ملت شریف و قهرمان ایران!
با سلام و عرض ادب و احترام
باید مطلع باشید که دیروز، آقای روحانی در یک نشست خبری، در پاسخ به پرسش خبرنگاری، اظهار داشت:
«یک دروغ بزرگی در بعضی روزنامه‌ها و سایت‌ها پخش می‌شود؛ من کی گفتم ۱۰۰ روزه، حل می‌کنم؟! چیزی که من گفتم، این است: «من اگر موفق شوم در انتخابات، پایان ۱۰۰ روز اول، کارهایی که در این ۱۰۰ روز کردم را اعلام می‌کنم». عین صحبت‌های من را بیاورید! بعد، یک عده مخرب آمدند گفتند که من ۱۰۰ روزه حل می‌کنم! آمار و ارقام باید دقیق باشد! باید سخن دقیق بگوییم! به مردم نباید دروغ گفته شود! این بالاترین خیانت به مردم است که یک کسی به مردم، دروغ بگوید؛ مخصوصا دروغی که خدای نکرده، باعث یأس و ناامیدی مردم بشود!»
ملت فهیم ایران!
آنچه اما در ادامه، ملاحظه می‌فرمایید، و ناظر بر خواست آقای روحانی نیز هست، «عین صحبت‌ها»ی ایشان است در ایام تبلیغات انتخاباتی انتخابات ریاست‌جمهوری ۹۲:
«در برنامه مدون من، برنامه کوتاه‌مدت یک ماهه و ۱۰۰ روزه وجود دارد؛ ما می‌توانیم در یک زمان کوتاه، تحول اقتصادی در کشور به‌وجود آوریم و در آن تحول اقتصادی، بتوانیم با ایجاد یک دوره تنفس، به کارخانه‌ها و مراکز تولیدی که امروز مشکل دارند، مشکلات آنها را در آن مدت کوتاه، حل‌وفصل کنیم».
یا این جملات که باز هم بازمی‌گردد به همان ایام تبلیغات انتخاباتی:
«در برنامه مدون من، علاوه بر برنامه برای حل مشکلات اقتصادی، اجتماعی، سیاست داخلی، سیاست خارجی و امور فرهنگی، برنامه کوتاه‌مدت یک ماهه و ۱۰۰ روزه وجود دارد. ما می‌توانیم در یک زمان کوتاه، تحول اقتصادی در کشور به‌وجود آوریم. دولت تدبیر و امید قادر است معضلات کشور را به حل‌وفصل برساند. من، دولت راستگویان تشکیل خواهم داد».
ملت آگاه ایران!
با وجود آنچه در سطور قبلی مطالعه کردید، آقای روحانی اما در فراز دیگری از سخنان روز دوشنبه خود، تصریح می‌کند:
«بنده دقیقا می‌دانم چه گفته‌ام. بنده گفته‌ام «دولتی هستم که در برنامه ۱۰۰ روزه‌ام، اعلام می‌کنم که در پایان ۱۰۰ روز، چه کاری انجام داده‌ام». من که نگفتم در صد روز حل می‌کنم! مگر اینکه آدمی عقل نداشته باشد این حرف را بزند! مگر می‌شود مشکلات را در ۱۰۰ روز حل کرد؟! مگر می‌شود مشکلات را در ۴۰ سال حل کرد؟!»
ملت عزیز ایران!
از آنجا که لابد روزنامه «وطن‌امروز» یکی از آن روزنامه‌هایی است که بنا به نقل آقای روحانی، در موضوع «وعده ۱۰۰ روزه ایشان به شما مردم نجیب، مبنی بر تحول اقتصادی»، مرتکب «دروغ بزرگ» شده، بر خود لازم دیدیم که با انتشار مجدد وعده مذکور، اولا صحه بگذاریم بر دعای چندی پیش ایشان، بلکه آدمی، هرگز به مرض نسیان و درد فراموشی دچار نشود ان‌شاءالله. ثانیا قضاوت در این‌باره را، موکول کنیم به داوری شما، تا مشخص شود این «دروغ بزرگ»، آیا واقعا کار خادمان شما در رسانه‌های مردمی بوده است یا اساسا شق دیگری دارد؟!
ملت همیشه در صحنه ایران!
تهمت شنیدن، با همه سختی‌هایی که دارد، اگر به خاطر نوشتن از دردها و رنج‌ها و زخم‌ها و مشکلات شما مردم عزیز باشد، به لطف و عنایت خداوند منان، حاشا که بر ما اهالی قلم متعهد، غیر قابل تحمل باشد. با این حال، با همه وجود، اعتراف می‌کنیم و اذعان می‌کنیم که آنچه برای ما «غیر قابل تحمل» است، مواجهه اینگونه با شما نازنینان است؛ اینکه اینقدر راحت و اینقدر آسوده، منکر وعده‌ای شوند که پیش از این، به شما عزیزان داده‌اند! اینکه نفر اول قوه مجریه، اینقدر راحت و اینقدر آسوده، خلاف بگوید!
ملت مدبر ایران!
اگر در ادوار گذشته، تنها و تنها من‌باب فریضه قرآنی «تلک الایام، نداولها بین الناس» تغییر در آب و هوای مدیریت اجرایی کشور، فی حد ذاته، موضوعیت داشت و موجبات روی کار آمدن فضایی جدید می‌شد؛ مع‌الاسف، این بار، «تغییر» از آن جهت لازم‌تر و حیاتی‌تر، به نظر می‌رسد که اندکی بیشتر از مدیران ارشد اجرایی کشور «حرف راست» بشنویم! و اندکی کمتر، دروغ! و اندکی کمتر، تهمت! در نهایت، برای شما مردم فهیم، از حضرت احدیت، تمنای روی کار آمدن دست‌اندرکارانی را داریم که خدمت به شما مردم شریف را، این همه عار ندانند!
زنده و سرافراز باشید… یا علی!
به نام خدا
فکر کنم دور و بری‌هاش، بیچاره رو، یکی تو مایه‌های کروبی حساب کردن!
مشاوره‌ی بی‌خودی می‌دن بهش همه‌اش!
سلطان وعده و امپراطور دروغ
همین‌طور، کسی که راست گفتن رو عار ندونه! ولو به قیمت رفتن خودش!
اصلا دیروز که داشتم گوش می‌دادم، به دانسته‌های خودم شک کردم که آیا حرفهای قبلش راجع به صد روز، حقیقت داشته یا من تو رؤیا دیدم؟! 😐
بیچاره مردمی که به وعده‌های سر خرمن‌ات دل خوش کردند!
و تدابیر پوچ و نابارورت را باور!
و به سخنان ناصوابت امید بستند!
حقا
که هر چه بر زبان می‌رانی…
چرت و پرت می‌پرانی!
چون
کم مانده به تشییع وعده‌هایی که
ختم می‌شود به صد روزهای از دست داده!
ظاهرا غرب و اسرائیل و همه اباطیل عالم، اومدن پشت روحانی!
وای از دنیاطلبی!