وطن امروز ۲۱ تیر ۱۳۹۶
«حج» آنقدر فریضه هست که به صرف این دلیل و آن دلیل، نتوان آن را تعطیل یا تعلیق کرد ولی چه کنیم وقتی شمار ادله فزونی میگیرد؟! خوب است اما تا تنور بحث گرم نشده، یادآوری کنم باری پیش از حج و باری پس از آن، اولی در «کیهان» و دومی در همین «وطن امروز» در لابهلای سطور ۲ متن مستقل اما همسو، به شبهه جماعت منورالفکری پاسخ دادم که هنگام آتش‌زدن پول و سرمایه مملکت در سواحل نخنما و خز فلانتالیا، هیچ متوجه وجود فقر و فقیر در کشور نیستند لیکن خدا نکند موسم حج فرا رسد! یا حتی هنگامه محرم و نذری ملت! در آن ۲ متن نوشتم که آنچه مخل مبارزه با فقر و رسیدگی به فقراست، پاسداشت «کنگره عظیم حج» نیست؛ که نمایش شکوه وحدت مسلمین گرد کعبه مقدس و مظلوم هم امری واجب و بلکه ناظر بر اوضاع روزگار، از واجبترینها و حیاتیترینهاست؛ تنها باری و تنها جایی که مسلمین می‌توانند از همه جای دنیا، یکدل و یکرنگ و دوشادوش، همدیگر را ببینند و ضمن سر دادن ندای توحید و فریاد برائت، از نزدیک با آلام و آمال یکدیگر آشنا شوند! و در بعد فردی نیز، وقتی حاجی در «مناسک حج» که فلسفهای جز «عبور از خود» ندارد، در سادهترین لباس ممکن از تعلقات گذر می‌کند، راحتتر از همه می‌تواند دستگیر محرومان باشد. در آن ۲ متن به خوبی توضیح دادم که باید از غیر ضرورها و غیر واجبها و ضد تدبیرها و سوءمدیریتها و بخوربخورها کم کرد و به فقرا داد، نه اینکه ضرورتی را معطل ضرورت دیگر کرد! این چند خط را نوشتم بدان امید که حتی یک مخاطب هم فکر نکند واقف به اهمیت فریضه حج نیستم! و هر چند به سبب چینش کلی متن و همصدایی بیشتر خواننده و رعایت قواعد ژورنالیسم، بهتر بود از آن صرفنظر میکردم اما اول خدا را و بعد هم همین سطور گذشته را شاهد میگیرم که در این متن، هدفی جز بیان حق ندارم! الغرض! امسال، فرستادن ملت را به عربستان، امری بخردانه نمیدانم و با این اوضاع، موافق اعزام مردم به شبهجزیره نیستم! الباقی متن را اما جهت فهم بهتر، نکتهوار می‌نویسم.
یک- به رغم تصورات، آنقدری که در حج، دولت دخیل است، اصل حاکمیت، دخیل نیست! عمده امور حج در «سازمان حج و زیارت» اتفاقا دست دولت است! قبلا هم اینگونه بود؛ الان هم اینگونه است! آنچه حاکمیت و مثلا جایی مثل «بعثه» در آن نقش دارد، عمدتا امور معنوی و فرهنگی و شرعی حج است و الا جایی مثل «سازمان حج» زیرمجموعه «وزارت ارشاد» یا جاهای دولتی دیگر، اصلیترین تکالیف اجرایی را در اینباره بر عهده دارند! با این حساب، سئوال از دولت محترم این است که چرا سکوت؟! آیا قرار است سکوت گوشخراش ۲ سال گذشته در قبال ۵۰۰ شهید، باز هم تکرار شود؟! آقای روحانی! آقایان! حتما باید فاجعهای مثل جنایت قبل رخ دهد که شما بلکه متنبه شوید؟! یعنی عربستان، اینقدر دوست و برادر شماست که باز هم خلقالله را دست جماعتی بسپرید که اندک مسئولیتی در قبال جان حجگزار ندارند؟! عجبا که نام دولتتان «تدبیر» است اما در اوج بیتدبیری، شاهد گوشخراشترین سکوت ممکن توسط شما هستیم! حتما باید حادثه مجددی رخ دهد؟!
دو- شاید بگویید که ما با سران عربستان جهت حفظ کرامت و امنیت حاجیان خود به توافق رسیده و از ایشان تضمین گرفتهایم! ممکن است بپرسیم دقیقا با کدام دولتمرد سعودی؟! «بننایف» را میفرمایید؟! او که اصلا معلوم نیست الان کجای عربستان هست! و فیالواقع یکی باید به داد امنیت و کرامت خودش برسد!
سه- وقتی دربار بوزینهبازان سعودی تا این حد متزلزل است که هر روز اخبار تزلزلش در رسانه‌های دنیا مخابره می‌شود؛ امروز، سومی علیه دومی قیام می‌کند و فردا دومی علیه اولی، و هیچ ولیعهدی به هیچ عهدی پایبند نیست، حکم تدبیر چیست؟!
چهار- وقتی قبیله سعودی، به استناد آنچه با «قطر» کرد، حتی به متحدان خود هم رحم ندارد و به استناد آنچه این روزها مثلا در «عوامیه» می‌کند، حتی به مردم خود هم رحم ندارد، حکم تدبیر چیست؟!
پنج- وقتی آل سعود، رسما و علنا علیه ما «رقص شمشیر» می‌کند و رجز جنگ میخواند، حکم تدبیر چیست؟! ان‌شاءالله بخوانند این متن را آقای رئیسجمهور، آقای وزیر ارشاد، آقای وزیر امور خارجه! و به ما بگویند با این وضع، حکم تدبیر چیست؟!
شش- وقتی ناظر بر جنایت تلخ ۲ سال پیش که هرگز داغ آن التیام نمییابد، هنوز حکام سعودی یک عذرخواهی خشک و خالی از ما نکردهاند و در نهایت وقاحت، انگشت اتهام را هم سمت ما گرفته‌اند، حکم تدبیر چیست؟! شگفتا! هم قبل و هم بعد آن فاجعه دلخراش، چندین و چند تحرک شوم از سعودی دیدیم؛ تا امروز با صدای رساتری از حضرات بپرسیم که حکم تدبیر چیست؟!
هفت- وقتی با گذشت ۲ سال از آن رخداد دردناک، هنوز سعودی نابکار، از روشنگری در قبال شبهات مطرح در نحوه شهادت دیپلمات ما، آقای «غضنفر رکنآبادی» خودداری می‌کند، حکم تدبیر چیست؟!
هشت- وقتی ما جایی به نام «شورایعالی امنیت ملی» داریم که رئیس آن «رئیسجمهور» است و وقتی از بدیهیترین تکالیف این شورا، رصد و چارهاندیشی همین مسائل است، و وقتی اوضاع تا این حد وخیم است، آیا فرستادن هموطنان عزیز ما به حج، مصلحت است؟! و آیا نباید در اینباره، برای مردم ذاتا علاقهمند به فریضه حج، تبیین واقعیت صورت بگیرد؟! هان ای اعضای شورایعالی امنیت ملی! هان ای جناب رئیس! حکم تدبیر چیست؟!
نه- وقتی رژیم سعودی به لنج ماهیگیری ما هم رحم نمیکند و هر از چند ماهی، چند صیاد بیگناه را به بند میکشد، چه ضمانتی برای منای امن و ایمن این همه هموطن وجود دارد؟! اگر فردا روزی در حج، عدهای از حاجیان را به بهانههای دروغین بازداشت و اتهامات امنیتی بر آنها سوار کردند که در دنیا علیه ایران جار بزنند، حکم تدبیر چیست؟!
ده- وقتی رژیم بینظام سراسر بربریت پوسیده و پلاسیده سعودی، اندک نظم و نسقی در دربار عاری از خرد خود ندارد و هر روز هم حال و روزش بدتر از دیروز می‌شود و تو هیچ نمیدانی که کرامت و امنیت حاجی خود را فیالواقع باید از کدام فرد و کدام دستگاه سعودی متقاضی باشی، حکم تدبیر چیست؟!
تمام کنم این نکات را که گمانم برای درک این جمله خمینی بتشکن که «ما از آل سعود نخواهیم گذشت» و نیز برای درک سخنان حضرت آقا درباره این حکام حقیقتا قبیلهای و حقیقتا خونریز، وقتی سعودی خیانتکار که فجایع یمن، فقط یکی از فهرست بلندبالای جنایات او است، دهها مصداق روشن ارائه داده، خیلی سخت نباشد رسیدن به «حکم تدبیر» درباره حج امسال! و اگر اوضاع بر همین منوال باشد، درباره حج سالیان بعد!
و در نهایت، چند کلامی هم با پروردگار عالمیان! خدایا! خداوندا! هیچ خانهای در این دنیا، مظلومتر از خانه خودت نیست! و غریبتر از کعبه ما مسلمین نیست! دیری است «مسجدالحرام» که در آن بقعه مبارکه، هر گونه ناامنی «حرام» است، افتاده دست حرامیانی مست که ابایی از بلندکردن سایه بتهای آسمانخراش بر سر آن نازنینبنای دیرین ندارند! یا الله! اگر حکم شرع و عقل و مصلحت و تدبیر، به سوختن دل ما در فراق «بیتالله» باشد، این داغ بزرگ را هم به داغ بزرگتر دوری از «بقیةالله» اضافه خواهیم کرد اما ما را بد دردی است، درد این همه دوری و این همه جدایی و این همه هجران و این همه فغان! آیا وقت آن نرسیده که مردی از سلاله ابراهیم، تکیه بر دیوار خانه تو زند و بانگ انتقام سر دهد؟! خدایا! «کعبه» را در انتظار تماشای آن لحظه، چون ما عاشقان طوافش، بسی مشتاق میبینم! برس به فریاد خانهات، به داد ما، به غریبی ما، به غربت فرزندان آدم؛ که تا آخرالزمان «ظهور صاحبالزمان» را نبیند، گویی نه «نوح» سفینه نجاتی ساخته، نه «ابراهیم» تبری بلند کرده، نه «موسی» به ساحلی رسیده، نه «عیسی» مردهای را زنده کرده! آری! آن روز، به «بعثت دوباره محمد» که سلام و صلوات تو بر او باد، میماند! بخوان! این بار تو بخوان خدایا! که فقط هم تو میتوانی بخوانی و بخواهی امر مقدس ظهور را… و پایان این همه درد را! جز ما، کعبه را هم با تو، این سخن است! به یقین این سخن است! به «قرآن محمد» شک ندارم! به «ذوالفقار علی» شک ندارم! خدایا! رحمی…
وطن امروز ۱۸ تیر ۱۳۹۶
فضای رسانه، بخصوص از نوع مجازی آن، نیک اگر بنگریم توسط دولت و ایادی، بهترین فرصت برای این نقشه فریبنده است که جای اصل و فرع را تا می‌توانند عوض کنند. قدر مسلم برای دولت فراری از اقتصاد کشور و متواری از حل مشکلات معیشتی مردم، مهم‌ترین کارکرد «رسانه» متأسفانه تعویض همین متن و حاشیه است! «حاشیه» اما عمدتا با برجسته کردن موضوعاتی ساخته می‌شود که در وهله اول، امری طبیعی و عادی می‌نماید! بعد از «برجسته‌سازی» البته نوبت توجه شبانه‌روز و انحرافی به موضوع است؛ اغلب هم موضوعات سطحی و به عبارت بهتر گیر دادن‌های سطحی! اینکه چرا مداحی آن بیت را خواند و این بیت را نه، و اینکه چرا سنگ مزار فلانی همچین است! دوستان در جریان، بخوبی می‌د‌انند اشاره‌ام به چه مواردی است! دولت و اعوان و انصارش در عالم رسانه، چنان به این موضوعات شاخ و برگ می‌دهند که گویی از نظر ایشان مسئله اول کشور همین چیزهاست! و چنان پشت هم می‌آیند که گیر دادن‌شان، به قول معروف تا می‌تواند «ضریب» پیدا کند! هدف از این شگرد اما باورم هست منحرف کردن افکار عمومی از مسائل اصلی کشور و مصائب اصلی مردم است! عاقبت، دولتی که از رسیدگی به مشکلات ملموس مردم و معضلات رنگارنگ معیشتی ایشان غافل است و حتی به عنوان مثال یک کلام هم توضیح نمی‌دهد که با چه معیاری یارانه‌بگیران را حذف می‌کند، نیاز مبرم دارد به نقشه‌کشی جهت تعویض متن و حاشیه! ما اما باید مراقب این ترفند باشیم و هرگز نباید اجازه بدهیم که دولت، از اقتصاد و معیشت، قسر در برود! لذا پرداختن ما به موضوعات حاشیه‌ای، نباید به گونه‌ای باشد که آنی به خود بیاییم و ببینیم دقیقا مشغول بازی در همان زمینی هستیم که توسط ایادی رسانه‌ای دولت، طراحی شده! بله البته! از «حق» باید دفاع کرد و شبهه را هم نباید بی‌جواب گذاشت؛ چه اینکه ما در روزنامه «وطن امروز» به گواهی مندرجات‌مان، هرگز بی‌توجه به این دفاعیات نبوده‌ایم لیکن سخن بر سر هوشیاری بیشتر در قبال این ترفند واقعا زشت و زننده دولت فعلی و خدم و حشم او در وادی رسانه بخصوص رسانه‌های مجازی است! آیا قرار است زمین مواجهه ما با دولت، علی‌الدوام توسط پشت صفحه‌چینان حاشیه، معین شود؟! و اینکه مرتب آنها یک چیز را علم کنند و ما هم مرتب به جواب برخیزیم؟! و یک وقت ببینیم چند ماه است که مدام افتاده‌ایم پشت حواشی دولت‌ساخته؟! که مدام آنها بگویند و مدام هم ما جواب بدهیم؟! و آن هم با همان غلظت که از قضا، مراد جماعت است؟! بنابراین باید مراقب باشیم که دفاع ما از امور فرعی، از حد خود نگذرد! و ناخواسته به بازی در زمین طراحی‌شده از سوی طرف مقابل منجر نشود! دولت و رئیس آن و دست‌اندرکاران آن و رسانه‌ای‌های آن، واقعا دوست دارند و بلکه نقشه و برنامه دارند تا من و ما بخصوص «اصحاب نقد» هر چه کمتر به اقتصاد و معیشت بپردازیم! جواب این ترفند اما پرداختن بیش از پیش به همان متنی است که دولت دوست ندارد دیده شود! و ویژه شود! ما هرگز نباید سنگر اقتصاد مملکت و خاکریز معیشت ملت را رها کنیم! پاشنه آشیل دولت فعلی همین جاست! و دقیقا برای همین است که می‌خواهد قلم‌ها حتی‌المقدور صرف امور غیر شود! حتی در انتخابات اخیر هم، واقعا بر این باورم که اگر بر اساس «تجربه ۹۲» جوری ورود می‌کردیم که دولت کمتر بتواند از اقتصاد و معیشت فرار کند و کمتر بتواند حواشی را از متن، پررنگ‌تر کند و کمتر بتواند دوگانه‌سازی‌های موهوم کند، سیاست‌ورزی عاقلانه‌تری بود! آری! تأسف باید خورد به حال این دولت و به حال رئیس این دولت و به حال دست‌اندرکار این دولت و به حال قلم‌زنان این دولت که برای نپرداختن به امور اصلی کشور، حتی حاضرند نقشه هم بکشند و طراحی هم بکنند تا بیش از پیش، اصل، فرع شود و متن، حاشیه! واقعا متأسفم آقای روحانی، برای دولت شما و وزیر شما که به حاشیه‌های خودساخته و گیردادن‌های خودساخته، بیشتر و زودتر واکنش نشان می‌دهند، تا حوزه‌های تحت مسئولیت! هر ۱۰ روز هم، یک حاشیه! یک روز شعر فلان! یک روز هم حتی سنگ قبر بهمان! دوستان! عزیزان! اگر مراقب این نقشه نباشیم و اگر ناخواسته همان کنیم که جماعت می‌خواهند، باید به فکر یک سنگ قبر باشیم برای اقتصاد کشور! پس اوصیکم باقتصاد! دولت را نگذارید و نگذاریم از این میدان، آنگونه که می‌خواهد خارج شود؛ یعنی با مغلطه، فرافکنی و حاشیه‌سازی! پس آنچه بر ما فرض است، خواباندن مچ این دولت در میدان اقتصاد و معیشت است، نه عرصه حاشیه! در حاشیه حتی بر فرض غلبه هم، باز ناخواسته به دولت کمک کرده‌ایم در انحراف اذهان از اصل کاری‌ها! امید است بدون مصداق‌یابی، اصل حرف حساب این یادداشت، مورد توجه قرار گیرد که شاید اولین مخاطبش خود حقیر باشم! سپاس!
اینستاگرام ۶ خرداد ۱۳۹۶
اولا: من و «صالحه» که خواهرزادهام باشه و «باگیو» که عروسک صالحه، سه تایی با هم، حلول ماه مبارک رمضان رو به همه‌ی شما هم‌سنگران عزیز، تبریک میگیم!
ثانیا سخنی مختصر و ان‌شاءالله مفید با رأیدهندگان به آقای روحانی. سلام دوستان! «شهرالله» بر همه‌ی شما نیز مبارک! ان‌شاءالله طاعات و عبادات شما در این ماه منور، مرضی رضای باریتعالی قرار گیرد. الغرض! چند ماه پیش، دوست عزیزی که فکر می‌کنم از جریان شما بود، برایم کامنت گذاشت که «فلانی! اگر انتخابات را آقای روحانی ببرد، چه میکنی؟!» من اما با آنکه به سبب قلت وقت، خیلی سعادت همراهی با مخاطب در قسمت کامنتها را ندارم، لیکن در جواب ایشان نوشتم: «به آقای روحانی تبریک میگویم و ارادتم را به ملت شریف ایران حفظ می‌کنم» و حال که نهاد قانونی شورای نگهبان، سلامت کلیت انتخابات را تأیید کرده، الوعده وفا! ضمن تبریک به منتخب ملت و حفظ ارادتم به شما عزیزان، چند کلامی با شما سخن میگویم.
نخست اینکه بعضی نوشته‌های پیشین من، تنها و تنها در مقام واکنش به سخنان آقای روحانی، بعد از انتخابات بود و هرگز موضوعیت ذاتی نداشت. قدر مسلم، ما ایشان را رئیس همه‌ی جمهور میخوانیم و تقسیمبندی ملت به ۲ گروه «صلحطلب» و «جنگطلب» را در وهلهی اول، در تضاد با شعارهایی همچون «اعتدال» و «تدبیر» میدانیم.
دوم اینکه اعتراض ما به تخلفات انتخابات، شاهد بودید که هرگز به تمرد از قانون و تخطی از نهادهای قانونی منجر نشد!
سوم اینکه نامزدهای مد نظر ما یعنی آقایان قالیباف و رئیسی، در خلال نامههای جداگانهی خود، برای آقای روحانی، در حالی آرزوی موفقیت کردند که هنوز شورای محترم نگهبان، سلامت انتخابات را تأیید نکرده بود!
چهارم اینکه آمدیم و ۲ فردای دیگر، یکی از شما، مشکلی برای ما مطرح کرد: «برادرم بیکار شده؛ خودم متأثر از رکود، کارم را از دست دادهام؛ خواهرم با مدرک دکترا، هنوز دنبال کار میگردد؛ فلان اداره، حقم را خورده؛ اینجا با این سند و مدرک، اختلاس شده»! ما آن روز، بیآنکه از رأی شما بپرسیم، در حد وسع خود، سعی خواهیم کرد رسانه‌ای رسانا برای طرح و ان‌شاءالله حل مشکل شما توسط دولت محترم باشیم. همچنان که در ماجرای «کاسپین»، ما بیآنکه از دین و ایمان و رأی و نوع پوشش هموطنان ضرردیدهی خود سئوال کنیم، کرارا بهترین جای روزنامهی خود را مختص تظلمخواهی ایشان کردیم!
خواهران و برادران! این یک نگاه است؛ یک نگاه هم، دیوارکشیدن بین من و ما و شما و الباقی ملت، با دم دستیترین تقسیمبندیها است! پس به آقای روحانی، سلام برسانید و بگویید؛ «هیچ کس «صلح» را بیشتر از پسربچهی ۲ سالهای دوست ندارد که پدرش را در «جنگ» از دست داده!» دوستتان دارم و از صمیم قلب آرزو می‌کنم که متأثر از اقدامات دولت محترم در جهت حل مشکلات، همیشه شاد و خندان باشید، نه فقط یک شب! در نهایت تأکید می‌کنم که «انتخابات» یک روز شروع می‌شود و همان روز هم تمام می‌شود، لیکن آنچه هرگز نباید خدشهدار شود، «وحدت و اتحاد و یک‌دلی آحاد ملت ایران» است! اگر هم ما و هم شما و هم آن دیگران، پیشرفت بیشتر و موفقیت روزافزونتر این دیار دیرین را میخواهیم، لاجرم باید دست در دست هم، برای ایران و ایرانی، شبانه‌روز کار کنیم! از شما هموطنان عزیزم، التماس دعا دارم! یا علی!
به نام خدا
حاشیه پررنگ‌تر از متن!
- اولا زیاد بنویس، ثانیا از جبهه و جنگ و شهدا زیادتر بنویس، ثالثا بنویس دیگه! آهان! «طنز» هم زیاد بنویس! ی کم بخندیم، دل‌مون وا شه! به کامنت‌های ملت در «قطعه ۲۶» هم جواب بده! نگذار فضای وبلاگ، رسمی باشد! اصلا با مخاطب، خودمانی که می‌شوی، حس بهتری دارد…
این‌ها را سالیانی پیش در «نیویورک» خانم دانش‌جویی می‌گفت که هم به سبب شغل پدر و هم به سبب ادامه‌ی تحصیل، در «آمریکا» زندگی می‌کردند! و یحتمل هنوز هم! القصه! حس شیرینی بود برایم این که می‌دیدم حتی در بلاد غریبه هم، اباطیلم مشتری دارد! آن‌هم تا این حد جدی و پی‌گیر! اگر زود به زود اینستا را به روز می‌کنم، اگر از آسمانی‌ها زیاد می‌نویسم، اگر کلا زیاد می‌نویسم و اگر زیاد از در مزاح وارد می‌شوم، همه و همه در جهت احترام به خواست مخاطب است! و الا، نویسندگی یعنی ریسندگی درد سر، آن‌هم با این وسواسی که من دارم؛ «اینجا علامت سئوال می‌خواهد یا تعجب یا جفتش؟! اینجا «که» باشد بهتر است یا که نه؟! فعل این جمله را ببرم آخر، بهتر نیست؟!» اعتراف کنم؟! همه‌ی زندگی‌ام شده مواجهه با این پرسش‌ها، بلکه آنچه می‌نویسم؛ هم صریح باشد، هم صحیح و هم البته آمیخته با ادبیات! و اما ناظر بر فضا، رسالتی بیش از پیش، روی دوش قلم خود احساس می‌کنم مبنی بر خنداندن شما هم‌سنگران! حتم دارم طرف مقابل، نقشه دارد که گل زیبای لب‌خند را بر لب من و ما و شما «حرام» کند و به جهنم اخم و تخم حواله‌‌ی‌مان دهد؛ پس حتی از عکس‌انداختن با گوسفندان و چند خطی طنز زیر تصویر هم مرا ابایی نیست؛ اگر بعدش قرار بر تبسم شما نازنیان باشد! ۳ پست با «دیانی» مزاح کردم، من‌باب همین هدف! بله البته! ناراحت می‌شوم یکی از شما، مرا «دلقک» بخواند یا ذیل پست‌های کاملا طنز مربوط به «میکائیل» دعوتم کند به آتش‌بس، لیکن به خاطر چند دست‌مال، قیصریه آتش‌زدن خطاست! چندی پیش، یکی به خیال خودش، به من طعنه زد که «ظاهرا خیلی اینستا را جدی گرفته‌ای؟!» درآمدم: «من حتی با وسطی سیزده‌به‌در هم شوخی ندارم! اینکه حالا رسما یک سنگر است! چند سال دیر آمدم اینستا اما حالا که آمده‌ام، نگاه سرسری به آن ندارم!» و این را الان اضافه کنم! چند سالی است در وبلاگم، شما یک کامنت پیدا نمی‌کنید که به لحاظ ویرایشی یا نگارشی، غلط داشته باشد! وقت می‌گذارم و درست می‌کنم نظرات را! بعله! «مجنون» کسی است که در جنون من شک کند! به یقین «من اهل کوفه نیستم، خنده بر لب یاوران علی، حرام بماند!» واداده‌ها، شادی ما را هدف گرفته‌اند! لب‌خند بزنید دوستان!
حسین قدیانی: با همان «بلندگودستی» که ۱۸ سال پیش، درست در همین ایام «تاج‌زاده» بر تنور فتنه و تفرق و آشوب و سوءاستفاده از احساسات پاک دانش‌جویان عزیز می‌دمید؛ پدرم قریب ۴۰ سال پیش، شعار حماسه و ایثار و اتحاد و یک‌دلی و دفاع از ولی فقیه و پاس‌داری از آرمان‌های انقلاب پابرهنه‌ها، سرمی‌داد! آری! درست با همان «بلندگوی دستی»! پس اولا به وجود چنین پدر آسمانی و حی و حاضری، افتخار می‌کنم و ثانیا به اصحاب فتنه، این وامانده‌های همیشگی و جامانده‌های روسیاه، عرض می‌کنم که تعویض «بلندگودستی» با «توئیتر» به خودی خود هیچ اشکالی ندارد؛ مشکل از عوضی‌شدن آدم‌هاست! و البته اصرار در عوضی‌ماندن! و فتنه‌گر ماندن! کاش امثال تاج‌زاده، بموازات تعویض رسانه، خودشان را هم در جهت اصلاح، عوض می‌کردند! نکنند هم، صدالبته خیالی نیست! قدر مسلم، ما راه سرخ پدران شهید خود را با عزمی بیش از گذشته، ادامه خواهیم داد و به قول «بهشتی بزرگ»، «ما راست‌قامتان جاودانه‌ی تاریخ خواهیم ماند» ان‌شاءالله!
آقای قدیانی! در جنون شما شکی نیست! ای کاش می‌شد تجربه و تخصص نویسندگانی مثل شما آموزش داده شود. این درست که هر کسی با مطالعه می‌تونه قلم خودش رو تقویت کنه اما به قول شما «اینکه کجا علامت سئوال باشه یا تعجب یا جفتش؟!» نیاز به آموزش دارد. دلیل اینکه به جای اینستا، اینجا کامنت گذاشتم، تعلق خاطری هست که به وبلاگ «قطعه ۲۶» دارم و تعبیر زیبای خودتون: «اینجا قطعه‌ای از بهشت است؛ نه با قلم که با خون باید نوشت!»
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
حسین قدیانی: بسی سپاس!