وطن امروز ۲۳ مهر ۱۳۹۷
نشسته‌ام روی یکی از صندلیهای ۲۶! قطعه ۲۶! قطعه ۲۶ بهشت زهرا! و راستش دلم برای جیکجیک گنجشکهای اینجا، برای قابهایش، برای پرچمهایش، برای گلهایش، برای گلدانهایش، برای دبههای آبش و حتی برای مورچههای بازیگوشش که خدا می‌داند چه وروجکهای مهربانی هستند، تنگ شده بود! ۲ ماهی میشد که نیامده بودم! جای‌تان خالی! الساعه چه جیکجیک بلندی کردند گنجشکها! بین شاخههای درختان میچرخند و می‌خوانند! عالمی دارند! اول هفته است و بهشت زهرا خلوت و صدایشان بیشتر به دل مینشیند! و خدا می‌داند چقدر دلم تنگ شده بود برای اینجا! گویی حضرت روحالله که الحق «سلام خدا بر تو ای روحالله» هرگز غافل از این عصر دلتنگیها نبود که فرمود: «همین تربت پاک شهیدان است که تا قیامت، مزار عاشقان و عارفان و دلسوختگان و دارالشفای آزادگان خواهد بود»! بله که «سلام بر تو ای عبد صالح خدا»! من البته حقیرتر از آنم که ادعای عاشقی کنم یا عرفان یا دلسوختگی یا آزادگی! فقط شاید سیاهی‌لشکر جیکجیک همین گنجشکها باشم! و اینجا و آنهم در این روز اول هفتهای، راستش نه با پای خودم، که به برکت روضه خانگی آمده‌ام! همت از همسرم بود و مجلس، زنانه بود و من هم مزاحم! و نیست که تا ساعت کار روزنامه هم هنوز وقت بود، کجا بروم و کجا نروم؛ سر درآوردم از اینجا که حقیقتا قطعهای از بهشت است! راهرفتن میان قبرهایی که منبع نورند و دریچه حیات! و با اینکه خلوت است، تا الان اقلا ۵ نفر، نشانی مزار پلارک را پرسیدهاند! یکیشان می‌گفت؛ از سیستان آمده! بله که معطر است و مطهر است مزار شهیدان راه کربلا! خرافه آن تیترهایی بود که غرب‌زده‌ها زدند؛ «صبح بدون تحریم» بهواسطه برجام! آری! ما سخن از واقعیت می‌گوییم! و حقیقت را مینویسیم! حقیقت آن است که زور زمان به شهدا نرسید! و به قول راوی فتح؛ «شهدا ماندهاند»! این‌ها که حالا شهدای خودمان هستند! بنازم به جوشش ناتمام خون سیدالشهدا! ۱۴۰۰ سال دیگر هم که بگذرد و بسی بیشتر هم که بگذرد، باز هم محرم و صفر پر است از خانههایی با این نشانی آشنا روی در؛ «به مجلس عزای حسینی خوش آمدید»! نمیدانم در این روضههای کوچک خانگی چه راز بزرگی و چه برکت بیمثالی هست که همه عرفا توصیه به تداوم آن کردهاند! دشمن ابله را ببین که توهم زده با ۴ تا شبهه می‌تواند از رونق این مجالس بکاهد! فکر کرده «کنایهها» قادرند مچ «کتیبهها» را بخوابانند! محبت به اباعبدالله اما آمیخته شده با گوشت و پوست و خون و استخوان ما! و الان که من نشسته‌ام اینجا، خانهمان «زیارت عاشورا» برقرار است؛ به کوری چشم یزیدیان! الحمدلله! از یاد نمیبریم که چگونه اجداد ما حفظ کردند این روضهها را زیر چکمه آن قزاق گوربهگوری! مردک در راستای سیاست مقابله با هرگونه تظاهرات دینی و شعائر مذهبی، نه فقط چادر از سر زنان کشید و به شهادت گوهرشاد، آنان را به خاک و خون کشید و نه فقط مادران و مادربزرگهای ما را غریبانه خانهنشین کرد، بلکه مقابله سفت و سخت می‌کرد با اموری از قبیل همین روضهها! به این راحتی بود مگر گرفتن مجلس سیدالشهدا! پدران و پدربزرگهای ما سیلیها خوردند و شهیدها دادند تا ما الان در اوج آسایش، روضه داشته باشیم! لذا سلام و درود خدا بر حضرت روحالله که الحق «عبد صالح خدا» بود و با شهامتی غیرقابل وصف، برانداخت آن عصر شوم را! بعضی از همین «شهدای قطعه ۲۶» اصلا در عمرشان امام را ندیده بودند لیکن امام چنان مسیحادمی داشت که حتی در قلب آن جوان پایینشهری هم نفوذ کند! بگو آن جوان روستایی! بگو آن جوان که فرزند کارخانهدار متمول ایتالیایی بود! راستی که ما غافلیم از عظمت امام! اگر امام نبود و اگر انقلاب اسلامی نبود، فیالحال «بحرین» ده‌ها مثال دیگر داشت! این فقط یک قلمش! و هر چند امام فرمودند؛ «خرمشهر را خدا آزاد کرد» اما من فرزند شهید همان عملیات، هیچ اشکالی ندارد اگر مدعی شوم نهتنها خرمشهر، که حتی پدران ما را هم امام خمینی آزاد کرد! بنابراین بیراه ننوشتهایم، اگر بنویسیم خمینی، امامی بود بسی بلندمرتبهتر از بسیاری از امامزاده‌ها! امام خمینی در عصری اسلام را احیا کرد که از سویی «عصر طاغوت» بود و از سویی «عصر غیبت»! اگر چمران، چمران شد و اگر احمدیروشن، احمدیروشن؛ اگر کاظمی، کاظمی شد و اگر حججی، حججی؛ همه این‌ها از صدقهسر «قیام خمینی» بود! «خمینی» اگر «امام» نبود و اگر «ولایت» نمیداشت، کجا آن جوان گمنام همدانی تبدیل به سردار شهید علی چیتسازیان میشد؟! و آن جوان مهجور اصفهانی، سردار شهید حاجحسین خرازی؟! و آن جوان گیلانی، سردار شهید املاکی؟! و آن جوان مازندرانی، خلبان شهید شیرودی؟! هر کدام از این‌ها یلی بودند برای خود اما از یاد نبریم احیاگرشان که بود! امروز هم ما راستش همین شهدای مدافع حریم امن و امان ایرانمان را که «مدافعان حرم» میخوانیمشان، مدیون انفاس روحاللهی حضرت امام هستیم! اگر امام نبود، آیا باز هم «دفتر و کتاب شهادت» و «باب عزت» برای ملت ما و سایر ملتهای آزادیخواه که الگویشان «انقلاب اسلامی» است، باز میشد؟! ما نهتنها حاج‌قاسم، که حتی سیدحسن نصرالله را هم بدهکار امام خمینی هستیم! این ادعای من نیست؛ بلکه شهادت همه شهیدان راه کربلاست که حتی «زیارت اربعین» را نیز ما مدیون امامیم! هر شکوهی که میآفرینیم؛ خواه در کربلای ۵ باشد و خواه در خود کربلا، از صدقهسر امام است! لذا از خانمم خواستم هدیه به روح امام شود، اجری اگر میبرد روضه خانگی ما! این نیز ذکرش لازم است که آنکه امام را برای ما حفظ کرد و با تعریف درست، او را از خطر تحریف مصون نگه داشت؛ عجالتا اینجا می‌خواهم با این ادبیات بنویسم که «امام خامنهای» است! حضرت آقا برای نسل محسن حججی، زنده نگه داشت نام خمینی را و مرام خمینی را! آن نگاه نافذ و نترس شهید سرجدا، استعاره از سر بلند رهبر انقلاب در حفظ و نگهداری راه رهاییبخش روحالله است! نترسانند بعضیها ما را از انگ غلو! مرجع تقلیدی چون حضرت آیت‌الله اراکی رضوانالله تعالی علیه که به همین راحتی وصف کسی را نمیگفت، چه رسد به مدحش، به امام خمینی این‌گونه سلام می‌داد که «السلام علیک یابن رسولالله»! الحمدلله هستند هنوز کسانی که با چشم خود، اشارات این سطور را دیده باشند! لیکن اینجا، اینجا در بهشت زهرا جای‌تان خالی است! هنوز دارند می‌خوانند گنجشکها! خسته هم نشدهاند! آری! هنوز زنان ما کنیز حضرت زهرا هستند و خسته هم نشدهاند! و هنوز خانههای ما خیمه امام عاشوراست! و خسته هم نشدهایم راستش! اصلا چی بهتر از اینکه برداری و به دیوار خانهات، پرچم علی‌اصغر را بزنی؟! و چای روضه را بنوشی؟! بر که می‌گردم خانه! از چای مجلس آقا که خواهم نوشید! فعلا اما نشسته‌ام اینجا! کاش میشد جیکجیک گنجشکها را میشنیدید! عجیب جای نازی است اینجا! به یمن حضور شهدا، زمینش شیدایی است! و زمانش نیز! هنگام نوشتن، مکرر چشم از متن برمیداشتم و نگاه می‌کردم به تصاویر شهدا! مثل الان! عجب شهدایی! لالههای همیشه بهار! یکی از یکی نورانیتر! زن و مرد جوانی دارند سمت من میآیند! بگذار نپرسیده، جوابشان دهم؛ «اینجا را مستقیم میروی، نرسیده به آن میدان، سمت راست، کمی بگردی معلوم است!» خندهشان گرفت! یعنی من عاشق این خندهها هستم که پسزمینهاش صدای جیکجیک گنجشکهای ۲۶ باشد! راستش این همه را نوشتم فقط برای این سلام: «السلام علیک یا روحالله»!
وطن امروز ۱۱ مهر ۱۳۹۷
حسین قدیانی
به عنوان یک ایرانی اهل سفر که حتی محرم خود را هم به دیدن عزاداری سایر شهرها میگذراند، بسی مهم میدانم برگرداندن مجسمه تاریخی سر سرباز هخامنشی را به کشور. کاری که به قول رئیس قوه مجریه، محصول تلاش فشرده حقوقی و دیپلماتیک بود. شکی نیست که درباره سلسله هخامنشیان و مشخصا جناب کورش، حرفهای اغواگرانه و صدالبته سست، زیاد زده می‌شود و فیالمثل به بهانه احترام به پاسارگاد، چیزهایی میگویند و کارهایی می‌کنند که مرغ پخته هم نمیتواند جلوی خندهاش را بگیرد! در همه حکاکیهای تاریخی، دولتمردان ایرانی و منجمله همین کورش را با ریشی انبوه میبینی و آنوقت میبینی هستند جماعتی که گرد مزار آن شاه تاریخی، شعار چرت و بیبنیه «آزادی اندیشه با ریش و پشم نمیشه» را سر میدهند! از این تناقضها زیاد است! از سویی منشور حقوقبشر کورش را لوحی مؤید حرمت حق و حقوق همه ابنای آدم نزد گذشتگان ایران عزیز می‌خوانند و از سویی جیغ میکشند؛ «نه غزه، نه لبنان»! از طرفی پز فردوسی میدهند اما با وجود «منیژه منم دخت افراسیاب، برهنه ندیده تنم آفتاب» مفتخرند به بیحجابی و حتی تبلیغ آن و فرستادنش برای پیج آن موجود حقیقتا زشتکردار! دم از مساعی پادشاهان تاریخی در جهت حفظ وحدت ملی میزنند لیکن حتی بر اساس ظاهر هم ایرانی را تقسیم می‌کنند و خواهان دعوای ایرانی با ایرانی هستند و راپورتش به اجنبی! کورش را میستایند که کمکحال همسایگان زمان خود بود اما جمهوری اسلامی را دقیقا بهخاطر همین کار، محکوم می‌کنند! مظهر عربستیزی هستند ولی بشکههای شکمگنده آلسعود را «برادر» می‌خوانند! همه پزشان به ایران و ایرانی است و حتی فراتر از وطندوستی، گاه سخن از وطنپرستی میگویند اما هنگام خرید شامپو و خمیردندان هم پز به برند خارجی میدهند و رسما سیلی به صورت کارگر هموطن میزنند! فریاد میزنند «جانم فدای ایران» لیکن در ورای شهادت سردار جانفدای امنیت کشور که دشمن را در همان سنگرهای ابتدایی متوقف نگه داشته، این‌جور تیتر میزنند: «سرتیپ حسین همدانی در سوریه کشته شد!» عمری پز روشنفکری و مقابله با همهرقم مظاهر جمود و تحجر میدهند، بعد رنگ لوگوی روزنامه خود را با پرچم تکفیریها ست می‌کنند! از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را مدح می‌کنند ولی به شهید امنیت مردم که می‌رسد، جوهر قلمشان خشک می‌شود! یا جوری میچرخد که بیگانه را خوش بیاید؛ «حالا بگو چقدر گرفتی، رفتی سوریه؟!» از مسیر اصلی سخن، دور نشوم! حرفم این است که با وجود همه این شارلاتانبازیها، ما نباید دچار فهم غلط شویم و از سر لج با این جماعت لجباز، بیاعتنا باشیم به مظاهر ایرانیت خود! شاید همین مداقهها و دغدغهها بود که استاد شهید مرتضی مطهری را به نوشتن «خدمات متقابل اسلام و ایران» ترغیب کرد. این همه را نوشتم از سر تشکر از همه آن عزیزانی که مجسمه تاریخی سر سرباز هخامنشی را برگرداندند به کشور! قطعا کار درستی بود در حوزه فرهنگ و هنر و تاریخ و چه و چه! اما در حوزه سیاست خارجه و امور مرتبط با دیپلماسی، قولی که این دولت به ملت داد، از یاد نبریم چیز دیگری بود! اینکه با برجام یا حالا هر چی، سر تحریمها را از بدنش جدا کنند! القصه! برجام آمد و چه پر هیاهو هم اما شگفتا که مجدد و مشدد، تحریم شدیم! و نهتنها منبعث از برجام و روح پرفتوحش(!) از دامنه دشمنی دشمن با ما کم نشد که گستاخی را و خصومت را و ادبیات زشت را به بیسابقهترین شکل خود رساندند سران کاخ سفید! زمان اوباما، یکجور و حالا لختتر و عریانتر! زمان جانکری، موذیانهتر و حالا وحشیانهتر! لذا خوب است آقایان روحانی و ظریف، این را نیز توضیح دهند که اصلا و اساسا لغو بالمره همه تحریمها در همان روز امضا یا حالا بگو اجرای برجام چه شد؟! آیا ما وارد مذاکره مستقیم با یانکیها شدیم که وزیر خارجهمان از نزدیک وزیر خارجه آمریکا را زیارت کند یا هدف آن بود که متأثر از جدا شدن سر تحریمها از بدنش، گشایشی در حوزه اقتصاد حاصل شود؟! برجام اما تجربهای شد بلکه بیشتر بفهمیم راه گشایش اقتصادی، سازش سیاسی نیست! طرفه حکایت اینجاست که فیالحال اغلب سخنان تیم مذاکراتی ما، معطوف بر این ۲ محور است؛ اگر شد، بازگرداندن آمریکا به میز گفتوگو و اگر نه، ادامه برجام با دول اروپایی! گویی مراد از برجام، حفظ میز مذاکره بوده، نه لغو بالمره همه تحریمها که مع‌الاسف از این فقره دوم، کمتر سخن میگویند این مردمان تیم دیپلماسی ما! واقعا اگر قرار است تحریمها فقط روی کاغذ لغو شوند، بود و نبود فلان دولت و بهمان کشور در برجام، چه فایدهای دارد؟! و خود برجام، چه فایدهای دارد؟! و خدا می‌داند چقدر دلسوزان هشدار دادند که با دست‌فرمان «هر توافقی- ولو توافق بد!- بهتر از عدم توافق است» عمرا به هدف لغو تحریمها برسیم، ولو طرف مذاکره ما جیبوتی باشد! تو وقتی خود را عوض هدف، صرفا مشتاق مذاکره و میز مذاکره نشان میدهی، هیچ کشوری به تو امتیاز نمیدهد، آمریکای بدعهد که جای خود دارد! ما البته بیانصاف نیستیم که بنویسیم و بپرسیم: «آیا مجسمه سرباز هخامنشی برای این مردم و در این اوضاع سرشار از رکود و بیکاری، نان هم می‌شود؟!» نه! متن ما و جهت ما روشن است و این متن هم شاهدش، لذا حرف ما این است؛ کاش توشه این همه مذاکره و این همه برجام و این همه هیاهو، آوردن سر نکبتی تحریم بود! و کاش اگر در یک دست آقای روحانی، سر سرباز هخامنشی بود، در دست دیگرشان سر تحریم را میدیدی! حال بیاییم فرض کنیم تیم دیپلماسی ما، بهترین و حرفهایترین مذاکره را داشته ولی دشمن، کوتاه بیا از دشمنی و تحریم نیست! اینجا چاره چیست؟! آیا باز هم مذاکره؟! وقتی نتیجه مذاکره با تیم «اوبامای مؤدب و باهوش» این برجام شد، وای به حال فرجام مذاکره با تیم «ترامپ معلومالحال»! هشدار اینکه از عمر ۸ ساله دولت اعتدال، حالا دیگر بیش از ۵ سال آن گذشته! امور کشور را معطل صدق و صدقه آیا باشد و آیا نباشدِ دشمن کردن، بس نیست آیا؟! و آیا وقت آن نیست که نگاه را از خارج، برگردانیم سمت همین داخل و با کار و تلاش و همت فزونتر، گشایش اقتصادی حاصل کنیم؟! نه چشم ما که گمانم حتی چشم همان سرباز هخامنشی هم دوخته شده به کار و کارنامه حضرات قوه مجریه! بلاشک اگر دل دولت خودمان برای این مردم ریشه‌دار در تاریخ نسوزد، می‌خواستی دل امثال اوباما و ترامپ و مکرون بسوزد؟! قطع به یقین، ما درست می‌دانیم و دقیق میخوانیم آن سخن حسن روحانی را در بهار ۹۲ که گفت: «مشکلات فعلی کشور، بیش از آنکه ربط به تحریم داشته باشد، مرتبط با سوءمدیریت است!» آقای روحانی! تماشای حُسن مدیریتتان در حوزه اقتصاد، آرزوی هر ایرانی است! و هنوز ۳ سال فرصت دارید! بترسید و بترسیم که این زمان بشود ۳ ماه! و بشود ۳ روز! و بشود ۳ ساعت! و خلاصه بشود آنچه نباید بشود! سئوال اینجاست: آیا ۲۵۰۰ سال دیگر، چه قضاوتی خواهد شد درباره دولت شما؟! سرتان سلامت…
منِ روسیاه سراسر گناه را چه به همنشینی با مداح مخلص و متواضع حضرت ثارالله! جای من همان آخرای روضهی ارباب است، آنهم به حساب این که هر لشکری، ولو لشکر سیدالشهدا، سیاهیلشکری می‌خواهد! فرض کن قطرهای در انتهای دریایی! و تازه این هم با کلی ارفاق! و اما و اگر! و الا خوب واقفم که اصلا و اساسا مگس را راهی به عرصهی سیمرغ نیست! القصه! آخر مراسم شب شام غریبان هیأت ثارالله شهر زنجان که الحق و الانصاف «پایتخت شور و شعور حسینی» است -و خدا می‌داند چقدر باصفا بود!- بیرون خیمه به روال همیشه داشتم بهمن میکشیدم که یکی از رفقا پیامک داد؛ «بیا برویم داخل!» میدانستم از خدام هیأت است و حدس زدم که قصدش جور کردن دیداری است با حاجمهدی! کات! حدودا ۵ سال پیش، وقتی اولین بار از تلویزیون، صدای حاجمهدی را شنیدم، به دلم خوش نشست! ترکیب سوز صدا و ملاحت سیمای جوان او واقعا به دلم خوش نشست! نیست که حماسی می‌خواند و حماسه را هم امروزی می‌خواند و نیست که گاهی گریز به ترکی می‌زد، جدا به دلم خوش نشست! از آن سال، خیلی نگذشت که میدیدم حاجمهدی چقدر معروف شده، حتی در تهران! محرم و صفر سال پیش یا پیشش اما روزی جلوی دکهی روزنامهفروشی، تصویر حاجمهدی را در صفحهی یک «وطن امروز» دیدم! نگو به دعوت بچهها آمده بود دفتر روزنامه به قصد مصاحبهای! و من چقدر افسوس خوردم که آن روز، روزنامه نبودم! این همه گذشت تا همین چند ساعت پیش که به شرح رفته، مجال دیدار فراهم شد! کمی قیل و قال کافی بود که همه‌ی آنچه رفقا دربارهاش گفته بودند را به عینه ببینم! از بخت خوشم، این دقایق مؤانست، مصادف شد با روضهی خصوصی او برای خدام! و فیض فزونترم! از لابه‌لای حرفها، شگفتا که فهمیدم او هم #فرزند_شهید است و درست مثل من ۳ ساله بوده که پدرش آسمانی شده! سالی بعد از جنگ! و در درگیریهای ادامهدار غرب! و این «همدردی» فضای صحبت را گرمتر کرد! خوشم آمد ازش، وقتی به خدام می‌گفت: «همه‌ی این ۱۰ شب، بر فرض هم که نیتمان خدایی بوده، ناچیزکار ما بوده برای ارباب! قلیلکاری! ارزنی! بیوزنی! لیکن امید داریم به کرمشان همین مختصر را نیز مفید حساب کنند!» احسنت به دم و دستگاه ارباب که این همه متواضع بار میآورد مداح ما را! و خادم ما را! حاجمهدی به نوشتههایم به‌خصوص در مقطع ۸۸ اشاره کرد و به کتاب «نه ده» که خوانده و چه و چه و من درآمدم؛ «اگر خوب است، برای نشستنم در صف آخر همین مجالس است! چیزکی اگر آموختهایم و قلمکی اگر زده‌ایم، داخل همین خیمهی آقا بوده!» به فراخور بحث، اشاره کردم به بانگ «الرحیل» که گویا امسال، اوایل نوحههایش می‌خواند و من ۲ شب از نزدیک، شاهدش بودهام! تاکید داشت که الرحیل و نوحه‌های بعد آن که با سینهزنی جماعت همراه می‌شود، برگرفته از مکتوبات شهید آوینی است! و من گفتم: «راستش این الهامگیری را بهتر از آن میدانم که عینا بخواهی جملات سید شهیدان اهل قلم را تکرار کنی و با کمک وزنی که به آن میدهی، نوحهای برای سینهزنی درآوری!» از اینجا به بعد، سخن با مخاطب این سطور است! فراموش نکنیم که شهید آوینی، نثر «فتح خون» را برای آن ننوشت که از دلش سینهزنی بیرون بیاید! بله البته! حتی شعر حافظ را هم میتوان بدل به نوحهای برای سینهزنی کرد، ولو آنکه حافظ را قصد دیگری در کار بود اما بحث نثر، فرق می‌کند! خیلی هم فرق می‌کند! شکی در موزون بودن بعضی مکتوبات شهید آوینی نیست اما اینکه بخواهی از عین آن جملات، وزنی برای سینهزدن بسازی، نه آن کاری است که به قول معروف «بگیرد»! آن یکیدو شب دهه‌ی اول محرم امسال را که چیذر بودم، راستش غافلگیر شدم از کار حاجمحمود کریمی صدالبته عزیز، خوشذوق و دوستداشتنی! کتمان نمیکنم کار بسیار سختی را دست گرفته بودند و خیلی هم توان گذاشتند که بشود اما بهزعم این حقیر، نشده بود! و در نیامده بود! الغرض! در مواجهه با آثار منثور و بدل آن به نوحهای برای سینهزنی «الهامگیری» بهتر از «تکرار» است! و حکایت «الرحیل» بیشتر به دل مینشیند! این اما نه متنی است برای واکاوی بیشتر این نقد، که تا همین جا هم سلمنا! گستاخی کردهام! که جوانیام پای سینهزنیهای چندساعتهی امامزاده علیاکبر چیذر گذشته! که ما همان بچه‌های «عموجونم! تا تو بودی، سروسامونی داشتیم» هستیم! که افتخار می‌کنیم حاجمحمود کریمی هم «فرزند شهید» است! این مختصر، آری! شرحی است بر دیداری با دوستی! آنهم دیدار اول! آنهم دفعتا! که اگر آن «پیامک» نبود، این دیدار هم نبود! دشمن می‌خواهد مداح اهل بیت ما را فردی عاشق شهرت و شیدای محبوبیت، معرفی کند اما از حاجمنصور پیرغلام بگیر تا همین حاجمهدی جوان، مداح ما همیشه فراری از مدح خود بوده! قصد اصلی دشمن، تخریب حسینبن علی است و مداح را به استعاره از تخریب اصل و اساس محرم و صفر- که به قول امام؛ اسلام را زنده نگه داشته!- تخریب می‌کند! از یاد نبریم که پای کدام خیمه، خانه زده‌ایم! از یاد نبریم که اگر سینهزنی ما پای نوحهی مداحان نبود، سیاستبازی سیاستبازان، ما را نابود می‌کرد! فقط هم بحث شور نیست! بحث شعور هم هست! مثل همین #الرحیل...
وطن امروز ۲۰ شهریور ۱۳۹۷
حالا به محرم هم میرسیم! عجله نکنید! راستش از هر جنگی بدتر همین «جنگ رسانهای» است! شکست در جنگ رسانهای از آنجا که ایمان و امید و انگیزه را از آدمی می‌گیرد، تلختر از هر شکستی است! ظاهرش آن است که ما زمینی را و زمانی را به دست هیچ دشمنی ندادهایم ولی انسان تهی از ایمان و امید و انگیزه، همان انسان تهی از حیات است! گمانم وجه افتراق مرده از زنده، بیش از آنکه در نفسی باشد که مرده نمیتواند بکشد و زنده می‌تواند، در ایمان و امید و انگیزه است! این سه را نداشته باشی، زنده هم باشی مردهای! و حالا بگو مردهای متحرک! من البته بنا ندارم در این متن، شعار بدهم! بله! یأسآور است مشاهده دولتی که بیش از اقتصاد، درگیر سیاست است و آخرش هم وزیرش می‌گوید «همینی که هستیم!» اما خوب است ببینیم این دولت را چه کسی سر کار آورده! و بعضی نمایندگان را! و بعضی اعضای شوراها را! تو وقتی کیلویی به امید رأی میدهی، نخستین قربانی همین امید است! با رأی به لیستی که نام امید را بر پیشانی دارد، لزوما امید حاصل نمی‌شود! همچنان که رأی به کلید، لزوما به باز شدن قفلی منجر نمی‌شود! یک بخش مهم از بدبختیهای ما این است که موسم انتخابات را بدل می‌کنیم به بیخودترین دوگانهها! و هیچ حواسمان نیست که اصلا و اساسا این انتخابات برای چیست! بهار ۹۲ و ۹۶ را یادمان نرفته که ذیل بیربطترین دوگانهها با ماهیت کار اجرایی، چگونه کار و عمل را فدای حرف و سخن کردیم! مادام که ایام منتهی به انتخابات، مباحث مرتبط را به حاشیه ببریم، باید هم بخوریم به پست وزیری که در جواب اعتراض بگوید «همینی که هستیم!» مضحک است! هدف آن است که برای اجراییترین بخش کشور یعنی قوه مجریه، رئیس انتخاب کنیم تا او با کمک همکارانش از مشکلات معیشتی بکاهد و رونقی به کار و کارگر و تولید و اقتصاد و صادرات بدهد اما شگفتا از مباحث انتخاباتیمان که کمتر متوجه امور مرتبط است! و هیچ خیالمان نیست که بابا! رئیس برای کرسی آزاداندیشی دانشگاه نمیخواهیم انتخاب کنیم! مرا بابت این صراحت ببخشید اما این روزها اگر کم و بیش امیدمان ضعیف است، ناشی از عقل ضعیفمان در وقت انتخابات است! وقتی در وقت انتخابات به همه چیز توجه می‌شود الا چیزهای اصل کاری و همه حرفی زده می‌شود جز حرفهای ضروری، باید هم این باشد وضعمان! و این محصول غلبه شور بر شعور است! و احساس بر عقل! آخر آدم عاقل در هنگامه گزینش یک راننده برای یک ماشین توجه به تصدیق و تواناییها و تجارب گزینهها می‌کند یا دنبال قاتل بروس لی در کرج میگردد؟! لذا هم باید از مردم تمنا کنیم که متوجه عواقب رأی خود باشند و هم باید به خودمان نهیب بزنیم که چرا بعضا با «عدم شناخت درست صحنه» و «ورود نادرست به انتخابات» به طرف مقابل اجازه میدهیم دعاوی انتخاباتی را از موضوعات مرتبط با حوزه کار قوه مجریه بکشاند سمت حاشیهها! بس کنم که این متن را ننوشتم برای این طعنهها! برای آن نوشتم که بلکه در انتخاباتهای بعدی، اقلا بهخاطر شکممان هم که شده، نه شکمی بصیرتافزایی کنیم و نه شکمی رأی بدهیم! ما هر چه میکشیم، از رفتار و گفتار سطحی و بدون عمق است! همین جا وارد محرم شوم! در هر می‌دانی که فتحی داشتیم و مظهری از ایمان و امید و انگیزه آفریدیم، مدیون همین ماه هستیم! آری! جز در مکتب عاشورا، ما را هرگز این توان نبود که از گردنه کربلای ۵ عبور کنیم و به خود کربلا برسیم! اینکه امروز در منطقه مقاومت، دست برتر و بالاتر را جمهوری اسلامی دارد، دقیقا همان چیزی است که دشمن نمیخواست! قطعا اگر ما نبرد منطقه را به آمریکا و اسرائیل باخته بودیم و اجازه داده بودیم «خاورمیانه جدید» را همانگونه که دوست دارند بسازند، هرگز خبری از امنیت این روزهای کشورمان نبود! و تو اگر از قاسم سلیمانی راز این موفقیت را بپرسی، حتما اشاره به عاشورا خواهد کرد! و به کربلا! و به همین ماه محرم! اگر دانشجوی ما در کربلای هویزه و در نبرد تن و تانک، حماسه میآفریند، علت آن است که شهید حسین علمالهدی در مکتب علمدار کربلا پرورش یافته! شهدای هستهای هم! شهدای مدافع حرم هم! نترسیدن از تحریم و تهدید و جنگ رسانهای، نیز مجاهده تا آخرین نفس، درس محرم برای امروز ما هم هست! اولا باید مایههای امید را ببینیم و این‌گونه نباشد که متأثر از بوقهای دشمن، چشم بر دستاوردهای بزرگ انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ببندیم! ثانیا باید با کسب تجربه از گذشته، هر آن راهی و هر آن رأیی که اسباب ناامیدی ما را از چیزهایی باعث می‌شود، تکرار بیخود نکنیم! محرم فقط تکرار شور نیست؛ تکرار شعور هم هست! و هنوز هم حسین علمالهدایی هست که در کربلای خود بدرخشد! اگر دشمن، صاحب رسانه است؛ ما نیز بیرسانه نیستیم! اصلا و اساسا همه این جنگ روانیها و همه این نبرد رسانهایها برای آن است که عاشورا در همان سال ۶۱ قمری متوقف بماند! و عملیات الی بیتالمقدس در همان سال ۶۱ شمسی متوقف بماند! که نسلها از پس نسلها بیایند و بروند لیکن نه مصطفایی آفریده شود، نه محسنی! اینکه در میان این همه بمباران تبلیغاتی، باز هم هر دههای قهرمان جدید خود را دارد؛ احمدیروشن و حججی دارد، یعنی خدا در جنگ رسانهای حواسش به ما هست! و الا کجا زیارت حزنانگیز عاشورا تبدیل به زیارت شورانگیز اربعین میشد؟! و ما همه این مظاهر امیدواری را مدیون رسانهای هستیم به نام محرم! به این کتیبهها نگاه کنید! تو گویی ستونهای یمین و ی‌س‌ا‌ر روزنامهای هستند که هنوز هم در جوهر قلمشان خون سیدالشهدا میجوشد! «حسین» یعنی در هر زمانی و در هر مکانی، راه درست را رفتن و رأی درست را دادن! اگر امتحان است، راه حق برویم و اگر انتخاب است، رأی حق بدهیم! علت بعضی ناامیدیهای ما در همین راه و رأی نادرست خودمان است! محرم اما تذکر همین مسائل است! و فینفسه منشأ امید! قدرمسلم باز هم پای کتیبهها و خیمهها، انسان تراز انقلاب اسلامی رشد خواهد کرد! ما نمیشناسیم، لیکن خدا حججیهای دهههای بعد را از همین امشب مینشاند پای درس محرم! و از یاد نبریم آن روزی که ما در کربلای هویزه، مفتخر به آشنایی دانشجوی شهید حسین علمالهدی شده بودیم، محسن حججی هنوز به دنیا نیامده بود! سلمنا! رسانه دست دشمن است اما همه چیز دست خداست! و خدا نمیگذارد ثارالله از جوشش بیفتد! بنازم به این ستونها و سرمقالهها! و به این قدمها و قلمها! اگر ما بیرسانه هستیم، پس این کتیبههای محتشم چیست؟! اصلا انگار همین امروز سروده و چقدر هم امیدوار که «باز این چه شورش است که در خلق عالم است»!
بسم‌الله الرحمن الرحیم
.
.
.
اینستاگرام حسین قدیانی
گرد آفتاب‌گردان
حسین قدیانی: عینم! سرعین! البته نه در این عکس! الان را می‌گویم که نشسته‌ام پای این متن! و الا ناظر بر این عکس باید می‌نوشتم؛ خالم! خلخال! از مسیر کوهستانی و نسبتا دست‌نخورده‌ی پونل به خلخال! و نرسیده به این شهر ییلاقی! که اقلا برای ما در حکم ییلاق است! و تا شیری دیدم و بند و بساطی، بنا کردم به شستن سر! و عجیب چسبید! و آوازی بود که خوش‌خوشان می‌خواندم! و این همه مال بعد از ظهر امروز است! القصه! بعد از ظهر چهارشنبه حرکت کردیم سمت رشت! به دعوت دوستی! و امروز ظهر زدیم بیرون به قصد برگشت به تهران که زنم درآمد: «اقلا یکی دو شب دیگر بمانیم و ادامه بدهیم به سفر!» جلسه‌ی شنبه را با تماسی پیچاندم! و راستش از خواهش فاطمه هم که بگذریم؛ تازگی‌ها وقتی سفر می‌روم، ترس تمام‌شدنش را دارم! و هراس از برگشت به تهران دود! و بوق! و دروغ! و همه چی و همه کی و همه جا هم شلوغ! به خانم گفتم: «خیلی پولی در حسابم نیست! و اول مهر هم چک ماشین است! پس در خرج، مدارا کنیم!» و این‌گونه شد که از رشت، گازش را گرفتیم سمت جایی که رطوبتش کمتر اما برودتش بیشتر باشد! یعنی غرب شمال! و آن‌قدر آمدیم تا رسیدیم به پونل و راه کوهی پونل به خلخال! قبلا البته در عهد تجرد، خلخال را رفته بودم، ولی نه از این راه! اساسا از آن‌ور خلخال! از اردبیل! به هوای آبگرم بعد از خلخال! گمانم ۸۴ و شاید قبل‌تر! و همان راه را هم برگشتم! و ننوشتم «برگشتیم» چون که تنها بودم در آن سفر! مثل خیلی دیگر از سفرهای تنهایی! که تنها خودت همسفر خودت هستی! حکایت کرگدن که شنیده‌ام تنها می‌رود سفر! بگذریم! این مسیر به‌تری بود! و بکرتر! و دیدنی‌تر! و جاده در هر پیچی، هوایی داشت! گاه آفتابی! گاه ابری! گاه مه‌آلود! وسط راه، رفتیم یک مزرعه‌ی آفتاب‌گردان! که خیار هم داشت البته! بوته‌ای! مقداری خریدیم! بعلاوه‌ی یک گرمک! که عجیب خنک بود! و همین که تابلوی خلخال را دیدم، بنا کردم خل‌بازی! و تماس الکی با مفسدین! که چه نشسته‌اید؛ خلخالم! و خنده‌های خانم! و فاتحه‌ای برای مرحوم خلخالی! و اصرار از من که بمانیم همین خلخال! و اصرار خانم که برویم اردبیل! کلا عاشق رفتن است! رفتن و راه! و نه مقصد! بدتر از خودم! و همین که رسیدیم اردبیل، اصرار دیگرش! برویم سرعین! و همان هتل سفر اردیبهشت! که هم جایش مناسب بود، هم نرخش! بماند که خیلی بد پیدا کردیمش این بار! و این همه به آن برمی‌گردد که وقتی اول‌بار فاطمه از من خواست از خودم بگویم، گفتم: «عاشق سفرم! و هم‌سری را در هم‌سفری می‌بینم!» شما اما عکس‌ها را ورق بزنید! خوب شده؟!
#فاطمه_محمدی
#حسین_قدیانی
رک و صریح با دوستان حزب‌اللهی
حسین قدیانی:
بنا دارم یک کمپین راه بیندازم؛ «بس کنید این کمپین‌های مسخره را!»
بنا دارم یک پویش درست کنم؛ «بس کنید این پویش‌های مسخره را»!
والله دارید نادرست دفاع می‌کنید از مفاهیم درست!
والله دارید به ابتذال می‌کشانید دفاع از عدالت و مبارزه با فساد را!
والله دارید خلاف اوامر حضرت آقا فعالیت می‌کنید!
والله دارید فضا را برای فتنه و انحراف، هموار می‌کنید!
والله زیبنده نیست برخی شعارها روی بعضی پلاکادرها!
والله فرهنگ حجاب و حیا، با انگ و تهمت، احیا نمی‌شود!
والله حق نداریم زیر عکس ناموس مردم، علامت ضربدر بزنیم!
آهای رفقای حزب‌اللهی! دردمندی‌تان ستودنی است، لیکن راه‌تان نه! رهبر انقلاب را نگاه کنید! یک کلمه‌ی «خیانت» را می‌خواهند درباره‌ی جماعتی نه چندان مشخص استفاده کنند، کلی اما و اگر و شرط و شروط می‌گذارند! بله! بعضی تصاویر دختران مثلا محجبه، حتما اشکال دارد اما چه کسی به ما این اذن را داده که زیر عکس طرف، او را بی‌حیا بخوانیم؟! بله! با ریخت و پاش باید مبارزه کرد اما با ریخت و پاش سخن هم باید مبارزه کرد! بدترین منکر، نهی از منکر کاریکاتوری است! «بگو فرزندت کجاست؟!» یا «بگو فرزندت چه کار می‌کند؟!» نه نهی از منکر فلان و بهمان آقازاده، که گندزدن به مبارزه با اشرافی‌گری است! والله روحیه‌ی درست مطالبه‌گری، با این قبیل شوهای سخیف، فقط مبتذل خواهد شد! آیا چون اپوزیسیون نظام، مبتذل است، ما نیز باید مبتذل، عمل کنیم؟! جمله‌ای از سخنان رهبر را، بنا به هر علت، دفتر ایشان که دست امنا بلکه آقازاده‌های ایشان است، صلاح ندیدند به انتشار عمومی! اصلا شاید این مهم، صلاحدید خود حضرت آقا بود! چه کردیم ما در این باره؟! و چه مرگ‌مان شده که این همه راحت، بازی می‌کنیم و بازی می‌خوریم در زمین واقعا آلوده‌ی جریان انحرافی؟! «سانسور» یعنی چه؟! «نکند دفتر آقا هم بشود مثل مؤسسه‌ی تنظیم» یعنی چه؟! چه کسی ما را این‌قدر بدخلق و متوهم بار آورده؟! مگر ما دادگاهیم؟! مگر قیم کسی هستیم؟! مگر این کشور، نظم و نسق ندارد که توهم زده‌ایم حق داریم از هر مسئولی بخواهیم به ما بگوید فرزندش کجاست؟! نه! این‌ها رفتار ضدانقلابی است، نه انقلابی! و انقلابی «درست» کار می‌کند، نه «درشت»! والله کنایه‌ی «غریق استخر فرح» هم حدی دارد! به اسم «آتش به اختیار» آیا رواست طلب‌کار کنیم و مظلوم کنیم اصحاب ظلم را؟! و به همه چیز هم نگاه شعاری! و کاملا سطحی! «حسین قدیانی! زود باش بنویس که آقا، فرمان آتش به اختیاری را صادر کرد»! می‌شود تمنا کنم کمی آرام‌تر؟! کمی مدبرانه‌تر؟!
#الله
– باران شست و آفتاب هم خشکش می‌کند! ما چه کاره باشیم، تا وقتی خدا هست؟! ما فکر می‌کنیم کار قالی بود! نه اما! سلیمان برای پرواز، تار و پود دلش را گذاشته بود خدا ببافد! همین خود تو! با مورچه‌ها مهربان باش! باهاشون دوست باش! اگر زبان‌شان را نفهمیدی! اگر زبانت را نفهمیدند! به بخار این چای، نگاه کن! چه قشنگ دارد می‌رقصد! به همین گلیم، نگاه کن! چه قشنگ دارد باد می‌خورد! به همین کوه، نگاه کن! چه قشنگ دارد آفتاب می‌گیرد! همه‌ی این قشنگی‌ها کار خداست! دنیا را که این‌جور ببینی، هم تو عاشق خدا می‌شوی و هم خدا عاشق تو! و وای اگر خدا عاشق و خاطرخواه کسی شود! دیوانه می‌کند آدم را! سلیمان، دیوانه بود! بحث قالی نبود! بحث باد نبود! تو هم سعی کن دیوانه‌ی خدا شوی! هم‌چین دردهایت تمام می‌شود که…
این‌ها را پیرمرد عصابه‌دست عشایری می‌گفت، در راه کوهستانی پونل به خلخال! اسمش را اما آخرش هم نگفت! مرتب می‌گفت: «اسم را که بگویم، می‌شود شرک! جز «الله» اسمی نیست! دنبال اسم من می‌گردی چه کنی، وقتی نام خالق هستی را می‌دانی؟!»
حیرانم؛ در گردنه روزگار…
دلم مسافرت می‌خواهد
به جایی که نیست
به غاری با پایان باز…
که آن‌طرفش به دریا می‌رسد!
به ساحل
به آزادی
به صلح
به حیاط امامزادهای نامکشوف
شهری در کنج آسمان
مدینه‌ای که هر روز صبح
لاله‌هایش
قناری‌هایش
بادبادک‌هایش
و عروسک‌هایش
به «گل نرگس» سلام می‌کنند
من باید «پلاک» یک «ستاره» را
که هنوز در «جبهه جنوب» زندگی می‌کند
به دست مادرش برسانم…
و آشتی کنم
با جزر و مد اروند
و آن‌همه نخل سرجدا
من هنوز
دنبال «قایق عاشورا» می‌گردم
که در «شب حنابندان» گم شد
و آنطور که یادم هست
آخرین بار
«سردار جمهور»
در «هور» دیده شد…
بشنو از «نی»
بشنو از «سنگر»
بشنو از «بیسیم»
عمار، عمار، عمار
میثم! بگوشم…
من در «سه‌راهی شهادت»
با مورچه‌ای آشنا شدم
که هر شب «نمل» می‌خواند
و با رزمنده‌ای که سلیمان نفسش بود!
و با سرهنگی که با آخرین حقوقش
تلویزیون چوبی دردار خرید
برای فرزند همرزم شهیدش
که امام را در ابعاد «خمینی» نشان می‌داد
دلم سفر می‌خواهد
لابه‌لای ابرها
گذشته‌ای نزدیک
و آینده‌ای که شاید همین آدینه باشد
گوشه «پادگان حمید» شاید
من عاشق تماشای شهری هستم
با فقط یک روزنامه
چاپ عصر
۱۶ صفحه سفید
تا دفترچه نقاشی «بچه‌های ولی‌عصر» باشد…
مدادرنگی‌ها را تیز کنید!
نقش و نگار مرا
خفه کردند با «سیمان»!
شمشیرها را برق بیندازید!
بند پوتین‌ها را محکم کنید!
سفری دراز در پیش است…
ببینم!
شما شهری نمی‌شناسید
که همه فصل‌هایش «بهار» باشد؟!
و همه زنانش «حوا»؟!
و همه مردانش «آدم»؟!
و همه سربندهایش «یا زهرا»؟!
و همه کوچه‌هایش «بنی‌هاشم»؟!
و همه روزهایش «تاسوعا»؟!
و همه رودهایش «علقمه»؟!
و همه جزایرش «مجنون»؟!
و همه منتظرانش «یعقوب»؟!
وهمه چشم‌هایش «نوح»؟!
و همه موحدانش «ابراهیم»؟!
و همه حاجیانش «هاجر»؟!
و همه امیدوارانش «موسی»؟!
و همه حواریونش «عیسی»؟!
و همه پادگان‌هایش «دوکوهه»؟!
و همه فرماندهانش «حاج‌احمد»؟!
و همه شب‌شکنانش «نصرالله»؟!
و همه مساجدش «مسجدالاقصی»؟!
و همه کانال‌هایش «حنظله»؟!
و همه شب جمعه‌هایش «کمیل»؟!
و همه تقاطع‌هایش «سه‌راهی شهادت»؟!
و همه کربلاهایش «پنج»؟!
و همه خنده‌هایش «خرازی»؟!
نه! در «نقشه» نیست شهری که بنا دارم مسافرش باشم!
سرتان را بالا بگیرید…
#لبیک_یا_حسین
حسین قدیانی:
به آدم
مستند به عرفه
چگونه سخن گفتن با خدا را
و مستند به کربلا
چگونه قربانی شدن در راه خدا را
آموختی
تو ای آموزگار همه‌ی روزگاران
تو ای سرور و سالار شهیدان
تو ای وارث آدم
تو ای ثارالله
تو ای تمام امید بقیة‌الله
تو ای عزیز فاطمه
تو ای دردانه‌ی علی
تو ای برادر حسن
تو ای همه‌ی هستی زینب
تو ای امامِ ماه
تو ای علت گرمای خورشید
تو ای سبب‌ساز نور آفتاب
تو ای نور علی نور
تو ای تمام نوحه‌های پدرم
تو ای تمام همت سردار خیبر
تو ای تمام خنده‌های خرازی
تو ای تمام تشنگی قمقمه‌ها
تو ای تمام تمنای حاج‌قاسم
تو ای تمام انتهای افق
تو ای تمام نسیم صبح‌گاه دوکوهه
تو ای تمام نگاه شهید سرجدا
تو ای تمام یحیی
کدام پیامبر
برای تو
اشک نریخته؟!
کدام امام
برای تو
روضه نگرفته؟!
نبض جهانی
و قلب زمانی
و جان جانانی
اصلا خود عشقی
کربلایت
همه‌ی زمین‌هاست
و عاشورایت
همه‌ی زمان‌ها
و عرفه‌ات
همه‌ی دعاها
و شهادتت
همه‌ی تشهدها
یک عباس تو
سر از همه‌ی عالم است
و یک زینب تو
سر از همه‌ی مردها
و یک علی‌اکبرت
سر از تمام جوانان
و یک علی‌اصغرت…
شرمنده آقاجان!
قلمم تیر کشید
و قلبم نیز
خدا لعنت کند حرمله را
و صبر بدهد به رباب
مانده‌ام با چه رویی
دوسوم مساحت زمین را
آب تشکیل می‌دهد؟!
هان ای نوح!
تماشا کن «حسین» را
هان ای ابراهیم! موسی! عیسی!
هان ای محمد!
این همان «حسین» است
که از تو بود
و تو از او
و اینک
طفلی در بغل
به تمام تاریخ
دارد فراخوان می‌دهد
خوب ببینید!
و خوب تماشا کنید!
که زمین
تاب تحمل خون علی‌اصغر را ندارد!
السلام علیک یا اباعبدالله
باز هم عرفه شد
مگر تو به داد ما برسی
یا حسین!
مگر تو به ما بیاموزی
راه و رسم بندگی را
«عرفه»
فقط آن‌جایی که از رگ گردن سخن می‌گویی
با خدا
با آنکه اسماعیل را آفرید
اما قربانش نکرد
قربانی تویی!
و فدیناه بذبح عظیم
آری!
خدا
تو را قربان خودش می‌خواهد
و فقط خون تو
«ثارالله» است
خون خدا
السلام علیک یا اباعبدالله
آقاجان!
خوب وقتی عرفه رسید
دل ما
تو را می‌خواست
دل‌تنگت شده بودیم
تنها شده بودیم
غریب شده بودیم
از وقتی باد
پرده‌ی کعبه را کنار زد
مرتب گفتیم؛
یا حسین!
و از وقتی طوفان
غواصان کربلای ۴ را برد
مرتب گفتیم؛
یا حسین!
و از هر وقت
شهیدی دادیم
مرتب گفتیم؛
یا حسین!
پس می‌خواستی که را صدا کنیم
جز حسین؟!
و عاشق که باشیم
جز حسین؟!
و با که سخن بگوییم
جز حسین؟!
و برای که اشک بریزیم
جز حسین؟!
و برای که زنده باشیم
جز حسین؟!
و برای که بمیریم
جز حسین؟!
مانده‌ام
مانده‌ام نام تو
چرا این‌قدر زیباست؛
حسین
سلام بر حسین!
آقاجان!
با تو می‌مانیم…
مرگ بر ابتذال!
حسین قدیانی: فضای سیاسی کشورمان به شکل عجیبی مبتذل است! از حزب‌اللهی گرفته تا مخالفان، گویا مصر و مصمم‌اند به ترجیح شور بر شعور! یک طلبه‌ی جوزده، به بهانه‌ی مبارزه با ذلت، شعارکی را سردست می‌گیرد و آقایان مسیح مهاجری و علی مطهری مستند به همین شعارک، از قوه‌ی قضائیه می‌خواهند سرنخ مرگ هاشمی را در تجمع طلاب در مسجد اعظم قم بجویند! جا دارد تعارف را کنار بگذاریم و بگوییم؛ «خاک بر سر آن طلبه با آن شعارکش و صدالبته خاک عالم بر سر مسیح مهاجری و علی مطهری با این واکنش‌شان!» واقعا ابتذال در موضع‌گیری تا کجا؟! به مرحوم موردنظر حتی در راهپیمایی ۲۲ بهمن هم نمی‌شد نزدیک شد، از بس محافظ و به عبارت اصح، بادی‌گارد داشت! و شگفتا! برخلاف همه‌ی شخصیت‌های نظام، محافظان مرحوم هاشمی را خود عالیجناب معین می‌کرد! به‌خصوص در سالیان آخر حیات‌شان که بین ایشان و نظام، شکاف‌هایی پیش آمده بود! لذا خیال ابلهانی چون مهاجری و مطهری جمع! سرنخ مرگ پدر نه چندان معنوی کارگزاران، فقط و فقط دست خدا بود! گیرم… گیرم طلبه‌ای واقعا بنا داشت آیت‌الله حضرات را بکشد! قبول بفرمایید با آن حجم متراکم از محافظ و ده‌ها محافظت خاص دیگر، هرگز و هیچ‌جور و هیچ‌کجا و هیچ‌وقت امکانش نبود! وقتی به عالیجاب، حتی در راهپیمایی ۲۲ بهمن هم نمی‌شد نزدیک شد، در استخر خصوصی فرح چطور ممکن بود؟! نکند طلبه‌ی مذکور، از حوض حیاط فیضیه تا استخر فرح، کانال مرگ کشیده بود؟! خخخخخ! جریان حزب‌الله اگر این‌قدر نقشه‌کش بود، انتخابات را به شیخ‌حسن روحانی واگذار نمی‌کرد! واقعیت اما این است که هاشمی مرده است؛ خیلی زیاد هم مرده است و با این قبیل ماهی‌گیری‌ها، زنده نخواهد شد! اگر یک شعار می‌تواند تا این حد به معبری برای کشف سرنخ مبدل شود و اگر قرار است مثل مهاجری و مطهری، این‌قدر بچه‌ننه علیه رقیب، موضع بگیریم؛ خب! من هم از قوه‌ی قضائیه می‌خواهم که مبتنی بر مواضع افراد دست‌کج و دهان‌لقی از قبیل کرباسچی، تحقیق کنند بلکه متوجه شدند سر شهید حججی را همین کارگزاران از تن جدا کردند و نه لزوما داعش! به‌ویژه که این جریان، باری حتی رنگ لوگوی روزنامه‌ی خود را با پرچم لعین تکفیری، هم‌رنگ هم کرده بود! واقعا از کجا معلوم، بعضی نمایندگان ضد مدافعان حرم، در هم‌دستی با داعش، موجب ریخته شدن خون جگرگوشه‌های ملت نشده باشند؟! حقا که جا دارد بگوییم؛ «اگر آن طلبه، نفهمی کرد، طلبه‌ای چون مهاجری یا طلبه‌زاده‌ای چون مطهری، اصلا و اساسا مظهر نفهمی هستند!» دهه‌ی ۷۰ تقریبا هر که می‌مرد، قاتلش آقای هاشمی بود، از نظر خیلی‌ها! و لذا اگر قرار باشد با دست‌فرمان شاذ مهاجری‌ها و مطهری‌ها جلو برویم و از هر سخنی دنبال سرنخی باشیم، لاجرم باید از دستگاه قضا بخواهیم پرونده‌ی مرگ عالیجناب را پیش و بیش از «مقتول» در مقام «قاتل» ارزیابی کند! آنهم قاتلی از نوع «عالیجناب سرخپوش»! حیف حزب «جمهوری اسلامی» با این عضو ناقص‌العقلش! و حیف «شهید مرتضی مطهری» با این فرزند ناقص‌الشعورش! که خوب یادم هست از فرط بلاهت، یک‌بار برداشت نوشت؛ «اگر پدرم در قید حیات بود، فتنه‌ی ۸۸ را زودتر و با هزینه‌ی کمتر، جمع می‌کرد!» دفاع بد و کاریکاتوری از شهید مطهری اما یعنی همین! هیچ شکی در مقامات آن فیلسوف شهید و آن اندیشمند شهیر نبوده و نیست، لیکن من اینجا دارم جواب یک ابله را می‌دهم؛ «شهید مطهری اگر خیلی فتنه‌جمع‌کن بود، فتنه‌ی زمان خودش را جمع می‌کرد، بلکه توسط فرقان فتنه‌گر به شهادت نرسد!» بنابراین شهید مطهری بی‌نیاز از دفاع فرزند ابلهی چون علی مطهری است! و مسیح مهاجری از علی مطهری بدتر! عقل را که بدهی دست نفست، تحلیل سیاسی‌ات هم همین‌قدر علیل می‌شود! گیرم می‌خواهی جریان حزب‌الله را بزنی! خب بزن! چرا اما این‌قدر مبتذل؟! و حالا سخنی با شماری از دوستان حزب‌اللهی و در اینجا ملبس به لباس پیامبر! خروجی این همه همایش‌ها و بلکه نمایش‌های شما، آیا جز هزینه‌تراشی، چیز دیگری هم هست؟! گیرم می‌خواهی روحانی و ظریف را بزنی! آنجا چرا؟! این‌جور چرا؟! والله مبارزه هم آداب و اصول و اسلوبی دارد که مع‌الاسف شما این کاره نیستید! قبول کنید این کاره نیستید! نه والله! سودی در این همه همایش نیست! و مشکلات، با این تجمعات، کمتر نخواهد شد! مملکت و مملکت‌داری، مگر بچه‌بازی است که یک‌روز آن‌طرفی‌ها بیایند اعتراض و یک‌روز هم شما و شماها؟! که مثلا کم نیاورده‌اید! و مثلا مطالبه‌گرید! می‌شود تمنا کنم این شوی مضحک را تمام کنید! به خدا راه نقد دولت، نیز مطالبه‌ی عدالت، در همایش و نمایش و شعار و پویش و کمپین و کوفت و زهرمار نیست! راهکار می‌دهم؛ بتمرگید سر جای‌تان، اگر قرار است «مبتذل» بلند شوید! به قرآن خسته شدیم از این‌همه ابتذال شما و به دنباله‌ی آن؛ از ابتذال سوءاستفاده‌کنندگان از ابتذال شما! سردار عزیز! سخنران محترم! شعارنویس دلسوز! اینستاگرامی معزز! لطفا اول کمی فکر کن و سپس سخن بگو! مشتی دله‌ی دشمن‌پرست، مترصد فرصت هستند برای حاشیه‌سازی! متوجه نیستی؟! راه مبارزه، ابتذال نیست! راه مبارزه با حزب‌اللهی‌ها هم ابتذال نیست! خدایی جا دارد فریاد بزنیم؛ «مرگ بر ابتذال»!
خووووب بود چقدر
#غروب_جلال
حسین قدیانی: بله! گاهی لایو می‌گذارم! و بیشتر هم به این منظور که دوستان بفهمند و باور کنند منِ خجالتی، حتی حرف‌زدن یومیه‌ام را هم بلد نیستم! وای به حال سخنرانی! پس وقتی دعوت شما خوبان را رد می‌کنم، دلیل عمده همین است! و دلیل عمده‌تر، بی‌لیاقتی! پس ناظر بر این قلمک‌هایی که می‌زنم، هرگز توهم نزنید سخنرانی هم بلدم! ۸۸ و ۸۹ ولی قصه فرق می‌کرد! دعوا ناموسی بود! جاهایی می‌رفتم و از روی برگه، متنکم را می‌خواندم! بعد کلا تعطیل کردم! بماند که ذاتا خلوتم را بیشتر دوست دارم! به رفقا می‌گفتم: «وبلاگم دریایی از متن دارد! بروید بگردید؛ هر کدام را مناسب با مراسم‌تان دیدید، بدهید یکی بخواند! بخواند و تمام!» القصه! چند روز پیش، رفیق شفیق و فاضلم کائینی و امشب سرکار خانم زندی تماس گرفتند! که چی؟! که جمعه، سالگرد آل احمد است و غروب جلال! تو هم بیا و یک چیز بخوان! و بدان که بعد از ۵۰ سال، اول‌بار است که این مراسم، افتاده در خانه‌ی جلال! همان زنده‌یاد که زنش سیمین‌خانوم اهل شیراز «جِلال» صدایش می‌زد! و خدا می‌داند با چه نازی! و خدا می‌داند که چقدر الان خوشحالم! و چقدر خوب که سروران، مرا هم لایق دانسته‌اند! و یادم آمد اول‌بار که «غربزدگی» را خواندم، عمرا فکر می‌کردم روزی بشوم یکی از سخنرانان(!) مراسم جلال! یکی به این پز می‌دهد که دعوت شده فرانسه تا از ایفل‌نشینان، تاج خروس طلایی جایزه بگیرد و من اما باسلیقه‌ترم! و همه‌ی پزم؟! سیاهی‌لشکر مراسمی به نام جلال! متنی نو خواهم نوشت و خواهم خواند ان‌شاءالله در حیاط باصفای خانه‌ی جلال! و خیلی دوست دارم در متن آدینه، بیشتر سخن از زنده‌یاد دانشور بگویم! که هم خودش کلاس داشت و هم کلاس کار همسرش را حفظ کرد! و حقا که زنی بود اصیل! و باشرف! و حقیقتا ایرانی! و واقعا مسلمان! که این آخرسری‌ها عجیب عاشق مولاعلی شده بود! و این را هم بنویسم و خلاص! دیوانه‌ی آل احمدم! و مجنون قلمش! و هنوز هم خواننده‌ی «خسی در میقات»! و شیفته‌ترین دانش‌آموز «مدیر مدرسه»! با ریش یا بدون ریش؛ سخن بر سر روشنفکری است سخت ریشه‌دار! و هنوز که اینستا در تعداد کلمات، دبه درنیاورده، زودی این را بنویسم که ما الان به جلال، نیازمندیم! و محتاجیم! پس جمعه، فقط دور هم جمع نمی‌شویم که فاتحه‌ای بخوانیم و گلابی بچرخانیم! تو بگذار امثال #مسعود_بهنود در غیاب جلال، حتی مرگش را هم مسخره کنند! ما دست از دامان مرحوم آل احمد برنمی‌داریم! و خوب می‌دانیم چقدر جامعه‌ی امروز به جلال، احتیاج دارد! نه! جای خانه‌ی عمو و عمه نیست این جمعه! این «جمعه‌ی جلال» است!