گلی به نام پدربزرگ

محدثه دولتی/ بهاریه ۲۸: پدر بزرگ باغچه ای بزرگ یا باغی کوچک دارد. دو طرف در ختهای انار، ترش و شیرین، وسط لیمو و پرتقال و در انتها گردو و انجیر. آنطرف ترک ها هم گلابی و فندق و سنجناب و خرمالو…
اما چیزهایی که بیشتر از همه دوستشان می دارم؛ گلهایی هستند که از جلوی قسمت سیمانی حیاط شروع می شوند و با راهی باریک به انتهای حیاط می رسند و چقدر دیدنی است بهار، که زنده می شود این باغ، بعد از خوابی لذت بخش و آرام.
عید که می شد ما همراه با بهار، شور زندگی می بخشیدیم به باغ خانه پدر بزرگ بعد از شش ماه دوری.
بیشتر از همه گل صد برگ صورتی را دوست داشتم. صبح ها که برای وضو می رفتم به حیاط مدتی با گل صد برگ صورتی راز و نیاز می کردم. اگر ترس از نماز نبود و راز و نیاز با خالق، این مخلوق زیبا و سرمای مطبوعی که مرا هل می داد، شاید… نمی دانم، هرچه بود، دلم می خواست با گل یکی شوم، هیچ جوری از تماشایش سیر نمی شدم.
حالا چند سالی ست که پدر بزرگ رفته و من دیگر عیدها به شمال نمی روم. پدربزرگ رفت و عیدهای دوست داشتنی مرا با خودش برد. پدر بزرگ با زندگی اش زیاد درس زندگی به من داد.
امسال که موضوع بهاریه را گفتید دوباره شوق عیدهای دوست داشتنی در من زنده شد. هرچند که پدربزرگ و مادربزرگ رفته اند اما آن مخلوق زیبا را هنوز خالقی ست زیباتر.می روم.می روم  زیبایی ها را دوباره ببینم، خالق و مخلوق را.