حق: یکی از چهارشنبه‌های زمستانی و برفی ده سال پیش، بعد از زیارت امام‌زاده‌صالح باصفای تجریش، کت دیپلماتم را برده بودم که خیاط پاساژ البرز، اندازه‌ی یک سانت آستینش را کوتاه کند اما آقامصیب برای ما کلاس گذاشت: «حاضرم پارچه بیاوری تا از نو برایت یک دست کت و شلوار بدوزم ولی به لباس خیاطی دیگر دست نزنم!» بردم کتم را محله‌ی خودمان تا خیاط پاساژ نخل مینی‌سیتی، خواسته‌ام را عملی کند ولی ممدآقا هم همین که کت را توی تنم دید، درآمد: «این‌که خیلی خوب به تنت نشسته!» کفری شدم: «مگر این کت برای من نیست؟ دلم می‌خواهد یک سانت کوتاه کنی آستینش را!» کفری شد: «پنج سانت بود، قبول می‌کردم! گیرت روی همین یک سانت است فقط؟» گفتم: «در حرفه‌ی خیاطی، همه‌ی دعوا سر همین یک سانت‌ها و نیم سانت‌ها است دیگر!» کفری‌تر شد: «پس ببر بده همون کسی که برات دوخته، بگو یک سانت آستینش رو کوتاه کنه! من فقط به لباس‌هایی دست می‌زنم که خودم دوخته باشم!» راستش نه متوجه حرف آقامصیب شدم و نه ممدآقا؛ تا این‌که دست روزگار، درست ده سال بعد مرا کرد سردبیر روزنامه‌دیواری حق و سر و کله زدن با مطالب بچه‌هایی با میانگین سنی بیست. این تجربه‌ی متفاوتی بود از سردبیری کوتاه‌مدتم در مجله‌ی یاد ماندگار که در بیست و پنج سالگی از زعمای ادب و هنر دفاع مقدس متن می‌گرفتم. بگذارید این‌جور تعریف کنم سختی ویرایش قلم نویسنده‌های عمدتا دهه‌هشتادی روزنامه‌دیواری را: حاضرم روزی ده تا متن در نقد و حتی در مدح سردار نقدی بنویسم اما هیچ متنی از متون این بچه‌ها را ویرایش نکنم! سختی ویرایش قلم‌شان، یک طرف؛ سختی ویرایش خودشان، یک طرف! کار با نسلی که نوشتن را عوض استاد، از اینستاگرام آموخته، چنان سخت است که حالا در آستانه‌ی دوازدهمین شماره‌ی حق، قریب یک ماه است که هر شب را با خوردن سه تا قرص سپری می‌کنم! ما که برای رساندن مطالب‌مان به روزنامه، سه تا اتوبوس عوض می‌کردیم، شدیم این؛ ببین این وروجک‌ها که فقط با یک کلیک متن‌شان را به دستم می‌رسانند، چی می‌خواهند بشوند! البته مؤدب و حرف‌شنو هم کم نداریم در بین‌شان که مثل زهراها تدین و حسنی یا جواد شاملو یا ریحانه رزم‌آرا متن به متن، روان‌تر می‌شود قلم‌شان! فیلم این متن اما ویرایش جسم و جان خودم است! چند شب پیش دکتر ازم پرسید: «به چی خیلی علاقه داری؟» گفتم: «توپ!» گفت: «قرص‌ها اثرشان را از دست داده‌اند! هر روز نیم‌ساعت روپایی بزن!» درآمدم: «وسط روپایی عیبی ندارد هی با خودم اسم #مارادونا را تکرار کنم؟» خندید و درآمد: «خدا دیوانه‌ی دهه‌شصتی نصیب هیچ دکتری نکند! یکی از یکی خل‌ترید!»
یسار
درود بر خمینی حق: خوش به حال آنها که دلتنگی غروب آدینه را با نسخهی سمات درمان میکنند. اگر از دلنوشت عصر جمعه، مهدی را بگیری، مثل این میماند که دربارهی عاشورا سخن بگوییم، بدون اشاره به سیدالشهدا. حتی سهوی هم، غلطی بزرگ بود اشارهی گذرا به نام امام در قطعنامهی راهپیمایی امسال. این‌که «رسم امام از اسم امام مهمتر است» جبران این خطای فاحش نمیشود. عدم درج اسم خمینی در این پیام، در وهلهی اول، ظلم به خامنهای بود. ندیدهایم رهبر انقلاب سخنی بگویند، بیآنکه یاد «امام بزرگوار ما» را گرامی بدارند. سال فتنه وقتی سبزهای ترمزبریده اقدام به آتشزدن تمثال امام کردند، هر چه سکوت منادیان «خط امام» گوشخراش بود، فریاد غیرت حزب‌الله به دل مینشست. آن ایام همین را بهانه کردم و نوشتم که از قضا هیچ گروهی نسبت به روحالله عاشقتر از عشاق سیدعلی نیست. وای بر ما اگر یادگاران ژنی امام، رسم خمینی را حذف کنند و دیگرانی ولو ناخواسته، اسم خمینی را. دههی فجر امسال چه کرد دشمن در مجازستان با امام؟ یادمان نرود که دشمن هنوز هم بیش از همه، سینهی مظلوم خمینی را هدف قرار داده. باری حضرتآقا به همین موضوع اشاره کردند: «از همه انقلابیتر خود امام بود و از همه هم بیشتر امام هزینه داد». دشمن اگر خامنهای را هم میزند، مهمترین علتش ایستادگی محض رهبر عزیز پای آرمانهای خمینی است. صدر اسلام هم همینجور بود. فحشخور علی ملس بود، چون پای محمد در میان بود. آری! علی ذیل محمد، امیرالمؤمنین است و سیدعلی در سایهی روحالله، ولی امر مسلمین. همه‌ی عظمت خامنهای به خمینی است. همه‌ی شکوه انقلاب نیز. «این انقلاب بینام خمینی در هیچ کجای جهان شناخته شده نیست» جملهی هیچ جناح چپی نیست؛ صراطالمستقیم لسان حکیم رهبر انقلاب است. فرزانهای که ما را از بد و بیراه نهی میکند و عدهای عدل در یومالله، شعار کذا سرمیدهند. بعضیها عکس رهبر بر دیوار اتاقشان هست اما عکس منش آقا عمل میکنند. اگر اقدامشان خودسرانه است، خب انقلابیها زودتر از هر طیف دیگری محکوم کنند این هزینهتراشیها را. ائمهی جمعهای هم که علیه دوچرخهسواری بانوان در بیست و دوم بهمن نود و نه موضع نگرفتند، لطفا همین روش را در همه‌ی روزهای سال پیش بگیرند. آزادی اجتماعی بیشتر، بیش از آنکه آمار فساد را بالا ببرد، نشاط جامعه را مضاعف میکند. اگر شاه چوب فساد سیستماتیک رژیم پهلوی را خورد، انقلاب به دلیل ذات فسادستیزش هرگز از کمی آزادی بیشتر ضربه نمیخورد. اوصیکم به معیشت ملت که من با شعار «مرگ بر گرانی» موافقترم! زیرکانهتر نیست؟
(۲ دیدگاه)
- بایگانی: یساراللهاکبر حق: پرواز انقلاب که به زمین نشست، فقط یک نشانی دست روحالله بود؛ الله. واقعا روح خدا جز #خدا هیچ نمیدید و از قضا سر همین مردم پروانهوار گرد شمع وجودش میچرخیدند. میدانید چرا انقلاب شد؟ چون شاه فاسد، الله را اکبر نمیدانست! همه‌ی اشارههای شاه به خودش بود اما روحالله حتی در ورای فتح خرمشهر هم جز الله هیچ نمیدید. ایمان خمینی به خدا چنان عمیق بود که میتوان امام را موحدترین انسان آخرالزمان خواند. آری! خمینی آمد تا خدایی که فراموش شده بود را دوباره به همه یادآوری کند. نوح را و ابراهیم و موسی و عیسی و محمد را. هر چه پرستش بت نفس برای شاه لذت داشت، برای روحالله مایهی ننگ بود. خمینی احدی را سرباز خود نمیدانست بلکه همه را دعوت میکرد به سربازی حضرت حق. اگر میخندید، برای رضای خدا بود و اگر میگریست هم. اگر دفاع میکرد، برای رضایت الهی بود و اگر قطعنامه را میپذیرفت هم. زندگی و مرگ و جنگ و صلح، همه بهانه بودند برای بندگی بیشتر امام. بزرگی امام آنجا بود که در عصر بزرگی کدخدا، بزرگی خدا را دید و چون اینگونه بود، اعتقاد راسخ داشت که «آمریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند!» البته غلط زیاد کرد آمریکا؛ تهدید، تحریم، تحقیر و هر غلط دیگری که فکرش را بکنی اما آخرش هم هیچ غلطی نتوانست بکند. تبعید امام به خارج میتوانست نهضت را در همان نطفه خفه کند ولی #الله برای روحالله در بیرون از ایران هم #اکبر بود. یاد آر واکنش امام را در قبال شهادت مصطفی. همه فکر میکردند عصا از دست خمینی افتاد لیکن امام، انگار نه انگار. بگذار خلاصت کنم؛ سخن بر سر بتشکن کبیری است که همه‌ی عواطفش مختص خدا بود. روی کاغذ، نظام باید در همان کودتای نوژه شکست میخورد ولی آنقدر روحالله برای الله، سربازی کرده بود که حتی هشت سال جنگ تحمیلی علیه ایران به عنوان پلن B کودتا هم نتوانست دشمن را به اهدافش برساند. الحمدلله امروز هم رهبری داریم که خدا را چون خمینی میپرستد. سهل بود برای خامنهای که در موضوع واکسن، مسئله را واگذار کند به مسئولان اما آبرو برای انسان خداپرست، چه محلی از اعراب دارد؟ بماند که در این قضیه روز به روز حکمت نهفته در نهی حضرتآقا روشنتر می‌شود. شرط حکیمانهای هم که اخیرا خامنهای گذاشت برای بازگشت ایران به تعهدات برجامی، در عین پیروی از منطق، عجیب عطر حقپرستی داشت. سکانس آخر مصلحت بوی خودخواهی قائممقام میداد. لطفا از کپی برابر اصل خمینی، کپی نگیرید. امر ولایت، دست خدا است. سایهی سیدعلی مستدام که انشاءالله خلف صالح روحالله «پرچم الله» را میدهد دست بقیةالله…
(۱ دیدگاه)
- بایگانی: یسارپاسداری از سپاه
حق: ناظر بر وضع اقتصاد، جا دارد نگران میزان مشارکت مردم باشیم؛ ولو چپ و راست تنور انتخابات را گرم کنند. چه فایده که باز هم نامها صدر برنامهها نشسته. در هر دو طیف، سخن بر سر تعدادی اسم آشنا یا ناآشناست، بیآنکه برنامهای بخوانیم برای اصلاح اوضاع ایرانخودرو و سایپا یا این‌که بدانیم نامزدها با تحقق چه نقشهای می‌خواهند ورم تورم را بخوابانند یا ارزش پول ملی را بالا ببرند. کاش کاندید قوهی اجرا عوض قصهبافی، دربارهی جزئیات سخن بگوید؛ ماشین ایرانی باید با دندهی اتومات و البته با قیمت معقول به دست مشتری برسد. عجبا! در مناظرات انتخاباتی، همه حرفی میشنویم الا حرفهای ضروری نظیر این‌که من با این فرمول، مسکن مهر را منهای نواقصش و با این وزیر جلو میبرم. کاش نامزدی پیدا میشد که فقط از چند هدف مشخص با مردم سخن میگفت؛ اشتغال جوانان، حقوق فرهنگیان، وضع کشاورزها. برای پسته این نظر را دارم و برای زعفران این طرح را. کاش نامزدی بگوید؛ من با این روش، مانع خامفروشی نفت میشوم و یا دو ساعت وقت بگذارد برای توضیح این برنامه که بنا دارم با استفاده از سپاه کاری کنم که در خودروسازی هم بشویم مثل موشکی. آری! کمک سپاه به دولت حتما پاسداری از انقلاب هست اما دولتسازی همان بلایی را سر این نهاد مقدس میآورد که نود و دو بر سر هستهای آورد. اگر سپاه یک ارگان ملی است، فرض است بر زعمای سپاه که همین امروز بیانیهای بدهند و این بار عوض انقلاب، از خود سپاه پاسداری کنند. سوتیهای ضایعی مثل مستعان با آن دکور مضحک یا فاجعهی شلیک به طیارهی اوکراینی، یکی هم ناشی از این است که سپاه بیجهت سر خود را شلوغ کرده. عزیزی چون سلامی، مشاوری عاقلتر از نقدی می‌خواهد. قطعا با این نوع از ورود سپاه به مقولهی جنگ نرم مخالفم. کسی که به عمرش یک رمان هم نخوانده، صلاحیت بررسی پیج جوانان انقلابی را ندارد. سال هشتاد و هشت، مدیر مؤسسهای که زیرنظر یکی از همین آقازادههای سپاهی اداره میشد، به راقم این سطور که همان زمان هم ده سال سابقهی روزنامهنگاری داشت، این و آن سفارش را کرد تا در صورت اجرا، از مواهب آن مؤسسه برخوردار شوم. گفتم: «الا این‌که پسر سرداری، شایستگی دیگرت برای ادارهی این مؤسسهی بودجهگیر چیست؟» سپاه باید از روزنامهنگار خوب حمایت کند، نه آنکه خودش روزنامه بزند. ماهی یک کشف حجاب در خارج؛ این عاقبت دخالت تفکر نسیهی امثال نقدی در تلویزیون است؛ عاقبت ریاکارپروری به اسم انقلابیگری. جناب سرهنگ! فرهنگ را به اهلش واگذار کن! تو شاید پاسدار انقلاب باشی اما قیم جمهوری نیست…
(۳ دیدگاه)
- بایگانی: یسارآقاکریم اصولگراها کجاست؟ حق: باقری را کاملترین فوتبالیست ایران میدانم اما آقایی آقاکریم، عجبا که روی نیمکت قرمزها حتی از درون زمین هم بیشتر است! این درست که به گواهی «قطعه‌ی بیست و شش» سالها پیش از هوش بالای گلمحمدی در مربیگری نوشتم ولی ادارهی درست قرمزها سوای سایر تیمهاست! کریم کنار دست یحیی نبود، حواشی گلمحمدی را پرپر میکرد! وقتی بازیکن عربده میکشد، یک بزرگتری باید باشد که بزند در دهنش! من که همینجوری هم عاشق کریم باقری بودم اما تودهنی اخیر شش اسطورهای، محبوبیتش را در دلم بیشتر کرد! کاش اما اصولگراها هم یک آقاکریم داشتند! اینجا بد نیست اشاره کنم به زیرکی حضرتآقا! اصولگراها از آنجا که تلقی درستی از «ولایتپذیری» ندارند، سعی میکنند خامنهای را خلاصه در جناح خود کنند! گر چه سوءمدیریت این جریان، گاه سبب می‌شود که رهبر انقلاب برخلاف مشی همیشگیشان، بعضا در موارد جزئی دخالت کنند لیکن خامنهای رندتر از آن است که بازی اصولگراها را بخورد و خود را تنها بزرگ این قوم بداند! دور نشوم از حرف حساب این متن! در یک ماه اخیر، دریغ که یک عنصر اصولگرا حرف بزند اما درست حرف بزند! از دکتر رضایی بگیر که بیانیهی گام دوم را الهام خدا به رهبر میخواند تا دکتر حداد که جوری جملهاش را ادا میکند که تهنشینش در ذهن مردم بشود این: «زور اصولگراها برسد، قیمتها را بالا نگه میدارند تا دولت در ماههای آخر عمر هم به همان منفوری قبل باشد!» آیا هنوز این مدیر فرهنگی نفهمیده که برای کار سیاسی ساخته نشده؟ متنم حرف حساب دیگری هم دارد! ما نمیتوانیم در مواجهه با امام «نؤمن ببعض و نکفر ببعض» باشیم! خمینی مگر هجده مرداد شصت و سه، ورود نظامیها- اعم از سپاه و ارتش- را به انتخابات منع نکرد؟ اینجا «جوان» حاشیه بر کلام امام بزند، پسفردا حق ندارد به «شرق» برای خلافخوانی دیگری از امام گیر بدهد! بله! یک وقت هست که میان حضور فلانی در سپاه، با ظهورش در انتخابات، سالها فاصله افتاده اما این‌که یکی مستقیم از سپاه بیاید و کاندید شود، آدمی را دلتنگ آقاکریم میکند! باز کنم روضه را: محبوبیت حاجقاسم، نشانهی محبوبیت همه‌ی سپاهیها نیست! بماند که بخش مهمی از محبوبیت سردار برای این بود که هرگز خودش را حزبی نکرد و نامزد هیچ انتخاباتی هم نشد! سپاه البته میتواند به دولت کمک کند اما دولتسازی هرگز! حتی فرهنگسازی زوری هم هرگز! از آقای نقدی «نویسنده» درنمیآید؛ گیرم «فارس» متنش را بگذارد بالای تمام خبرهایش! نه! به یاد ندارم در دفاع از نهاد شهیدپرور سپاه، متنی به این قرص و محکمی نوشته باشم!
(۲ دیدگاه)
- بایگانی: یساربهمن حق: کشتند غربزدهها خودشان را که بهمن را از چشم ما بیندازند؛ ندانستند که ما پوستکلفتترین اولاد آدمیم! رفتهاند غرب و با پول مردم غربستان، روزهای فرد به عبای خمینی گیر میدهند و روزهای زوج، صفحه پشتسر عمامهی خامنهای میگذارند؛ نمیفهمند که ما سوای مسلمین عصر مسلمیم! عمری سفسطه کردند دربارهی «آب و برق مجانی» و لهجهی بهمنی امام و حتی این را هم گفتند که روحالله فقط قبرستانها را آباد کرد! اشاره داشتند به شهدایی که متولد بهمن بودند و شهید اردیبهشت! خواستند ما تیر طعنهها را بشنویم و زخم روزگار را بچشیم و عاقبت، یکروز، یکجا کم بیاوریم! به منافقهایی که زیر سیبیل صدام تا کرمانشاه آمدند جلو و آنهمه جنایت کردند، هیچ نگفتند که هیچ؛ همخط رجوی، صیاد مظلوم مرصاد را زدند! تسخیر لانهی خصم را دور از مدنیت خواندند و کودتای بیست و هشت مرداد را، آنهم علیه دولت قانونی یک پیرمرد کراواتی درز گرفتند! مظهر تناقض، همین غربزدهها هستند که اگر خودشان به شریعتی فحش بدهند، این را شاهد تجددشان میگیرند و اگر مصباح چیزی در نقد دکتر گفته باشد، سند تحجر آیتالله! و تنها مردهای هم که حرمت دارد، رفسنجانی است! و ناموس، تنها خانوادهی آقای هاشمی! بماند که به زندهی هاشمی رفسنجانی گفتند «عالیجناب سرخپوش»! کورش را میپرستند، چون هوای ملل دیگر را داشت و شکایت از جمهوری اسلامی میکنند که چرا به غزه و لبنان کمک میکند! غربزده وقتی در ساحل آنتالیا لامبادای زردوز میپوشد، ما اینجا هیچ گدا و گرسنهای نداریم لیکن وقتی نظام به حزب‌الله کمک میکند که سینه را جلوی اسرائیل سپر کند، بلکه پر وحشیگریهای نتانیاهو، دشت و دمن این وطن را آلوده میکند، کل ایران می‌شود گداخانه! صفبستن برای بوییدن عرق متعفن ترامپ و بایدن، جهل و خرافه نیست؛ بوسه بر دست مجروح سیدعلی، مصداق بتپرستی! شادی از ترور حاجقاسم در «من و تو» آزادی بیان است و تیتریک جراید انقلابی، مخالف حقوق بشر! ما داعش و اینها که رسما خواهان ابقای مردک قماربازند، لابد فرشته! از میهن دم میزنند ولی در «تبلت» و «اصل مطلب» گرا میدهند به ایرانیها که مستند به اختلاف در ظاهر، همدیگر را بزنید تا ما ایستگاه ایران را در رسانههای آمریکا بگیریم! چهل سال اما بیشتر گذشت و شعبانبیمخهای کاخ سفید، آخرش هم حریف خون شیربچههای بهمن نشدند! ما جملگی آقازادههای رهبریم! دفعهی بعد که خواستید پوستر بچسبانید، تصویر ما هم باشد! هیهات! ماه به جانشین بعد از خود فکر نمیکند! به طلوع خورشید فکر میکند، به برکت نفس حق متولدین ماه بهمن…
(بدون دیدگاه)
- بایگانی: یسارسماع ماه بیست و دوم دی نود و نه
حق: مرده و مردهشور، نقل غرب و غربزدهها است! البته شیخ نجیب باید حواسش به فرق گعدهی خصوصی و رسانهی عمومی باشد! این گله نیز از اصحاب تلویزیون محفوظ که گیرم بعضی وعاظ، ملتفت تفاوت محفل دوستان با مجمع همگان نباشند؛ عقل شما کجا رفته؟ دهها کتاب مطهری را همچین چیزهایی میتواند به فنا دهد. مؤمن باید مرد عصر خود باشد: «هر سخن جایی و هر نکته مکانی دارد». مصباح علامه بود؛ چون جامع علوم مختلف بود. میتوان فلان موضع مصباح را قبول نکرد اما علامه بودنش را هم؟ چشم باز مصباح آنجا نبود که جسم بیجانش روی سنگی آرمیده بود؛ آنجا بود که با شجاعت محض به مضرات اکتفای صرف به رأی مردم میپرداخت و بیواهمه دموکراسی را مینواخت! کرامت مصباح نیز آنجا بود که با وجود این نظر، هرگز علیه قواعد انتخابات فتنه نکرد. مخالفانش اما عمری در مدح مردمسالاری غرب سخن گفتند ولی هشتاد و هشت دیدیم که هنوز مردم در صف رأی هستند، چطور اعلام ظفر کردند! روزهای پیش که سالگرد نه دی بود و چند روز پیش که آن بلا سر کنگرهی یانکیها آمد، با خودم فکر می‌کردم کاش غربزدههای ما واقعا «غربزده» بودند و حداقل تذکر به هوادارها را از ترامپ یاد میگرفتند! خیلی شرف داشت خامنهای که تا اواسط فتنه، همچنان «برادر» میخواند موسوی و کروبی را! ترامپ با همه‌ی ترامپ بودنش، اینقدر شعورش رسید که یک هشداری به دورهگردهایش بدهد و جالب این‌که سیستمک آمریکایی، با وجود این اعلام مرزبندی، دست و پای رئیسجمهور کاخ سفید را خیلی زود از رسانههایش کوتاه کرد! در سیستم جمهوری اسلامی اما ده روز بعد از نامهی افراطی رفسنجانی، سیدعلی میآید پشت تریبون که اتهامپراکنیها علیه هاشمی درست نیست؛ او بارها تا مرز شهادت رفته و برای خودش هیچ نیندوخته! غربزدههای خود را دعوت میکنیم به پرستش درست بت غرب! آقای خاتمی! حیف باشد که بگوییم قدر ترامپ هم مدنیت نداشتی، با وجود آن مایهای که آقا برایت گذاشت: «خاتمی گورباچف نیست!» دریغ از یک تذکر روشن به همپیالههایت! اجازه دارم دست ببرم در کلامت حضرت ماه؟ دلم شیطنت می‌خواهد! از ترامپ هم کمترند این نااهلان! این فائزههای رفوزه! مردهشور، کفن غرب را هم در کنگره پیچیده؛ هنوز جماعت با ما از چشم باز مجسمهی آزادی حرف میزنند! ما با امام تو، سقوط شرق را به تماشا نشستیم و با امام خود، مشغول مشاهدهی سقوط غربیم! یا محسن! بگذار «ف. ه» برای ما از کرامات ترامپ سخن بگوید! آی لذت بردم از خندههایت خامنهای! به کوری چشم خرافاتیها، پرده برمیدارم از حقیقتی: تو که میخندی، ظهور جلو میافتد…
(۷ دیدگاه)
- بایگانی: یسارعروسی به صرف سلفی شماره‌ی دوم حق
حق: بوسهی آقااحسان محمدحسنی بر سر پر از سودای شهادت حاجقاسم در روز عروسی دخترش، حدود یکسال پیش که من هم البته دعوت بودم و بودم اما… همین که وارد سالن شدم، احسان میز سردار را که حاتمیکیا و دیگرانی هم دورش نشسته بودند، نشانم داد و گفت: «میخواستی حاجقاسم را ببینی، بسم‌الله!» خواستنِ دیدن حاجقاسم و روبوسی با سردار بهصرف سلفی، صدالبته خواستهی همه‌ی حضار بودند که ماشاءالله کم هم نبودند! آنی دقیقتر خیره شدم به میز عاشقیها و انکشف هنوز که خیلی هم مراسم، گرم نشده بود و هنوز چند میز خالی به چشم میخورد، رسما ۲ تا صف تشکیل شده برای بوسیدن سردار؛ یکی صف بچه‌ها و دیگری صف بزرگترها! و همه هم خوشگل و مرتب! و این شد که به احسان گفتم: «بگذار کمی خلوت شود، بعد! بندهخدا حاجقاسم هیچکجا از شر امثال من در امان نیست، از فرط محبوبیت!» این را گفتم و رفتم نشستم میزی پر از بر و بچههای قدیمی و دیرآشنا که الحمدلله اشراف خوبی هم روی میز حاجقاسم داشت! حاجقاسمی که مثلا آمده بود عروسی دختر دوستش ولی مدام باید سرپا میایستاد و به ابراز علاقهها و اظهار عشقها، همان واکنش همیشه متواضع خود را نشان میداد! دلم برایش سوخت! تا میآمد دو دقیقه بنشیند و شربتی میوهای چیزی بخورد، جلدی دوباره صف تشکیل میشد از تقاضا برای عکس و ماچ و بوسه! زیادی که خوب باشی، این بدیها را هم دارد دیگر! هیچجا ولت نمیکنند تا دمی برای خودت باشی! گویی آفریده شدهای تا وقف دیگران باشی؛ خواه در صحرای خانطومان، خواه در عروسی دخت آقااحسان! کهنهرفیقی که عادت دارد به پریدن با بزرگان و من چه خوشبخت بودم که گاهی از کانال او، آمار اباطیلم را به گوش سردار میرساندم تا اگر ایران باشد، گوشهچشمی به مندرجات ما هم بیندازد! داشتم مینوشتم که برای هواخوری، با یکی از دیرینهدوستان زدیم بیرون سالن که موقع برگشتن، حاجقاسم را دم در سالن همکف دیدم ولی باز هم با همان مختصات بالا؛ با این فرق که اینبار یک صف هم عروسکوچولوها تشکیل داده بودند و حتی تمنای بغل و آغوش هم داشتند از حاجقاسم! تو گویی پدرشان از سفری طولانی به صحت و سلامت برگشته است… نه! بغض نمیگذارد ادامه دهم! فقط تا متلکبارانم نکردهای، این را بنویسم و خلاص! احسان اگرچه مثل همه‌ی ما خود را سرباز حاجقاسم میدانست ولی این سالهای آخر دقیقا با سردار دلها رفیق شده بود و دوست شده بود! خودش شاهد است که اولین نفرها به او زنگ زدم برای تسلیت! و همین که صدایش را شنیدم، زدم زیر گریه! این روزها کار ما همین اشک است؛ همین آه! دیگر در کدام عروسی، صفی از جنس نور را خواهم دید؟! گاهی فقط یک نفر میرود اما چند نسل را و چندین و چند صف را یتیم میکند! مگر نه احسانجان؟!
(۳ دیدگاه)
- بایگانی: یساروصیتنامه
روزنامه‌دیواری حق
روز قدر
ماشاءالله حزب‌الله
آر. کیو هشتاد و هشت
قطعه‌ی بیست و شش
نه ده
بسم‌الله…
خداقوت استاد 🌸
إن شاءالله همیشه سلامت باشید و سالهای سال برای حق بنویسید و ویرایش کنید و
نسل نویسنده ی مقتدری برای انقلاب و کشورمان تربیت کنید .