواست برادر را اجابت نماید. راهی خانه حزام شد. توی راه داشت به این فکر می کرد که بعد از صدیقه کبری، هیچ زنی مثل «ملاعب الاسنه»، لیاقت همسری «صاحب ذوالفقار» را ندارد. مقابل درب خانه حزام که رسید، بیم و امید از چهره اش باریدن گرفت. یادش آمد که فاطمه بنت حزام به هیچ خواستگاری جواب مثبت نمی دهد! اما خب، این بار خواستگار، امیرالمومنین بود! فاتح خیبر! شیر عرب!… در زد. صدایی نشنید. خواست برگردد. ترس و تردید سراسر وجودش را فرا گرفته بود. علی که علی بود، اما ملاعب الاسنه هم زن کمی نبود! اسم و رسمی برای خود داشت… برگشت! دو سه قدمی بیشتر نرفته بود که صدایی آمد. چیزی شبیه صدای باز شدن یک در! سر چرخاند. «حزام» بود که در را گشوده بود. حزام از دیدن عقیل به وجد آمد. شوخی نبود؛ مهمان سرزده، برادر امیرالمومنین بود! برادر علی… به طرفش رفت و مصافحه کرد. گفت: «منت بگذارید و داخل شوید». عقیل وارد شد. حزام او را هدایت کرد به اندرونی. گفت: «در خدمتم!» عقیل ابتدا کمی از کار و بار حزام پرسید، اندکی بعد رفت سر اصل مطلب… سر به زیر انداخت و گفت: برای کار خیری آمده ام! حزام گفت: ان شاء الله خیر است. عقیل ادامه داد؛ آمده ام از دخترتان خواستگاری کنم! این بار، حزام سر به زیر انداخت و پرسید؛ برای چه کسی؟ عقیل جواب داد؛ «برای برادرم علی!» حزام تا نام علی را شنید، برآشفت! سراسیمه ایستاد و گفت: معذورم… معذورم عقیل! عقیل چشم در چشم حزام، جویای علت شد. حزام پاسخ داد؛ ما نام علی می آید، به احترام بلند می شویم… حرفی می زنی نشدنی! دختر من کجا هم شان پسر فاطمه بنت اسد است؟! همسر علی، دخت پیامبر بود، دختر من کجا، فاطمه زهرا کجا؟!
بیرون اتاق اما فاطمه داشت با مادر خود سخن می گفت و اشک می ریخت… مادر! نمی دانی… نمی دانی دیشب چه خوابی دیدم… خواب دیدم ۳ ستاره دارند گرد یک ماه می چرخند… ستاره ها خیلی زیبا بودند، اما آن ماه… آن ماه دل مرا برده…
فاطمه دل توی دلش نبود که پای بر کوچه بنی هاشم گذاشت. مادر با اشاره به دیوار خانه ای، گفت: همین جاست… و بعد دق الباب کرد. زینب در را گشود. ملاعب الاسنه تا زینب را دید، دوید و خود را به پای زینب انداخت. گریه کنان گفت: خانم جان! کنیز نمی خواهید؟ زینب او را از زمین بلند کرد و گفت: «بنت حزام! شما خانم این خانه هستی…». آنگاه علی و حسنین و ام کلثوم، فاطمه و خانواده اش را به داخل دعوت کردند… روزها سپری می شد تا یک روز، فاطمه رو به علی کرد و گفت: «مولای من! اگر ممکن است دیگر مرا فاطمه صدا نزنید». علی گفت: «اما شما که عاشق نام فاطمه بودید؟» بانو جواب داد؛ «برای حسنین و زینبین، فاطمه فقط فاطمه بنت رسول الله است… بیم دارم که با شنیدن این نام، یاد مادر کنند و در فرق زهرای اطهر، اذیت شوند». امیرالمومنین تبسمی کردند و فرمودند؛ «دوست داری از این به بعد، تو را «ام البنین» صدا کنم؟!» فاطمه گفت: «اما من که پسری ندارم». علی پاسخ داد؛ «به زودی زود، خداوند به تو ۴ پسر می دهد… ۳ تای شان بسیار زیبا هستند، اما یکی شان، دل از آدم و عالم می رباید…».
ناگاه فاطمه یاد خواب آن شب افتاد…
صدایی از تاریکی آمد. بلند پرسید؛ «کیستی؟!…». چیزی نگذشت که فهمید زینب است. شرمگین و خجلت زده، گفت: «خانم جان! شما هستید؟… عذر می خواهم!» زینب آمد و سر بر سینه عباس گذاشت… «برادر! بنشین… دوست دارم امشب با تو درد دل کنم». عباس جواب داد؛ «نه خانم جان! اجازه بدهید بایستم». زینب گفت: «نه! بنشین… راحت باش… عباس! این شب آخری، یک گله ای از تو دارم… سال های سال است می خواهم به تو بگویم، امشب اما می گویم… عباس! عباس من! برادرم! چند سال است برایم عقده شده که یک بار مرا «خواهر» صدا کنی…». عباس جواب داد؛ «خانم جان! یادم هست که ایام کودکی، یک روز دیدم برادرهای دیگر، محمد حنفیه و دیگران، دارند مولایم حسین را «برادر» خطاب می کنند. مادرم مرا کنار کشید و گفت: «عباس! تو هیچ وقت حسین را برادر صدا نزنی ها! همیشه بگو مولا… عباس! همیشه به زینب بگو خانم جان… با تعجب پرسیدم؛ مادر! مگر حسین و زینب، برادر و خواهر من نیستند؟… مادرم گفت: پدرتان یکی هست، اما من کنیز فاطمه و اولادش هستم…». زینب دوباره عباس را در آغوش کشید و بوسید. گفت: ماه بنی هاشم! یک بار هم اما به حسین بگو برادر، خیلی دوست دارد…
عافیت نشینی ممنوع است در مرام ما… و تنزه طلبی به ما نیامده. عاقبت ما را، مردانگی امروز ما رقم می زند. زلف فردای ما، گره در خون سرخ پدران مان خورده. ما امتداد نسل مردان بازی درازیم. خانقاه ما، همچنان ارتفاعات الله اکبر است. ما موضع خود را عوض نکرده ایم. کنج دنج ما، بالای سنگر خاکی بصیرت است. اصلا سینه ما درد می کند برای تیر! ما مجنون ترین خیبری های بصیرت ایم؛ دودمان، دودمان دشمن را بر باد می دهد و سوزمان، محرم سینه حزب الله است. ما کی از آتش ترسیده ایم که این بار دوم مان باشد؟! ما کی از عطش واهمه داشته ایم که این بار دوم مان باشد؟! ما هنوز هم عاشق ۴ شنبه های قبل از انتخابات ایم. ثبات رای ما، قصه امروز و دیروز نیست. رای ما مخفی نیست! ما رسما و علنا رای می دهیم و بی هیچ پروایی از رای خود دفاع می کنیم. سال های سال است که ما رای خود را لو داده ایم. از پرده برون افتاده راز. رای ما این است؛ «جمهوری اسلامی». دیگر کاری اش نمی شود کرد! ما قبل از حاج باقر و سعید و صد البته اصلاح طلبان و فلانی و بهمانی، عاشق و دلداده انقلاب اسلامی هستیم. رای ما هرگز تو دهنی به هیچ کدام از نامزدهای دیگر نیست. رای ما به هر که باشد، تو دهنی به دشمن مردمسالاری دینی است. ما کی و کجا مخفیانه از انقلاب اسلامی دفاع کرده ایم، که این بار دوم مان باشد؟! ما جمعه، دگر بار رد صلاحیت خواهیم کرد لیبرال دموکراسی غرب را. با این ملت و این ولایت، هم اصل انتخابات و هم نتیجه انتخابات، علیه دشمن رخ خواهد داد. بی بی سی البته می تواند پای ساندیس را به میان بکشد! و صدای سگ آمریکا می تواند درآید! ما اساسا انتخابات را برای همین چیزها می خواهیم! برای سیلی زدن به دهان یاوه گویان. ما برای سیلی زدن به صورت استکبار، حتی از یک رای هم نمی گذریم! در این حماسه سیاسی، همه آرا سهیم اند. در جمهوری اسلامی «آرای باطله» وجود ندارد! رای ما روحانی باشد یا جسمانی، زمینی باشد یا آسمانی، دقیقا مصادره خواهد شد به نفع نظام ۳۰۰ هزار شهید. این بدیهی ترین حق خون شهید بابانظر است. این بدیهی ترین حق نظامی است که علی الدوام به آرای مردم تکیه دارد. اگر ارمغان ولایت فقیه برای ما، مردمسالاری دینی، مشارکت گسترده و انتخابات بوده، ما نیز آرای مختلف خود را یک کاسه کرده، در سبد نظام می گذاریم. اتوبان معرفت در جمهوری اسلامی به شدت دوطرفه است! دوم خرداد و سوم تیر، حال نظام است به ما، لیکن این هر ۲ را به پای محبوب ریختن، حال ماست به نظام. اگر بساط انتخابات، ضد حال جمهوری اسلامی به لیبرال دموکراسی پوشالی غرب است، هر رای ما، برگ سبزی است تحفه درویش… و باید محاسبه، بلکه مصادره شود. این مصادره را ما خود از مسئولان نظام خواسته ایم، چرا که سفره انتخابات را مدیون و ممنون جمهوری اسلامی و شهدای آن می دانیم. اوباما می تواند ابوغریب و گوآنتانامو را مصادره به نفع کند، یا چه می دانم؛ ۲۵۰۰ کلاهک اتمی اسرائیل را، ما اما برگه آرای خود را خودخواسته و از خداخواسته به پای خون شهدا و نظام شهدا می نویسیم. به پای جمهوری اسلامی. جمهوری اسلامی نبود، «میزان» را -چونان زمان شاه- سران کاخ سفید معین می کردند، لذا به شکرانه این مردمسالاری دینی، ما از نظام می خواهیم که برگ برگ آرای ما را پای شجره طیبه ۳۰۰ هزار شهید و پای اصل مترقی ولایت فقیه بگذارد. در انتخابات ۲۴ خرداد، هر که رای دهد، دشمن بداند رای به نظام داده… و ما اعتراف می کنیم و افتخار می کنیم که رئیس جمهور، هر کدام از این ۸ نامزد محترم باشد، مفهوم رعنای «مقاومت» محکم و پابرجا، سر جای خود ایستاده است. انتخابات ریاست جمهوری، یعنی تعویض رئیس قوه مجریه و کابینه قبلی، نه تجدید نظر در اصول و آرمان ها. این انتخابات، جایگزین شدن رای است، نه راه. راه، ثابت است… و از قضا، رای اصل کاری این ملت، به راه برگشت ناپذیر انقلاب اسلامی است. این روزها هر که برای خود اصلحی دارد، اما اصلح اصل کاری، رای رئیس جمهور نیست، بلکه راه روشن و استوار آحاد ملت است. رای قرار است و باید مکمل راه باشد، نه مخل راه. «مصادره رای به نفع راه» بدیهی ترین حق فرزندان روح الله است. بگذریم که خیلی هم لازم به مصادره نیست!! من از «مصادره» دارم چماق بلند می کنم بر فرق دشمن، و الا مصادره کدام است؟! خود به خود، رود به دریا می ریزد… و خواهی نخواهی، ستاره، حواری ماه است و صحابی خورشید. آری، ما رای خود را لو داده ایم، رفته!! و سوگند می خوریم دیگر کاری اش نمی شود کرد!! ما راه برگشت نداریم، اما بنازم به شاهراه پیشرفت!! بنازم به شاهکار پیش روی!! هر وقت دستان پینه بسته شهید کار و خدمت، اوس عبدالحسین برونسی از «همت جهادی» خسته شد، ما هم از راه حاج همت و احمد متوسلیان برمی گردیم! پس همینی هست که هست!! اگر حرف مرد ممکن است ۲ تا شود، رای مرد اما همان است که بود!! ما به نامزدها لطف می کنیم که می گوییم؛ «داریم دنبال اصلح می گردیم» و الا اصلح ما، اصلح لایتغیر ما، نظام مقدس ۳۰۰ هزار شهید جمهوری اسلامی است. راستی، چه کسی می گوید آرمیتا به سن رای گیری نرسیده؟! مگر آن نوجوان روستایی به سن جنگ رسیده بود که در قهقهه مستانه اش، عند ربهم یرزقون شد؟! آرمیتا! تو به چه کسی رای می دهی؟!
وطن امروز/ ۲۱ خرداد ۱۳۹۲
پایه های پل بهمن شیر از «موشک میتران» پیشرفته تر است
یکم: از قبل هم قابل پیش‌بینی بود که مناظره سیاسی، داغ‌ترین مناظره انتخاباتی باشد اما بگومگوهای غروب آدینه، برای مردم خسته از سیاست‌زدگی، «نان» نمی‌شود! بر منکر جذابیت سیاست، لعنت، که ما خود اساسا این کاره‌ایم اما هر چقدر سیاست یعنی شعار، اقتصاد یعنی کار! سیاست یعنی یکی این بگوید و یکی آن جواب دهد و یکی هم پیدا شود سیاسی‌تر از همه، ژست خط سوم بگیرد اما اینک که تب مناظره جمعه خوابیده، باید گفت: «برو فکر نان اقتصاد کن که خربزه سیاست، آب است!» مناظره سیاسی نامزدها، می‌توانست ۱۰۰ سال دیگر هم ادامه داشته باشد؛ ما هم مثل همه مردم، می‌دیدیم و لذت می‌بردیم و بالا و پایین می‌شدیم اما فردای شور سیاسی، نوبت شعور اقتصادی است. این بگومگوها، کی و کجا قیمت پنیر را ثبات بخشیده که این بار ببخشد؟! شانه‌های سیاست، نحیف‌تر و بی‌معرفت‌تر از آن است که تاب بار اقتصاد را داشته باشد. وانگهی، اگر «سیاست» یعنی «تدبیر امور»، این امر معیشت و اشتغال و کار مردم است که تدبیر می‌خواهد. این اقتصاد مردم است که مدیر می‌خواهد. تا هم الان، سیاست، زیادی هم حاضری زده! این اقتصاد است که تاخیر دارد! اقتصاد، اقتصاد، اقتصاد! نامزدها اگر مردند، این واحد را پاس کنند، منتهی نه در دانشگاه، که در پیشگاه ملت. آری! سیاست یعنی قیل و قال، اقتصاد یعنی قول… و ما قرار است با قول و قرار نامزدها زندگی کنیم، نه قیل و قال‌شان! شما فکر می‌کنید چرا این همه رهبر انقلاب تاکید دارند اقتصاد، مساله اول و اولویت اصلی ماست؟! شما فکر می‌کنید چرا امام خامنه‌ای، سامان یافتن اقتصاد را شرط مقاومت برابر دشمن می‌دانند؟! شما فکر می‌کنید چرا «آقا» می‌گویند؛ «اقتصاد سامان یابد، دشمن بی‌دفاع می‌شود؟!» شما فکر می‌کنید چرا علمدار انقلاب، سخن از «عدالت» نمی‌برند، مگر اینکه اشاره به «پیشرفت» داشته باشند؟! و شما فکر می‌کنید چرا جانشین خمینی، حرف از «بصیرت» نمی‌زنند، الا اینکه مداقه «وحدت» داشته باشند؟! پاسخ واضح است؛ «اگر با بصیرت، سیاست، سر و سامان می‌یابد، وحدت و اتحاد و همدلی، پیش‌شرط خدمت در وادی اقتصاد است». ما اما هرگز به رهبر، نگاه تک بعدی نداریم و خود، این جمله را از بریم؛ «بعضى با این تحلیل غلط که به دشمنان امتیاز بدهیم تا عصبانیت آنها را نسبت به خودمان کم کنیم، عملا منافع آنها را بر منافع ملت ترجیح می‌دهند». منفعت ملت کجاست؟! نفع مردم در چیست؟! و شما فکر می‌کنید چرا از نظر ناخدای با خدای سفینه انقلاب، «مبارزه با آمریکا یعنی کار، کار، کار»؟!
دوم: اگر «رای رهبر» معلوم نیست، «راه رهبر» کاملا روشن است. رای رهبر به یکی از این ۸ نامزد است! و با تمام جرات می‌خواهم بنویسم؛ نه به یکی از این ۲ نامزد! یا ۳ نامزد! بلکه به یکی از این ۸ نامزد! بعضا اشتباه استراتژیک ما این است که با وجود مشخص بودن راه رهبر، رای ایشان را گمانه‌زنی می‌کنیم! اگر خود «آقا» می‌گویند؛ «احدی از رای من خبر ندارد»، نام این گمانه‌زنی بعضی دوستان، کسب بصیرت نیست؛ فضولی است! تعارف که نداریم! هم فضولی است، هم مقوم شایعه گزاف بیرونی! طرفه حکایت، بلکه قسمت شخمی ماجرا اینجاست؛ «گاهی دشمن، با سوء‌استفاده از بلاهت دوست، خبر از رای رهبر می‌دهد!» ما که مستاجر نیستیم و خانه‌مان بیت رهبری است، رای «آقا»ی مهربان خود را نمی‌دانیم، دشمن می‌داند!! عجب!! کم مانده برای دیدن ماه، از خفاش شب‌پرست، وقت بگیریم!! گفت: «ای مگس! عرصه سیمرغ، نه جولانگه توست». البته اگر این همه گمانه‌زنی، بیانگر اهمیت مضاعف رهبر و رای رهبر، حتی نزد دشمن است، ما این یکی را استثنائا با «بی‌بی‌سی فارسی» هم عقیده‌ایم!! دشمن اما خود به نیکی می‌داند که بیش از رای رهبر، دارد از راه رهبر سیلی می‌خورد. سیلی نظام مقدس جمهوری‌اسلامی به دشمن، فقط برگه رای رهبر نیست. همه آرای واصله است. بارها این برگه‌های رای، چشم دشمن را کور کرده، باز هم ان‌شاء‌الله، کور خواهد کرد. رای به هر نامزد محترم انتخابات، خواه عزیزان اصلاح‌طلب، خواه دوستان اصولگرا، خواه دیگر نازنینان، تیری مستقیم بر قلب دشمن است. «عرصه سیمرغ» همه انتخابات ماست، همه آرای ماست. بی‌بی‌سی، زیادی دارد وزوز می‌کند! و من اعتراف می‌کنم و افتخار می‌کنم که همه این نامزدهای محترم، سلیقه‌های باب میل جمهوری اسلامی‌اند و کاملا قانونی. تا چشم دشمن، قشنگ‌تر از حدقه درآید، رای رهبر، دقیقا به یکی از این ۸ نامزد است. همه این کاندیداها می‌توانند امیدوار باشند، بلکه مد‌نظر رهبر انقلاب قرار گیرند. بالطبع، آنی که بیشتر راه رهبر می‌رود، امیدوارتر.
سوم: برای اصلاح امور اقتصادی، هم «پیشرفت» لازم است و هم «عدالت». عدالت از آن مقولاتی است که اتفاقا باید شعارش را هم دست گرفت، لیکن، اگر حرف از عدالت بزنیم اما در عمل، پیشرفت را بکوبیم، کاری جز ضایع کردن عدالت انجام نداده‌ایم. لذا از عدالت، درست و شکیل باید دفاع کرد، با اخلاص، و الا بعید نیست اختلاس، از جمله خروجی‌های عدالت باشد!! جرم اصلی، فاصله انداختن بی‌خود میان پیشرفت و عدالت است، و الا آنکه با بهره از تخصص و فن، از مسافت شمال و جنوب شهر کم می‌کند، قابل تمجید است، نه لازم الاتهام. به راستی، مگر می‌توان به عدالت اعتقاد داشت اما این همه علیه وحدت و اتحاد، کارشکنی کرد؟! خروجی تفرقه و تک‌پری، «عداوت» است، نه «عدالت»… و می‌بینیم که همین گونه است. اگر واقعا بعضی دوستان، دغدغه عدالت دارند، توصیه ما به ایشان جز این نیست که؛ اتحاد، اتحاد، اتحاد!
چهارم: مناظره عصر آدینه اما بی‌لطف هم نبود. قالیباف و جلیلی نشان دادند مشکلی با اتحاد ندارند. هر دو با هم از حق و حقوق رزمنده‌ها دفاع جانانه کردند. «موشک میتران» اگر چه حکایت نوشته‌های خودم، کمی تند و غیر منتظره به نظر می‌رسید اما خب، به دل‌ها نشست! تندی‌اش فدای یک قطره خون شهدای پل پیشرفته بهمن‌شیر! مهم، پیام بود که دریافت شد! حال اگر… می‌گویم؛ اگر! اگر انتخابات به مرحله دوم کشیده شد و رقابت میان ائتلاف سه‌گانه اصولگرایان بود، تکلیف رای حزب‌الله معلوم است. القصه، حاج باقر و سعید اهل یک جبهه‌اند؛ «جبهه». و بچه‌های جبهه، به راحتی همدیگر را پیدا می‌کنند. بچه‌های جبهه، پرورش‌یافته آن یکی نامزد انتخابات نیستند، مردان آزمون پس‌داده سخت‌ترین امتحاناتند. این بچه‌ها، فقط و فقط پرورش‌یافته «مکتب اسلام»اند، آنهم با قرائت ولی فقیه. می‌گویند؛ «برترین دوستی‌ها، دوستی کسانی است که مسبب آشنایی‌شان، اشک بوده و عشق و شانه‌های لرزان». به لطف این محبت، بر همه رای‌دهندگان حاج‌باقر و سعید فرض است که فقط تعریف نامزد مورد نظر خود کنند. شواهد هم حکایت از این فهم درست دارد. این از این! اما آنکه در مناظرات، بیش از همه خودگذشتگی کرد و پای دفاع از انقلاب ایستاد، جناب حدادعادل بود. این دفاعیات، حتما نزد دلسوزان واقعی انقلاب، لحاظ می‌شود، اگر چه اجر اصلی را باید از خدا گرفت. به روایت همگان اما حدادعادل با اخلاق‌ترین نامزد مناظره‌ها نیز بود، تا نشانی باشد بر این ادعا که انقلاب اسلامی، بهترین امتداد «انما بعثت لاتمم مکارم الاخلاق» است. این هم از این! در ادامه دوست دارم اشاره کنم به شخصیت دوست‌داشتنی و جذاب جناب غرضی که صرف نظر از انتخابات، عجیب جا کرده در دل مردم. ظریفی به طنز می‌گفت: «آقای غرضی، نفوذی میان نامزدهاست تا اگر فراموش کردند، به یادشان بیاورد که قانون اساسی ما برگرفته از خون سرخ شهداست، نه منشور بی‌مزه و سست سازمان ملل». این هم از این! اما انصاف باید داد که آقایان عارف و روحانی نیز در مناظره‌ها، به نسبت خوب و اخلاقی ظاهر شدند. باورم هست وقتی رهبر سخن از «وحدت کلمه» می‌گوید، منظور نباید وحدت میان اصولگرایان باشد! وحدت کلمه، امر به وحدت میان همه گروه‌هاست با متفاوت‌ترین سلیقه سیاسی ممکن. لذا من نوعی حتی اگر احساس کنم آقای روحانی اصلح است، این را نیز مثل رای به حاج باقر، در وهله اول، رای به جمهوری اسلامی می‌دانم. این هم از این! و اما محرمانه‌ها را لو دادن و اسرار جلسات خصوصی هویدا کردن، کار هر که باشد خطاست، اگر خودی باشد، بیشتر خطاست! من اگر از زاویه انقلاب اسلامی و پیشرفت و عدالت رای می‌دهم، به وقتش از همین زاویه انتقاد می‌کنم. این هم از این! آخرین سطور این بند کامل نمی‌شود الا با تشکر گرم و جانانه از رسانه ملی. این نبود حق صدا و سیما که پس از مناظره اول، بیش از دشمن، توسط دوست، مورد حمله قرار گیرد. اگر رئیس‌جمهور، شأن و شئونات دارد، حرمت رسانه ملی نیز باید نگه داشته شود. شأن رئیس‌جمهور به واسطه جمهور است و رئیس‌جمهور در نظام جمهوری اسلامی، جز انجام وظیفه و نوکری برای مردم، شأن دیگری ندارد!
پنجم: رفتار و گفتار مردم تا همین جای کار موید آن است که از رئیس‌جمهور، همان را می‌خواهند که قانون، بر عهده‌اش گذاشته. انتخابات، رفراندوم میان سازش و مقاومت یا دوگانه میان ضد انقلاب و انقلاب نیست. تقسیم کردن مردم، با هر خط‌کشی، خطاست، با این قبیل دوگانه‌‌ها، خطرناک است. تقسیم کردن مردم، در هر زمانی خطرناک است، ایام انتخابات، خطرناک‌تر است. ما یک ملت بیشتر نداریم. شکاف انداختن میان ملت، نقشه دشمن است، مبادا که ما با ندانم‌کاری، جدول دشمن را پر کنیم. مع‌الاسف بعضی دوستان، هر جا و هر کجا که می‌رسند، ملت را تقسیم بر ۲ می‌کنند! متاثر از همین نگاه افراطی و نادرست است که بعضی دوستان، فقط رای و راه و نامزد خود را اصلح می‌شمرند و به خود این اجازه را می‌دهند که دیگران را «تفتیش رای» کنند! نامزد خود را نماینده همه خوبی‌ها، بیانگر گفتمان انقلاب، رای بزرگان و… می‌دانند، لذا به خود این حق را می‌دهند که رای خود را حق و رای دیگران را باطل قلمداد کنند! این ۸ نامزد، اگر همگی قانونی‌اند، هیچ‌کدام نماد باطل نیستند! هیچ‌کدام هم حق کامل نیستند! هیچ نامزدی از آسمان، نزول اجلال نکرده! انتخابات ریاست‌جمهوری، صحنه کربلا نیست که یکی «حسین» باشد و آن یکی «یزید». همه این ۸ نفر، تایید شده «حسین قانون»اند و بس! الباقی بسته به سلیقه مردم است و اینکه خدا دل‌ها را به کدام سمت و سو روانه کند. اینکه هر روز عاشوراست، به این معنی نیست که من، حسین(ع) هستم و مخالفم یزید! بگذریم که بعضی جاها، موضع حق و باطل نیست؛ بحث سلیقه است! ممکن است با یک حجت شرعی و یک استدلال و یک راه، یکی به فلان کاندیدا برسد، دیگری به بهمان نامزد. «گفتمان انقلاب» یعنی خود انتخابات، خود انقلاب، نه این یا آن نامزد! این ۸ نامزد، همگی محصول و نتیجه «گفتمان انقلاب»اند، نه عین آن. مگر قرار است رفراندوم برگزار شود؟! آمدیم و این «گفتمان انقلاب» رای نیاورد؛ نتیجه چیست؟! و تفسیر دشمن چه خواهد بود؟! بگویید؛ «نامزد ما به مبانی و گفتمان انقلاب، نزدیک‌تر است»، بگویید؛ «بیش از سایر نامزدها اهل مقاومت است» اما طوری شعار ندهید که صدای خودش هم درآید!! مردم، میان حق و باطل گیر نکرده‌اند، میان ۸ نامزد، در حال بررسی اصلح از دیگران‌اند. فی‌الحال به نظر می‌رسد اقتصاد و سیاست خارجی، برای مردم اهمیت مضاعف دارد اما همین سیاست خارجی نیز ریشه در بحث تحریم دارد که عدل بازمی‌گردد به حوزه اقتصاد. قانون نیز، آنقدر که از رئیس قوه مجریه، درباره حوزه‌های اقتصادی، کار خواسته، درباره سایر حوزه‌ها نخواسته. از سیاست داخلی گرفته تا سیاست خارجی و از فرهنگ گرفته تا مقولات دیگر، علاوه بر رئیس‌جمهور، کننده‌های دیگری نیز دارد که دست آخر با نظر جامع رهبر انقلاب، شیوه کار، معین می‌شود. آنچه بیش از همه با جناب رئیس‌جمهور است و آنچه مردم از رئیس قوه اجرا انتظار دارند، عمدتا زیرمجموعه حوزه‌های اقتصادی است. بیکاری مشکل کمی است؟! گرانی درد کوچکی است؟! اوضاع آشفته ارز و ارزش پول ملی، دغدغه راحتی است؟! عمران و آبادانی کشور، کار آسانی است؟! بحث مسکن و بیمه و ازدواج و… معضلات اندکی است؟! رئیس‌جمهور باید به داد اقتصاد برسد، حتی اگر می‌خواهد با آمریکا مبارزه کند! رئیس‌جمهور باید به داد اقتصاد برسد، حتی اگر می‌خواهد نماد مقاومت باشد! رئیس‌جمهور باید به داد اقتصاد برسد، حتی اگر می‌خواهد دیپلماسی قوی داشته باشد! لذا بر این باورم؛ «آنقدر که تثبیت قیمت اقلام عمومی به مفهوم رعنای مقاومت کمک می‌کند، صرف شعار نمی‌تواند». ما وقتی از کار و کارآمدی و همت جهادی و پیشرفت و عدالت و مدیریت، کم کنیم، نتیجه اول و آخرش پایین آمدن شأن و منزلت آرمان‌ها، ارزش‌ها و از قضا شعارهای ماست. پیشرفت، فقط پشتوانه عدالت نیست، بلکه پشتوانه ولایت و مقاومت و شهادت و شهامت و انرژی هسته‌ای و ایستادگی و بیداری اسلامی نیز هست که این همه «آقا» روی مقوله اقتصاد و کار و کار و کار حساسند. این درست که «اگر دشمن، ما را تهدید کند، فرزندان عاشوراییم و اگر تحریم کند، فرزندان رمضان» اما تا کی قرار است از سخنان درست‌مان، بد دفاع کنیم؟! اتفاقا هنر برتر و بالاتر فرزندان عاشورا و فرزندان رمضان، این است که در عین ایستادگی، تیر پیشرفت را بر قلب دشمن فرو کنند.
ششم: بابت ۲ نعمت، شکر باید گفت خدای را؛ یکی نعمت انقلاب/ جمهوری اسلامی و دیگری نعمت ولایت‌فقیه. «مبارزه‌ها» شد، تا این «مناظره‌ها» شد. صورت‌های بسیاری آغشته به خاک و خون شد، تا این بصیرت پدید آمد. حنجره‌های بسیاری دریده شد، تا فریاد ما به گوش دنیا برسد. چشم‌های بسیاری بینایی خود را از دست داد، تا جهان ناظر حماسه‌های ما باشد. پاهای زیادی جا ماند، تا به اینجا برسیم. آستین‌های بسیاری بی‌دست شد، تا دست ما به این فتوحات برسد. دیروز در جبهه، برای چند متر پیشروی، مقداری پیشرفت، بدن‌های بسیاری داوطلبانه روی مین رفت. «موشک میتران» هنوز هم با پیشرفت ما سر ناسازگاری دارد! قسم به بچه‌هایی که روی اروند وحشی، زیر آتش گلوله‌های دشمن، پل بهمن‌شیر را مظلومانه زدند، پیشرفت، آنقدر که با تفکر بسیجی سر و کار دارد، با مفاهیم سرمایه‌داری ندارد! پیشرفت، نقطه مقابل پسرفت است، دعوایی با عدالت ندارد. پیشرفت، نقطه مقابل سکون و سکوت و سازش است، دعوایی با مقاومت ندارد. شنیده‌ام «موشک میتران» خیلی پیشرفته بود اما نه اندازه پایه‌های پل بهمن‌شیر…
وطن امروز/ ۱۹ خرداد ۱۳۹۲
قطعه ۲۶ ردیف عشق مقدس/ عکس: علی اکبر بهشتی
یک: اگر از صد در صد بیشتر ممکن بود، می گفتم همان در صد (!) به غنای آرشیو مطالبم مطمئن بودم، سر همین قول داده بودم که امروز به مناسبت عید مبعث، یکی از مطالب قدیمی ام را عینا منتشر کنم. تیترش این بود؛ «و بعثت به محمد (ص) رسید!» نوشته بودم؛ «آنکه با مبعث، از امی بودن درآمد، آدمی بود، آنکه خواندن و نوشتن آموخت، آدمی بود… و آنکه معلمی کرد، محمد امین بود». یادم هست نوشته بودم؛ «هم محمد (ص) به بعثت رسید و هم بعثت به آخرین رسول!… مقام پیامبری فهمید علت مقامش را!… و پیامبران جملگی دریافتند که حرا، «غدیر پیام» است و مانده هنوز تا «غدیر امام»… محمد (ص) در حرا، به نوح، گریه آموخت، به ابراهیم، بت شکنی، به موسی، سخن گفتن با خدا، و به عیسی، عشق… و به این همه، به آدم و عالم، یاد داد دگر بار باید بخوانند و دگر بار باید بنویسند…». خوب یادم هست نوشته بودم؛ «یا محمد! ما مدیون تو هستیم «اقرا بسم ربک الذی خلق» را»… اما نزدیک چند ساعت است هر چه آرشیوم را مرور می کنم، متن مذکور را پیدا نمی کنم! اینقدرش را می دانم که متن را سال ۸۱ در صفحه مدرسه کیهان نوشتم، لیکن آرشیوم، نوشته را نشان نمی دهد! با خوش خیالی، تیتر را در اینترنت جستجو کردم، بی فایده بود! ۱۱ سال پیش، این همه که سایت در کار نبود! دلم شکست! یک آن شک کردم که نکند اصلا چنین نوشته ای را ننوشته باشم، اما خواب نمی دیدم آن روز را که سرکار خانم پوریامین، مسئول وقت صفحه مدرسه گفت: «از چه زاویه خوبی نگاه کرده بودی به مبعث، پسر!» دلم شکست! نه از آرشیو ناقصم، که بیشتر از گم شدن یک نجوا. فی الحال، جای نجوا در نوشته های من کجاست؟! جای سخن گفتن با خدا کجاست؟! جای رسول خدا کجاست؟! «رجب» آمد و رفت؛ عجب از این قلم فرار!… چند سال پیش در حج، صف ایستاده بودم برای ۲ رکعت نماز داخل غار حرا. بعد سه ربع ساعت، نوبتم شد! هنوز پا به داخل نگذاشته بودم که دیدم این کلاس کوچک، جای بزرگ ترین معلم است، نه حقیرترین شاگرد! پیش رو خراباتی بود که با شست و شو هم جای خرامیدن من نبود! اصلا جای من نبود! ترسیدم بروم داخل، چرا که سواد تنها معلم امی را نداشتم! پای رفتن نداشتم! و دیدم؛ اینجا زیارتگاه نیست! جای شاگرد نیست! جای معلم است! دوان دوان به طرفی دویدم و ناگاه از همان بلندی، چشمم به خانه خدا افتاد! ایستادم به نماز… ندانستم در آن راز و نیاز ۲ رکعته، خود را گم کرده ام، یا هرگز این همه پیدا نبوده ام؟!… خدایا! نجوای من کجاست؟!… «من با محمد از یتیمی عهد کردم، با عاشقی میثاق خون در مهد کردم».
دو: در میان آرشیو می گشتم و می گشتم، اما هر چند صفحه یک بار، چشمم می افتاد به حاج همت، به حاج احمد! به شهدای «لشکر ۲۷ محمد رسول الله». آنهم در روز ۲۷ رجب. «سرمه شهادت بر چشمان حاج همت» را در چندمین سالگرد شهادت سردار سر جدای خیبر در سال ۸۱ نوشتم. طرحش هم از خودم بود! آن ایام به موازات نوشتن، دستی هم در طراحی داشتم و اغلب تصویر امام و شهدا را می کشیدم. در این تورق آرشیو، باری چشمم افتاد به متن ۱۵ مهر ۸۳ که در صفحه دانشگاه نوشتم. «تو همان منی» متنی بود راجع به حاج همت با ۲ عکس متفاوت، اما بازخوانی متن «حاج همت خیلی با وفاست» که ۳ آبان ۸۴ نوشته بودم، بغضم را قشنگ شکست…
«شب بود. نشسته بودم در تحریریه و داشتم درباره آفاتی که ممکن است اصول گرایی را تهدید کند، مطلبی می نوشتم. به تناسب بحث، قصد داشتم مطلب را ربط بدهم به یکی از خاطراتی که بسیجیان از حاج همت نقل کرده اند؛ خاطره ای از آخرین لحظات زندگی سردار خیبر در طلائیه، که از یک طرف بیانگر اوج حساسیت حاج همت نسبت به بیت المال مسلمین بود و از طرفی دیگر نشان می داد که سرداران اصول گرایی چگونه برای حفظ ارزش ها حاضر بودند از جان خود بگذرند و با سری جدا از بدن، دنیا را بدرود گویند، اما اجازه ندهند مردم و جوانان شان قربانی این راه گردند. خلاصه، بعد از تمام کردن مطلب، چراغ های تحریریه را خاموش کردم. آمدم در شیشه ای تحریریه را از بیرون قفل کنم که متوجه شدم چراغ تابلوی مزین به آرم موسسه و نام کیهان و نمایشگر ساعت پایتخت کشورهای مهم جهان، روشن است! بیشتر از آن خسته بودم که بخواهم برگردم و چراغ آن تابلو واقع در انتهای تحریریه را خاموش کنم. بهانه هم داشتم؛ حالا مگر این چند تا لامپ چقدر می خواهد به بیت المال ضرر بزند؟!… سر کوچه شهید شاهچراغی منتظر ماشین ایستاده بودم که یاد همان خاطره حاج همت افتادم. دیدم مرا یارای رفتن نیست! گر چه خسته بودم، ولی در دلم گفتم؛ «حاج همت، در جزیره شمالی مجنون، خیلی از تو خسته تر بود!» برگشتم تحریریه. کلید آن تابلو را زدم. حالا دیگر با وجدانی آسوده تر از تحریریه بیرون آمدم. برای دومین بار رفتم سر کوچه. لحظاتی نگذشت که ماشین گیرم آمد. سوار شدم. به راننده که نگاه کردم، اول باورم نشد! دوباره نگاه کردم! کسی که آن وقت شب، برایم نگه داشته بود، فقط یکی از همسایه های مان نبود، برادر حاج همت بود؛ ولی الله همت! مرا که تا خانه رساند بماند، چه ناگفته ها که از حاج همت نگفت. می گفت: «مثل اسمش سراپا همت بود»… موقع خداحافظی، وقتی ماجرای مطلب و چراغ روشن را برایش تعریف کردم، بر خلاف من، اصلا تعجب نکرد. فقط آهی کشید و گفت: «برای من هم از این اتفاق ها زیاد افتاده… حاجی خیلی با وفاست».
سه: «وفا» را نیز به شهید لشکرت، تو آموخته ای… یا محمد! «علم الانسان ما لم یعلم».
قطعه ۲۶ ردیف عشق مقدس/ عکس: امین چیذری
از قرار، سعید جلیلی عزیز، خودشان هم در انتخابات سال ۸۴ به احمدی نژاد -فرد اصلح حضرت علامه مصباح- رای نداده اند. این مهم -بسیار مهم!- نشان می دهد که هم رای نبودن با علامه، به خصوص گروه پایداری، در میان امت حزب الله و دوستان اهل مقاومت، بسی مسبوق به سابقه است! و اگر از منظر بصیرت سیاسی بیشتر باشد، کاملا درست می نماید، لااقل بدیهی و غیر قابل شماتت!! نیز موید این نکته است که آدمی می تواند، نه اهل سازش باشد و نه تسلیم، لیکن لزوما هم رای علامه نباشد!! ما از قبل هم به گروه های سیاسی گفته بودیم که؛ آقا سعید با ماست!! و منتقد شعار «نه سازش، نه تسلیم؛ یار جلیلی هستیم». این وسط چند سئوال پیش می آید؛ ۱: دکتر جلیلی که سال ۸۴ به احمدی نژاد رای نداده اند، به چه کسی رای داده اند؟! ۲: محض سئوال؛ آیا احیانا به جناب قالیباف رای نداده اند؟! ۳: دقیقا جرم انسان بی بصیرت، ضد انقلاب و مخالف خط ولایتی که متفاوت با رای علامه مصباح رای می دهد، چیست؟! ۴: و آیا ممکن است این فرد خاطی را از قطار انقلاب پیاده نکرد یا اینجا هم بحث پارتی بازی اما از نوع حزب اللهی آن درمیان است؟! یعنی سعید جلیلی چون سعید جلیلی است، قابل اغماض است، اما من چون حسین قدیانی هستم، باید فحش بشنوم؟!
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
صرف نظر از این دعاوی، سعید جلیلی را از فلان گروه مدعی، خیلی بیشتر دوست می دارم، همچنان که شخص علامه را نیز. من از زاویه انقلاب و ولی فقیه، آدم ها را دوست می دارم، نه از پنجره احزاب سیاسی. ارادت، از کانال کمیل ولایت، صداقت بیشتری دارد تا آب باریکه سیاست! مهم این است که حالا یعنی امروزه روز، پی به حکمت رای آن زمان سعید جلیلی برده ام! ماهی بصیرت را اما هر وقت از آب گل آلود سیاست بگیری، تازه است؛ گیرم بعد از ۸ سال!! و البته که رایم به بزرگوار دیگری است. لیکن اگر باز کننده این راه صواب و ثواب، آقاسعید جلیلی است، با افتخار می گویم؛ زنده باد «پایی که جا ماند».
پانوشت ۱: آخرای «آژانس شیشه ای»، سکانسی هست که «فاطمه» برای همسر خود «حاج کاظم»، پاکتی می فرستد. حاج کاظم که در گیر و دار آژانس، ملتهب و داغان است، پاکت را باز می کند و با دیدن «چفیه و پلاک» بغض می کند و می گوید؛ «فاطمه! این بهترین پیامی بود که می تونستی برای من بیاری…».
پانوشت ۲: نگارنده، متاثر از فشار بی رحمانه بعضی دوستان، درون «آژانس انتخابات» مشغول تحمل همه رقم ناسزا و توهین بودم… تا اینکه «پاکت ۸۴» باز شد… حاج سعید! این بهترین پیامی بود که می تونستی برای من بیاری…
پانوشت ۳: دوست نداشتم این متن را عمومی کنم اما دوستان کاملا مومن و واقعا حزب اللهی، به جرم نابخشودنی یک رای متفاوت، بد و بی رحمانه دارند می زنند… بد و بی رحمانه و نامردی! در اوج بی معرفتی! چند نفر به یکی! جایی از «آژانس شیشه ای» که دیگر به اینجای حاج کاظم رسیده بود، بنده خدا برداشت گفت: مجبورم اگه زخم بندازین، زخم بندازم…
پانوشت ۴: تا همین الان ۱۳ وبلاگ علیه «قطعه ۲۶» متن نوشته اند. بعضا وبلاگ هایی که سالی یک بار به روز می کنند!! من کاری ندارم که این خط را خودجوش گرفته اند یا از جاهایی که قرار است به جنگ ضد انقلاب بروند، اما به خدا من نامزد انتخابات نیستم! عارف و حسن روحانی نیستم! فتنه و انحراف نیستم! ساکت هیچ کدام نیستم! جنگ هم سنم قد نمی داد… و الا می رفتم و از شرتان راحت می شدم! از شرم راحت می شدید! خیلی بی معرفت اید خیلی! روزی چند تا کامنت و SMS قرار گذاشته اید؟!… آری، کار را به جایی رسانده اید که مجبورم بگویم؛ «امنیت ملی مرا بی بی سی تعیین نمی کند». من آدمی نیستم که برم اون ور آب، به انقلاب فحش بدم، همین ور آب دارم ازتون فحش می شنوم، اما اگه زخم بندازین، زخم می ندازم… دیگه زخم می ندازم! زخم ۸۸ از دشمن، و حالا زخم ۹۲ از دوست!! زخم دیروز بعد از چند ساعت عمل، به هوش که آمدم، دیدم جراحان ریشم را تراشیده اند!! اما اعتراف می کنم این یکی ملال انگیزتر است… ریشه ام را نشانه رفته… با این شدت که می زنند، گمانم مشکل شان با رایم نیست، با راهم است… با بیعتم… با ولایتم… با اینکه فقط بعد از شنیدن نام معصوم و خمینی و خامنه ای، صلوات می فرستم، و لا غیر! و لا غیر… با شجاعت می گویم که در بیعت علامه نیستم… و اهل هیچ بدعتی نیز نیستم! ان شاء الله بعد از انتخابات خواهم نوشت که اهانت کنندگان اصل کاری به علامه والامقام آیت الله مصباح یزدی چه کسانی اند…
پانوشت ۵: چونان ایام خوش فتنه باز هم همه حرفم این است؛ «بابای ماست خامنه ای».
تذکر ضروری: ساعاتی پیش، بعضی سایت ها از قول سعید جلیلی، اظهارات برادر ایشان مبنی بر رای ندادن دکتر جلیلی به احمدی نژاد در سال ۸۴ را تکذیب کردند!! بماند که سایت اصلی منبع خبر، خیلی زود و در اقدامی قابل تامل، خبر تکذیب سعید جلیلی را از سایت خود حذف کرد!! طرفه حکایت اینجاست که قبلا نیز در «زندگی نامه دکتر سعید جلیلی» که توسط هواداران ایشان تنظیم شده بود، به رای ندادن دکتر جلیلی به احمدی نژاد در سال ۸۴ اشاره کاملا واضحی شده بود!! نزدیکان سیاسی ایشان نیز ظاهرا بارها از خود دکتر جلیلی شنیده بودند که آن دوره به کس دیگری رای داده اند. قضاوت بیشتر با شما مخاطب فهیم و بصیر.
«همت جهادی» چاره ساز است…
سردار! سردار اعلای ایستادگی! نماد رعنا و بی بدیل مقاومت! علامه شهادت! استاد بصیرت! فرمانده فراتر از سیاست! مظهر صداقت! جانباز ۱۰۰ درصد! رسما شهید! اسما شهید! ای که با «تدبیر خودی» مچ ژنرال پترائوس را برای همیشه خواباندی! و با «تقدیر خدایی» بی نشان کردی سومین ضلع مثلث را! سردار فاتح! بر فرض، رای شما، مخالف رای ما بود؛ به خدا سوگند، ذره ای از ارادت ما به شما عمار ولایت کم نمی شد. ما فرق داریم با باندهای بدصدای سیاست. ما نیز مثل شما، فقط در بیعت رهبریم، نه این و آن، که هفته ای یک اصلح عوض می کنند! سردار سپاه قدس! سالار عاشورایی! ولله اگر همین فردا اعلام کنند که رای شما به یک نامزد دیگر است، سلیقه تان را محترم می شمریم، اما همچنان «ابرمرد بارها به شهادت رسیده» خطابت می کنیم… سردار! ما فرق داریم با دیگرانی که از «جبهه حاج قاسم ها و حاج احمدها» کاریکاتور کشیده اند. ما فرق داریم با سیاست ورزان متناقض. ما می فهمیم داغ فراق را… شانه های لرزان را… اشک های روان را… سردار! گیرم رای تو، یکی دیگر… باز هم دست شهید تو بوسیدنی است… ما را «خط سرخ ولایت» تربیت کرده. فرق می کنیم با این جماعت که «ساکتین عشق» اند و برای شان، همه چیز ملاک است، الا شهدای حی و حاضر «سه راه شهادت». گفت: «دیشب از چشمم بسیجی می‌چکید، از تمام شب «دوعیجی» می‌چکید؛ باز باران شهیدان بود و من، باز شبهای «مریوان» بود و من؛ دستهایم باز تا آهنج رفت، تا غروب «کربلای پنج» رفت».
حق: خوش به حال آنها که دلتنگی غروب آدینه را با نسخهی سمات درمان می‌کنند. اگر از دلنوشت عصر جمعه، مهدی را بگیری، مثل این می‌ماند که دربارهی عاشورا سخن بگوییم، بدون اشاره به سیدالشهدا. حتی سهوی هم، غلطی بزرگ بود اشارهی گذرا به نام امام در قطعنامهی راهپیمایی امسال. اینکه «رسم امام از اسم امام مهمتر است» جبران این خطای فاحش نمی‌شود. عدم درج اسم خمینی در این پیام، در وهلهی اول، ظلم به خامنه‌ای بود. ندیدهایم رهبر انقلاب سخنی بگویند، بیآنکه یاد «امام بزرگوار ما» را گرامی بدارند. سال فتنه وقتی سبزهای ترمزبریده اقدام به آتشزدن تمثال امام کردند، هر چه سکوت منادیان «خط امام» گوشخراش بود، فریاد غیرت حزب‌الله به دل مینشست. آن ایام همین را بهانه کردم و نوشتم که از قضا هیچ گروهی نسبت به روحالله عاشقتر از عشاق سیدعلی نیست. وای بر ما اگر یادگاران ژنی امام، رسم خمینی را حذف کنند و دیگرانی ولو ناخواسته، اسم خمینی را. دههی فجر امسال چه کرد دشمن در مجازستان با امام؟ یادمان نرود که دشمن هنوز هم بیش از همه، سینهی مظلوم خمینی را هدف قرار داده. باری حضرتآقا به همین موضوع اشاره کردند: «از همه انقلابیتر خود امام بود و از همه هم بیشتر امام هزینه داد». دشمن اگر خامنه‌ای را هم میزند، مهمترین علتش ایستادگی محض رهبر عزیز پای آرمانهای خمینی است. صدر اسلام هم همینجور بود. فحشخور علی ملس بود، چون پای محمد در میان بود. آری! علی ذیل محمد، امیرالمؤمنین است و سیدعلی در سایهی روحالله، ولی امر مسلمین. همهی عظمت خامنه‌ای به خمینی است. همهی شکوه انقلاب نیز. «این انقلاب بینام خمینی در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست» جملهی هیچ جناح چپی نیست؛ صراطالمستقیم لسان حکیم رهبر انقلاب است. فرزانهای که ما را از بد و بیراه نهی می‌کند و عده‌ای عدل در یومالله، شعار کذا سرمیدهند. بعضیها عکس رهبر بر دیوار اتاقشان هست اما عکس منش آقا عمل می‌کنند. اگر اقدامشان خودسرانه است، خب انقلابیها زودتر از هر طیف دیگری محکوم کنند این هزینهتراشیها را. ائمهی جمعهای هم که علیه دوچرخهسواری بانوان در بیست و دوم بهمن نود و نه موضع نگرفتند، لطفا همین روش را در همهی روزهای سال پیش بگیرند. آزادی اجتماعی بیشتر، بیش از آنکه آمار فساد را بالا ببرد، نشاط جامعه را مضاعف می‌کند. اگر شاه چوب فساد سیستماتیک رژیم پهلوی را خورد، انقلاب به دلیل ذات فسادستیزش هرگز از کمی آزادی بیشتر ضربه نمیخورد. اوصیکم به معیشت ملت که من با شعار «مرگ بر گرانی» موافقترم! زیرکانهتر نیست؟
(۲ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
حق: پرواز انقلاب که به زمین نشست، فقط یک نشانی دست روحالله بود؛ الله. واقعا روح خدا جز #خدا هیچ نمیدید و از قضا سر همین مردم پروانهوار گرد شمع وجودش میچرخیدند. میدانید چرا انقلاب شد؟ چون شاه فاسد، الله را اکبر نمیدانست! همهی اشارههای شاه به خودش بود اما روحالله حتی در ورای فتح خرمشهر هم جز الله هیچ نمیدید. ایمان خمینی به خدا چنان عمیق بود که می‌توان امام را موحدترین انسان آخرالزمان خواند. آری! خمینی آمد تا خدایی که فراموش شده بود را دوباره به همه یادآوری کند. نوح را و ابراهیم و موسی و عیسی و محمد را. هر چه پرستش بت نفس برای شاه لذت داشت، برای روحالله مایهی ننگ بود. خمینی احدی را سرباز خود نمیدانست بلکه همه را دعوت میکرد به سربازی حضرت حق. اگر میخندید، برای رضای خدا بود و اگر میگریست هم. اگر دفاع میکرد، برای رضایت الهی بود و اگر قطعنامه را میپذیرفت هم. زندگی و مرگ و جنگ و صلح، همه بهانه بودند برای بندگی بیشتر امام. بزرگی امام آنجا بود که در عصر بزرگی کدخدا، بزرگی خدا را دید و چون اینگونه بود، اعتقاد راسخ داشت که «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند!» البته غلط زیاد کرد آمریکا؛ تهدید، تحریم، تحقیر و هر غلط دیگری که فکرش را بکنی اما آخرش هم هیچ غلطی نتوانست بکند. تبعید امام به خارج می‌توانست نهضت را در همان نطفه خفه کند ولی #الله برای روحالله در بیرون از ایران هم #اکبر بود. یاد آر واکنش امام را در قبال شهادت مصطفی. همه فکر میکردند عصا از دست خمینی افتاد لیکن امام، انگار نه انگار. بگذار خلاصت کنم؛ سخن بر سر بتشکن کبیری است که همهی عواطفش مختص خدا بود. روی کاغذ، نظام باید در همان کودتای نوژه شکست می‌خورد ولی آنقدر روحالله برای الله، سربازی کرده بود که حتی هشت سال جنگ تحمیلی علیه ایران به عنوان پلن B کودتا هم نتوانست دشمن را به اهدافش برساند. الحمدلله امروز هم رهبری داریم که خدا را چون خمینی میپرستد. سهل بود برای خامنه‌ای که در موضوع واکسن، مسئله را واگذار کند به مسئولان اما آبرو برای انسان خداپرست، چه محلی از اعراب دارد؟ بماند که در این قضیه روز به روز حکمت نهفته در نهی حضرتآقا روشنتر می‌شود. شرط حکیمانهای هم که اخیرا خامنه‌ای گذاشت برای بازگشت ایران به تعهدات برجامی، در عین پیروی از منطق، عجیب عطر حقپرستی داشت. سکانس آخر مصلحت بوی خودخواهی قائممقام میداد. لطفا از کپی برابر اصل خمینی، کپی نگیرید. امر ولایت، دست خدا است. سایهی سیدعلی مستدام که ان‌شاء‌الله خلف صالح روحالله «پرچم الله» را می‌دهد دست بقیةالله…
(۱ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
حق: ناظر بر وضع اقتصاد، جا دارد نگران میزان مشارکت مردم باشیم؛ ولو چپ و راست تنور انتخابات را گرم کنند. چه فایده که باز هم نامها صدر برنامهها نشسته. در هر دو طیف، سخن بر سر تعدادی اسم آشنا یا ناآشناست، بیآنکه برنامهای بخوانیم برای اصلاح اوضاع ایرانخودرو و سایپا یا اینکه بدانیم نامزدها با تحقق چه نقشهای می‌خواهند ورم تورم را بخوابانند یا ارزش پول ملی را بالا ببرند. کاش کاندید قوهی اجرا عوض قصهبافی، دربارهی جزئیات سخن بگوید؛ ماشین ایرانی باید با دندهی اتومات و البته با قیمت معقول به دست مشتری برسد. عجبا! در مناظرات انتخاباتی، همه حرفی میشنویم الا حرفهای ضروری نظیر اینکه من با این فرمول، مسکن مهر را منهای نواقصش و با این وزیر جلو میبرم. کاش نامزدی پیدا میشد که فقط از چند هدف مشخص با مردم سخن می‌گفت؛ اشتغال جوانان، حقوق فرهنگیان، وضع کشاورزها. برای پسته این نظر را دارم و برای زعفران این طرح را. کاش نامزدی بگوید؛ من با این روش، مانع خامفروشی نفت میشوم و یا دو ساعت وقت بگذارد برای توضیح این برنامه که بنا دارم با استفاده از سپاه کاری کنم که در خودروسازی هم بشویم مثل موشکی. آری! کمک سپاه به دولت حتما پاسداری از انقلاب هست اما دولتسازی همان بلایی را سر این نهاد مقدس میآورد که نود و دو بر سر هسته‌ای آورد. اگر سپاه یک ارگان ملی است، فرض است بر زعمای سپاه که همین امروز بیانیهای بدهند و این بار عوض انقلاب، از خود سپاه پاسداری کنند. سوتیهای ضایعی مثل مستعان با آن دکور مضحک یا فاجعهی شلیک به طیارهی اوکراینی، یکی هم ناشی از این است که سپاه بیجهت سر خود را شلوغ کرده. عزیزی چون سلامی، مشاوری عاقلتر از نقدی می‌خواهد. قطعا با این نوع از ورود سپاه به مقولهی جنگ نرم مخالفم. کسی که به عمرش یک رمان هم نخوانده، صلاحیت بررسی پیج جوانان انقلابی را ندارد. سال هشتاد و هشت، مدیر مؤسسهای که زیرنظر یکی از همین آقازادههای سپاهی اداره میشد، به راقم این سطور که همان زمان هم ده سال سابقهی روزنامهنگاری داشت، این و آن سفارش را کرد تا در صورت اجرا، از مواهب آن مؤسسه برخوردار شوم. گفتم: «الا اینکه پسر سرداری، شایستگی دیگرت برای ادارهی این مؤسسهی بودجهگیر چیست؟» سپاه باید از روزنامهنگار خوب حمایت کند، نه آنکه خودش روزنامه بزند. ماهی یک کشف حجاب در خارج؛ این عاقبت دخالت تفکر نسیهی امثال نقدی در تلویزیون است؛ عاقبت ریاکارپروری به اسم انقلابیگری. جناب سرهنگ! فرهنگ را به اهلش واگذار کن! تو شاید پاسدار انقلاب باشی اما قیم جمهوری نیست…
(۳ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
حق: باقری را کاملترین فوتبالیست ایران می‌دانم اما آقایی آقاکریم، عجبا که روی نیمکت قرمزها حتی از درون زمین هم بیشتر است! این درست که به گواهی «قطعه‌ی بیست و شش» سالها پیش از هوش بالای گلمحمدی در مربیگری نوشتم ولی ادارهی درست قرمزها سوای سایر تیمهاست! کریم کنار دست یحیی نبود، حواشی گلمحمدی را پرپر میکرد! وقتی بازیکن عربده میکشد، یک بزرگتری باید باشد که بزند در دهنش! من که همینجوری هم عاشق کریم باقری بودم اما تودهنی اخیر شش اسطورهای، محبوبیتش را در دلم بیشتر کرد! کاش اما اصولگراها هم یک آقاکریم داشتند! اینجا بد نیست اشاره کنم به زیرکی حضرتآقا! اصولگراها از آنجا که تلقی درستی از «ولایتپذیری» ندارند، سعی می‌کنند خامنه‌ای را خلاصه در جناح خود کنند! گر چه سوءمدیریت این جریان، گاه سبب می‌شود که رهبر انقلاب برخلاف مشی همیشگیشان، بعضا در موارد جزئی دخالت کنند لیکن خامنه‌ای رندتر از آن است که بازی اصولگراها را بخورد و خود را تنها بزرگ این قوم بداند! دور نشوم از حرف حساب این متن! در یک ماه اخیر، دریغ که یک عنصر اصولگرا حرف بزند اما درست حرف بزند! از دکتر رضایی بگیر که بیانیهی گام دوم را الهام خدا به رهبر میخواند تا دکتر حداد که جوری جملهاش را ادا می‌کند که تهنشینش در ذهن مردم بشود این: «زور اصولگراها برسد، قیمتها را بالا نگه میدارند تا دولت در ماههای آخر عمر هم به همان منفوری قبل باشد!» آیا هنوز این مدیر فرهنگی نفهمیده که برای کار سیاسی ساخته نشده؟ متنم حرف حساب دیگری هم دارد! ما نمی‌توانیم در مواجهه با امام «نؤمن ببعض و نکفر ببعض» باشیم! خمینی مگر هجده مرداد شصت و سه، ورود نظامیها- اعم از سپاه و ارتش- را به انتخابات منع نکرد؟ اینجا «جوان» حاشیه بر کلام امام بزند، پسفردا حق ندارد به «شرق» برای خلافخوانی دیگری از امام گیر بدهد! بله! یک وقت هست که میان حضور فلانی در سپاه، با ظهورش در انتخابات، سالها فاصله افتاده اما اینکه یکی مستقیم از سپاه بیاید و کاندید شود، آدمی را دلتنگ آقاکریم می‌کند! باز کنم روضه را: محبوبیت حاج‌قاسم، نشانهی محبوبیت همهی سپاهیها نیست! بماند که بخش مهمی از محبوبیت سردار برای این بود که هرگز خودش را حزبی نکرد و نامزد هیچ انتخاباتی هم نشد! سپاه البته میتواند به دولت کمک کند اما دولتسازی هرگز! حتی فرهنگسازی زوری هم هرگز! از آقای نقدی «نویسنده» درنمیآید؛ گیرم «فارس» متنش را بگذارد بالای تمام خبرهایش! نه! به یاد ندارم در دفاع از نهاد شهیدپرور سپاه، متنی به این قرص و محکمی نوشته باشم!
(۲ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
حق: کشتند غربزدهها خودشان را که بهمن را از چشم ما بیندازند؛ ندانستند که ما پوستکلفتترین اولاد آدمیم! رفتهاند غرب و با پول مردم غربستان، روزهای فرد به عبای خمینی گیر می‌دهند و روزهای زوج، صفحه پشتسر عمامهی خامنه‌ای میگذارند؛ نمیفهمند که ما سوای مسلمین عصر مسلمیم! عمری سفسطه کردند دربارهی «آب و برق مجانی» و لهجهی بهمنی امام و حتی این را هم گفتند که روحالله فقط قبرستانها را آباد کرد! اشاره داشتند به شهدایی که متولد بهمن بودند و شهید اردیبهشت! خواستند ما تیر طعنهها را بشنویم و زخم روزگار را بچشیم و عاقبت، یکروز، یکجا کم بیاوریم! به منافقهایی که زیر سیبیل صدام تا کرمانشاه آمدند جلو و آنهمه جنایت کردند، هیچ نگفتند که هیچ؛ همخط رجوی، صیاد مظلوم مرصاد را زدند! تسخیر لانهی خصم را دور از مدنیت خواندند و کودتای بیست و هشت مرداد را، آنهم علیه دولت قانونی یک پیرمرد کراواتی درز گرفتند! مظهر تناقض، همین غربزدهها هستند که اگر خودشان به شریعتی فحش بدهند، این را شاهد تجددشان میگیرند و اگر مصباح چیزی در نقد دکتر گفته باشد، سند تحجر آیت‌الله! و تنها مردهای هم که حرمت دارد، رفسنجانی است! و ناموس، تنها خانوادهی آقای هاشمی! بماند که به زندهی هاشمی رفسنجانی گفتند «عالیجناب سرخپوش»! کورش را میپرستند، چون هوای ملل دیگر را داشت و شکایت از جمهوری اسلامی می‌کنند که چرا به غزه و لبنان کمک می‌کند! غربزده وقتی در ساحل آنتالیا لامبادای زردوز میپوشد، ما اینجا هیچ گدا و گرسنهای نداریم لیکن وقتی نظام به حزب‌الله کمک می‌کند که سینه را جلوی اسرائیل سپر کند، بلکه پر وحشیگریهای نتانیاهو، دشت و دمن این وطن را آلوده می‌کند، کل ایران می‌شود گداخانه! صفبستن برای بوییدن عرق متعفن ترامپ و بایدن، جهل و خرافه نیست؛ بوسه بر دست مجروح سیدعلی، مصداق بتپرستی! شادی از ترور حاج‌قاسم در «من و تو» آزادی بیان است و تیتریک جراید انقلابی، مخالف حقوق بشر! ما داعش و اینها که رسما خواهان ابقای مردک قماربازند، لابد فرشته! از میهن دم میزنند ولی در «تبلت» و «اصل مطلب» گرا می‌دهند به ایرانیها که مستند به اختلاف در ظاهر، همدیگر را بزنید تا ما ایستگاه ایران را در رسانههای آمریکا بگیریم! چهل سال اما بیشتر گذشت و شعبانبیمخهای کاخ سفید، آخرش هم حریف خون شیربچههای بهمن نشدند! ما جملگی آقازادههای رهبریم! دفعهی بعد که خواستید پوستر بچسبانید، تصویر ما هم باشد! هیهات! ماه به جانشین بعد از خود فکر نمیکند! به طلوع خورشید فکر می‌کند، به برکت نفس حق متولدین ماه بهمن…
(بدون دیدگاه)
- بایگانی: یسار
بیست و دوم دی نود و نه
حق: مرده و مردهشور، نقل غرب و غربزدهها است! البته شیخ نجیب باید حواسش به فرق گعدهی خصوصی و رسانهی عمومی باشد! این گله نیز از اصحاب تلویزیون محفوظ که گیرم بعضی وعاظ، ملتفت تفاوت محفل دوستان با مجمع همگان نباشند؛ عقل شما کجا رفته؟ دهها کتاب مطهری را همچین چیزهایی میتواند به فنا دهد. مؤمن باید مرد عصر خود باشد: «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد». مصباح علامه بود؛ چون جامع علوم مختلف بود. می‌توان فلان موضع مصباح را قبول نکرد اما علامه بودنش را هم؟ چشم باز مصباح آنجا نبود که جسم بیجانش روی سنگی آرمیده بود؛ آنجا بود که با شجاعت محض به مضرات اکتفای صرف به رأی مردم میپرداخت و بیواهمه دموکراسی را مینواخت! کرامت مصباح نیز آنجا بود که با وجود این نظر، هرگز علیه قواعد انتخابات فتنه نکرد. مخالفانش اما عمری در مدح مردمسالاری غرب سخن گفتند ولی هشتاد و هشت دیدیم که هنوز مردم در صف رأی هستند، چطور اعلام ظفر کردند! روزهای پیش که سالگرد نه دی بود و چند روز پیش که آن بلا سر کنگرهی یانکیها آمد، با خودم فکر میکردم کاش غربزدههای ما واقعا «غربزده» بودند و حداقل تذکر به هوادارها را از ترامپ یاد میگرفتند! خیلی شرف داشت خامنه‌ای که تا اواسط فتنه، همچنان «برادر» میخواند موسوی و کروبی را! ترامپ با همهی ترامپ بودنش، اینقدر شعورش رسید که یک هشداری به دورهگردهایش بدهد و جالب اینکه سیستمک آمریکایی، با وجود این اعلام مرزبندی، دست و پای رئیس‌جمهور کاخ سفید را خیلی زود از رسانههایش کوتاه کرد! در سیستم جمهوری اسلامی اما ده روز بعد از نامهی افراطی رفسنجانی، سیدعلی میآید پشت تریبون که اتهامپراکنیها علیه هاشمی درست نیست؛ او بارها تا مرز شهادت رفته و برای خودش هیچ نیندوخته! غربزدههای خود را دعوت می‌کنیم به پرستش درست بت غرب! آقای خاتمی! حیف باشد که بگوییم قدر ترامپ هم مدنیت نداشتی، با وجود آن مایهای که آقا برایت گذاشت: «خاتمی گورباچف نیست!» دریغ از یک تذکر روشن به همپیالههایت! اجازه دارم دست ببرم در کلامت حضرت ماه؟ دلم شیطنت می‌خواهد! از ترامپ هم کمترند این نااهلان! این فائزههای رفوزه! مردهشور، کفن غرب را هم در کنگره پیچیده؛ هنوز جماعت با ما از چشم باز مجسمهی آزادی حرف میزنند! ما با امام تو، سقوط شرق را به تماشا نشستیم و با امام خود، مشغول مشاهدهی سقوط غربیم! یا محسن! بگذار «ف. ه» برای ما از کرامات ترامپ سخن بگوید! آی لذت بردم از خندههایت خامنه‌ای! به کوری چشم خرافاتیها، پرده برمیدارم از حقیقتی: تو که میخندی، ظهور جلو میافتد…
(۷ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
شمارهی دوم حق
حق: بوسهی آقااحسان محمدحسنی بر سر پر از سودای شهادت حاج‌قاسم در روز عروسی دخترش، حدود یکسال پیش که من هم البته دعوت بودم و بودم اما… همین که وارد سالن شدم، احسان میز سردار را که حاتمیکیا و دیگرانی هم دورش نشسته بودند، نشانم داد و گفت: «میخواستی حاج‌قاسم را ببینی، بسمالله!» خواستنِ دیدن حاج‌قاسم و روبوسی با سردار بهصرف سلفی، صدالبته خواستهی همهی حضار بودند که ماشاءالله کم هم نبودند! آنی دقیقتر خیره شدم به میز عاشقیها و انکشف هنوز که خیلی هم مراسم، گرم نشده بود و هنوز چند میز خالی به چشم می‌خورد، رسما ۲ تا صف تشکیل شده برای بوسیدن سردار؛ یکی صف بچه‌ها و دیگری صف بزرگترها! و همه هم خوشگل و مرتب! و این شد که به احسان گفتم: «بگذار کمی خلوت شود، بعد! بندهخدا حاج‌قاسم هیچکجا از شر امثال من در امان نیست، از فرط محبوبیت!» این را گفتم و رفتم نشستم میزی پر از بر و بچه‌های قدیمی و دیرآشنا که الحمدلله اشراف خوبی هم روی میز حاج‌قاسم داشت! حاجقاسمی که مثلا آمده بود عروسی دختر دوستش ولی مدام باید سرپا میایستاد و به ابراز علاقهها و اظهار عشقها، همان واکنش همیشه متواضع خود را نشان میداد! دلم برایش سوخت! تا میآمد دو دقیقه بنشیند و شربتی میوهای چیزی بخورد، جلدی دوباره صف تشکیل میشد از تقاضا برای عکس و ماچ و بوسه! زیادی که خوب باشی، این بدیها را هم دارد دیگر! هیچجا ولت نمیکنند تا دمی برای خودت باشی! گویی آفریده شدهای تا وقف دیگران باشی؛ خواه در صحرای خانطومان، خواه در عروسی دخت آقااحسان! کهنهرفیقی که عادت دارد به پریدن با بزرگان و من چه خوشبخت بودم که گاهی از کانال او، آمار اباطیلم را به گوش سردار میرساندم تا اگر ایران باشد، گوشهچشمی به مندرجات ما هم بیندازد! داشتم مینوشتم که برای هواخوری، با یکی از دیرینهدوستان زدیم بیرون سالن که موقع برگشتن، حاج‌قاسم را دم در سالن همکف دیدم ولی باز هم با همان مختصات بالا؛ با این فرق که اینبار یک صف هم عروسکوچولوها تشکیل داده بودند و حتی تمنای بغل و آغوش هم داشتند از حاج‌قاسم! تو گویی پدرشان از سفری طولانی به صحت و سلامت برگشته است… نه! بغض نمیگذارد ادامه دهم! فقط تا متلکبارانم نکردهای، این را بنویسم و خلاص! احسان اگرچه مثل همهی ما خود را سرباز حاج‌قاسم میدانست ولی این سالهای آخر دقیقا با سردار دل‌ها رفیق شده بود و دوست شده بود! خودش شاهد است که اولین نفرها به او زنگ زدم برای تسلیت! و همین که صدایش را شنیدم، زدم زیر گریه! این روزها کار ما همین اشک است؛ همین آه! دیگر در کدام عروسی، صفی از جنس نور را خواهم دید؟! گاهی فقط یک نفر می‌رود اما چند نسل را و چندین و چند صف را یتیم می‌کند! مگر نه احسانجان؟!
(۳ دیدگاه)
- بایگانی: یسار
