گزارش سال ۹۱
درست در شرایطی که سال ۹۰ تمام شد، وارد سال ۹۱ شدیم! سال ۹۱ با همه سختی هایی که داشت، سال آشتی سران قوا با یکدیگر بود و ایشان تقریبا ماهی یک بار به دیدار هم می رفتند و هر چند تا روز قیامت با هم قهر کرده بودند(!) آشتی کنان سوار کشتی می شدند! سال ۹۱ مربع امیر قلعه نویی، علی دایی، مایلی کهن و عادل فردوسی پور کلا ۴ بار قهر و ۳ بار آشتی کردند، اما سران قوا ماشاء الله دعوا نکرده، آشتی می کردند و آشتی نکرده، دعوا!
سال ۹۱ یه جورایی سال پیر موتلفه بود و اینقدر که حاج حبیب الله نامه نوشت، حسین قدیانی مطلب ننوشت. در همین سال عسکراولادی متوجه شد که سران فتنه، فتنه زده اند، نه اهل فتنه! و تو چه می دانی که مفتون چیست؟! در اواخر این سال، «حضرت استاد» و «سردار قلم» درباره موضوع «فتنه زدگی و تفاوت آن با جرج سوروس گری و جین شارپ پروری بی واسطه» به مناظره با هم پرداختند که بیننده دقیقا متوجه اختلاف نظر نامبردگان نشد(!) در سال ۹۱ حبیب الله عسکراولادی در هر شماره هر روزنامه ای دست کم ۴ تا مطلب نیم صفحه ای داشت؛ نامه ای در پاسخ به جوابیه همان روزنامه، جوابیه ای در حاشیه جوابیه هامش یک روزنامه دیگر، ادامه نامه نگاری با اصلاح طلبان، و پاسخ دادن به بازتاب جوابیه یکی مانده به آخر همان اصلاح طلبان در شماره آخر یک روزنامه دیگر!! البته این اواخر به نظر می رسید اصلاح طلبان کم آورده باشند، اما حاج حبیب ول کن نبود و همچنان یا می نوشت یا جواب می داد!
سال ۹۱ معلوم شد که برادر همین حاج حبیب الله یعنی اسدالله چگونه نفر اول زیره دنیا شد. از قرار، حاج اسدالله یک روز می خواسته در کودکی سنگک بخرد که متوجه می شود نانوا دارد روی نان کنجد می ریزد.
اسدالله کودک رو به نانوا: «شاطر! کنجد را کیلویی چند می خری؟!»
شاطر رو به اسدالله: «فلان تومن!»
اسدالله: «الان می رم از بازار، بدون ارز مرجع (!) برایت کنجد ارزان تر میارم!»
… و بدین ترتیب اسدالله، سلطان زیره جهان می شود!!
در این سال ما شاهد وقوع ۲ زلزله دلخراش در میهن مان بودیم که باعث شد رئیس محترم قوه، ضمن سفر به کاراکاس و هم دردی و چیزهای دیگر با خواهر و مادر آن مرحوم، نشان درجه یک فرهنگ را به یکی دیگر بدهد. حسن سال ۹۱ به این بود که عاقبت معلوم شد منظور رئیس قوه از بهار، امام زمان (عج) است، اما مشکل آنجا بود که منظور رئیس قوه از امام زمان (عج) همان «یکی دیگر» بود! در این سال آقای احمدی نژاد درباره مدیریت حضرت نوح، سفرهای استانی یوزارسیف، برنامه های اقتصادی آمن هوتپ سوم، اختلاس قوم ماد، آکله الاکباد، شیخ رشیدالدین وطواط بن یحیی ملقب به طوطی بازرگان، عیسی پسر مریم، فردوسی توسی، کتیبه حقوق بشر کورش، زیگورات چغازنبیل، چاوز بن چه گوارا، ام هوگو، جرجیس و کلا همه چیز صحبت کرد، الا مسائل حوزه ریاست جمهوری!!
سال ۹۱ به مجلس رفتن احمدی نژاد، یک بار شوخی شد و یک بار هم شوخی شوخی، جدی شد! این وسط آنچه جدی جدی، شوخی گرفته شد، مشکلات معیشتی مردم بود. در سال ۹۱ قیمت اغلب اقلام خوراکی و غیر خوراکی سر به آسمان سایید و درست در همین فضا، یک میمون پیشگام وارد فضا شد!
سال ۹۱ سال ابطال بسیاری از مشهورات علمی بود و بر ما ثابت کرد که پراید خیلی هم گران نیست! و با یک حساب سرانگشتی مشخص شد قیمت هر کیلو پراید از قیمت هر کیلو پسته ارزان تر می افتد! ما چند بار حساب کرده باشیم، خوب است؟!
سال ۹۱ به عبارتی سال بهار رسانه ها بود و خبرگزاری یک نهاد نظامی نشان داد که با یک پیامک در روز تعطیل چگونه می تواند اوضاع اقتصادی کشور را آشفته کند!
در سال ۹۱ ما در جشنواره فیلم فجر، هر چه جایزه بود دادیم به هنرمندانی که در فتنه نقش داشتند، اما آمریکایی ها پیام این حرکت را نگرفتند و اسگل ها، اسکار را به وحید جلیلی خودشان دادند!
در اواخر این سال، برای اولین بار، تعداد دوش نامزدهای انتخابات از تکلیف بزرگان پیشی گرفت! و تقریبا به ازای هر تکلیف، کلی دوش وجود داشت! در همین سال بود که معلوم شد اصول گرایان از همان شکم مادر، نامزد انتخابات ریاست جمهوری به دنیا می آیند! گروهی از کارشناسان پیش بینی می کنند در صورتی که روند احساس چیز سیاسیون همه جناح ها همین طور ادامه داشته باشد، در انتخابات ریاست جمهوری پیش رو، تعداد نامزدها از تعداد رای دهندگان بیشتر شود!
در این سال احمدی نژاد ضمن حضور در نیویورک و سخنرانی در سازمان ملل، در کاری کاملا مخالف با خلقیات احمدی نژادی، از مردم منهتن به دلیل ایجاد ترافیک هنگام تردد خودروهای هیات همراه، معذرت خواهی کرد! شهروندان ساکن در محله اعیانی منهتن که واقعا تحت تاثیر سجایای اخلاقی رئیس جمهور قرار گرفتند، فوج فوج به مکتب ایران پیوستند!! در همین سال بود که معاون اول رئیس جمهور گفت: «تا احمدی نژاد هست، من هستم و تا من هستم، سرکار خانم دکتر هست» که اندکی بعد، ایشان و اوشان بودند، لیکن خانم دکتر کنار گذاشته شد! چند وقت بعد از این، جناب معاون اول گفت: «قیمت خودروها باید شکسته شود» و پراید که ۱۱ میلیون تومان گران شده بود، به اقشار آسیب پذیر لطف کرد و ۵۰۰ هزار تومان ارزان شد! در همین شرایط بود که دکتر حبیبی به رحمت خدا پیوست! چه می دانیم؟! شاید در اعتراض به این سبک از معاون اولی!!
در سال ۹۱ بودجه کشور دوست و برادر و جنگ زده افغانستان، ماه بهمن به لویی جرگه رفت و تصویب هم شد، اینجا اما قوه محترم، بودجه یک دوازدهم را آنهم اواسط اسفند به مجلس فرستاده که باش تا تصویب شود!
وطن امروز/ ۲۸ اسفند ۱۳۹۱
- بایگانی: یسار
برف نامه گدوک
در سیاست، از بصیرت غافلیم و در زندگی، از نصیحت پدربزرگ. اصلا فراموشی در ذات آدمی است.
نزدیکای نوروز چند سال پیش، کم و بیش همین موقع از سال بود که «باباکبابی» (۱) وسط کلی خاطره جالب و ناب، از حلیم بوقلمون گرفته تا کباب بناب، ناگهان زد به طبیعت و گفت: «زمستون همیشه ۲ بار می ره. یه بار اواخر بهمن، دروغکی، یه بار لحظه سال تحویل، راستکی… همیشه چند روز مونده به اسفند و چند روز بعدش، هوا شروع می کنه گرم شدن، اما تا آدما می رن توی فاز «بهار زودرس»، یه دفعه زمستون با یه برف پر حرف، حاضری می زنه… این اتفاق با اینکه هر سال تکرار می شه، هر سال مردم فریب می خورن! خلاصه، تا «مقلب القلوب» را نشنیدی، رفتن زمستون رو باور نکن… کرسی رو جمع نکن!»
حواسم هم به حرف بابابزرگ بود، هم به پیش بینی سازمان هواشناسی، اما از هول بهار، بازم در دیگ زمستان افتادم! هول بهار، حالم را خوش کرده بود… لیکن چه بسیار که «حال»، سبب غفلت از «قال» می شود. حالی که «می مانی»، رحم ندارد به قالی که «می دانی».
کرسی نگذاشته بودیم که جمع کنیم، اما هوا ظرف ۲ هفته گذشته از بس گرم شده بود که در آسمان دنبال پرستو می گشتم، در زمین دنبال گل لاله. البته نه از آنهایی که شهرداری می کارد؛ لاله واقعی، اصل!
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
به سبب کاری اداری شخصی، چند روز پیش رفته بودم بلد «بلده». با کم ترین لباس، و لگن ترین ماشین، یعنی آردی یشمی مدل ۷۸ جناب اخوی که جز بوق، همه جای ماشینش صدا می دهد! فلاشر؛ کلا خراب! موتور؛ روغن ریزی! برف پاک کن ها؛ سالم، اما بدون توانایی در دادن آب به شیشه ماشین! یعنی فقط واست بای بای می کنه، تمیز نمی کنه! لاستیک ها؛ صاف عینهو آینه! آینه سمت شاگرد؛ آینه بی آینه! رادیاتور؛ احتیاج به آب دادن بعد از هر ۲ ساعت رانندگی، به خاطر جوش نیاوردن! فرمان ماشین؛ توی سرعت ۸۰ یه ریپ، توی ۱۰۰ یه ریپ، توی ۱۲۰ بندری! لاکردار باید دو دستی می گرفتمش که از جا درنیاد! دنده؛ بدتر از فرمان! کلاچ؛ بهترین وزنه برای تقویت عضلات دو قلو! کارت ماشین؛ مفقود! بیمه نامه؛ ۶ ماه از مهلت گذشته! معاینه فنی؛ شوخی نکن! نور چراغ ها؛ مگر با چشم بصیرت، فقط ۲ متر! بخاری؛ دادن خاک به جای گرما! ضبط؛ یک حفره مستطیل + کلی سیم ولو! و قس علی هذا…
جاده چالوس را تا وسطا رفتم؛ دو راهی یوش بلده، پیچیدم سمت راست. هوا هم به غایت ملس و بهاری بود.
از قبل طوری برنامه ریزی کرده بودم که در خانه/ موزه نیما توقفی داشته باشم، عکسی بیندازم، احیانا کتابی بخرم و کنار قبر علی اسفندیاری و الباقی فاتحه بخوانم. توقفم در یوش ۲ ساعتی طول کشید. خبری از زمستان نبود. در تن لخت درختان به وضوح می شد لباس خوش رنگ شکوفه ها را تماشا کرد.
کمی بعد در «بلده» کارم را انجام دادم. راحت تر از آنکه فکرش را می کردم. لنگ یکی دو تا امضاء بودم که جور شد.
از بلده رفتم سمت نور، یعنی شمال (۲) با جاده ای کاملا خلوت و هنوز بکر. در شهر نور با حمیدرضا یوسفی ورجانی قرار داشتم. از دوستان قدیمی که فتنه ۸۸ پیچید سمت فتنه گران و کارهایی کرد (۳) که بماند. حمید برای خریدن یک قطعه زمین، در نور بود و همین بهانه مناسبی بود تا شبی در ویلای پدرش در «چمستان» اقامت کنیم.
طبق قرار صبح زود راهی جاده ساحلی شدیم به سمت قائم شهر. یعنی سمت راست جاده ساحلی. در قائم شهر، آشنایی برنج کار دارم که همیشه برنج هایم را از او می خرم. دست اول است و به صرفه و مرغوب و خوش خوراک. حمید هم چند کیلویی خرید. «آقا صفر» اما خیلی شاکی بود از اوضاع کشت و کار. می گفت: «همین طور برنج و سیب زمینی و چای و مرکبات است که باد کرده دست کشاورز، آن وقت می ریم از خارج برنج وارد می کنیم! چرا؟… بعد از چند ماه که دولت صدای داد ما را می شنود، می آید و از ما نسیه خرید می کند، حالا باش تا حساب کند بدهی اش را! ما از بانک کشاورزی وام می گیریم، فقط ۲ تا قسط عقب باشیم، اول زنگ می زنن به ضامن و آبروی آدم رو می برن، بعدا خود به خود از حساب مون کم می کنن، ولی ما که از دولت طلب داریم، به کی باید زنگ بزنیم؟! ضامن دولت کیه؟! به پیمان کار می گیم، می گه؛ تقصیر دولته! به دولتی ها می گیم، می گن؛ قصور از پیمان کاره!… آقا! ما این یارانه ها رو نخواستیم! پول خودمون رو بدین…».
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
چه در راه جاده ساحلی و چه در راه برگشت از قائم شهر به سمت تهران؛ جاده فیروزکوه، چیزی که مشهود بود تخریب جنگل بود و عدم رویت دریا! بی اغراق در جاده ساحلی اصلا ساحلی ندیدیم! یعنی اصلا دریایی ندیدیم که بخواهیم ساحلی ببینیم! هر چه بود، یا ویلاهای شخصی بود، یا ویلاهای دولتی/ حکومتی فلان نهاد و بهمان ارگان که البته بیش از کارمندان بینوا، سهم خوش گذرانی حضرات مدیر می شود. حمید می گفت: جاده ساحلی شده جاده ویلایی!! راست می گفت.
جنگل اما حکایت دردناک تری داشت. القصه! چند ماه پیش، از ابتدای جاده چالوس داشتم برمی گشتم تهران. حدودا نیم ساعت بعد از اول جاده، جنگل های طبیعی به آن عظمت، جایش را داد به مقداری کاج و بلوط کاشته شده! و به شدت تنک و کم پشت! کمی بعد، همین شبه جنگل لاغر هم کلا محو شد!
یادم می آید ایام کودکی وقتی جاده چالوس می رفتیم، اگر راه را ۳ ساعت حساب کنی، بیشتر از ۲ ساعت و نیم اش جنگل بود. الان دقیقا برعکس شده! بیشتر کوه خشک می بینی تا جنگل… و آنهم چه کوهی؟!… کوه خط کش خورده آدمی زاد! کمی به خاطر آزادراه و بیشتر به خاطر ویلا!
مع الاسف وضع جاده هراز و جاده فیروزکوه هم بهتر از حال و روز جاده چالوس نبود. اینک شمال را بیشتر به ویلا و بساز بفروش ها باید شناخت، تا جنگل و دریا. حق دارند شمالی های اصیل ناراحت باشند از این وضع. واقعا بر سر منابع طبیعی بلایی آمده که اگر جلوی آن گرفته نشود، انگ بدی روی پیشانی نظام نقش خواهد بست. تعارف که نداریم! کل ساحل شده رژه آرم این اداره و آن شرکت! ویلای مخابرات، ویلای صدا و سیما، ویلای سایپا، ویلای خصوصی، ویلای نیمه خصوصی، ویلای فولاد مبارکه، ویلای کوفت و ویلای زهر مار! اگر از نظر جمهوری اسلامی، دریا و کوه و جنگل متعلق به همه ملت است، چرا پس علیه این رویه نادرست اقدام قاطعی نمی شود؟!
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
به ورسک نرسیده بودیم که هوا ابری شد… و خیلی زود برف گرفت. فکر کردم؛ خفیف است و می شود رفت. حمید موافقت کرد. به راه مان ادامه دادیم. بعد از ورسک اما همین که تونل های ۳ گانه را رد کردیم، ابتدای گردنه گدوک گیر کردیم در بوران. یک آن دیدم ماشین نمی رود و دارد سر می خورد! عقل کردم و ماشین را هر جور بود هدایت کردم سمت شانه جاده. با آن وضع، یا ما به ماشینی می زدیم و یا ماشینی به ما!
شانه جاده اما بالطبع برف بیشتری داشت. حدود نیم متر! هوا هم داشت تاریک می شد… حمید گفت: پیاده شم، هل بدم؟ گفتم: با لاستیکای این لگن، بی فایده است… بدتر گیر می کنه توی برفا! گفت: سردم شده، یخ زدم! گفتم: منم! گفت: تو باز یه بافت تنته، من چی؟! گفت: داری چی کار می کنی؟ گفتم: زنگ می زنم امداد خودرو… گفت: اینجا که آنتن نداره! گفت: الان سگ میاد خفت مون می کنه! گفت: بدجور داره بهم فشار میاد! گفتم: تو برو اون پشت مشتا، منم می رم این پشت مشتا!
در ماشین را که باز کردم، سانتافه ای قیژ از کنارم رد شد و گل و لای را پاشید طرفم. مانده بودم چه فحشی بهش بدهم که در برف و مه جلوی جاده گم شد، اما هنوز صدای آهنگ ماشینش می آمد… «دلم گم شده، پیداش می کنم من…».
¤¤¤¤¤¤¤¤¤ ¤¤¤¤¤¤¤¤
حدودا یک ساعت در آن کوران گیر کرده بودیم که عاقبت سر و کله این امداد خودروهای گذری پیدا شد. طرف گفت: ماشین رو از شانه جاده بیارم توی جاده، می شه ۴۰ هزار تومن، هر ۱۰ دقیقه که توی جاده بکشم تون ۲۰ هزار تومن دیگه می گیرم!
چاره چه بود؟! قبول کردیم. دو سه پیچ بعد، آردی یشمی ما که پشت یک نیسان آویزان بود، همین طور لک و لک داشت می رفت که حمید زد به شانه ام؛ اونجا رو نگاه؟… گفتم: همون سانتافه است! گفت: علامت بده، نیسان نگه داره ببینم…
پانوشت:
۱: بابابزرگم قبلا کبابی داشت. هنوز هم یک خط در میان به عادت بچگی ایشان را «باباکبابی» صدا می زنم.
۲: جاده های شمالی جنوبی چالوس (منتهی به شهر چالوس) و هراز (منتهی به شهر آمل) که تقربیا موازی هم اند، به واسطه جاده افقی یوش و بلده به یکدیگر وصل می شوند. از جاده بلده البته به شهر نور نیز جاده ای هست به غایت بکر و دیدنی که دقیقا بین چالوس و آمل در می آید.
۳: یکی از روزهای فتنه، یعنی روز ۱۳ آبان، حمید را در جمع آشوب گران دیدم. داشت شعار می داد؛ «سفارت روسیه، لانه جاسوسیه». تنها بودم. ایستادم گوشه ای به نظاره اش. شعارش غلیظ تر شد؛ «نه غزه، نه لبنان…». خواستم زنگ بزنم به موبایلش که دیدم آنتن ها را پرانده اند… آنتن ها را، دوستی ها را، خیلی چیزهای دیگر را. همین طور که نگاهم به حمید بود، یاد آن روزی افتادم که…
– حمید! آخرش نگفتی چرا ۴ تا از انگشت های دست راستت قطع شده؟!
– سال ۶۱ مادرم داشت با دستگاه، گوشت چرخ می کرد که یهو آژیر جنگ پخش شد. رفت چادر سر کنه، منو ببره زیرزمین که…
هنوز که هنوز است گاهی با خودم خلوت می کنم؛ آژیر جنگ خطرناک تر بود، یا آژیر فتنه؟! و صف من و حمید، کجا از هم جدا شد؟!… و کجا دوباره جوش خورد؟!
من همان حمیدم… حمید همان من است… در سیاست، از بصیرت غافلیم و در زندگی، از نصیحت پدربزرگ. اصلا فراموشی در ذات آدمی است.
- بایگانی: یسار
آشتی
– هنوز قهری؟!…
«پیامک علی به محمود» 🙂
- بایگانی: یسار
جمهور، جمهور، جمهور
تقدیم به نائب بقیه الله الاعظم، علمدار عباس نگهدار انقلاب اسلامی، رهبر مقتدر امت اسلام؛ امام خامنه ای
یک: خدا قوت باید گفت به این ملت. متن، حضور عظیم مردم بود و به یمن این حماسه بزرگ، فعلا می توان از برخی حواشی صرف نظر کرد. یوم الله ۲۲ بهمن ۹۱ هوشمندانه ترین پاسخ به «تحریم هوشمند» بود. دیروز خیلی چیزها معلوم شد. معلوم شد مردم نیز به تاسی از رهبرشان همچنان انقلابی اند. معلوم شد فرزندان انقلاب، هرگز دیپلمات نشده اند که «مبارزه» را فدای «مذاکره» کنند. معلوم شد بصیرت ملت، هم از فتنه های سیاسی بزرگ تر است، هم از فتنه های اقتصادی. معلوم شد نگرانی مردم از گرانی، معطوف به ندانم کاری بعضی دست اندرکاران است، نه اصل نظام. معلوم شد از نظر مردم، مشکلات معیشتی، متاثر از ایستادگی پای آرمان ها نیست. معلوم شد قوای ۳ گانه به ویژه قوه مجریه باید برای این مردم خدایی، بیش از اینها کار کنند. معلوم شد «جمهور» از «رئیس جمهور» جلوتر است. معلوم شد کلاس جمهور از کلاس بی کلاس رئیس جمهور بالاتر است. معلوم شد سخنران اصلی مراسم، شعارهای ملت شهید پرور است، نه حرف های یکی به نعل و یکی به میخ. معلوم شد «بهار انقلابی ها» تکراری نیست، بلکه «بهارنمایی» تکراری است. معلوم شد ملت و ولایت به هم می آیند؛ دولت و مجلس باید خود را به این منظومه برسانند. معلوم شد «وحدت ملی» ذاتی این مردم است. معلوم شد برای این ملت، احدی نمی تواند دایه مهربان تر از مادر باشد. معلوم شد رعیت زاده نمی تواند حامی اختلاس ۳۰۰۰ میلیاردی باشد. معلوم شد کلاس رعیت، از کلاس منیت، از کلاس بی کلاس رعیت نمایی، بالاتر است. معلوم شد این مردم از نسخه پیچی های «وحدت ملی» و «انتخابات آزادانه» بی نیازند. معلوم شد فتنه و انحراف هر ۲ با هم، از سرو بلندبالای ملت ایران، کوتاه ترند. معلوم شد «وحدت» برای این ملت، فریضه است… و معلوم شد چرا «اختلاف افکنی تا روز انتخابات، خیانت است»؟!
دو: ۲۲ بهمن ۹۱ دشمن فهمید در مبارزه با نظام مقدس جمهوری اسلامی، قبل از قوای ۳ گانه، حتی قبل از نیروهای نظامی، با آحاد ملتی طرف است که انقلاب و اسلام و امام و جمهوری اسلامی و «آقا» را مال خود می دانند. اصلا مهم نیست چند سال از ۲۲ بهمن ۵۷ گذشته باشد. مهم این است که دشمن در نبرد با جمهوری اسلامی، در وهله اول با بسیجیان خامنه ای طرف است. نه با رئیس جمهور، بلکه با جمهور. من به دشمن حق می دهم اگر روی شعارهای جمهور، بیش از سخنان تکراری رئیس جمهور، حساب باز کند. از ورای همین محاسبه، نظرسنجی اخیر موسسه گالوپ، بهتر درک می شود.
سه: ۲۲ بهمن ۹۱ نشان داد حتی اگر دست تفرقه و اختلاف افکنی از آستین فلان سر قوا بیرون آید، باز هم «نشاط ملی» ملت ایران صدمه نمی بیند. دعوای این و آن، البته مردم را ناراحت می کند، لیکن ما نشاط ملی خود را نه از مجلس گرفته ایم، نه از دولت. نشاط ملی ما محصول خودباوری است که آنهم از صدقه سر انقلاب/ جمهوری اسلامی به وجود آمده. در ورای اختلاف افکنی، چرا مردم به شعب ابیطالب برگردند؟! اختلاف افکنان را پس می زنند. (اما نه با اقدام اختلاف افکنانه!) چرا نشاط ملی خود را خراب کنند؟! دست رد به سینه تفرقه می زنند. (اما نه با اقدام تفرقه انگیزانه!) چرا دنبال جبهه های سیاسی حرکت کنند؟! از جبهه ولایت فقیه پشتیبانی می کنند. (اما نه با منیت، که با بصیرت!)
چهار: حفظ حماسه ۲۲ بهمن ۹۱ از خود این حماسه، مهم تر است. مراقب باید بود؛
چهار/ ۱: دعوای این و آن نباید وجه المصالحه رفتار ناصواب و گفتار ناثواب شود. مقابله با بعضی بداخلاقی ها نباید خود همراه با بداخلاقی های دیگر شود. مبارزه با برخی اختلاف افکنی ها نباید خود باعث تفرقه شود. این، عمل به فرامین ولی امر نیست؛ هم سویی با خط اختلاف و خطر تفرقه است. آیا عمل وحدت شکنانه، آنهم در یوم الله ۲۲ بهمن، مقابله با اختلاف است یا هم صدایی با اختلاف؟! و آیا نباید دست مسموم انحراف و فتنه را در بعضی اختلاف افکنی ها متوجه شد؟!
چهار/ ۲: یکی دانستن سهم طرفین دعوا به شیوه کاریکاتوری، یا از آن بدتر، قائل شدن حق بیشتر برای طرف خاطی تر، اولا؛ دور زدن فریضه وحدت است، ثانیا؛ به گستاخی فزون تر اعوان و انصار انحراف منجر می شود. ظاهرا عده ای با مفهوم مقدس وحدت نیز کاسبی می کنند. به ایشان می گویی؛ علی لاریجانی و قالیباف؟! می گویند؛ عدالت و ولایت!! اما همین که می گویی؛ محمود احمدی نژاد؟! می گویند؛ فرود آرام دولت و وحدت!! هنر این جماعت، باج دادن بی مرز به «بهارنمایان» است. مع الاسف ایشان آنقدر که هوای دولت را دارند، هوای انقلاب اسلامی ۳۰۰ هزار شهید را ندارند!! به راستی، بحث ولایت و وحدت است یا کاسبی؟! لاریجانی «۱۱ روز خانه نشینی» کرد یا قالیباف سخن از «بن بست نظام» گفت؟! و آیا جز این است که بعضی جبهه های ناپایدار سیاسی، دوست می دارند ما به ازای حزب الله مظلوم، با عرض معذرت، کمی تا قسمتی «خریت» باشد، نه «بصیرت»؟!
چهار/ ۳: باید هوشیار بود. مبادا دعوای فلانی و بهمانی، سبب شود در مقام قضاوت درباره کلیت مسئولان شریف نظام، مرتکب جفا شویم. این درست که دوست و دشمن، جمهوری اسلامی را به «ملت» می شناسند، اما مسئولان نیز برایند همین جمهوری اسلامی اند. از جمله مسئولان جمهوری نازنین اسلامی، شهید مصطفی احمدی روشن است. او که فقط «نخبه هسته ای» نبود! شهید حسن طهرانی مقدم است. او که فقط «نخبه موشکی» نبود! الحمدلله شمار کثیری از دست اندرکاران نظام، ادامه دهنده راه شهدا هستند. جز این بود، «آقا» شرایط امروز ما را هرگز «خیبری و بدری» توصیف نمی کردند.
پنج: یوم الله ۲۲ بهمن ۹۱ مقدمه مناسبی برای انتخابات خرداد ۹۲ خواهد بود؛ ان شاء الله. مردمی که فردا به این و آن رای خواهند داد، دیروز با حضرت سیدعلی، بیعتی تاریخی و بی مثال کردند. قدر مسلم هر دولت و هر رئیس جمهوری، اگر بخواهد خودش را از اصل ۲۲ بهمن بزرگ تر بداند، از همین ملت شهید پرور، تودهنی سختی خواهد خورد. از همین منظر، «۲۲ بهمن ۹۱» عطر «۹ دی ۸۸» می دهد. «بهار» زنده تر از آن است که «زنده باد بهار» بخواهد. آقای سر قوه! لطف می کنی اگر کلاس بهار را پایین نیاوری. شما کجا و بهار کجا؟! ظاهر شما کجا و ظاهر بهار کجا؟! باطن شما کجا و باطن بهار کجا؟!… بعضی ها از صدقه سر همین ملت و همین ولایت و همین انقلاب و همین ۲۲ بهمن، «شکوفه» زده اند؛ اینک شکوفه خود را از شکوفایی کل بهار، بزرگ تر می بینند! شکوفه انقلاب… نیک اگر بنگری، ملت است. هر که کوفه بازی درآورد، سیلی می خورد.
*** *** ***
با این مردم بیدار، انقلاب اسلامی برای دفاع، به تنها چیزی که نیاز ندارد، خواب است. من نیز در این سالیان روزنامه نگاری، اگر چه زیاد «دیشب خواب بابا رو دیدم دوباره»، اما هرگز مایل نبوده و نیستم درونی دلم را بیرون بریزم. با این همه…
– ایام فتنه ۸۸ دوست و همسنگر پدرم، حاج اصغر آبخضر می گفت: «دیشب خواب پدرت را دیدم. همان لباس خاکی جبهه تنش بود. همان «یا زیارت یا شهادت». طبقه چندم ساختمانی بودیم. از پنجره، درگیری های خیابان را نشان اکبر دادم و گفتم: «آخر این معرکه چه می شود؟!» عکس روی دیوار را نشانم داد و گفت: «با وجود این مرد، انقلاب اسلامی از پس همه فتنه های ریز و درشت قبل از ظهور برمی آید. ما شهدا، هوای این مرد را داریم. مثل امام، دوستش می داریم. ما به کنار، «علمدار کربلا» هم عجیب هوای این مرد را دارد. عجیب دوست می دارد این مرد را. هر وقت شما می گویید؛ «ابالفضل علمدار! خامنه ای نگهدار»، سقای عاشورا به همه ما شهدا آماده باش می دهد».
* عکس روی دیوار، یکی از تصاویر «آقا» بود در مسجد مقدس جمکران… اون عکس عمودیه.
– چند شب پیش، مادربزرگم، خواب «آقا» را دیده بود… به «آقا» گفتم: «ما که از دور، دستی بر آتش داریم و همه چیز را نمی دانیم، فقط با چند خبر، این همه قلب مان می گیرد، این همه آه می کشیم، این همه غصه می خوریم. شما چگونه تحمل می کنید این حجم انبوه اخبار را؟! این همه غم و اندوه را چگونه تدبیر می کنید؟!» «آقا» لبخندی زدند و عکس روی دیوار را نشانم دادند.
* عکس روی دیوار، یکی از تصاویر «آقا» بود در مسجد مقدس جمکران… اون عکس عمودیه.
********* *********
آهای مسئولان! مانیفست ما همچنان همان سرود «دیشب خواب بابا رو دیدم دوباره» است… حتی خواب ما سرشار از بیداری است… مانیفست ما این است؛ «در جنگ با دشمن، ننگه که سازش کرد…».
وطن امروز/ ۲۳ بهمن ۱۳۹۱
- بایگانی: یسار
این اجنبی پرستان بی جنبه
۱: خبرنگاران، بعضا به بهانه «انتقاد»، که حق مسلم خود می دانند، توهین می کنند، تهمت می زنند، غیبت می کنند، فحش می دهند، اذهان عمومی را تشویش می کنند و دروغ می گویند. آیا چون ما خود روزنامه نگاریم، می توانیم کتمان کنیم که لااقل بخشی از جامعه خبری، بی هیچ رحمی به صغیر و کبیر، «تقوای رسانه ای» را قربانی اصول بی اصول ژورنالیسم می کنند؟! البته امیر قلعه نویی آدم با شرفی است، و الا «اجنبی پرستی»، فقط مال ۲ دقیقه بعضی خبرنگاران محترم است!
۲: قطعا «اجنبی پرست» حرف بسیار گل درشتی است، اما قلعه نویی، سالی یک بار، درشتی می کند و خبرنگاران، بعضا هر روز! باور کنیم؛ چیزی که اینقدر «روادارانه» عوض دارد، گله ندارد! شکایت و دادگاه و خشم و «آهای مدعی العموم! چه نشسته ای که ژنرال، از گل نازک تر خطاب مان کرد»، ندارد! اگر نقد، خوب است، چه اشکالی دارد یک بار هم امیرخان، پشت خبرنگاران را کیسه بکشد؟! و حتی اگر نقد همراه با اهانت هم سازنده است، -آن طور که عده ای اعتقاد دارند!- چه عیبی دارد حالا یک «اجنبی پرست»؟!
۳: اما بیاییم و فرض کنیم در جامعه خبری ما هیچ اجنبی پرستی وجود نداشته باشد. لااقل به امیر قلعه نویی نمی توان خرده گرفت، چرا که این همه خبرنگاران علیه او راست و دروغ را بهم می بافند، یک بار هم امیرخان چنین کرده! این همه بعضی خبرنگاران، سرمربی آبی ها را مسخره کرده اند؛ در ازای این همه استهزا، گمانم یک «اجنبی پرست»، این حرف ها را نداشته باشد! معفو است! یک سو، امیر قلعه نویی بی ادبیات است، سوی دیگر، جماعتی مبادی آداب و منادی ادب! حتما معفو است!! واقعا مانده ام؛ خبرنگارانی که این همه توصیه به «جنبه» می کنند، صبر و تحمل و بردباری خودشان کجا رفته؟! پس بیاییم و بی خود، برای خبرنگارانی که گاه اجنبی را می پرستند، شان عصمت و تنزه نتراشیم. «اجنبی پرست»، نه شاخ دارد، نه دم! اجنبی پرستی در پوشش شغل خبرنگاری نیز!
۴: اجنبی پرستی، استعاره ای از غاز بودن همیشگی مرغ همسایه، نزد شماری از اصحاب رسانه است! و الا آنکه بخواهد مانوئل ژوزه (بدترین مربی تاریخ پرسپولیس به حیث آمار) را بپرستد، بیش از آنکه «اجنبی پرست» باشد، «احمق» است! جناب کی روش هم با این کارنامه مثال زدنی (!؟) جایی برای پرستش باقی نگذاشته! آنی درنگ کنید؛ اگر یک مربی وطنی، ترجیحا حمید استیلی، نتایج نیم فصل اول پرسپولیس را می گرفت، چگونه با شلاق بعضی خبرنگاران بدرقه می شد؟! مانوئل ژوزه اما چون اروپایی است، حتی با بدترین نتایج ممکن نیز باید محترمانه نقد شود! به سلابه کشیده نشود، مسخره نشود، به هیچ برنامه زنده و احیانا زننده ای نیاید و پاسخگوی افکار عمومی نباشد! از ورای مقایسه رفتاری که با حمید استیلی و مانوئل ژوزه شد، آیا نمی توان نتیجه گرفت؛ شغل بعضی خبرنگاران، نه شغل شریف خبرنگاری، بلکه شغل کثیف اجنبی پرستی است؟! و از ورای مقایسه رفتاری که با امیر قلعه نویی و کارلوس کی روش شد، آیا نباید به موفق ترین مربی لیگ برتر ایران حق داد که بعضی خبرنگاران را اجنبی پرست بخواند؟! قلعه نویی زمان هدایت تیم ملی، بدون هیچ باختی، و فقط به خاطر حذف در ضربات پنالتی مقابل کره جنوبی، مرد و مردانه به «۹۰» رفت و در لفافه نقد کارشناسانه، همه رقم ناسزا و استهزا را متحمل شد، اینک اما جناب شومن، چند ماه بعد از باخت کارلوس خان کی روش به تیم های رده چندمی لبنان و ازبکستان، برای ۴ تا نقد محترمانه، محرمانه به آپارتمان مرد پرتغالی می رود، تا از او رخصت بگیرد!! آیا امیر قلعه نویی هم اینقدر نجیبانه نقد شد؟! جالب است؛ دوره کنونی، به سبب قرعه آسوده، تا الان باید از صعود تیم ملی به جام جهانی مطمئن می شدیم، لیکن باز هم کاسه «چه کنم، چه کنم» دست گرفته ایم! کارلوس کی روش اما به جای عذرخواهی، ژست طلبکارانه می گیرد و از کیفیت پایین لیگ ایران گله می کند!! و چرا نکند؟! او خوب می داند تا چه حد اجنبی پرست اند شماری از اصحاب رسانه. قلعه نویی بود، تا الان جایش را به مربی دیگری داده بود، مایلی کهن هم بود، همین طور. سر دراز دارد قصه اجنبی پرستی… آنقدر دور و دراز که هرگز مجید جلالی، رنگ صندلی تیم ملی را به خود نمی بیند. دربی، شهرآورد بی خودی بود، اما نه بی خودتر از بازی تیم ملی مقابل لبنان و ازبکستان!! و الحق که در قیاس با تیم ملی کی روش، دربی سرافرازانه ای داشتیم! واقعا اگر قرار به این نتایج تیم ملی بود، چه ضرورتی داشت پول زبان بسته مملکت را در جیب مربیان اجنبی بریزیم؟! که برای ۲ تا نقد یواشکی هم، دیگر مجبور نباشیم راهی خانه طرف شویم!! آری، ما هم خبرنگار اجنبی پرست داریم، هم خبرنگاران اجنبی پرستی که از رئیس شومن شان خط می گیرند!
۵: امیر قلعه نویی به «کلهم» می گوید «کل یوم»، «کربکندی» را «گربه کندی» صدا می زند، و به «ذوب آهن» می گوید «ذبّ آهن»! جز اینها سوتی دیگر امیرخان چیست؟! قلعه نویی اما با نام خدا سخن می گوید، هنگام پیروزی و شکست، اهل بیت را فراموش نمی کند، قم و جمکران و زیارت امام زاده آقا علی عباسش ترک نمی شود، وقت قهرمانی، نماز شکر می خواند، در برهه های مختلف، وطن دوستی خود را ثابت کرده، و آمار فتوحاتش با اینکه از تعداد لیگ برتر ما بیشتر است، لیکن هنگام باخت، از نقد و توهین و تهمت، فرار نمی کند. خوب یا بد، نه فقط سطح لیگ برتر ما، از سطح تیم ملی، بالاتر است، بلکه سطح موفق ترین مربی این مرز و بوم نیز از سطح بعضی خبرنگاران مثلا وطنی، بالاتر است. امیر قلعه نویی با این همه رکورد، قطعا از سر خبرنگارنماهای اجنبی پرست، زیاد هم هست، گیرم ملاک ما کوچینگ ژنرال باشد در روز دربی!
۶: سوتی دادن و چند کلمه را پس و پیش خواندن، برای یک مربی فوتبال تجربی که اغلب عمرش در زمین خاکی های جنوب شهر سپری شده، عیب نیست. عیب آن است که عده ای اجنبی پرست، مدعی جامعه مظلوم خبرنگاری شده اند. همان کسانی که فردا در زردنامه های شان خواهند نوشت؛ «موفقیت پرسپولیس، بیشتر به خاطر بگوویچ است تا یحیی گل محمدی»! همان کسانی که امروز می نویسند؛ «کارلوس کی روش از ظرف فوتبال ما بزرگ تر است»! همان کسانی که دیروز نوشتند؛ «مربی گری تیم ملی برای قلعه نویی، لقمه گنده تر از دهان بود»! لقمه گنده تر از دهان اما «لقمه خبرنگاری» است، برای جماعت اجنبی پرست!
*** *** ***
همه به امیر قلعه نویی، یک تشکر درست و حسابی بدهکاریم. ژنرال، شاید بی آنکه خود بخواهد ثابت کرد؛ اجنبی پرستی، هنوز آنقدر بد و مذموم هست که حتی صدای اجنبی پرست ها را هم درمی آورد… نشان به نشان خواب آشفته بعضی ها، قبح اجنبی پرستی در این دیار هرگز نریخته! ممنون گل پسر نازی آباد… بعد از تشر تو، حالا راحت تر از کارلوس مغرور انتقاد می کنند، حتی بعضی ها!
وطن امروز/ ۱۴ بهمن ۱۳۹۱
- بایگانی: یسار
جذب حداکثری؛ آری، اما…
چه بهتر که مطلع پلاک امروز را مزین به حدیثی از امام حسن عسکری (ع) کنم؛ «مومن برای مومن، برکت، و برای کافر، اتمام حجت است». «تحف العقول، صفحه ۴۹۸»
*** *** ***
یک: گاهی که بعضی رجل سن و سال دار سیاست، بیش از حد از در صلح و صفا وارد می شوند، صدای آرمان خواهان جامعه به نشانه اعتراض بلند می شود؛ «چرا می خواهید به فتنه گران تخفیف بی خود دهید؟!» موسپیدان اما مخلص جواب شان این است؛ «جذب حداکثری».
دو: جذب حداکثری اگر چه شرط عقل است، لیکن تاکید «آقا» روی این مفهوم، اهمیت آن را مضاعف می کند. با این همه، از بعضی عناصر سیاسی باید سئوالاتی پرسید؛
دو/ ۱: آیا سوژه جذب حداکثری فقط خواص سیاسی اند؟! اگر نه، پس چرا در باب جذب حداکثری، آنقدر که به جذب چند فتنه گر دانه درشت توجه می شود، کوششی برای جذب توده هایی که ذهن شان پر از معماهای بی جواب است، نمی شود؟! آیا رواست که حتی درباره جذب حداکثری نیز شاهد تبعیض باشیم؟!
دو/ ۲: صرف نظر از بحث خواص و عوام، آیا جذب حداکثری به معنای تنها گذاشتن مفاهیم عالیه است؟! آیا ما حق داریم به گونه ای بر مدار جذب حداکثری حرکت کنیم که در ازای جذب فرضی چند فتنه گر عذرخواه، مفاهیمی از قبیل عدالت، مبارزه، پایداری، ایستادگی، آرمان خواهی و… دچار انزوا شوند؟! آیا جذب کردن چند عنصر ناراحت، ارزش چنین خسران بزرگی را دارد؟!
دو/ ۳: قطعا عده ای استثنا وجود دارند که جذب حداکثری شامل حال شان نمی شود. یعنی رفتار و گفتارشان آنقدر وقیحانه و رذیلانه است که لیاقت ورود به سفینه انقلاب اسلامی را ندارند. این جماعت سوژه دفع حداقلی اند. سئوال من از بعضی عناصر سیاسی این است؛ مشخصا و به طور مصداقی بفرمایید احیانا چه کسانی از چارچوب جذب حداکثری به تعریف شما، خارج اند؟! و آیا اصلا قائل به مفهوم دفع حداقلی هستید؟!
دو/ ۴: مراد از گفتمان جذب حداکثری چیست؟! جذب ما به فتنه گران؟! یا جذب فتنه گران توبه کننده به ما؟! آیا هدف از جذب حداکثری فقط و فقط احیای فریضه «شتر دیدی، ندیدی» است؟! آیا کمی آنها باید کوتاه بیایند، و کمی بیشتر از آنها، ما؟!
دو/ ۵: اگر حتی بصیرت، بنا به تعبیر حکیمانه رهبرمان آفت دارد و آفتش «غرور» است؛ آفات جذب حداکثری چیست؟! و اگر جذب حداکثری، بد و نارس و شل و ول و افراطی و تفریطی انجام شود، چه مضراتی خواهد داشت؟!
دو/ ۶: اگر جذب حداکثری را نادرست انجام دهیم و نتیجه اش، احیای مجدد فتنه و سران فتنه باشد، کار عاقلانه ای است؟! هیچ دقت کرده ایم که متاثر از سیاست جذب حداکثری، اصحاب انقلاب قرار است بیشتر شوند یا زبان عناصر ضد انقلاب، درازتر؟!
سه: شگفتا! واقعا شگفتا از روی اصحاب فتنه… این روزها گاهی که رسانه های زنجیره ای را دنبال می کنم، آنچه زیاد می بینم عناوینی از این دست است؛ «تغییر لحن آقای عسکراولادی کافی نیست!»، «ایشان باید رویه اش را نیز تغییر دهد!»، «عسکراولادی باید از اصول گرایان بخواهد که بابت رفتار و گفتارشان، از مردم و اصلاح طلبان معذرت خواهی کنند!»، «ما از سخنان ایشان استقبال می کنیم، اما شرکت در انتخابات، حقی نیست که عسکراولادی و عسکراولادی ها بخواهند به ما بدهند یا ندهند!» و…
چهار: بگذارید وارد مصادیق شوم، تا بیشتر معلوم شود وقتی جذب حداکثری، افراطی انجام می شود، چه نتیجه ای در پی دارد. جناب رسانه ملی وقتی دوربین صدا و سیما را کیلومترها آن طرف تر از جذب حداکثری، مقابل سرکار خانم معصومه ابتکار قرار می دهد، (به عنوان نماینده قشر دانشجو!) باید هم این گونه محصول اش را ببیند که عضو شورای شهر تهران، برود با فلان رسانه گفت و گو کند و بگوید؛ «تمام مولفه های زن مسلمان در حجاب، خلاصه نمی شود!… رویکرد پهلوی اول، بهبود زندگی مردم بود!… نفوذ تفکر امام بر اساس تحولاتی بود که دکتر شریعتی پایه گذاری کرد!…». معصومه ابتکار اگر چه در فتنه ۸۸ تا اوایل سال ۸۹ عمدتا در دفاع از فتنه و فتنه گران موضع می گرفت، اما پس از آن مقطع، ترجیح داد کارنامه خود را بیش از این تیره و تار نکند. مع الاسف صدا و سیما با کاریکاتور کشیدن از مفهوم جذب حداکثری، زبان سرکار خانم را باز کرد! حالا عضو شورای شهر تهران به دفاع از مهندس و شیخ اکتفا نمی کند! حجاب را می زند! از رضاخان دفاع می کند! به امام اهانت می کند! و البته مقصر چنین سخنان گل درشتی در وهله اول، همان رسانه ای است که مفت و مجانی دوربین خود را در اختیار اعوان و انصار فتنه می گذارد. من از شمای خواننده سئوال می پرسم؛ آیا به چنین رویه ای می گویند «جذب حداکثری»؟!
*** *** ***
عالیجنابان با تجربه تر از ما! ای کسانی که بیش از ما سرد و گرم سیاست را چشیده اید! موسپیدان! فداییان جذب حداکثری! آنی درنگ کنید که اگر فتنه به ثمر رسیده بود، اگر نقشه سران فتنه گرفته بود، اگر خون شهید غلام کبیری و ذوالعلی نبود، آیا باز هم مجال داشتید این همه بی قاعده بر طبل جذب حداکثری بکوبید؟! آیا اصلا قائل به این هستید که فتنه ۸۸ سران فتنه ای هم داشت؟! و آیا فکر نمی کنید اهل و عیال فتنه، بازگشت به نظام را، نه برای رجوع دوباره به آغوش پر مهر ولایت فقیه، بلکه برای اتمام کار نیمه تمام شان در فتنه ۸۸ می خواهند؟! این را من نمی گویم به خدا! خودشان می نویسند که «برای رسیدن به مقصود اصلاحات، تنها راه باقی مانده، استفاده از فرصت انتخابات است».
آقایان! این جماعت هر وقت نوشت «اصلاحات»، منظورش «براندازی نظام ۳۰۰ هزار شهید» بود. هنوز هم شک دارید؟!
جوان/ ۲ بهمن ۱۳۹۱
- بایگانی: یسار
بحران «مالی» و «بحران مالی»
امریکا که قرار بود بعد از کشتن بن لادن، جل و پلاس سربازان خود را از افغانستان جمع کند، ظاهرا بیرون بیا نیست! اما حضور نظامی یانکی ها چه رهاوردی برای همسایه شرقی ما داشته؟! صلح، آرامش، سازندگی، امنیت، رفاه و اشتغال؟! یا کشت و کشتار، کشت بیشتر تریاک، رشد بیشتر قاچاق و فربه شدن بیشتر طالبان؟! کم و بیش وضعیت همسایه غربی نیز بر همین منوال است. در عراق، تروریست های سلفی، دقیقا همان کاری را انجام می دهند، که طالبان در دیار افغان. اگر دیروز، صدام در زندان های بغداد، خاندان حکیم و صدر را وحشیانه می کشت، امروز در عراق، صبحی به شام نمی رسد، الا اینکه از چندین جای مختلف، اخبار اقدامات تروریستی مخابره شود. البته در عراق، ظاهرا، امریکایی ها حضور نظامی ندارند، اما تروریست ها خیال امریکا را بابت ناامن کردن بین النهرین، و دامن زدن به اختلافات قومی و تفاوت های مذهبی جمع کرده اند. واقعا تلخ است آنچه این روزها در عراق می گذرد؛ جنوب عراق محل جولان انگلیسی هایی است که بوی نفت بصره به مشام شان خوش نشسته. شمال عراق تبدیل به پاتوق شرکت های چند ملیتی شده که اغلب صهیونیستی اند. جبهه استکبار اصلا بدش نمی آید در شمال عراق، شمال غرب ایران، و جنوب ترکیه، به بهانه استقلال قوم کرد، از یک «اسرائیل جدید» پرده برداری کند. مرکز عراق هم هر روز شاهد تلفات سنگین ناشی از ترورهای بی وقفه است. واقعیت این است که این روزها در عراق، غرب اندازه صدها صدام کار می کند! در چنین منظومه ای باید دید که چه کار سختی دارد دولت نوری مالکی. و چقدر باید اهل تشیع و تسنن عراق هوشیار باشند که عراق در دام نقشه های تفرقه افکنانه نیفتد. قصه سوریه هم اگر چه کمی حادتر، زیرمجموعه همین ماجراست. اگر در سرزمین های اسلامی، رد پای غرب را درست ببینی، سرمنزلی جز ناامنی و اغتشاش ندارد. آن از افغانستان، آن از عراق، این هم از سوریه. اینک اما فرانسه هم مشخصا وارد گود شده تا به بهانه های واهی، مالی را دوباره تسخیر کند. مالی برخلاف کشورهای همسایه اش، نفت و گازی بی مانند دارد و موقعیتی ممتاز. آیا شما باور می کنید قصد فرانسه از لشکرکشی به مالی، مقابله با فلان گروهک شورشی، یا استقرار دموکراسی باشد؟! امریکا در افغانستان و عراق، چه گلی به سر مردم غرب آسیا زد که حالا فرانسه خاطرخواه صلح و آرامش مردم شمال آفریقا شده؟!
*** *** ***
دنیای استکبار در گذر از جنگ نرم، دوباره به این سوی و آن سوی، لشکرکشی فیزیکی می کند! «استکبار» باز هم بوی «استعمار» گرفته! روزگاری که خیلی هم دور نیست، جبهه غرب فکر می کرد با یک «کلیک» یا «فشار یک دکمه» یا «اینترنت» و «فضای مجازی»، بازی عالم را به سود خویش تمام می کند! و از دنیای به این بزرگی، «دهکده جهانی» می سازد! خودش هم می شود کدخدای جهان! کدخدا که چه عرض کنم؛ خدای جهان! جبهه استکبار البته توهم زده بود! و اینک دوباره مجبور است برگردد به همان روزگاری که اگر جایی، کشوری، منطقه ای را می خواست، لاجرم باید زحمت لشکرکشی و هزینه های سرسام آور نظامی را متحمل می شد! چند سال پیش شاید احدی فکر نمی کرد؛ فرانسه برای چند بشکه نفت بیشتر یا چند لوله گاز مفت، به کشور مالی لشکرکشی کند! دقت کنید؛ این اتفاق در اوایل سال «۲۰۱۳ میلادی» رخ داده! و باز هم دقت کنید؛ فرانسه «ناپلئون بناپارت» ندارد، بلکه فقط در یک قلم، کارخانه ماشین سازی «رنو» ۷۵۰۰ کارگر اخراجی دارد! ندید معلوم است؛ بحران «مالی» هم به «بحران مالی فرانسه» اضافه خواهد شد! غرب اگر با لشکرکشی نظامی می توانست کدخدای جهان شود، قرن گذشته میلادی، قرن بهتری بود! و غرب اگر با یک کلیک می توانست خدای جهان شود، لشکرکشی نظامی نمی کرد! راستی، کدام کدخدا اینقدر بدهکار و بدبخت؟! ندید معلوم است شعار فردای مردم معترض فرانسه به اوضاع ریاضت اقتصادی… «بحران مالی» خودمان را حل کنید؛ «مالی» پیشکش!
جوان/ ۱ بهمن ۱۳۹۱
- بایگانی: یسار
بسم الله…
تیتر رو دیدم گول خوردم.
خیال کردم مطلب آپ شده!
🙂
چه تیتر جالبی!!
منتظریم…
حسین قدیانی… همیشه متفاوت و شیک!
حاج محمد کاظم انبارلویی!
ده- نه-هشت-هفت-شش- پنج …………………… منتظرم ها……………..
دوستان محترم؛
تا دقایقی دیگر این متن به روز می شود…
احسنت به این ادب و شعور و معرفت…
…………………………………………………..
داداش حسین، خدا قوت!
چوپان دروغگو (گفت و شنود)
گفت: سایت جرس- حلقه ماسونی لندن- با عصبانیت خطاب به سران فتنه نوشته است بالاخره ادعای شما اصلاح طلبان که در انتخابات سال ۸۸ تقلب شده است، راست بود یا دروغ؟!
گفتم: حالا سایت جرس چکار به این کارها داره؟
گفت: نوشته اگر راست می گفتید که تقلب شده چرا در انتخابات مجلس شرکت کردید و اگر دروغ می گفتید، چرا ما را در آمریکا و اروپا آواره و بدبخت کردید؟!
گفتم: خب! حرف حساب زده!
گفت: از آنها پرسیده، به خاطر دروغگویی خود شرمنده نیستید؟!
گفتم: دروغگویی کارشونه، عارشون نیست. چوپان دروغگو می خواست استخدام بشه ازش پرسیدند اسمت چیه؟ گفت؛ دهقان فداکار!
«من مستاجر نیستم؛ خانه ام بیت رهبری است»
“اما خدایی عجب متنی بودها!”
۲۲۶* حضرت امام سجاد علیه السلام:
حق استاد تو این است که بزرگش دارى و محضرش را محترم شمارى و با دقّت به سخنانش گوش بسپارى…
(من لایحضره الفقیه، ج۲،ص ۶۲۰)
خواندن متون فوق العاده شما به تلخى انتظارش مى ارزد. صد البته.
ممنون از سلاله،
بابت کامنت های همیشه قشنگش.
“حیف نکنم قلم را”
دقیقا! حیف نکنید قلم زیبایتان را…
“خدایا! این قلم داره خرج انقلاب اسلامی می شه، نمکش با خودت!”
فدای خدا بشم که…
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
دوستان محترم؛
تا دقایقی دیگر، این نوشته به شکل کامل، آپ می شود.
ممنون!
پس ادامشو کی میزارید؟
منتظرم…
“در عرصه مطبوعات کشور، «فقدان قلم» بیداد می کند.”
خیلی قبول دارم این حرفتان را؛
واقعا خیلی کم پیش می آید مطلبی را در روزنامه ای با لذت بخوانم! لذت که هیچ؛ حتی کم پیش می آید مطلب در حدی باشد که مخاطب را ترغیب کند برای رسیدن به خطوط پایانی!
“استاد! خوب یادم هست روزی بهاری، همراه محمدرضا کائینی منتظر بودیم جلسه شورای سردبیری روزنامه تمام شود و بیاییم اتاقت. بیرون نشسته بودیم که ناگهان سر و کله محمود احمدی نژاد پیدا شد. هنوز شهردار تهران نشده بود، چه رسد به رئیس قوه مجریه ایران!”
این متن در ذهنم تداعی شد.
http://www.ghadiany.ir/?p=9304
ای بابا!!
“بیم دارم فرمان «اتوبوسی که چهارشنبه ما را آورد راهپیمایی» بیفتد دست جماعتی که چپ کرده اند در پیچ تاریخ!”
کاش… هنگام «سلام بر حسین» ما زمینی ها را فراموش نکنند.
گاهی نوشته از دست نویسنده درمی رود و درمی نوردد فضا را.
خوشم می آید از آدم هایی که صندلی شان عوض می شود، اما خودشان نه!
می شود حرفهای مهم زد، اما کلاس نگذاشت و بی ریا بود.
بیم دارم کار در روزنامه، از یک «هنر»، به یک «شغل» فرو بکاهد و روزنامه، بشود «اداره» بی «اراده».
در عصری که فلان روزنامه، فقط می خواهد حال بهمان خط سیاسی را بگیرد و بهمان روزنامه، تنها کارش گرفتن حال فلان خط سیاسی است، آنچه بیش از همه احوالش پریشان می شود، نه خط و خطوط سیاسی، بلکه «خط قلم» است.
«سواد قلم» به مدرک و کاغذ نیست؛ علم، هنر، هوش، یا تجربه ای است که قلمی دارد و قلمی ندارد.
«اصیل گرایی» بسی مهم تر از «اصول گرایی» است.
خودمان خواننده نداشته باشیم، آیا شرف ندارد که مردان سیاست مان، اصول گرا باشند، اما «اصیل» نباشند؟!
گناه این است که اصولگرا باشى، ولى آدم نباشى!
آیا ممکن است یک فریاد واحد این همه حلقوم متضاد و قهر و لجوج و بى مهر داشته باشد؟
اینها را انقلاب اسلامى بار نیاورده. بزرگ شده نفس خویش اند.
واقعا همین طور است.
این بغض هاى فروخورده داشت خفه مان می کرد.
کاش آنها که بدجورى صندلى هاشان تعویض شده، بخوانند و بیش إز این دل دوستداران انقلاب اسلامى را نشکنند.
این قلم و توان آن باید خرج انقلاب هاى اسلامى در منطقه و جهان شود، نه خون چکان نامردمى خودى ها.
خدایا! این قلم و صاحبش را در درع حصینه خود حفظ کن.
“پشت در دفترتان، ۱۰ سال بعد از احمدی نژاد، نوبتی هم که باشد، نوبت من است!”
آخ جون!!! چه شود!!!
درست نوشتن بهتر از قشنگ نوشتن یا به اصطلاح بازی با کلمات؛
بعضی ها خودشونو هلاک می کنند یه متن بنویسن، در صورتی که مخاطب به خوبی این قضیه رو درک می کنه…
چیزی که خیلی هارو اینجا جمع کرده، همین درک درست از حوادث و منصفانه نوشتن
نویسنده است، همرا با قلم زیبا و نمکی…
**یا ذالجلال و الاکرام**
خوندنی بود.
هم ذکر خاطراتتون جالب بود و هم نکاتی که به زیبایی بیان کردید.
خدا قوت آقای قدیانی.
حسین قدیانی! در مورد هر چیزی قلم می زنی، گل می کاری.
اونقدر در جمله بندی و استفاده از کلمات مهارت داری که منه معمولا خاموش رو به حرف میاری.
ما به آقای انبارلویی عزیز هم ارادت ویژه داریم.
خدا حافظ و نگهدار شما سربازان ولایت باشد.
بابا هنرمند!
من کلاس پنجم بودم بهتر از تو انشا می نوشتم، تعبیرای کودکانه بارن بهاری و بهار بارانی و هی جای کلماتو عوض کردن که آنقد ادعا نداره پسرک.
“خدمت ناشناخته، قیمت پیدا می کند”
{شهید ضابط}
ادای دین، درد و دل و گپ خودمانی یا هر چه که نامش را بگذاریم، متن قشنگی بود!
خوشم می آید از این جور نوشته هایتان!
همان لهجه ناز قزوینی(گزوینی!)
!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!
!!!!!!
!!
!
سلام! قلم زیبایی دارید، حال کردم.
ما چادر سیاه که به تن میکنیم مثل کلاغ سیاه میشیم!
http://amin-davari.blogfa.com/
بسیار جالب… دانلود کنید.
سلام بر حسین قدیانی و افسران جنگ نرم
به داد ما دانشجویان دانشگاه مفید برسید.
اینجا انقلاب را سر می برند
اما ما همچنان داد؛ میزنیم
mofidonline.ir
rhoda.ir
“اعلام لیست مساجد برگزار کننده اعتکاف استان تهران”
http://www.tebyan-tehran.ir/n.aspx?n=13910302015
___________
خوب است همه ما در همه ایام زندگی دمی هم به جای این و آن، و فلان حزب و بهمان گروه متحد شویم با خدا. اصلا چه خوب است بیاییم و عضو حزبی شویم که نفر اولش خداست؛ حزب الله. این “حزب الله” هم از آن واژه های مظلوم روزگار است. می گفتند عده ای که بعد از روی کار آمدن جمهوری اسلامی، “دولت دینی” خواه ناخواه باعث برخی زدگی ها می شود و منجر به دین زدگی می شود. منکر برخی مظاهر بی دینی در جامعه نیستم، اما مقصر این مظاهر بی بند و باری را، قطعا آنچه “جمهوری اسلامی” می خوانمش نمی دانم. اصلا نمی خواهم بگویم که دولت -شامل قوای ۳ گانه- در این باب بی تقصیرند که اتفاقا بیشترین قصور در این حوزه گردن مسئولین است، لیکن از آن سو مگر می توان منکر این شد که موج رو به اوج مقدساتی از قبیل همین اعتکاف در میان نسل جوان، دلیلی جز “جمهوری اسلامی” دارد؟ خوب است اهل هنر، نویسنده ها، جماعت طراح و فیلم نامه نویس و کارگردان و اهل تئاتر، غفلت نکنند از اعتکاف. به خصوص کسانی که کار “مستند” می کنند، لازم است سر دوربین خود را “ایام البیض” بچرخانند طرف خانه خدا و فرض است بر ایشان که عارفانه ترین جلوه دین داری و خدا محوری نسل جوان را با زبان هنر بیان کنند.
“قطعه۲۶/ ۱۸ خرداد ۹۰”
سلام؛
” استاد! «اصیل گرایی» بسی مهم تر از «اصول گرایی» است. در روزگاری که اصلاح طلب زیاد داریم و اصول گرا مثل نقل و نبات، به من بگو؛ «اصالت» کجاست؟! ”
احسنت داداش حسین! عجب سخنی.
اصالت را باید در کوی ولایت و شهادت جستجوکرد.
تازه ترین شماره امتداد منتشرشد:
http://www.emtedadmags.com/index.asp?Mag=2
تو عکس، خودکار بیک آبی پشت گوش استادتون نیست؛ چرا؟
استاد! ۱۰ سال پیش درون اتوبوس خط طالقانی، ایستاده بودم مثل خیلی ها! توی اون همه شلوغی اتوبوس، دست یکی «رسالت» دیدم. خوشحال شدم که یکی هم نوشته های ما را می خواند. رفتم جلو، ببینم کیست! دیدم شمایی!
واقعا عالی بود.
در عرصه مطبوعات کشور، «فقدان قلم» بیداد می کند. اینترنت، کار خبررسانی و روزنامه نگاری را آسان کرده، اما قلم را بی رحمانه از اهالی مطبوعات، گرفته. بیم دارم کار در روزنامه، از یک «هنر»، به یک «شغل» فرو بکاهد و روزنامه، بشود «اداره» بی «اراده».
درد دل دلسوزان مطبوعات.
روزنامه نگاری شعبه ای از کار نویسندگی است. روزنامه نگار، دقیقا مثل یک رمان نویس، باید اهل هنر بداند خودش را. ابزار روزنامه، بیم دارم قلم نباشد و محدود در اینترنت بماند. باز هم صرف نظر از خط مشی، می ترسم که بوی همه چیز، من جمله سیاست بدهند روزنامه های ما، اما خالی از عطر هنر باشند.
متن کامل سخنرانی سعیدقاسمی دربزرگداشت عملیات‌بیت المقدس+صوت
http://rajanews.com/detail.asp?id=127585
عکس:اتفاق نظر امام(ره)و رهبرانقلاب درباره جمعیت صدوپنجاه میلیونی
http://rajanews.com/detail.asp?id=127610
چرا «روزهای زندگی» را باید دید؟/۵
http://rajanews.com/detail.asp?id=127620
http://www.asr-entezar.ir/entezar/wp-content/uploads/emam-khomeini-18.jpg
سلام بعد مدت ها!
آقای مبصر چطوری آواتار بگذاریم؟
آفرین داداش حسین بچه بسیجی ها، اما ما بسیجی نیستیم.
یا علی
باران ۳۱۳؛
ایمیل بسازید و سپس به این آدرس مراجعه کنید!
http://in-my-place.blogsky.com/gravatar.htm
دوستان آنقدر تعریف نکنید و به به نگید.
بابا بذارید متن رو بخونیم. همش حواسم پرت میشه.
سلام
خدا قوت؛ ساختار نوشته هاتون محکم و زیباست…
داداش حسین!
قلمت را به طرف قبله بگیر،
از خدا بخواه درش نمک بریزد،
بعد بنشین و برای شهدا بنویس…
.
.
شما پسر شهیدی. کاش از پدر بخواهی، هنگام «سلام بر حسین» ما زمینی ها را فراموش نکنند…
http://www.ali591.blogfa.com/post/233
چاره کار، توقف مذاکرات (یادداشت روز) حسین شریعتمداری
دوستان بخونید. مطلب خواندنی هست.
داداش!
قیافه اون موقع هات بیشتر شبیه بچه بسیجی ها بوده. الان شبیه شعرایی. ریش کوتاه تر بیشتر بهت میاد تا توپی! دوست داریم حسین!
دوستان محترم؛
نظر جناب محمدکاظم انبارلویی درباره این متن که در تماس تلفنی به داداش حسین گفتند…
یک: تشکر بابت گرامی داشت یاد پدر شهیدان انبارلویی
دو: نقد به قسمت هایی که از ایشان تعریف شده بود.
سه: بیان این مزاح که فی الحال باید از خدا بخواهی اندکی شکر در قلمت بریزد!
چهار: آرزوی سلامتی برای بچه های روزنامه وطن امروز و وبلاگ قطعه ۲۶
چند بار خوانده باشم خوب است؟!
خیلی خیلی… بسیار بسیار… فراوان فراوان…
نمی توانم صفتش را پیدا کنم…
اما مدتیست انتهای متن هایتان جملاتی می نویسید که نمی دانم منظورتان همانی است که من می فهمم؟!
آهان… صفتش پیدا شد!
این متن در حد حسین قدیانی بود!!
دوستان محترم؛
به زودی از کتاب «ماشاء الله حزب الله» رونمایی خواهد شد. داداش حسین این کتاب را به ناشر جدیدی داده اند. در این باره حتما اطلاع رسانی خواهد شد.
نمی دانم چه چیزی در این متن هست که اینقدر خواندنی اش می کند! شایدم حال من زیادی خوش است و یا شاید: «حیف نکنم قلمم را»!
در واقع، جناب انبارلویی در مورد “سه”، می خواهند بگویند:
… فی الحال باید از خدا بخواهی جای «فلفل»، اندکی شکر در قلمت بریزد!!
داشتم متن “… و «سکینه» شد اسمی بی کلاس” را چندباره می خواندم و بعدش آمدم برای خواندن مجدد این متن، آن اوایل متن به ذهنم رسید که ابوالشهیدین حاج صفر، چه اسامی قشنگی برای فرزندان شان انتخاب کرده بودند.
محمدمسعود
محمدصادق
محمدکاظم
روحشان شاد…
متن خیلی دلنشینی است. گاهی درباره متن های قطعه، بعضی چیزها آنقدر واضح است که از کنارش می گذریم و بیانش نمی کنیم؛ عنوان تیتر خیلی زیبا بود و ظریف.
http://uploadtak.com/images/o896_nf002253981.jpg
http://uploadtak.com/images/z4943_nf002253982.jpg
http://uploadtak.com/images/x8278_nf002253983.jpg
«الَّذِینَ یُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ یَخْشَوْنَهُ وَ لا یَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ اللَّهَ وَ کَفی بِاللَّهِ حَسِیباً»
کسانی که پیام های الهی را ابلاغ می کنند و از خدا می ترسند و از هیچ کس جز خدا بیم ندارند، و خداوند برای حسابرسی کافی است.
(احزاب/۳۹)
کاملا موافقم با اینکه در عرصه مطبوعات شدیدا ضعف قلم داریم.
علتش هم اینه که چه کسایی که درس این رشته رو خوندن و چه کسایی که با تجربه اسم و رسمی به هم زدن بعد از مدتی پر می شن از ادعا.
می شن عقل کل و دیگه نه مطالعه ای رو برای خودشون لازم می بینن نه هیچ اقدامی برای پیشرفت.
برای همین همون یه ذره هنر، اطلاعات و دانشی رو هم که دارن به مرور کپک می زنه.
برای اینه که توصیه “می خواهی نویسنده شوی، باید ۲۰۰ صفحه بخوانی و ۲ کلمه بنویسی!” در قاموسشون هیچ جایی نداره.
اما کسایی که دنبال پیشرفت و کسب علم هستن و کسایی که اساتید واقعی این حوزه هستن باید مدام با مشکل روبرو باشن…
متن خیلی زیبایی بود داداش حسین.
خدا قوت.
جمهوری اسلامی یک انبار لویی دارد، اما فقط یک «حسین قدیانی»…!!
حالا یه چیزی بگم بخندید!
البته می گم و فرار می کنم.
مصاحبه حاج صادق چی شد؟
😀
۲۲۷* حضرت امام باقر علیه السلام در مسجد نشسته بودند، مردى از آن جا گذشت. یکى از همنشینان حضرت، عرض کرد: به خدا من این مرد را دوست دارم. امام علیه السلام فرمود: پس به او اعلام کن؛ چرا که دوستى را پایدارتر و الفت را بیشتر می کند.
(بحار الانوار، ج۱، ص۱۸۱)
جغرافیا (گفت و شنود)
گفت: خانم آنگلا مرکل صدراعظم آلمان هنگام بازدید از یک مدرسه در برلین بدجوری به جدول زد!
گفتم: چطور مگه؟!
گفت: سر کلاس درس جغرافیا، معلم برای تشویق بچه ها از خانم مرکل می خواهد که شهر «برلین» را روی نقشه نشان بدهد و خانم مرکل به جای «برلین» انگشتش را روی «مسکو» می گذارد!
گفتم: یعنی جای پایتخت کشوری را که خودش هم صدراعظم آن است نمی داند؟!
گفت: حالا همین خانم مرکل می خواهد در گروه ۱+۵ درباره برنامه هسته ای ایران نظر بدهد! عجب دنیای شلم شوربایی شده!
گفتم: یارو به دوست خل و چلش میگه؛ چطوره برای تعطیلات بریم دور دنیا؟ و دوستش میگه؛ نه! بریم یه جای دیگه!
میلاد؛
طرح های اخیرت خیلی خوب شدن، خصوصا پوستر کوچه…
سلام داداش حسین
واقعا باید دست اون استادی که همچین شاگردی را تربیت کرده بوسید.
کاش شما هم یه سری آموزش های اولیه روزنامه نگاری و مقاله نویسی برای بچه های قطعه ارائه میدادید
یا علی
التماس دعا
سلام
ممنون، واقعا عالی بود، مخصوصا این جمله، که به قول بچه ها گفتنی، بدجوری چسبید؛
استاد! اگر شما لطف کنی و به من بگویی که اصول گرایان دقیقا چند جبهه هستند و در بهارستان چند فراکسیون دارند، به شما خواهم گفت: اینها را انقلاب اسلامی بار نیاورده، بزرگ شده هوای نفس خویش اند!…
استاد! ممکن است خواهش کنم که به من نگویی؛ جریان اصول گرایی، ارگان انقلاب اسلامی است؟! آیا ممکن است یک «فریاد واحد»، این همه حلقوم مختلف، بلکه متضاد و قهر و لجوج و بی مهر داشته باشد؟!
داداش حسین! راسته که آقای مهدی محمدی از کیهان کلا رفته اند؟
سلام به همه هنرمندان اهل قلم
متوجه این جمله نشدم: “پشت در دفترتان، ۱۰ سال بعد از احمدی نژاد، نوبتی هم که باشد، نوبت من است!”
بله! اگر شما هم می خواهید رئیس جمهور شوید، ان شاءالله موفق باشید؛ ما هم ستاد تبلیغاتی می شیم 🙂
**یا قاضی الحاجات**
مراقب باش وقتی رئیس جمهور شدی، طوری نشه که اگه کسی خواست یادی از شما کنه بگه… بی خیال… حیف نکنم قلم را…
راستی حسین قدیانی!! چرا قلمت بی انصاف شده تازگیا… حالا دیگه نوشتن که نه… ذکر خاطره ای از رئیس جمهور باعث حیف شدن قلم میشه؟؟؟ رئیس جمهوری که بقول شخص آقای من و شما در زمان ایشون ولی فقیه بسط ید بیشتری پیدا کرد… یه روزی باید با چراغ دنبال همچین شخصی بگردیم… راستی دکتر که از مشایی دل نکند، شما آقایی کن، بی خیال این سید احمد مجیزگو شو…
البته در این که بنده خر سادات می باشم، تردید نداشته باشید…
این قسمتشو گل گفتی حسن جون:
راستی دکتر که از مشایی دل نکند، شما آقایی کن، بی خیال این سید احمد مجیزگو شو…
آقای قدیانی!
این حسن آقا و مجنون درست میگن!!
بیخیال سید احمد بشید. اصلا چه معنی داره سیداحمد بعد از این همه وقت هنوز هم مثل همیشه پر انرژی در کنار شماست؟
اینطوری که نمیشه. اصلا تعهد و معرفت و برادری، چه معنایی داره؟
بیخیال سید احمد بشید تا هر کی هر چی دلش خواست بیاد و بگه.
بیخیال سید احمد بشید چون بعضی ها می خوان حرف اضافی بزنن ولی نمی تونن.
اصلا چه معنی داره حالا که شما چند وقتیه دلنوشتی در سبک نوشته های نه دهی ننوشتید، سیداحمد همچنان به شما ابراز ارادت می کنه.
همه باید شما رو وقتی دوست داشته باشن که فقط دلنوشتهای خاص می نویسید. اصلا نظر خودتون و موقعیت جامعه و نظر اساتیدتون مهم نیست.
مهم نظر ۴ تا جوجه وبلاگ نویسه که حتی وقتی میخوان از شما انتقاد کنن، نصف متنشون تکرار عبارات خاص شماست.
آقای قدیانی!
بیخیال سید احمد بشید و چند وقت بعدش هم کلا بیخیال قطعه ۲۶ بشید.
بعضی ها چشم دیدنتونو ندارن.
این جماعت اگر خجالت نکشن، به آقا هم میگن: کجاست اون آقای سال ۸۸ و ۸۹ که با هر سخنرانی، خواب رو بر فتنه گران حرام میکرد. ما همون آقا رو می خوایم. اصلا چه معنی داره که آقا دیگه به فتنه اشاره نمی کنن؟!!
جناب آقای رضایی تند نرو اخوی!
اگه ما داش حسین قدیانی رو بیشتر از شما دوست نداشته باشیم قطعا کمتر دوست نداریم!
اما از تملق گویی ایشان (سید احمد)نسبت به داش حسین انتقاد داشتیم.
مخصوصا پیام بی زرگانی اون جمله فدایی داری!
چون بهتره فدایی امام حسین(ع) و ولایت باشیم!
علاقه ما هم به داش حسین، ریشه از حسینی بودن و ولایتی بودنه ایشونه!
ضمنا ما از زحمات سید احمد در قطعه هم ممنونیم!
در کل جناب رضایی هرکس نظری داره و محترم!
پس بهتره هم احترام به نظر بقیه دوستان بزاریم و هم روحیه انتقاد پذیری داشته باشیم!
که البته بنده این روحبه را در جناب قدیانی بارها در قطعه مشاهده کردم.
یاعلی
سلام
…………………………
سلام داداش حسین!
شنیدم فردا رشت برنامه داری؟
شاهد؛
نه!
سلام آقا سید! مطمئنی؟ خبرش مطمئن مطمئن ها.
خیلی لطیف بود.
سلام
اون قدر درگیر بودم که نظر نمی دادم و دیر به دیر می اومدم
اما دلم خیلی پره ماوایی دیگه جز اینجا نداشتم
اینجا حس دیگه ای داره
اینجا هیچکی نمی گه ظاهرت فلانه پس بی عفتی
خدا رو شکر این جا هست
دلم برای حال و هوای اینجا لک زده
کاش همه استادا این طوری بودن
استاد داریم تا استااااااااادددد
متن خیلی قشنگه مخصوصا اونجا که میگه : “ارباب رجوع دفتر شما، رئیس جمهور شد!”
جناب حسن،
و جناب مجنون،
شما اگه با سیداحمد مشکلی دارید لطف کنید و کامنت هاش رو نخونید و ازش عبور کنید.
این هم نظر ما.
روحیه انتقادپذیری داشته باشید.
ترگل،
خوش آمدی.
“قلمت را به طرف قبله بگیر، از خدا بخواه درش نمک بریزد”
ما رو که نمک گیر کرد این قلمت…
محیا؛
آفرین… آفرین… آفرین…
خیلی خوب گفتی!
“ما رو که نمک گیر کرد این قلمت…”
ممنون آذرخش
همگی هجده نفر آن لاین صلوات…
دوستان محترم؛
به زودی بعضی نامه هایی که در طول این چند سال، مخاطبین مختلف برای داداش حسین نوشته اند، همراه با عکسی از نامه ها در قطعه ۲۶ به روز خواهد شد. خیلی خیلی خاطره انگیز است. از این دست نامه ها، پوشه ای پر و پیمان جمع کرده داداش حسین. فقط در یک قلم، استاد دانشگاهی از شاگردانش می خواهد که درباره یکی از نوشته های داداش حسین نظرشان را مکتوب کنند… و چه مکتوبات جالبی!
تشنه! (گفت و شنود)
گفت: جمعی از دانشجویان آمریکایی و ایرانی در یک کالج در آمریکا، خانم «م-ک»، ضد انقلاب فراری را که علیه ایران سخنرانی می کرد، هو کردند.
گفتم: خب! چرا؟!
گفت: یکی از دانشجویان آمریکایی خطاب به وی گفته است «تو اگر طرفدار اقلیت یک درصدی سرمایه داران دزد آمریکا نبودی با ایران مخالفت نمی کردی»
گفتم: خب! این یکی هم حرف حساب زده. دیگه چی؟!
گفت: یک دانشجوی اردنی با نقل این ماجرا در صفحه فیس بوک خود، نوشته است یکی از خانم های کارمند کالج به صورت خانم «م-ک» آب دهان انداخت.
گفتم: حیف از آن آب! بعدش چی؟
گفت: «م-ک» در حالی که از جلسه خارج می شد گفته است من یک حقوقدان تشنه آزادی هستم!
گفتم: پس معلوم می شود خانم کارمند آمریکایی طرفدار «م-ک» بوده که برای رفع تشنگی او برایش آب فرستاده!
جای آقا حجت خالی…
http://www.gharehgozloo.blogfa.com
نظر بدهید
زیبا بود….
سلام حاج حسین!
من یک موتلفه ای هستم و ارادت ویژه ای به حاج کاظم دارم چون واقعا حاج کاظم انبار لویی یک گوهر است در حزب و واقعا فهم بسیاری دارد و عجیب اعتقاد به جوان گرایی.
چون از ایشان تجلیل کردی وظیفه داشتم بیام از شما تشکر کنم.
راستش یک گله دارم من از قدیم میامدم و وبلاگ شما را میدیدم و استفاده میکردم اما از وقتی درباره فردی که به فائزه حرف هایی را زد و دفاع کردی دیگه نیامدم.
خدایی من طرفدار فائزه و هاشمی نیستم و شاید حرف هایی که آن فرد زد در میان بچه حزب اللهی ها خوب نمود کرد اما از یک بچه ولایی بعید بود و میتوانست در اوج ادب او را ادب میکرد.
حالا که درباره حاج کاظم یکی یه دونه نوشتی باز ارادت به شما چند برابر شد چون از فردی نوشتی که واقعا سرباز گمنام امام زمان است.
واقعا خدا حفظش کنه چون از این افراد نظام کم دارد و باید خود این بزرگواران بپرورانند.
در ضمن از اینکه جلوه بعضی از افراد تندرو جبهه پایداری را شناسایی کردی و از تندروی های آنها نوشتی هم ممنونم.
انشاالله همیشه قلمت برای حفظ ولایت و این نظام ولایی بنویسی.
یاعلی