سنت حج یا صنعت حج؟ حاجی یا حاجیست؟

اینجا در شهر مکه در هتل یوسف علی مولا نازره، علی انسانی چه دمی گرفته. به به:

عید غدیره/ علی امیره/ دشمن مولا/ بره بمیره

قطعه ۲۶ ردیف عشق مقدس/ عکس: عباس حاجی پور آرانی

چهارشنبه ۳ آذر ۱۳۸۹/ ۱۸ذی الحجه ۱۴۱۳

بد از خواب بلند شدم. مریضی جلد بدن شده. و ماسک؟ مجبور به زدن. و یا سرفه. یا عطسه. و امروز؟ آب ریزش بینی. مانده ام این همه آب کجای این بدن جمع شده. و پوست بینی؟ کنده شده از شدت فین. از شدت دستمال کاعذی! و سخت حال به هم زن. و امروز شهردار اتاق منم. و قوز بالا قوز. ننه ام گارسون بوده یا پدرم؟ و اتاق ما؟ به لطف تمیز بودن آن ۳ تای دیگر نوبتی شهردار دارد. و البته ایده خوبی که حاج مسلم داد. و چقدر هم اهل نجس تمیزی. و مدام، به این دست بزن و به آن دست نزن. و یک مقدار وسواسی. و کلا روی مخ. و هتلی که ما در آنیم؟ غذا را می آورند اتاق. یعنی بی خیال رستوران. و هتل در مکه؟ کلا بدتر از هتل در مدینه. و عمره هم همین جور بود. و سهم من از غذا؟ با این وضع بد و این مزاج خراب؟ عمدتا سوپی است که می آورند. طرفای ظهر گشتی زدم خیابان های اطراف شارع روضه را. یعنی اطراف هتلی که ما در آنیم؛ زیر پل. مقابل پمپ بنزین. و مامور پمپ؟ کارت شارژ موبایل هم دارد. که سخت لازم است. و چند باری رفتم و خط عربستانی موبایل را شارژ کردم. و عرب های اینجا؟ عمدتا بی سلیقه. ماشین ها مدل بالا و چه جا دار. و خودشان مدل پایین. و پیامبر؟ چه کشید از دست این جماعت؟ و راز علاقه مفرط اعراب این قبیله به ماشین غول پیکر؟ جا دار، به تعداد همه زن هایی که می ستانند. و به علاوه صیغه ای ها. و چه خوش اشتها! و کوچه ها و خیابان ها؟ عمدتا کثیف. و انگار بی شهردار. و بچه ها؟ ول در خیابان. انگار هنوز در بدویت. بدویت ماشینی. بدویت مدل بالا. و دریغ از یک کیوسک مطبوعات. و این چند روز؟ تنها در فروشگاه بن داوود، در راه “منی”. غرفه ای دیدم که روزنامه داشت. یکی ۲ تا خریدم؛ الاهرام و الشرق الاوسط. و المدینه. و اغلب با تعدد صفحات. بیشتر از ۳۲ صفحه بعضا. و تورقی. و انگار نه انگار که امروز در این نواحی عید غدیر است. “اعظم اعیاد امتی”؟! و از فرط تشنگی؟ پناه بردن به پپسی. ۲ ریال. چسبید. و همان طور که تهران هم میدان شوش دارد و هم نیاوران، اینجا هم به هکذا. عربستان نامرد، شوشش را نشان نمی دهد! و چقدر حق خورده شده تا سایه برج ساعت، سیلی بزند به ساحت کعبه، خدا عالم است. و این چرخ زنی؟ بیش از نیم ساعت حسش نبود. برگشتم هتل. و جلوی هتل؟ بساط دست فروش ها. کانه امام زاده حسن خودمان. چرخی زدم به قصد خرید سوغاتی. چیزی حاصل نشد. به غایت بنجل! و فروشنده های بساط؟ اغلب دخترک های سیاه. و ۲ رگه، مال همین نواحی. رفتم اتاق. و خوابیدم. و چسبید. بعد هم جلسه اعضای کاروان بود. مادر خبر داد. که به  نفع وبلاگ پیچاندم. توی خود ایرانش چقدر در بند جلسات بودم که اینجا؟ و “قطعه ۲۶″؟ نزدیکای یک میلیون بازدید. و سئوالاتی که از بچه ها کرده بودم؛ مشارکت خوب بچه ها. نزدیک ۶۰ نفر. در عرض فقط یک روز. و محمد کاظمی(پسر سردار شهید احمد کاظمی عرفه) آمد که بگذار با لب تابت ایمیلم را چک کنم. به قصد دیدن فیلم نامه ای درباره شهدای عرفه. که دادم چک کند. و فرزندان شهدا؟ همه با هر تفکری، عین هم. و امان از روزگار آزگار. پسر شهید یزدانی هم دمخور شده با من. و چه بچه خوبی. و مدام سوژه می دهد. و گاه به طنز؛ “در منی صورت گرفت: دیدار سرزده ملک عبدلی با داداش حسین”! و از این قبیل. دوست شده ایم با هم. با خانمش آمده. و ایضا با مادرش. که بعد از ظهر، سلام و علیکی گرم با مادرش کردم. و همسران شهدا؟ با هر تفکری، عین هم. و با همان درد و رنج روزگار. بگذریم؛ دیگر اینکه به قصد مغرب رفتم مسجدالحرام. با اتوبوس خط ۸ که ۱۰ سال است اتوبوس گذاشته اند برای حمل و نقل زوار. و قبل از آن؟ زوار چه می کردند؟ لابد سخت بود. و می بینم که الان حج برای صعودی ها بدل به یک “صنعت” شده. یعنی که “سنت حج” را تغییر داده اند به “صنعت حج”. و نقش پررنگ ایرانی ها در رونق دادن به این صنعت صعودی ها. و کج روی ایرانی جماعت در حج روی. پریروز بود گمانم؛ ملتفت شدم، سهم بیشترین خرید از آن ماست؛ یعنی پول دارترین حجاج، همین ماییم. و آن وقت، چرا ارزش پول مان اینقدر پایین است؟ لابد از برای همین شهوت خرید. و قدر ندانستن پول مملکت. و نگاه که می کنی می بینی حجاج برخی ممالک با همان ساکی که به مکه و مدینه می آیند با همان ساک برمی گردند؛ فوقش اکتفا به خرید سجاده ای. چند عدد تسبیح. و یکی ۲ تا عطر مکه. و فوق فوقش به خرید چند انگشتر و چند دشداشه اما ما؟ چه عرض کنم؟ اعضای فلان کاروان که دیروز برگشتند و در همین طبقه ۷ هتل “یوسف علی نازره” اقامت داشتند، بدبخت طیاره ای که می خواست آن همه بار را بکشد. و تو اینجا می آیی که سبک کنی بار خود را یا سنگین؟ و آیا تو حاجی هستی یا حاجیست بر وزن توریست؟ و آیا حج، سنت است و یا صنعت؟ که یارو، فلان فروشنده پارچه در خیابان منتهی به مسجدالحرام، نزدیکای شعب ابوطالب(همان جایی که مسلمین یک دانه خرما را ۴۰ نفری می خوردند) بردارد بگوید: اگر شما ایرانی ها نبودید، کساد بود کاسبی ما! ماشاء الله، وضع حاجی ایرانی، خوب. خوب! و این قصه همه ماست؛ من از تو بدتر، تو از من بدتر. و باز صد رحمت به یکی مثل مادر من که نه سوریه ای رفته و نه کربلایی و نه هیچ جا الا همین جا. و باز یک جوری قابل توجیه، در مقایسه با آن حاجیه خانمی که جهیزیه دخترش را آمده در حج کامل کند که در عمره، ناقص مانده بود! و اگر الان کامل نشود، یک عمره دیگر باید با خود دختر خانم بیاید! از خدا مظلوم تر(مظلوم اگر کفر است، تو یک صفت دیگر جایگزین کن!) در سرزمین حج، پول زبان بسته ایرانی است. و اگر همچین است کاش عکس خمینی نبود روی پول مان. از بس جرینگی پول خرج می کنیم. این از این و اما الان فهمیدم مدرسه عبدالله بن زبیر در طریق مسجدالحرام است. در همان راه حرم. و کنارش مدرسه زید بن ثابت. به این تذکر: بنین/ ابتدایی. یعنی که پسرانه. و کمی قبل تر؟ قبرستان ابوطالب. زیر پل حجون. که هر روز می بینمش. و عرب های اینجا؟ چه بی رحم اند با درگذشتگان خود. یعنی با هویت و سنت خود. و خاک، اینجا عجیب سرد است. و نه به این همه بی اعتنایی و نه به آن که بعد از هر نماز واجب، نمازی هم برای اموات می خوانند با این نیت؛ “الصلاه علی الموت یرحمکم الله”! و بعد مرده را فقط به امان خدا می سپارند و خداحافظ تا قیامت! می خواستی نمیری! و هنوز در اتوبوسم که می بینی حجاج بسیاری کشورها با پای پیاده از هتل(مسافرخانه) محل اقامت خود به مسجدالحرام می آیند. و در راس شان افغانی ها و پاکستانی ها. و آفریقایی ها که بعضا ضعیف ترین حجاج اند از حیث مال و پول. و الان که نزدیکای اذان مغرب اینجاست، می بینی هنوز خورشید هست؛ زودتر از ما نماز را می خوانند. و من که دیدم جلوتر بروم، به صفوف نماز می خورم، در همان بیرون سجاده ای که الساعه ۱۰ ریال خریدم، انداختم و شروع کردم به ۲ رکعت نماز قضا و بعد هم نماز مغرب اینجا. و اجباری سوره ای ۲ صفحه ای بعد از حمد! قبل از نماز دیدم حوصله ترافیک نیست، بخشی از راه را پیاده آمدم. از بازار یا همان “سوق”، این سجاده را خریدم که باید زودتر می خریدم. اینجا خیلی لازم است. و بالای سوق؟ دعای وارد شدن به سوق. “دعاء دخول السوق”، که اینجا این دعا نه شرک است و نه کفر! بر عکس “مکتبه مکه مکرمه” که دعا را تحریم کرده اند اینجا و ذکر را نیز. به این تذکر؛ “هیچ دلیلی نیامده که این مکان زادگاه پیامبر است”. می خواهی این را هم خراب کنی، خراب کن! دیگر چرا خالی می بندی؟ و اما دعای ورود به سوق: “لااله الا الله. وحده لاشریک له. له الملک و له الحمد. یحیی و یمیت و هو حی لا یموت. بیده الخیر و هو علی کل شی قدیر”. و مگس های اینجا چقدر سمج اند. و دست می گذارند روی نقاط حساس. یعنی روی بینی و گاه بغل دست لاله گوش! و اعصاب خورد کن. یکی را در همان سوق، سوق دادم به دیار باقی!(همان دیار فانی که کروبی گفت!) و دستم را باید بشویم. خودم حالم بهم خورد. اَح اَح! و موقع نماز همچین زود در دکان ها تخته می شود که نگو! و من مانده ام که این از زور سعودی هاست یا از اشتیاق اهل اینجا به نماز؟ که فکر کنم جفتش! یعنی “صنعت معنوی حج”! و می بینی که این برادران اهل سنت، کلا دست به نماز خواند شان خوب است. حال از روی عادت، عبادت می کنند و یا از برای سعادت، الله اعلم! و در سوق، برای بار ششم تسبیحم را گم کردم که بعد از مغرب، رفتم دنبالش و جا گذاشته بودم در سجاده فروشی که برگرداند. انصافا خوب امانت داری می کنند. و دزدی اینجا کم است. من که تا کنون چیزی ندیده ام. و دیگر نکته که به چشمم خورد؛ حجاب زن و مرد سیاه آفریقایی در حج است. مردان شان حوله احرام را طوری می بندند که نصف سینه شان معلوم است. و چرا هنوز با حوله احرام؟ و زنان شان؟ عمدتا زمخت. و به عبارتی مردانه. و بعضا ساکی، دبه ای چیزی روی سر! که الان است بیافتد و هرگز نمی افتد. و با چه مهارتی. در روستاهای شمال زیاد دیدم چنین مهارتی را در خانم ها. اینجا اما چیز دیگری است؛ ساک و یا بقچه به چه بزرگی را گذاشته اند روی سر و همین طور راه می روند. و شق و رق. و سرسینه جلو. و محکم. و همان که گفتم؛ مردانه. و در سیاهان آفریقایی، گویی آنقدرها میان زن و مرد اختلافی نیست. هر ۲ شکل هم. و اغلب بدوی. و انگار تو داری یک انسان می بینی، و نه زنی یا مردی. و اگر هم زنی بدحجاب، نه انچنان است که برانگیزد شهوتت را. و من چرا اینقدر بند کرده ام به زنان سیاه؟ رها کنم! و از همین جا، بیرون حرم، چشم دوخته ام به برج ساعت. می گویند؛ ۴۹ متر در ۴۹ متر است. غلو به نظر می رسد. باید کمتر باشد طول و عرضش. و به نظر در همان ابعاد کعبه یا لااقل به همان شکل ساخته اند لعنتی ها! و ۲ شمشیر پرچم عربستان هم در ساعت هست! ۲ شمشیری که انگار به هم قفل شده اند. این آیا همان ذوالفقار علی است؟ یا شمشیر عبدالله بن زبیر؟ قضاوت با خودت! که اصلا انگار نه انگار امروز اینجا عید غدیر است. و علی را هیچ کجا اینقدر غریب و مظلوم ندیدم که در زادگاهش. فرعی ترین و کثیف ترین خیابان ها به نام اهل بیت پیامبر. و شوارع اصل کاری. سهم ابوبکر و بیشتر سهم عمر. و از این ۲ بیشتر، سهم ملک فهد. و می بینی که از روی نام خیابان های اینجا به خیلی چیزها می توانی برسی. بد نیست نقشه ای از مکه تهیه کنم. و چرا در مدینه عقل نکردم و نقشه شهر را نخریدم؟ و الساعه می خوانم که روی دیوار اعلامیه زده اند که فلان حاجی گم شده: “حاج مفقود. جزائری الجنینه. الانام/ میلود درام. من یجده فالرجاء الاتصال علی الرقم التالی: ۵۳۲۵۱۳۲۴۰ مستغانم”. و بعد ورود به مسجدالحرام. از قسمت شعب. یعنی شارع شعب ابی طالب. و از باب السلام. و از اینجا سمت چپ، “صفا”ست و سمت راست “مروه”. و تو به صفا نزدیک تری. و صفا کلا به کعبه نزدیک تر است. و صفا؟ بلندتر از مروه. و مروه؟ دورتر از کعبه. و انگار بیرون مسجدالحرامِ اصل کاری. اما راهروی “سعی” قطعا بخشی از مسجد. من که همچین می بینم. و در صفا و مروه؟ این آیه که: “اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمن الرحیم. ان الصفا و المروه من شعائر الله فمن حج البیت اوعتمر فلا جناح علیه ان یطوف بهما و من تطوع خیرا فان الله شاکر علیم. الحج اشهر معلومات. فمن فرض فیهن الحج فلا رفث ولا فسوق و لا جدال فی الحج و ما تفعلوا من خیر یعلمه الله و تزودوا فان خیر الزاد التقوی واتقون یا اولی الالباب. صدق الله {علی} العظیم”. که با خواندن و نوشتنش در برگه ای که دارم دلم لرزید. نکند پای کم کاری و کج کاری سعودی ها را به حساب اصل حج بنویسم. باید مراقب باشم که اینجا زمین محبوب خداست. خانه خداست. و چه بسیار که مدفن پیامبران و اولیای خداست. و از کجا معلوم سالی چند بار مهدی فاطمه قدم در خانه خدا می گذارد؟ و الان هم “آقا” اینجاست یا نه؟ اگر هست آیا چشم گنه کار من ولو که نشناخته باشم ایشان را، به ایشان خورده یا نه؟ و هم الان بغض پیچیده در گلویم. و الساعه چشمم روشن شد به جمال خانه خدا. عشقی ترین مشکی ها. با ساده ترین معماری ها. و اشکی حلقه زد در چشمم. و تو کجا؟ اینجا کجا؟ و به کدام لیاقت؟ و چه بسیار شهید که یک بار هم خانه خدا را ندیدند و رفتند. و چه بسیار آرزو دارند که خانه خدا را ببیند. و تو عرض یک سال برای بار دوم؟ در خواب هم نمی دیدی. آن همه فکه را زدی روی سر مکه اما خدا باز هم تو را کشاند اینجا. و هم اکنون افتاده ام به سجده. به شکری، نه آن اندازه که خدا را باید شاکر بود؛ در حد توان خود. و هنوز در سجده ام که می بینم افتادن به پای معبود، چه شیرین است. و دعای فرجی در همان حال سجده. و یادی از مولایم خامنه ای در همان حال. و ایضا همه آنهایی که لطفی در حقم کرده اند؛ دوستان و خویشان. و صد البته اساتید. با ذکر نامی. و حالی و احوالی. و نیز، ستاره های حضرت ماه. همه شان. و بلند شدن از سجده و دوباره چشم دوختن بر خانه خدا که خداییش خیلی قشنگ است. و می بینی که انگار خانه خود توست. و در آن امنیت داری و راحتی. و خدا آنقدر بزرگ هست که هر بنده ای خیال کند خدا فقط مال اوست. و خدا فقط مال من است. خدای من است. خدای من است و به هیچ کس نمی دهمش. مال خودمه. انگار اختیار من دست خدا و اختیار خدا فقط دست من است. یعنی که فقط مال خودمه. و چه پررو! آری، چه پررو. من خدای خود را به احدی نمی دهم. این فقط خدای من است. حال اگر تو به طعنه هایی که همیشه بر من می زنی، و نکته هایی که همیشه ازم گرفته ای، بگویی؛ “اختیار خدا دست توی بنده چه کار می کند، ابله؟”، من می گویم؛ اختیار خدا را ندارم، اختیار دلم را که دارم؟ دلم هوایی شده اینجا. آسمان دل بارانی است. تشنه ام. می روم سراغ جرعه ای از آب زمزم. و طوافی. ۷ دور عاشقانه. و مستانه. همراه خیل جمعیت. و گم در این همه ازدحام. و اصلا به چشم نیامدن در میان این سیل. و می بینی که قطره ای هستی از اقیانوسی. و جریان داری. و می چرخی. و سیل جمعیت، خیل عشاق، تو را می چرخاند گرد خانه خدا. این تو نیستی که راه می روی. تو قطره ای و اقیانوس دارد تو را می چرخاند. ۷ بار. و هر بار لذتی جداگانه. سرمستی خاص خود. و در هر جای این دور، نکته ای. رکن یمانی. شکاف خانه خدا. پرده خانه خدا. در خانه خدا. ناودان طلا. حجر اسماعیل. و فاتحه ای برای هاجر و اسماعیل. و دیگر پیامبران مدفون در اینجا. و مقام ابراهیم، کمی آن سوتر. و جای پایی از حضرت ابراهیم. که حج، حج ابراهیمی است. و حجرالاسود؟ همچنان مشتاق دارد که ببوسندش. و مگر با این همه متقاضی ممکن است؟ باری در عمره، چند باری سعی کردم ببوسم، دیدم نمی شود. این بوسیدن حجرالاسود هم از آن بوسه هایی است که این کاره باید باشی. قلق دارد یک جورهایی. و تو می بینی پشت یک سیاه هیکلی، خودت را مخفی کرده ای و بعد از او که دارد می بوسد حجرالاسود را نفر دومی، اما همین که بوسه او تمام می شود، و می خواهد به عقب برگردد، تو را هم با خود برمی گرداند عقب. همان جا که بودی! و دوباره سعی دوباره! و هر بار عدم توفیق! تا اینکه باری، در همان عمره، رفتم زیر دست و پای ملت. و به خود آمدم و دیدم حجرالاسود مقابلم است. و مسحی بر این مسیح سنگی. بر این سنگ آسمانی. بر این حجر بهشتی. و رنگ حجرالاسود؟ من که یاقوتی تیره دیدمش. و یا تلفیقی از سرخ و سیاه. و بوسه ای. و عجب بوی خوشی. و گله به گله در سنگ، برآمدگی های ریز و درشت. و در تمتع؟ شدنی نیست بوسه بر حجرالاسود. مشتاق زیاد است. و با این زانوی خراب، ممکن نیست بوسیدنش. ناچار بسنده کردم به همان رکن یمانی. یعنی که شکاف کعبه. دیوار زادگاه علی. و چه بوی خوشی. انگار هنوز فاطمه بنت اسد بیرون نیامده از خانه خدا. و انگار که علی همچنان در خانه است. زدم با دست با صورت و با چشم بر در خانه علی تا که باز کند در را به رویم. و تا شد استشمام کردم علی را. و طوافی که کردم؟ هر بار چیزی از جمعیت دستگیرم شد. مردان قزاق از همه جالب تر، گرد خانم های شان را گرفته بودند. به محافظتی از ناموس. در این خیل اقیانوس. و پیرزنی از بابل(پشتش نوشته بود از کجا در پارچه ای قرمز) از پشت، کمربند شویش را گرفته و رها نمی کند. و یکی هم زن و شوهری تر و تمیز. از مصر. با ۲ بچه کوچک. و تو دل برو. طواف خانوادگی. و اینجا در خانه خدا، همه ناموس خدایند. زن و مرد ندارد. و حجاب؟ که آن همه خدا در قرآن تاکید کرده، اینجا ترجمانی دیگر دارد. در این اقیانوس، زن باشی و احیانا به مردی بخوری، مهم نیست. گناه ندارد. و اگر مرد باشی و به زنی، باز هم تو بی گناهی. و اصلا آنقدر غرق خدایی، که مجالی برای تشخیص زن از مرد و مرد از زن و سفید از سیاه و چینی از لبنانی نیست. همه در یک صفت مشترک اند و خلاصه می شوند؛ بندگی. و بندگی یعنی عین زندگی! و می بینی، تو همان قدری زنده ای، که بنده ای. و همان قدر یابنده ای، که بنده ای. و به من بگو؛ چقدر بنده ای، تا بگویم چقدر زنده ای. و در این خیل و سیل اقیانوس، بسپار ناموس را دست خدا. از خدا غیرتی تر نباش. که تو اینجا و فقط در همین جا، خود عیال خدایی و خودت ناموس خدایی. عین مادرت که دارد چرخ می خورد میان خانه خدا. که اینجا مادر، عبد خداست. عین تو. چشمت به او باشد که گمش نکنی اما لزومی ندارد بیش از حد مراقبت. که اینجا زن و فرزند و مادر و شوهر رنگ می بازد. اصلا رنگ، رنگ می بازد اینجا. باید بی رنگ باشی. بی رگ نه، بی رنگ. ببینی مادرت را اما بگذاری که او هم قطره ای باشد از این اقیانوس. و رها. به حال خود. راحت. تو راهت را برو. خدا راه او را باز می کند جلوی پایش. و می بینی که اینجا و فقط اینجا و فقط حین طواف، تو باید فقط به خدا تعصب داشته باشی. و شانه ات باید شانه به شانه کعبه باشد. سر نچرخانی این سو و آن سو. فقط شانه به شانه کعبه. هم شان خانه خدا. و غرق در جمعیت. و ذره ای از این همه هوا. این همه حوا. این همه آدم. فرزندان آدم و حوا. اینجا و فقط اینجا، به تو ربطی ندارد که چه کسی هابیل و کدامیک قابیل است. تو باید فکر بیل خود باشی. این چیزها به تو ربطی ندارد. اینجا همه از تو بهترند. تو از همه بدتری. کوچک ترین قطره این اقیانوسی. حقیرترین ناموس خدایی. اما چون ناموس خدایی، مهمی. بزرگی. و بعد از طواف؟ باید سیل جمعیت را بشکافی و بروی نماز طواف بخوانی. و شکافتن این سیل؟ چه کار سختی! طواف خانه خدا از چپ به راست است و حالا تو باید راه کج کنی و همان قطره باشی اما خارج از مسیر چرخش اقیانوس. و خروج از این دایره؟ چه سخت! جلوی چشم دیگر طواف کنندگان که راه به تو نمی دهند. و چشم در چشم تو می دوزند. و چشم غره می روند. و تو می بینی که “حسین” همه این چشم ها را و چشم غره ها را دید و طواف بر گرد خانه خدا را رها کرد و رفت کربلا تا گرد خدای خانه بگردد. و لابد اینگونه بود که “حسین” را “خارجی” خواندند!

***

شب برگشتم هتل. اندکی در لابی هتل سرکی زدم به وبلاگ. همه چیز امن و امان است. شاید فردا آمار بازدید رد کند مرز یک میلیون را. “سیداحمد” نظرات متن مصاحبه را تایید کرده. چیز خوبی از آب درآمد. خسته بودم. برگشتم اتاق. حاج مسلم و حاج غلام می خواهند فردا روزه بگیرند. من را یارایش نیست. شام هم همان بیرون خوردم. بسنده کردن به ساندویچی. آنطور که گفته اند؛ تا یک هفته دیگر یعنی تا “ده نه” یعنی ۱۰ آذر اینجاییم. و ۱۰ آذر روز تولدم. و دوباره متولد شدنم که وعده داده خدا می بخشد و پاک می کند گناهان حاجی را هنگام برگشت. حضورم در مکه به سراشیبی افتاده. زود گذشت. عین برق و باد. کمی محاسبه دخل و خرج کردم؛ امروز از داروخانه دم مسجدالحرام، “قرص فلوتاب” خریدم. یکی برایم کامنت گذاشته بود که؛ بگیر و بخور. خوب است. دوستان از تهران هوایم را دارند به نعمت همین “قطعه ۲۶”. فلوتاب را ۹ ریال خریدم. و ایضا شربت “توسیپان” که برای سینه خوب است. به ۱۹ ریال. کمی گران! بالاخره سنت حج همین جوری ها صنعت حج می شود دیگر! و حالا هنگام خواب باید محاسبه کنم این همه سگ دویی، کج روی بوده و یا این همه بنده دویی، حج روی! حاج غلام می گوید؛ با کی داری حرف می زنی پسر؟ بگیر بخواب دیگه!     

قطعه ۲۶ ردیف عشق مقدس/ عکسی زیبا از عباس حاجی پور آرانی/ صحرای عرفات

کاری از مدیر وبلاگ حضرت ماه/ طرحی برای جلد کتاب “ده نه”/ ممنون از این ایشان