وطنامروز؛ ۹ اردیبهشت ۱۳۹۸
حسین قدیانی: درست در روزهایی که نمایندگانی از حوزهها و حجرهها، درس و بحث خود را رها کرده و در مناطق سیلزده مشغول سختترین خدمات به مردم عزیز کشورمان هستند و بعضا بیش از یک ماه است که به شهر خود برنگشتهاند، خبر شهادت مظلومانه #روحانی_همدانی به دست شیطانصفتی که فضای مجازی بویژه اینستاگرام را به مجرایی برای تبلیغ شرارت خود در فضای واقعی بدل کرده بود، سئوالات بسیاری را در افکار عمومی موجب شد؛ یکم‐ آیا حد و اندازه #پلیس_فتا به قدر قد و قواره مجرمان، متجاوزان و بلکه خونآشامان این مجازستان بیدر و پیکر، بزرگ و راهگشا هست؟! و این پلیس مجازی چه میزانی از امکان حقیقی و اختیار واقعی را دارد که بتواند قبل از عملیاتی شدن شرارت اشرار، این #اراذل و #اوباش را که بدترین بهره را از شبکههای اجتماعی میبرند و مدام فربهتر و گستاختر میشوند، سر جای خود بنشاند؟! براستی خون چند بیگناه باید ریخته شود تا متولیان به صرافت توسعه پلیس فتا بیفتند؟! دوم‐ ناظر بر اهمالها و چشمپوشیهای گذشته، این سئوال پیش می‌آید که دولت و بویژه وزارت ارتباطات، آیا اصلا مسئولیتی متوجه خود میبینند یا شعارهایی مثل «دفاع از حقوق شهروندی» فیالواقع تنها یک افه انتخاباتی است؟! معالاسف کافی است فرض کنیم جای این طلبه همدانی، جان یک روشنفکر دستهچندم تهرانی گرفته می‌شد که مثلا ۲ تا سخن دگراندیشانه هم در کارنامهاش داشته! آیا همین #حسن_روحانی فغان و فریاد سر نمیداد؟! سوم‐ بیعملی دولت، قبلا هم نوشتیم که فقط مختص حوزه #اقتصاد نیست! به قول وزیر برند همین کابینه، ما با نوعی «بیدولتی» روبهرو هستیم که صدالبته به عالم مجازستان هم سرایت کرده! مدیران اینستاگرام در خوشرقصی محض برای تحریمهای آمریکا، پیج پاسداران خدوم این مرز و بوم را میبندند و #وزارت_ارتباطات گویا اصلا وجود خارجی ندارد! نیز در رابطه با همین موضوع مورد بحث، تا لحظه نگارش این یادداشت! چهارم‐ این هم از نشانههای دیگر بیدولتی در سایبر است که قوه مجریه عریض و طویل ما نمی‌تواند صفحه یک قاتل در فضای مجازی را مسدود کند! سئوال اینجاست؛ دولتی که از فرط «بیدولتی» نمی‌تواند یک شبکه اجتماعی را مدیریت کند، چگونه می‌خواهد یک کشور را اداره کند؟!
▪️▪️▪️
بیل بزن عزیز روحانی! و حتی جان خود را هم تقدیم کن! بگذار #تاریخ شرح زندگانی تو را با #مظلومیت بنویسد و در شرح روحانی دیگری بنویسد؛ «تقریبا هیچ!» #حسین_قدیانی
وطن امروز؛ ۱۷ فروردین ۱۳۹۷
حسین قدیانی: یک وقتهایی زندگی، خلاف آن برنامهای که ریختی عمل می‌کند؛ سوم فروردین به قصد ۳ روز اقامت در مشهد اردهال رفتیم زیارت علی بن محمدباقر که حقیقتا «خورشید کاشان» است و شگفتا! هنوز به تهران برنگشتهایم! البته الان هم مشهدم اما مشهدالرضا! بعد از اردهال، رفتیم سمت اردستان و نائین و اردکان و میبد و یزد و بافق و بهاباد و چادرملو و ساغند و طبس و بشرویه و فردوس و گناباد و فیضآباد و تربت حیدریه و ۲ روز پیش هم که راستش در آخرین شبجمعه ماه رجب، بهشت رضای مشهدالرضا! آنجا با مشاهده مزار شهیدانی چون کاوه و چراغچی که اولی در ۲۵ سالگی و دومی در ۲۷ سالگی به شهادت رسیدند، فهمیدم که بزرگی کردن و بزرگانه زندگی کردن، رسم جوانان کمسن و سال این دیار است! همان عزیزان که در همین روزهای اخیر، در نهادهایی چون هلال احمر و بسیج و ارتش و سپاه و کمیته امداد، سنگ تمام گذاشتند در مقوله خدمت و رسیدگی به امور سیلزدهها! تقریبا در همه شهرهایی که نامش برده شد، مزار امامزادهها شده بود سنگر کمکرسانی به مردم! و پاتوقی برای اعزام نیرو! مثلا اواسط راه بافق به طبس، بعد از معدن چادرملو، مزار امامزادهای هست به نام «قاسم بن فضل بن اباالفضلالعباس» یا در خود طبس، امامزاده «حسین بن موسیالکاظم» که با محوریت جوانان به محل جمعآوری کمکهای مردمی بدل شده بودند! در یکی از چند چادر بقعه باشکوه طبس، جوانی در همان سن و سال شهادت محمود کاوه، عجیب تکاپویی داشت! دوستانش میگفتند؛ «۲ شبانهروز است نخوابیده و ساعاتی بعد هم همراه سایر رفقای هلال احمریاش عازم مناطق سیلزده است!» آمریکا توهم زده که با تحریم هلال احمر ایران می‌تواند ریشه ایثار و نسل خدمت جهادی را در این دیار بخشکاند! و «مرگ بر آمریکا» دقیقا مرگ بر همین آمریکاست که حتی به هلال احمر هم رحم نمیکند! تا این حد ضد انسان! و تا این حد ضد انسانیت! معلوم شد چرا آمریکا هیچ ابایی از حمایت از کودککشیهای آل صهیون و آل سعود در فلسطین و یمن ندارد! رژیمی که حساب هلال احمر یک کشور را هم مسدود می‌کند، حقیقتا لایق شعار مرگ است! اما مگر کاوهها و چراغچیها در «روزگار جنگ» از تحریم ترسیدند که در این «جنگ روزگار» نسل برآمده از شهدای دهه ۶۰ از خباثت دشمن بترسند؟! گمانم روزهای اخیر، ما با ۲ سیل روبرو بودیم؛ سیلی که آب میآورد و سیلی که آبرو! بله! اولی غم داشت و هنوز هم دارد اما دومی تداعیگر روزهای مملو از مهر و عطوفت و ایثار جبهه و جنگ بود و هنوز هم هست! لذا حکایت مشهور انساندوستی شهرداری به نام «مهندس مهدی باکری» هرگز در این دیار افسانه نیست! و نه‌تنها افسانه نیست، بلکه بهوقتش تبدیل می‌شود به یک الگو! در مسجد جامع یزد، تجلی این الگو را با همین چشم خود دیدم! بسیجیانی بودند؛ روحانی و دانشجو که داشتند کمکهای مردمی را میبردند به مناطقی که باید! همه هم در سنی حدود ۲۵ سال! و صدالبته وسط تعطیلات نوروز! و خوب که نگاه میکنی، این مناظر را هم «فتحالمبین» میبینی! و راستش آن «امید» که مدام ورد زبان رهبر انقلاب است، اتکا به آمادگی همین نسل دارد! که این، امتداد درخشانتر همان نسل کاوهها و چراغچیهاست! نسلی که موسم امتحان، جا نمیزند؛ چه دولت به وظایفش عمل کند، چه نکند! از سویی این نسل جوان است و از سویی هم بزککنندگان آمریکا در جناح افسادات که درست وسط سیل، دغدغهشان عرقخوری است! یا آن مشاور دولتی که در این گیر و دار، دنبال کشف میزان محبوبیت فلان مجری صدا و سیماست! واقعا مردم چه جایگاهی دارند در افکار آلوده بعضی‌ها؟! گویی فقط باید به جماعت رأی بدهند و بعد هم بروند پی غم و غصه خود! امثال تاجزاده و آشنا و حجاریان، واقع امر آن است که مردمی جز سلبریتیها؛ آنهم بدترین گونه سلبریتیها نمیشناسند! اینکه حجاریان می‌گوید؛ «اصلاحطلبان باید حرف خود را از زبان سلبریتیها بزنند» اصلا حرف جدیدی نیست! اساسا این دولت، دولت برآمده از زبان سلبریتیهاست! که «یا مرگ یا روحانی!» و «اگر روحانی رئیس‌جمهور نشود، از ایران می‌روم!» مکرر دیدیم که به انحای مختلف، خواستند خوار و خفیف کنند حضور جوانان جهادی در مناطق سیلزده را! یعنی تخفیف کار قابل تقدیر! یا تلاش همیشگی و نخنما برای تفرقه میان سپاه و ارتش که باز هم با بصیرت سران این ۲ نهاد، سرشان به سنگ خورد البته! کلا جماعت دنبال تمسخر کار و خدمت جهادیاند و هیچ هم فرقی ندارد که جبهه، خانطومان باشد یا گمیشان! بساط چرت و پرت این جمع، همیشه بهراه است! و کیست که نداند اگر شهادت در جبهه شام نبود، الساعه داعش از دروازهقرآن شیراز هم رد شده بود؟! بحث، سر تفاوت انسانهای ۲ مکتب است؛ مکتب خدمت و مکتب قدرت! انسان مکتب قدرت، حتی در اوج سیل هم به فکر شرابخوری جماعتی از اراذل است لیکن سردار عزیز جعفری و همرزمانش در سپاه و ارتش، همچنان که در جزیره مجنون و طلائیه به آب زدند، در آققلا هم! و عنصر مسخرهکن، حتی زمان جنگ هم طعنه میزد! به این شعار، به آن شعار؛ به این کار، به آن کار! صحنه اما به کوری چشم منافقین، هرگز خالی از جوانان جویای خدمت جهادی نیست! در طبس به جوانی که بعید میدانم بیش از ۲۵ سال داشت و تا ساعاتی دیگر عازم لرستان بود، میگفتم؛ «سیل اما عید شما را خراب کرد!» جواب عجیبی داد؛ «اگر سیل هم نبود، برنامه داشتیم برای اردوی جهادی به سیستان!» و همین روحیههاست که خامنهای کاوهدیده و چراغچیدیده و باکریدیده، نسل جوان امروز را حتی جلوتر از نسل باشهامت دهه ۶۰ میداند! برگردم به جمله اول متن؛ «یک وقتهایی زندگی، خلاف آن برنامهای که ریختی عمل می‌کند»! برنامهها ریخته بود دشمن که حسین فهمیده کلا بمیرد و بهنام محمدی کلا بمیرد و کاوهها و چراغچیها و باکریها کلا بمیرند و نسل جوان ایرانی فقط در پی دغدغههای آشنای تاجزاده باشد اما بنازم برنامه خدا را که چگونه از خون احمد کاظمی، جوان باوجودی چون محسن حججی را میآفریند! خدا قوت همسن و سالان شهید سرجدای وطن! حقا که پر از شکوفه خدمت بود بهارتان! من که بعید میدانم با وجود نسلی چون نسل شما، دل حضرت آقا برای کاوه تنگ شود! همتتان را عشق است! یا علی!
وطن امروز؛ ۱۵ اسفند ۱۳۹۷
حسین قدیانی: عصر پر از رخداد ۸۸ که آن نامه تند و تیز را در وبلاگم خطاب به قاضی‌القضات نوشتم، هرگز فکر نمی‌کردم روزی بنشینم پای این متن! به هر حال ۱۰ سال از آن روزگار گذشته و ما هم بگی‌نگی عوض شده‌ایم! الان شعور نوشته‌هایم بیشتر است! اقلا به‌زعم خودم! مثالش همین متن! همین متن که در حکم یک خداقوت به آیت‌الله آملی است! قصه من و آیت‌الله اما از آن نامه آتشین شروع نشد! القصه! دوران دانشگاه ما در دهه ۷۰ مصادف شده بود با شبهه‌پراکنی‌های شاذ در حوزه دین و معارف اسلامی! و آنکه بهتر از همه و علمی‌تر و عینی‌تر از همه، جواب این شبهات را می‌داد، آیت‌الله آملی بود! مرد میدان معرفت اما خیلی زود ردای قضاوت بر تن کرد! درباره آیت‌الله آملی به‌عنوان «رئیس قوه قضاییه» عدالت آن است که سخن به انصاف بگوییم، آنهم حالا که موسم تودیع است! معتقدم در حوزه عدل و داد، قوه را جلوتر برد ایشان! اینکه در مجمع، مرحوم هاشمی- با آن عظمتی که برای خود قائل بود!- مافوق آیت‌الله بنشیند لیکن آملی، فرزندان خطاکار رفسنجانی را نه‌تنها محاکمه کند، بلکه محبس هم بفرستد! این مهم آنقدر نشدنی جلوه می‌کرد که بعضا گفته شد؛ «اگر فلانی، بهمانی را ۲ ساعت بفرستد زندان، من ریشم را می‌تراشم!» البته حاج‌سعید خیلی هم گناهی نداشت! واقعا دور از انتظار به نظر می‌رسید برخورد با دانه‌درشت‌های متصل به شماری از حضرات! حسن دیگر آیت‌الله، عدم واهمه از پوپولیسم جریان منحرف بود! لذا به همان راحتی که علیه «ف. ه» ایستاد، علیه #مشایی و #بقایی نیز ایستاد! آملی حتی پای برادر رئیس‌جمهور مستقر را هم به دادگاه باز کرد تا نشان دهد شهامتش فقط در برخورد با نزدیکان رؤسای جمهور ماضی نیست! دقت شود! راقم این سطور، الساعه به‌عبارتی با #قرار_وثیقه آزاد است؛ لذا در جوهر قلم این متن، هرگز در پی کشف حدیث نفس نباش! حداقل در این متن، آزاده‌ام! و این را نیز از سر حریت می‌نویسم که حتما به آیت‌الله آملی نقد هم وارد است! من‌جمله این نقد که آخرش هم نفهمیدیم برخورد با دروغ‌بافان زنجیره‌ای که در آن واحد تیر به قلب امنیت ملی ۲ کشور ایران و عراق زدند و در آستانه اربعین، آن خیانت را مرتکب شدند، چه شد! شگفتا! خود قاضی‌القضات هم دستوری دادند که آن را هم عاقبت نفهمیدیم دقیقا به کجا انجامید! واقع امر آن است که قوه مجریه در مصاف با روزنامه‌نگار متعهد، سنگ تمام گذاشت و فقط خود مرا بارها به محکمه فرستاد! دیگر همکاران هم همین‌طور! اما قوه قضاییه در مصاف با قلم‌زن مزدور نظام سلطه، بیشتر نمایش مهر بود تا قهر! راحت تیتر زدند که «سرتیپ #حسین_همدانی در سوریه کشته شد» و هیچی به هیچی! مای «وطن امروز» را ولی به‌خاطر «خبر مرگش» علیه بشکه‌های سعودی، به محکمه کشاند دولت! و جالب آنکه انگ حکومتی بودن هم بر پیشانی ماست! صدالبته نه انگ، که فخر ماست! ما تا عمق وجود وابسته به نهضت و نظامیم لیکن در دولت شیخ سرخه، روزهای زیادی بود که آنقدری که دادسرا بودیم، تحریریه نبودیم! و با همین چشم خود اسباب و اثاث اتاق سردبیر را در پیاده‌رو دیدیم! «خداقوت» نهاد حکومتی به مای حکومتی! بگذریم! بگذاریم و بگذریم! همان به این یادداشت را با سخن در وصف همان عزیز تمام کنم که شروع کردم! اینک آیت‌الله آملی، عوض #عدالت باید #مصلحت را بسنجد! تشخیص مصلحت، خود از شمول عدالت است! و تجارب آیت‌الله فراوان! جانی نو به مجمع داده آملی و این مهم، در همین زمان اندک هم قابل رصد است! حالا تا بحث نشود و مخالف و موافق، تا سخن را به انتها نرسانند و تا مر مصلحت، مشخص نشود، تمام نمی‌شود یک موضوع! مصلحت بر خلاف عدالت، باید حوصله کند! اگر اجرای عدالت، گاه ضرب‌الاجلی می‌شود لیکن سنجه مصلحت، جز با صبر و تحمل و تدبر میسور نیست! نه! تشخیص مصلحت، عجولانه نمی‌شود! بعد از یک هاشمی که زیاد رئیس مجمع بود و یک هاشمی که کم، اینک عصر کیفیت جلسات مجمع تشخیص مصلحت نظام است! روز اولی که آیت‌الله بر مسند قضاوت نشست، هنوز هم می‌شد ایشان را جوان خواند اما چه خوش فرمود که؛ «موی سفید را فلکم رایگان نداد، این رشته را به نقد جوانی خریده‌ام»! روزگار، همه را عوض می‌کند! و این تنها زمستان نیست که در گذر عمر، بدل به بهار می‌شود! آنچه مذموم است و خارج از سنت طبع و ذات طبیعت، عوضی شدن است! آیا برای بازگشت به عهد کوپنیسم، نظر همه ملت را جویا شدند بعضی‌ها؛ که حالا اینگونه مجمع را می‌زنند؟! عوض خدا اگر دل به کدخدا بسپاری و حالا هم دل به صدقه نکره‌هایی از قبیل مکرون، ره به هیچ کجا نخواهی برد! مصلحت را نزن! قصور و تقصیرت را گردن موشک‌های فرزندان غیور ملت نینداز! دل به وعده سر خرمن برج ایفل خوش نکن! ادکلن‌های شانزه‌لیزه بوی خون می‌دهند! خیال نکن دل راین به حال کرخه می‌سوزد! شرم از شهدای لب شط کن! حیا کن از سر بریده رزمندگان آن‌سوی خط! بجنب! چیزی از عمر اعتدالت نمانده! دارد زیاد دیر می‌شود! عن‌قریب است تمام شود! تکانی به تدبیرت بده! و اگر این تکان «بالمره» باشد؛ که «علی برکت الله»!
وطن امروز؛ ۲۱ بهمن ۱۳۹۷
حسین قدیانی: بیست و دوم بهمنماه سال والفجر ۸ یکی از زنانی که در راهپیمایی باشکوه آن یومالله شرکت کرده بود، مادر زهرا بود که البته آنجور که پزشکان گفته بودند، هنوز چند روز مانده بود به تولد دخترش! پدر زهرا رفته بود جبهه تا در شمار عبورکنندگان از عرض اروند و فاتحان فاو باشد و مادر اما با هر جانکندنی بود، باز هم آمده بود راهپیمایی! تک و تنها! البته خیلی هم تنها نبود! در وجود او، دختری بود به نام «زهرا» که تنها یادگاری آقاکریم بود از یک وصلت ساده و باصفا! القصه! چند ساعت بعد از بازگشتن سمیهخانم از راهپیمایی، نه که داشت فارغ می‌شد، همسایهها او را بردند «نجمیه» تا «زهرا» دقیقا متولد ۲۲ بهمن ۶۴ باشد! تولد، درست در سالگرد پیروزی انقلاب! مثل پدرش که درست در همین روز به شهادت رسید! این را سمیهخانم فردای تولد زهرا فهمید! فهمید که آقاکریم در عملیاتی با رمز «یا فاطمةالزهرا» شهید شده! فهمید که در ساحل آن‌سوی اروند شهید شده، در حالی که هنوز اغلب رزمندگان نتوانسته بودند به آب بزنند! ۲۲ بهمن ۶۴ عجب روزی شد برای سمیهخانم! عجب یوماللهی! از سویی تولد زهرا و از سویی شهادت آقاکریم که اسم «زهرا» را خودش بر دخترش گذاشت: «سمیهجان! شاید من هرگز نتوانم دخترم را در آغوش بگیرم و او را از مهر و محبت پدر، سیراب کنم اما به زهرا بگو که چقدر دوستش داشتم و چقدر مشتاق بودم ببینمش!» خیلی زود سال ۶۴ تمام شد و در یکی از روزهای فروردین ۶۵ وقتی سمیهخانم از رادیو، اخبار پیروزیهای فاو را میشنید، این دعا به دلش افتاد؛ «خدایا! چه می‌شود اگر برکت دهی به این خونهای مطهر و راه کربلا را نیز مثل فاو باز کنی!» – زهراجان! بهار ۶۵ هنوز خیلی از چهلم پدرت نگذشته بود که از خدا خواستم راه کربلا باز شود! از خدا خواستم، ولی حتی در خواب هم نمیدیدم این آرزو محقق شود! خیلی بعید بود! ما کجا، کربلا کجا؟! حالا اما نشستهایم در بینالحرمین! یاد آن روزی افتادم که هنوز چند ساعت مانده بود به تولدت، ولی تو را هم با خودم بردم راهپیمایی! ۲۲ بهمن ۶۴ بود! تو اول راهپیمایی آمدی و بعد به دنیا آمدی! آن هم درست در روز شهادت پدرت! من و تو در خیابان انقلاب بودیم و آقاکریم در اروند! الان هم ما بعد از چند شبانهروز راهپیمایی، گویی دوباره در کربلا متولد شده‌ایم! باور نمی‌کنم کربلا باشم! حق داشت پدرت که همیشه میگفت: «تو اشتباه میکنی سمیه! اگر راه کربلا باز شد، چی؟!» زهرا! پای هر عمود، انگار محل قرارم بود با کریم! بویش را میشنیدم! صدایش را! میدیدمش! چقدر حاضر بود! چقدر اینجا حاضر است! خدابیامرز، ناراحت می‌شد «کریم» صدایش میزدم! باید میگفتم؛ «آقاکریم»! واقعا هم «آقا» بود! ببین! این آخرین عکسش را همیشه همراه دارم! نخلستانهای اروند! خیلی این بادگیر آبی را دوست داشتم! همیشه هم در عکسها دارد میخندد! ببین خودت دیگر!» آقاکریم! سمیهخانم! یا زهرا! نه پس، ما فردا نمیآییم؛ مایی که ۲۲ بهمن ۶۴ را داریم! مایی که مادرمان؛ سمیه و خواهرمان؛ زهرا یومالله ۲۲ بهمن ۶۴ را آنجور آمدند، در حالی که آقاکریم، باز هم مثل همیشه در جبهه بود! و نگاه که می‌کنم، میبینم این هم «زیارت اربعین» است! شوخی نیست! ۴۰ سال گذشت از انقلابمان! انقلابی که ۴۰ روز هم قرار نبود بماند! بنازم قدرت خدا را که چقدر مافوق قدرت ابرقدرتهاست! الله اکبر! از جزر و مد اروند گذشتیم و سر از آن‌سوی فرات درآوردیم! هدف عملیاتمان فاو بود اما رسیدیم به کربلا! اگر خدا، قوم موسی را در همان دریا نجات داد، لیکن قوم روحالله را کیلومترها از ساحل اروند، جلوتر برد! محل نبرد والفجر ۸ در حاشیه اروند بود ولی چشم که باز کردیم، خودمان را عوض فاو، در بینالحرمین دیدیم! الله اکبر! چه زود کربلای ۴ بدل به کربلای ۵ شد و کربلای ۵ بدل به خود کربلا! ما در روزهای نبود سیمخاردار، تنها نگذاشتیم انقلاب را؛ حالا تنها بگذاریم که «خرمشهر» و «دزفول» هم نام شهرهای ایران عزیز است و هم نام موشک‌های مردم عزیز ایران؟! هیهات! ما را اگر واهمه از جزر و مد روزگار بود، همان اروند باید کم میآوردیم، نه الان که حاجقاسممان الگوی مقاومت همه احرار عالم شده! دقت شود! ما اینجور میگوییم؛ «انقلابمان، اماممان، رهبر انقلابمان»! دشمن خوب بداند که ما جدا از انقلاب اسلامی نیستیم! انقلاب نیز جدا از ما نیست! خودمان را صاحب انقلاب میدانیم ما! از پوست و گوشت و استخوانمان! انقلاب از رگ گردن به ما نزدیکتر است! تپش قلب ما پژواک دائم این سرود است؛ «از تبار حسین شهیدی»! معلوم است که فردا میآییم! متفاوت از قبل! حتی باشکوهتر از ۲۲ بهمن والفجر ۸ که نیک اگر بنگری، زهرا خود مادر شده است؛ مادر پسری به نام «کریم»! کریم همهاش ۳ سال دارد اما وقتی اسمش را از او میپرسی، می‌گوید؛ «آقاکریم»! چنان قشنگ هم می‌گوید که مادربزرگش کیف کند؛ «عزیز، فدای تو بشه آقاکریم!» هان ای دشمن! فردا همه میآییم! آقاکریم هم هست! همه شهدا هستند! فردا امام برای ما از بلندای آسمان، آن دست زیبایش را تکان خواهد داد! فردا یومالله دیگری است! گویی هنوز عظمت ملت ایران را ندیدهای، تو که ۲۲ بهمن ۶۴ یا ۲۲ بهمن ۸۸ را دیدهای! آنها را بگذار کنار! فردا را بچسب! فردا بنا داریم با مدد از خدا، در تراز ۴۰ سالگی انقلاب اسلامی، حماسه بیافرینیم! فردا خیابان انقلاب، سر وصال، قرار دارد سمیهخانم با آقاکریم! بله که شهدا زندهاند و فردا آنها هم میآیند! فردا موسم قرار ما با چشمان همت است! فردا بزنگاه بوسه ما بر لب همیشه خندان خرازی است! فردا عشق خواهیم کرد با صدای راوی فتح! فردا صفا خواهیم کرد با بیسیم حاجاحمد! فردا پیدا میکنیم ما متوسلیان را! میبینمش! اگر انقلاب اسلامی به ما شهیدی به نام «علی چیتسازیان» معرفی کرد که وسط معرکه جنگ، در پی عبور از سیمخاردار نفس باشد، فردا نوبت تشکر ما از انقلاب است! تشکر از انقلاب، بابت همه این قابهای ناب! بله که ما فهمیده را و حججی را و چمران را و احمدیروشن را و وزوایی را و بیضایی را و پیچک را و شهریاری را بدهکاریم به امام و انقلاب و رهبر انقلاب! اگر این نهضت نبود و اگر این نظام نبود و اگر نبود که سایه ولیفقیه بر سر ما بلند است، کجا ما این همه ستاره منور داشتیم؟! پس، فردا متفاوت میآییم! متفاوت از همه ۲۲ بهمنهای گذشته! بهمن فردا سنگینتر است! دشمنشکنی فردا بیشتر است! نه! بریده نشد نسل انقلاب! عصر فردا، عصر صدر انقلاب است! فردا آقاکریم با تمثال پدربزرگ شهیدش می‌آید؛ «آقاکریم»! پدربزرگی که زمان بر او نمیگذرد و همیشه ۴۰ ساله میماند! خودت ببین دیگر تبسم کنار نخلستان را! خودت ببین دیگر حرکت قایق عاشورا را! یا زهرا! یا فاطمةالزهرا! فردا، آمدن از ما و دعا برای آمدن «مهدی فاطمه» در فردایی نزدیک، با شما! اگر دعای شما، دست بچههای نخلستان را گرفت و تا خود کربلا برد، رساندن ما به منجی عالم بشریت را نیز می‌تواند! و «یا زهرا» آن روز هم رمز عملیات خداوند است! به نام الله؛ پاسدار حرمت خون شهیدان، فردا انقلاب به پا میکنیم در خیابان آزادی، با حضور متحدمان! و با همه عشقمان به ماه و خورشید! آری! فردا قرار بیقراران است! و چشم آسمانیان به قدوم ما! یا علی!
با جهل مرکب شماری از رفقا چه کنیم؟!
حسین قدیانی: برخلاف متن دیروز، متن امروزم سراسر حدیث نفس است اما نه آن نفس که حدیثش مذموم باشد! الغرض! کامنت‌های زیر متن “خداقوت به قاضی‌القضات” حقیقتا ناراحتم کرد! متاثر و متاسف شدم از مشاهده‌ی این همه بی‌اخلاقی و صدالبته قدرنشناسی! گویا بدل به گوهری نایاب شده! اولا با همان نیتی متن دیروز را نوشتم که ۸۸ آن نامه را! یعنی صرف‌نظر از اختلاف لحن و تفاوت محتوی “نیت” کاملا یکی بود! نه آن روز دنبال قهرمان شدن بودم و نه دیروز در پی نان! از همین جا بروم سراغ ثانیا و آن اینکه در روزهای وداع آیت‌الله آملی با قوه‌ی قضا، واقعا دفاع از ایشان چه نانی می‌تواند برای حقیر داشته باشد، الا نان برشته‌ی کامنت‌های شماری از دوستان؟! ثالثا در متن هم آوردم که الساعه و بنا به شکایت دولت با قرار وثیقه آزادم! آیا راحت‌تر نبود برایم که عوض خداقوت به آیت‌الله آملی، از آن متنک‌های کیلویی اینستاگرامی می‌نوشتم و کلی هم کامنت “دمت گرم! برو جلو، ما هوایت را داریم!” دشت می‌کردم؟! رابعا تماشا کن اوج ناسپاسی و نهایت قدرنشناسی را؛ طرف، کامنت گذاشته؛ “آملی که هنر نکرده امثال “ف. ه” را محاکمه و محکوم کرده!” عجب! تا دیروز عنوان می‌شد؛ “آملی اگر مرد است، برود فی‌المثل یقه‌ی دانه‌درشت‌های متصل به بعضی خواص استوانه‌طور را بگیرد!” و حالا کامنت می‌گذارند؛ “اینکه نشد هنر!” چندچندند بعضی از رفقای ما با خود؟! خامسا معمولا در مطالب تودیع، رسم بر بیان محسنات طرف است اما من در متن دیروز، سطوری را هم به نقد قاضی‌القضات اختصاص دادم! با این حال باز اغلب کامنت‌ها مصداق مسلم ناسپاسی بود! ناسپاسی؛ هم در حق قلمی که زده شد و هم به‌ویژه در حق جناب آملی! بی‌خود نیست این همه تاکید رهبر انقلاب به #اخلاق در دیدار با حضرات حزب‌اللهی! آیا به استناد سخنان منحرفی که روی پله‌ی دادسرا، رئیس قانونی قوه‌ی قضا را “غاصب” می‌خواند، می‌توان همین‌طور تهمت زد و بی‌اطلاع از چند و چون فلان پرونده، تهمت‌های او را تکرار کرد و آتش جهنم را برای خود خرید؟! عاقبت برای ما چه کسی #ملاک است؟! رهبری که در نهیب به کار واقعا کثیف و حقیقتا غیراخلاقی احمدی‌نژاد در جلسه‌ی کذایی مجلس، از عبارت “بی‌تقوایی” استفاده کردند یا از قضا منحرفان از صراط ولایت و عدالت؟! این چه اخلاق بدی است که رسوخ کرده در دل بعضی‌ها؟! که هر تهمتی به آملی و نزدیکانش بزنند، پس لابد درست است؟! الحمدلله به شهادت کوهی متن و مطلب از قبیل “پرسه در مه” به من دیگر انگ “آدم علی لاریجانی” نمی‌چسبد! لذا اوصیکم و نفسی به تقوای الهی! ملاک اگر حرافی‌های این و آن باشد، نه بررسی‌های حقوقی و قضایی؛ سال ۸۸ هم بودند کسانی که رئیس‌جمهور وقت را “غاصب” می‌خواندند! سادسا الحمدلله که نه بر مدار فتنه چرخیدیم و نه ذیل انحراف رقصیدیم! دوستان دقت کنند که اگر با طناب پوسیده‌ی #فتنه به چاه نیفتادند، با طناب پوسیده‌ی #انحراف به چاه نیفتند! “برادران لاریجانی” اسم رمز جریان انحرافی برای تخریب جریان اصیل انقلابی و بلکه رهبر انقلاب است! آنجاها که لازم بوده، مگر کم جریان اصیل انقلابی علیه رئیس مجلس موضع گرفته؟! لیکن بیان جملاتی از این دست که “آملی اگر مرد بود، جلوی فلان برادرش را می‌گرفت” واقعا چقدر ناظر بر #تقوای_الهی است؟! آیا ما دنبال لایکیم یا ملاک؟! به‌زعم من وقتی کامنت می‌گذاریم؛ “آملی که هنری نکرده “ف. ه” را گرفته! و اگر راست می‌گوید برادران خودش را بگیرد!” بیشتر دنبال انحرافیم، تا عدل! قاضی اگر می‌توانست به صرف بی‌بصیرتی، حکم ببرد، احمدی‌نژاد را زودتر از #علی_لاریجانی باید محکوم می‌کرد! قاضی اگر به صرف بی‌اخلاقی و حرف آلوده می‌توانست حکم ببرد، احمدی‌نژاد را زودتر از #فاضل_لاریجانی باید محکوم می‌کرد! قاضی اما بر مبنای حقوق و آیین جزا و مفاد پرونده قضاوت می‌کند! بارها آیت‌الله آملی گفت که اگر فاضل، تخلفی کرده، رسیدگی شود! و رسیدگی هم شد اما در عالم قضا فرق است میان قول زشت و فعل زشت! قاضی که بر مبنای دل ما نمی‌تواند حکم بدهد! برای قاضی در چنین ماجرایی که مباحث مالی مطرح است “عنصر مادی جرم” ملاک است که دادن و گرفتن وجه یا مال و مشابه آن تحقق یافته باشد که به تبع نشست مدنظر چنین چیزی رخ نداده! بله! محتوای کلامی جلسه بسیار زشت است اما فعلی رخ نداده که قاضی قراری صادر کند! قاضی اگر بند حرف این و آن باشد، تا همین الان هم علی مطهری خواهان برخورد با احمدی‌نژاد، نه به خاطر انحرافاتش، بلکه به خاطر مناظره معروف ۸۸ است! “چون احمدی‌نژاد گفته” که نشد ملاک! وانگهی! مگر همین احمدی‌نژاد، آملی را “غاصب” نخواند؟! چرا پس آیت‌الله با او برخورد نکرد؟! و “چرا”ی جالب‌تر؛ چرا بعضی رفقای ما، احیانا این عدم برخورد را در شمار بی‌عدالتی‌های آیت‌الله آملی محسوب نمی‌کنند؟! بگذار بی‌هیچ ترسی، اصل سخن را بگویم؛ دینم را و وجدانم را و ضربان قلبم را و جوهر قلمم را به “کامنت” نمی‌فروشم! بله! کامنت‌ها ممکن است خوشحال یا ناراحتم کند اما هرگز برایم ملاک نیستند! من، هم از خلقیات فتنه بیزارم، هم از اخلاقیات انحراف! طرفه حکایت اینجاست؛ شماری از دوستان، بی‌آنکه به حیث حزبی احمدی‌نژادی باشند، رفتار و گفتار عاری از تقوای او را دارند! جدا سئوال می‌شود برای‌شان که چرا حضرت آقا، آیت‌الله آملی را رئیس مجمع تشخیص مصلحت کردند! احمدی‌نژاد، دیوی از قاضی‌القضات ساخته که حتی برخورد آملی با برادر رئیس‌جمهور مستقر هم کار مهمی حساب نمی‌شود! و کمک به اجرای #عدل محسوب نمی‌شود! اما شوآف‌های آخوندک اینستاگرامی لایک می‌شود! امان از این نگاه چرک به مقوله‌ی عدالت! نه! من آدم احمدی‌نژاد نیستم! احمدی‌نژادی هم به مسائل نگاه نمی‌کنم! من هرگز فکر نمی‌کنم اگر پیامبر گرامی اسلام هرگز سوار شتر نمی‌شدند، مردم‌دارتر بودند! و اگر امام عوض بلیزر با پیکان می‌رفت بهشت‌زهرا، بهتر بود! ما که نگاه کمونیستی به مقوله‌ی عدالت نداریم! واقعا نمی‌فهمم رفقا را! کامنت “آفرین” گذاشتن زیر متن همت و خرازی که نشد هنر! هنر، فهم چرایی تحریر متن “خداقوت به قاضی‌القضات” است! و اقلا حرف مفت نزدن! من در قامت روزنامه‌نگاری که هر از چندی دادسرا و دادگاه می‌روم، نانم آیا در مدح کیست؟! آملی که دارد می‌رود؟! یا رئیسی که دارد می‌آید؟! حالا دوستان، گیرم درک مطلب ندارند اما آیا یک جو معرفت هم ندارند؟! یعنی من آدمی هستم که قلم را بفروشم؟! منی که حتی شورای نگهبان را هم نقد می‌کنم؟! و بلکه بعضا نظام را؟! لطفا مرا بابت این روضه‌ی باز ببخشید! این جور هستند شماری از علی‌الظاهر خودی‌ها که اگر احمدی‌نژاد در گوش انقلاب و بزرگان انقلاب هم بخواباند، باز پای گناه #برادران_لاریجانی را وسط می‌کشند! در عین حال، خود را مجسمه‌ی ولایت‌پذیری هم می‌دانند! و باز در عین حال، ناظر بر جلسه‌ی یکشنبه‌ی مجلس، هنوز هم علی لاریجانی را مقصرتر از احمدی‌نژاد می‌خوانند! آقایان مدعی ذوب در ولایت! مگر “بی‌تقوایی” نخواندند حضرت آقا، کار کثیف و زشت احمدی‌نژاد را؟! و مگر در قیاس با رئیس مجلس، رئیس جمهور را بیشتر نزدند؟! اما دم بصیرت، درایت و حکمت رهبرم گرم باد که وقتی حکم اخیر را برای آیت‌الله آملی زدند، در آن واحد تیر به قلب فتنه و انحراف زدند! هیهات! متن من غلیظ‌تر از حکم آقا نبود! رفقا اعتراف کنند به جهل خود! برخورد با فرزندان هاشمی و فرستادن‌شان به زندان و گام‌های فراوان دیگر آملی، تابوشکنی‌های بزرگ آیت‌الله بود! بزرگ‌تر از جواب‌های دقیق و عمیقش به سروش در عصر اصلاحات! این، اعتراف اهل فضل است که هیچ کس مثل آملی نتوانست شبهه‌های سروش را “نقطه‌زن” جواب دهد! یعنی خداقوتِ آنهم همراه با انتقاد به چنین عنصری با چنان کارنامه‌ای چقدر کامنت دری‌وری می‌خواهد؟! بیش از ۸۰ درصد کامنت‌های‌تان طعنه بود و کنایه! صدالبته پرده از جهل مرکب خود برداشتید! قطع است آب بصیرت‌تان!
#حسین_قدیانی