وطن امروز ۲۲ مرداد ۱۳۹۷
هفتههای اخیر، همه از ضرورت برخورد انقلابی قوه قضائیه با مفسدان اقتصادی میگفتند و مینوشتند، حتی افسادطلبان! کافی بود بروی جلوی دکه و ببینی چه بازار گرمی دارد مطالبه عدل، حتی نزد زنجیرهایها! یکی خواهان تودهنی به فرومایگان مافیای سکه و ارز بود و دیگری خواهان دستگیری دونمایگان مافیای خودرو! واکنش جماعت به نامه اخیر آیتالله آملی- که از قضا، هم تحریرش ضروری بود، هم رسانهای شدنش!- اما دگربار نشان داد افسادطلبان در موج عدالتخواهی جدید خود، کمافیالسابق، ناصادق بودهاند! حکایت آن همه شلوغکاری در پرونده ۳۰۰۰ میلیاردی و آن همه سروصدا و چه و چه، که آخرش رسید به اینجا که رسما و علنا متهم، بلکه مجرم ماجرا را «کارآفرین» خواندند! به محض اطلاع از نامه مذکور، ابتدا تا چند ساعت، اینگونه عنوان شد که اصلا چه ضرورتی داشت این نامه! و کلی واکنش طعنهآمیز و همراه با تمسخر دیگر! کمی بعد اما عکسالعمل شماری از حقوقدانان، ناخودآگاه صحه بر ضرورت انتشار نامه آیتالله آملی گذاشت، چرا که حقوقدانان مدنظر، ذیل عباراتی چون «لزوم حرکت قاضی در مدار آیین دادرسی» و «حق دفاع متهم» قوه را از آنچه «رفتار غیرقانونی» میخواندند، پرهیز میدادند! این دو نوع متفاوت و متناقض از واکنشها را وقتی با هم قیاس میکنی، معلوم میشود ماجرای نامه قاضیالقضات، واقعا چیزی غیر از اجازه گرفتنهای غیرضرور بوده! واقعیت آن است ما در شرایط ویژهای به سر میبریم و حقیقتا درگیر یک «جنگ اقتصادی» تمام عیار هستیم! لذا اگر میخواهیم به پروندهها رسیدگی عاجل شود و در دادخواهی از حقوق مردم، بیش از این اتلاف وقت نشود، باید به شکل «ویژه» به این پروندهها نگاه کنیم، دقیقا مثل دادگاههای ویژهای چون «دادگاه جنگی» که این هم الحق و الانصاف برای خودش جنگی است! و نامه آیتالله آملی دقیقا ناظر بر همین ویژگی «ویژه بودن شرایط» مرقوم شد تا قاضی با یک ید مبسوط و البته قانونی، حکم خود را صادر کند! دقت شود! اینجا قرار نیست حقی از متهمی ضایع شود، بلکه فقط و فقط قرار است در فرآیند رسیدگی تا صدور حکم «تسریع» شود و قضیه در پیچ و خم قوانین دادرسی گرفتار نشود! پریروز که واکنشها را میدیدم، در دلم گفتم؛ قلم را ببین که افتاده دست چه کسانی! بعد هم شاکی می‌شوند چرا «افسادطلب» میخوانیشان! حالا واقعا چرا؟! چون جماعت، مادام که بحث کلیات است، حتی از انقلابیها هم انقلابیتر، خواهان مواجهه انقلابی با زالوصفتان می‌شوند اما همین که بحث جزئیات و مصادیق و صدور حکم میشود، ناگاه برمیگردد ورقشان! و الحمدلله چیزی هم که زیاد زیر فرش دارند، حقوقدان است! همین چند ساعت پیش، جماعتی از این صنف را به صف کردند تا به بهانه رسیدگی قانونی به پروندهها، وکیلمدافع اصحاب فساد شوند! القصه! آنچه آیتالله آملی نوشت، تقاضایی ویژه بود، ناظر بر پروندههایی ویژه در شرایطی ویژه! اگر همگان منجمله همین جماعت افسادطلب حقیقتا زنجیرهای، تا همین چند روز پیش قبول داشتیم که فساد، زیاد است و تودرتو؛ بدیهی است باید بپذیریم برخورد با این مفسدان، آن هم در شرایط فعلی، اختیارات بیشتری میطلبد و دست بازتری میخواهد! و قاضیالقضات بر مبنای همین اصل، نامهای به رهبر انقلاب مرقوم داشتند تا حتی این اختیارات مضاعف نیز از مسیر قانون، جلو برود! حال جای این پرسش اساسی است که چه مرگشان است افسادطلبان که چون موعد برخورد را نزدیک میبینند، اینگونه علیه قوه قضا و له مفسدان، قلمفرسایی میکنند؟! مگر تا همین چند روز پیش، مکرر تیتر یک نمیرفتند که فساد و ویژهخواری، شکل ویژه به خود گرفته؟! چه شده که حالا برخورد ویژه و در عین حال قانونی با مفسدان را برنمیتابند و مصاحبه پشت مصاحبه، غش میکنند سمت زالوصفتان؟! اگر نامه آیتالله آملی را فقط برای یک بار اما درست بخوانیم، متوجه میشویم نامهای کاملا ضروری بوده! آن هم با وجود چنین شارلاتانهایی که بیشتر میخورد «شریک دزد» باشند تا «رفیق قافله»! رفیق قافله عدل و داد، الساعه که داریم به حکم محکمه نزدیک میشویم، آیا چنین می‌کند؟! جماعت آیا با اهورای عدالت هستند یا اهریمن فساد؟! نکند باز هم «کارآفرین» قرار است بتراشند از مشتی خونآشام؟! آن از ست کردن رنگ لوگویشان با پرچم تروریستها، این هم از ست کردن مواضعشان با پرچم تروریستهای اقتصادی! و شگفتا! «اصلاح‌طلب» هم میخوانند خود را!
حسین قدیانی: از رئیسجمهور گرفته تا آحاد جمهور، هر که کارش را درست انجام ندهد، بار دیگری بر دوش حضرت آقا اضافه میشود! دقت شود! من دارم از واقعیت مینویسم، نه حقیقت! واقعیت آن است که خامنهای، با حفظ سمت رهبری انقلاب، مسئول همهجا هم هست و الا دیشب آن پرایدی، به بهانهی بسته بودن در مستراح پمپ بنزین، برنمیداشت بگوید فلان و بهمان! چه کار داری حالا به اصل جملهاش؟! فرض کن شبیه یکی از همین کامنتهایی که با دستفرمان ناسزا در پیج حضرت آقا میگذارند! حالا سئوال اینجاست؛ وقتی در انتخاب اعضای دولت و مجلس، رهبر همان یک رأیی را دارد که من و شما، چقدر باید بار بگذاریم روی دوش حضرت آقا؟! و دقیقا تا کجا باید فحش همه چیز را به ایشان بدهیم؟! قسم میخورم اگر الساعه با حکمی حکومتی، آقای روحانی عزل شود، همهی آنها که غر میزنند؛ «چرا خامنهای به داد ما نمیرسد؟! و اقلا چرا اینها را عوض نمیکند؟!» کامنت خواهند گذاشت: «مرگ بر دیکتاتور»! کلید در مستراح پمپ بنزین را گیرم مقصر نبودی؛ به کلید حسن روحانی که خودت رأی دادی! ولیکن در شگفتم از این همه صبر و بصر این پیرمرد! و این همه ایمان و امید این پیرمرد! و تو هم عوض نقد به اینجای این قلم، دقت کن که آقا چند سال دارد! و نیز بنگر که به افراد دارای چه سنی «پیرمرد» میگویند! آری! خامنهای حتی دورهی پیرمردی را هم آرامآرام دارد رد می‌کند اما این، دورهی «رندی» رهبر انقلاب است! و مرادم از «رند» همان است که «حافظ» میگفت! رند حتی از حکیم هم بالاتر است! حکیم، آیندهی نادیدنی را میبیند و فی‌المثل تذکر میدهد؛ «حواستان باشد به که رأی میدهید» اما رند، علاوه بر دیدن دور، درون را و باطن را هم میبیند و به علی خوشلفظ می‌گوید؛ «آرام باشید!» بله! با رندی میتوان هم به دل دوست دست یافت و هم به دل دشمن! و خامنهای خیلی رندتر از شیطان و شیطان بزرگ است، ولو آن‌که از من جمهور تا رئیسجمهور، روزی دهها بار به دوش مظلومش اضافه کنیم! حقیقت آن است که آقا درگیر خداوند است، نه من و شما! مشنگ، شهید مطهری هم بشود یا از آنور، قشنگ، کلا چپ کند؛ نه ذرهای به ایمان خامنهای اضافه میشود و نه ارزنی کم! مرد خدای دیروز، حالا شده یک پیرمرد الهی اما هم حکیم و هم رند! با این مرد دنیادیده، خیلی کارت سخت است مستر ترامپ! پشت او «خدا» است! ما نیستیم! اگر میتوانی خدا را تحریم کن! پدران ما سیمخاردارهای جلوی روحالله بودند و ما موشکهای مقدم جلوی سیدعلی! تو داشتی برج میساختی؛ زمانی که پدر من در «الی بیتالمقدس» برجک ابلیس را میزد! خدا را تحریم کن!
دلت آرام باشد یا روحالله! یک علی مظلوم داری که حتی عوض نوادگان لاکچریات هم فحش بخورد و شعار دشت کند! شعارهای آشنا! شعارهایی که فلان نامزد و بهمان کاندیدا هم در ایام انتخابات مکرر سردادند لیکن زیرکانهتر! والله این همه ناسزا اگر نثار سیدعلی نمی‌شد، سنت تاریخ تکرار نمی‌شد! و فحشخور علی همیشه ملس است! چه روزگاری که «علی» بابت ثروت ناکثین و خباثت قاسطین و بلاهت مارقین و ایضا قصور و تقصیر یاران، فحشباران میشد؛ چه امروز که «سیدعلی» بابت ثروت ناکثین و خباثت قاسطین و بلاهت مارقین و ایضا قصور و تقصیر یاران، فحشباران میشود! خدایا! شکایت این همه مظلومیت مولای خود را نزد تو میآوریم! و در یکی از غریبانهترین جمعههای تاریخ، از تو سئوال میپرسیم؛ آیا هنوز هم وقت آن نرسیده که به منجی آدم و آدمیزاد، اذن ظهور دهی؟! خدایا! به ما صبر ایوب دادهای یا عمر نوح، که این همه با طولانی کردن زمان غیبت، امتحانمان میکنی؟! همهی این خون دلها، فدای سر «مهدی فاطمه» اما نمیبینی مگر بر و بحر را فساد گرفته و شدت فتنهها علیه ما زیادتر از زیاد است؟! خدایا! جز تو مگر کس دیگری را هم میپرستیم که گله نزد او ببریم؟! و جز تو مگر کس دیگری را هم داریم که نیمهشبها التماسش کنیم؟! خدایا! این نجوای عبد با معبودی است که دلش به حال دیدهی بارانی یعقوب سوخت! و دلش به حال نوح و ابراهیم و موسی و عیسی سوخت! خدایا! ما را ذرهای به لطف و یاری تو تردید نیست ولی راستش دیگر تاب دوری بیش از این آفتاب را نداریم! اگر بهترین جای «احسنالقصص» آنجا بود که چشم پیر کنعان به جمال یوسف روشن شد، کاش هر چه زودتر روشن کنی چشم حضرت ماه را به جمال حضرت خورشید! نه اینگونه پنهانی که الان هست! آنگونه آشکار که وعده دادهای! و تو وعده دادهای؛ «الا ان حزب‌الله هم الغالبون»! وقت رسیدن آن روز را و آن غلبه را تو میدانی و ما نمیدانیم! ما فقط یک چیز میدانیم! مرتب بیاییم درگاه تو و منظم فریاد بزنیم؛ «العجل»! خدایا! ما گناه داریم! بار گناه آدم، روی دوش ما افتاده! از بهشت، دورترین فرزندان آدمیم! ساکن قعر آخرالزمان! همعصر با ولیعصر و دور از حضرت! پر از امید و سرشار از حسرت! خدایا! محرم نزدیک است و نانجیبان، باز هم خواب تنهایی مسلم را دیدهاند! سوگند به تو، میمانیم پای شمع، چون پروانهها! و میایستیم پای ماه، چون ستارهها! دیروزمان محسن وزوایی داشت و امروزمان محسن حججی! روزگار جنگ، محمد بروجردی را داشتیم و در این جنگ روزگار، محمد بلباسی! به حق خون مطهر شهیدان راهت، رحمی کن به ما خدایا!
وطن امروز ۱۱ مرداد ۱۳۹۷
این متن را با موبایل و در خانه دارم مینویسم! الحمدلله در جنوب شهر! زود هم باید جمع و جورش کنم تا برقمان نرفته! از همین مشکل قطعی برق بگیر تا دهها مشکل ریز و درشت دیگر، عمدتا مربوط به قوهای میشود به نام مجریه که اسمش رویش است! که رئیسش را من و شما با رأی خودمان انتخاب میکنیم! گاهی خوب است برای خودمان یادآوری کنیم که رئیسجمهور، رئیس قوه مجریه نیز هست! و فیالواقع بیشتر همین است! آیا در ۹۲ و ۹۶ رأی دادیم که برای جمهور، رئیس معین کنیم یا خادم؟! مرد حرف یا میداندار عمل؟! اهل سخن یا وسط سنگر خدمت؟! قبول! مشکلات زیاد است و گلایهها هم عمدتا بر حق، لیکن فرض است بر شما مردم عزیز که وجدان خود را قاضی کنید؛ آیا سال پیش و ۴ سال پیشش، چقدر رأیتان به آقای روحانی، از این جهت بود که حجم مشکلات کم شود؟! ۹۲ را گیرم نمیدانستید اما ۹۶ چه؟! مگر تجربه ۴ ساله پیش چشم همه ما نبود؟! بله! یک وقت هست ما به جایی نقد داریم که نفراتش یا نفر اولش با انتصاب معین میشود لیکن مجلس و دولت چه؟! اینجا حکومت بستری فراهم کرده تا مسیر وضع قانون و چرخش امور، دست ما مردم باشد و برآمده از رأی ما باشد! هیچ آیا قدر این نعمت را میدانیم؟! و شأن رأی خود را رعایت میکنیم؟! رأی باب دل سلبریتی برج عاجنشین که همین من پایینشهری را در اوج وقاحت، رعیت میخواند و یحتمل تو را هم، معلوم است به حل مشکلات منجر نمیشود! سلبریتی شاید بازی‌گر خوبی یا بازیکن قابلی هم باشد ولی انتخاب خود را اگر ببری در فاز و فضا و هوا و هوس جماعت سلبریتی، این هم میشود وضع کشور! خب حالا! فحشش را به که باید داد؟! گفت: «از ماست که بر ماست!» والله مشکل بیکاری و رکود و گرانی، نه ربطی به شهید محمد بلباسی دارد، نه دخلی به شهید محسن حججی! به حاجقاسم هم مربوط نیست! کسی که دارد کار خودش را درست انجام میدهد تا من و شما زیر سایه لگد دشمن، احساس ناامنی نکنیم و تروریستها را در اخبار تلویزیون ببینیم، نه در کوچهپسکوچههای شهر، قابل تقدیر است، نه مستحق شماتت! پس عوض «نه غزه، نه لبنان» کمی مسئولیتپذیر باشیم و اقلا معطوف به همین فراز «جانم فدای ایران» فحش خود را ارزانی همان سلبریتی کنیم که با سوءاستفاده از محبوبیت خود، فریبمان داد! آری! نخستین قربانی رأی شکمی، شکم است! مهناز و باران و امیر و کوفت و زهرمار، با دلار n تومانی هم شکمشان سیر است و شاسی بیشرفیشان بلند ولی همسایه دیوار به دیوار ما چه؟! هیچ آیا یادتان هست مباحث انتخابات را بدل کردید به دعوا سر بیخودترین دوگانهها؟! وقتی دوگانه، از دوگانه حرف و عمل تبدیل به دوگانه فلان خواننده و بهمان نوازنده میشود، باید هم نامزد دارای کارنامه روشن در خدمترسانی، انصراف بدهد! تهرانی که شهردارش یک مدیر جهادی از ساعت ۵ صبح تا آخر شب بود کجا و تهرانی که نجفی ساکن خیابان بهشتش بود کجا؟! با لجبازی که رأی بدهی، اول حال خودت را میگیری، بعد احوال نظام را! نه! ما هرگز بابت رأی قانونی شما مردم عزیز، کسی را کوفیصفت نخواندیم و حتی از شماری رفقا هم طعنه شنیدیم ولی بپذیریم که بخش عمدهای از این وضع، گناهکاری جز رأی خود ما ندارد! وقتی دروغها را عین آب خوردن باور میکنیم، وقتی واقعا میترسیم نکند پیادهروها دیوارکشی شود، وقتی مواضع همین مدعیان را در دهه ۶۰ فراموش میکنیم، وقتی ۴ سال قبل طرف را نمیبینیم و صدالبته وقتی یکی را تا حد حسین بالا میبریم و دیگری را میکنیم یزید، معلوم است که این وسط، گوشت قربانی «خدمت» است! خدمت که نباشد و روحیه کار که نباشد، حتی برق هم میرود! شگفتا! اعضای این دولت، همانهایی بودند که در نقد دولت قبل از خود، مکرر میگفتند: «علت مشکلات، بیتدبیری است، نه تحریم»! و حالا هم علت مشکلات، بیتدبیری است! همه چیز را انداختند گردن هسته‌ای مظلوم و دادند رفت تا تحریم بیشتر هم بشود! و من و شما وقتی حرف را بیشتر از کار و حرافی را بیشتر از کارنامه و وعده را بیشتر از سابقه باور میکنیم و ذرهای قدر رأی خود را نمیدانیم، باید هم بخوریم به پست کلیدی که فقط نشان داده شد! قطعا فرق هست میان عملیات برای خدمت و عملیات برای بازی با روح و روان ملت! یک روز بحث تلگرام و دگر روز بحث رقص و فردا هم حاشیه دیگری! و ما این روزها را میدیدیم که آن همه میگفتیم مراقب باشید به که رأی میدهید! و اگر این روزها در نقد دولت، تند نمیرویم، از سر آن ملاحظه است که در فضای آرامتر امکان کار و خدمت بیشتر است و الا چه کسی لایقتر است برای نقد وضع موجود؟! ما یا سلبریتی‌ها؟! ما یا تَکرارکنندگان متقلب سیاستبازی؟! ما یا عشاق سینهچاک جناب پرزیدنت در ایام ۲ انتخابات؟! باشد عبرت بگیریم و صندلی را منبعث از رأی خود، این همه نسپاریم دست نااهلان کار و نامحرمان خدمت! شما آیا ماشین خود را به دست کسی که گواهینامه ندارد، میسپارید؟! اگر نه، پس اول رأی خود را و عواقب آن را مزهمزه کنیم و بعد بیندازیمش داخل صندوق! پای این صندوقها، خون شهید داده شده؛ ارزان نفروشیم رأی خود را! و شرف آنجاست که اشتباه خود را بپذیریم و به جای فرافکنی، لااقل زین پس، رأی درست بدهیم، نه رأی درشت! «من میدانم این نامزد، کاریتر است ولی چون فلان، پس بهمان» این مدلی کرده اوضاع کشور را! رأی لج یعنی بار کج! و «بار کج به منزل نمیرسد»! و اما سخنی با شورای نگهبان! اولا شما «شورای نگهبان» هستید، نه «مجمع تشخیص مصلحت نظام»! ثانیا آیا رسیدن به وضع فعلی، همان مصلحتی بود که باعث شد شما آن همه گشادهدستانه، تأیید کنید صلاحیتها را؟! که بنویسیم «مشارکت حداکثری» اما در مقام عمل مجبور شویم بخوانیم «ناکارآمدی حداکثری»؟! ثالثا فراموش نکنید شما زودتر از مردم، رأی دادید به صلاحیت آقای روحانی! پس همه برگردیم به «مر قانون»! از مردم گرفته تا دستاندرکاران! منی که کیلویی رأی می‌دهم، رأیم قانونی هست اما وجدانی نه! شرمنده اما جوری بعضی از ما مردم داریم به نظام بد و بیراه میگوییم کأنه اعضای دولت و مجلس را حکومت معین می‌کند! از قضا رهبر انقلاب چقدر گفتند نتیجه رأیتان به خودتان برمیگردد؟! تا برقمان نرفته، یک خواهش! زودتر روشن کنیم چراغ وجدان خود را! یا علی!
بسم‌الله الرحمن الرحیم
.
.
.
اینستاگرام حسین قدیانی
آقای قدیانی…
جناب آقای قدیانی!
سلام علیکم…