از آنجا که “مبارک” یعنی “میمون”، برای تبریک اعیاد به همدیگر تا اطلاع ثانوی “عزا” می گیریم!
***
شانس ما پس فردا یک دیکتاتور در فلان قبرستان پیدا می شود با اسم “عُمَرخجسته”!
یسار
عهدنامه مالک به این جملات دقت کنید:
*حالم از ۱۳ روز عید بهم می خورد!
*پول داشته باش… همیشه برایت عید است و بهار و سیزده بدر!
*مگر این همه روز سال چه کرده ایم که الان باید برای نوروز جشن بگیریم؟
*گزینه من برای انتخاب بهترین فصل، قطعا بهار نیست!
*بهار یعنی سینوزیت، عطسه، خواب و خاله بازی و مادربزرگ و بوس و خلسه!
*بچه که بودم، باز یک چیزی… الان بهار چیزی جز دردسر شلوغی آخر سال نیست!
*در بهار دچار یک بیماری روحی عجیب و ناعلاج می شوم؛ کلا آلرژی دارم نسبت به بهار!
*۱۳ روز اول سال تقریبا همه جا تعطیل است، پس سالی که نکوست از بهارش پیداست!
*دوست دارم از تعطیلات عید استفاده کنم و تا این ۱۳ روز تمام شود، بروم کره مریخ!
*بهار یعنی خداحافظی غم انگیزتر از عصر جمعه با لباس های رنگارنگ زمستان. با کفش چکمه ای. با کلاه مخمل!
*بهار؟… من جز پاییز، فصلی نمی شناسم!
*بهار فصل بسیار خوبی هست. پیک شادی خیلی خوب هست. سه ریال های صدا و سیما خیلی خوب هست. خمیازه خیلی خوب هست. خر و پف خیلی خوب هست!
*وای، بازم بهار… از وسطای بهمن، غمش افتاده توی دلم؛ بوم بوم می زنه!***
“بهاریه” های این همه ویژه نامه و سالنامه را که خواندم، سرمقاله ها و یادداشت های ابتدایی این مجلات را که خواندم، اگر چه هیچ کدام عینا جملات بالا را نیاورده بودند، اما نفرت شان از بهار، از عید و از نوروز آنقدر بود که مخرج مشترک تمام آنها، همین چیزهایی بود که من مختصر و مفیدش را برای تان نوشتم… و اما چند نکته:
یک: این همه که زور می زنیم و خودمان را به در و دیوار می زنیم، از بهار و از همین ۱۳ روز تعطیلات عید بدمان نمی آید. باور کنید اگر همین الان هیئت دولت، فقط یک ساعت از تعطیلات ۲ هفته ای عید را کم کند، همین ماها همچین دوستدار بهار و عید و آجیل و پسته می شویم که حاضریم جان بدهیم برای آن فامیلی که در طول روز هر جا عیددیدنی می رویم، می بینیمش و هر بار هم ۳ قبضه می بوسیمش. همان فامیل که سال به دوازده ماه نمی بینیمش. همان فامیل که شاید پسرخاله ما باشد و در خیابان وقتی با او چشم توی چشم می شویم، روی مان را می کنیم آن طرف که مثلا ندیدیمش!
دو: دیروز در تاکسی جوانکی با راننده که مردی در حدود ۵۰ می زد، هم کلام شده بود؛
جوانک: تموم عشق و حال رو شما توی جوونی کردین و بدبختی و بیکاری و بی پولی رو گذاشتین واسه ما.
راننده: کارت چیه؟
جوانک: ول می گردم که علاف نباشم!
راننده: دستت چی شده؟
جوانک: هیچی بابا! چهارشنبه سوری از بس زدیم و رقصیدیم و از روی آتیش پریدیم که، همچین شد؛ طوری نیس!
راننده: خب!
جوانک: فقط ۱۲۰ هزارتومن ریختم توی حلقوم دوس دخترم؛ به جز اون ۵۰ هزارتومن که واسش هر چی از این فشفشه ها بود، خریدم. فشفشه خریدم واسش عینهو منور همه کوچه رو روشن می کرد. خداییش عجب تیکه حقیه. توی تظاهرات جنبش سبز رفتم تو کارش. نه نگفت. یه چشمک بیشتر حرومش نکردم!
راننده: همین یکی رو داری؟
جوانک: این اصل کاریه، چند تام دارم واسه روز مبادا. اینا علی البدلن! با ۳ تاشون چهارم عید قراره بریم دبی. صفاسیتی زنگوله!
من: جناب، سر “پاکستان” پیاده می شم؛ جلوی پمپ بنزین!
جوانک: اِ! دادشمون این پشت بسیجی بود و ما داشتیم همین جوری باباکرم می خوندیم؛ آخوندی؟!
راننده: کرایه نمی دین؟
من: همون اول دادم که!
جوانک: پول این بنده خدا رو بده. همه تون مثل همین!
من: باور بفرمایین، حساب کردم؛ ۲ تا دویستی دادم، یه صدی.
راننده: کی دادی؟
من: بعد اینکه سوار شدم.
راننده: کجا کرایه دادی؟
جوانک: این پولا خوردن نداره داداش. ببین کی چوبش رو بخوری!
من: حوصله بحث ندارم؛ بیا اینم کرایه دوم، خلاص!
راننده: خورد نداری؟
من: شرمنده.
راننده: شما خورد نداری؟
جوانک: بگذار ببینم… اینجام که نیس! ای داد بیداد، شلوارمو که عوض کردم، یادم رفت پولمو جابه جا کنم!… از پاقدم شما بودها!
من: با من بودی؟
جوانک: مثلا با تو بوده باشم، می خوام ببینم چی کار می خوای بکنی؟
من: هییچی، می خوام کرایت رو حساب کنم.
جوانک: به مولا داری خاکمون می کنی. خیلی مردی!
من: یه سئوال می کنم راستشو بگو؛ امشب پیش دوست دخترت می گی فلانی مالک اشتر بود یا هالو پنج شنبه؟!
راننده: خیلی باس می بخشیدا، من که به زنم می گم؛ یارو خیلی هالو بود!
جوانک: من؟
راننده: نه بابا، ایشون رو گفتم.
سه: این بیت که می خوانم شاید با دعوا و مرافعه من و جوانک و راننده و آن کف گرگی که رفتم توی روحم، ارتباطی نداشته باشد، ولی گمانم حرف این روزهای بهار این است با ما؛ “اگر با من نبودش هیچ میلی، چرا قلب مرا بشکست لیلی.”
چهار: راننده تاکسی بعد از آنکه مرا هالو خطاب کرد، از ماشین پیاده شد. آمد سمت شاگرد. جوانک را آورد پایین و تا می خورد، گرفتش به باد کتک. با چه بدبختی جدایش کردم. نگرفته بودمش، جوانک را کشته بود. به قرآن کشته بود؛ آنطور که او داشت می زد.
پنج: آرامش کردم. بردم پارکینگ وطن امروز تا دست و رویش را بشوید. شست. برایش چای ریختم. خورد. کرایه دومی که داده بودم، پس داد. کرایه را پس داد و گفت: جیگر داری یا نه؟ گفتم: فکر کنم. گفت: جیگر نداری، حق نداری اسم مالک رو بندازی توی زبونت. اینا رو من می شناسم. اینا دارن خاکروبه روی سر ناموس مون می ریزن، نه توی سر خودمون. واسه کی می خوای بری مسجد؟! واسه چی می خوای بری مسجد؟! مرتیکه الاغ ۳ تا موبایل داشت، کرایه من رو نداشت بده! نمی دونم تو توی ماشین بودی یا نه. سر گلبرگ، دختره داشت از چهارراه رد می شد، برگشت گفت جوون!… وقتی داشت چرت و پرت می گفت، چند بار توی دلم دعاش کردم. فایده نکرد. پسر خوب! توی این روزنامه تون بنویس: ما مالک رو توی مسجد زندانی کردیم. بنویس مالک اشتر بعد از دعا برای خاکروبه انداز توی سرش، بعد از دعا واسه دشنام دهنده اش، از مسجد زد بیرون و اونقدر کشت و کشت، تا اینکه رسید به در خیمه معاویه.
شش: رمضانعلی. این اسم راننده تاکسی ای بود که البته ماشینش تاکسی نبود. مسافرکش بود. رمضانعلی تا همین ۶ سال پیش که بازنشسته آموزش و پرورش شده بود، دبیر تاریخ بود. حتی کارتش را هم به من نشان داد. رمضانعلی صفایی. فرزند قربان. می گفت: من از بهار خوشم می آید. بهار باعث می شود یک ماه مانده به عید، روزی ۵۰ هزار تومان با این ماشین کار کنم. ۳ تا دختر دم بخت داشتی، قدر این بهار را می دانستی… راستی! به تو هم یک حرف بد زدم، می بخشی که؟… ببخش! برو در همین مسجد سر پاکستان برایم نماز بخوان، حتی برای آن جوان. شب رفتم خانه، از روی نهج البلاغه برای خانمم عهدنامه مالک اشتر می خوانم؛ قول می دهم!
هفت: نکات ۱ تا ۶ بر اساس یک واقعیت بود؛ نوشتم ۱ تا ۶؟… منظورم این بود؛ یک تا هفت.
(۲۰ دیدگاه)
- بایگانی: یسارصف امروز خانمم گفت، با عتاب هم گفت که برو و این کارهایی که در برگه نوشته ام انجام بده، و مادرم گفت با عتاب هم گفت که این وبلاگ برایت آب و نان نمی شود!
از قطعه ۲۶ آمدم بیرون. اول رفتم بانک و نوبت گرفتم و ملتفت شدم ۲۵۸ نفر جلوی من هستند و در صف انتظار. نیم ساعتی منتظر ماندم و حالا حالاها نوبت من نمی شد. نگاهی به برگه انداختم. رفتم تا آن قسمت از ۴ کار بانکی که می شد از طریق عابربانک انجامش دهم، انجامش دهم. (انجامش دهم به توان ۲) اما دیدم در صف عابربانک نفر یازدهم ام. از ۲ مرتبه، نگاهی به برگه کردم و به نفر آخر که عاقله مردی بود، گفتم جایم را نگه دارد که “باشد” ی حواله مان کرد، اما در مایه های همان “به من چه؟”
رفتم خشکباری که آجیل و پسته اش معروف است. آنجا دیدم که اصلا نیم بیشتر صف، بیرون مغازه تشکیل شده و یکی هم گماشته بودند که ملت، سر صف با هم دعوای شان نشود. داخل مغازه هم صفی بود که نگو. آنجا هم از نفر آخر که یک پیرزن عصاقورت داده بود، التماس دعا داشتم.
رفتم از دکه، چند تایی دیگر از ویژه نامه هایی که امروز آمده بود، بخرم که دیدم میان ۳ نفر سر اینکه کدام شان اول به روزنامه فروش پول دادند، دعواست! بی خیال شدم.
رفتم از چشم پزشک جواب آزمایش چشمم را بگیرم و احیانا اصلاح نمره چشم و عینک جدید که ۸ نفر جلوی من بودند و منشی داشت به نفر ششمی تذکر می داد که تو و دیگرانی که بعد از تو در نوبت هستند به امروز نمی رسند.
برگشتم بانک. هنوز ۱۶۷ نفر جلوی من بودند.
برگشتم عابربانک بیرون بانک که دیدم هیچ کس نیست. کارتم را انداختم که پیغام داد شبکه موقتا قطع است.
در راه برگشتن به خشکبار برای بار چندم نگاهی به برگه انداختم که دیدم باید یک سری هم به خشکشویی بزنم. رفتم خشکشویی، بسته بود.
رفتم خشکبار. دیدم آن پیرزن در صف بیرون مغازه نفر اول است و به او گفتم: فلانی ام که نیم ساعت پیش جا گرفته بودم. گفت…، یعنی نفرات بعد از او نگذاشتند چیزی بگوید و آخر صف را نشانم دادند.
ایستادم آخر صف مثل بچه آدم که دیدم مغازه بغل دست خشکبار، کافی نت است. به نفر جلویی، که از این دخترهای سانتی مانتال بود، گفتم: جایم را نگه دار، می روم داخل کافی نت و برمی گردم.
رفتم داخل کافی نت و برگشتم قطعه ۲۶ و شروع کردم تایید نظرات و خواندن بهاریه های بچه ها.
غرق در کارم شده بودم که ناگهان مسئول کافی نت به من گفت: شرمنده جناب! از ساعت ۳ تا ۵ مغازه تعطیل است.
از کافی نت آمدم بیرون و دیدم دختری با چند مشمع آجیل و پسته و شکلات و خرت و پرت دارد به من نگاه می کند؛ همان دختر سانتی مانتال بود!
دوباره ایستادم توی صف. این بار گفتم: جهنم! تا نوبتم شود تکان نمی خورم از جایم. هنوز یک دقیقه از صف ایستادنم نگذشته بود که خانمی محجبه به من گفت: برادر! من یک کار بانکی دارم، اگر ممکن است جایم را نگه دار، می روم و برمی گردم.
نگاهی به شماره ای انداختم که از بانک گرفته بودم و گفتم: چشم!***
با چند مشمع از خشکبار داشتم بیرون می آمدم که از پشت صدایی آمد: برادر! این مغازه ارزان حساب می کند؟! برگشتم. گفتم: شما همانی نبودی که از من خواستی، برای تان نوبت نگه دارم؟ گفت: نه.
راست می گفت. آخر آن خانم، کفش پاشنه بلند پایش بود و از من که خداحافظی کرد، تلق تلق راه رفتنش صدا می کرد، اما این خانم با این که کفشش پاشنه نداشت، جلوی کفش چپش سوراخ داشت؛ به این بزرگی!
***
نیم ساعتی از ۴ گذشته بود که رسیدم جلوی بانک. هنوز داشت کار می کرد. یعنی اضافه کاری می کرد. رفتم داخل. دیدم از شماره من ۱۹ نفر گذشته است. از دستگاه مخصوص، شماره دیگری گرفتم. ۸۹ نفر جلوی من بودند. برگه را انداختم دور. بانک ساعت ۵ تعطیل می شد.
آمدم توی صف عابربانک که دقیقا ۶ نفر جلویم بودند. به نفر آخر گفتم: خانم! اگر ممکن است جایم را نگهدار، من می روم خشکشویی، برمی گردم. گفت: شما همانی نیستی که در صف آجیل برای من نوبت نگه داشته بودی؟ گفتم: بله!
(۲۴ دیدگاه)
- بایگانی: یساربهاریه های شما محشره! کاش بیکار بودم؛ شب و روز داستان های شما این “خاطره-بهاریه” های محشرتان را می خواندم. خیلی زیبا، خیلی زیبا. احسنت. یکی از یکی بهتر. ساده ساده ساده… و قشنگ و تمیز در فضایی پر از بوی خدا. آفرین بچه ها. هزار آفرین.
(۲۶ دیدگاه)
- بایگانی: یساروصیتنامه
روزنامه‌دیواری حق
روز قدر
ماشاءالله حزب‌الله
آر. کیو هشتاد و هشت
قطعه‌ی بیست و شش
نه ده
قطعات قطعه
تفحص
آمار قطعه‌ی بیست‌وشش
اطلاعات
نوشته‌های تازه
🙂
عجب عکسی!!!
همراه اول و ایرانسل چه حالی! می کنند با این پست شما…
😀 😀
به به! “مبارک” است!
داداش حسین! در ۲ خط، شاهکار کردی.
فدایی داری! این “عمرخجسته” چه جوری به ذهنت رسید، من ماندم!
نمی دانم اگر الان از جمعیت میلیونی نماز امروز بگویم لوس است یا نه; تشخیصش به عهده ی شما. اگر لوس بود تایید نکنید.
ولی من امروز در نماز جمعه جمعیتی دیدم که واقعا بی سابقه بود. ما که همیشه اگر خیلی شلوغ بود و از دانشگاه دور می ماندیم, در خیابان وصال نماز می خواندیم این بار اصلا به میدان فلسطین هم نرسیدیم. جمعیتی که باز هم دوربین های صدا و سیما از نشان دادن آن قاصر بودند.
ظاهرا دوربین های صداوسیما مهارت بی نظیری در نشان دادن “آقای دوربینی” دارند!!!
حسین قدیانی: جمعه چون خیلی هوا سوز داشت، به جای ساندیس، “لبو” می دادند! من خوردم!
مبارک یا نامبارک کدوم مبارک ….آهان!
سلام داداش حسین
دهه فجر رو خدمت شما و دوستان « مبارک باد » عرض میکنم. بابا اون که «حسنی نامبارک» هستش چرا به خاطرش لغت نامه رو عوض میکنید؟ ولی خب خوشم اومد که از این تعبیرتون. ممنون
تازه دلمون رو هم سوزوندید ها . ما که جمعه نتونستیم بیایم نماز جمعه و نتونستیم « لبوی حکومتی » بخوریم. حالا چی کار کنیم. چرا هیچ وقت این خوراکی های حکومتی قسمت ما نمیشه؟
دعا کنید که قسمت ما هم بشه.
موفق و موید باشید زیر سایه آقا امام زمان و در رکاب امام خامنه ای
سلام علیکم
داداش مبارک میمون نیست،میمون مبارک هست
میمون میشه قرد
سلام
بسیجی شوید ، بسیجی بمانید
پایگاه بسیج فرهنگی رو نمایی شد ، این پایگاه با بخش های متنوع شروع به کار خواهد کرد ، نظرات خود را راجع به موضوعات فعالیت بیان فرمایید.
http://www.basijfarhangi.ir
با سلام به حاج حسین قدیانی و تمام ستاره های حضرت ماه
ضمن تبریک دهه مبارک فجر ، ۲ طرح زیر رو تقدیم به شما و تمام ستاره های حضرت ماه می کنم .
http://fadaee.persiangig.com/image/fajr%2032.jpg
http://fadaee.persiangig.com/image/fajr1-32.jpg
این کوتاه نویسی های شما هم دنیایی است برای خودش . این طنز را که خواندم یاد مطلب طنز دیگری افتادم که باعث شده بود تا چند روز بخندم. جمله ای که معانی عمیقی را در بر داشت.
دعای شیخ بی سواد در شب قدر :الهی ! علف
بسیار عالی
ایده خیلی خوبیه!
یه پیام “بی زرگانی”
ساعت ۱۱:۱۳
تعداد افراد آنلاین: ۳۲ نفر
ماشالله حزب الله،
داداش حسین بی همتای بسیجیها فــــــــــــــــــــــــــدائی داری….
امید واریم این امسال ۲۲ بهمن “مبارک” نباشد.
وبلاگ من:
هوایی هوای تو
می شود مرا هوایی هوا کنی
می شود برای من جداجدا دعا کنی
…
ادامه در
http://www.afsare-binam.blogfa.com
دلم هوایی ،هوای بلندترین نقطه ی آسمان است
پیراهن سیاه ز تن دور میکنیم
آن را ذخیره ی کفن و گور میکنیم
اجر دو ماه گریه بر غربت حسین(ع)
تقدیم مادرش ز ره دور میکنیم
حلول ماه ربیع الاول ماه سرور اهل بیت شما مبارک باد…
سلام
🙂 🙂 🙂
عجالتاً تا قوز بالای قوز نشده ایم!
اعیاد،همگی، الی المعاد،پیشاپیش خجسته باد!
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت همه دست اندر کاران این قطعه از بهشت.
عذر مرا بپذیرید که کمتر به قطعه سر میزنم و نمیرسم نظری کوتاه بگذارم.اما خدا می داند که دلم اینجاست اگرچه در یمن مسئولیت ها گیر کرده ام. (( گر در یمنی چو با منی پیش منی))
اما همه متن ها را میخوانم و مثل همیشه لذت میبرم. قلم داداش حسین با دل مخاطبان کار دارد. گاهی میخنداند ، گاهی به شوق می آورد ، گاهی هم اشک آدم را در می آورد!
دعایی ندارم جز سلامتی حضرت ماه و در آمدن خورشید پایدار!
موفق باشید مثل همیشه!
این روزها این دعا بیش از همه لزومش احساس می شود:
(( اللهم عجل لولیک الفرج والعافیه و النصر وجعلنا من اعوانه و انصاره والمستشهدین بین یدیه))
همیشه از این حیوانهای حیوونکی مایه میگذاریم.آخی حیوونکی
میگویند روز قیامت انسان به شکل اعمال خود محشور می شود و چون ظرفیت آدم را داشته و به شکل موجود پست تر ظاهر شده ازاین موضوع در رنج و عذاب سختی ست.
خجسته سالروزهای پیروزی انقلاب اسلامی ایران به کوری چشم “مبارک” و حامیان و اعوان و انصارش مبارک
امام بنیاد باران نداشت ،امام بنیاد سورس نداشت ،امام کاری به قدرت پوشالی هزار بنیاد صهیونیستی و شبکه های مختلفشان ،مردم ما بنیاد نساختند ،مردم ما گروههای فراماسون و نژاد پرست نداشت اما امروز می بینیم حرفهای ساده امام ،استقلال آزادی جمهوری اسلامی در خاور میانه بلند شده ،
سلام و درود بر شما.
دهۀ فجر بر شما مبارک باشد. ان شاءالله ۲۲بهمن امسال «مبارک» نباشد!
التماس دعا
یاعلی
حاجی خیلی با حالی