وطن امروز ۲۰ شهریور ۱۳۹۷
حالا به محرم هم میرسیم! عجله نکنید! راستش از هر جنگی بدتر همین «جنگ رسانه‌ای» است! شکست در جنگ رسانه‌ای از آن‌جا که ایمان و امید و انگیزه را از آدمی میگیرد، تلختر از هر شکستی است! ظاهرش آن است که ما زمینی را و زمانی را به دست هیچ دشمنی ندادهایم ولی انسان تهی از ایمان و امید و انگیزه، همان انسان تهی از حیات است! گمانم وجه افتراق مرده از زنده، بیش از آن‌که در نفسی باشد که مرده نمیتواند بکشد و زنده میتواند، در ایمان و امید و انگیزه است! این سه را نداشته باشی، زنده هم باشی مردهای! و حالا بگو مردهای متحرک! من البته بنا ندارم در این متن، شعار بدهم! بله! یأسآور است مشاهده دولتی که بیش از اقتصاد، درگیر سیاست است و آخرش هم وزیرش می‌گوید «همینی که هستیم!» اما خوب است ببینیم این دولت را چه کسی سر کار آورده! و بعضی نمایندگان را! و بعضی اعضای شوراها را! تو وقتی کیلویی به امید رأی میدهی، نخستین قربانی همین امید است! با رأی به لیستی که نام امید را بر پیشانی دارد، لزوما امید حاصل نمی‌شود! همچنان که رأی به کلید، لزوما به باز شدن قفلی منجر نمی‌شود! یک بخش مهم از بدبختیهای ما این است که موسم انتخابات را بدل می‌کنیم به بیخودترین دوگانهها! و هیچ حواسمان نیست که اصلا و اساسا این انتخابات برای چیست! بهار ۹۲ و ۹۶ را یادمان نرفته که ذیل بیربطترین دوگانهها با ماهیت کار اجرایی، چگونه کار و عمل را فدای حرف و سخن کردیم! مادام که ایام منتهی به انتخابات، مباحث مرتبط را به حاشیه ببریم، باید هم بخوریم به پست وزیری که در جواب اعتراض بگوید «همینی که هستیم!» مضحک است! هدف آن است که برای اجراییترین بخش کشور یعنی قوه مجریه، رئیس انتخاب کنیم تا او با کمک همکارانش از مشکلات معیشتی بکاهد و رونقی به کار و کارگر و تولید و اقتصاد و صادرات بدهد اما شگفتا از مباحث انتخاباتیمان که کم‌تر متوجه امور مرتبط است! و هیچ خیالمان نیست که بابا! رئیس برای کرسی آزاداندیشی دانشگاه نمیخواهیم انتخاب کنیم! مرا بابت این صراحت ببخشید اما این روزها اگر کم و بیش امیدمان ضعیف است، ناشی از عقل ضعیفمان در وقت انتخابات است! وقتی در وقت انتخابات به همه چیز توجه می‌شود الا چیزهای اصل کاری و همه حرفی زده می‌شود جز حرفهای ضروری، باید هم این باشد وضعمان! و این محصول غلبه شور بر شعور است! و احساس بر عقل! آخر آدم عاقل در هنگامه گزینش یک راننده برای یک ماشین توجه به تصدیق و تواناییها و تجارب گزینهها می‌کند یا دنبال قاتل بروس لی در کرج میگردد؟! لذا هم باید از مردم تمنا کنیم که متوجه عواقب رأی خود باشند و هم باید به خودمان نهیب بزنیم که چرا بعضا با «عدم شناخت درست صحنه» و «ورود نادرست به انتخابات» به طرف مقابل اجازه می‌دهیم دعاوی انتخاباتی را از موضوعات مرتبط با حوزه کار قوه مجریه بکشاند سمت حاشیه‌ها! بس کنم که این متن را ننوشتم برای این طعنهها! برای آن نوشتم که بل‌که در انتخاباتهای بعدی، اقلا به‌خاطر شکممان هم که شده، نه شکمی بصیرتافزایی کنیم و نه شکمی رأی بدهیم! ما هر چه میکشیم، از رفتار و گفتار سطحی و بدون عمق است! همین جا وارد محرم شوم! در هر میدانی که فتحی داشتیم و مظهری از ایمان و امید و انگیزه آفریدیم، مدیون همین ماه هستیم! آری! جز در مکتب عاشورا، ما را هرگز این توان نبود که از گردنه کربلای ۵ عبور کنیم و به خود کربلا برسیم! این‌که امروز در منطقه مقاومت، دست برتر و بالاتر را جمهوری اسلامی دارد، دقیقا همان چیزی است که دشمن نمیخواست! قطعا اگر ما نبرد منطقه را به آمریکا و اسرائیل باخته بودیم و اجازه داده بودیم «خاورمیانه جدید» را همانگونه که دوست دارند بسازند، هرگز خبری از امنیت این روزهای کشورمان نبود! و تو اگر از قاسم سلیمانی راز این موفقیت را بپرسی، حتما اشاره به عاشورا خواهد کرد! و به کربلا! و به همین ماه محرم! اگر دانشجوی ما در کربلای هویزه و در نبرد تن و تانک، حماسه میآفریند، علت آن است که شهید حسین علم‌الهدی در مکتب علمدار کربلا پرورش یافته! شهدای هستهای هم! شهدای مدافع حرم هم! نترسیدن از تحریم و تهدید و جنگ رسانه‌ای، نیز مجاهده تا آخرین نفس، درس محرم برای امروز ما هم هست! اولا باید مایههای امید را ببینیم و اینگونه نباشد که متأثر از بوقهای دشمن، چشم بر دستاوردهای بزرگ انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ببندیم! ثانیا باید با کسب تجربه از گذشته، هر آن راهی و هر آن رأیی که اسباب ناامیدی ما را از چیزهایی باعث می‌شود، تکرار بی‌خود نکنیم! محرم فقط تکرار شور نیست؛ تکرار شعور هم هست! و هنوز هم حسین علمالهدایی هست که در کربلای خود بدرخشد! اگر دشمن، صاحب رسانه است؛ ما نیز بیرسانه نیستیم! اصلا و اساسا همه این جنگ روانیها و همه این نبرد رسانهایها برای آن است که عاشورا در همان سال ۶۱ قمری متوقف بماند! و عملیات الی بیتالمقدس در همان سال ۶۱ شمسی متوقف بماند! که نسلها از پس نسلها بیایند و بروند لیکن نه مصطفایی آفریده شود، نه محسنی! این‌که در میان این همه بمباران تبلیغاتی، باز هم هر دههای قهرمان جدید خود را دارد؛ احمدیروشن و حججی دارد، یعنی خدا در جنگ رسانه‌ای حواسش به ما هست! و الا کجا زیارت حزنانگیز عاشورا تبدیل به زیارت شورانگیز اربعین می‌شد؟! و ما همه این مظاهر امیدواری را مدیون رسانه‌ای هستیم به نام محرم! به این کتیبهها نگاه کنید! تو گویی ستونهای ی‌م‌ی‌ن و ی‌س‌ا‌ر روزنامهای هستند که هنوز هم در جوهر قلمشان خون سیدالشهدا میجوشد! «حسین» یعنی در هر زمانی و در هر مکانی، راه درست را رفتن و رأی درست را دادن! اگر امتحان است، راه حق برویم و اگر انتخاب است، رأی حق بدهیم! علت بعضی ناامیدیهای ما در همین راه و رأی نادرست خودمان است! محرم اما تذکر همین مسائل است! و فینفسه منشأ امید! قدرمسلم باز هم پای کتیبهها و خیمهها، انسان تراز انقلاب اسلامی رشد خواهد کرد! ما نمیشناسیم، لیکن خدا حججیهای دهههای بعد را از همین امشب مینشاند پای درس محرم! و از یاد نبریم آن روزی که ما در کربلای هویزه، مفتخر به آشنایی دانشجوی شهید حسین علم‌الهدی شده بودیم، محسن حججی هنوز به دنیا نیامده بود! سلمنا! رسانه دست دشمن است اما همه چیز دست خداست! و خدا نمیگذارد ثارالله از جوشش بیفتد! بنازم به این ستونها و سرمقالهها! و به این قدمها و قلمها! اگر ما بیرسانه هستیم، پس این کتیبههای محتشم چیست؟! اصلا انگار همین امروز سروده و چقدر هم امیدوار که «باز این چه شورش است که در خلق عالم است»!
وطن امروز ۲۵ مرداد ۱۳۹۷
خانم را گذاشتم کلاس خیاطی! قیطریه! و مثل دفعات پیش، خواستم این ۲ ساعت را بروم امامزاده تجریش که دیدم این بار حسش نیست! و سعادتش! آخر دیشب، عروسی دایی فاطمه بود و تا بوق سگ بیدار بودیم و کلی هم به اصرار همسر، چرخیدیم دنبال ماشین عروس و از شما چه پنهان، بوقی بود که میزدم مثل این خل و چلها! اما خب! بوق پرادویی چیز دیگری بود! بعد از رساندن فاطمه، نشسته بودم در ماشین و خودم را سپرده بودم به خدا که خودش این ۲ ساعت علافی را ختم به خیر کند که مشکی شاسیبلند، بوق بلندی زد! یک «ببر جلو اون لگنت رو»ی خاصی در صدای ممتد بوقش نهفته بود! داشتم میبردم جلو این لگنم را که ناگهان چشمم افتاد به فلشک نارنجی خانهموزه جلال، اول خیابان کریمی، تقاطع اندرزگو! تا چشمم به جمال جلال روشن شد، در دل گفتم: «خدایا! فقط با بوق پرادو هدایتمان نکرده بودی، که کردی!» و یاد متنی افتادم که همین چند روز پیش و بیهیچ مناسبتی، برای جلال در پیجم نوشته بودم! و این‌که چقدر دلم حضور در خانه جلال را میخواست! قبلا رفیق مورخم؛ «محمدرضا کائینی» خیلی گفته بود که حتما برو و ببین؛ روحت تازه می‌شود! حالا بدون هیچ برنامه‌ای و فقط با یک بوق، خدا جورش کرد! چند تایی خیابان رفتم تا به بنبست ارض برسم! پلاک یک! و خانه آجری جلال، هیچ کجا نباشد الا در بنبست زمین! و لابد به یاد «نفرین زمین» که کتابی از کتابهای جلال باشد! چرا چیزی از کتاب یادم نیست؟! و حتی این‌که رمان بود یا مقاله؟! و آیا این نسیان، از علائم گذر از عصر جوانی نیست؟! و من حالا در «بنبست ارض» همین که جلوی در چوبی خانه جلال رسیدم، یاد افکارم افتادم هنگام نوشتن آن متن اینستایی! و این‌که چقدر روشنفکران امروز ما از جلال دورند! و چقدر با او دشمن! و چقدر میزنندش! و چقدر دله غرب شده‌اند! گویی به استخوانی از ترامپ، راضی! و کیفور از وعده مذاکره! و آن‌هم با وجود تجربه برجام! و این‌که دیدیم و فهمیدیم چقدر امضای آن گاوچران بدترکیب، تضمین است! و اگر در سایه ایفل، جانوری جان دهد، آبغوره حضرات! و برای کودکان یمن، بیهیچ تیتر یکی! آن‌جا در دیار غربت شام، جوان ایرانی برود سر دهد تا توی روشنفکر، با یک دنیا ادعا در زمینه وجدان و آزادگی و استقلال، لوگوی روزنامهات را با پرچم تروریستها ست کنی! «نه غزه، نه لبنان» اما «هم کری و هم ابوبکرالبغدادی»! و همه پزت کورشی است که مدعی هستی «منشور حقوق بشر» داشت و به فکر مردم منطقه زمان خودش بود! و لابد سعدی هم به شهادت «بنیآدم…»! ولی خب! بنیآدم غربزدهها، فقط باید رنگ چشم آبی داشته باشد! و ترجیحا کراواتی! و همینطورها بود که هفته پیش، بعد از متن مذکور رفتم و غربزدگی را باز کردم که هنوز هم کتاب روز است! کتاب امروز! آدم غربزده در لج مدام با وجدان کج خویش است! و من چرا باید در خانه حقیقتا روشنفکری به نام جلال، بسنده کنم به حیاطی و حوضی و نیمطبقه دلربایی که اتاق کار جلال بود و چه پنجره فریبایی داشت؟! آیا آمدهام این‌جا فقط خانهای ببینم گیرم سنتی و دستساز؟! و گزارشش را بنویسم برای روزنامه که نبودید ببینید چه شیروانی قشنگی داشت؟! حتما در همین شهر، بهتر از خانه جلال پیدا می‌شود اما جلال، بیش از آن‌که معمار و صدالبته بنّای ساختمانش باشد، معمار و عملهبنای تلنگر به وجدان جامعه روشنفکری بود! و نیز اصحاب قلم! که اگر قرار است بفروشی، همان به که بازویت را؛ قلم را هرگز! وجدان را هرگز! نه! من بنا ندارم با مدح جلال، امامزادهای به امامزادهها اضافه کنم! چه این‌که به اشتباهات او واقفم! و مگر خود جلال، واقف نبود؟! و در اوج حریت، خودش را لو نداد؟! و از گذشتهاش ننوشت؟! راهی نبود که جلال نرفته باشد لیکن فرق او با روشنفکر همچنان غربزده، در وجدان و انصافی بود که جلال داشت و این جماعت بیمارمتولدشده، ندارند! و بعید نیست بیمار هم بمیرند! وقتی شریعتی را «روشنفکر مسلح» میخوانند و افکارش را «داعشپرور» و وقتی از این بدترها نثار جلال می‌کنند، یعنی هنوز هم جای بخصوصی از بدن مریض جماعت منورالفکر از «دموکراسی متعهد» شریعتی و «غربزدگی» و «در خدمت و خیانت روشنفکران» جلال میسوزد! نیست که آلاحمد خودش از آل روشنفکران بود، بهتر از همه توانست آن روی معذرت میخواهم؛ سگ غربزدگان را برای همیشه و برای همه نشان دهد! و در خانه جلال که به عبارتی خانه سیمین بود، دیدم اتاق کار جلال، نیمطبقهای از همکف، بلندتر است! و این، استعاره از اشراف نویسنده «خسی در میقات» است به زمین و آن‌چه در زمین میگذشت! وجه ثابت جامعه روشنفکری، عدم پذیرش هیچ اشتباهی است! تحت هر شرایطی، راهشان درست و رأیشان صحیح است! و تو هرگز از این جمع، عذرخواهی نخواهی شنید! به عکس جلال! همان حر آزادهای که از هر که و هر کجا لازم بود ببرد، برید! و هرگز بهانه نیاورد! نشسته بودم در اتاق نشیمن و داشتم به آخرین عکس جلال، نگاه میکردم! عصایی در دست و محاسنی در صورت! و فکر کردم مگر جلال، همهاش چقدر زندگی کرد؟! یکی نداند، وهم برش می‌دارد ما داریم از یک پیرمرد سخن میگوییم که فقط n تا کتاب و تألیف و ترجمه و مقاله داشت! نخیر! سخن بر سر «مدیر مدرسه»ای است که فقط ۴۶ سال از خدا عمر گرفت و بخشی از این عمر را در همین خانه گذراند! خانه و شاید هم پناهگاه! و مگر خودش نگفته بود که وقتی از ساختن جامعه عاجزی، ناچار آن را در چاردیواری خودت میسازی! و شاید به امید ونگونگ بچههایی! که آخرش هم داغ این سروصدای کودکان، ماند در دل مردی به نام جلال و زنی به نام سیمین! راستش بارها گریه کردم وقت خواندن «سنگی بر گوری» که گمانم روضه جلال بود در غم نداشتن فرزند! و حالا کتابها و کلمهها و جملهها، بچههای این زن و شوهر شده‌اند! و حتی این خانه هم! خانهای که مرگ جلال را هرگز ندید! که جلال در جایی دیگر و شهری دیگر و خانهای دیگر مرد! که این خانه، تاب دیدن مرگ معمارش را و بل‌که عملهبنایش را نداشت! چه بسیار از آجرهای خانه جلال که با دست خودش بالا رفتهاند و دیوار شده‌اند! چه بسیار که سیمینخانم عصا دست میگرفت و غروبها تا امامزاده صالح میآمد، بل‌که با این ذریه «علی» نجوا کند! و چقدر که عاشق مولاعلی بودند این زن و مرد اصیل ایرانی! و این، همان ایامی است که جلال، خسته از دنیا، رفت پی حج! رفت تا بعد از عمری کسی بودن، خسی شود در میقاتی! محل قرار آدمی با وجدان خودش! با خود خود خود خدا! و من هم در خانه جلال، دیدم که این «قلم» چه گران به دست ما رسیده! نه! نباید بفروشمش! آن هم به درندگانی که سور زدهاند به نمرود و فرعون! حیف قلم که بدل به رنگ شود و بعد هم هماهنگ شود با پرچم لعین تکفیری! یا ضمانت دهد به قول کری! خاک بر سر این روشنفکری! اما زنده باد زندهیاد آلاحمد که از خود، خانهای در تهران به یادگار گذاشت که برای ما موزهای بشود دنج و دیدنی! لیکن این فقط خانه جلال است که موزه شده! قلمش را هنوز جوهری هست! و گوهر همین است! و آن‌چه می‌ماند همین کلمات است! آجرها روزی پودر می‌شوند و کوهها روزی پنبه می‌شوند و کورهها روزی میسوزند اما جلال همیشه خدا برای آل قلم، جلال است! بوق درستی زدی حضرت پرادویی! دلم حوض حیاط خانه نویسندهای را میخواست که عدل در همین ایام، جامه احرام به تن کرده بود تا گرد خانه خدا و اصلا بگو خود خدا بگردد! آفرین به شرفت آلاحمد…
وطن امروز ۲۲ مرداد ۱۳۹۷
هفتههای اخیر، همه از ضرورت برخورد انقلابی قوه قضائیه با مفسدان اقتصادی میگفتند و مینوشتند، حتی افسادطلبان! کافی بود بروی جلوی دکه و ببینی چه بازار گرمی دارد مطالبه عدل، حتی نزد زنجیرهایها! یکی خواهان تودهنی به فرومایگان مافیای سکه و ارز بود و دیگری خواهان دستگیری دونمایگان مافیای خودرو! واکنش جماعت به نامه اخیر آیتالله آملی- که از قضا، هم تحریرش ضروری بود، هم رسانه‌ای شدنش!- اما دگربار نشان داد افسادطلبان در موج عدالت‌خواهی جدید خود، کمافیالسابق، ناصادق بودهاند! حکایت آن همه شلوغکاری در پرونده ۳۰۰۰ میلیاردی و آن همه سروصدا و چه و چه، که آخرش رسید به این‌جا که رسما و علنا متهم، بل‌که مجرم ماجرا را «کارآفرین» خواندند! به محض اطلاع از نامه مذکور، ابتدا تا چند ساعت، اینگونه عنوان شد که اصلا چه ضرورتی داشت این نامه! و کلی واکنش طعنهآمیز و همراه با تمسخر دیگر! کمی بعد اما عکسالعمل شماری از حقوقدانان، ناخودآگاه صحه بر ضرورت انتشار نامه آیتالله آملی گذاشت، چرا که حقوقدانان مدنظر، ذیل عباراتی چون «لزوم حرکت قاضی در مدار آیین دادرسی» و «حق دفاع متهم» قوه را از آن‌چه «رفتار غیرقانونی» میخواندند، پرهیز میدادند! این دو نوع متفاوت و متناقض از واکنشها را وقتی با هم قیاس میکنی، معلوم می‌شود ماجرای نامه قاضیالقضات، واقعا چیزی غیر از اجازه گرفتنهای غیرضرور بوده! واقعیت آن است ما در شرایط ویژهای به سر می‌بریم و حقیقتا درگیر یک «جنگ اقتصادی» تمام عیار هستیم! لذا اگر میخواهیم به پروندهها رسیدگی عاجل شود و در دادخواهی از حقوق مردم، بیش از این اتلاف وقت نشود، باید به شکل «ویژه» به این پروندهها نگاه کنیم، دقیقا مثل دادگاههای ویژهای چون «دادگاه جنگی» که این هم الحق و الانصاف برای خودش جنگی است! و نامه آیتالله آملی دقیقا ناظر بر همین ویژگی «ویژه بودن شرایط» مرقوم شد تا قاضی با یک ید مبسوط و البته قانونی، حکم خود را صادر کند! دقت شود! این‌جا قرار نیست حقی از متهمی ضایع شود، بل‌که فقط و فقط قرار است در فرآیند رسیدگی تا صدور حکم «تسریع» شود و قضیه در پیچ و خم قوانین دادرسی گرفتار نشود! پریروز که واکنشها را میدیدم، در دلم گفتم؛ قلم را ببین که افتاده دست چه کسانی! بعد هم شاکی می‌شوند چرا «افسادطلب» میخوانیشان! حالا واقعا چرا؟! چون جماعت، مادام که بحث کلیات است، حتی از انقلابیها هم انقلابیتر، خواهان مواجهه انقلابی با زالوصفتان می‌شوند اما همین که بحث جزئیات و مصادیق و صدور حکم می‌شود، ناگاه برمی‌گردد ورقشان! و الحمدلله چیزی هم که زیاد زیر فرش دارند، حقوقدان است! همین چند ساعت پیش، جماعتی از این صنف را به صف کردند تا به بهانه رسیدگی قانونی به پروندهها، وکیلمدافع اصحاب فساد شوند! القصه! آن‌چه آیتالله آملی نوشت، تقاضایی ویژه بود، ناظر بر پروندههایی ویژه در شرایطی ویژه! اگر همگان من‌جمله همین جماعت افسادطلب حقیقتا زنجیرهای، تا همین چند روز پیش قبول داشتیم که فساد، زیاد است و تودرتو؛ بدیهی است باید بپذیریم برخورد با این مفسدان، آن هم در شرایط فعلی، اختیارات بیشتری میطلبد و دست بازتری میخواهد! و قاضیالقضات بر مبنای همین اصل، نامهای به رهبر انقلاب مرقوم داشتند تا حتی این اختیارات مضاعف نیز از مسیر قانون، جلو برود! حال جای این پرسش اساسی است که چه مرگشان است افسادطلبان که چون موعد برخورد را نزدیک می‌بینند، اینگونه علیه قوه قضا و له مفسدان، قلمفرسایی می‌کنند؟! مگر تا همین چند روز پیش، مکرر تیتر یک نمیرفتند که فساد و ویژهخواری، شکل ویژه به خود گرفته؟! چه شده که حالا برخورد ویژه و در عین حال قانونی با مفسدان را برنمیتابند و مصاحبه پشت مصاحبه، غش می‌کنند سمت زالوصفتان؟! اگر نامه آیتالله آملی را فقط برای یک بار اما درست بخوانیم، متوجه میشویم نامهای کاملا ضروری بوده! آن هم با وجود چنین شارلاتانهایی که بیشتر میخورد «شریک دزد» باشند تا «رفیق قافله»! رفیق قافله عدل و داد، الساعه که داریم به حکم محکمه نزدیک میشویم، آیا چنین می‌کند؟! جماعت آیا با اهورای عدالت هستند یا اهریمن فساد؟! نکند باز هم «کارآفرین» قرار است بتراشند از مشتی خونآشام؟! آن از ست کردن رنگ لوگویشان با پرچم تروریستها، این هم از ست کردن مواضعشان با پرچم تروریستهای اقتصادی! و شگفتا! «اصلاحطلب» هم میخوانند خود را!
حسین قدیانی: از رئیس‌جمهور گرفته تا آحاد جمهور، هر که کارش را درست انجام ندهد، بار دیگری بر دوش حضرت آقا اضافه می‌شود! دقت شود! من دارم از واقعیت مینویسم، نه حقیقت! واقعیت آن است که خامنهای، با حفظ سمت رهبری انقلاب، مسئول همهجا هم هست و الا دیشب آن پرایدی، به بهانهی بسته بودن در مستراح پمپ بنزین، برنمیداشت بگوید فلان و بهمان! چه کار داری حالا به اصل جملهاش؟! فرض کن شبیه یکی از همین کامنتهایی که با دستفرمان ناسزا در پیج حضرت آقا می‌گذارند! حالا سئوال این‌جاست؛ وقتی در انتخاب اعضای دولت و مجلس، رهبر همان یک رأیی را دارد که من و شما، چقدر باید بار بگذاریم روی دوش حضرت آقا؟! و دقیقا تا کجا باید فحش همه چیز را به ایشان بدهیم؟! قسم میخورم اگر الساعه با حکمی حکومتی، آقای روحانی عزل شود، همه‌ی آن‌ها که غر می‌زنند؛ «چرا خامنهای به داد ما نمیرسد؟! و اقلا چرا این‌ها را عوض نمیکند؟!» کامنت خواهند گذاشت: «مرگ بر دیکتاتور»! کلید در مستراح پمپ بنزین را گیرم مقصر نبودی؛ به کلید حسن روحانی که خودت رأی دادی! ولیکن در شگفتم از این همه صبر و بصر این پیرمرد! و این همه ایمان و امید این پیرمرد! و تو هم عوض نقد به اینجای این قلم، دقت کن که آقا چند سال دارد! و نیز بنگر که به افراد دارای چه سنی «پیرمرد» میگویند! آری! خامنهای حتی دورهی پیرمردی را هم آرامآرام دارد رد می‌کند اما این، دورهی «رندی» رهبر انقلاب است! و مرادم از «رند» همان است که «حافظ» میگفت! رند حتی از حکیم هم بالاتر است! حکیم، آیندهی نادیدنی را می‌بیند و فیالمثل تذکر می‌دهد؛ «حواستان باشد به که رأی میدهید» اما رند، علاوه بر دیدن دور، درون را و باطن را هم می‌بیند و به علی خوشلفظ می‌گوید؛ «آرام باشید!» بله! با رندی می‌توان هم به دل دوست دست یافت و هم به دل دشمن! و خامنهای خیلی رندتر از شیطان و شیطان بزرگ است، ولو آن‌که از من جمهور تا رئیس‌جمهور، روزی دهها بار به دوش مظلومش اضافه کنیم! حقیقت آن است که آقا درگیر خداوند است، نه من و شما! مشنگ، شهید مطهری هم بشود یا از آنور، قشنگ، کلا چپ کند؛ نه ذرهای به ایمان خامنهای اضافه می‌شود و نه ارزنی کم! مرد خدای دیروز، حالا شده یک پیرمرد الهی اما هم حکیم و هم رند! با این مرد دنیادیده، خیلی کارت سخت است مستر ترامپ! پشت او «خدا» است! ما نیستیم! اگر می‌توانی خدا را تحریم کن! پدران ما سیمخاردارهای جلوی روحالله بودند و ما موشکهای مقدم جلوی سیدعلی! تو داشتی برج میساختی؛ زمانی که پدر من در «الی بیتالمقدس» برجک ابلیس را میزد! خدا را تحریم کن!
بسم‌الله الرحمن الرحیم
.
.
.
اینستاگرام حسین قدیانی
مدیرِ برعکس!
اعتقادم به این‌که «جمهوری اسلامی» بزرگ‌ترین ثمره‌ی «انقلاب اسلامی» است، سر جای خود محفوظ اما این‌که گاهی به هزینه‌ی خریدن فحش بعضی رفقای حزب‌اللهی، سخن از تقابل «اداره‌های جمهوری اسلامی» و «اراده‌های انقلاب اسلامی» می‌گویم، یکی هم از ورای همین است؛ قریب ۲ شبانه‌روز است که از لغو حضور کارلوس پویول در تلویزیون می‌گذرد و یکی در آن قبرستان رسانه‌ی مثلا ملی نیست که به مردم، توضیح دهد! سئوال می‌پرسم؛ روابط عمومی صدا و سیما، چند تا کارمند دارد؟! روابط عمومی شبکه‌ی ۳ چی؟! آیا کورند و نمی‌بینند که این موضوع، چقدر بازتاب پیدا کرده؟! آیا می‌میرند یک خط توضیح بدهند که بحث موی پویول بوده یا پول بیشتر یا اساسا با اساس این هزینه مخالف هستند حضرات؟! اگر این است، که اصلا چرا بنده‌ی خدا را دعوت کردند؟! اگر این نیست، پس چیست؟! عدم هماهنگی عادل با مدیران؟! دفاع از نظم و نسق سازمان؟! همان بحث مو؟! می‌بینید رفقا! چوب خوردن اراده‌های انقلاب اسلامی از اداره‌های جمهوری اسلامی، سر همین چیزهاست! و این‌که ما باید حتی به‌خاطر کاپیتان کهنه‌کار بارسا هم فحش بخوریم! حالا می‌فهمید چرا مردم معتقدند؛ «در صدا و سیما، رابطه بر ضابطه، برتری دارد»؟! اگر مدیر روابط عمومی تلویزیون و یا بگو شبکه‌ی ۳ بر مبنای شایسته‌سالاری گزینش شده بود، آیا باز هم این همه سکوت می‌کردند هم‌کاران زیرمجموعه‌اش؟! شگفتا! دریغ از یک خط شفاف‌سازی! آن‌وقت شاکی هستیم از ملت که چرا ماهواره می‌بینند! بگذار حرفم را شفاف‌تر بزنم؛ مردم و دغدغه‌های کوچک و بزرگ‌شان و مسئله‌های زرد و سرخ‌شان، اندکی برای مدیران اصول‌گرا اهمیت ندارد! آن‌ها اگر در انتخابات هم رأی نیاورند، باز با انتصابات سر پست و سمت‌شان هستند! پس چرا حرفهای کار کنند؟! پس چرا مهم باشد برای‌شان همین بحث پیش آمده؟! هزاری هم ملت را آدم حساب نکنند، خدا برکت بدهد به حکم! لیکن «طی این احکام» هرروز دارند مردم، شاکی‌تر می‌شوند! نمی‌شوند؟! چند روز پیش، یکی از مدیران همیشه مدیر صدا و سیما برداشت گفت که «احتمال دارد بازی ایران و اسپانیا پخش نشود!» و خودت حدس بزن سیل کامنت‌ها را! و جهت‌شان را! وقتی در صدا و سیما، یکی با کوپن حداد و دیگری با پارتی لاریجانی و آن دیگری با سهم ضرغامی و آن یکی دیگر با برگ پورمحمدی می‌چپند آن تو، پس گرم باد دم کسانی که زیر هر تابوتی، حق این رسانه‌ی نارسا را کف دستش می‌گذارند! شب‌جمعه‌ی‌تان رنگی، اصحاب تلویزیون! خواب هفت‌پادشاه ببینید! و البته گاهی «مدیر» را برعکس بنویسید تا ثمره‌ی کارتان را با وضوح بیشتری ببینید!
علی و عادل
در متن‌هایی که اخیرا در نقد عدم وجود نظم و نسق در صدا و سیما و از سر خیرخواهی نوشتم، قطعا منظورم کلیت مدیریت سازمان بوده، نه مدیر جوانی که تازه چند ماه است مسئول شبکه‌ی جذاب و در عین حال پر از دردسر ۳ شده! از قضا، شنیده‌های موثقم حاکی از استعداد بالا، ذوق خوش و توان خوب او در انجام بهتر این مسئولیت خطیر است! مدیر جوانی که خوب می‌دانم با چه فشارهایی و چه تنگ‌نظری‌هایی مواجه است! کاش عوض دخالت بی‌جا و بی‌مبنا در کار او، اجازه دهند که با آرامش خیال، وظایفش را انجام دهد! شگفتا! شنیده‌ام که او نیز، کم و بیش موافق آن گزاره‌هایی بوده که من نیز در مطالبم به آن اشاره کرده‌ام لیکن امان از این را بکن‌ها و آن را نکن‌ها! در همین ماجرای مدنظر، فکر می‌کنم اگر بنده‌ی خدا را زیر منگنه نمی‌گذاشتند و چند و چون تعامل با مجری را به خود او می‌سپردند، خیلی بهتر موضوع پویول را مدیریت می‌کرد تا هرگز این آبروریزی حادث نشود! کاش اگر به جوان‌ها پست می‌دهیم، واقعا هم به آنان اعتماد داشته باشیم و کم‌تر اذیت‌شان کنیم! بلاشک جوانانی چون #علی_فروغی را از جمله‌ی مأنوس‌ترین‌ها با روح حاکم بر نوشته‌هایم می‌دانم! گذشته از همه‌ی این‌ها، به عنوان فردی که هنوز با سنین پیری فاصله دارد، حمایت از مدیران جوان را به طریق مضاعف، وظیفه‌ی قلم خود می‌دانم! باور کنیم نسل جدید مدیران کشور، بیش از قدمای خود، دغدغه‌مند اسلام و انقلاب و اصول و ارزش‌ها و پرهیز از ول‌خرجی و مراقبت از بیت‌المال هستند لیکن به سبب جوانی، مدام خواهان طرح نو، ایده‌ی جذاب و حفظ و بسط مخاطب خود هستند! اگر اجازه می‌دادیم همین ماجرا نیز، دقیقا با همان نگاه مدیر جوان شبکه‌ی ۳ پیش می‌رفت، قطعا هزینه‌ی کم‌تری داشت! هم برنامه‌ی پویول پخش می‌شد، هم به وقتش و از راهی حرفه‌ای‌تر- که منجر به قهر و قهرکشی نشود!- با تخطی مجری برخورد می‌شد! هر چند که به جد معتقدم؛ «دعوت از ستاره‌هایی چون پویول- اگر ذیل نظم و نسق سازمان صورت گیرد و با حساب و کتاب- حتما از کارهای مثبت مجری قابلی چون #عادل_فردوسی_پور است!» بلاشک رماندن او نیز به صف ضدانقلاب، کار شایسته‌ای نیست! اگر عقلی برای مدیران جوان خودمان قائل هستیم، لاجرم باید حل مسائل را هم از خودشان بخواهیم! در برجام که نشد، ولی به شرط عدم مداخله‌ی بی‌دلیل، این‌جا می‌توان شاهد یک بازی برد- برد بود! صدالبته بدان شرط که هر کسی- از مدیر گرفته تا مجری- وظیفه‌ی خود را درست انجام دهد! اگر در «روزگار جنگ» از اعتماد به مدیران جوان خود ضرر نکردیم، در «جنگ روزگار» هم ضرر نخواهیم کرد!
کاملا منصفانه و منطقی…
احسنت!
بازتاب لغو برنامه‌ی اسطوره‌ی بارسا
پویول هم مثل برجام می‌ماند؛ نفهمیدیم کی آمد، کی رفت و اساسا دستاوردش چه بود! در همین رابطه، بعضی مشاهیر، جملاتی گفتند که در ادامه می‌خوانید.
جمشید مشایخی: احتمالا از ایران بروم!
حسن روحانی: بگذارید یک کارلوس پویول برای مردم بماند!
علم‌الهدی: حجاب زن پویول از حجاب سوفیا لورن و شکیرا بهتر، ولی از حجاب کیم کارداشیان و جنیفر لوپز زننده‌تر است!
سعید جلیلی: در آلماتی ۲ چیزی تا حضور CR7 فاصله نداشتیم!
کاترین اشتون: برنامه‌ی تو که لغو نشده سعید؟!
صادق زیباکلام: ۹ شوال، سال‌روز فتح قلعه‌ی خیبر را به همه‌ی بازماندگان این حادثه، تسلیت می‌گویم!
حسین شریعتمداری: اسنادی داریم که نشان می‌دهد موهای پویول، توسط هم‌شیره‌ی جرج سوروس، فر شده است!
جواد خیابانی: چون پویول، ستاره‌ی بارسلونا است، پس بارسلونا باشگاه پویول است!
علی مطهری: خال روی بازوی پویول، تقصیر حرفهای احمدی‌نژاد است در مناظره!
قاضی‌زاده: تا قبل از دولت اعتدال، پویول کاملا کچل بود!
عراق‌چی: با رفتن پویول، مذاکرات را با اینی‌یستا ادامه می‌دهیم!
نوبخت: ریشه‌ی این مسئله، به دولت قبل برمی‌گردد!
عفت مرعشی: اگر دوباره پیکه لایی خورد، جدایی‌طلبان باسک بریزند در خیابان‌ها!
محسن رضایی: پویول، پیکه و ژاوی را من قبل از والفجر مقدماتی و در پادگان ولی‌عصر کشف کردم!
برلوسکونی: حتی مرا هم محسن رضایی کشف کرده! بعد از مجنون، در سوسن‌گرد!
ولایتی: اقلا یک‌سوم از مساحت ویلای پویول، مسیحیه است!
رئیس بانک مرکزی: حتی موهای پویول هم فقط یک حباب است!
حداد عادل: کامپیوتر ما، نرم‌افزار پویول را نداشت!
استاد قرائتی: هدف پویول از سفر به تهران، زیارت شاه‌عبدالعظیم بود!
خسرو معتضد: تیمسار خسروانی، ارتشبد نصیری، مارگارت تاچر، عمه‌ی پیکه و پدربزرگ پویول، در کمبریج با هم هم‌کلاس بودند!
سلام…
کدام صدا؟! کدام سیما؟!
کیستند مدیران صدا و مردان سیما؟! شرح می‌دهم برای‌تان؛ سرور مدیران اهل بهشت! از کارلوس، پویول‌تر! از جرارد، پیکه‌تر! از پنکه، مدورتر! از کولر، خنک‌تر! دردانه‌هایی که با پیامک مردم، هر شب، کاسبی میلیاردی می‌کنند اما به پولی جهت رضایت ملت که می‌رسد، مراقب بیت‌المال می‌شوند! از علی، عادل‌تر! و از حداد هم! از بهشت، باصفاتر! و از شداد هم! مصلحت هست که پیش خاتمی بنشینند ولی مصلحت نیست که اقلا من‌باب رضایت مردم، ربنای استاد را پخش کنند! رد شدگان از سوراخ سوزن! و گیر کردگان در در دروازه! از عابد، زاده‌ترند! و از فنونی هم! خلبان شدند، زودتر از قالیباف! ملوان شدند، زودتر از زبل! اخبار را به موقع پوشش نمی‌دهند، که می‌دهند! مانع آبروریزی نمی‌شوند، که می‌شوند! جلوی گرایش ملت به ماهواره را نمی‌گیرند، که می‌گیرند! تعامل با مجری را بلد نیستند، که بلد هستند! چه کسی، ملک را مطیعی کرد؟! صدا و سیما! چه کسی محسن را رضایی کرد؟! صدا و سیما! چه کسی کازرون را درست کرد؟! صدا و سیما! چه کسی باعث شد کامیون‌داران به بی‌بی‌سی پناه نبرند؟! صدا و سیما! ۷ تیر ما چند تا شهید داشتیم؟! ۷۴ تا! ۷۲ تا بعلاوه‌ی صدا و سیما! صدایی خوش‌تر از داود! سیمایی زیباتر از یوسف! اف بر ما که زلیخا نیستیم! زلیخا اگر ماتیک را هم جگری بزند، روز ۲۲ بهمن یا روز انتخابات، جگر صدا و سیما می‌شود، ولی همین زلیخا اگر برود کازان، مراقب است صدا و سیما که مبادا چیز شود! جیز شود! پس بیاییم در مدح رسانه‌ی ملی، مدیحه بسراییم! همان جا که وقتی هاشمی مرد، تکریم را با تقدیس، عوضی گرفت! ناگهان رفسنجانی شد الگوی ولایت‌مداری! چقدر غریبیم ما! چقدر بی‌صدا هستیم! چقدر بی‌سیماییم! والله خوب شد قبل از انقلاب، اگر چه تلویزیون بود، لیکن صدا و سیما نبود و الا خمینی عمرا پیروز می‌شد! کاش زیر تابوت من هم، اعلام برائت شود از این رسانه‌ی نارسا! هیهات! دروغ فقط این نیست که اصلاح‌طلبان بگویند؛ «موی پویول بوده!» به عدد هر پیامک، صدا و سیما دارد دروغ می‌گوید! و به عدد هر خبر! من با خاتمی بنشینم، می‌شوم فتنه‌گر، اما خودشان مصلحت است! من در پیجم عکس ابطحی را بگذارم، باید جواب‌گوی مخاطبم باشم، ولی تلویزیون مصلحت است! پس با عرض معذرت، فتنه، خط قرمز نیست! خط قرمز، مدیریت است! مردم، ابطحی را بیشتر می‌خواهند یا ربنای شجریان را؟! چندچندید با خودتان آقایان؟! پول پویول را که دادید؛ اقلا می‌گذاشتید بیاید در برنامه! دیگر حتی ما هم شما را باور نداریم! ما از شما بدمان می‌آید! بیشتر از آن‌که شما از ما بدتان می‌آید!
واقعا صدا و سیما مدام در حال هزینه‌سازیه! اونم بی‌خود و بی‌جهت! خبری از روابط عمومی و پاسخ‌گویی به ابهاماتم که اصلا نیست، فقط یه هیاهوی الکی ایجاد می‌کنن و انگار نه انگار که باید توضیحم بدن! یا رومی روم یا زنگی زنگ…
جمهوری اسلامی…
آقای نوبخت!…