ستاره ها! زیارت قبول

صبا/ بهاریه ۱۷: راهی حرم که شدم نیم ساعتی به نیمه شب مانده بود. دروغ نگویم از دیشب که در قطعه بودم بغضی به گلویم گره خورد. اصلا نمی دانم حکمتش چیست. این روزها هر کسی سر راهم قرار می گیرد “سر خوش ز سبوی غم پنهانی خویش است”. استاد پر شور و هیجانم امروز آرام بود و درسش دلی تر از همیشه، چشمانش حرف ها داشت اما…و باز هم من و درس دلی استاد و بغضی که راه شکفتن نداشت.
بعد از کلاس که به قطعه آمدم، دوباره قصه خاطره و خاطره های دوستان. چقدر اشکم اسیر است خدایا. از خانه تا حرم، اشک در چشمانم به خود می پیچید و زار میزد برای رهایی.
 سلام را سه بار به سه نیت ادا کردم.
اذن دخول که می خواندم، شکلات نذری همراه با التماس دعای صاحبش، بغضم را ترکاند و اشکم آزاد شد؛ سلام خانم، پناه می دهی، این بی پناه را؟
پیشانی ام را به ضریح تان می گذارم و دلم را به دستان تان، من امسال هنوز خانه تکانی نکرده ام بانو…
پای ضریح نشستم دستانم را گره کردم ،پیشانی به ضریح سیر گریستم.
خانم امشب که آمدم پابوس، هر چند که بغضی راه گلویم را بسته و سخت می فشرد اما تنها برای خود نیامدم، آمدم تا به جای ستاره ها سلام کنم. آمدم که بگویم دردهای دلشان دلم را به درد آورده، فضای سینه ام را سنگین کرده و چشمهایم را بارانی. آمدم که بگویم سلاممان را به مهدی فاطمه برسانید. آمدم که بگویم این دستهای خالی، دخیلتان. اصلا آمدم که گریه کنم.
چه درمانده اند کسانی که شما را ندارند در شهرشان و خوشا به حال کسانی که زائر حرم شمایند در دلهایشان.
ستاره ها! زیارت قبول، سبک نشدید؟… (بغض در بعضی کامنتها فریاد می زد)
من سیر به جای همه تان گریسته ام.
السلام علیک یا فاطمه المعصومه سلام الله علیها
راستی یادم رفت بگویم؛ وارد حرم که شدم خادمین داشتند ضریح را می شستند و بانو یکی از آن شکلاتهایی را که بالای ضریح بود، برایم فرستادند که من هم قسمتی از آن را به نیت شما خوردم.