صرفنظر از برد و باخت، بازی جنگنده و منطقی تیم ملی مسبب موجی از غرور در نزد ایرانیان شده، اما چرا شاگردان کیروش، این‌قدر به لحاظ ذهنی آمادهاند؟ این، دلایل زیادی میتواند داشته باشد لیکن اشاره کنم به مهمترینش به زعم خودم؛ بازیکنان تیم ملی به معنای واقعی کلمه، خودشان را نماینده و سرباز ۲ مفهوم متعالی میدانند: یکی مردم ایران و دیگری نظام حاکم بر وطن؛ جمهوری اسلامی! من امروز واقعا لذت بردم از تماشای ملیپوشانمان هنگامی که داشتند سرود ملی را میخواندند! عجیب رفته بودند در حس! و همگی هم با هم! حال بیاییم بررسی کنیم که این حس مردمدوستی ممزوج با جمهوری اسلامیدوستی را چه کسی بیش از همه، ارزانی قلوب پسران غیور ایرانی کرده؟! اگر بگویم سرمربی غیر بومی تیم ملی، که مؤاخذه و یا حتی مسخرهام نمیکنید؟! در یک ماه اخیر، کیروش پرتغالی، واقعیت این است که مثل یک دیپلمات کارکشته، جواب رسانههای بعضا مغرض را میداد: «بله خب! ایران در تحریم شدید اقتصادی دشمنان خویش است و از این بابت، خیلی متضرر میشود ولی عزم شاگردان من، از تحریم‌ها بالاتر است! ما با جدیت و روحیهی بالا، کار خودمان را دنبال میکنیم، ولو آن‌که برخلاف مقررات فیفا، مشمول تحریم ظالمانهی فلان برند شویم!» این مواضع درست، اصولی و حرفهای کیروش، قطعا در قلب بازیکنانش هم جاری میشود؛ آنجا که حتی مسعود شجاعی که سابق بر این، چند باری در رفتار و گفتار، بیدقتی کرده بود، در پاسخ به پرسش کرمآلود خبرنگار اجنبی، واقعا شأن کاپیتان را رعایت می‌کند: «اجازه دهید اینجا دربارهی مسائل داخلی کشورم حرفی نزنم!» احسنت به این روحیه! احسنت به این شاگرد! احسنت به این مربی! احسنت به این مردم! احسنت به این رهبر! احسنت به حشمتخان که وقتی بعد از ۴۰ سال در قاب تلویزیون میآید، به جای سخنان دوپهلو، ملی سخن می‌گوید و مهرهی تیم ملی را سرباز وطن میخواند! احسنت به آن سلبریتی‌های زن و شوهر که در روسیه هم با همان حجاب و پوششی ظاهر می‌شوند که در کشور خودشان و به قانون مملکتشان- در اینجا کاری با شرع ندارم!- در مملکت دیگر هم احترام میگذارند! احسنت به آن بازی‌گر خانم سینما که در استادیوم کازان نیز، روسری بر سر میگذارد! احسنت به آن بازی‌گر مرد سینما که در کشوری دیگر هم، مراقب بدیهیات عرف لباسپوشی مردم کشورش هست! احسنت به هاکوپیان با سلیقه! احسنت به شکیلی کالای ایرانی! احسنت به بیرانوند لک! احسنت به امیری لر! احسنت به سردار ترکمن! احسنت به کریم ترک! و احسنت به من، تو، او، ما، شما، ایشان و ایران عزیز…
من جای رئیسجمهور بودم، در هیچ کدام از لیالی قدر، از خداوند منان طلب عفو نمیکردم، چرا که وقتی آدم در پروندهی اعمالش، نه دروغی هست، نه خلف وعدهای و نه حتی توهینی، کدام استغفار از کدام گناه؟!
به گزارش پرزیدنت، حسین قدیانی که به منظور بدرقهی حسن روحانی به فرودگاه رفته بود، ضمن بیان جمله‌ی فوق، گفت: «هر وقت حسن روحانی به سفر میرود، غم بزرگی در دلم لانه می‌کند که از داغ زلیخا در دورهی دوری یوسف اگر بیشتر نباشد، کمتر هم نیست!» معظمله افزود: «رئیسجمهور از جهانگیری، اسحاقتر و از اسحاق، زکریاتر و از رازی، الکلتر و از مونا، لیزاتر و از قالی، بافتر و از ظریف، جوادتر و از احمدی، نژادتر و از بنی، صدرتر و از علم، الهدیتر و از هادی، هدیتر و از مارا، دوناتر و از دونالد، ترامپتر و از پو، تینتر و از ترزا، میتر و از سار، کوزیتر و از برلوس… یعنی ببخشید؛ از برلوسکو، نیتر و از اشتون، جلیلیتر و از دعا، کمیلتر و از ابوحمزه، ثمالیتر و از موسوی، قهارتر و از بیران، وندتر و از بکن، بائرتر و از بویر، احمدتر و از انور، ساداتتر و از حُسنی، مبارکتر و از یاسر، عرفاتتر و از طبس، صحراتر و از الهام، چرخندهتر و از حسام، آشناتر و از فردوسی، حکیمتر و از ملا، صدراتر و از مولا، وردیتر و از علامه، طباطباییتر و از چغا، زنبیلتر و از تخت، جمشیدتر و از پاسار، گادتر و از عالی، قاپوتر و از آوینی، راویتر و از دوکوهه، پادگانتر و از اروند، مواجتر و از والفجر، هشتتر و از مهاتما، گاندیتر و از جواهر، لعلتر و از خاورپرز، دکوئیارتر و از گلبدین، حکمتیارتر و از احمدشاه، مسعودتر و از چه، گواراتر و از حاتمی، کیاتر و از ملک، مطیعیتر و از بهروز، وثوقیتر و مورد وثوق جمیع اولیای الهی هستند و اگر بمیرند، اقلا باید ۲ ماه در سراسر جهان، عزای عمومی اعلام شود!»
حسین قدیانی در بخش دیگری از بیانات خود، گفت: «بر رهبر انقلاب فرض است که با حکمی حکومتی، اجازه بدهند یک دورهی دیگر، آقای روحانی رئیسجمهور شوند، چرا که بعید میدانم مردم، جز صداقت، پاکدستی، مبارزه با تبعیض و کار شبانهروز، چیز دیگری از رئیس فعلی قوه‌ی مجریه دیده باشند!» این فعال اغلب حوزهها ادامه داد: «رئیسجمهور، از اولش هم موافق برجام نبود! و فیالواقع این برجام بود که موافق حسن روحانی بود! و الان هم، حتی اگر روحانی از برجام خارج شود، باز بعید است برجام از روحانی خارج شود!»
لازم به ذکر است؛ پیش از سخنان حسین قدیانی، حسن روحانی از ایشان خواستند تا در سفر به چین، هیأت همراه را همراهی کنند که مدظلهالعالی پذیرفت!
گوش کنید! خوب گوش کنید! میخواهم برایتان قصهی آن روز داغ نیمهی خرداد را تعریف کنم که طفلی بیش نبودم و فاصلهای تا کفر مطلق نداشتم! آنقدر که گاهی بد و بیراه میگفتم به خدا! تا این حد! آخر پدرم کلا ۱۰ خط وصیتنامه نوشته بود که جمله‌ی آخرش این بود: «خدایا! خدایا! تا انقلاب مهدی، خمینی را نگه دار!» با بغض و آه، به الله میگفتم: «بتپرستان بت دارند، ما هم دلمان را خوش کردهایم که مثلا خدا داریم! مشتی! تو حتی دعای شهدا را هم اجابت نکردی! الان وقت گرفتن امام بود از ما؟! نکند مهدی، انقلاب کرده و ما نمیدانیم! خجالت نمیکشی؟! خواستی خمینی را ببری که مثلا بگویی چقدر قدرت داری؟! دمت گرم! نه! با این بردن، تو فقط ما را یتیم نکردی، بلکه روی شهدای خودت را هم زمین انداختی! بندگان خدا، چقدر دلشان را به این خوش کرده بودند که تو نگه میداری تا انقلاب مهدی، خمینی را! و تو هم چقدر نگه داشتی تا انقلاب مهدی، خمینی را! این خبر است که افشار و حیاتی دارند میخوانند؟! هیچ معلوم است چه کار داری میکنی با ما، با خودت، با انقلاب مهدی؟! اینجور عاشق شهدا بودی؟! خمینی که انقلاب مهدی را ندید هیچ، ما هم نشد روحالله را ببینیم! یعنی شهدا این‌قدر هم ارزش نداشتند؟! و حالا چه کنیم با طعنهها؟! و زخمزبانها؟! خدایتان هم که گوش نکرد به وصیت شهدا! و هنوز مهدی، انقلاب نکرده، خمینی را برد!» آری! کافر شده بودم، تا اینکه خبر آمد؛ یک پیرجوان زخمچشیده، جانشین خمینی شده! با همهی بچگیام، خوب میدانستم که خامنهای خوب است ولی خامنهای کجا، خمینی کجا؟! تا اینکه بزرگ شدم، بزرگ و بزرگتر! گاهی میرفتم حسینیهی امام خمینی و در بیت رهبری، خامنهای را میدیدم! و میدیدم که سیدعلی، مدام دارد شبیهتر میشود به روحالله! سخنرانی به سخنرانی! واقعه به واقعه! گاهی حس میکردم اشبهالناس به خمینی، خامنهای است؛ خُلقا، خَلقا و منطقا! دیروز اما روز دیگری بود! و خامنهای رسما خمینی شده بود! نه «خمینی دیگر» که خود امام! با همان غرور! همان تواضع! همان صلابت! همان بتشکنی! عجب روزی بود دیروز! دیروز، آشکارتر از همیشه، وقتی به خامنهای نگاه می‌کردیم، خمینی را میدیدیم! اصلا معجزه بود! و من یقین قلبی کردم خدا، خط آخر وصیت شهدا را کاملا خوانده! و کاملا اجابت کرده! والله با وجود سیدعلی، تا انقلاب مهدی، روحالله را خدا نگه داشته! آن همه تکبیر، اصلش برای همین بود! خدایا! ببخش مرا برای آن همه بچگی! و آن همه کفریات! سلمنا! اجابت کردی دعای شهیدانت را در بهترین صورت ممکن! تسلیم…
ولایت یا ولایتی؟!
یکم- عوض شدن نظر آدمیزاد، ذاتا نه بد است و نه خوب. باید وارد مصادیق شد و با مداقهای دقیق، پی برد که آیا تعویض نظر فلانی، صرفا بیانگر نگرش جدید اوست یا از ورای نان خوردن به نرخ روز! قیاس میان سخنان بسیار متضاد ولایتی دربارهی برجام، متأسفانه آدمی را یاد این مثل میاندازد؛ «نه به آن شوری شور، نه به این بینمکی!» قدر مسلم اگر ولایتی، برجام را این‌قدر بد میداند که الان میداند، لاجرم باید از دکتر جلیلی، به صورت علنی، عذرخواهی کند بابت آنهمه درشتی علیه ایشان. البته از کسی که به عهد خود با آقایان قالیباف و حداد عمل نکرد و الفبای اخلاق را به خوشآیند مرحوم هاشمی رسما ذبح کرد، نباید توقع بیجا داشت! باری از زندهیاد امیرحسین فردی شنیدم که نوع تعامل ولایتی در مقام رئیس انجمن قلم، آنقدر متکبرانه است که واقعا حال آدمی را بههم میزند! الغرض! مایی که با تبختر و نفاق اصلاحطلبان یا اعتدالیها مشکل داریم، اگر در مواجهه با چندرنگیهای ولایتی و امثالهم سکوت کنیم، مردم در صدق بیان ما شک خواهند کرد!
دوم- حتما حداد از ولایتی روراستتر است لیکن هنوز هم متوجه نمیشوم علت تقدیر از وی در همایشی با عنوان «مرد اخلاقمدار انتخابات» در بهار ۹۲ چه بود؟! در آن سال، حداد، ولایتی و قالیباف با هم پیمان بستند که ناظر بر نظرسنجیها، به نفع نامزد پیشرو کنار بروند! بله! حداد عادل کنار رفت ولی هنوز هم نفهمیدهام دقیقا به نفع چه کسی! اما شاید گفته شود؛ «علت قدردانی از حداد، مواضع انقلابی ایشان در مناظرهها بود!» دیگر بدتر! آیا ۴ تا جمله در دفاع از انقلاب، توسط یکی در مایههای حداد، باید موجب تقدیر از ایشان، آنهم در شمایل یک همایش شود؟! پس کی و کجا تقدیر میشود از آن حزباللهی جوان پیکموتوری که با ۲ بچه و زندگی در آپارتمان نیمبند مستأجری، حتی پشت ترک هوندا ۱۲۵ روزیرسان خود نیز، مرتب آنلاین است و مکرر، شبههزدایی می‌کند؟! آیا شاهد نوع مضحکی از «آپارتاید انقلابی» هستیم که دفاع از انقلاب را وظیفهی مسلم جوان انقلابی میداند اما یکهزارم این دفاع را اگر حداد و امثالهم کردند، حتما باید از اینان قدردانی شود؟! والله جوری جماعتی از پابرهنگان انقلابی، در فضای مجازی و حقیقی، مشغول دفاع از انقلاب هستند که آدمی گمان میبرد بابت این دفاع، حقوق و مزایا میگیرند لیکن مسافرکش و کارگر و کارمندند اغلب! بگذریم که بعضا رسما بیکارند!
سوم- این را نوشتم، چرا که تا از این حرفها نزنیم، مردم، ما را نه «سرباز ولایت» که «نوچهی ولایتی»ها میخوانند!
بسم‌الله الرحمن الرحیم
.
.
.
اینستاگرام حسین قدیانی
آقای قدیانی…
جناب آقای قدیانی!
سلام علیکم…