تقدیم به شهید بیسر «محسن حججی»
وطن امروز ۱۹ مرداد ۱۳۹۶
هنوز مزه آن «سیب سرخ» زیر زبانمان هست! و گاهی بدون مقدمه، حرفش را میزنیم! حرف آن سیب سرخ را! و حرف آن غروب پاییز پنجشنبه را که خسته از روزگار، با یکی از بچههای روزنامه رفته بودیم بهشتزهرا! تا نماز ماندیم و بعد نماز، آن میوه بهشتی را به ما دادند! به ما و به همه زوار مزار شهدا! از آن سیبهایی بود که قبل از خوردن، ابتدا باید به اندازه کافی بو میکردی! و عجیب هم بوی خوشی داشت! گویی از «بهشت» آمده بود! و مگر جز این است؟! و مگر جز این است که گلزار شهدا، محل سکونت اجساد مطهری است که زندهاند و حیات جاودان دارند و از خدا، رزق و روزی میگیرند؟! و مگر جز این است که «خانه ملت» فیالواقع سنگ مزار همان شهیدی است که مادرش بیش از ۳۰ سال است هر شب جمعه، زنبیل سرخش را برمیدارد و صفایی میدهد به خاک پسر! عالمی دارد این بهشتزهرا! و عالمی دارند این مادران شهدا! و امروز هم پنجشنبه است! اهل معرفت میگویند؛ «شب جمعه، همه شهدا میروند کربلا»! کربلا… هیچ کجا مثل بهشتزهرا، عطر کربلا را بر مشام آدمی نمینشاند! روی سنگ مزار شهیدی میخواندم؛ «وقتی دشمنان ما، این همه روی موضع باطل خود متحد هستند، چرا ما روی موضع حق خود متفرق باشیم؟!» اصلا از کجا رسیدم به کجا! قبول! این متن، انسجام لازم را ندارد! اما میدانید! این متن، استعاره از حال منقلب من است! یک همچین وقتهایی، هیچ کجا مثل بهشتزهرا، آرامم نمی‌کند! هیچ کجا! بیایید کمی با هم شعر بخوانیم! اشعاری که بلدیم! «در خاطرم شد زنده یاد فاطمیون؛ یاد شلمچه، یاد فکه، یاد مجنون»! «نسیمی جانفزا میآید؛ بوی کرب و بلا میآید»! «کجایید ای شهیدان خدایی؛ بلاجویان دشت کربلایی»! آری! ما نیاز داریم به شهدا! و به گلزار شهدا! و به گرفتن خرما از دست مادران شهدا! ما نیاز داریم که هر از چندی، در لابهلای این قبور منور، قدم بزنیم و قدم بزنیم و قدم بزنیم و باز هم قدم بزنیم! ما نیاز داریم به دیدن مادران شهدا! و به آموختن صبر! و فراگرفتن درس ایمان! و ایستادگی! از پدر شهیدی در همین بهشتزهرا میشنیدم؛ «ما برای انقلاب، هیچ کاری نکردهایم!» سلفی را با چه کسی باید گرفت؟! از دستاندرکار پرسابقهای در همین روزنامهها میخواندم؛ «انقلاب برای ما چه کار کرده؟!» درس را از کدام نگاه باید گرفت؟! از نگاه پدر ۲ شهیدی که خود را مدیون می‌داند یا جماعت همیشه مدعی؟! باری در «قطعه ۲۶» به مزار شهیدی برخوردم که در محفظه بالایی، آینه گذاشته بودند! نوشتهام قبلا شرحش را در وبلاگم! بخوانید: «سخن از آینه و دوربین شد. «قطعه ۲۶ ردیف ۶۱ شماره ۴۰» شهیدی دارد به نام «مهدی باقرنژاد». این شهید ۱۷ ساله، جالب است بدانید که روز تولد و روز شهادتش یکی است؛ ۱۰ اردیبهشت. دهم اردیبهشت ۴۴ اردو زد در این دنیا و دهم اردیبهشت ۶۱ برای ابد اردو زد در بهشت! روزی از مادر شهید باقرنژاد پرسیدم؛ «چرا بالای عکس پسرت، آینه گذاشتهای؟!» گفت: «آینه گذاشتهام، تا هر که از جلوی مزار «مهدی» رد می‌شود، یک آن چهره خودش را به جای شهید من ببیند! ببیند و متنبه شود که شهدا هم روزی در همین زمین زندگی میکردند! ببیند و حسرت بخورد از آسمانی نبودن خودش! ببیند و امیدوار شود بلکه عکسش به جای تابوت مرگ، روی دیوار شهادت نصب شود! ببیند و فکر کند بعد از شهدا چه کار کرده! یک بار عکس خود را در آینه ببیند و دفعات بعد که آمد اینجا، تغییر چهره خودش را با ثبات سیمای شهدا مقایسه کند! و ببیند که زمان بر شهدا نمیگذرد اما بر من و ما، چرا! این آینه را گذاشتهام، تا امروزهروز به «مهدی» بگویم؛ اینجا که مادرت پیر شد، لااقل آنجا عصای دستم باش!» گفت: «ندیدم آینهای چون لباسخاکیها…»! مهدیجان! عصای دست ما هم باش! ما به تو و به همه دوستان آسمانیات نیاز مبرم داریم! هر چه دست ما کوتاه است؛ دست شما باز است! آنقدر باز، که گاهی از «باغ شهادت» جاماندگان را به سیب سرخی میهمان کنید! و به نگاه لطفی! و به شفاعتی! هان ای شهدا! امشب، کربلا رفتید؛ سلام ما را هم به «سیدالشهدا» برسانید! یادش بخیر! «زیارت عاشورا»هایی که میخواندید؛ السلام علیک یا اباعبدالله…
وطن امروز ۱۱ مرداد ۱۳۹۶
به نام خدا که متن امروز، باید هم با نام مقدس «خدا» آغاز شود! از جمله آفریدههای خدا، همین دیروز و امروز و فرداست و همین روزهای هفته! چه کسی شنبه را آفریده؟! خدا! یکشنبه؟! خدا! همین امروز؟! خدا! البته امروز من با امروز شما فرق دارد و حتی این فرق جالب را هم حکایت «کل شیء» خدا آفریده! امروز برای من روز سهشنبه است لیکن برای شما روز چهارشنبه! امروز سهشنبه که من دارم این متن را مینویسم و امروز چهارشنبه که شما دارید این متن را میخوانید، هر دو را خداوند منان آفریده! هیچ آیا خدا را بابت ۷ روز هفته، شکر میکنیم؟! چند روز پیش، میلاد حضرت فاطمه معصومه بود و ۲ روز بعد، میلاد سلطان جان و جهان، امام علی بن موسیالرضاست! هیچ آیا خدا را شکر میکنیم بابت تنفس در دههای چنین نورانی؟! هیچ آیا خدا را شکر میکنیم بابت همین ماه زیبای ذیالقعده؟! واقعیت آن است که ما در غفلت به سر میبریم! و از همه غافلتر و کاهلتر و گنهکارتر، خود من! معالاسف، آنقدر بار گناه بر گردن دارم که عجیب دلبستهام به این نماز یکشنبههای ماه ذیالقعده! بلکه خداوند، بنا به آنچه از پیامبر گرامی اسلام نقل است، به یمن این نماز، آلودگیها را از این تن رنجور پاک کند! برای امثال من، این نماز مثل راهی میانبر است برای جبران مافات! کیستیم ما؟! همان خسارتدیدههای نگونبختی که «رمضان» آمد و رفت و «لیالی منور قدر» را با خود آورد و برد، ما اما غفلت کردیم از مواهب آن! کیستیم ما؟! جاماندههای ماه خدا! فراریترین بندگان خدا! از سویی خود را «بنده» میخوانیم و از سویی سر تا پا غرق در گناهیم! گمانم نماز یکشنبههای ذیالقعده، از آنجا که معبری برای توبه است، بیشتر نماز گناهکاران باشد تا خوبان روزگار! اما خوشا به حال خوبان روزگار! خوش به حال عرفای قله بازیدراز! خوش به حال نمازشبخوانهای ارتفاعات اللهاکبر! خوش به حال رزمندههای میدان سیمخاردار نفس! خوش به حال آن بسیجی که شبها بلند می‌شد و بنا میکرد پنهانی، پوتین همسنگران خود را واکس بزند و بعد هم بایستد برای نمازشب! من این را در وصف شهدا زیاد شنیدهام که هر شب، اعمالشان را محاسبه میکردند و بعضا حتی گناهان خود را در برگهای مینوشتند! بخوانید! این گناه یک شهید است: «یادم باشد فردا، پوتینها را ببرم کمی دورتر! فکر کنم چند تایی از رفقا فهمیدند!» راستی! چه گنهکاران خوبی بودند شهدا! و چه گناهکاران بدی هستیم ما! آنقدر بد که حتی اگر بخواهیم «حاسبوا انفسکم قبل ان تحاسبوا» را هم رعایت کنیم، بعید است رویمان بشود از ذکر گناهان خود در برگه کاغذ! آری! وضع ما خراب است؛ آنقدر خراب که جا دارد چشم طمع بدوزیم به نماز یکشنبههای ذیالقعده! حالا میفهمم چرا اینقدر معلمان ما اصرار داشتند قدر روزگار بچگی و نوجوانی خود را بیشتر بدانیم! در بزرگ شدن، خطر بزرگی هست به نام آلودگی! آلودگی و البته غفلت! آلودگی و غفلت و صدالبته بیبرنامگی! یادش بخیر ایامی که برای روزهای خود «برنامه» داشتیم! شنبه: علوم، ریاضی، پرورشی! یکشنبه: دینی، انشا، ورزش! این برنامهها، استعاره از آن بود که آدمی باید برای زندگی خود و بندگی خود، برنامه داشته باشد! شگفتا! برنامه میچینیم برای گناه! خدا اما باز هم هوای مخلوق را دارد، ولو آنکه مخلوق، آلوده سراپاتقصیری چون حقیر باشد! نماز یکشنبههای ذیالقعده، یعنی برنامه خدا برای بازگرداندن امثال من به سوی خودش! «خدا» را تنها معشوقی می‌دانم که دوست دارد از همه، حتی از گناهکاران هم «عاشق» بسازد! و چه عشقی مصفاتر از عشق به خدا؟! همان خدایی که در تاریکی مطلق گناه هم غوطهور باشی، باز روزنهای و مجرای نوری و پنجره امیدی برایت میگشاید! و نماز یکشنبههای اولین ماه حرام را جلویت میگذارد! دستت را میگیرد! کمکت می‌کند! و نجاتت میدهد! تا بفهمی تنها نیستی! و تا بفهمی، اگر چه آلودهترینی اما باز هم خدا، تو را میخواند! و تو را صدا می‌زند! و تو را میخواهد! الحمدلله که باب توبه باز است! چه بسیار رفتار و گفتار ما، که خالق ما را از ما ناراضی کرده است لیکن خداوند، آنقدر بخشنده و مهربان هست که خودش راهی برای رضایت باز کند! آن هم در چه ماه ماهی! ماهی که در آن میلاد امام رضا علیهالسلام قرار دارد! ماه رضا! شهرالرضا! حقا لطف بزرگی کرده خدا به من و توی ایرانی که «علی بن موسیالرضا» را راهی سرزمینمان کرده! حیف نیست «رضا»ی اهل بیت در دیار ما باشد و آنوقت ما با کولهباری از گناه، دور از «رضای اهل بیت» و جدا از «رضایت اهل بیت» باشیم؟! پس وعده ما، یکشنبههای ذیالقعده، سر سجادههای آشتی! که این مُهر و مِهر، زیباترین «تقاطع وصال» است! بیاییم برگردیم به دوران برنامه! به روزگاری که برای هر روز «برنامه» داشتیم! آن برنامههای تحصیل، استعاره از «برنامه تهذیب» بود! و نه عجب، که برای هر روزی، ذکری و عبادتی و زیارتی هست! غافل اگر نباشیم، هر روز هفته را «یومالله» میبینیم! و خداوند، گاه هست که با روزهای خود، سخن با ما می‌گوید! الساعه که من پای این متن نشستهام روز «سهشنبه» است و تا ساعاتی دیگر این بیت حقیقتا ناب، متجلی خواهد شد که «مستی، نه از پیاله، نه از خم شروع شد؛ از جاده سهشنبه شب قم شروع شد»! امشب، خوشا به حال مسافران جمکران! ما اما اول خود را و بعد دیگران را دعوت به خدا میکنیم! و به ترس از خدا! و به آشتی با خدا! و کفی بالله حسیبا! کجا خرمشهر آزاد شده بود، اگر خداوند منان، اراده نمیکرد؟! اصلا و اساسا کجا «انقلاب اسلامی» یارای پیروزی داشت، اگر کمک خدا نبود؟! آن همه که «خمینی» و این همه که «خامنهای» خدا را نشان داده و میدهند، در وهله اول برای تذکر این مهم است که مبادا از خدا و دیدن خدا، غفلت کنیم! به یمن جمعه پیش رو یعنی «میلادالرضا» باشد که خداوند، از همه ما راضی باشد! امشب اما چند خط بالاتر نوشتم؛ خوشا به حال مسافران جمکران! خوش به حال چشمهایی که گنبد و گلدسته و محراب را میبینند! خوش به حال اصحاب «ایاک نعبد و ایاک نستعین»! خوش به حال دیدههای بارانی! الهی العفو! خدایا! ای «بخشندهترین» که هیچ بخشندهای را با تو قیاس نتوان کرد! و ای «مهربانترین» که هیچ مهربانی را با تو قیاس نتوان کرد! تا «بقیةالله» را نفرستی، گویی هیچ توبهای را از هیچ گناهکاری نپذیرفتهای! که این، خلاصه تمام گناهان اولاد آدم است؛ «با وجود غیبت «مهدی فاطمه» هم میتوان زندگی کرد!» یا عزیز! یا غفار! اغفر لی ذنوبی و ذنوب جمیع المؤمنین و المؤمنات، فانه لایغفر الذنوب الا انت…
وطن امروز ۲۲ تیر ۱۳۹۶
خداوند منان بیفزاید بر درجات امام راحل که امثال مرا، هم در برابر آنچه مینویسند مسئول میدانست و هم البته در برابر آنچه نمینویسند! و با آنکه نوشتن متن دیروز، برایم واقعا سخت بود و به قولی دردسرساز لیکن در مواجهه الهی، هرگز جوابی در ازای ننوشتنش نداشتم! لذا «حج با کدام تدبیر؟» را نوشتم تا فردا و فرداها، اگر پرسشی گریبان این قلم و البته این روزنامه را گرفت، هنگام پاسخ، سری بالا داشته باشیم؛ که ما نوشتیم! که ما گفتیم! که ما بررسی «حکم تدبیر» را از حضرات خواستیم! که ما سئوالات لازمالطرح را به امید شنیدن جوابی مطرح کردیم! همین جا بگویم که ما هرگز غافل از زحمات دست‌اندرکاران امر حج نبوده و نیستیم! بلاشک رتق و فتق امور حج و سازماندهی این همه زائر، در وهله اول، تشکر ما را از عزیزان مخلص سازمان حج و زیارت و بعثه و دیگر نهادهای مربوط میطلبد که همین جا دست همت همهشان را به گرمی میفشاریم! و دعا میکنیم از صدر تا ذیل، بابت خدمتی که در راه فریضه حج ارائه میدهند، اجر وافر ببینند! و اما مخاطبی که متن راقم این سطور در شماره دیروز «وطن امروز» را نخوانده، دعوت میکنم به خواندن آن و مخاطبان همیشه همراه را دعوت میکنم به بازخوانی آن! حرف حساب آن یادداشت چه بود؟! الحمدلله مطلب هست و الحمدلله واضح هم نوشته شده است! در آن متن، اگر چه مصلحت را بهزعم خودم و البته ناظر بر شرایط واقعا بحرانی با همسایه شرور جنوبی، در این تشخیص دادم که اعزامی صورت نگیرد، لیکن کلیت متن و حجم بیشتر مطلب، استمداد از حضرات مسئول بود جهت رسیدن به «حکم تدبیر» و نه لزوما تعطیل یا تعلیق حج! و هرگز اینگونه نبود که از موظفان بخواهم دقیقا مثل من فکر کنند، لذا کاملا حسابشده از آقایان خواستم «حکم تدبیر» را بجویند، نه اینکه لزوما حج را موقتا متوقف کنند! القصه! روابط ما با سعودی، ناشی از توهمات پایانناپذیر سران همسایه جنوبی، به حدی از بحران و وخامت رسیده که مخاطب، چرایی انتشار آن یادداشت را بخوبی دریابد! طرف حساب آن یادداشت هم البته «دولت» بود بیشتر! حال برای فهم بیشتر متن دیروز، مثالی میزنم! فرض کنید حین جنگ ما با صدام، امکانی فراهم می‌شد برای زیارت عتبات! آیا آن روز، تصمیم و تدبیر و مصلحت و چارهجویی، تنها با عزیزان خدوم سازمان حج و زیارت میبود؟! قطعا نه! پس آن روز، حتما نهادها و سازمانهای دیگری به ماجرا ورود میکردند؛ وزارت امور خارجه! وزارت اطلاعات! شورایعالی امنیت ملی! و رئیس آن که رئیسجمهور باشد! یا فرض کنید همین الان، بخواهد امکانی برای فرستادن زائر به «زینبیه دمشق» فراهم شود! آیا سنجیدن جوانب امور این مسئله، با سازمان حج و زیارت است؟! طبعا نه! چرا؟! چون یک وقت شرایط عادی است و یک وقت نه! و وقتی شرایط عادی نیست، زیبنده نیست نهادهای موظف و عمدتا دولتی، شانه از بار مسئولیت خالی کنند و همه بارها را و همه فشارها را متوجه سازمان حج و زیارت کنند! انتقاد من از سکوت مقامات دولتی در متن دیروز، از همین منظر بود! آیا واضحتر از این هم مسئلهای هست که رابطه سعودی با ما، از فرط وخامت، به هیچوجه حالت عادی ندارد؟! میخواهم بدانم ناظر بر اوضاعی که وخامتش و بحرانی بودنش بر صغیر و کبیر روشن است، آیا توقع ۲ کلام موضعگیری شفاف، از رئیس شورایعالی امنیت ملی، دبیر این شورا، وزیر امور خارجه، وزیر اطلاعات و الباقی حضرات محترم، تمنایی اضافه بر سازمان است؟! اگر از «حکم تدبیر»تان، در جلسات خصوصی رونمایی کردهاید، چرا آن را علنی نمیکنید؟! و اگر نه، جای این پرسش اساسی است که «رئیس شورایعالی امنیت ملی» یعنی شخص آقای «حسن روحانی» دیگر کجا میخواهد در راستای این ریاست، موضع محکم و شفاف بگیرد مهمتر از اینجا، که همه مباحث در جهت حفظ کرامت، عزت و صدالبته جان شهروند ایرانی است؟! اصلا و اساسا نهادی چون «شورایعالی امنیت ملی» پایهگذاری شده برای همین امور! و درباره این امور، البته که وزارتخانههایی چون «اطلاعات» و «امور خارجه» مکلف به تکالیف بسیارند! باورم هست ذیل سکوت معنیدار و گوشخراش حضرات دولتی، ظلم مضاعفی دارد بر گرده «بعثه» و «سازمان حج و زیارت» تحمیل می‌شود! آقایانی فشار آوردهاند اما حالا سکوت اختیار کرده‌اند و دیگرانی جلو افتادهاند! اگر این تصمیم، ناشی از یک سلسله فشارها، مصالح دیپلماتیک یا مسائل دیگر بوده، چرا بعثه و سازمان حج خود را جلو بیندازند؟! کسانی که خود مصلحت دیده‌اند و مؤثر بودهاند، بیایند دفاع کنند! لذا دعوت میکنم آقایان مسئول را به اهتمام بیشتر در جهت صیانت از حقوق شهروند ایرانی! سعودی اگر با ما و با خودش شرایط عادی داشت، حتم کنید اصلا متن دیروز نوشته نمیشد که حالا این پانوشت را بخواهد اما واضح است که شرایط، آنقدر حساس و پر از مخاطره هست که ورود شورایعالی امنیت ملی را به ماجرا ضروری کند! دقت شود! من در این نوشته، نیز در متن دیروز، نه از آقایان خواستهام متقاضیان نوبترسیده را اعزام کنند و نه خواستهام اعزام نکنند، بلکه سخن واضحم این است؛ منبعث از شرایط خاصی که در آن قرار داریم، بفرمایند «تدبیر» خود را توضیح دهند! و دیگر اینگونه نباشد که آنجا که دقیقا محل موضعگیری شورایعالی امنیت ملی است، سخن را رئیس حج و زیارت بگوید! در نهایت، هم مرتبط با این متن و هم البته غیر مرتبط با این متن، اشاره کنم به نکتهای که گمانم بسیار مهم است! رهبر انقلاب در مواجهه با دولتها، قریب ۳۰ سال است دیدهایم که حتیالمقدور مشیشان پیش رفتن امور طبق قوانین جاری کشور بوده و عدم ورود! اگر ما «قوه مقننه» داریم و اگر ما «قانون»، دأب حضرت آقا انجام امور از طریق همین مجاری قانونی است و دوباره مینویسم عدم ورود! با این همه، آنجا که خدمتی باشد، حتما ایشان حمایت می‌کنند؛ آنجا که «حمایت با هدایت» لازم باشد، حتما همین کار را می‌کنند؛ آنجا که ورود را لازم نبینند، قطعا ورود نمیکنند و آنجا هم که خطری احساس کنند، حتما به میدان میآیند و حتما تذکر میدهند! مسئله اینجاست که ما کجا میتوانیم مدعی شویم فلان کار یا بهمان تصمیم، مورد تایید رهبر انقلاب بوده؟! فرض کنید درباره موضوعی، حضرت آقا ضمن احساس خطر، خطوط قرمزی ترسیم کرده‌اند و آن خطوط قرمز هم کاملا رعایت شده! من حتی باورم هست این را هم نمیتوان کاری مورد رضایت ایشان دانست، چرا که ورود رهبر انقلاب برای دفع یک خطری بوده و حالا با دفع آن خطر، اتفاقی که افتاده، همین «دفع خطر» است و دفع خطر، لزوما به معنای مهر تایید حضرت آقا پای فلان کار نیست! که ما چه می‌دانیم ایدهآل ایشان برای آن کار، دقیقا چه بوده و چیست! وای به حال آن کارهایی که جماعت، یک تذکر را گوش دادهاند و تذکر دیگر را بنا به هر دلیل، نه! اینجا که اصلا نمیتوان از رضایت رهبری نظام خرج کرد! لذا هم دولت و هم سازمانهای دولتی و هم نهادهای حکومتی و هم من نویسنده و هم توی خواننده باید بسی مراقب سخن خود باشیم! و کلمات را مثل خود حضرت آقا، دقیق به کار ببریم! بسمالله الرحمن الرحیم! عدم ورود رهبر انقلاب به یک موضوع، لزوما به معنای همراهی ایشان با آن موضوع نیست! ورود حضرت آقا به یک موضوع، حتی با فرض عمل به نواهی ایشان هم، باز به منزله رضایت ایشان از آن کار نیست! اینجا درست که یک خطوط قرمزی رعایت شده، لیکن از یاد نبریم که ایدهآل حضرت آقا، رعایت حداقلها نیست! شگفتا! این روزها مکرر مشاهده میکنیم که در کاری، بیآنکه خطوط قرمزها، بالمره مراعات شده باشد، بیخود و بیجهت هزینه می‌شود از آن عزیز نازنین که متعلق به همه ملت است! و اگر چه سلطان این کار ناشایست، دولت است اما معالاسف، هستند سازمانها و نهادهای دیگری که… سربسته بگویم؛ سخن را دقیق نمیگویند! آری! شکر نعمت رهبری نظام، یکی هم به این است که این همه این وجود سراسر برکت را که حتی دشمن هم معترف به رهبری حکیمانه او است، هزینه کارهایی نکنیم که اگر یک جایش درست است، یک جای دیگرش حتما لنگ می‌زند! در پایان یادی کنیم از شهدایی که در نهایت مظلومیت، در وادی منا سوختند! منا اما از کعبه مقدستر نیست و کعبه هم از مؤمن، حرمت بیشتری ندارد! پس نگه دارید حرمت و احترام شهروندان خود را! و «حکم تدبیر»تان را درباره حج امسال برای ایشان توضیح دهید!
به نام خدا
.
.
.
خستگی در دست و پایت
نه! بیشتر در نگاهت
جا می‌ماند
وقتی پوسترهای شهر
را نگاه می‌کنی
«رأی ما دکتر حسن روحانی»
خدا قوت داداش حسین!
امیدوارم مردم به خودشون بیان و شأن و عزتشون رو حفظ کنن!
این دولت رسما هیچ ارزش و اعتباری برای مردم قائل نیست.
خدا رحم کنه به این مردم!
همون حسن روحانی که باز برنامه صد روزه داره!
دست مریزاد!
خیلی خوب بود…
مقاله‌ی فردا رو نذاشتین اینجا، ما جلو جلو بخونیم!
یکی به این روحانی بگه حالا که زحمت کشیدی و دوباره برنامه صد روزه چیدی، در همین ۱۰۰ روز باقی‌مونده از دولتت، ملت رو مستفیض کن! ی وقت دیدی رأی نیاوردی و مردم محروم شدن از فیض مد نظر!
استقبال بی‌نظیر کارگران از روحانی در روز کارگر:
«عزا، عزاست امروز، روز عزاست امروز؛ زندگی کارگر، روی هواست امروز!»