خودم مشهد و دلم کربلا

یاسین/ بهاریه ۳۰: سرگرم بازی تقدیر بودم و با باورهای خودم زندگی را تا ترانه ای تازه و تازه شدن خودم و به خیال خودم پیش بینی می کردم، که راهی مشهدالرضا(ع) شدم.این اولین باری بود که تو بیداریِ دنیا راهی قطعه ای از بهشت می شدم. اولین احساس، سوگند بود و التماس و اولین درد بی حرمتی به حریم یار، قبل از سفر با رویاهام بازی می کردم و یک نقش تازه، یک امید درستُ حسابی، یه پارتی کلفت برا آینده و خلاصه هزار که نه، چندین داستان دوباره زنده شده را توی دلم می دیدم که شروع به نفس کشیدن می کند. باورم شده بود که خادم المهدی شدم، احساس زیبایی بود ولی فقط برای مسیری که از مقصد تا مشهد بود و بس.
اولین روز که رسیدیم اولین داغ با اولین قدم ها به حریم یار بر دلم نشست. که دیوار تقدیر را شکست و در دل من آواری از جنون فرو ریخت و این دل بی محتوا و به شکل اشک، دامن تقدیر من را خیسِ خیس از خجالت نمود و این اولین داغ بود و اولین درد.
در اولین زیارت ضریح، هنوزم که هنوزه، مبهوت مبهوتم. غربت که بود، این قصه هجران هم بر آن اضافه گشت. من تازه به تکرار دل شدن خو کرده بودم ولی دلم، در منتهای سکوت با من به نظاره ی رویای مرده ام نشست. حالا این من بودم و این جنون راز، نه گفتنی بود و نه دیدنی، غربت شکسته شد و شدم خانه نشین دوست.
این بار هم سکوت بهشت را می فهمیدم ولی درد را نه، غربت را می دیدم ولی زاری، نه!… یک عمر زائر امام رضا بودم ولی جنونم جنون دل بود، نه غروب. دلم به خدا می گفت به امام رضا بگو غریب تویی یا زائرت.
همه ی دار و ندار من فقط پسر فاطمه بود و بس. من به عشق کربلا سالهای سالیان زده بودم نفس، ولی نشده بود باورم که چرا در این دیار ناب در به در گشته ام، به خیالم غصه ی من، غصه ی ظهور است، ولی اژدهای سرکش نفس، تنها نفس زنده بودنم را هم درون سینه ای پر از سکوت حبس نمود. دلم به یاد ظهور و سکوت او، به یاد غربت مادر، به یاد غصه عباس و حسین، زائر مشهد شد و به یاد این حدیث که هر شب جمعه امام رضا با زائراش به کربلا می رود.
آنقدر زیبا که حتی زمزمه ی کمیل را هم درهم شکست. شده بودم زائر ارباب، و دلم مدام به دیدن عباس می رفت. یاد مادر، غصه که هیچ، غربت دلهای تمام عالم را درون دریای دل روانه می کرد و این من بودم آرزوی دیرینه، به پسر فاطمه گفتن ارباب افتخار بود و یاری امام زمان خویش وصف ناکردنی.
این زیارت قبض دل من بود که به وسیله ی مأموری بهشتی به دستم رسید. به خودم می گفتم؛ اگر یک روز در گلزار شهدا جواز خادم المهدی شدنت را دادند، امروز می توانی آن را ببینی و با آن زندگی کنی.
سرگرم بازی تقدیر بودم که بازیِ دوباره ای شروع به شکل کردن گرفت و اکنون منم و مبهوت این بازی.
از سرنوشت من آیینه و شمعدان و ماهی قرمز فقط یک گوشه از بهشت پر آوازه ی خداست. این داستان تمام وجود دل من است. من ماندم و سرگشتگی غروبی پر از صدا. از سبزه تا بهشت و هفت سین خیال من، تنها قدوم حضرت دوست مانده در دیار یار، با آنکه من هنوزم زائر مشهدم ولی قلبم هنوز زائر دیدار کربلاست.
در دید باز دید این دل نه خلوص بود و نه خدایی به نام بسم الله الرحمن الرحیم، بلکه تنها مبهوتی دیدار ضریح بود و سفری در مشهد الرضا(ع).