در مدینه شب جمعه ای حاج صادق آهنگران برای مان دعای کمیل خواند. در فرودگاه که چشمم به آهنگران افتاد رفتم جلو و چون دو سه باری با او مصاحبه کرده بودم مرا شناخت اما یادش نبود که فرزند شهیدم. کسی که آهنگران را می بیند اگر فرزند شهید باشد یا نسبتی با خانواده شهدا داشته باشد باید قبل از هر چیز اشاره کند به نسبت خود با گل لاله و دیدم که بلبل روزهای جنگ نه فقط مو و محاسنش که حتی ابروانش هم پر شده از رنگ سفید که بی شک نشانه پیری است. ما فرزندان شهدا وقتی حاج صادق را می بینم انگار قاتل خون پدران مان را پیدا کرده ایم و این قتل که گفتم اتفاقا چیز خوبی است و گناه حاج صادق هم چیزی مثل ثواب است. دروغ نگفته باشم حتی دیدم که شانه های ایشان یک مقدار افتاده و اما صدای حاج صادق. خدا در این صدا نمک قشنگی گذاشته. یعنی که اگر خوب دقیق شوی می بینی این صدا نه از حنجره آهنگران که از پنجره سینه او بیرون می زند. نوعی ناز در این صدا نهفته است. این ناز را در صدای آوینی هم می شود دید. صدای آوینی اما نازی دارد از جنس حزن و من که فکر کنم این صدا، یعنی صدای سید شهیدان اهل قلم صدای درد دل انسان عصر آخرالزمان است و چه خوب شد در این سفرنامه یادی هم از آوینی کردم اما گمانم مرتضی خوب شد که شهید شد. همین آهنگران که مثلا زنده مانده ما چه کار برایش کرده ایم؟ و می بینم در همین فتنه ای که گذشت عده ای حتی قصد داشتند به صاحب صدای جنگ هم بیاویزند و حاج صادق را هم از ما بگیرند. روزی از آهنگران پرسیدم “آقا” را چقدر دوست داری که گفت: “حکایت دوست داشتن نیست، نقل عشق است” و من این را نوشتم تا سران فتنه تا فیها خالدون شان بسوزد. آهنگ آهنگران نوای جنگ است با تاریکی و تو از حاج صادق توقع نداشته باش جز به عشق شمع زندگی کند و دیدم خیال باطل این جماعت آنجایی رنگ باخت که حاج صادق کنار مزار حمزه این سیدالشهدای قبل از حسین شاید دلش هوای سرزمین جبهه ها را کرده بود که اساسی اشک می ریخت و برای ما می خواند و اشک ما را در می آورد و من همان جا دیدم ما چه خدای خوبی داریم؛ خدایی که اجازه داده آدمی گریه کند حکما خوب خدایی است و خدا می داند وقتی اول بار چشمم به پرده خانه خدا به این مشکی قشنگ به این سیاه رو سفید افتاد چه حسی داشتم. گفته بودند با تجربه ها یا مدینه رفته ها که وقتی وارد مسجدالحرام می شوی کاری کن که از دور یعنی از لابلای ستون های مسجد خانه خدا را نبینی. یعنی که خودت را کنترل کن تا یک دفعه کل کعبه را در حیاط مسجد الحرام نظاره کنی و آن وقت خیلی زود بیافت به سجده. یعنی که یعنی! قاعده و قانون درست کردن حتی برای احساس! من اما دله تر از این حرفها بودم و کاری با این ادله نداشتم و جایی میان مسیر سعی، داشتم به جلو نگاه می کردم که بخشی ار خانه خدا به چشمانم خوش نشست. صفار هرندی اما به نکته جالبی اشاره کرده بود وقت خداحافظی که وقتی اول بار نگاهت به خانه خدا می افتد یا خیلی احساس شادی به تو دست می دهد و یا بسیار احساس شرمندگی و من می گویم؛ یا حضرت استاد! همین جا بود که بار اول دیدم خانه خدا را حالا اگر نه کل خانه را که بخشی از کعبه را آنهم از ناحیه سعی که ناحیه مقدسه آدمی است برای دسترسی به آب و دیدم که حج چیزی شبیه بازگشت به خدا بعد از مرگ است با این تفاوت که هنوز فرصت زندگی را جناب ملک الموت از ما دریغ نکرده و دیدم که اینجا اگر سر بلند کنی، سرت به سنگ لحد نمی خورد و بلکه نگاهت گره می خورد به سنگ اسود و باز دیدم که وقتی بار اول خانه خدا را دیدم از خوشحالی نمی گنجیدم در پوست اما عظمت این بنای ساده آنچنان بود که به آدمی اجازه خنده نمی داد. یعنی مات شده بودم اما مبهوت نه! و یعنی که دیدم خدای بزرگ هم در همین زمینی که من و شما خانه داریم خانه دارد و خانه اش کلا یک اتاق است. کوچک تر از حتی مسافرخانه های گمرک اما بزرگتر از برج ملک عبدالله که تا سوراخ کردن سقف آسمان آنقدرها فاصله ای ندارد. مبارک سحری بود دیدن این خانه. خانه خدا را که دیدم به دلم افتاد خانه خدا کوچکتر از آن است که وصف شود، درست بر عکس خود خدا. خدا بزرگتر از آن است که وصف شود و خانه اش کوچکتر از آن و دیدم دیگر اعجاز بزرگ خدای بزرگ همین سادگی خانه اش است که آن گرسنه تانزانیایی هم در خانه خدا احساس راحتی می کند. از ناحیه سعی جلوتر رفتم و لحظاتی بعد تمام قد ایستاده بودم در مقابل کعبه که دیگر می شد سه ضلع از چهار ضلع خانه خدا را دید و این هم برای خود حکایتی است که با هیچ چشمی نمی توان همه اضلاع خانه خدا را یک جا با هم نظاره کرد! یعنی بنازم ناز این خانه خدا را که درعین سادگی پر از جلال است و من چه می توانستم کرد الا سر گذاشتنن به سجده مثل جلال و شریعتی و مثل آن زن سیه چهره نیجری که اینجا همه با هم خواهر و برادرند و گاهی اگر در طواف به خاطر فشار جمعیت به هم می خورند این دیگر به گشت ارشاد ربطی ندارد! خلاصه، دقایقی شد که در همان حالت سجده افتاده بودم به دعا و چه پر رو بودم من که با این همه حقارت و کوچکی، دعاهای بزرگی داشتم. همان جا گفتم به خدا که به کوچکی من نگاه نکن، بزرگی دعایم را بنگر و دیدم در همان حالت سجده انگار هست که این خدا فقط خدای من است و جز من خدای احدی نیست و خدا برای همه بندگانش همین گونه است یعنی همه فکر می کنند خدا فقط خدای آنهاست اما در عین حال حسادت به بندگی یکدیگر نمی کنند. به هر حال خدایی که زیادی خوب باشد همین می شود و من در این سجده شکر گفتم خدا را به خاطر خودش و گاهی باید شکر کرد خدا را به خاطر خدا بودن خودش و یکی هم به این خاطر که خدای ما بر خلاف دیگر خدایان به ظاهر دیده نمی شود اما می بینی، هر آنچه را که می بینی نشانی از خدا دارد و چقدر در این سجده ای که کردم جای مُهر کربلا خالی بود اما مِهر حسین حتی در مسجد الحرام هم با دل آدمی بازی می کند و در همین خیالات شروع کردم به دعا. آخرین دعایم از خدا این بود که هوای این قلم را داشته باشد و می بینم که این قلم اسلحه من است و روزی شبی گاه گاهی که خوش به حالم می شود از خدا می خواهم در این قلم جوهر نریزد الا از گوهر سرخ خون پدر شهیدم که اصلا مکه نرفت و سعی او مثل سعی هاجر نبود و طوافش نقل دیگر داشت و در همان سجده بودم در مقابل خانه خدا که دیدم خدای خانه در فکه و بازی دراز و شلمچه و ارتفاعات الله اکبر و کانال پرورش ماهی و دوکوهه هم طواف کردنی است به شرط آنکه رنگ لباس احرامت آغشته شود با لکه های خون سرخ. با قطرات خون سرخ و تو شهید شده باشی و نیازی به غسل و کفن نداشته باشی و باز در همین خیالات بودم که سر از سجده برداشتم و دیدم که اندک اندک جمع مستان می رسد. کامبیز دیرباز هم بود. این بار مجید سوزوکی واقعا آمده بود مکه اما اکبر عبدی نبود که برایش مهر بخرد. مهر که نه، موهور! و دیدم این مسعود دهنمکی پای اخراجی ها را حتی به خانه خدا هم باز کرده است. اوناهاش! زل زده به خانه خدا و غلط نکرده باشم به فکر روزگاری است که در کربلای ۵ یک الف بچه بود اما نبود و نیست در لوح دلش جز الف قامت دوست.
یسار
عهدنامه مالک به این جملات دقت کنید:
*حالم از ۱۳ روز عید بهم می خورد!
*پول داشته باش… همیشه برایت عید است و بهار و سیزده بدر!
*مگر این همه روز سال چه کرده ایم که الان باید برای نوروز جشن بگیریم؟
*گزینه من برای انتخاب بهترین فصل، قطعا بهار نیست!
*بهار یعنی سینوزیت، عطسه، خواب و خاله بازی و مادربزرگ و بوس و خلسه!
*بچه که بودم، باز یک چیزی… الان بهار چیزی جز دردسر شلوغی آخر سال نیست!
*در بهار دچار یک بیماری روحی عجیب و ناعلاج می شوم؛ کلا آلرژی دارم نسبت به بهار!
*۱۳ روز اول سال تقریبا همه جا تعطیل است، پس سالی که نکوست از بهارش پیداست!
*دوست دارم از تعطیلات عید استفاده کنم و تا این ۱۳ روز تمام شود، بروم کره مریخ!
*بهار یعنی خداحافظی غم انگیزتر از عصر جمعه با لباس های رنگارنگ زمستان. با کفش چکمه ای. با کلاه مخمل!
*بهار؟… من جز پاییز، فصلی نمی شناسم!
*بهار فصل بسیار خوبی هست. پیک شادی خیلی خوب هست. سه ریال های صدا و سیما خیلی خوب هست. خمیازه خیلی خوب هست. خر و پف خیلی خوب هست!
*وای، بازم بهار… از وسطای بهمن، غمش افتاده توی دلم؛ بوم بوم می زنه!***
“بهاریه” های این همه ویژه نامه و سالنامه را که خواندم، سرمقاله ها و یادداشت های ابتدایی این مجلات را که خواندم، اگر چه هیچ کدام عینا جملات بالا را نیاورده بودند، اما نفرت شان از بهار، از عید و از نوروز آنقدر بود که مخرج مشترک تمام آنها، همین چیزهایی بود که من مختصر و مفیدش را برای تان نوشتم… و اما چند نکته:
یک: این همه که زور می زنیم و خودمان را به در و دیوار می زنیم، از بهار و از همین ۱۳ روز تعطیلات عید بدمان نمی آید. باور کنید اگر همین الان هیئت دولت، فقط یک ساعت از تعطیلات ۲ هفته ای عید را کم کند، همین ماها همچین دوستدار بهار و عید و آجیل و پسته می شویم که حاضریم جان بدهیم برای آن فامیلی که در طول روز هر جا عیددیدنی می رویم، می بینیمش و هر بار هم ۳ قبضه می بوسیمش. همان فامیل که سال به دوازده ماه نمی بینیمش. همان فامیل که شاید پسرخاله ما باشد و در خیابان وقتی با او چشم توی چشم می شویم، روی مان را می کنیم آن طرف که مثلا ندیدیمش!
دو: دیروز در تاکسی جوانکی با راننده که مردی در حدود ۵۰ می زد، هم کلام شده بود؛
جوانک: تموم عشق و حال رو شما توی جوونی کردین و بدبختی و بیکاری و بی پولی رو گذاشتین واسه ما.
راننده: کارت چیه؟
جوانک: ول می گردم که علاف نباشم!
راننده: دستت چی شده؟
جوانک: هیچی بابا! چهارشنبه سوری از بس زدیم و رقصیدیم و از روی آتیش پریدیم که، همچین شد؛ طوری نیس!
راننده: خب!
جوانک: فقط ۱۲۰ هزارتومن ریختم توی حلقوم دوس دخترم؛ به جز اون ۵۰ هزارتومن که واسش هر چی از این فشفشه ها بود، خریدم. فشفشه خریدم واسش عینهو منور همه کوچه رو روشن می کرد. خداییش عجب تیکه حقیه. توی تظاهرات جنبش سبز رفتم تو کارش. نه نگفت. یه چشمک بیشتر حرومش نکردم!
راننده: همین یکی رو داری؟
جوانک: این اصل کاریه، چند تام دارم واسه روز مبادا. اینا علی البدلن! با ۳ تاشون چهارم عید قراره بریم دبی. صفاسیتی زنگوله!
من: جناب، سر “پاکستان” پیاده می شم؛ جلوی پمپ بنزین!
جوانک: اِ! دادشمون این پشت بسیجی بود و ما داشتیم همین جوری باباکرم می خوندیم؛ آخوندی؟!
راننده: کرایه نمی دین؟
من: همون اول دادم که!
جوانک: پول این بنده خدا رو بده. همه تون مثل همین!
من: باور بفرمایین، حساب کردم؛ ۲ تا دویستی دادم، یه صدی.
راننده: کی دادی؟
من: بعد اینکه سوار شدم.
راننده: کجا کرایه دادی؟
جوانک: این پولا خوردن نداره داداش. ببین کی چوبش رو بخوری!
من: حوصله بحث ندارم؛ بیا اینم کرایه دوم، خلاص!
راننده: خورد نداری؟
من: شرمنده.
راننده: شما خورد نداری؟
جوانک: بگذار ببینم… اینجام که نیس! ای داد بیداد، شلوارمو که عوض کردم، یادم رفت پولمو جابه جا کنم!… از پاقدم شما بودها!
من: با من بودی؟
جوانک: مثلا با تو بوده باشم، می خوام ببینم چی کار می خوای بکنی؟
من: هییچی، می خوام کرایت رو حساب کنم.
جوانک: به مولا داری خاکمون می کنی. خیلی مردی!
من: یه سئوال می کنم راستشو بگو؛ امشب پیش دوست دخترت می گی فلانی مالک اشتر بود یا هالو پنج شنبه؟!
راننده: خیلی باس می بخشیدا، من که به زنم می گم؛ یارو خیلی هالو بود!
جوانک: من؟
راننده: نه بابا، ایشون رو گفتم.
سه: این بیت که می خوانم شاید با دعوا و مرافعه من و جوانک و راننده و آن کف گرگی که رفتم توی روحم، ارتباطی نداشته باشد، ولی گمانم حرف این روزهای بهار این است با ما؛ “اگر با من نبودش هیچ میلی، چرا قلب مرا بشکست لیلی.”
چهار: راننده تاکسی بعد از آنکه مرا هالو خطاب کرد، از ماشین پیاده شد. آمد سمت شاگرد. جوانک را آورد پایین و تا می خورد، گرفتش به باد کتک. با چه بدبختی جدایش کردم. نگرفته بودمش، جوانک را کشته بود. به قرآن کشته بود؛ آنطور که او داشت می زد.
پنج: آرامش کردم. بردم پارکینگ وطن امروز تا دست و رویش را بشوید. شست. برایش چای ریختم. خورد. کرایه دومی که داده بودم، پس داد. کرایه را پس داد و گفت: جیگر داری یا نه؟ گفتم: فکر کنم. گفت: جیگر نداری، حق نداری اسم مالک رو بندازی توی زبونت. اینا رو من می شناسم. اینا دارن خاکروبه روی سر ناموس مون می ریزن، نه توی سر خودمون. واسه کی می خوای بری مسجد؟! واسه چی می خوای بری مسجد؟! مرتیکه الاغ ۳ تا موبایل داشت، کرایه من رو نداشت بده! نمی دونم تو توی ماشین بودی یا نه. سر گلبرگ، دختره داشت از چهارراه رد می شد، برگشت گفت جوون!… وقتی داشت چرت و پرت می گفت، چند بار توی دلم دعاش کردم. فایده نکرد. پسر خوب! توی این روزنامه تون بنویس: ما مالک رو توی مسجد زندانی کردیم. بنویس مالک اشتر بعد از دعا برای خاکروبه انداز توی سرش، بعد از دعا واسه دشنام دهنده اش، از مسجد زد بیرون و اونقدر کشت و کشت، تا اینکه رسید به در خیمه معاویه.
شش: رمضانعلی. این اسم راننده تاکسی ای بود که البته ماشینش تاکسی نبود. مسافرکش بود. رمضانعلی تا همین ۶ سال پیش که بازنشسته آموزش و پرورش شده بود، دبیر تاریخ بود. حتی کارتش را هم به من نشان داد. رمضانعلی صفایی. فرزند قربان. می گفت: من از بهار خوشم می آید. بهار باعث می شود یک ماه مانده به عید، روزی ۵۰ هزار تومان با این ماشین کار کنم. ۳ تا دختر دم بخت داشتی، قدر این بهار را می دانستی… راستی! به تو هم یک حرف بد زدم، می بخشی که؟… ببخش! برو در همین مسجد سر پاکستان برایم نماز بخوان، حتی برای آن جوان. شب رفتم خانه، از روی نهج البلاغه برای خانمم عهدنامه مالک اشتر می خوانم؛ قول می دهم!
هفت: نکات ۱ تا ۶ بر اساس یک واقعیت بود؛ نوشتم ۱ تا ۶؟… منظورم این بود؛ یک تا هفت.
(۲۰ دیدگاه)
- بایگانی: یسارصف امروز خانمم گفت، با عتاب هم گفت که برو و این کارهایی که در برگه نوشته ام انجام بده، و مادرم گفت با عتاب هم گفت که این وبلاگ برایت آب و نان نمی شود!
از قطعه ۲۶ آمدم بیرون. اول رفتم بانک و نوبت گرفتم و ملتفت شدم ۲۵۸ نفر جلوی من هستند و در صف انتظار. نیم ساعتی منتظر ماندم و حالا حالاها نوبت من نمی شد. نگاهی به برگه انداختم. رفتم تا آن قسمت از ۴ کار بانکی که می شد از طریق عابربانک انجامش دهم، انجامش دهم. (انجامش دهم به توان ۲) اما دیدم در صف عابربانک نفر یازدهم ام. از ۲ مرتبه، نگاهی به برگه کردم و به نفر آخر که عاقله مردی بود، گفتم جایم را نگه دارد که “باشد” ی حواله مان کرد، اما در مایه های همان “به من چه؟”
رفتم خشکباری که آجیل و پسته اش معروف است. آنجا دیدم که اصلا نیم بیشتر صف، بیرون مغازه تشکیل شده و یکی هم گماشته بودند که ملت، سر صف با هم دعوای شان نشود. داخل مغازه هم صفی بود که نگو. آنجا هم از نفر آخر که یک پیرزن عصاقورت داده بود، التماس دعا داشتم.
رفتم از دکه، چند تایی دیگر از ویژه نامه هایی که امروز آمده بود، بخرم که دیدم میان ۳ نفر سر اینکه کدام شان اول به روزنامه فروش پول دادند، دعواست! بی خیال شدم.
رفتم از چشم پزشک جواب آزمایش چشمم را بگیرم و احیانا اصلاح نمره چشم و عینک جدید که ۸ نفر جلوی من بودند و منشی داشت به نفر ششمی تذکر می داد که تو و دیگرانی که بعد از تو در نوبت هستند به امروز نمی رسند.
برگشتم بانک. هنوز ۱۶۷ نفر جلوی من بودند.
برگشتم عابربانک بیرون بانک که دیدم هیچ کس نیست. کارتم را انداختم که پیغام داد شبکه موقتا قطع است.
در راه برگشتن به خشکبار برای بار چندم نگاهی به برگه انداختم که دیدم باید یک سری هم به خشکشویی بزنم. رفتم خشکشویی، بسته بود.
رفتم خشکبار. دیدم آن پیرزن در صف بیرون مغازه نفر اول است و به او گفتم: فلانی ام که نیم ساعت پیش جا گرفته بودم. گفت…، یعنی نفرات بعد از او نگذاشتند چیزی بگوید و آخر صف را نشانم دادند.
ایستادم آخر صف مثل بچه آدم که دیدم مغازه بغل دست خشکبار، کافی نت است. به نفر جلویی، که از این دخترهای سانتی مانتال بود، گفتم: جایم را نگه دار، می روم داخل کافی نت و برمی گردم.
رفتم داخل کافی نت و برگشتم قطعه ۲۶ و شروع کردم تایید نظرات و خواندن بهاریه های بچه ها.
غرق در کارم شده بودم که ناگهان مسئول کافی نت به من گفت: شرمنده جناب! از ساعت ۳ تا ۵ مغازه تعطیل است.
از کافی نت آمدم بیرون و دیدم دختری با چند مشمع آجیل و پسته و شکلات و خرت و پرت دارد به من نگاه می کند؛ همان دختر سانتی مانتال بود!
دوباره ایستادم توی صف. این بار گفتم: جهنم! تا نوبتم شود تکان نمی خورم از جایم. هنوز یک دقیقه از صف ایستادنم نگذشته بود که خانمی محجبه به من گفت: برادر! من یک کار بانکی دارم، اگر ممکن است جایم را نگه دار، می روم و برمی گردم.
نگاهی به شماره ای انداختم که از بانک گرفته بودم و گفتم: چشم!***
با چند مشمع از خشکبار داشتم بیرون می آمدم که از پشت صدایی آمد: برادر! این مغازه ارزان حساب می کند؟! برگشتم. گفتم: شما همانی نبودی که از من خواستی، برای تان نوبت نگه دارم؟ گفت: نه.
راست می گفت. آخر آن خانم، کفش پاشنه بلند پایش بود و از من که خداحافظی کرد، تلق تلق راه رفتنش صدا می کرد، اما این خانم با این که کفشش پاشنه نداشت، جلوی کفش چپش سوراخ داشت؛ به این بزرگی!
***
نیم ساعتی از ۴ گذشته بود که رسیدم جلوی بانک. هنوز داشت کار می کرد. یعنی اضافه کاری می کرد. رفتم داخل. دیدم از شماره من ۱۹ نفر گذشته است. از دستگاه مخصوص، شماره دیگری گرفتم. ۸۹ نفر جلوی من بودند. برگه را انداختم دور. بانک ساعت ۵ تعطیل می شد.
آمدم توی صف عابربانک که دقیقا ۶ نفر جلویم بودند. به نفر آخر گفتم: خانم! اگر ممکن است جایم را نگهدار، من می روم خشکشویی، برمی گردم. گفت: شما همانی نیستی که در صف آجیل برای من نوبت نگه داشته بودی؟ گفتم: بله!
(۲۴ دیدگاه)
- بایگانی: یساربهاریه های شما محشره! کاش بیکار بودم؛ شب و روز داستان های شما این “خاطره-بهاریه” های محشرتان را می خواندم. خیلی زیبا، خیلی زیبا. احسنت. یکی از یکی بهتر. ساده ساده ساده… و قشنگ و تمیز در فضایی پر از بوی خدا. آفرین بچه ها. هزار آفرین.
(۲۶ دیدگاه)
- بایگانی: یسارزنده باد بی بی سی! سلام و عرض ادب. این وبلاگ که در اصل متعلق به شما عزیزان است، قشنگ شده. همین سمت چپ، “رواق قطعه” که می بینید جایش در این مقدس ترین ۲۶ سایبر خالی بود. این ستون را خودتان باید پر کنید از آیات و روایات که کامنت می کنید. یا از وصیت نامه شهدا که چند خطی قطعه را مهمان می کنید. همان ستون را کمی پایین تر که بروی به ستون “۲۰:۰۶” می رسی، که آن هم دربست به خود شما تعلق دارد. مطالب شما مثلا در مسابقه ای چون “بهاریه” و یا آنچه که در وبلاگ تان نوشته اید، جایش همین جاست. به دوستان طراح، فعلا عرضی ندارم اما راستش تا کنون خاطراتی که فرستاده اید، بدون رعایت اصولی بوده که گفته بودم رعایت کنید. از شما چیز شاقی نخواسته بودم؛ همان تذکرات را بخوانید و مراعات کنید. با این همه جدای از این بحث، به همه تان امیدوار شدم. چه خاطرات خوبی نوشتید. تا اینجای مسابقه بهاریه، هفت هشت تایش که خیلی به دلم نشست. حیف کمی کم کارید و الا دست به قلم اغلب شما عالی است. این را در عمل نشان دادید. همین که لایقم دانستید و در این مسابقه شرکت کردید، ممنون. لابد اگر شما نبودید، الان این گونه نبود که تیراژ قطعه ۲۶ که فقط و فقط یک وبلاگ است، از تیراژ اغلب روزنامه های ما بالاتر است. من خود روزنامه نگارم و نیک می دانم چه خبر است. این را نیز اضافه کنید بر خوبی های بی پایان وبلاگی که مال خودتان است. حق این است که در قطعه ۲۶ سهم هنر و ذوق شما از حد نوشته های من، کمی و کیفی فزونی گرفته. پس از شما بابت “قطعه ۲۶” ممنونم. چون بهار می مانم؛ گاهی بارانی و گاه آفتابی. باد گاهی نسیم وصل است و گاه طوفان می کند همین نسیم. غنچه گاهی باز می شود و گل می شود و بوی عطر می دهد و گاه پژمرده می شود تا دوباره کی بهار شود. پژمرده اش هم، گل، گل است. من یک اصلی دارم، یک فرعی. فروعاتم قطعا روزی هزار بار عوض می شود، اما اصل من کتاب “نه ده” است. هرگز از این موضع با هیچ بهانه ای، هیچ انتقادی، هیچ زخمی و هیچ زخم زبانی برنخواهم گشت. من غلام قمرم و اگر چه قیاس درستی نیست، اما نه بدهکار بی بی سی ام و نه مدیون بیست و سی. برای من فقط یک نفر می تواند “خط” معین کند. دست این “خط” را می بوسم و همچنان خط شکنی می کنم. من اگر می خواستم خط خود را از خواص بی بصیرت که مایه ننگ ملت اند، بگیرم، نیم بیشتر “نه ده” را نباید می نوشتم. هیهات! در شرایط جنگ و جهاد، در فتنه ۸۸ و در حال و روز امروز، بدترین بی اخلاقی ها، بی بصیرتی است. بدترین ناسزاها در عمق آن سکوتی است که وقت “این عمار” شنیده شد. خیال نکنند عده ای که “حسین قدیانی” خسته می شود. نیستم آن بید که با این باد بلرزم. بسی مسرورم که می بینم رسانه روباه پیر، از “باتوم خوب و قشنگی داشتیم” به خود لرزیده. بی بی سی، خواه مرا “آقای قدیانی” بخواند و خواه مرا “باتوم به دست” بداند، بهتر است قبل از سخن گفتن درباره رمان در دست انتشار من، از کودتای سوم اسفند و فرزند آن ۲۸ مرداد آمریکایی سخن بگوید. غربی ها همان گرگی هستند که دم شان را اتو کشیده اند و حالا برای شیر سخن از اخلاق می گویند. آفرینندگان گوآنتانامو و ابوغریب و عراق و افغانستان و فلسطین و هیروشیما و بوسنی و… را رها کنی، دنیا را به باغ وحش تبدیل می کنند؛ جز سکس و خشونت و فحش، اگر تمدن سران کفر را رهاوردی بود، دنیا و در راس آن منطقه ما این چنین زبان به اعتراض باز نمی کرد. گفته ام دوستانم از کامنتها و آی پی دشمنان، فیلم و عکس گرفته اند تا اگر لازم شد، به گونه ای که اشاعه فحشا نشود، بگویم که ۸۹ درصد کامنتهایی که برای قطعه ۲۶ از همین شهر لندن می آید، آمیخته با چه ادبیاتی است. پس لندن نشینان آنقدرها هم که در وصف من “آقای قدیانی” می گویند، باادب نیستند. البته بیش از آنکه در شرح “باتوم خوب و قشنگی داشتیم” قلم فرسایی می کنند، از این قلم و از این قطعه ۲۶ سوخته اند. من چون دیده ام که حتی نام این رمان هم آتش به جان بی بی سی انداخته، علی رغم قول قبلی، باز هم بریده هایی از رمان فاخر “باتوم خوب و قشنگی داشتیم” را در وبلاگ قطعه ۲۶ خواهم آورد. با این همه اگر آن پند پیر را که شمع نازنین جمع است و نور مه جبین انجمن، در قلب خود بگذارم، خوشحالم که از بی بی سی گرفته تا بیست و سی، جملگی را سر کار گذاشته ام. نظام مقدس جمهوری اسلامی، برای پیشبرد پروژه های خاص خود، نیاز داشت که چندی با این قلم سحرانگیز، اذهان دوست و دشمن را به سمت خود منحرف کنم، تا ایشان با استفاده از فضای روانی به وجود آمده، بتوانند اهداف خود را عملیاتی کنند. حال شاید این سئوال پیش آید که آیا حسین قدیانی، آدم نظام است؟!… پاسخ به شدت مضاعف “آری” است؛ البته که من آدم نظام مقدس جمهوری اسلامی هستم و به این حکومتی بودن خود افتخار می کنم. سئوال دوم این است که این چه مثلا عملیاتی بود، که تو آن را لو دادی؟!… القصه؛ از همان اول قرار بود این عملیات پیچیده، به اینجای کار که رسید، آنرا لو بدهم و این خود بخشی از کار روانی نظام روی دشمن است. سئوال بعدی این است؛ به راستی عملیات پیچیده نظام چیست؟!… شرمنده، این را گفته اند، نگو! فقط گفته اند برای رد گم کنی، این نوشته را همچین تمام کن؛ زنده باد بی بی سی(!) که با این همه ادعای حرفه ای گری، تازه فهمیده من کدام حسین قدیانی هستم؛ قبلا مرا با مسئول بسیج دانشجویی چند باری اشتباه گرفته بود! زیاد گاف می دهد بی بی سی. اصولا روباه که پیر می شود، آب مغزش تبخیر می شود و دلش سیاه، بدتر از قیر می شود!… آهای بی بی سی! از تمام دنیای غرب، یک نویسنده بیاورید که حریف قلم ستاره های حضرت ماه در آسمان سایبر شود، رمز وبلاگم را تقدیم شما می کنم، اما وقتی ادعا می کنید که ۲۵ بهمن اگر “ال” نکنیم، “بل” هستیم، تقصیر من نیست که به شما یادآوری می کنم که کاش بر سر شرف، شرط نمی بستید! آنچه ندارید، من هم بگویم دارید، باز ندارید، اما اگر به حرف من است؛ شما با شرف، زنده باد بی بی سی!… اما اگر به حرف من است؛ “مرگ بر آمریکا”… “مرگ بر اسرائیل”… وقتی بنگاه دروغ پراکنی روباه پیر، حریف یک وبلاگ ساده جمهوری اسلامی نمی شود، به جای “مرگ بر انگلیس” باید گفت: “زنده باد بی بی سی!”
(۳۰ دیدگاه)
- بایگانی: یسارلطفا با “راز” کاری نداشته باشید! قطعه ۲۶: وبلاگ “مطالب سیاسی و فرهنگی” که مطالب آن را “عماد” می نویسد، در جدیدترین به روزرسانی خود متنی با عنوان “لطفا کاری با راز نداشته باشید” نوشته است. با هم می خوانیم:
عماد: برنامه “راز” که پنج شنبه ها از ساعت ۹ شب هر هفته در شبکه ۴ پخش می شود برای اولین بار در ماه مبارک رمضان امسال هر شب ساعت ۱۱ با موضوعات مختلف فرهنگی و سیاسی متنوعی چون سرنوشت دیپلماتهای ربوده شده در لبنان، جنگ بوسنی، لبنان، عراق، افغانستان، روز قدس، امام موسی صدر، نقد مدیریت فرهنگی کشور، طب سنتی، ۱۱ سپتامبر، دادگاه میکونوس، دفاع مقدس، سیاست خارجی و سریالهای استراتژیک روی آنتن می رفت. با توجه به شناختی که از آقای نادر طالب زاده مستند ساز این برنامه در میان اهالی فرهنگ و رسانه بود این برنامه نوید خوشی را برای علاقه مندان به مسایل سیاسی و فرهنگی کشور داشت. به گونه ای که شاید بعد از پخش اولین قسمت های برنامه حمایت های زیادی از طرف اصحاب رسانه و دوستداران فرهنگ و سیاست شد و در تعریف و تمجید این برنامه مقالات بسیاری از طرف کارشناسان در فضای مجازی و رسانه های مکتوب نوشته شد. بیشتر موضوعات برنامه در حالت کلی، چنانچه قبلا نیز مطرح شد موضوعات مهم در عرصه جنگ نرم و مسایل سیاسی روز می باشد. البته تسلط آقای طالب زاده (ان شاالله سعی خواهد شد که درباره ایشان مطلب مفیدی جمع بندی و ارائه گردد) به زبان انگلیسی و مستند و فیلم سازی ایشان در غرب و شناخت خوب ایشان از محیط های غربی از رسانه و دانشگاه آشنایی با هالییود و… آشنایی ایشان با چهره های سیاسی و فرهنگی غرب که خود از منتقدان غرب می باشند و تماس با آنها در برنامه باعث شده است که این برنامه به لحاظ کیفی، یکی از بهترین برنامه های صدا و سیما باشد. اما تقریبا دو هفته گذشته مهمان برنامه ایشان آقای اسدالله نیک نژاد بود؛ کارگردان و تهیه کننده که سالهای زیادی در آمریکا زندگی کرده و فیلم ساخته، که این امر باعث واکنش های زیادی نسبت به حضور ایشان در برنامه شد. البته آقای نیکنژاد به عنوان داور در جشنواره امسال فیلم فجر هم بودند که با توجه به حجم اتهاماتی که به ایشان وارد شد استعفا دادند. در این نوشته قصد نداریم در مورد ایشان و مسایلی که مطرح می باشد بنویسیم. اما مطلب مهم تری که وجود دارد در مورد کسانی است که تحمل برنامه این چنینی را از صدا و سیما نداشتند و مترصد فرصتی بودند تا ضربه خود را به این برنامه بزنند که با حضور این کارگردان هالیوودی در برنامه، پیراهن عثمان برای این عده فراهم شد تا برنامه خود را عملیاتی و تخریب وسیعی را نسبت به این برنامه شروع کنند که امیدواریم این برنامه با اجرای خوب آقای نادر طالب زاده و مدیریت محترم شبکه ۴ کماکان ادامه داشته باشد.
(۸ دیدگاه)
- بایگانی: یسارواکنش مهدی طالقانی عزیز به “این ابوذر” قطعه ۲۶: جناب آقای مهدی طالقانی عزیز نسبت به متن “این ابوذر” واکنش نشان داده اند که در زیر می آید:
مهدی طالقانی: ضمن عرض تشکر و امتنان. کلا مقایسه آقای طالقانی و آقای خاتمی قیاس درستی نیست. شما سوابق مبارزاتی، دیدگاه های قرآنی، ارتباط و آوردن جوانان پای تفسیر قرآن و مسئولیت او در به ثمر رساندن انقلاب و بعد از انقلاب و… و بسیاری دیگر از ویژگی های مرحوم طالقانی را ببینید؛ اصولا چگونه می توان در ترازوی مقایسه با خیلی از افراد قرار داد؟
حسین قدیانی: با سپاس از توجه شما به مطالب قطعه ۲۶ و اما متن “این ابوذر” بیش از آنکه مقایسه بین ابوذر زمان با کسی باشد، سعی در پاسخ دادن به شبهه ای داشت که مع الاسف بیم از جا افتادن آن شبهه در بعضی اذهان بود. همین که چون شما عزیزی ما را لایق نقد دانسته اید، باید خدا را شاکر بود. بی شک در این بصیرت شما، یکی هم باید سراغ از فضل آن پدر گرفت که الحق ابوذر بود و هست.
(۱۰ دیدگاه)
- بایگانی: یسارنرم افزار دجال آخرالزمان حسین قدیانی: متن زیر برگرفته از وبلاگ “ورود ضعیفه ها ممنوع”/ فدایی رهبر می باشد که از نظر من جالب بود. ضمن تشکر از مدیر این وبلاگ متن زیر را با هم بخوانیم. قطعا مطالب دیگر دوستان محترم هم به فراخور وقت این حقیر پوشش داده خواهد شد:
فدایی رهبر: سلام به همه ی دوستان. چند صباحی است که در رسانه و اینترنت شاهد بحث در مورد فرقه ای هستیم به نام “فراماسونری” که خیلی از دوستان به دنبال مطالبی جامع در مورد این فرقه هستند.
خوش بختانه رسانه ها و همسنگران در اینترنت به بخوبی این بحث را پوشش داده اند. ما هم بر آن شدیم تا اطلاعاتی جامع و مفید را در قالب یک نرم افزار منتشر و در دسترس دوستانی که تشنه ی حقیقت هستند قرار بدهیم.
نرم افزار آماده شده به نام “دجال آخرالزمان” دارای مطالب بسیار مفید و جامعی می باشد که به همه توصیه می شود این نرم افزار را دانلود و از مطالب آن استفاده کنند.
توجه: ما فقط مطالب موجود را به صورت نرم افزار در آورده ایم و تمام مطالب موجود در نرم افزار از وبگاه های دیگر جمع آوری شده است که لیست تمام آن ها + وبگاه های مشابه درون نرم افزار موجود می باشد.
پرسش های آغازین بحث:۱ – وقایع جهان امروز را به چه صورت می توان توجیه کرد؟
۲ – چرا امروزه مسجدالاقصی کانون توجه ادیان الهی است؟
۳ – تلاش های اخیر برای تخریب مسجدالاقصی به چه دلیلی صورت گرفته است؟
۴ – با وجود کشورهای پیشرفته ی اقتصادی درجهان (همانند چین و روسیه) چرا ایران به عنوان دشمن اصلی کشورهای غربی مطرح می شود؟
۵ – چرا کشورهایی همچون آمریکا و اسرائیل که داعیه های مذهبی دارند، بیشترین جنایات را در حق بشر مرتکب می شوند، اما کشور کمونیستی مانند چین، کمتر از کشورهای مزبور دست به سرکوب می زند؟
۶ – چرا امروزه غرب، مسلمانان را بزرگترین تهدید می شمارد؟
۷ – هدف غرب و به خصوص آمریکا، از حضور در خاورمیانه چیست؟
۸ – چرا با وجود کشورهای نفت خیزی چون عراق و عربستان، اسرائیل در فلسطین اشغالی لانه گزیده است؟
۹ – چرا عراق اشغال شده است؟
۱۰ – چرا بهاییان مقبره ی بهاء الله در اسرائیل را مقدس ترین مکان می دانند؟
۱۱ – چرا مبارزه با اسرائیل وظیفه ی تمامی مسلمین جهان است؟
۱۲ – آرماگدون چیست و چرا امروزه مورد توجه قرار گرفته است؟
۱۳ – چرا جرج بوش مأموریت خود را در جنگ علیه تروریسم، مأموریتی الهی می داند؟
۱۴ – چرا آمریکا از اسرائیل حمایت کامل می کند؟
۱۵ – آیا آمریکا بازیچه ی اسرائیل است یا اسرائیل بازیچه ی آمریکا؟
۱۶ – علت دشمنی غرب و اسرائیل با ایران و حزب الله چیست؟
۱۷ – چرا اخیراً ساعت آخرالزمان ۲ دقیقه به جلو کشیده شده و فقط ۵ دقیقه به پایان مانده است؟
۱۸ – آیا می دانید مسجدالاقصی گنبدش سبز رنگه و طلایی نیست؟
این نرم افزار دارای سه بخش:
دجال آخرالزمان (پیرامون فرقه ی فراماسونری و آخر الزمان می باشد)
مطالب بیشتر (مطالبی پیرامون مبحث بالا می باشد)
ظهور منجی (پیرامون بحث در مورد منجی آخر الزمان “حضرت مهدی” می باشد)***
برای اطلاعات بیشتر به وبلاگ فوق الذکر “http://www.amir200h.blogfa.com/“ مراجعه کنید. “فدایی رهبر” از جمله اهالی خوب قطعه ۲۶ است که طرح های ایشان را همگان دیده ایم.
(۷ دیدگاه)
- بایگانی: یساروصیتنامه
روزنامه‌دیواری حق
روز قدر
ماشاءالله حزب‌الله
آر. کیو هشتاد و هشت
قطعه‌ی بیست و شش
نه ده
قطعات قطعه
تفحص
آمار قطعه‌ی بیست‌وشش
اطلاعات
نوشته‌های تازه
- عهدنامه مالک
- این همه مسلمان… کو سلمان؟!
- نوروز ایرانی
- صف
- یکِ یکِ هفتاد و گنج…
- سَمت خاطره
- سنگر خنده
- پسرم… دوستانت!
- به نام پدر
- پدر شهید
- آه به جای قلیون
- عیدی آقا
- خدایا بقیه ات را کی حساب می کنی؟!
- بابای ماست خامنه ای
- خودم مشهد و دلم کربلا
- صدای قلک
- ذکر شادمانی
- گلی به نام پدربزرگ
- عید و اون شهید
- شفا
- یاران چه غریبانه ماندند در این خانه!
- خانمِ آقای فوق الذکر!
- بهاریه های شما محشره!
- هلاچین
- قطعه ۵۰
- بگو سیب
سلام
داداش کولاک کردی
چندم التماس دعا
اول ؟
ســــلام
خوندم
تو مکه جمع همه جمع بوده
این جمله خیلی قشنگ بود(روزی از آهنگران پرسیدم “آقا” را چقدر دوست داری که گفت: “حکایت دوست داشتن نیست، نقل عشق است)
پس مجید سوزوکی بالاخره اومد مکه 🙂
بدجور جو دنبال اول شدن منو گرفت . خواستم یه بار این جمله رو امتحان کنم ببینم چه مزه ای داره
اول
به معنای کامل کلمه دلم اب شد!
روزی از آهنگران پرسیدم “آقا” را چقدر دوست داری که گفت: “حکایت دوست داشتن نیست، نقل عشق است” و من این را نوشتم تا سران فتنه تا فیها خالدون شان بسوزد
نوشته هات را عشق است داداش حسین
اگر فرصتی بود التماس دعااااااااااااااااااااااااااا
سلام
دستت درد نکنه فکر کنم قصد داری همه سفرنامه رو همین جا بذاری ها. ما که بدمون نمیاد.
راستی نگفتی داداش در مورد انصراف بچه ها از فضای سایبر. دیشب دوئل رو خبر دادم که دیگه نمی نویسه و امروز سالک مبارز که اونم دیگه نمینویسه.
حیف
مقصود تویی کعبه و بت خانه بهانست ولی “بنازم ناز این خانه خدا را “…
سلام . دیگه نمی گم نوشته هات عالی بود می گم داداش : قبول باشه انشا الله که این ها دیگه نه از جنس نوشته که از جنس دعا هستن و راز و نیاز پس داداش قبول باشه !
دقت کردی داداش مفت مفتی داری قلم ما رو هم مثل خودت می کنی ؟ استاد دوستت داریم . حرفی هست ؟
بابا سفر نامه
اینقد ننویس دیگه بابا شورشو در آوردی دل ماهم هوایی شد
چقدر بگویم عالی بود نظر اول جهت اول شدن بود اما این برای این است که بگویم عالی است !
“”روزی از آهنگران پرسیدم “آقا” را چقدر دوست داری که گفت: “حکایت دوست داشتن نیست، نقل عشق است” و من این را نوشتم تا سران فتنه تا فیها خالدون شان بسوزد””…
راستی ماه شعبانه . دلا دارن میرن به سمت ضیافت .
ذکر ‹ لا اِلهَ الّا الله ُ وَ لا نَعبُدُ الّا ایّاه مُخلِصین لَهُ الدّین وَ لَو کَرِه َالمُشرِکونَ› هزار بار در طول ماه شعبان .
سلام
موقع اذان التماس دعا
ذکر روزانه ‹ اَستَغفِرُاللهَ وَ اَسئَلُهُ التَوبَة َ› هفتاد برا . از جمله اعمال ماه شعبان .
التماس دعا از همگی
سلام
مسجد الحرام هم حال و هوای خودشو داره ولی این نامردای بی شرف حریم حرم امن الهی رو چنان آلوده کردن که اعصاب آدم به هم می ریزه
یه طرف همین برج زهرمار اون ملک عبدالشیطان خبیث،یه طرف امام جماعتشون که از بس خورده نمیتونه راه بره
نمازشون هم که به درد خودشون هم نمی خوره
این شرطه هاشون هم که از بس قیافشون کریه و بی نوره حال آدمو به هم میزنن
خلاصه هی باید حرص بخوری
آقا جون پس کی میای دیگه طاقتمون سر اومده
شیعه ها تا تو نیایی سر و سامونی ندارن
یا علی
” خدا بزرگتر از آن است که وصف شود و خانه اش کوچکتر از آن … ”
*خدایا * دوستت دارم ، الهی دورت بگردم ….
الهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و جعلنا من خیر انصاره و اعوانه و المستشهدین بین یدیه
سلام علیکم
من فقط می تونم به شما بگم
خدا قوت داداش
مثل همیشه عالی
ساعت : ۱:۵۳
آنلاین : ۲۹ نفر
دستتون درد نکنه! هیچ جا و هیچ کس نمیتونه مثل شما بنویسه.
نفستون حق،قلمتون پرشور
یا علی
حاجی قاتل خون دیگه نشنیده بودیم که شنیدیم یعنی خوندیم!!!
” اینجا اگر سر بلند کنی، سرت به سنگ لحد نمی خورد و بلکه نگاهت گره می خورد به سنگ اسود…. ”
این یعنی * عشق*
یعنی فنا شدن برای بودن…
یعنی که یعنی !
خانه خدا نماد عشق و عبودیت بنده به حق تعالی است.
خوشا آنان که با عشق می روند
با دل زیارت می کنند و
با بصیرت درک می کنند…
خوشا به حالت داداشی جونم
التماس دعا
مهلت بده داداش
سلام
منم از همون تیکه خوشم اومد خلاصه هر جای سران فتنه بسوزه من خوشحال میشم البته من نه همه
خداوند به طواف کنندگان فخر می کند و اگر قرار بود ملائکه با کسی مصافحه کنند، با طواف کنندگان خانه خدا مصاحفه می کردند.
شفاء الغرام ، ج ۱ ، ص ۲۹۲
سلام
کباب شدم
من دله ام یعنی؟
😀
”
من اما دله تر از این حرفها بودم و کاری با این ادله نداشتم و جایی میان مسیر سعی، داشتم به جلو نگاه می کردم که بخشی ار خانه خدا به چشمانم خوش نشست”
داداش حسین
طوری آن فضا و حال و هوا را ترسیم می کنی که خواننده را با خود تو همون فضا می بری
وقتی کسی در میعاد و میخونم احساس می کنم خودم اونجا با شما هستم
خیلی زیبا بیان می کنی
حاجی
این یه جمله تو یک دنیا کلاس اخلاق بود .
“”با این تفاوت که هنوز فرصت زندگی را جناب ملک الموت از ما دریغ نکرده و دیدم که اینجا اگر سر بلند کنی، سرت به سنگ لحد نمی خورد…
——————————————————————————–
به اینکه میثم رو برگردونیم همش فکر نکنیم/ به اینکه چی شد میثم رفت؟ فکر کنیم!
—————————————————————————————————————————-
میدونید چیه؟
یه حرفی به ذهنم اومد که بنظرم خیلی درسته.
میثم این همه وقت از دل و جون، با تمام سلیقه اش کار نو میزد اونوقت فقط همسنگرای گرافیست ش میومدن دست مریزاد میگفتن. خب نامردی نیس؟تا حالا کجا بودیم؟ بابا بخدا آدم بزرگاش، حتی پدر و مادرهاشم گاهی وقتا نیاز دارن که ازشون تشکر و دست بوسی بشه. نه اینکه فکر کنی از نظر عاطفی محتاج جمله “دست تون درد نکنه” ی ما اند. اصلاً هم اینطوری نیس. آدم بزرگ ها و پدر مادر ها دوست دارند کاملاً لمس کنند که «تونستند وظیفه شون رو در قبال دیگران انجام بدند» همین. بقول حسین قدیانی عزیز دوست دارند گاهی اوقات کسی نازشون رو بخره. خلاصه این قدرهمسنگر ها رو دونستن و قدردانی کردن فقط مخصوص میثم و داداش حسین نیس! از همه بچه هایی که دارن کار میکنن باید ممنون باشیم و خودمون هوای همدیگه رو داشته باشیم. از اون وبلاگ های ساده با بازدید کم بگیر تا سایت های چشم نواز پُربازدید. مثلا یه نفر میره برای یک پُست از دلنوشت های زیبای حسین قدیانی صد بار نظر میده ولی یکبار برای هنرمندی ها و وقت گذاشتن بقیه بلاگرها یه دلگرمی ساده نمیده! خب این درسته؟ خداوکیلی نامردیه. درسته حسین داره علمداری میکنه ولی بقیه ی سیاهی لشکرا چی؟ اونا کشک اند؟ حسین اونقدر خاکی هست که اگه هیچ کسی هم نظری نده بازم قلمش وقف بیت رهبریه ولی بقیه که با یک نظر کوچیک، با یه دلگرمی پاکار میشن چی؟ بنظرتون کدومشون بیشتر دست مریزاد گفتن میخوان؟
——————————————————————————-
آدرس وبلاگ ام رو نذاشتم که خالی الذّهن متن رو بخونید و کسی با ذهنیت ِخاصی برداشت نکنه.
—————————————————————————————————————————
سلام آقای قدیانی .
یه بار سایت رو بستم و وا کردم پست اول عوض شده !!!!!!!!!!!!
این بار چهارمه که نظر می دم.
می دونم خیلی سرتون شلوغه می دونم انقدر مخاطب دارید که اگه هر کدوم بخوان ازتون خواهش کنن که به وبشون سر بزنید چی میشه!!! اما با عرض پوزش ازتون می خوام لطف کنید این یه بار رو به وب حقیر من سر بزنید.
مثل اینکه نمیشه لینکتون کرد ولی ادرس وبتون رو هم نتونستم تو پست بزارم.
تحریم بلاگفا تکلیفه؟
من با زم عذر خواهی می کنم ولی خواهم می کنم یه سر بهم بزنید.
بازم ببخشید.
یا علی.
وای خدایا
چگونه به این زیبایی می نگاری؟
حدود دو سه هفته ایست رو اوردم به مثلا مقاله نویسی و پیروی از دستورها و عمل هاش یا دستورالعمل هاش.
می خوام بگم که جدا حالاس که می فهمم بابا، الحق و انصاف، قلمت جوهر دیگری دارد نه چون دیگران به رنگ مشکی..
حاج حسین یه روز از کربلا رفتن واسمون بنویسی عزیز…
سلام
چقدر قشنگ بود بازی قلمتون با این دل کوچیک ما.
به امید دیدار دوباره
داداشی ان شاء الله یک روز با امام خامنه ای و پشت سر امام زمان (عج) با بروبچه های قطعه ۲۶ بریم مکه و مدینه و کربلا
عالی؛
کولاک.
محشر.
۲۰خط آخرش بی نظیره.
۲۰ خط آخرش حرف نداره.
کیف کردم.
احسنت بر داداش حسین بسیجیها.
اینجا واقعا قطعه ای از بهشت است….
طواف همچون نماز است با این تفاوت که در طواف می توانند سخن بگویند اما در نماز نه.
سنن ترمذی ، ص ۱۵۳
خداکنه زودتر این سفرنامه چاپ شه…انشاالله
اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم
التماس دعا
یازهرا س
حاجی انشائالله همیشه اینقدر میزون باشی فقط اگه جوهر قلمت سهمیه بندیه لطف کن همه رو با هم خرج نکن اگه آزاد جوهر میزنی هم روزی چند جلد بنویسی بازم کم نوشتی
سلام
واقعا خدا حفظتون کنه
و این قلم همواره مستدام باد…
التماس دعا
بازم میگم بسیار عالیه؛
هیجانزده میشم از خوندن متنهاتون.
سلام .عالی بود.خیلی زیبا بود.افرین.اخر نفهمیدیم دشمنان تا کجاشون بسوزه.موفق باشی
سلام
واقعا خسته نباشید
بالاخره یه نفر همت و کارشو مضاعف کرد
ان شاءالله همیشه همین قدر شارژ باشید
ویژگی خوبی هم که داریداینه که بخیل نیستین اگه شارژ شدید دارید همه رو هم شارژ می کنید
من و خانواده ام دعاگوی شما هستیم
ان شاءالله به همین زودی برین کربلا
یاعلی
فدای فدائیان آقا
سلام حاج حسین ؟ خوبین انشاءالله ؟
دلنوشتتون مثل بقیه نوشته هاتون عالی بود و به دل نشست .
چه سعادتی که خونه خدا و حرم رسول الله و ائمه بقیعو زیارت کردین . دعا کنین قسمت منم بشه .
فردا اگه خدا بخواد راهی کربلام . دعا کنین زیارت با معرفتی داشته باشم . لایق باشم دعاگوتون هستم . شمام از پدر عزیزتون بخواین برام دعا کنه تا عاقبت بخیر بشم . خیلی خیلی التماس دعا .
ای ول ای ول
ما نیز در خدمتیم برادران
سلام قولا من رب الرحیم
چقدر عالی شهد وصال را به همگان مینوشانی . حقیقتا سید شهیدان اهل قلم برایتان داعا کرده است داداش حسین که اینگونه ساده و صمیمی و در عین جمال و جلال مینویسی.
لذت بسیار بردم.
یا علی
سلام قال الصادق علیه السلام : ان الحسن بن علی علیه السلام حج خمسه وعشرین حجه ماشیا
امام صادق علیه السلام فرمود :امام حسن علیه السلام بیست وپنج بار پیاده به حج رفت .
خدا نصیب حضرت ماه وشما داداش حسین وخانواده محترمه ومادرگرامی بکند انشاالله به کوری چشم دشمنان
خداازگناه این نوشته ات نگذره داداش حسین/تابستون پارسال رفتم حج یعنی بردندم/اینوکه خوندم انگاردوباره رفتم/همه چیز زنده شدبرام/ خداازین گناهت نگذره البته مثل گناه اهنگران
زیبا بود…………….
با لحظه لحظه تعریف کردنتان از دیدن خانه کعبه، برایم مرور شد دیدن خودم…
پارسال همین موقع ها بود که…
زنده و از نزدیک، خانه اش را دیدم…
احسنت / احسنت / احسنت . هزاران افرین بر این قلم خدایی.
توپه توپه
آخی خدا٬این حاج حسین حکومتی با حاج صادق حکومتی با کارگردان حکومتی رفتن حج حکومتی!
ایشالله قسمت همه):
دوباره سلام داداش
یه سوال چقد دلت برای بقیع تنگه ؟چطور دل کندی از بقیع و مسجدالحرام و مسجدالنبئ؟
هر وقت دلتنگ بقیع شدی وحالی بهت دست داد دعا کن همه جوانها عاقبت بخیر وخوشبخت بشن
دعا ویژه یادت نره
سلام برادر من روز اختتامیه طراحی یادمان حماسه َاشوراییان (۹دی) با شما آشنا شدم همون موقع که دلنوشته هات رو از پشت تریبون خوندی توفیقی بود که بیشتر با شما آشنا بشیم ځدا همه شما رو برای حضزت ماه نګه داره ما رو هم دعا کنید در ضمن ما در وبلاګ آنتی مثلثیزم مطالبی داریم که دوستان با مطالعه آنها بر ما منت خواهند ګذاشت
سلام
خیلی زیبا بود
اجرکم عندا…
سلام راسته میگن شما را هک کردند اومدی اینجا سایت ساختی ؟ خواهشن جواب بده
سلام خسته نباشید
با تشکر از اطلاعات به روز شما
یا حق
{سید مصطفی}