بابای ماست خامنه ای

بی شمار نقطه چین/ بهاریه ۳۱: چند روز است که فکر می کنم عید مرا یاد چه می اندازد اما درست نمی دانم همه چیز مبهم است. به عید که فکر می کنم در هجوم عالمی از ترس، حقیقت، عدم، وجود، شادی، شگفتی و… می مانم هجمه ای که نه تنها آشفته ام نمی کند که در آرامشی خاص فرو می روم، شاید اما خاطره تنهایی بچه های خوابگاه بیشتر از همه در ذهنم دور و نزدیک می شود. آن موقع مربی شان بودم. عید را پیش شان ماندم. هر دو سال که آنجا بودم عید را در خوابگاه ماندم. گمانم سکینه بود وقتی آرام به من نگاه کرد و گفت: خاله اگر تو بروی، ما خیلی تنها می شویم. خنداه ام گرفت. گفتم: من هم دلم برایتان تنگ می شود، برای همین پیششان ماندم. موقع سال تحویل من بودم و بچه های خوابگاه و سفره ای کوچک که هفت سینش ناقص بود اما قشنگ دورش را کامل گرفته بودیم. بعد از سال تحویل من تنها کنار سفره بودم اما هق هق بچه ها را که هر کدام برای خودشان خلوت کرده بودند. چنگ به دلم می انداخت. نمی دانستم دلتنگ فرزند کوچکم باشم که آن موقع پیشش نبودم یا دل تنگ بچه های خوابگاه را شاد کنم. سخت بود اصلا محال بود. راحله هشت ساله گفت: خاله چرا همه خانواده دارند ما نداریم؟ آتش به دلم زد وقتی گفت الان مسئول بهزیستی بابای ما هم هست اما پیش دختر خودش مانده. آن وقت ها بلد نبودم به او بگویم بابای شماست خامنه ای. نه بگویم راحله «بابای ماست خامنه ای».