تقدیم به شهید بیسر «محسن حججی»
وطن امروز ۱۹ مرداد ۱۳۹۶
هنوز مزه آن «سیب سرخ» زیر زبانمان هست! و گاهی بدون مقدمه، حرفش را میزنیم! حرف آن سیب سرخ را! و حرف آن غروب پاییز پنجشنبه را که خسته از روزگار، با یکی از بچههای روزنامه رفته بودیم بهشتزهرا! تا نماز ماندیم و بعد نماز، آن میوه بهشتی را به ما دادند! به ما و به همه زوار مزار شهدا! از آن سیبهایی بود که قبل از خوردن، ابتدا باید به اندازه کافی بو میکردی! و عجیب هم بوی خوشی داشت! گویی از «بهشت» آمده بود! و مگر جز این است؟! و مگر جز این است که گلزار شهدا، محل سکونت اجساد مطهری است که زندهاند و حیات جاودان دارند و از خدا، رزق و روزی می‌گیرند؟! و مگر جز این است که «خانه ملت» فیالواقع سنگ مزار همان شهیدی است که مادرش بیش از ۳۰ سال است هر شب جمعه، زنبیل سرخش را برمی‌دارد و صفایی می‌دهد به خاک پسر! عالمی دارد این بهشتزهرا! و عالمی دارند این مادران شهدا! و امروز هم پنجشنبه است! اهل معرفت می‌گویند؛ «شب جمعه، همه شهدا میروند کربلا»! کربلا… هیچ کجا مثل بهشتزهرا، عطر کربلا را بر مشام آدمی نمینشاند! روی سنگ مزار شهیدی میخواندم؛ «وقتی دشمنان ما، این همه روی موضع باطل خود متحد هستند، چرا ما روی موضع حق خود متفرق باشیم؟!» اصلا از کجا رسیدم به کجا! قبول! این متن، انسجام لازم را ندارد! اما میدانید! این متن، استعاره از حال منقلب من است! یک هم‌چین وقتهایی، هیچ کجا مثل بهشتزهرا، آرامم نمی‌کند! هیچ کجا! بیایید کمی با هم شعر بخوانیم! اشعاری که بلدیم! «در خاطرم شد زنده یاد فاطمیون؛ یاد شلمچه، یاد فکه، یاد مجنون»! «نسیمی جانفزا می‌آید؛ بوی کرب و بلا می‌آید»! «کجایید ای شهیدان خدایی؛ بلاجویان دشت کربلایی»! آری! ما نیاز داریم به شهدا! و به گلزار شهدا! و به گرفتن خرما از دست مادران شهدا! ما نیاز داریم که هر از چندی، در لابهلای این قبور منور، قدم بزنیم و قدم بزنیم و قدم بزنیم و باز هم قدم بزنیم! ما نیاز داریم به دیدن مادران شهدا! و به آموختن صبر! و فراگرفتن درس ایمان! و ایستادگی! از پدر شهیدی در همین بهشتزهرا میشنیدم؛ «ما برای انقلاب، هیچ کاری نکردهایم!» سلفی را با چه کسی باید گرفت؟! از دستاندرکار پرسابقهای در همین روزنامهها میخواندم؛ «انقلاب برای ما چه کار کرده؟!» درس را از کدام نگاه باید گرفت؟! از نگاه پدر ۲ شهیدی که خود را مدیون میداند یا جماعت همیشه مدعی؟! باری در «قطعه ۲۶» به مزار شهیدی برخوردم که در محفظه بالایی، آینه گذاشته بودند! نوشته‌ام قبلا شرحش را در وبلاگم! بخوانید: «سخن از آینه و دوربین شد. «قطعه ۲۶ ردیف ۶۱ شماره ۴۰» شهیدی دارد به نام «مهدی باقرنژاد». این شهید ۱۷ ساله، جالب است بدانید که روز تولد و روز شهادتش یکی است؛ ۱۰ اردیبهشت. دهم اردیبهشت ۴۴ اردو زد در این دنیا و دهم اردیبهشت ۶۱ برای ابد اردو زد در بهشت! روزی از مادر شهید باقرنژاد پرسیدم؛ «چرا بالای عکس پسرت، آینه گذاشتهای؟!» گفت: «آینه گذاشتهام، تا هر که از جلوی مزار «مهدی» رد می‌شود، یک آن چهره خودش را به جای شهید من ببیند! ببیند و متنبه شود که شهدا هم روزی در همین زمین زندگی میکردند! ببیند و حسرت بخورد از آسمانی نبودن خودش! ببیند و امیدوار شود بلکه عکسش به جای تابوت مرگ، روی دیوار شهادت نصب شود! ببیند و فکر کند بعد از شهدا چه کار کرده! یک بار عکس خود را در آینه ببیند و دفعات بعد که آمد اینجا، تغییر چهره خودش را با ثبات سیمای شهدا مقایسه کند! و ببیند که زمان بر شهدا نمی‌گذرد اما بر من و ما، چرا! این آینه را گذاشتهام، تا امروزهروز به «مهدی» بگویم؛ اینجا که مادرت پیر شد، لااقل آنجا عصای دستم باش!» گفت: «ندیدم آینهای چون لباسخاکیها…»! مهدیجان! عصای دست ما هم باش! ما به تو و به همه دوستان آسمانیات نیاز مبرم داریم! هر چه دست ما کوتاه است؛ دست شما باز است! آن‌قدر باز، که گاهی از «باغ شهادت» جاماندگان را به سیب سرخی میهمان کنید! و به نگاه لطفی! و به شفاعتی! هان ای شهدا! امشب، کربلا رفتید؛ سلام ما را هم به «سیدالشهدا» برسانید! یادش بخیر! «زیارت عاشورا»هایی که میخواندید؛ السلام علیک یا اباعبدالله…
وطن امروز ۱۱ مرداد ۱۳۹۶
به نام خدا که متن امروز، باید هم با نام مقدس «خدا» آغاز شود! از جمله آفریدههای خدا، همین دیروز و امروز و فرداست و همین روزهای هفته! چه کسی شنبه را آفریده؟! خدا! یکشنبه؟! خدا! همین امروز؟! خدا! البته امروز من با امروز شما فرق دارد و حتی این فرق جالب را هم حکایت «کل شیء» خدا آفریده! امروز برای من روز سهشنبه است لیکن برای شما روز چهارشنبه! امروز سهشنبه که من دارم این متن را می‌نویسم و امروز چهارشنبه که شما دارید این متن را میخوانید، هر دو را خداوند منان آفریده! هیچ آیا خدا را بابت ۷ روز هفته، شکر میکنیم؟! چند روز پیش، میلاد حضرت فاطمه معصومه بود و ۲ روز بعد، میلاد سلطان جان و جهان، امام علی بن موسیالرضاست! هیچ آیا خدا را شکر میکنیم بابت تنفس در دههای چنین نورانی؟! هیچ آیا خدا را شکر میکنیم بابت همین ماه زیبای ذیالقعده؟! واقعیت آن است که ما در غفلت به سر میبریم! و از همه غافلتر و کاهلتر و گنهکارتر، خود من! مع‌الاسف، آن‌قدر بار گناه بر گردن دارم که عجیب دلبستهام به این نماز یکشنبههای ماه ذیالقعده! بلکه خداوند، بنا به آنچه از پیامبر گرامی اسلام نقل است، به یمن این نماز، آلودگیها را از این تن رنجور پاک کند! برای امثال من، این نماز مثل راهی میانبر است برای جبران مافات! کیستیم ما؟! همان خسارتدیدههای نگونبختی که «رمضان» آمد و رفت و «لیالی منور قدر» را با خود آورد و برد، ما اما غفلت کردیم از مواهب آن! کیستیم ما؟! جاماندههای ماه خدا! فراریترین بندگان خدا! از سویی خود را «بنده» میخوانیم و از سویی سر تا پا غرق در گناهیم! گمانم نماز یکشنبههای ذیالقعده، از آنجا که معبری برای توبه است، بیشتر نماز گناهکاران باشد تا خوبان روزگار! اما خوشا به حال خوبان روزگار! خوش به حال عرفای قله بازیدراز! خوش به حال نمازشبخوانهای ارتفاعات اللهاکبر! خوش به حال رزمندههای میدان سیمخاردار نفس! خوش به حال آن بسیجی که شبها بلند می‌شد و بنا می‌کرد پنهانی، پوتین همسنگران خود را واکس بزند و بعد هم بایستد برای نمازشب! من این را در وصف شهدا زیاد شنیدهام که هر شب، اعمالشان را محاسبه میکردند و بعضا حتی گناهان خود را در برگهای مینوشتند! بخوانید! این گناه یک شهید است: «یادم باشد فردا، پوتینها را ببرم کمی دورتر! فکر کنم چند تایی از رفقا فهمیدند!» راستی! چه گنهکاران خوبی بودند شهدا! و چه گناهکاران بدی هستیم ما! آن‌قدر بد که حتی اگر بخواهیم «حاسبوا انفسکم قبل ان تحاسبوا» را هم رعایت کنیم، بعید است رویمان بشود از ذکر گناهان خود در برگه کاغذ! آری! وضع ما خراب است؛ آن‌قدر خراب که جا دارد چشم طمع بدوزیم به نماز یکشنبههای ذیالقعده! حالا میفهمم چرا این‌قدر معلمان ما اصرار داشتند قدر روزگار بچگی و نوجوانی خود را بیشتر بدانیم! در بزرگ شدن، خطر بزرگی هست به نام آلودگی! آلودگی و البته غفلت! آلودگی و غفلت و صدالبته بیبرنامگی! یادش بخیر ایامی که برای روزهای خود «برنامه» داشتیم! شنبه: علوم، ریاضی، پرورشی! یکشنبه: دینی، انشا، ورزش! این برنامهها، استعاره از آن بود که آدمی باید برای زندگی خود و بندگی خود، برنامه داشته باشد! شگفتا! برنامه میچینیم برای گناه! خدا اما باز هم هوای مخلوق را دارد، ولو آنکه مخلوق، آلوده سراپاتقصیری چون حقیر باشد! نماز یکشنبههای ذیالقعده، یعنی برنامه خدا برای بازگرداندن امثال من به سوی خودش! «خدا» را تنها معشوقی می‌دانم که دوست دارد از همه، حتی از گناهکاران هم «عاشق» بسازد! و چه عشقی مصفاتر از عشق به خدا؟! همان خدایی که در تاریکی مطلق گناه هم غوطهور باشی، باز روزنهای و مجرای نوری و پنجره امیدی برایت میگشاید! و نماز یکشنبههای اولین ماه حرام را جلویت میگذارد! دستت را می‌گیرد! کمکت می‌کند! و نجاتت می‌دهد! تا بفهمی تنها نیستی! و تا بفهمی، اگر چه آلودهترینی اما باز هم خدا، تو را میخواند! و تو را صدا می‌زند! و تو را می‌خواهد! الحمدلله که باب توبه باز است! چه بسیار رفتار و گفتار ما، که خالق ما را از ما ناراضی کرده است لیکن خداوند، آن‌قدر بخشنده و مهربان هست که خودش راهی برای رضایت باز کند! آن هم در چه ماه ماهی! ماهی که در آن میلاد امام رضا علیه‌السلام قرار دارد! ماه رضا! شهرالرضا! حقا لطف بزرگی کرده خدا به من و توی ایرانی که «علی بن موسیالرضا» را راهی سرزمینمان کرده! حیف نیست «رضا»ی اهل بیت در دیار ما باشد و آنوقت ما با کولهباری از گناه، دور از «رضای اهل بیت» و جدا از «رضایت اهل بیت» باشیم؟! پس وعده ما، یکشنبههای ذیالقعده، سر سجادههای آشتی! که این مُهر و مِهر، زیباترین «تقاطع وصال» است! بیاییم برگردیم به دوران برنامه! به روزگاری که برای هر روز «برنامه» داشتیم! آن برنامههای تحصیل، استعاره از «برنامه تهذیب» بود! و نه عجب، که برای هر روزی، ذکری و عبادتی و زیارتی هست! غافل اگر نباشیم، هر روز هفته را «یوم‌الله» میبینیم! و خداوند، گاه هست که با روزهای خود، سخن با ما می‌گوید! الساعه که من پای این متن نشستهام روز «سهشنبه» است و تا ساعاتی دیگر این بیت حقیقتا ناب، متجلی خواهد شد که «مستی، نه از پیاله، نه از خم شروع شد؛ از جاده سهشنبه شب قم شروع شد»! امشب، خوشا به حال مسافران جمکران! ما اما اول خود را و بعد دیگران را دعوت به خدا میکنیم! و به ترس از خدا! و به آشتی با خدا! و کفی بالله حسیبا! کجا خرمشهر آزاد شده بود، اگر خداوند منان، اراده نمی‌کرد؟! اصلا و اساسا کجا «انقلاب اسلامی» یارای پیروزی داشت، اگر کمک خدا نبود؟! آن همه که «خمینی» و این همه که «خامنه‌ای» خدا را نشان داده و می‌دهند، در وهله اول برای تذکر این مهم است که مبادا از خدا و دیدن خدا، غفلت کنیم! به یمن جمعه پیش رو یعنی «میلادالرضا» باشد که خداوند، از همه ما راضی باشد! امشب اما چند خط بالاتر نوشتم؛ خوشا به حال مسافران جمکران! خوش به حال چشمهایی که گنبد و گلدسته و محراب را می‌بینند! خوش به حال اصحاب «ایاک نعبد و ایاک نستعین»! خوش به حال دیدههای بارانی! الهی العفو! خدایا! ای «بخشندهترین» که هیچ بخشندهای را با تو قیاس نتوان کرد! و ای «مهربانترین» که هیچ مهربانی را با تو قیاس نتوان کرد! تا «بقیةالله» را نفرستی، گویی هیچ توبهای را از هیچ گناهکاری نپذیرفتهای! که این، خلاصه تمام گناهان اولاد آدم است؛ «با وجود غیبت «مهدی فاطمه» هم می‌توان زندگی کرد!» یا عزیز! یا غفار! اغفر لی ذنوبی و ذنوب جمیع المؤمنین و المؤمنات، فانه لایغفر الذنوب الا انت…
وطن امروز ۲۲ تیر ۱۳۹۶
خداوند منان بیفزاید بر درجات امام راحل که امثال مرا، هم در برابر آنچه مینویسند مسئول میدانست و هم البته در برابر آنچه نمینویسند! و با آنکه نوشتن متن دیروز، برایم واقعا سخت بود و به قولی دردسرساز لیکن در مواجهه الهی، هرگز جوابی در ازای ننوشتنش نداشتم! لذا «حج با کدام تدبیر؟» را نوشتم تا فردا و فرداها، اگر پرسشی گریبان این قلم و البته این روزنامه را گرفت، هنگام پاسخ، سری بالا داشته باشیم؛ که ما نوشتیم! که ما گفتیم! که ما بررسی «حکم تدبیر» را از حضرات خواستیم! که ما سئوالات لازمالطرح را به امید شنیدن جوابی مطرح کردیم! همین جا بگویم که ما هرگز غافل از زحمات دستاندرکاران امر حج نبوده و نیستیم! بلاشک رتق و فتق امور حج و سازماندهی این همه زائر، در وهله اول، تشکر ما را از عزیزان مخلص سازمان حج و زیارت و بعثه و دیگر نهادهای مربوط میطلبد که همین جا دست همت همهشان را به گرمی میفشاریم! و دعا میکنیم از صدر تا ذیل، بابت خدمتی که در راه فریضه حج ارائه می‌دهند، اجر وافر ببینند! و اما مخاطبی که متن راقم این سطور در شماره دیروز «وطن امروز» را نخوانده، دعوت می‌کنم به خواندن آن و مخاطبان همیشه همراه را دعوت می‌کنم به بازخوانی آن! حرف حساب آن یادداشت چه بود؟! الحمدلله مطلب هست و الحمدلله واضح هم نوشته شده است! در آن متن، اگر چه مصلحت را بهزعم خودم و البته ناظر بر شرایط واقعا بحرانی با همسایه شرور جنوبی، در این تشخیص دادم که اعزامی صورت نگیرد، لیکن کلیت متن و حجم بیشتر مطلب، استمداد از حضرات مسئول بود جهت رسیدن به «حکم تدبیر» و نه لزوما تعطیل یا تعلیق حج! و هرگز اینگونه نبود که از موظفان بخواهم دقیقا مثل من فکر کنند، لذا کاملا حسابشده از آقایان خواستم «حکم تدبیر» را بجویند، نه اینکه لزوما حج را موقتا متوقف کنند! القصه! روابط ما با سعودی، ناشی از توهمات پایانناپذیر سران همسایه جنوبی، به حدی از بحران و وخامت رسیده که مخاطب، چرایی انتشار آن یادداشت را بخوبی دریابد! طرف حساب آن یادداشت هم البته «دولت» بود بیشتر! حال برای فهم بیشتر متن دیروز، مثالی میزنم! فرض کنید حین جنگ ما با صدام، امکانی فراهم می‌شد برای زیارت عتبات! آیا آن روز، تصمیم و تدبیر و مصلحت و چارهجویی، تنها با عزیزان خدوم سازمان حج و زیارت میبود؟! قطعا نه! پس آن روز، حتما نهادها و سازمانهای دیگری به ماجرا ورود میکردند؛ وزارت امور خارجه! وزارت اطلاعات! شورایعالی امنیت ملی! و رئیس آن که رئیس‌جمهور باشد! یا فرض کنید همین الان، بخواهد امکانی برای فرستادن زائر به «زینبیه دمشق» فراهم شود! آیا سنجیدن جوانب امور این مسئله، با سازمان حج و زیارت است؟! طبعا نه! چرا؟! چون یک وقت شرایط عادی است و یک وقت نه! و وقتی شرایط عادی نیست، زیبنده نیست نهادهای موظف و عمدتا دولتی، شانه از بار مسئولیت خالی کنند و همه بارها را و همه فشارها را متوجه سازمان حج و زیارت کنند! انتقاد من از سکوت مقامات دولتی در متن دیروز، از همین منظر بود! آیا واضحتر از این هم مسئلهای هست که رابطه سعودی با ما، از فرط وخامت، به هیچوجه حالت عادی ندارد؟! میخواهم بدانم ناظر بر اوضاعی که وخامتش و بحرانی بودنش بر صغیر و کبیر روشن است، آیا توقع ۲ کلام موضعگیری شفاف، از رئیس شورایعالی امنیت ملی، دبیر این شورا، وزیر امور خارجه، وزیر اطلاعات و الباقی حضرات محترم، تمنایی اضافه بر سازمان است؟! اگر از «حکم تدبیر»تان، در جلسات خصوصی رونمایی کردهاید، چرا آن را علنی نمیکنید؟! و اگر نه، جای این پرسش اساسی است که «رئیس شورایعالی امنیت ملی» یعنی شخص آقای «حسن روحانی» دیگر کجا می‌خواهد در راستای این ریاست، موضع محکم و شفاف بگیرد مهمتر از اینجا، که همه مباحث در جهت حفظ کرامت، عزت و صدالبته جان شهروند ایرانی است؟! اصلا و اساسا نهادی چون «شورایعالی امنیت ملی» پایهگذاری شده برای همین امور! و درباره این امور، البته که وزارتخانههایی چون «اطلاعات» و «امور خارجه» مکلف به تکالیف بسیارند! باورم هست ذیل سکوت معنیدار و گوشخراش حضرات دولتی، ظلم مضاعفی دارد بر گرده «بعثه» و «سازمان حج و زیارت» تحمیل می‌شود! آقایانی فشار آوردهاند اما حالا سکوت اختیار کردهاند و دیگرانی جلو افتادهاند! اگر این تصمیم، ناشی از یک سلسله فشارها، مصالح دیپلماتیک یا مسائل دیگر بوده، چرا بعثه و سازمان حج خود را جلو بیندازند؟! کسانی که خود مصلحت دیدهاند و مؤثر بودهاند، بیایند دفاع کنند! لذا دعوت می‌کنم آقایان مسئول را به اهتمام بیشتر در جهت صیانت از حقوق شهروند ایرانی! سعودی اگر با ما و با خودش شرایط عادی داشت، حتم کنید اصلا متن دیروز نوشته نمی‌شد که حالا این پانوشت را بخواهد اما واضح است که شرایط، آن‌قدر حساس و پر از مخاطره هست که ورود شورایعالی امنیت ملی را به ماجرا ضروری کند! دقت شود! من در این نوشته، نیز در متن دیروز، نه از آقایان خواستهام متقاضیان نوبترسیده را اعزام کنند و نه خواستهام اعزام نکنند، بلکه سخن واضحم این است؛ منبعث از شرایط خاصی که در آن قرار داریم، بفرمایند «تدبیر» خود را توضیح دهند! و دیگر اینگونه نباشد که آنجا که دقیقا محل موضعگیری شورایعالی امنیت ملی است، سخن را رئیس حج و زیارت بگوید! در نهایت، هم مرتبط با این متن و هم البته غیر مرتبط با این متن، اشاره کنم به نکتهای که گمانم بسیار مهم است! رهبر انقلاب در مواجهه با دولتها، قریب ۳۰ سال است دیدهایم که حتیالمقدور مشیشان پیش رفتن امور طبق قوانین جاری کشور بوده و عدم ورود! اگر ما «قوه مقننه» داریم و اگر ما «قانون»، دأب حضرت آقا انجام امور از طریق همین مجاری قانونی است و دوباره می‌نویسم عدم ورود! با این همه، آنجا که خدمتی باشد، حتما ایشان حمایت می‌کنند؛ آنجا که «حمایت با هدایت» لازم باشد، حتما همین کار را می‌کنند؛ آنجا که ورود را لازم نبینند، قطعا ورود نمیکنند و آنجا هم که خطری احساس کنند، حتما به میدان میآیند و حتما تذکر می‌دهند! مسئله اینجاست که ما کجا میتوانیم مدعی شویم فلان کار یا بهمان تصمیم، مورد تایید رهبر انقلاب بوده؟! فرض کنید درباره موضوعی، حضرت آقا ضمن احساس خطر، خطوط قرمزی ترسیم کردهاند و آن خطوط قرمز هم کاملا رعایت شده! من حتی باورم هست این را هم نمی‌توان کاری مورد رضایت ایشان دانست، چرا که ورود رهبر انقلاب برای دفع یک خطری بوده و حالا با دفع آن خطر، اتفاقی که افتاده، همین «دفع خطر» است و دفع خطر، لزوما به معنای مهر تایید حضرت آقا پای فلان کار نیست! که ما چه میدانیم ایدهآل ایشان برای آن کار، دقیقا چه بوده و چیست! وای به حال آن کارهایی که جماعت، یک تذکر را گوش دادهاند و تذکر دیگر را بنا به هر دلیل، نه! اینجا که اصلا نمی‌توان از رضایت رهبری نظام خرج کرد! لذا هم دولت و هم سازمانهای دولتی و هم نهادهای حکومتی و هم من نویسنده و هم توی خواننده باید بسی مراقب سخن خود باشیم! و کلمات را مثل خود حضرت آقا، دقیق به کار ببریم! بسم‌الله الرحمن الرحیم! عدم ورود رهبر انقلاب به یک موضوع، لزوما به معنای همراهی ایشان با آن موضوع نیست! ورود حضرت آقا به یک موضوع، حتی با فرض عمل به نواهی ایشان هم، باز به منزله رضایت ایشان از آن کار نیست! اینجا درست که یک خطوط قرمزی رعایت شده، لیکن از یاد نبریم که ایدهآل حضرت آقا، رعایت حداقلها نیست! شگفتا! این روزها مکرر مشاهده میکنیم که در کاری، بیآنکه خطوط قرمزها، بالمره مراعات شده باشد، بی‌خود و بی‌جهت هزینه می‌شود از آن عزیز نازنین که متعلق به همه ملت است! و اگر چه سلطان این کار ناشایست، دولت است اما مع‌الاسف، هستند سازمانها و نهادهای دیگری که… سربسته بگویم؛ سخن را دقیق نمیگویند! آری! شکر نعمت رهبری نظام، یکی هم به این است که این همه این وجود سراسر برکت را که حتی دشمن هم معترف به رهبری حکیمانه او است، هزینه کارهایی نکنیم که اگر یک جایش درست است، یک جای دیگرش حتما لنگ می‌زند! در پایان یادی کنیم از شهدایی که در نهایت مظلومیت، در وادی منا سوختند! منا اما از کعبه مقدستر نیست و کعبه هم از مؤمن، حرمت بیشتری ندارد! پس نگه دارید حرمت و احترام شهروندان خود را! و «حکم تدبیر»تان را درباره حج امسال برای ایشان توضیح دهید!
به نام خدا
به همان اندازه که برائت از دشمن و دشمن‌دوستان را لازم می‌دانم، برائت از آن مثلا حزب‌اللهی را هم لازم می‌دانم که به جای نقد فلان سخن بهمان همسر شهید، بی‌اخلاقی را به اوج می‌رساند و سرک در زندگی خصوصی او می‌کشد! آهای رفیق مثلا انقلابی! هیچ می‌دانی توصیه به بنا گذاشتن یک زندگی دوباره، اولین، مهم‌ترین و اصلی‌ترین سفارش خمینی و خامنه‌ای به همسران شهدا بوده؟! اینکه حالا با چه کسی و چگونه و با چه فرجامی، چه ربطی به تو دارد؟! چه دخلی به تو دارد؟! واقعا بی‌حیایی تا کجا؟! فضولی تا کجا؟! بی‌مهری تا کجا؟! بی‌انصافی تا کجا؟! و عمومی کردن خصوصی‌ترین بخش زندگی آدم‌ها تا کجا؟! گیرم همسر شهیدی که ازدواج مجدد کرده، دوست دارد هنگام بیان نظرات درست یا نادرستش، خود را همچنان به‌عنوان همسر شوی شهیدش معرفی کند! و گیرم تو فرض کرده‌ای عماری و لازم‌السخن! حرفش را نقد کن، یا حتی با اقامه‌ی دلیل و برهان، ثابت کن که مواضع او ربطی به دیدگاه‌های شهید ندارد؛ چه کار داری به معرفی کردن شوی دومش؟! والله اخلاق هم خوب چیزی است! انصاف هم خوب چیزی است! من که بعید می‌دانم یکی چون تو، سر سوزنی از آموزه‌های ولایت فقیه آموخته باشد! القصه! با دلی خون و دیده‌ای بارانی و غصه‌ای ممتد، بروم روزه‌ام را باز کنم و البته بغضم را!
پی‌نوشت: عجیب اینکه جماعت، در پیج‌های مذکور، واکنش کاملا منفی ملت به این بی‌حرمتی زشت را دارند می‌بینند و باز اما همچنان مرغ‌شان یک پا دارد! خدایا! انقلاب را از شر انقلابی‌نماهای نفهم و بی‌شعوری که واضح‌ترین تذکرات را نمی‌فهمند، مباحث را کش می‌دهند و بی‌خود و بی‌جهت، دشمن می‌تراشند، نجات بده!
دستور پخت سالاد لبنانی‌طور
ابتدا به اندازه‌ی کافی عصبانی و دل‌تنگ می‌شوی! در همین حین، هم‌شیره‌‌ی کوچک، ضمن یک تماس تلفنی، شما را افطار دعوت می‌کند! جوگیر می‌شوی و قول درست کردن «سالاد لبنانی‌طور» می‌دهی! با این قمپز که خودم بلدم! اندکی بعد در گوگل «طرز تهیه‌ی سالاد لبنانی» را سرچ می‌کنی اما باید به این مهم توجه کنی که نام دقیق سالاد مد نظر «لبنانی‌طور» است، نه «لبنانی»! متأسفانه متوجه سرعت بسیار کم نت می‌شوی! زنگ می‌زنی چیزآن‌لاین! لحظاتی بعد، با یک خانم محترم هم‌کلام می‌شوی: «نت که باز داغونه!» با توضیحات ایشان متوجه می‌شوی اشکال از مخابرات است! تو اما این چیزها سرت نمی‌شود: «من نمی‌دونم خانوم محترم! یا باید سرعت نتم رو درست کنی یا بگی سالاد لبنانی چطور درست می‌شه!» ناظر بر همکاری آن‌سوی خط، قلم و کاغذ را برمی‌داری و دستور تهیه را می‌نویسی! دست آخر، آن خانم، کمافی‌السابق این قبیل مراکز، می‌خواهد که از ۱ تا ۵ به او نمره بدهی! تو اما عدد ۶ را می‌زنی! و تاریخ مخابرات را به قبل و بعد از این حرکت ژانگولر تقسیم می‌کنی! چیزی نمی‌گذرد که با یک برگه در دست، می‌روی بیرون! بلغور گندم و جعفری تازه‌ی نیمه‌خرد و گوجه در ابعاد کوچک و خیار در ابعاد چنبر را تهیه می‌کنی! برمی‌گردی خانه! بلغور گندم را حکایت برنج، می‌خیسانی و می‌جوشانی! نیم‌ساعت! تا سرآمدن این نیم‌ساعت، جعفری را در یک ظرف ترجیحا مسی می‌ریزی! گوجه و خیار را اضافه می‌کنی! پنیر! روغن زیتون! آب‌لیمو! فلفل! نمک! نعنا! بلغور را با آب سرد، آب‌کش می‌کنی! و به مخلفات آن یکی ظرف اضافه می‌کنی! خب! آنچه تا الان انجام داده‌ای، بر اساس مندرجات برگه بوده! که دستور تهیه‌ی سالاد لبنانی بوده! تو اما اولا «لبنانی‌طور» می‌خواستی باشد؛ ثانیا هم‌چین بفهمی‌نفهمی با قیافه‌ی سالاد فعلی، صفا نکرده‌ای! پس یکی‌یکی کابینت‌ها را، نیز در یخچال را باز می‌کنی و دلار و گل‌پر و آویشن و شوید و سیاه‌دانه و روغن کنجد و آب‌غوره و سرکه و سماق و سیر و ذرت و نخود سبز را هم اضافه می‌کنی به سالاد! و می‌گذاری در یخچال که تا هنگام رفتن، خنک بماند! دوباره زنگ می‌زنی چیزآن‌لاین! کمی بعد، صدای یک مرد می‌آید: «سلام! چطوری می‌تونم کمک‌تون کنم؟!» گوشی را قطع می‌کنی و چشم می‌دوزی به برگه‌ی کوچکی که… هم‌شیره زنگ می‌زند: «کجایی؟!»
اینستاگرام ۱۷ خرداد ۱۳۹۶
سئوالی از علی لاریجانی، خودم و خودت
ضلع اول: امنیت ملت و صدالبته امنیت «خانه‌ی ملت» یعنی مجلس شورای اسلامی در مقام قوه‌ی مقننه و نهاد قانون‌گذار، آن‌قدر اهمیت دارد که اگر همه‌ی «سپاهیان عزیز» هم در راه تأمین آن، جرعه‌نوش باده‌ی شهادت شوند، می‌ارزد!
ضلع دوم: آری! ضلع دوم! جناب آقای رئیس مجلس! من از شما، یک سئوال دارم: «گیرم اینگونه نبود و تأمین امنیت، وابسته بود به میزان لیاقت! بینی و بین‌الله، حضرت‌عالی، به‌خصوص ناظر بر رفتار و گفتار ۸ سال اخیرتان که باری به مزاح، از آن تعبیر به «پرسه در مه» کردم، لیاقت این را دارید که برای تأمین امنیت شما و محل کار شما، فقط و فقط یک تار مو، از سر کوچک‌ترین سرباز سپاه، کم شود؟!» اصلاح‌طلبان مجلس! اصول‌گرایان مجلس! غیر مجلسی‌ها! دولت! ملت! رئیس‌جمهور! جمهور! منی که دارم این متن را می‌نویسم! تویی که داری این متن را می‌خوانی! آنی خوب است خدا را در نظر بگیریم و از خود بپرسیم: «آیا ما این‌قدر ارزش داریم که برای تأمین امنیت‌مان و حفظ جان‌‌مان، تنها و تنها سایه‌ی یک پدر از سر یک دختر کم شود؟!» شما را نمی‌دانم، من اما اعتراف می‌کنم این‌قدر نمی‌ارزم! پس جناب لاریجانی! جناب روحانی! عالی‌جنابان! اگر نبود که زمانه، زمانه‌‌ی تناقضات و تعارضات است، حتم کنید این جان والله ناقابل و بی‌ارزش من و شما بود که باید فدای یک لب‌خند شهید «محمد بلباسی» می‌شد! شهیدی که انگ خشونت‌طلب را شنید و همه‌ی زخم‌زبان‌ها را چشید، لیکن باز هم ره‌سپار معرکه شد! و شهید شد! تا چهارمین فرزندش، چندی بعد از شهادت او، چشم به همان دنیای کثیفی بگشاید که جای «شهید» و «جلاد» را عوض می‌کند!
ضلع سوم: پاس‌داری از پاس‌داران چه می‌شود؟! خوب است حالا که به برکت شهدای سپاه، همچنان در بهارستان، مجلسی برقرار است، قانونی هم در این رابطه وضع شود، بلکه دیگر، روزنامه‌ی وقیح زنجیره‌ای، لوگوی خود را با رنگ پرچم تکفیری‌ها ست نکند! و فردای شهادت سردار مظلوم ما، تیتر نزند: «سرتیپ حسین همدانی در سوریه کشته شد»! و اگر عنصر شیادی ادعا کرد شر داعش را با مذاکره می‌توان دفع کرد، خود قانون و خود قانون‌گذار، بخواباند در دهانش! اگر ۱۷ خرداد، خون شهید برای تأمین امنیت قانون جوشید، اینک بر قانون‌گذار فرض است تصویب قوانینی ناظر بر تأمین امنیت روحی و روانی تأمین‌کنندگان امنیت!
اینستاگرام ۱۸ خرداد ۱۳۹۶
الله اکبر از سبط اکبر!
نه! باورم نیست برای «محمد» و «علی» و «فاطمه» روزی شادتر از نیمه‌ی رمضان بوده باشد! پس نثار قدوم امام حسن مجتبی علیه‌السلام، فقط صلوات کافی نیست! باید دست زد، شاد بود، خندید؛ آن‌قدر که فرشته‌ها بگویند مگر در زمین چه خبر است؟! هااااان! رمضان به نیمه رسیده؛ سال‌روز میلاد «سبط اکبر» است!
آری! خداوند اگر فقط «فاتح جمل» را آفریده بود، کافی بود برای آنکه پرستیده شود! و کربلا اگر فقط روضه‌ی رضوان «قاسم و عبدالله» را می‌داشت، کافی بود برای آن که «حسن‌بن‌علی» به «حسین‌بن‌علی» بگوید: «لا یوم کیومک یا اباعبدالله»!
یا کریم اهل بیت! اگر هیچ روزی، چون «روز حسین» نمی‌شود و اگر هیچ علم‌داری، چون «علم‌دار حسین» نمی‌شود، جز از این رو نیست که خورشید و ماه، امامی و مولایی و رهبری و اسوه‌ای و البته برادری چون شما داشته‌اند!
یا امام حسن! از امروز «علی» می‌شود «ابالحسن» و «فاطمه» می‌شود «کوثر»! و «مدینه» هم، تازه از امروز می‌شود «مدینه»! پس سیاه‌ترین سرمه‌ها را برای رسول‌الله بیاورید! سپیدترین جامه‌ها را! و خوش‌بوترین عطرها را، که «محمد» می‌خواهد «حسن» را از مادرش تحویل بگیرد؛ الله اکبر… الله اکبر از جمال و جلال سبط اکبر!
اینستاگرام ۱۸ خرداد ۱۳۹۶
«خامنه‌ای جدید» یا «خمینی قدیمی»؟!
خوشم می‌آید از حضرت آقا که چندی است چنان راحت و بی‌تکلف و ساده و بدون ملاحظه و خمینی‌وار سخن می‌گویند که از رئیس‌جمهور آمریکا تا رئیس پایگاه بسیج محله، همه‌ی فکر و ذکرشان می‌شود بررسی فلان جمله از بهمان سخن‌رانی ایشان! القصه! ترامپ دیوانه که نه، اما «برادر منصوری» دیشب بعد نماز، کمی تا قسمتی هاج و واج می‌گفت: «حالا اگر جماعتی معاند آمد و ذیل حرکتی غلط، امضای «آتش به اختیار» را گذاشت، تکلیف چیست؟» به ایشان گفتم: «تکلیف این است که «آتش به اختیار» روشنگری کنیم!» و ادامه دادم: «برادر منصوری! امام مگر نگفت «نگذارید انقلاب، دست نااهلان و نامحرمان بیفتد»؟ آیا یکی چون من، مستند به این سخن امام، هرگز می‌روم جلوی در خانه‌ی وزیری نااهل یا وکیلی نامحرم، بلکه ممانعت کنم از رفتن ایشان به سرکار؟! قطعا نه، لیکن آمدیم و من، این کار را کردم! اینجا امام مقصر است یا من؟! آیا به خاطر بلاهت فردای یکی چون من یا سوءاستفاده‌ی دشمن از جمله‌ی امام، حتی بدون بلاهت من، امام این حق را داشتند که از هشدار به این مهمی صرف‌نظر کنند؟! پس «آتش به اختیار» یعنی جبران خودجوش قصور و تقصیر نهادهای دولتی و بعضا حکومتی در امر خدمت و فرهنگ و سیاست و بصیرت، نه مجوزی برای خودسری، که در جمهوری اسلامی، هیچ کس اندازه‌ی شخص حضرت آقا، بر سر خودسرها نکوبیده! وانگهی! این، هرگز چیز جدیدی نیست! مگر خود من، ولو برای یک متن، با جایی هماهنگ می‌کنم؟! قطعا نه! لذا «آتش به اختیار» نه امری تازه، که توجه به دعوتی قدیمی و تذکر به سفارشی ریشه‌دار در دین و تاریخ است مبنی بر آن که احدی حق ندارد خود را عمار بداند اما بی‌کار بماند! فقط هم بحث دولت نیست! تو به صدا و سیما نقد داری؟! بسم‌الله! با صدا و سیمای خودت، با رسانه‌ی خودت، با همین اینستای خودت، تبیین حق کن! کاملا هم «آتش به اختیار» اما نه به اختیار نفس، بلکه به اختیار حق!»
هان ای دوستان! از این پس، خامنه‌ای همین است؛ خمینی‌وارتر از همیشه! و به پشتوانه‌ی ملت، هر کاری لازم باشد می‌کند! اینک «هواپیمای خامنه‌ای» به سلامت بر زمین نشسته! این اما بیش از آنکه نشانه‌ای از بروز یک «خامنه‌ای جدید» باشد، حاکی از حضور همان «خمینی قدیمی» است! پس «آتش به اختیار» تقویم‌تان را اصلاح کنید! امروز، نه «۲۱ خرداد ۹۶» که «۱۲ بهمن ۵۷» است! به این معنی که هیچ کدام از ما، هیچ میز کاری نداریم اما صدها کار نکرده داریم که اتفاقا هیچ‌کدام را پشت میز نمی‌توان انجام داد!
اینستاگرام ۲۰ خرداد ۱۳۹۶
«صاد» و «سین» و «جیم»
از میان همه‌ی «سیمین»های سرزمینم، فقط عاشق «دانش‌ور»ی هستم که «سووشون» را آفرید و آن را هم تقدیم کرد به «جلال» زندگی‌اش! چه‌ها نکشید بعد از کوچ شوهر قلم به دست! مثلا رفته بودند «ویلای اسالم» که بعد از چند روز هواخوری، سالم برگردند خانه‌ی‌شان در شمیران که «مرگ جلال» کوفت کرد همه چیز را به سیمین! مثلا رفته بودم «امام‌زاده صالح» دیشب‌پری‌شب‌ها، که همه‌اش سیمین را می‌دیدم! در آن بقعه‌ی بالایی، مفتخرم به دیدن ۲ تن از مشاهیر! یکی «صیاد شیرازی» و یکی هم همین «سیمین دانش‌ور»! در آن «ارتشی شهید» و «نویسنده‌ی شهیر» اما به اشتراک، صفتی دیدم؛ «اصالت»! و اینکه هر ۲ تنها آمده بودند برادر امام‌رضا! عجیب، تنها آمده بودند برادر امام‌رضا! سرشان فقط در لاک خودشان بود! قصه‌ی هر ۲ خاطره را گمانم نوشته‌ام! صیاد را مطمئن‌ترم! سیمین البته خیلی هم تنها نبود! عصایی به دست داشت چوبی و خوش‌تراش! راه که می‌رفت، قواعد قدم‌زدن با عصا را رعایت می‌کرد! تازه، با آن سن و سال! خواستنی بود! می‌شد مؤقرترین مردان شهر را در شمار خواستگارانش فرض کنی! القصه! نگاه‌کردن به «سیمین ادبیات ایران» یک‌نظر حیشترش، منوط به اذن جلال! راضی بود! مگر من که بودم، جز مخاطب اندرونی‌ترین اتاق خانه‌ی «مدیر مدرسه»ای که بعدها شد «خسی در میقات»؟! خسی! و نه حتی کسی! ببینم؛ شما تا به حال، راه‌رفتن یک رمان را دیده‌اید؟! من دیده‌ام! آری! من راه‌رفتن «سووشون» را دیده‌ام، آن‌هم در صحن و سرای باصفای امام‌زاده‌ی تجریش! غمی بود سنگین که سنگین هم قدم برمی‌داشت! و سنگین هم عصا برمی‌داشت! نویسنده‌ی محبوب را به‌خصوص اگر «محبوبه» به‌معنای مؤنث باشد، همان به سرزده ببینی! بی‌هیچ قراری! این‌جوری می‌توانی یک گوشه بیایستی و با اذن «جلال» زل بزنی به عظمت یک رمان متحرک، زنده، پویا و بی‌پایان! حلال حلال! که بود سیمین؟! تنها نویسنده‌ای که اگر ادعا می‌کرد سیاسی نیست، می‌پذیرفتم، چرا که واقعا هم سیاسی نبود! که بود سیمین؟! تنها نویسنده‌ای که اگر ادعا می‌کرد وابسته نیست، می‌پذیرفتم، چرا که واقعا هم وابسته نبود! به هیچ کجا! سر همین، یک بار هم نشد به خواستگاران وراج آن‌سوی آب، جواب «بله» بدهد! و خودش را دله‌ی BBC کند! هر که بود و هر چه بود، خودش بود! دلش هم اگر می‌گرفت، می‌آمد و می‌نشست کنج دنجی از «ضریح صالح» تا اندکی با «دانای کل» به نجوا بگذراند؛ «عجله کن عزیزم! من خیلی پیر شده‌ام»!
برای «صیاد شهید» و «سیمین شهیر» و «جلال شفیق» صلواتی بلند بفرست رفیق!
اینستاگرام ۲۲ خرداد ۱۳۹۶
«خامنه‌ای جدید» یا خمینی قدیمی» عالی بود!
سالادتونم که دیگه هیچی!
قدیانی!
تو خودجوش رفتی نیویورک؟
نه عزیزم، نفس اماره‌جوش رفتی!
سلام قدیانی!
سلام…
سلام و خدا قوت
«خامنه‌ای جدید» یا «خمینی قدیمی»؟!
احسنت! عالی گفتید!
سلام