مچود! خوش به حال مادرت

این چند روزه خیلی احساس دل‌تنگی کرده‌ایم. دل‌تنگ مسعود عزیز. دل‌تنگ اکبر قدیانی و دل‌تنگ آقایحیی و حسین سادات. دل‌تنگ مردانگی و غیرت‌شان. دل‌تنگ خنده‌های ناز مسعود و دل‌تنگ فوتبال زیبای او. دل‌تنگ «مچود» گفتن شهید آقایحیی، وسط زمین فوتبال. این روزها دل‌تنگ این شده‌ایم که؛ «هم‌زاد کویرم شب باران دارم، در سینه دلی شکسته پنهان دارم؛ در دفتر خاطرات من بنویسید، من هر چه که دارم از شهیدان دارم». چشمان‌مان را بازمی‌کنیم به سوی آسمان. آسمان دل ما هم رنگ خون گرفته این روزها. انگار آسمان دل‌مان با زبان بی‌زبانی می‌خواهد بگوید؛ «دل‌تنگ شماییم شهدا… شرمنده شماییم شهدا… مسعود جان! شرمنده شماییم». سال‌هاست وقتی به محله و مسجدمان می‌رسیم، آرام قدم برمی‌داریم. به محله «جی» که می‌رسیم، بی‌اختیار قدم‌های‌مان سست می‎‌شود و به سختی به زمین می‌رسد. مسعود جان! به خانه قدیمی و دونبش پدری و مادری‌ات که نگاه می‌کنیم، قدم‌های‌مان می‌جویند گم‌شده خودشان را… و لابلای خاک‌ریزهای کنار جاده اهواز-خرم‌شهر به دنبال نشانی از تو هستیم. آه! چقدر این قدم‌ها سخت به زمین می‌رسند و دل‌مان می‌خواهد این قدم‌ها را بشوییم با خاک همان خاک‌ریزها… با خاک پادگان دوکوهه… با خاک ایستگاه حسینیه… با خاک گردان کمیل… و با خاک و جای قدم‌های تو ای مچود دوست‌داشتنی و محجوب در مسجد چهارده معصوم و مسجد جوادالائمه. مسعود جان! بعد از رفتن شما، سال‌ها بود که ظهر عاشورا با دسته سینه‌زنی دور و دراز و بی‌انتهای مسجد جوادالائمه، باید به مسجد چهارده معصوم می‌رسیدیم و باید از کنار خانه‌تان رد می‌شدیم و باید مادرت آنجا با صلوات و اسپند از ما پذیرایی می‌کرد و باید بچه‌های بامعرفت محله «جی» را می‌دیدیم. همین محرم سال گذشته، روی ویلچر، کنار خانه‌تان، بر چادر و ویلچر مادرت بوسه زدیم. مسعود جان! حالا سال‌هاست که شما نشسته‌اید کنار آسمانی‌ها. کنار هم‌بازی‌های فوتبالت. کنار شهیدان اکبر قدیانی، یحیی قره‌چلویی، سیدحسین سادات، رحمان علمی و حمید فلاح‌پور. مسعود جان! سال‌هاست که به یادت هستیم و در این سال‌ها، هر بار که چهره حاج‌احمد و گردی پیری نشسته بر چهره او را دیده‌ایم، و هر بار با چهره مهربان ناصر و منصور روبرو شده‌ایم، یاد و خاطرات تو بوده که در برق چشم‌ها و نگاه آنها موج می‌زده… مسعود جان! ۲ سال است که در غم فراق امیرحسین فردی، مربی زمین فوتبال تو و ما؛ مربی و استاد سالیان جوانی و دور هم بودن‌مان، دل‌تنگی می‌کنیم. مسعود جان! تو در همان اردیبهشت سرشار از بهشت ۶۱ ثابت کردی که روی زمین هم می‌شود آسمانی شد! آن‌گونه که در عملیات الی بیت‌المقدس و آزادی خرم‌شهر و کنار یاران شهیدت، چنین کردی و پر گشودی و آسمانی شدی! مسعود جان! نمی‌دانیم به مادر و خواهرت که بسیار دل‌بسته تو بودند، قول داده بودی که پس از عملیات برمی‌گردی یا نه؟! اما می‌دانیم اگر قول داده بودی، سرت ممکن بود برود، لیکن قولت نه! آه! تو حتما در وداع آخر با خواهر و مادر، رازهایی را گفتی که ما از درک آن عاجز بودیم و هنوز عاجزیم. مسعود جان! حتم داریم و شک نداریم در وداع آخر و در آغوش مادر، رازی را گفتی که ۳۳ سال، سربسته بماند و حالا… آری! حالا به آرزویت رسیده‌ای و خواهر و مادرت شده‌اند هم‌دم آن راز ۳۳ ساله… و حالا فرصت خوبی است که با هم بنشینید و از این دل‌تنگی ۳۳ ساله بگویید. شاید؛ «ساقی جبهه سبو بر لب هر مست نداد، نوبت ما که رسید میکده را بست نداد؛ حال خوش بود کنار شهدا آه دریغ، بعد یاران شهید حال خوشی دست نداد». پس شما برای ما که مانده‌ایم، در آخرین روز و آخرین ساعات و آخرین دقایق رمضان ۹۵ حمد و فاتحه‌ای بخوانید که شما زنده‌اید و ما در زنده‌‌ماندن‌مان معطلیم! «کاش می‌شد به همان حال و هوا برگردیم، به زمین و به زمان شهدا بگردیم».

محمد متین‌فر، محمد احمدی، اصغر آب‌خضر، حسین شمس، اکبر خاکی، رضا سانی‌خانی، محمد خدایی، یوسف دمیرچی، صابر سبک‌رو، داوود خیرآبادی، محمد بهادری، داوود قدیانی و سعید فلاح‌پور.

حسین قدیانی: متن بالا اگر چه امضایی گروهی دارد اما از قرار، کار جناب سعید فلاح‌پور، برادر شهید والامقام حمید فلاح‌پور است. این از این و اما اردیبهشت همین امسال بود که دیداری تصادفی در بهشت زهرا را بهانه کردم تا مختصری از مادر شهید مسعود رضوان بنویسم که الحمدلله هنوز در صفحه اصلی وبلاگ هست و نیازی به گشت و گذار در آرشیو «قطعه ۲۶» نیست. القصه! روز تحریر آن متن، هرگز فکر نمی‌کردم دست سرنوشت، این همه زود، حاجیه خانم «عفت ماشاءالله» را از ما بگیرد. به خاطر می‌آورم عاشوراهایی را که سینه‌زنان، دسته مطول و دور و دراز مسجد جوادالائمه را به مسجد چهارده معصوم می‌رساندیم و البته قبلش، در مقابل خانه جمع و جور و باصفای شهید مسعود رضوان، دقایقی توقف می‌کردیم تا مادر این شهید عزیز، در حالی که چادر به کمر بسته بود، اسپندی برای عزاداران حضرت سیدالشهدا دود کند. عموهایم مرا جلو می‌بردند و به حاجیه خانم نشان می‌دادند که این پسر اکبر است! پیرزن کلی تحویلم می‌گرفت، کلی خاطره مرور می‌کرد، کلی از پدرم و پسرش می‌گفت، کلی از رفاقت بابااکبر و مسعودش سخن می‌گفت، تا من در آن دسته بی‌انتها و بزرگ، کلی پز بدهم که مادر شهید مسعود رضوان تحویلم گرفته! من شهید مسعود رضوان را البته به یک دلیل دیگر هم به شکل ویژه دوست می‌دارم و آن این است؛ در بین تمام شهدای مسجد جوادالائمه، نزدیک‌ترین مزار به مزار پدرم، مزار همین شهید است. حالیا! چه عیدی بزرگی خدا به مادر این شهید داد در انتهای رمضان ۹۵! دل‌تنگی تمام شد! و اگر می‌خواهی مسعود شهیدت را ببینی، دیگر لازم نیست با چشم اشک‌بار بخوابی! برخیز و رهسپار آسمان شو! همان قطعه از آسمان که خانه مسعود آنجاست! و مگر ممکن است بعد از ۳۴ سال دوری، شهید برای مادرش، فرش قرمزی از خون سرخ خود پهن نکند؟! و مگر ممکن است شهید، مادرش را شفاعت نکند؟! و مگر ممکن است بعد از این همه سال، عاقبت سر بر سینه مادر نگذارد؟! گمانم خبرهایی در آسمان هست، وقت پر گشودن مادران شهدا! گمانم خدا پاداش صبر این شیرزنان وطن را در وهله اول، هنگام مرگ‌شان می‌دهد! آنجا که تازه زندگی شروع می‌شود! آنجا که عشق، آن روی شیرین خود را رو می‌کند! آنجا که مسعود، دست مادر را می‌گیرد و مرگ را برای مادرش، شیرین‌تر از عسل می‌کند! خوش به حال مردم بالانشین! ما زمین‌گیریم! ما نمی‌بینیم صحنه دیدار شهید و مادرش را! سهم ما از این صحنه رؤیایی، تنها و تنها «تجسم» است! و اینک، عاشورای پیش رو را تجسم می‌کنم؛ دسته مسجد جوادالائمه، اندکی مانده تا مسجد چهارده معصوم، مقابل خانه شهید مسعود رضوان توقفی می‌کند اما… آن‌روز، آن‌جا، جای یک شیرزن خالی است! شیرزنی که چادر به کمر ببندد و برای عشاق اباعبدالله اسپند دود کند! مادرم! دل‌تنگی‌های تو تمام شد اما دل‌تنگی‌های ما هم‌چنان باقی است! دل ما حالا برای تو هم باید تنگ شود! تو هم رفتی! رفتی و بار سفر بستی! رفتی و ما تنهاتر شدیم! اما گمانم آسمان هم بشود اسپند دود کرد! پس وعده ما یوم‌العیار عاشورا! مقابل درب خانه‌ات! راستی مادرم! همان به رئیس ۳ درصد از جمهور و هیچ مسئول دیگری، درگذشت تو را تسلیت نگویند! ناموس این جماعت، صفرهایی است که در فیش حقوقی‌شان جلوه می‌کند! این حقوق‌خوانده‌ها که نمره معرفت‌شان «صفر» است، همان به تو را نشناسند! تو باید هم مردمی تشییع شوی! مردمی و غریب! «عفت» تنها نام تو بود! و «مسعود» نام آقازاده‌ات! باد می‌دهد اسلام آمریکایی این آقایان! دمت گرم که از جنوب شهر تکان نخوردی! جگرگوشه را تو دادی اما کاسبی کار حضرات بود! قربانی را تو دادی اما پولش به حساب این نامردمردمان واریز شد! و همان تحریم که قرص و داروی تو را از تو دریغ کرد، چه بسیار را که به الاف و الوف رساند! جمهوری اسلامی اگر نمادش یعنی تو، نظامی مقدس است اما جمهوری اسلامی این حضرات، نیاز مبرم به یک انقلاب، به یک انقلاب اسلامی دارد! به «مسعود» بگو برگردد! می‌خواهند روی خونش با شیطان بزرگ معامله کنند! که ما از توی مادر شهید ننویسیم تا تحریم‌ها برداشته شود! علامت تعجب! و باز هم! که ما از مسعود شهید ننویسیم تا دشمن از ما راضی شود! علامت تعجب! و باز هم! و ما باز هم از تو خواهیم نوشت! از تو… و از فرزند رشیدت! نه! تو علت تحریم نیستی! علت امنیت مایی! تا وقتی «ب. ز» وزیر آقایان و شرکای ایشان است، هم علت تحریم‌اند، هم کاسب تحریم! علت تحریم، فتنه است؛ فتنه بخوربخور! علت تأثیر تحریم هم فتنه است؛ فتنه بخوربخور! عرضه کار ندارند، پر چادر تو را مقصر جلوه می‌دهند! و گلوله سرهنگ را! و اسلحه سردار را! تو اما رفتی پیش مسعود، از همان خانه قدیمی… با همان چادر روز عاشورا! تو مقصر نبودی! تو مقصر نیستی! گناه از سکوت ما بود! این دل تنگم غصه‌ها دارد؛ گوش کن!