الهی علف!
از این پس نظرات شما را فقط خودم خواهم خواند و هیچ نظری برای عموم تایید نخواهد شد.
یسار
عهدنامه مالک به این جملات دقت کنید:
*حالم از ۱۳ روز عید بهم می خورد!
*پول داشته باش… همیشه برایت عید است و بهار و سیزده بدر!
*مگر این همه روز سال چه کرده ایم که الان باید برای نوروز جشن بگیریم؟
*گزینه من برای انتخاب بهترین فصل، قطعا بهار نیست!
*بهار یعنی سینوزیت، عطسه، خواب و خاله بازی و مادربزرگ و بوس و خلسه!
*بچه که بودم، باز یک چیزی… الان بهار چیزی جز دردسر شلوغی آخر سال نیست!
*در بهار دچار یک بیماری روحی عجیب و ناعلاج می شوم؛ کلا آلرژی دارم نسبت به بهار!
*۱۳ روز اول سال تقریبا همه جا تعطیل است، پس سالی که نکوست از بهارش پیداست!
*دوست دارم از تعطیلات عید استفاده کنم و تا این ۱۳ روز تمام شود، بروم کره مریخ!
*بهار یعنی خداحافظی غم انگیزتر از عصر جمعه با لباس های رنگارنگ زمستان. با کفش چکمه ای. با کلاه مخمل!
*بهار؟… من جز پاییز، فصلی نمی شناسم!
*بهار فصل بسیار خوبی هست. پیک شادی خیلی خوب هست. سه ریال های صدا و سیما خیلی خوب هست. خمیازه خیلی خوب هست. خر و پف خیلی خوب هست!
*وای، بازم بهار… از وسطای بهمن، غمش افتاده توی دلم؛ بوم بوم می زنه!***
“بهاریه” های این همه ویژه نامه و سالنامه را که خواندم، سرمقاله ها و یادداشت های ابتدایی این مجلات را که خواندم، اگر چه هیچ کدام عینا جملات بالا را نیاورده بودند، اما نفرت شان از بهار، از عید و از نوروز آنقدر بود که مخرج مشترک تمام آنها، همین چیزهایی بود که من مختصر و مفیدش را برای تان نوشتم… و اما چند نکته:
یک: این همه که زور می زنیم و خودمان را به در و دیوار می زنیم، از بهار و از همین ۱۳ روز تعطیلات عید بدمان نمی آید. باور کنید اگر همین الان هیئت دولت، فقط یک ساعت از تعطیلات ۲ هفته ای عید را کم کند، همین ماها همچین دوستدار بهار و عید و آجیل و پسته می شویم که حاضریم جان بدهیم برای آن فامیلی که در طول روز هر جا عیددیدنی می رویم، می بینیمش و هر بار هم ۳ قبضه می بوسیمش. همان فامیل که سال به دوازده ماه نمی بینیمش. همان فامیل که شاید پسرخاله ما باشد و در خیابان وقتی با او چشم توی چشم می شویم، روی مان را می کنیم آن طرف که مثلا ندیدیمش!
دو: دیروز در تاکسی جوانکی با راننده که مردی در حدود ۵۰ می زد، هم کلام شده بود؛
جوانک: تموم عشق و حال رو شما توی جوونی کردین و بدبختی و بیکاری و بی پولی رو گذاشتین واسه ما.
راننده: کارت چیه؟
جوانک: ول می گردم که علاف نباشم!
راننده: دستت چی شده؟
جوانک: هیچی بابا! چهارشنبه سوری از بس زدیم و رقصیدیم و از روی آتیش پریدیم که، همچین شد؛ طوری نیس!
راننده: خب!
جوانک: فقط ۱۲۰ هزارتومن ریختم توی حلقوم دوس دخترم؛ به جز اون ۵۰ هزارتومن که واسش هر چی از این فشفشه ها بود، خریدم. فشفشه خریدم واسش عینهو منور همه کوچه رو روشن می کرد. خداییش عجب تیکه حقیه. توی تظاهرات جنبش سبز رفتم تو کارش. نه نگفت. یه چشمک بیشتر حرومش نکردم!
راننده: همین یکی رو داری؟
جوانک: این اصل کاریه، چند تام دارم واسه روز مبادا. اینا علی البدلن! با ۳ تاشون چهارم عید قراره بریم دبی. صفاسیتی زنگوله!
من: جناب، سر “پاکستان” پیاده می شم؛ جلوی پمپ بنزین!
جوانک: اِ! دادشمون این پشت بسیجی بود و ما داشتیم همین جوری باباکرم می خوندیم؛ آخوندی؟!
راننده: کرایه نمی دین؟
من: همون اول دادم که!
جوانک: پول این بنده خدا رو بده. همه تون مثل همین!
من: باور بفرمایین، حساب کردم؛ ۲ تا دویستی دادم، یه صدی.
راننده: کی دادی؟
من: بعد اینکه سوار شدم.
راننده: کجا کرایه دادی؟
جوانک: این پولا خوردن نداره داداش. ببین کی چوبش رو بخوری!
من: حوصله بحث ندارم؛ بیا اینم کرایه دوم، خلاص!
راننده: خورد نداری؟
من: شرمنده.
راننده: شما خورد نداری؟
جوانک: بگذار ببینم… اینجام که نیس! ای داد بیداد، شلوارمو که عوض کردم، یادم رفت پولمو جابه جا کنم!… از پاقدم شما بودها!
من: با من بودی؟
جوانک: مثلا با تو بوده باشم، می خوام ببینم چی کار می خوای بکنی؟
من: هییچی، می خوام کرایت رو حساب کنم.
جوانک: به مولا داری خاکمون می کنی. خیلی مردی!
من: یه سئوال می کنم راستشو بگو؛ امشب پیش دوست دخترت می گی فلانی مالک اشتر بود یا هالو پنج شنبه؟!
راننده: خیلی باس می بخشیدا، من که به زنم می گم؛ یارو خیلی هالو بود!
جوانک: من؟
راننده: نه بابا، ایشون رو گفتم.
سه: این بیت که می خوانم شاید با دعوا و مرافعه من و جوانک و راننده و آن کف گرگی که رفتم توی روحم، ارتباطی نداشته باشد، ولی گمانم حرف این روزهای بهار این است با ما؛ “اگر با من نبودش هیچ میلی، چرا قلب مرا بشکست لیلی.”
چهار: راننده تاکسی بعد از آنکه مرا هالو خطاب کرد، از ماشین پیاده شد. آمد سمت شاگرد. جوانک را آورد پایین و تا می خورد، گرفتش به باد کتک. با چه بدبختی جدایش کردم. نگرفته بودمش، جوانک را کشته بود. به قرآن کشته بود؛ آنطور که او داشت می زد.
پنج: آرامش کردم. بردم پارکینگ وطن امروز تا دست و رویش را بشوید. شست. برایش چای ریختم. خورد. کرایه دومی که داده بودم، پس داد. کرایه را پس داد و گفت: جیگر داری یا نه؟ گفتم: فکر کنم. گفت: جیگر نداری، حق نداری اسم مالک رو بندازی توی زبونت. اینا رو من می شناسم. اینا دارن خاکروبه روی سر ناموس مون می ریزن، نه توی سر خودمون. واسه کی می خوای بری مسجد؟! واسه چی می خوای بری مسجد؟! مرتیکه الاغ ۳ تا موبایل داشت، کرایه من رو نداشت بده! نمی دونم تو توی ماشین بودی یا نه. سر گلبرگ، دختره داشت از چهارراه رد می شد، برگشت گفت جوون!… وقتی داشت چرت و پرت می گفت، چند بار توی دلم دعاش کردم. فایده نکرد. پسر خوب! توی این روزنامه تون بنویس: ما مالک رو توی مسجد زندانی کردیم. بنویس مالک اشتر بعد از دعا برای خاکروبه انداز توی سرش، بعد از دعا واسه دشنام دهنده اش، از مسجد زد بیرون و اونقدر کشت و کشت، تا اینکه رسید به در خیمه معاویه.
شش: رمضانعلی. این اسم راننده تاکسی ای بود که البته ماشینش تاکسی نبود. مسافرکش بود. رمضانعلی تا همین ۶ سال پیش که بازنشسته آموزش و پرورش شده بود، دبیر تاریخ بود. حتی کارتش را هم به من نشان داد. رمضانعلی صفایی. فرزند قربان. می گفت: من از بهار خوشم می آید. بهار باعث می شود یک ماه مانده به عید، روزی ۵۰ هزار تومان با این ماشین کار کنم. ۳ تا دختر دم بخت داشتی، قدر این بهار را می دانستی… راستی! به تو هم یک حرف بد زدم، می بخشی که؟… ببخش! برو در همین مسجد سر پاکستان برایم نماز بخوان، حتی برای آن جوان. شب رفتم خانه، از روی نهج البلاغه برای خانمم عهدنامه مالک اشتر می خوانم؛ قول می دهم!
هفت: نکات ۱ تا ۶ بر اساس یک واقعیت بود؛ نوشتم ۱ تا ۶؟… منظورم این بود؛ یک تا هفت.
(۲۰ دیدگاه)
- بایگانی: یسارصف امروز خانمم گفت، با عتاب هم گفت که برو و این کارهایی که در برگه نوشته ام انجام بده، و مادرم گفت با عتاب هم گفت که این وبلاگ برایت آب و نان نمی شود!
از قطعه ۲۶ آمدم بیرون. اول رفتم بانک و نوبت گرفتم و ملتفت شدم ۲۵۸ نفر جلوی من هستند و در صف انتظار. نیم ساعتی منتظر ماندم و حالا حالاها نوبت من نمی شد. نگاهی به برگه انداختم. رفتم تا آن قسمت از ۴ کار بانکی که می شد از طریق عابربانک انجامش دهم، انجامش دهم. (انجامش دهم به توان ۲) اما دیدم در صف عابربانک نفر یازدهم ام. از ۲ مرتبه، نگاهی به برگه کردم و به نفر آخر که عاقله مردی بود، گفتم جایم را نگه دارد که “باشد” ی حواله مان کرد، اما در مایه های همان “به من چه؟”
رفتم خشکباری که آجیل و پسته اش معروف است. آنجا دیدم که اصلا نیم بیشتر صف، بیرون مغازه تشکیل شده و یکی هم گماشته بودند که ملت، سر صف با هم دعوای شان نشود. داخل مغازه هم صفی بود که نگو. آنجا هم از نفر آخر که یک پیرزن عصاقورت داده بود، التماس دعا داشتم.
رفتم از دکه، چند تایی دیگر از ویژه نامه هایی که امروز آمده بود، بخرم که دیدم میان ۳ نفر سر اینکه کدام شان اول به روزنامه فروش پول دادند، دعواست! بی خیال شدم.
رفتم از چشم پزشک جواب آزمایش چشمم را بگیرم و احیانا اصلاح نمره چشم و عینک جدید که ۸ نفر جلوی من بودند و منشی داشت به نفر ششمی تذکر می داد که تو و دیگرانی که بعد از تو در نوبت هستند به امروز نمی رسند.
برگشتم بانک. هنوز ۱۶۷ نفر جلوی من بودند.
برگشتم عابربانک بیرون بانک که دیدم هیچ کس نیست. کارتم را انداختم که پیغام داد شبکه موقتا قطع است.
در راه برگشتن به خشکبار برای بار چندم نگاهی به برگه انداختم که دیدم باید یک سری هم به خشکشویی بزنم. رفتم خشکشویی، بسته بود.
رفتم خشکبار. دیدم آن پیرزن در صف بیرون مغازه نفر اول است و به او گفتم: فلانی ام که نیم ساعت پیش جا گرفته بودم. گفت…، یعنی نفرات بعد از او نگذاشتند چیزی بگوید و آخر صف را نشانم دادند.
ایستادم آخر صف مثل بچه آدم که دیدم مغازه بغل دست خشکبار، کافی نت است. به نفر جلویی، که از این دخترهای سانتی مانتال بود، گفتم: جایم را نگه دار، می روم داخل کافی نت و برمی گردم.
رفتم داخل کافی نت و برگشتم قطعه ۲۶ و شروع کردم تایید نظرات و خواندن بهاریه های بچه ها.
غرق در کارم شده بودم که ناگهان مسئول کافی نت به من گفت: شرمنده جناب! از ساعت ۳ تا ۵ مغازه تعطیل است.
از کافی نت آمدم بیرون و دیدم دختری با چند مشمع آجیل و پسته و شکلات و خرت و پرت دارد به من نگاه می کند؛ همان دختر سانتی مانتال بود!
دوباره ایستادم توی صف. این بار گفتم: جهنم! تا نوبتم شود تکان نمی خورم از جایم. هنوز یک دقیقه از صف ایستادنم نگذشته بود که خانمی محجبه به من گفت: برادر! من یک کار بانکی دارم، اگر ممکن است جایم را نگه دار، می روم و برمی گردم.
نگاهی به شماره ای انداختم که از بانک گرفته بودم و گفتم: چشم!***
با چند مشمع از خشکبار داشتم بیرون می آمدم که از پشت صدایی آمد: برادر! این مغازه ارزان حساب می کند؟! برگشتم. گفتم: شما همانی نبودی که از من خواستی، برای تان نوبت نگه دارم؟ گفت: نه.
راست می گفت. آخر آن خانم، کفش پاشنه بلند پایش بود و از من که خداحافظی کرد، تلق تلق راه رفتنش صدا می کرد، اما این خانم با این که کفشش پاشنه نداشت، جلوی کفش چپش سوراخ داشت؛ به این بزرگی!
***
نیم ساعتی از ۴ گذشته بود که رسیدم جلوی بانک. هنوز داشت کار می کرد. یعنی اضافه کاری می کرد. رفتم داخل. دیدم از شماره من ۱۹ نفر گذشته است. از دستگاه مخصوص، شماره دیگری گرفتم. ۸۹ نفر جلوی من بودند. برگه را انداختم دور. بانک ساعت ۵ تعطیل می شد.
آمدم توی صف عابربانک که دقیقا ۶ نفر جلویم بودند. به نفر آخر گفتم: خانم! اگر ممکن است جایم را نگهدار، من می روم خشکشویی، برمی گردم. گفت: شما همانی نیستی که در صف آجیل برای من نوبت نگه داشته بودی؟ گفتم: بله!
(۲۴ دیدگاه)
- بایگانی: یساروصیتنامه
روزنامه‌دیواری حق
روز قدر
ماشاءالله حزب‌الله
آر. کیو هشتاد و هشت
قطعه‌ی بیست و شش
نه ده
قطعات قطعه
تفحص
آمار قطعه‌ی بیست‌وشش
اطلاعات
نوشته‌های تازه
چراااااااااااااااااااااااا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
مادلمون برا هپلی وسیداحمد و بقیه تنگ میشه اساسیییییییییییییییییییی ):
خیلی عالی فقط … .
سلام طاعات وعبادات قبول
یک خواهش از شما داشتم در این رابطه ،اگر برایتان امکان دارد جواب بعضی از سوالهایمان رابدهید وبعضی از نظرات رو که فکر می کنید مفید باشه رو تایید کنید تا ما هم استفاده کنیم .
ممنون اخوی
التماس دعا
باورم نمیشه داداش نکن اینکارو داداش به خدا آمار سایتتون میاد پایین بچه ها که چیز بدی نمیگفتن لابدالآن میگی بیاد پایین هرکه میخواد واسه ثبت پیامش بیاد بهتره نیاد ولی خوب واسه کوری چشم دشمنا خیلی خوب بود خیلی مغرور شدی داداش هی میگفتی ستاره ها ی حضرت ماه حالا اصلا نظرمون اهمیت نداره که عمومیش نمیکنین.بازم هرچی شما بگین هیییییییییییییییییییییییییییییییی…بازم میگم از تو به یک اشاره از مابه سردویدن.
یاعلی سیدعلی
=))))))))))))))))))))))))))))))))
عالیییییییییییییییییییی بوووووووووووووووووووووووووووووود
زرشک!
دست گلت درد نکند /الهی علف اندازه ۴ صفحه مطلب داره. رفت روی خط مسج برای برو بچ /
الهی ! این شیخ بیسواد را از ما مگیر.که دستنوشته ام داره…
از کرامات شیخ ما اینست پول را گرفت و گفت مجوزش اینست
(البته این بر میگردد به دستنوشته)
سلام خسته نباشی داداش حسین دمت گرم من از اولین نوشته تو دارم مطالبت رو دنبال میکنم و لذت میبرم محشر نوشته هات گرچه از شاگرد حسین شریعتمداری و صفار غیر از این انتظار نمیره زبون نوشته هات مثل تیغ دو دمه که از هر دو طرف میبره دست مریزاد به بابا اکبر و هر کسی که در رشد این قلم و ذهن نقش داشته . میترسم روت زیاد بشه وگرنه اینایی که نوشتم کمترین چیزیه که در موردت فکر میکنم میبوسم قلم و دستتو که اتیش زده دل و قلب کسایی رو که دل اقامون رو سوزوندن احسنت حسین جون . راستی یادم رفت بگم منم فرزند شهیدم میتونم صداقت دل نوشته هات رو حس کنم و با شما انگار یک جورهمزاد پنداری میکنم . بیا اخرش منم نظر دادم اینقدر که التماس میکنی , یه چیز دیگه دهن ادم صاف میشه واسه پرینت یک بخش از نوشته هات به دادمون برس.
زپلشک !
سلام ،قلم و هدفتون رو تحسین میکنم .
سلام راستش وقت زیادی نداشتم که همه ی نوشته ها تو بخونم چند وقتیه می خوام بیام تو سایتتون ولی وقت نمی شه حالا هم که اومدم دارم نصفه می خونم از روی تعریف اقوام از این سایت دیگه واجب شد حتما بیام چون فامیل های ما از هر سایتی تعریف نمی کنن قسمت مربوط به خانم لاله عباسی رو کامل خوندم خیلی قشنگ بود بالاخره از شاگرد شریعتمداری چیزی جز این بر نمیاد تقریبا هر روز روزنامه ی جدید کیهان تو خونمون پیدا می شه که من گاهی وقتا اونو بخونم ۳۱ مرداد متن جالبیو در قسمتی که معمولا خود آقای شریعتمداری می نویسد نوسته شده بود (در تیتر) خاک بر سر الدنگ ما که نفهمیدیم تو هم نوه ی خمینی هستی!که این در واقع گفته ی رسانه های اسراِییلی ها بود که در وصف سید احمد گفته اند ایشون اشتباهات زیادی داشته ولی فکر کنم تازه گی ها تغییر وتحولات بسیاری در ایشون رخ داده که پا از افطاری نوری در حضور اونوری ها بیرون گذاشت البته در این رابطه آقای شریعتمداری خیلی بهتر از من نوشته است فکر کنم از این به بعد باید دیدمونو نصبت به ایشون عوض کنیم! اگه کسی از خواننده های این متن نظر دیگری داشت لطفا با دلیل ذکر کند آقا حسین راهنمایی یادت نره.
سلام راستش وقت زیادی نداشتم که همه ی نوشته ها تو بخونم چند وقتیه می خوام بیام تو سایتتون ولی وقت نمی شه حالا هم که اومدم دارم نصفه می خونم از روی تعریف اقوام از این سایت دیگه واجب شد حتما بیام چون فامیل های ما از هر سایتی تعریف نمی کنن قسمت مربوط به خانم لاله عباسی رو کامل خوندم خیلی قشنگ بود بالاخره شاگرد شریعتمداری هستی دیگه تقریبا هر روز روزنامه ی جدید کیهان تو خونمون پیدا می شه که من گاهی وقتا اونو بخونم ۳۱ مرداد متن جالبیو در قسمتی که معمولا خود آقای شریعتمداری می نویسد نوسته شده بود (در تیتر) خاک بر سر الدنگ ما که نفهمیدیم تو هم نوه ی خمینی هستی!که این در واقع گفته ی رسانه های اسراِییلی ها بود که در وصف سید احمد گفته اند ایشون اشتباهات زیادی داشته ولی فکر کنم تازه گی ها تغییر وتحولات بسیاری در ایشون رخ داده که پا از افطاری نوری در حضور اونوری ها بیرون گذاشت البته در این رابطه آقای شریعتمداری خیلی بهتر از من نوشته است فکر کنم از این به بعد باید دیدمونو نصبت به ایشون عوض کنیم! اگه کسی از خواننده های این متن نظر دیگری داشت لطفا با دلیل ذکر کند آقا حسین راهنمایی یادت نره.
آقا حسین خدا قوت
بابا دمت گرم شرط میبندم اگه توجنگ بودی میشدی آرپی جی زن خوب برجک میزنی به کوری چشم منافقین ماهم هستیم
فقط پایتخت روساندیس دادند اصفهان به کسی ساندیس ندادند ماکه همینطور نمک پرورده انقلابیم اما اگه دوباره ساندیس دادند یکی هم واسه ما بردار نی یادت نره.
من یکی سنم به جنگ نمیرسه ۱۸ سالمه اما افتخار میکنم نوه شهیدم
(اللهم ارزقنا شهاده فی سبیلک)
(لعن الله علی عدوک یا حسین کروبی وخاتمی ومیرحسین)