هستی ما «گل» است، نه «اوت دستی»!؟

به نوع آرایش بند کفش دوست «بابااکبر» دقت کنید!

نمی دانم چرا تیم سراسر آبی با ۱۲ بازیکن وارد زمین شده!

تعداد شهدای این عکس، البته خیلی بیشتر از پدرم است؛ ببینید اعجاز خمینی را!

اول: از وقتی «قطعه ۲۶» پا به فضای مجازی گذاشت، برنده بازی دربی، آبی های پایتخت بودند. «استقلال» باز هم در برابر «پرسپولیس» به پیروزی رسید تا همگان بفهمند که راه رسیدن به پیروزی، داشتن استقلال است و راز شکست ناپذیری «جمهوری اسلامی» در برابر «تحریم اقتصادی» و «تهدید سیاسی» جز این نیست که ما استقلال داریم و رهبری داریم از جنس «علی» که به جای خط گرفتن از استکبار، خط خطی می کند «نقشه راه» را… و چون «ماه» است، راهنمایی می کند ستاره های سپهر بیداری اسلامی را. «سیدعلی» حتی نام مقدسش هم لرزه بر اندام کفر می اندازد و دروازه کاخ سفید را بر پاشنه می لرزاند. آمریکا و اسرائیل البته که حتی از نام «خامنه ای» هم می ترسند، چرا که اخوان در مصر، و دیگر برادران و خواهران جمهوری اسلامی در هر کجای جهان اسلام، تا «آقا»ی ما را دارند، بی امام نیستند. پس حق دارند به خامنه ای، می گویند «امام خامنه ای». آری! اگر قرار بر استفاده از ژورنالیسم باشد، ما از ژورنالیست ها، ژورنالیست تریم و ایضا فوتبالیست تر! در راه اعتلای نام حق، ژورنالیسم، ابزار مومی است دست ما. ما اراده کنیم، از دربی هم بلدیم که چگونه به دربی حق و باطل برسیم. پس زنده باد استقلال، زنده باد پرسپولیس، زنده باد جمهوری اسلامی.

دوم: آبی ها در این بازی خیلی زود قانع شدند به بردن، اما کمی جاه طلب اگر بودند، گمانم وقت بدی نبود که جبران کنند شش تایی ها را. گفت: واویلا واویلا… میلاد میداودی! جوان سیه چهره جنوبی، عجب قشنگ بازی کرد!

سوم: تماشای دربی، بعد از مدت ها از تلویزیون چسبید؛ نه سردردی بود، نه غم چگونه برگشتن از آن خراب شده! این پا را دادیم روی آن پا و حالی کردیم با هنرنمایی آبی ها. فرهاد اما مثل همیشه بوی گل می داد در این بازی. حالا کاپیتان کهکشانی ها عادت کرده به گل زدن در دربی و این عادت، عین سعادت است برای تیم آبی. استقلال با گذاشتن ۲ هافبک دفاعی در میانه میدان، یعنی رحمتی و آندوی ارمنی و محجوب اهل مجیدیه، عملا بازی را از تیم قرمز گرفت و اگر با من بود، حتما آندرانیک تیموریان را بهترین بازیکن زمین انتخاب می کردم. آندو، به خوبی توانست خراب کند بازی پرسپولیس را. در بازی ای به حساسیت دربی، این دقیقا مهم ترین چیز است.

چهارم: پرسپولیس اما روحیه دربی را نداشت و تقریبا می دانست که حریف کهکشانی ها نمی شود. نگاه کنید به چهره «نوری» وقتی که می خواست پنالتی را بزند. انگار که غم عالم خراب شده بود در چشمانش. اصلا روحیه نداشت، اما «رحمتی» داشت با قدرت و قوت، ذکر می گفت و چقدر هم مغرورانه می گفت. توپ که کلا به بیرون رفت، اما گیرم هم در چهارچوب بود؛ گلر استقلال به خوبی تشخیص داد جهت توپ را و شک ندارم که می گرفت. زود بود مربی گری پرسپولیس برای استیلی. در غیرت این مرد، هیچ شک ندارم، اما حجب و حیای زیاد از حد حمیدخان، مخل کار مربی گری در تیمی مثل پرسپولیس است. بگذریم که استیلی اگر سیاست داشت، آن طور ضایع نباید قبول می کرد که جایگزین دایی شود. اینجا باید گفت که «حبیب» ظلم کرد به دوستش یعنی «حمید»! همه جای دنیا فوتبال، سیاسی است و دست سیاست مداران، اما سیاست مدارانی که فوتبال را می فهمند! متاسفانه سیاست مدارانی که از جریان اصول گرا وارد فوتبال شده اند، فرق توپ و هندوانه را تشخیص نمی دهند و چون چنین است، سوء مدیریت شان در ورزش، دقیقا به پای حکومت نوشته می شود. حبیب کاشانی با این دوستی خاله خرسه، قربانی کرد گل حمید استیلی را به آمریکا. ما نباید مخالف پخش برنامه ۹۰ باشیم. باید به کسانی که گزک می دهند دست شومن ها، اعتراض کنیم که همان نوچه های قالیباف و احمدی نژاد باقی بمانند، چرا که شایستگی نوکری فوتبال را ندارند. یعنی تخصصش را ندارند و با ندانم کاری، بازی می کنند با مهره های ملی، نظیر حمید استیلی.

***

…و اما برویم مثل دربی گذشته، سر وقت خاطرات و مخاطرات. باری پیش از این نوشتم که ما ۲ ملت نداریم. به تصاویر بالا نگاه کنید تا ببینید چه کسانی و چه جوانانی از زن و زندگی و فرزند گذشتند و به جبهه رفتند. خیلی ها فقط سر سجاده، مسلمان اند، اما وقت عمل، یعنی آن زمان که در شیپور جنگ دمیده می شود، مسلمان باقی ماندن را به «سلمان» شدن ترجیح می دهند. عصر اصلاحات، روزگاری رهبر حکیم ما گفت: «جوانان ما هنوز هم وقت خطر که بشود، پای رکاب این انقلاب اند؛ حتی آن تخس هاشان گاهی بیشتر رشادت می کنند». از این دست، یکی هم پدرم بود، اما از آن نسل! معروف است میان دوستان «بابااکبر» که وقتی پدر، داور بازی های دوستانه و مسابقات تمرینی می شد، نگاه می کرد ببیند دوستان صمیمی تر و جبهه ای ترش، در کدام تیم اند؛ اوت دستی و کرنر و خطا و فلان ضربه ایستگاهی و آفساید و کاشته غیر مستقیم و کاشته مستقیم و هند و این جور چیزها را به نفع تیم مقابل می گرفت، اما «گل» را به نفع تیمی که دوستانش بیشتر در آن تیم بودند!! بعد هم اگر چیزی به «بابااکبر» می گفتی، برمی داشت و می گفت: «من که در اغلب صحنه ها به نفع شما سوت زدم»!! در مثل هیچ مناقشه نیست شکر خدا. اصلا از فضای این خاطره بیرون بیایید، تا برویم سر وقت یک مخاطره عاشقانه. «خمینی» به خیلی ها لطف کرد و سمت داد و حکم زد و تعریف کرد و تا تو زنده ای، نهضت زنده است و چه و چه، اما «گل» را فقط به نام «خامنه ای» ثبت کرد و چون «سیدعلی» را بر اساس اصول، بیش از دیگران دوست می داشت، فقط ایشان را شایسته رهبری خواند. 

***

بر خامنه ای رهبر خوبان، ایضا امام و شهیدان صلوات!